Jouw horloge kwam aan. Een horloge, als teken van de korte tijd die mij met jou gegund was, maar ook als teken van alle tijd die we onherroepelijk kwijt zijn. Zo vaak mijmerden we over al die keren dat we de afgelopen 35 jaar elkaar gekruist hebben, hoe weinig het gescheeld had om elkaar eerder te ontmoeten... tijd die we nooit meer konden terugkrijgen. 

Maar we droomden ook samen over 'ooit'. Een 'ooit' waarin we samen konden zijn, elke dag. Zonder grenzen. Openlijk. Een 'ooit' waarin we van onze liefde konden genieten. Die 'ooit' is veranderd in een 'nooit'. Lang nadat ik het geloof in 'ooit' verloor, bleef jij beweren dat je erin geloofde... jouw fantasiewereldje. Want jij kàn en wil Haar niet verlaten...

Zelfs nu, nu ik mijn wens uitte om jullie alledrie van mijn fb te verwijderen, kan je enkel hén beschermen. Je wil niet dat ik hen verwijder... dat mag ik "hen niet aandoen". Dààr ligt jouw prioriteit... ik was enkel een optie, nooit een prioriteit, zoals jij beweerde. 

Ik denk na over de woorden die ik bij jouw horloge zal voegen. Famous last words... mijn sarcastische kant komt terug boven. Alvast een goed teken :-)  Ik kom er wel, mijn lief.