Deze week kan jij nergens een moment vrij maken om elkaar te zien. Mij goed. Volgende week heb jij een hele week vrij, terwijl Zij gaat werken. Ik wacht nog steeds op een voorstel, zodat ik mijn agenda kan blokkeren. Jij zegt het me nogmaals: "ik ben geen planner". Mijn antwoord is dan ook duidelijk: "dan vult mijn agenda zich verder op". In jouw ogen ligt het niet aan jou... jij moet eerst weten wanneer jouw dochter langs komt. Jouw onmogelijkheid om positie in te nemen, zelfs tegenover jouw volwassen dochter, vind ik weeral getuigen van een absoluut gebrek aan lef. Alsof ze jou zal verwerpen als jij duidelijk zegt "ik wil weten wanneer jij komt, want ik wil ook nog andere dingen plannen, en ik wil natuurlijk bij jou zijn als je er bent". 

Ik ben en blijf de enige die jij durft teleur te stellen. Voor alle andere mensen, je dochter, Haar, een vriendin uit je lagere schooltijd die je anderhalf jaar geleden (dus amper enkele maanden voor wij elkaar ontmoetten) terug tegen kwam, collega's, je schoonzus, je buurvrouw,... voor al die mensen sta jij altijd klaar, laat jij alles vallen. Enkel ik moet er steeds weer aan geloven.

En dàt noem jij liefde? 

Ik heb het lang vergoelijkt. Overtuigde mezelf dat je tenminste bij mij jezelf durfde te zijn, niet bang was om me te verliezen als je me teleur zou stellen. Maar ook aan mijn incasseringsvermogen zijn er grenzen. En die heb je bereikt, mijn liefste. Dus ik zet mijn leven niet meer on hold... ik neem steeds meer afstand. Oh neen, ik ben er nog lang niet. Het is een echte processie van Echternach: 3 vooruit, 2 achteruit. Maar ooit kom ik dààr waar ik moet geraken: los van jou.

Je slaagt er trouwens in om me vandaag weer teleur te stellen. In mijn gebabbel toon ik je waar ik mee bezig ben: mijn keuze opsturen voor het optreden van Voice male pop up. Op de eerste plaats staat het nummer dat je afgelopen juni voor me zong op de karaoke "for the longest time". Een tekst die zo veelzeggend is. Jij bekijkt de lijst, en kiest een ander nummer. Zelfs mijn opmerking dat ik hoopte op een ander nummer doet bij jou geen belletje rinkelen... Ik geef mijn keuze niet vrij, en zeg je enkel dat ook jouw onmogelijkheid om in te zien welk nummer ik als eerste kies een duidelijk teken is. Maar het raakt me niet meer zo hard als je zou kunnen denken.

Vandaag raakt het me in elk geval niet... morgen is dat misschien weer anders. Maar vandaag ben ik sterk... vandaag kan ik het me niet laten raken. Geen enkele traan... vind je dàt niet triestig?