 ARAC veldloop 23-11-2008.
Zondag 11:30 onder een blauwe hemel en een stralend winterzon vertrekken we richting Arendonk.
Het is een van de verdere verplaatsingen voor een cross in de Antwerpse Provincie een goede 40 kilometer.
Er is weinig verkeer op de baan dus bereiken we vlot onze bestemming, de parkeer ruimte is wel gering.
Op ruim 800 meter van de start, we begeven ons naar de tent van ACHL om ons in te schrijven voor de cross.
Kenney bij de miniemen, Jorgi bij de kadetten, en ikzelf bij de masters, het parkoers ligt en prachtig bij.
Stilletjes aan beginnen de clubgenoten mij te feliciteren met mijn knappe prestatie op de marathon van Kasterlee.
Ook andere bekende en minder bekende atleten en supporters feliciteren me, ik moet dikwijls het verhaal over doen.
Ondertussen gaan Kenney en Jorgi het parkoer verkennen en zich opwarmen, de jongste reeksen lopen reeds hun cross.
Soms een moment van vreugde maar ook momenten van verdriet, zo valt een leidend meisje amper vij meter voor de aankomst.
Die jonge jongen en meisjes geven het beste van zichzelf, en sommigen gaan echt diep, mooi om te zien die inzet.
Het is berekoud, het blijft de ganse dag rond het vriespunt, en er staat een strakke wind die het nog kouder doet aanvoelen.
Kenney is al aan de beurt, hij heeft het moeilijk om zich warm te houden, gelukkig gaat alles vlot tijdens de cross.
Kenney start redelijk goed, het pak blijft redelijk samen de eerste 300 meter, maar veel opschuiven zit er niet in.
Na een verdienstelijke wedstrijd eindigd Kenney op een 22ste plaats, er waren 28 atleten die finishten.
Echt tevreden is hij niet over zijn wedstrijd, hij had last van bevroren tenen en kon door de koude amper ademen.
We moeten ons direkt naar de start begeven want Jorgi is nu aan de beurt, er zijn immers maar twee reeksen tussen.
Jorgi vertrekt iets minder goed, als voorlaatste uit de start, maar remonteert de eerste 300 meter vier atleten.
De benjamins moeten twee b-ronden lopen goed voor 2.730 meter, de eerste ronde blijft Jorgi in zijn positie.
Spijtig geeft hij slechte benen vandaag, en de tweede ronde verliest hij nog drie plaatsen, toch geeft Jorgi zich volledig.
Hij finisht tenslotte op een 30ste plaats op 33 finishers, ook Jorgi is niet tevreden van zijn wedstrijd, volgende keer beter?
Het begint lichtjes te sneeuwen, rap de verwarmde tent opzoeken, en een lekkere tas verse tomatensoep met balletjes.
Ook hier krijg ik nog heel wat felicitaties en schouderklopjes voor mijn overwinning in de marathon van Kasterlee.
De meesten kunnen niet geloven dat ik hier ook ga starten, maar je moet het ijzer smeden als het heet is.
Buiten is het allerminst heet, het zijn nu felle sneeuwbuien die alles wit kleuren, buiten het modderige parkoers.
Ik heb niet veel goesting om warm te lopen, maar besluit uiteindelijk het toch maar te doen, om blessures te voorkomen.
De heerlijk warme tent verlaten is een straf op zich, ik loop amper 400 meter warm met een paar versnellingen.
Terug naar de warme tent, en de wedstrijdkledij aan, alleen de lange trainingsbroek doe ik extra aan, te koud.
Het is vijf minuten voor de start, de meeste atleten wachten zo lang mogelijk, maar nu is er geen ontsnappen meer aan.
Het startschot weerklinkt, daar gaan we, er zijn zekers een goede vijftig atleten beter gestart dan mij, een inhaalrace begint.
Na een ronde bevind ik me al in 25ste positie, maar het veld ligt al goed open, nu is het van klein groepje naar klein groepje.
Het ligt er op sommige plaatsen echt drassig bij, ik krijg ijs-tenen van het ijskoude water, en in de bochten verlies ik terrein.
Gelukkig zijn er lange rechte stukken waar ik veel goed maak, de benen voelen prima aan, alleen iets minder krachtiger dan.
Toch ruk ik op naar een 13de plaats bij de masters,dat in de laatste ronde, maar in de laatste lijn gaan er nog twee over mij.
Ik ben toch zeer tevreden over mijn wedstrijd zeven dagen na de marathon, ben ik al redelijk hersteld, en haal 16 km/uur.
7.350 meter in 0:27:34 op dit modderig maar goed beloopbaar parkoer, nu rap naar de tent om op te warmen.
De trip naar huis is lang en gevaarlijk, lichte slippartijen, gelukkig is mijn vrouw Carine een goede chauffeur.
In Kastelee loopt het bijna mis af, een tak van een boom begeeft het onder het gewicht van de verse sneeuw.
De tak valt gelukkig 50 meter voor de wagen en er is geen tegenligger, we vragen ons af of we een engelbewaarder hebben.
In Herentals zijn we er echt van overtuigt, een wagen kan niet direkt stoppen op een zijweg van de hoofdbaan.
Zijn wagen schuift een meter door, Carine stuurt de wagen juist tussen een teggenligger en de onverlaat, we leven nog, oef.
|
