Want daar komt het op neer. Haar boodschap op fb gisterenavond is duidelijk: jij hebt haar gezegd dat ze moet rusten op de zetel. En vandaag samen naar de huisarts, die jullie weer beiden thuis schrijft voor de rest van de week. Voor een verkoudheid (tja, noem het een rhinosinusitis, het komt neer op een flinke verkoudheid). Nu ja, ik wéét dat ik hard ben in die dingen, ga zelf werken met hoge koorts, met antibiotica. Ik ben opgevoed met een vreselijke werkethiek, en om thuis te mogen blijven van school (en nu het werk) moet het ernstig zijn.

Net zoals ik mijn kinderen grootbreng. Thuis blijven van school vraagt serieus ziek zijn, en nooit zonder een attest van de dokter. Mama schrijft zelf géén briefjes voor school... ook niet voor één dag. En het loont... één van de kids wilde enkele dagen geleden zelfs voor een uurtje naar school, voor hij naar de dokter moest voor controle na ziekte "want dan kan ik toch nog een uurtje de les volgen".

Op het jaar dat ik jullie ken, hoor ik steeds weer "ziek thuis" ("voor één dag heb ik geen attest nodig"). Ja, een punt van kritiek, dat ik nooit zal uiten. Het is jullie zaak, jullie eigen ethiek. Maar weer een punt dat mij bevestigt dat "wij" kansloos zijn. Ik zou het niet verdragen, die houding...

Maar ik had er het raden naar. Vermoedde het. Wat is het eenvoudig: haar eventjes aanspreken op fb, fijne werkdag wensen, en ik krijg de waarheid. Jij zweeg erover vandaag, wist me enkel te vertellen dat jijzelf je niet geweldig voelt, en naar de dokter gaat. Ik zwijg, confronteer je er zelfs niet meer mee. Je antwoord ken ik "ik heb toch niet gelogen". En inderdaad: je liegt niet. Je verzwijgt enkel dingen.

Ik doe hetzelfde. Ik verzwijg meer en meer, vertel het strikte minimum. Wat valt er immers nog te zeggen, behalve "vaarwel"?