Maar ik voel het, overal in me, rondom me... de stilte voor de storm, een vulkaan op het punt van eruptie. Er is nog steeds niets uitgepraat, weinig uitgesproken. We voelen ons nog steeds beiden het slachtoffer van de ander. We vinden nog steeds beiden dat we gelijk hebben. 

Maar dat kàn niet... Zag je maar gewoon in dat het niet gaat om "gelijk hebben"... dat we gewoon eens goed moeten praten zonder te vervallen in verwijten of beschuldigingen.

Ik ben ook deel van het probleem, dat besef ik maar al te goed. Bij onze eerste conflict verwittigde ik je al: ik heb de vreselijke gewoonte om me aan te passen aan de ander. Ik spiegel steeds weer, ik ken mezelf. Bij iemand die flirterig is, word ik flirterig. Bij iemand die ironisch is, komt mijn ironische kant naar boven. De ander gedraagt zich achterdochtig en jaloers, en ik word het zelf ook. De ander gedraagt zich slachtofferig, en ik reageer op een gelijkaardige manier.

Jij hebt me veel doen nadenken over mezelf. En het duurde niet lang voor ik onder woorden kon brengen wat ik al sinds altijd doe: ik behandel anderen zoals ik zelf behandeld word. Het onderliggende principe is dat anderen mij behandelen zoals ze zelf graag behandeld willen worden. En dus ben ik bij jou, voor het eerst in mijn leven, jaloers. Een gevoel dat ik nooit eerder kende. Iedereen verwondert zich steeds over de vrijheid die mijn partner en ik elkaar gunnen... op stap gaan met een ander (hij met een vriendin, ik met een vriend)? Geen enkel probleem. Apart op vakantie? Waarom niet? Maar naar jou toe ben ik jaloers... jou online zien op whatsapp zonder dat je mijn berichtje leest: "met wie zit hij te chatten? Een nieuwe verovering?" Je niet kunnen bereiken? "Ligt hij met Haar in bed?"

Dat bén ik niet... deze jaloerse onzekere vrouw. Steeds behoefte aan bevestiging,  op zoek naar de verzekering van jouw liefde. Al besef ik heel goed: ik spiegel jouw gedrag. Ik kan er niet mee stoppen... niet naar jou toe.  Oh, ik doe mijn best hoor. Ik rationaliseer, spreek mezelf streng toe. Maar het lijkt wel sterker dan mezelf... 

Wie ben ik écht, als ik mezelf zodanig aanpas aan de ander? En ben ik dan niet beter bij een heel rustig en stabiel iemand... zodat ik zélf ook rustig en stabiel ben? 

Dit alles doet me denken aan een quote van Virginia Woolf: uit The Hours  "I choose not the suffocating anesthetic of the suburbs, but the violent jolt of the capital... but if it's the choice between Richmond (the quiet suburbs) or death, I choose death". 

Wil ik liever intens en kort bij jou zijn dan rustig en lang bij mijn huidige partner?