Tot nu toe zag ik Haar als het slachtoffer van deze hele situatie. Je beschreef haar ook zo, als "iemand die dit niet verdient". Niemand verdient dit, laat ik daar duidelijk in zijn.  Dus neen, ook Zij niet.

Maar gaandeweg voel ik steeds vaker hoe Zij een dubbel spel speelt. Voor de zoveelste keer doet Zij me geloven dat jullie ergens mee naar toe komen, of ergens aan deelnemen. En naarmate de datum nadert, krijg ik van haar een heel ander verhaal te horen: "kans is klein" "zal afhangen van de omstandigheden"... tot ik dan uiteindelijk de bevestiging krijg dat jullie niet komen/meedoen. En dan verneem ik van Haar dat ze eigenlijk al lang iets anders plande.

Zo ook nu weer. Jij kan niet komen, door je werk, en daar heb ik geen enkel probleem mee, al kon je dat pas recent bevestigen. Maar intussen vernam ik dat Zij eigenlijk ergens anders heen gaat, daar al lang voor ingeschreven is "zoals elk jaar". Heel Haar enthousiasme van "oh leuk, we gaan zeker proberen mee te komen" klopt dus niet. En plots besefte ik dat dat scenario zich al enkele keren afspeelde.

Heel dit "doen alsof", "schone schijn"... ik ben dat niet gewend. Ik ben grootgebracht in een sfeer van "zeggen waar het op staat, ook als dat moeilijk is, of pijnlijk". Dat ik dat naar deze situatie toe niet kan doen, dat ik niet gewoon aan iedereen kan zeggen "dit is de man van mijn leven", is al moeilijk genoeg. Maar verder probeer ik al met al zo authentiek mogelijk te zijn en blijven. Al heb ik, zoals iedereen, mijn geheimen... ook voor jou.

Momenteel vermijd ik Haar. Ik houd even afstand... geen zin om te doen alsof. Ik gun mezelf even de tijd om hierover na te denken, of ik Haar écht zo zie, of dat het een momentopname was. Tot dan sluit ik me af... zowel van Haar als van jou.