Anders dan de vorige keren zei ik het je, naast je zittend op de zetel. Het is voorbij, ik geef het op. De ruzies, de veronderstellingen, het spel van aantrekken/afstoten... ik stap eruit. 

Wat voel ik nu? Ik weet het nog niet goed... kan het amper geloven. Je vroeg het me enkele keren "is dit je definitieve beslissing?" 

Wacht, eerst vertrok ik, met ruzie. Het toeval wilde dat ik, nét in de auto gezeten, een vriendin op messenger kreeg... ze hield me een tiental minuten bezig. En toen plots kreeg ik "kom je terug?". Mijn antwoord "wil je dat ik terug kom?" werd gevolgd door "doe de deur open". Dààr moest ik het mee doen. Tekenend voor al onze gesprekken: het is aan mij om de conclusie te trekken, jij bent niét in staat om op die vraag te antwoorden met "ja". Uit jouw antwoord moest ik zelf maar concluderen dat je wilde dat ik terug kwam "anders zou ik de deur niet open doen". 

Wat voel ik nu? Ongeloof. Angst. Pijn.

Het overviel me pas toen ik in de douche stond. Als in een flashback zag ik mezelf weer douchen, die dag in juli. Ik was nét thuisgekomen van vakantie, enkele dagen alleen thuis. De hele dag van vertrek ginder was ik in de vaste overtuiging dat we minstens 24 volle uren samen zouden doorbrengen, in mijn huis. Vlak voor vertrek werd toen duidelijk dat je niéts geregeld had, dat je niét zou komen. Dat ik hooguit enkele uren in een rendez-vous-kamer ginder mocht verwachten. 

Ik reed naar huis, als in een roes. Weet zelfs amper nog hoe ik thuis kwam, na een rit van bijna 3 uur. Ik herinner me een laatste chat toen... waarin je nogmaals opperde dat ik afkwam. Ik stapte onder de douche, en begon te huilen. Datzelfde gevoel overviel me vanavond... ik besefte plots dat dààr alles draaide. Dat ik sindsdien nooit meer geloofde in al je beloftes.

Wat voel ik nu? 

Rust.... op de één of andere vreemde manier voel ik me rustig.