Ik kan jouw gedachten niet lezen. En je deelt ze al heel lang niet meer met mij. Dus enkel mijn gevoel kan me leiden bij die vraag...

Mijn gevoel zegt me dat je naar me verlangt. Sexueel wil je me, daar twijfel ik geen seconde aan. Maar of dat een uniek gevoel is, of dat ik gewoon beschikbaar ben... dààr ben ik nog niet uit. 

Mijn instinct zegt me dat je een zekere fascinatie voor me hebt. Of is het een obsessie? Je nood om te weten wat ik doe, elke dag. Ja, het is geminderd. In het begin wilde je van uur tot uur weten wat ik elke dag deed. Elke stap die ik zette, wilde je kennen en op afstand volgen. Elke uitstap met mijn gezin documenteerde ik met berichtjes en foto's. Nu is het niet meer constant. Maar soms komt het er nog door... je vraagt me steeds vaker of ik de volgende dag werk of vrij ben.

Je wordt naar me toe getrokken, net zoals ik naar jou wordt gezogen. Zelfs na gisteren, na mijn telefoontje, blijf je contact opnemen. We praten er even over aan de telefoon, en dan... over naar de orde van de dag. Praten over alles en niets. Er lijkt niets te zijn dat jou definitief wegjaagt. 

Is dit liefde? Jij noemde het zo, maar spreekt die woorden al zo lang niet meer uit. Eén keer kreeg ik de afgelopen maanden die woorden te horen "ik houd van jou". Maar op een zo slecht gekozen moment, dat het onecht aanvoelt. 

Ik houd me steeds weer in. De woorden liggen op het puntje van mijn tong, maar ik zeg ze ook niet meer. Van niemand aanvaardde ik ooit een behandeling zoals door jou. Maar volgens Haar verhalen ben jij normaal ook niet vergevensgezind. Dààr kan ik van meespreken... je bent rancuneus, achterdochtig, categoriek. Jouw wereld bestaat uit goeden en slechten... vooral veel slechten. En toch... wat ik ook doe, je gooit me niet uit jouw wereld.

Zou ik dat willen? Dat je me afsluit, me helpt de stap te zetten die ik duidelijk maar niet kan nemen?