Okee, de misselijkheid is niet leuk. De droge mond evenmin. Maar het gevoel van "onthechting", "wazig zijn"... ik kan me voorstellen dat het mensen stoort, maar mij komt het op dit moment zeer uit. Want het ging te ver... mijn ideeën gingen steeds vaker de verkeerde kant uit. Ik blijf mezelf voorhouden dat ik nooit of te nimmer mezelf iets zou aandoen. Maar ik heb geen religie om me tegen te houden. Ik ben een voorstander van euthanasie, ook voor psychisch lijden. In mijn ogen heeft ieder mens het recht om over zijn of haar leven te beslissen, ook bij zelfmoord. Mijn eigen persoonlijke visie, die ik aan niemand zal opdringen. Dit is niet de plek om daar een debat over te openen.

Maar ik zie mezelf niet als iemand die opgeeft. Ik heb hier thuis enkele verdomd goede redenen rondlopen om het niet te doen. Ik heb mijn werk, waar ik ondanks alles nog steeds veel voldoening uit haal (maar waarin ik ook voelde dat ik minder efficiënt werd). Ik heb hier thuis een geweldige partner rondlopen. En ik ben ik.... koppig, vasthoudend, optimistisch.

Dat jij mijn natuurlijke optimisme gebroken hebt, verstoort me. Dus het beste wat ik nu kan voelen, is onthechting. Dat optimisme komt wel weer terug, daar twijfel ik geen seconde aan. Ik moet hier gewoon doorheen... 

Ik ben overtuigd van mijn beslissing om die pillen te nemen. Jij reageert er gelaten op. "berustend" noem jij het. Je bent niet in staat om te reageren op mijn lijden. Elke uitspraak in die richting blijft zonder enige reactie. En ik? Ik voel me verraden. Verraden door de man die een jaar geleden opmerkte hoe eenzaam ik me kon voelen, ondanks iedereen om me heen. De man die me toen beloofde dat ik er nooit meer alleen voor zou staan, dat hij er àltijd, wat er ook zou gebeuren, zou zijn voor mij. Diezelfde man laat me me, nu ik hem nodig heb, meer dan ooit alleen voelen.

De koude voelt des te killer aan, als je warmte gekend hebt....