Beleefd. Neutraal. Oppervlakkig. We kletsen, over niets. Ik stel nog voor je te bellen, in de hoop dat dat een "échter" contact kan zijn. Maar het kan niet... werkmannen in huis. Jouw eeuwige achterdocht: niet bellen met getuigen in de buurt. Zelfs een werkman mag niét merken dat je met de telefoon naar boven gaat om me te bellen?

Het resultaat is dat ik je pas in de namiddag even kan bellen. Ik bied je een kans... stel je morgen een lunchdate voor. Neen, ik kan niet lang weg op het werk. Maar een uurtje kan ik wel weg, iets gaan eten, even elkaar zien. Mijn voorstel wordt redelijk enthousiast onthaald. En even later wordt duidelijk waarom.. jij hoopt op een uurtje kameren "eten of gegeten worden?". Ik kan er niet mee lachen...

Even later gooi je je ruiten compleet in. Ik meld terloops dat ik over enkele maanden twee nachten alleen thuis zal zijn... kids op weekend, en ik motiveer mijn partner om er dan ook het weekend op uit te trekken, city trip (ik heb toch twee dagen les dat weekend dus aan mij heeft hij niets). Ik weet dat dat weekend emotioneel is voor jou, familiale voorgeschiedenis. Maar het is ook mijn verjaardag dat weekend, en wat zou ik dan graag eindelijk nog eens een nacht met jou doorbrengen.  

Maar jouw voorstel slaat me met verstomming... "kom bij ons slapen die zaterdagavond, als je anders op hotel gaat in de buurt van je les". Wààr in hemelsnaam haal jij het idee dat ik de avond voor en de ochtend van mijn verjaardag bij Haar wil logeren? Hoe kan jij in hemelsnaam voorstellen dat ik kijk naar jullie gezelligheid, Haar jou "sjoe" hoor noemen (ja, Zij schrijft dat zo!). In de kamer naast jullie slaap, in de kamer naast die met het bed waarin ik één keertje met jou mocht slapen en waarin jij dan met Haar in bed ligt.

Mijn eerste reflex is de hoorn op de haak te gooien. Ik adem enkele keren diep in en uit, voel de tranen in mijn ogen springen, en zeg héél kalm "hoe kom je erbij dat ik precies dié avond wil geconfronteerd worden aan jullie samenzijn?" Je begrijpt mijn reactie niet... en ik kan niet begrijpen dat je dat niet begrijpt. 

Maar wat blijf ik ijzig kalm... Ik vind wel iets leuks om te doen die avond. Zonder jou.