Ik gaf je een duidelijke uitnodiging voor morgen. Let's meet... ik kan hier in de voormiddag weg, en Zij is werken. Maar: dan moet jij een inspanning doen. Jij rijdt naar hier, en jij boekt een kamer. Ik regel niets... ik stel me enkel beschikbaar op. Maar ik rijd niét naar jouw regio deze keer... 

Het kan lijken alsof ik deze date niet wil, alsof het me onverschillig laat. Want ik weiger het voortouw te nemen. Ik dring niet aan op een beslissing. 

Het resultaat? Jij komt "misschien" af, als het "je lukt". De vraag "waarheen?" hoef ik dus zelfs niet te stellen. Ik zie het wel. Als je een kamer wil, zal je die moeten zoeken. Ik noemde je de twee adresjes in deze buurt, waar we al eerder heen gingen. Maar van beide heb ik geen enkel idee of ze zo vroeg al open zijn. Jij rekent op "last minute". Tja, als er geen last minute is, dan zal het een koffietje drinken worden. 

Hoe ik me bij dat idee voel, is nog onvoorspelbaar. Op dit moment denk ik "his loss". Maar mezelf kennende ga ik morgen teleurgesteld zijn, als je niet komt, of als we nergens terecht kunnen om even rustig samen te zijn. Want hoe zeer ik mezelf ook inprent dat dit uiterst onzeker is, mijn hoop is gewekt hé. Onvermijdelijk... en dan is teleurstelling het logische gevolg.

Maar ik doe mijn best om het los te laten.... vroeg het je één keertje vanavond. Het antwoord bleef open... dus ik zal wel zien. 

Wat ik wel zeker weet, is hoe mijn lichaam reageert op het idee van "ons". Ik moét mezelf nu gewoon duidelijk maken dat de kans miniem is... want zelfs als jij tot hier komt, kunnen we volgens mij nergens terecht. So be it....