Mijn zaterdag was druk. Jouw reactie daarop is koel en bijna verwijtend. Hoe durf ik me te amuseren, terwijl jij thuis zit? Bovendien zit je vanochtend alleen thuis, Zij is werken. En dat laat je me ook weten... zelfs als ik je een fijne dag wens, krijg ik een bittere reactie "mij amuseren? in mijn eentje of wat?"

Tijdens het rondrijden, denk ik daarover na... Ik kan niet goed meer doen. Als ik mijn gevoelens toon, laat weten hoe triestig ik me voel door de situatie tussen ons, zeg je dat je weer de vrolijke ik wil zien. Maar als ik mijn dag opvul, me bezig houd, me amuseer, is het blijkbaar ook niet goed.

Het meest schrijnende aan de hele situatie is natuurlijk dat ik aan jou enkel dàt beeld laat zien dat ik jou wil laten zien. Het is geen leugen - toch niet meer. Ik kan terug genieten van momenten, soms gaat er een héél uur voorbij dat ik niet aan je gedacht heb. Maar dan, zo plots, gebeurt er iets, zie ik iets, hoor ik iets, denk ik iets... en rollen er tranen over mijn wangen. Maar die momenten deel ik niet meer met jou. Jij krijgt enkel mijn goede momenten te zien. Zoals je wilde. 

Je bent weer wat je was: een onbekende voor mij.