Maakt het uit welk woord we erop plakken? Het is en blijft een feit: zo zeg je A, zo zeg je B. Je beweert A, en je doet B. De voorbeelden zijn legio. 

Als ik je confonteer met de incoherentie, is er steeds een uitleg. Je was moe, je had het druk, je had een rotdag, ik begreep het verkeerd... 

2 maten, 2 gewichten... er gelden andere regels voor jou als voor mij, zelfs op dezelfde dag, in hetzelfde gesprek. Je verwacht van mij het éne, en doet zelf het andere... 

Dit wordt vaag... ik ga het concreter trachten te maken. 

Je laat je niet horen, een hele dag. Als ik daar iets over zeg, hoor ik "ik had een vreselijke dag. Je had het me kunnen vragen voor je me verweet dat ik niets liet horen". Maar als ik zelf iets niet vertel, krijg ik te horen "ik heb het recht niet meer om iets over jou te weten". Slotsom is: jij hoeft mij niets te vertellen, ik moet er maar achter vragen... ik moet jou alles vertellen, spontaan. 

Iedere keer als ik die incoherenties tracht aan te wijzen, ga je in de verdediging. Dan noem ik jou dus "leugenaar, onbetrouwbaar, ongeloofwaardig". Dan ga je over op dat hatelijke zinnetje "denk wat je wil". 

Vandaag was ik zo dapper... ik nam géén contact op. Maar er is -altijd weer- één van ons die door de knieën gaat. We zijn en blijven 2 polen van een magneet: onvolledig zonder de ander, en onstuitbaar naar elkaar getrokken. Ja, ik mis je. Zelfs al zag ik je vaak dagenlang niet, zelfs als ik je niet hoorde... ik wist dat je er was.

Nu... nu weet ik het niet meer... Eerlijk? Ik kan me nog niet voorstellen dat het écht voorbij is. Ondanks al mijn besef in wat er speelt, ondanks het inzicht in het schema van aantrekken/afstoten, slaan/zalven waar we in verzeild geraakten, wil ik nog niet aanvaarden dat "wij" niet meer bestaan.