Je hebt gelijk... als ik bij jou ben, huil ik. Om alles wat we kwijt zijn. Om alles wat jij laat verloren gaan. Om een toekomst die we samen droomden maar die zich nooit zal realiseren. 

Lachen, dàt kan ik nog niet. Maar ik maakte vandaag wél een start met mezelf terug op te zoeken. Ik stond even stil bij "wie was ik voor ik jou leerde kennen, nu 361 dagen geleden?". Hoe bracht ik mijn avonden door, voor ik elke avond uren met jou chatte? Het antwoord was niet moeilijk: als ik niet werkte, bakte ik. En dus bracht ik vandaag mijn vrije avond tussen mijn bakboeken door. Niet de snelle gewone standaardcake, maar bladeren in mijn bakboeken, recepten kiezen, uitdagingen zoeken. Het resultaat staat overal in huis... allerlei baksels, de één al beter geslaagd dan de andere. 

Ik maakte ook werk van mijn andere droom. Een droom die we op een gegeven moment sàmen droomden: een midweekje weg. Mijn plan, en jij ging meekomen. Ging een excuus vinden: een opleiding ofzo. Intussen weet ik dat het jou aan het nodige lef ontbreekt om dat te realiseren. Maar dàt mag mij niet tegenhouden. Dus boekte ik het hotelletje dat ik indertijd uitkoos om naar toe te gaan; voor mij alleen. 4 nachten weg van alles. Je bent welkom om mee te gaan, dat laat ik je weten. Maar ik weet gewoon dat je niet zal meekomen... en ik laat het niet aan mijn hart komen.

Ik speel mijn rolletje... ben vrolijk tegenover jou. Vertel je over mijn boeking, en krijg de te verwachten dubbelzinnige reactie "dan kan je je laten gaan". Ik weet wel wat je insinueert, maar ga er niet op in. Ik stuur je foto's van mijn baksels, net zoals in het begin. De vrolijke ik, je vroeg ze, je krijgt ze. Dat je niet de échte ik te zien krijgt, lijk je niet te merken.

Een stukje meer mezelf... een stukje verder van jou weg.