Ik begreep je stilte gisteren.. Ik ben omringd door leerkrachten, en ik ken de verbeterstress. Dus liet ik je, na ons laatste telefoontje rond 20h. Om 22.43h stuurde ik je dat ook "succes met het verbeteren, hopelijk geraak je erdoor. Slaapwelxxx". Zelfs het feit dat ik geen antwoord kreeg, stoorde me niet... Tot ik om 23.38h de volle laag kreeg "fijn je nog te lezen. Zal wel een reden hebben zeker? Amai drukke avond gehad blijkbaar. Tof en top". 

Ik ontplofte... dit voelde zo oneerlijk aan. Er was geen enkele reden voor je uithaal... Ik zat alleen thuis heel de avond, en dat had ik je gisteren ook gezegd. En toch kreeg ik dit... Het leverde weer vlammende ruzie op... om middernacht was ik het beu, en was ik weer klaarwakker. Heb nog anderhalf uur zittten chatten met een vriendin, om me te kalmeren.

Mijn gevoel van vannacht werd extra wrang toen ik vandaag door mijn blog bladerde, en mijn post van 7 december terug las. Jij ging "even iets eten" om half negen, en liet je niet meer horen tot 23h. Tot ik meldde dat ik moe was en ging slapen... jouw reactie "nu al?"

Twee maten, twee gewichten... steeds weer. Maar ik zwijg. Want de enige reactie die ik zou krijgen hierop, zou zijn "daar ga je weer... met je verwijten... het verleden oprakelen". 

Dus bleef ik rustig... zei er niets over aan de telefoon vandaag.

En toen... ik wilde je iets sturen op fb, gewoon iets dat ik je wilde laten weten. Om te merken dat je mijn berichten geblokkeerd had. Ik kon je gewoon niets sturen. In plaats van je gewoon offline te zetten (waar ik in kan komen, wie doet dat nooit eens?), had je mij geblokkeerd. Sinds wanneer? Geen idee, want ik had je via die weg al dagen niet meer gecontacteerd.

Maar zo behandel je me niet. Me blokkeren zonder me daarvan te verwittigen. Ik zou het nog begrijpen "ik wil je even niet horen". Ik deed het ook al... blokkeerde ooit mijn whatsapp voor je. Maar: ik zei het je ook. En ja, toen werd ik razend. Nergens reageerde je op... niet op whatsapp. Niet op sms. En je gsm werd 2 keer afgeduwd (en neen, die valt nooit op voicemail, jij houdt je gsm altijd vlakbij, moest je dochter bellen). 

Ik belde je thuis... ik ben er niet fier op. Maar ik moést je gewoon laten weten hoe razend je me hiermee gemaakt had. Meer niet. Dus belde ik je... Zij nam op... wilde je niet doorgeven ("hij is druk bezig, kan ik het zeggen?"). Wat een onzin.. je sloot je volledig af voor mij. Ik drong aan, en moest niet meer weten. "Heb je me echt geblokkeerd op fb?"... Jouw "euh..." was voldoende. Ik hing op. 

Je mag boos zijn. Deze keer heb je gelijk. Maar zo behandel je me niet.