Wat was ik zenuwachtig. Om de stress te minderen, hadden we elkaar in de loop van de namiddag al even gebeld, om alvast te wennen aan elkaars stem. Ik hoorde jouw stem, die al te bekende klanken. Wat klonk je meteen al vertrouwd...

Mijn hart bonste. Ik trachtte me te concentreren op mijn werk, maar wachtte vol ongeduld op de bel... de bel die niét van de volgende afspraak kwam, want ik had een leegte in mijn agenda. Een leegte die jij zou opvullen, met jouw komst. De initiële reden was op dat moment al een excuus geworden voor onze ontmoeting. Hoeveel uren chatten we in die eerste 2 weken? Elke avond zaten we 5-6 uur te praten, vertrouwden we elkaar alles toe. Elke vraag kon gesteld worden... van in het begin geen geheimen tussen ons, geen taboes.

En toen... ik opende de deur, en daar stond je dan. Ik keek in je ogen, en was verkocht. Je zat tegenover me, in mijn bureau. Onze knieën raakten elkaar nét niet. Onze vingers vlak bij elkaar, zonder huidcontact. En toch... we voelden het beiden. We praatten... we keken... we luisterden... we voelden. Tot de bel weer ging...

Tijd voor het afscheid. We stonden beiden recht, en ik zei "we horen elkaar weer" (of zoiets). En jij... jij kuste me. Een zachte aanraking, jouw lippen die de mijne raakten. Wat ik toen voelde, valt met geen woorden te beschrijven. Magie... 

Ik vroeg je of je wachtte tot ik klaar was. Je zei ja, maar even later stuurde je dat je even naar buiten ging. Mijn hart sloeg een slag over... zou je nog wel terugkomen? De rest is geschiedenis: je kwam terug, we praatten nog meer... en we zoenden. Meteen zo vertrouwd, zo vanzelfsprekend. Alsof we elkaar altijd al gekend hadden. 

Vandaag precies een jaar geleden. En ook vandaag besef je het niet.