Amper 5 weken geleden sprak je die woorden uit. Het wordt moeilijk om ze nog te geloven.... vanochtend was je al naar je werk vertrokken, zonder enig teken van leven. Weer zo'n regeltje waar we in het begin zwaar ruzie over hadden... de fameuze "gdmxxx" 's morgens. Een teken van "ik denk aan je". Een teken van "jij bent belangrijk voor mij". Teken van aandacht. Teken van liefde.

En nu? Niet meer nodig... niet meer noodzakelijk. En vooral: geen ruzie meer waard. Als ik er iets over zeg, krijg ik het verwijt dat ik "weer met discussies uit het verleden aankom". "Daar ben je weer, altijd weer confronteren". Inderdaad... en daar ben jij weer: ontwijkend. Les non-dits. Laten we vooral niéts zeggen... over niets.

En schiet niets meer over. Ik mag het niet over het verleden hebben. Toekomst, daar hebben we het gewoon niet meer over. Zelfs morgenavond is te ver weg... "zal zien hoe ik me voel". Het heden... enkel het moment zelf.

Het resultaat is direct. Je wenst me "slaapwel". Zonder "xxx". Mijn straf... je ontzegt me elk teken van affectie zodra ik me niet gedraag zoals jij dat wil. Mijn boete...