Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Om het wedstrijdritme wat op te drijven- lees: ik ben te lui geworden om nog interval te trainen- rij ik drie wedstrijden op vier dagen. Erembodegem bijt de spits af en zou de gemakkelijkste moeten worden omdat ik hier immers met frisse kuiten aan de start verschijn. Tot zover echter de theorie. Het betreft hier een criterium en dat is eigenlijk nooit m'n favoriete bezigheid geweest. Niet in het minst omdat ik elke wedstrijd aanpak al betrof het een klassieker van 260 kilometer, namelijk het eerste uur "rustig" meepeddelen achteraan het peloton. Omdat er vandaag slechts 22 gegadigden zijn kan ik opnieuw mijn uitverkoren tactiek toepassen. In het knusse centrum, met vijf bochten op 300 meter is het echter harken om m'n gehelmde soortgenoten bij te blijven. Gelukkig verdrijft de geur van verse frieten en knapperige, vers gebakken ajuin die hoogstwaarschijnlijk zal eindigen tussen een overheerlijke vettige hamburger enigszins het lichamelijke leed. Al kan het voor een (ex-) bourgondier zoals ik ook een kwelling zijn natuurlijk. Net als ik wat naar de voorste gelederen doorschuif, springen er zes man weg. Slechts één renner kan nog de aansluiting maken en ik besef dat het moeilijk zal worden om die kloof nog te dichten. Zeker als in een scherpe bocht net voor de aankomst twee renners voor mij serieus tegen de grond gaan. Ik kan ze bijtijds ontwijken en kom hier nog maar eens goed weg. Gestaag komen we echter terug op de leiders. We komen zelfs tot op 12 seconden maar dan stagneert onze achterstand. In de bochtrijke aankomstzone kan ik me vrij vlot vooraan houden en fiets eindelijk eens de top tien binnen.
51 Km. in 1h.14' 40,7 Gem. 10/22 Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 188
Aangezien vorige donderdag m'n vergunning van "Master A" uit de brievenbus kwam gerold, krijg ik het vandaag in mijn stomme kop om eens te gaan rijden in Waals-Brabant bij de Amateurs en Masters. Het is immers altijd spannend om een maagdelijk parcours te ontdekken, maar nog veel belangrijker is het van de kleine lettertjes te lezen in de wielerkalender. Het blijkt namelijk een 1.18 Open wedstrijd te zijn waar Elite zc. en Beloften ook aan kunnen deelnemen. Dat merk ik vooral als ik aan de start tussen een bende dartele en jonge veulens sta en slechts sporadisch een oudere soortgenoot ontwaar. Dit belooft hier dus niet veel "goes", want ook het parcours is niet van de poes. (Beginnen we hier nu verdomme al te rijmen ook! Maar geef toe, dit klinkt toch véél beter als: dit belooft hier dus niet veel goeds, want ook het parcours is niet van de roste kater...! Man man, het niveau zakt hier met de minuut...) Van de vijf kilometer loopt er minstens drie bergop en niet gewoon "vals plat," maar echt steil. M'n ervaring leert me dat er na een klim een afdaling volgt en gelukkig blijkt dit in Wallonie ook zo. Alleen is die afdaling wel serieus smal, bochtig en bezaaid met keitjes en allerhande troep die er niet thuishoort. Het gevolg laat zich raden natuurlijk. Tijdens de eerste afdaling kunnen enkele pipo' s voor me het wiel van hun voorganger niet houden en ondergetekende mag al in de achtervolging op het peloton. Ik hoef echter niemand een steen te werpen want ik ben vandaag niet goed. Helemaal niet goed eigenlijk, zeg maar slecht, of liever: archislecht! Ik voel me zo belabberd dat ik zelfs de eerste beste pummel op een driewieler met vierkante wielen niet zou kunnen volgen! Ik rij rond met lichte hoofdpijn en een ontzettend zwaar gevoel op in m'n maag. Precies of ik had twee bakstenen, een koevoet en vier gietijzeren kubusjes als lunch. Tijdens de tweede ronde al moet ik op de steile stroken het peloton laten gaan. Ik wil de handoek gooien maar zie in de achtergrond nog zeker vijftien renners spartelen. Drie renners komen even later bij me aansluiten en de volgende ronden rapen we verschillende renners op die uit het peloton hebben moeten lossen. Zo beste vrienden, wordt dus in bergetappe 's de beruchte "bus" gevormd, maar het merkwaardige hier is dat de meesten zelfs geen moeite meer doen om bij ons groepje aan te pikken. Ik voel me ondertussen al iets beter, maar rij voornamelijk enorm sterk... bergaf. Omdat onze achterstand op de koplopers te groot wordt, moeten we twee ronden voor het einde de wedstrijd al beeindigen. Slechts 27 renners rijden de wedstrijd volledig uit en allesbehalve tevreden moet ik nog maar eens besluiten dat ik met mijn dertigste plaats tot de betere losers behoor.
60 Km. in 1h.43' 35 Gem. 30/62 Gem. hartslag: 176 Max. hartslag: 194
Vandaag wedstrijd in één van de 269 deelgemeenten van Geraardsbergen. Van Grimminge tot Zarlardinge, over Deftinge via Goeferdinge langs Smeerebbe-Vloerzegem naar Viane... In zowat 234 daarvan heb ik de voorbije jaren wedstrijden betwist, met wisselend succes. Om Raymond (diene met zijn "Groene Woud" en uitgestreken kin) te citeren: " 'k heb koersen doen vollopen,' k heb koersen doen leeglopen..." Als ik rond de middag over m'n bord droge spaghetti hang, valt de regen met bakken uit de lucht. Ik beslis dan maar om niet te gaan koersen en pik wat kroketten uit mijn ma haar "talloor." Daarna gooi ik me verveeld en zo ellendig als een vadsig everzwijn in de zetel en blijf al zappend hangen op Vitaya. Het blijkt een programma te zijn waar ze verlebberde individuen in drie maand terug fit willen krijgen. In beeld verschijnt een halfnaakte vrouw van 26, die aan haar omvang te zien eerder een abonnement heeft bij MC Donald' s dan bij de "Kwik en Fit." In een visioen zie ik mezelf door deze koersarme zondag al verdikken en de schrik slaat me om het hart. Amper tien minuten hang ik uitgestrekt in de zetel en een enorm schuldgevoel maakt zich van mij al meester. Gevolg: bidons klaarmaken, koersbroek aan, fiets in auto en hup... Schendelbeke, here I come! Het is ondertussen al gestopt met regenen, en bovendien blijkt de koers ruim drie kwartier later van start te gaan. Ik heb dus nog alle tijd om mijn benen los (en terug vast) te rijden op het lastige glooiende parcours. Slechts 23 renners komen opdagen. De rest ligt waarschijnlijk in de zetel hun tijd te verklooien door één of ander stom programma op Vitaya mee te pikken. Eerste vaststelling na anderhalve ronde: de benen zijn duidelijk nog niet gerecupereerd van gisteren! Na twee ronden ontsnappen vijf renners en drie andere gaan in de tegenaanval. In ons groepje verloopt de samenwerking allesbehalve vlot en moeten we twee ronden vroeger dan voorzien sprinten voor onze plaatsen. Hierdoor zie ik ook nog eens de aankomst van m'n reeks van dichtbij... en ploegmaat Danny Saelens z' n tweede zege van het seizoen binnenrijven!
55 Km. in 1h.22' 40 Gem. 15/23 Gem. hartslag: 167 Max. hartslag: 184
"Nieuwe prachtige omloop!", stond er in onze VWF- kalender als aanmoediging om toch maar naar deze wedstrijd in het Waasland te komen. Na enkele verkenningsronden kon ik ze alleen maar overschot van gelijk geven. Brede wegen, drie korte klimmetjes (waaronder twee bruggen over de E17) en bovendien een veilig parcours zonder veel wegversmallingen en verkeers- of andere eilandjes. In de aanvangsfase draait het bij mij niet zo goed. Ik besef dat deze "nieuwe prachtige omloop" vooral het best tot z'n recht zou komen om als toeschouwer dit spektakel gade te slaan terwijl men wat schuimrijk vocht consumeert, of op een zonnig terras met een 'frisse frisco' keuvelt over de stijgende prijs van het veevoeder. "Eigen schuld dikke bult", want afgelopen week stond er welgeteld 88 kilometer op de trainingsteller. (En dan nog verdeeld over zes (!) "trainingsritjes!" In de wedstrijd zelf wordt er ondertussen flink jacht gemaakt op een select kopgroepje. Als een bende losgeslagen Pitbull' s naderen we onze prooi, die uiteindelijk na vier ronden moet wijken voor de overmacht. Verloren moeite eigenlijk, want vrij vlug daarna ontdoen opnieuw tien renners zich van het peloton en als er enkele in de tegenaanval gaan, maak ik de sprong naar het tweede groepje. Met nog drie ronden te gaan hebben we de koplopers nu in het vizier, maar wat we ook proberen, de laatste zeventig meter krijgen we verdomme niet overbrugd! Ik had al serieus wat poeder verschoten bij m'n sprong naar de achtervolgers en breek in de sprint dan ook niet teveel potten. In de laatste ronde waren er blijkbaar toch nog wat renners uit het peloton komen aansluiten, want ik finish pas als 23e.
72,5 Km. in 1h. 45' 41,2 Gem. 23/42 Gem. hartslag: 173 Max. hartslag: 196
Alvorens morgen te starten in Peizegem ga ik me dus eerst een slordige 145 kilometer losrijden op deze cyclo- toertocht 'Tilff- Bastogne- Tilff'. Na een korte en kille nacht schuiven we in de ruime campingcar van onze derde compaan Rudy aan bij het ontbijt. "Schleck" gaf in de slaapzak naast me met z'n vetpercentage van 4 % nou niet bepaald veel warmte af. Bovendien zijn we normale gezonde jongens, zo hetero als maar kan zijn en beiden gezegend met een prachtige vriendin, dus in "lepeltjeshouding" gaan liggen tegen de kou was al helemaal geen optie! Twee chocoladekoeken, één appelflap, rijst- en confituurtaartje plus twee wegvergissingen en anderhalve "Route barré" verder, vertrekken we met nog wat collega 's van "Schleck" voor een oefengalop die enkele bekende hellingen uit Luik-Bastenaken-Luik aandoet. Ruim 10000 getrainde en minder getrainde fietsers nemen aan dit evenement deel. Ik heb in jaren niet zoveel witte, harige benen en voorbeelden van "foute wielerkledij"gezien, maar ook een gamma aan oogverblindend mooie koersfietsen en getrainde topatleten passeren de revue. Omdat het in m'n stomme kop zit om morgen per se te koersen, rij ik de meeste hellingen op reserve omhoog. Pas wanneer een vrouw me op de "Cote de Wanne" dreigt voorbij te steken, besef ik dat ik best de pedalen wat harder induw in plaats van het landschap aan een nauwkeurige studie te onderwerpen. Op de beruchte "La Redoute" waan ik me allesbehalve VDB of Bartoli, want de steile knoert, met een stuk tot 22% doet me maar aan één ding denken: zo rap mogelijk boven en er vanaf zijn! Na vijf uurtjes en dertig minuten bereiken we met stramme bovenbenen, maar met toch nog een 'moyen' van 28,1 de finish. Als beloning mogen we nu nog een goeie vier kilometer klimmen naar onze wagen. Kwestie van wat los te rijden na de geleverde inspanningen...
20.VWF PEIZEGEM, 01/06/09 Het spreekt dan ook voor zich dat ik vandaag allesbehalve met grote ambities aan de start verschijn. Niet teveel forceren en de koers uitrijden is m'n doel, maar de eerste ronde ligt het tempo zo hoog dat ik twee maal kort na elkaar een gat van veertig meter moet overbruggen omdat de renner voor me het laat afweten. Ik heb eigenlijk nog een verrassend goed gevoel in m'n benen en mits wat meer zelfvertrouwen had ik gerust mee kunnen zijn met de kopgroep. (Stel je voor zeg! Da zou nogal wa geweest zijn hé...!) Naar het einde van de wedstrijd beginnen de inspanningen van de afgelopen dagen toch serieus door te wegen, maar ik kom nog als achtste van het peloton over de meet en wordt 18e.
60 Km. in 1h.27' 40,8 Gem. 18/38 Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 192
Terug in vertrouwde clubkleuren vandaag. Ik kwam niet enkel uit Parijs terug met verzuurde benen en een goeie conditie, maar kreeg ook af te rekenen met een bronchitis en dat uitte zich in een brede waaier aan fluimpjes allerhande. Alle kleurschakeringen passeerden de revue maar wees gerust, voor de rest zal ik jullie verdere details besparen. Net als deze wedstrijd eigenlijk, want eenmaal de beslissende vlucht tot stand gekomen was, veranderde er niet veel in het wedstrijdverhaal. Door m'n "vallingske" hou ik me zo koest als een met valium platgespoten puppy en eindig ergens halverwege het pak. Aangezien ik morgen Tilff-Bastogne-Tilff rij en maandag opnieuw hoop te koersen, komt het er nu op aan van goed te recupereren. Ik hoop toch minstens een vijftal uurtjes te slapen, want ga voor het eerst sinds mijn festivalverleden (een goeie decennia terug- dju toch, wat worden we oud...) nog eens in een tent slapen op een camping ergens in "De Dardennen."
18b.Tour de l'Est Parisien (Fr.) Mitry-Mory,24/05/09
Met het melkzuur van de tijdrit nog in de kuiten reppen we ons naar het afsluitende criterium van deze Tour de l' Est Parisien. Er heerst echter grote onduidelijkheid over het startuur. Normaal schoten we uit de startblokken om 14 uur, maar tijdens de lunch vernemen we dat alles met een halfuur vertraging van start zal gaan. Ideaal voor Alex en ik om nog snel eens een toilet op te zoeken. Ik heb het misschien al vermeld, maar vijf dagen Franse keuken zet de darmflora naarstig aan het werk. Eén probleempje echter. In dit godvergeten gat in Frankrijk is op het middaguur werkelijk geen levende ziel te bespeuren, laat staan een (openbaar) toilet. Je zou hier als het ware (pas op, nu wordt het gortig!) een drol midden op de straatstenen kunnen draaien, er een vlagje van 'Klup Bruhhe' in deponeren en vervolgens in je blote r**t de paringsdans van het Oost-Angolees stokstaartje errond dansen, geen haan zou ernaar kraaien! Om een lang verhaal kort te maken: ik heb daar voor het eerst in de vrije natuur eh... gedaan wat nodig was. Als ik me na mijn "Ardennenoffensief" terug bij de ploegmakkers vervoeg heerst er lichte paniek. De start is blijkbaar toch iets vroeger. Niet om 14uur of 14u30 maar ergens daartussen vertrekken we voor 23 rondjes onder een brandende zon en een zalige temperatuur van 28 graden. Luc en "Couze" hebben hun handen vol om ons van het nodige vocht te voorzien en de hitte inspireert Mario tot een lange aanval. Zo' n zes ronden rijdt hij met een medevluchter voorop, maar ze moeten uiteindelijk wijken voor de overmacht. Het Duitse team blijkt het sterkst, want naast de gele, groene- en bolletjestrui counteren ze elke aanval en laten ze niemand meer ontsnappen. Ik zit wat te ver in het pak om me te mengen in de massasprint, die trouwens knap gewonnen wordt door Giovanni Debeyter van het Millenium Team.
Al bij al was dit rittenkoersje een schitterende ervaring en naast de organisatie, m'n kamergenoten, de andere teams en begeleiders/sters in Stains ook een speciale vermelding voor Linda en Jacqueline voor de foto 's en vele aanmoedigingen. C'etais une course merveilleux et a l' annee prochaine!
70Km. in 1h.42' 41 Gem. 34/97 Eindstand klassement: 33e op 97 op 2' 58'' van winnaar Wladimir Gottfied. Gem. hartslag: 164 Max. hartslag: 190
18a.Tour de l'Est Parisien (Fr.)Tijdrit Tremblay,24/05/09
De laatste wedstrijddag vandaag, maar zeker niet de minste. Waar ze op de slotdag in de Tour met een slakkengangetje richting Parijs slenteren is het voor ons erop of eronder met een tijdrit van 8,7 Km. in de voormiddag en een criterium van 70 Km. 's namiddags. Het wordt dus hectisch, maar gelukkig kunnen we in zo'n situatie rekenen op mekanieker Luc en verzorger "Couze" om alles in goede banen te leiden. Na elke rit controleert eerstgenoemde onze bolides en stelt bij indien nodig. Ook "Couze" vindt tussen het verorberen van verscheidene zakjes Haribo's, BBQ-chips of enkele schijfjes 'Horse Dick' salami de nodige tijd om ons op onze wenken te bedienen met bidons dorstlesser, water of snelle suikers. Twee gasten waar je op kan rekenen en die het ons heel wat makkelijker maken. De tijdrit vindt plaats rond de immense luchthaven 'Charles de Gaulle' en omdat landingsbanen 2, 3 en 5 te druk bezet zijn, beslissen de organisatoren dat het toch veiliger is om ons te laten starten op de wegen NAAST het vliegveld... Every second counts, dus ontdoe ik me van mijn Livestrong-bandje, halsketting, pacemaker,... en stop m'n lange manen in mijn koerstrui. Ik kan eigenlijk helemaal niet tijdrijden, maar op de brede, lichtglooiende wegen draait alles soepel rond. Zelfs de pedalen...! Aangezien m'n inderhaast meegebrachte opzetstuurtje op zowat elke 'Oxford' (dames) fiets te monteren was, behalve dan op mijn oversized Bontrager stuur haal ik toch nog een gemiddelde van net geen 41 Km. per uur. In de wedstrijd: "stunteligste ploegmaat", haalt Mario het net voor Ludwig. Ondanks intens voorbereidingswerk en parcoursverkenning slaagt Ludwig er toch in om aan een rond punt verkeerd te rijden, maar Mario presteert nog straffer. Na de parcoursverkenning rijdt hij in het kleine dorpje hopeloos verloren en komt zo tien minuten te laat aan de start.
8,7 Km. in 12' 51'' 40,7 Gem. 37/105
Voor foto' s van de tijdrit, klik op onderstaande link:
17.Tour de l'Est Parisien (Fr.) Plessis-Luzarchers,23/05/09
Na gisteren de Champs -Elysées onveilig gemaakt te hebben en ongewild de wandeltocht "Dwars door Stains" af te slenteren, omdat een simpele Fransman de basisprincipes van het metriek stelsel niet vat - "No, c'est pas loin, jusque 1 kilométre..." - zijn we als team gebrand om er vandaag eens stevig in te vliegen. We krijgen een prachtige omloop van een goeie 12 Km. te verwerken, met daarin een lange en slepende helling in verschillende trapjes. Aangezien onze sympathieke collega' s van het Millenium Team uit buurland West-Vlaanderen nog in de running zijn voor het berg- en jongerenklassement beslissen we om elkaar tijdens de race wat te helpen. Het miezert verdomme in Plessis- Luzarches en in de glibberige afdaling doe ik het net niet in de broek van de schrik. (Het Franse eten kan er ook voor iets tussen zitten...) In een flauwe bocht naar rechts is het echter weer een Duitser die erbij gaat liggen. Waarschijnlijk nog een verborgen reflex uit de oorlog, omdat ze in deze streek regelmatig dekking moesten zoeken voor de geallieerde kogels. Onze Duitse vriend (in de groene trui trouwens) kan gelukkig ongeschonden verder. Op wat speldeprikjes na blijft alles tijdens de eerste koershelft relatief gesloten, tot er in de vijfde ronde in twee schijfjes een kopgroep van vijf man ontstaat. Van onze ploeg is sterke man Alex terug van de partij. Hun voorsprong loopt op tot 1' 40'' en ze zijn buiten schot. Bij de voorlaatste doortocht hoort Mario voor het eerst de bel (die trouwens elke ronde schel en "kling-klangend" weerklonk, al betrof het de verbeterde versie van de Big-Ben) en onze hardhorige renner demarreert omdat hij denkt aan de laatste ronde te beginnen. Hij wordt echter terug gegrepen maar finisht nog als achtste in de pelotonsprint. Even voordien finishte Alex knap als vierde, ik in het zog van Sam (of "Der Schwanzenkleepfel Kletser") als drieendertigste en olijke Ludwig eindigt net na ons. Een knappe prestatie als team en bovendien heeft Alex door zijn aanwezigheid in de kopgroep uitzicht op een podiumplaats.
98 Km. in 2h.29' 39,6 Gem. 33/102 Gem. hartslag: 165 Max. hartslag: 189
Voor foto 's van de tweede etappe, klik op onderstaande link:
Barduk goes international! Met gespannen verwachtingen keek ik uit naar m'n eerste rittenwedstrijd in het buitenland waar we onder de naam van "Belgian Cycling Selection" de vaderlandes eer hoog moesten houden. Na een eerste kennismaking met de ploegmaten en de Franse keuken was "Belgian Fart Selection" misschien een beter passende naam geweest, maar dit klonk deonthologisch niet verantwoord...
Naast ikzelf bestond ons team uit Ludwig "ik heisse Ludwig" Gladines, Mario "Lam mens" en de crazy cycle brothers "Alex(is)" en "Der Sam" Govaert. We werden met de beste zorgen omringd door verzorger Danny "Couze" en technieker Luc (oa. persoonlijke mekanieker van C.Heule.) Voor iemand met twee linkse handen zoals ondergetekende een hele geruststelling.
De eerste rit vond plaats in een ietwat gore achterbuurt van Parijs. Een plaats waar je 's nachts best niet verdwaald en waar er sporadisch wel iets "van de camion" dreigt te vallen. 43 rondjes van 2 Km. kregen we voorgeschoteld met daarin telkens een stukje klimwerk van een goeie 400 meter. Helaas was het wegdek niet van een superieure kwaliteit. Met een beetje verbeelding waande ik me op het parcours van "De Binnenstraat" in Aalst, met het verschil dat er in de ajuinenstad allesbehalve een Eifeltoren aan de horizon verschijnt, of het zou de Halletoren uit Brugge moeten zijn met serieuze orientatieproblemen. Dat het van in de start een nerveuze bedoening was is een open deur intrappen, want met 112 renners en 4 verschillende nationaliteiten (Fransen, Duitsers, Belgen, Westvlamingen,...) wou iedereen vooraan koersen. Het tempo was serieus pittig waardoor niemand een deftige ontsnapping in elkaar kon zetten, tot halfweg wedstrijd 3 renners het hazepad kozen en van ons team was Alex van de partij. Hun voorsprong bedroeg echter nooit meer dan 30 seconden en als één van de vluchters in een bocht onderuit gaat worden ze ingelopen. Even voordien was er ook al een serieuze valpartij waarbij een ongelukkige Duitser een bekkenbreuk opliep. Onze pechvogel was Mario. Hij brak gelukkig geen oude knoken, maar moest door wielbreuk een rondje missen. Met een uitgedund peloton van ongeveer 50 man stormen we op de finish af. Ik kan me verrassend goed vooraan houden en eindig nog net binnen de eerste twintig.
86 Km. in 2h. 08' 40,3 Gem. 19/112 Gem. hartslag: 173 Max. hartslag: 192
Voor foto 's van de eerste etappe, klik op onderstaande link:
De klassieker in Halle anno 2009 zal voor mij niet de geschiedenis ingaan als de winderigste of zwaarste, maar als de eerste wedstrijd waar ik met mijn nieuwe (okkazie) auto naartoe getuft ben. Jawel beste vrienden, vorige week heeft m'n oude vertrouwde Golf stomweg de geest gegeven. Wat ik daaruit geleerd heb? A: Wacht nooit te lang met onderhoud. B: Negeer nooit een brandend alarmlampje van de olie, vooral dan als dit gepaard gaat met een tuitend geluid. C: Denk nooit: De garage is maar 7 Km. ver dat haal ik wel... 6,7 Km. kan nog net... Jammer maar helaas. Slechts 300 meter was het verschil tussen een soepel draaiende motor en een vastgelopen oud stuk verschrompeld metaal. Net nu ik verdomme eindelijk doorhad dat op de buitenring rond Brugge het signalisatiebord voor de verkeerslichten: 'Groene golf 70 Km per uur.' niet voor mij bedoelt was -is gewoon een indicatie dat je aan die snelheid het meest kans maakt om vlotjes de verkeerslichten te passeren- laat hij me in de steek. Maar goed. Ik dus met m'n blinkende witte Renault "Kangooroe" (Adieu vakantiegeld en toekomstige Fortis-aandelen) naar het verre Halle. De omloop was licht gewijzigd tov vorig jaar en was eigenlijk niet voorzien op een deelnemersveld van boven de tweehonderd. Als je tijdens het bochtrijke parcours niet bij de eerste dertig kon opdraaien, moest je quasi telkens de bochten nemen vanuit stilstand, waardoor je daarna alles moest geven om bij de eerste honderd renners aansluiting te vinden. Ik hoor jullie al denken: "Rij dan toch vanvoor, stom kieken!" En ik kan jullie eigenlijk alleen maar overschot van gelijk geven... In de tweede ronde moeten enkele individuen voor me lossen en moet ik (weliswaar met de wind stevig in de rug) 67 rijden om terug bij het peloton te komen. Op het merendeel van de omloop blaast de wind echter pal op kop en na een paar ronden ontsnappen in die stroken verscheidene renners. Niks bijzonders, ware het niet dat we ze in het centrum van Halle moeten kruisen aan het kanaal, en sommige renners uit de kopgroep vinden er niets beters op dan ons lachend en denigrerend uit te wuiven. Ellendelingen. De volgende keer stuur ik 'Witse' op ze af! De koers ligt nu in een beslissende plooi, en in ons ruime peloton reageer ik af en toe op wat schermutselingen. Na 100 Km. wedstrijd krijg ik bij zo een tegenaanval echter een serieuze kramp in m'n linkerbovenbeen en moet ik me noodgedwongen koest houden. Als ik tijdens de beklimmingen de grimassen van de anderen zie, ben ik precies niet de enige die deze afstand niet in de kuiten heeft. Tijdens de 'eindsprint van de stervende zwanen' (ik heb al dames-nieuwelingen rapper weten sprinten) eindig ik nog bij de eerste 15 a 20 renners van het peloton, maar word finaal afgevlagd als 87e. Al bij al was dit toch wel een stevige test voor het rittenkoersje in Frankrijk, dat ik in het Hemelvaartweekend ga afwerken. Ik rij er als gastrenner met Mario Lammens en nog enkele andere jongens in de rode kleuren van het Rendementhypo-cyclingteam. Er staan drie ritten en een tijdrit (help!) op het programma. Hoe ik het er daar vanaf gebracht heb lees je hier volgende week.
120 Km. in 3h. 11' 37,7 Gem. 87/202 Gem. hartslag: 164 Max. hartslag: 192
De jaarlijkse kermiskoers in m'n geboortedorp was dit jaar uitzonderlijk verplaatst van zatermiddag naar zondagavond. Kwestie van meer betalende kijkers te hebben tijdens de rechtstreekse uitzending op Belgacom TV waarschijnlijk. Voor mij was het ideaal om na mijn trip naar La Graciosa opnieuw het koersritme aan te wakkeren. Traditioneel valt de kermiszondag samen met moederdag en haar wereldberoemde en overheerlijke vol-au-vent met frieten. Die laatste werden door mij plichtsbewust vervangen door spaghetti, maar ik kon het niet over m'n hart krijgen de vol-au-vent te laten staan, hetgeen me later tijdens de wedstrijd letterlijk en figuurlijk zuur zou opbreken. Vandaag maakte ook m'n maatje en persoonlijke mekanieker "Schleck" z'n wederoptreden, nadat hij eind februari door een bijziend en hardhorende chauffeur op leeftijd brutaal van de weg gemaaid werd. Vlam! In één seconde vijf maanden voorbereiding naar de verdoemmenis, met de nodige lichamelijke schade en ongemakken tot gevolg. (En hij was al niet van de schoonste...) Al vrij vlug in de wedstrijd regent het ontsnappingspogingen en uw dienaar mengt zich in één daarvan. Ondanks onze voorsprong oploopt tot 30 seconden worden we toch opnieuw gegrepen. De volgende vijf vluchters lijken meer succes te hebben, maar alles loopt terug samen tot anderhalve ronde van het einde de beslissende vlucht met vier ontstaat. Ik heb de kracht niet meer om te reageren. Niet verwonderlijk, als je 10 dagen met je lege kl*ten aan het strand lag en niet meer deed dan wat schelpjes rapen en zandkastelen bouwen, terwijl de innerlijke mens versterkt werd met tonnen paella en liters cola. OK OK, sporadisch een beetje gefietst ook, en hierdoor eindig ik nog als zesde in de pelotonsprint en bedraagt m'n prijs een flink uit de kluiten gewassen salami (!) waar menig grootgeschapen neger jaloers op zou zijn. Ik daarintegen................ lust helemaal geen salami.
64 Km. in 1h. 36' 39,7 Gem. 10/35 Gem. hartslag: 168 Max. hartslag: 192
Terwijl ik hier languit in mijn hangmat op het Canarische Eiland La Graciosa aan het wiebelen ben, schiet het me plots te binnen dat jullie nog een verslagje te goed hebben van de wedstrijd in Boom van vorige week zondag. ( En dan zijn er nog mensen die zeggen dat Belgie voor mijn part mag ontploffen als ik in het zonnige buitenland vertoef.) Je ziet gasten, ik denk dus wel degelijk aan jullie... losers Ok, hier gaan we: Geen regen, snelle wedstrijd, afgezien zoals gewoonlijk, toch prijs gereden ( ongewoonlijk ), ... Voila, daar zijn we ook weer vanaf. Hoezo, toch niet? Allez, op algemeen verzoek een iets uitgebreider verslag. Waarschijnlijk weer niks beters te doen dan mijne zever te lezen zeker? Of regent het weer in ons grijze landje en kruip je van miserie de muren op? Hier trouwens "un cielo totalmente despejado y temperaturas entre 24 y 27 grados!" Bittere ernst nu... Aangezien er maar 33 A' s en 18 B' s op het appel verschenen moesten we "al tope tegare" starten. Noem het een geluk bij een ongeluk of omgekeerd. Boom is een snelle wedstrijd tout court en ik heb de indruk dat de benen niet vlotjes draaien. Als ik na een halfuur op m'n kilometertellertje kijk weet ik ook waarom: 45 gemiddeld! Seffens denk ik nog dat ik goed ben, al moet ik hier eerlijkheidshalve aan toevoegen dat dit hoge gemiddelde niet aan mij lag. Alhoewel... Het is immers bewezen dat degene die op kop rijdt er baat bij heeft als er iemand in zijn wiel zit, omdat die de straalstroom beter afleid. Of was dit de theorie van de betreurde Armand Pien? Door de hoge snelheid scheurt het peloton halfweg wedstrijd en komen er 17 renners vooraan te zitten. Onder die 17 natuurlijk heel wat B' s. Enkele ronden later breekt onze groep opnieuw maar ik zit natuurlijk weer te ver om te reageren. Ik verzeil dus in het derde peloton maar eindig nog redelijk vooraan in de sprint. Ben dus bij de besten van de mindere... Het is een begin.
63 Km. in 1h. 27' 43,5 Gem. 14e Gem. hartslag: 162 Max. hartslag: 184
Ondanks de ongunstige weervoorspellingen (die 'weerverkondigaars' doen niets liever dan de mensen al op voorhand 'beu' maken) beslis ik om toch maar met de fiets richting Aarsele te tjokken. Kwestie van wat diesel uit te sparen, alhoewel zoiets toch gecompenseerd wordt door mijn prijzengeld dat ik elke week opstrijk. Vooral dan bij de LFT... Er staat vandaag een vrij stevige wind en dat merk ik als ik voorbij het (scheefgewaaide?) standbeeld van Briek Schotte in Kanegem passeer. Op de hellende kasseiweg richting Aarsele blaast hij pal op kop en moet ik mokerslagen op de pedalen geven om 25 Km. per uur te halen. "Koersen es ziere rien." Zei de netgenoemde onovertroffen Flandrien ooit. Dat belooft dus weeral voor straks, want 25 per uur zal allicht niet 'ziere' genoeg zijn. Het decor in Aarsele is werkelijk om in te lijsten. Smalle, soms licht oplopende wegen met de beruchte Poelberg op de achtergrond. Mooi om in de berm langs het parcours languit in het gras te liggen met een grassprietje in de mond, maar om zelf deel uit te maken van dit rondrijdend gezelschap zal er niet veel 'relaxatie' bij te pas komen. Ons vijfendertig koppig peloton wordt vrij vlug uit elkaar geranseld maar ik kan me deze keer vrij vlot vooraan houden. Na een zevental ronden ontsnappen twee renners en ik bevind me in de achtervolgende groep met elf soortgenoten. De rest is er in de zijwind vantussen gewaaid. Ik voel me elke ronde beter worden, maar kan niet verhinderen dat er nog drie man uit ons groepje het hazepad kiest. In de voorlaatste bocht ga ik op de hellende aankomststrook (en voor honderden uitzinnige fans...) vrij vroeg de sprint aan, raap nog net een geparkeerde collega op (sorry Vincent) , maar word op de streep nog net geklopt voor de vijfde plaats. Verdomme. Weer 'net niet' bij de eerste vijf in de wieleruitslagen van de krant. Overkomt me bijna elke week...
60 Km. in 1h.34' 38,5 Gem. 6/35 Gem. hartslag: 172 Max. hartslag: 196
Als sla je me verrot, van dit dorpje in de omgeving van Erpe-Mere had ik nog "vanzelevennie" gehoord. Als mijn streekgenoten vragen waar ik moet koersen en ik vernoem bovenvermeld dorpje, gaat het steevast zoals in volgende monoloog: "Wadde? Waar ligt dadde? Ebben ze daar al eletriek? Gij zoekt het ook altijd ver hé, is da omdadde gene platte prijs rijdt? Hahaha!" Inderdaad... En rij je dan eens in de buurt, tuffen ze liever naar onze Belgische kust om daar bij 12 graden en een koude wind een halflauwe wafel met zure slagroom naar binnen te spelen. Op de terugweg staan ze dan op de koop toe ook nog eens anderhalf uur in de file. Hahaha... Maar goed, we wijken hier weer serieus af. Na de zware wedstrijd gisteren is deze omloop hier beslist niet te onderschatten. Gelukkig staat er in de open vlakte niet al teveel wind, zodat die 'ellendelingen' me niet op de kant kunnen zetten. Na een paar ronden ontstaat de goeie ontsnapping en van onze ploeg is opnieuw Danny mee, zodat we relatief op ons gemak zitten. Ik voeg nog enkele keren in bij wat demarrages maar we vangen telkens bot. Net als gisteren eindig ik op de 27ste plaats en daar doe je het tenslotte voor...
Aangezien vandaag voor de start van de C- en D reeks onze afgrijselijke smoelen vereeuwigd gingen worden dmv een ploegfoto, was ik al 'n kleine twee uur voor de start ter plaatse. Omdat het Rode Kruis niet tijdig aanwezig was bij de eerste wedstrijd, werd de onze nog met een uur verlaat, zodat ik ruim de tijd had om m'n "nachtshiftbenen" los te rijden. Gelukkig kan ik in zo' n situatie altijd putten uit m'n twee containers mondvoorraad die ik telkens met me meezeul. De omloop in Steenhuize kunnen we met een beetje goede wil (en de nodige dosis fantasie) omschrijven als een mini Amstel Gold Race. Een steile nijdige helling, gevolgd door een slingerende afdaling op smalle wegen tussen vredig groene beemden. Ploegmaat en man van de streek Danny Saelens heeft er zin in, want al in ronde 1 kiest hij met een paar companen het hazepad. Tijdens de eerste beklimmingen hijs ik me naar boven als een overjaarse, opgeblazen wielertoerist na zeven Duvels en acht Hoegaardens. Ik vervloek elke gram lichaamsvet en vraag me af of mijn carbonnen vehikel wel zo licht is als in de brochures wordt beweerd. Dit voelt verdomme aan als een bakkersfiets met halfopgeblazen brede mountainbike banden! Een studie van de gezichten rond mij leert me dat ik hier niet de enige stervende zwaan ben die over het wegdek zwenkt. Ik put hier heel wat moed uit zodat ik tijdens de volgende doortochten vooraan postvat. Weliswaar telkens met een hartslag van 195, maar dit zal wel ergens goed voor zijn. Ik heb nu meer moeite om m'n positie te behouden in de afdaling, waar we ondanks de vele bochten toch nog snelheden halen tot 65 Km./uur. Op de glooiende brede weg voorbij de aankomst ontsnappen tijdens de laatste ronden nog verscheidene renners, maar de opkomende krampen in mijn benen manen me aan om vooral te blijven zitten. (Soms blijf je beter waar je bent...) Ploegmaat Danny rijdt knap en solo naar de zege en ik kan me in het midden van het peloton staande houden en finish als 27ste.
64 Km. in 1h. 40' 38,5 Gem. 27/50 Max. hartslag:196 Gem. hartslag:175
Met de paaseieren nog zwaar op de maag (wat wil je, na 40 dagen 'vasten...') begeef ik me richting Ternat. De gedachte aan anderhalf uur afzien verbleekt als ik terugdenk aan de oververdiende 1-0 overwinning van Anderlecht gisteren tegen Clup Bruhhe. Worden we geen kampioen, we hebben dan toch tenminste hun fel verbleekte scalp in onze trofeeenkast hangen. Gisteren trouwens opgevangen dat Clup Bruhhe volgend seizoen z'n thuiswedstrijden op donderdagavond gaat afwerken, zodat de mensen in het weekeinde naar de voetbal kunnen gaan... Ideaal koersweertje vandaag en we stonden aan de startlijn letterlijk en figuurlijk te blinken als gedateerde marionetten zonder touwtje. De wagen met de groene vlag was immers direct na de A' s vertrokken en dus moesten we een ronde wachten en het hele zootje laten passeren vooraleer we uit de startblokken konden schieten. Er werd er meteen duchtig de pees opgelegd, het tempo werd nauwelijks gedrukt maar ik voelde me stukken beter dan zaterdag. Desondanks had ik toch moeite om vooraan stand te houden, want telkens ik rechts drie man voorbijstak, reden er me links vier voorbij. Zo kan je bezigblijven natuurlijk en omdat het klein beetje koersinzicht dat in m'n brein rondfladdert me ingaf dat alles wel eens samen kon blijven, bleef ik maar op m'n vertrouwde positie achteraan. In de laatste ronde maken nog enkele renners een schuiver in een bocht, waardoor ik me helemaal niet meer moei in het gewriemel dat aan de massasprint voorafgaat.
60 Km. in 1h.26' 41,7 Gem. 33/53 Gem. hartslag: 177 Max. hartslag: 188
De landelijke Bosstraat in Lotenhulle vormt het decor voor de volgende wedstrijd. Tussen de boerderijen, weilanden -en ander groen is de "Rock 'n Roll" ver te zoeken, maar dit heeft natuurlijk ook z'n charme. Trouwens, wie ooit eens langs de troosteloze wegen in Noord-Frankrijk de caravaan van Parijs-Roubaix heeft zien passeren, kan alleen maar beamen dat er serieuze wielergeschiedenis is geschreven te midden van vruchtbare akkers en vrolijk loeiende koeien. Of ik vandaag m'n steentje ga bijdragen tot de wielergeschiedenis durf ik ferm te betwijfelen. Bovendien heb ik mezelf al afgejakkerd tot 12uur 30 in de vroege shift. Meteen ook een tomeloos excuus om m'n slechte benen te rechtvaardigen of eventjes langer in de wielen te blijven hangen... Op de smalle wegen wordt er direct serieus gevlamd en ik vind niet direct het juiste ritme. Net als ik eventjes bijkom gaan er enkele jongens voor me tegen de vlakte en moet ik al diep in mijn reserves gaan om terug bij het peloton aansluiting te vinden. Er staat een vrij strakke wind die over het grootste deel van het parcours in de zij blaast en ik zit al de volledige wedstrijd "op het kantje," zoals de Nederlandse commentator Mart Smeets zo prachtig weet te formuleren. ( "Op den buurd" in typisch Vlaams dialect.) Er is ondertussen een zeven koppig gezelschap ontsnapt en zonder het te beseffen zit ik in de achtervolgende groep die ongeveer een dozijn zielen telt. De rest is er blijkbaar afgewaaid en als ik de cijfertjes op m'n Polar zie verbaast me dat niet. Ik zit met hartslagen tussen de 185 en 195 en zie werkelijk alle kleuren van de regenboog. Even later breekt dan ook de veer en moet ik het groepje laten rijden. Samen met twee renners die uit de achtergrond teruggekomen zijn, werk ik een beetje moedeloos de rest van de wedstrijd af en eindig nog net binnen de eerste twintig.
63 Km. in 1h.40' 37,8 Gem. Gem. hartslag:177 Max. hartslag:196
Malderen is m'n volgende halte op weg naar eeuwige roem en glorie bij de Vlaamse Wielerfederatie. Al zou er eerder ook een Vlaamse blunderdag of een late aprilvis uit de boot kunnen vallen, aangezien m'n vormpeil de laatste weken een neerwaartse curve vertoont. Elke wedstrijd is voor mij eigenlijk een stap in het onbekende. Spelen met de pedalen of "scharten en wroeten" om toch maar de wedstrijd te kunnen uitrijden, ik weet tot een minuut voor de start niet hoe het gaat uitdraaien. Het is dus een beetje zoals je spaargeld beleggen op de beurs. Je weet ook nooit hoe het gaat aflopen, maar je mag tamelijk gerust zijn dat je er niet rijk van gaat worden. Van koersen trouwens evenmin... In alle geval kregen we vandaag een mooie omloop van een kleine zeventig kilometer voor de wielen geschoven. De wedstrijden bij de B' s zijn gemiddeld twee ronden langer en de diesel in mij is daar allesbehalve ontevreden mee. In de eerste ronde gaat ploegmaat Danny Saelens in de aanval en hij krijgt het gezelschap van twee medevluchters. In het peloton beweegt de ploeg van Feryn hemel en aarde om de vluchters terug te pakken, iets wat voorbij half koers dan ook gebeurt. Het gemiddelde de eerste wedstrijdhelft bedraagt meer dan 43 en net als we op het punt staan om de kloof met de A' s te dichten, moeten we van de wedstrijdafgevaardigden snelheid minderen en ze terug laten rijden. Misschien maar best ook. Het is zo al gevaarlijk genoeg. Niemand kan daarna nog ontkomen en de eerste massasprint van het seizoen is een feit. Ik moei me niet echt in het gewriemel (ben eigenlijk totaal "de pijp uit") en kaap nog net het laatste prijsje weg. Die vier Euro beleg ik trouw in m'n 'Fortis' aandeel, waarvan ik door de dalende koers momenteel nog 3,17 Euro overhou... Als troost bied m'n bank me dan maar een VIP- kaart aan voor Gent-Wevelgem van komende woensdag. Laat die champagne en kaviaar maar komen!
69,5 Km. in 1h.39' 42,1 Gem. 30/56 Gem. hartslag:158 Max. hartslag:186
Reeds vier jaar was het al geleden dat ik in het landelijke Zele-Avermaet nog een wedstrijd had betwist. We schrijven 20 maart 2005 en ondergetekende had de dag voordien net de wedstrijd in Dworp gewonnen door z'n zeven medevluchters met glans te kloppen in de sprint. Shit... Those were the days... Een normaal mens zou er de moed bij verliezen, maar "normaal" is echter een relatief begrip en is op sommige specimen van de menselijke soort totaal niet van toepassing. Ondanks een aanslepende bronchitis en amper trainingskilometers de afgelopen week sta ik toch aan de start. Terwijl ik bibberend m'n plaatsje zoek (achteraan) het peloton hoor ik een dame tegen haar vriendin opwerpen dat het weer er nochtans zo goed uitzag achter glas. Zijn wij verdomme vet mee! We zijn renners en geen raamprostituees. De rustige aanvangsronde zadelde me al met een beklijvend voorgevoel op. De koers kon wel eens gaan ontploffen en... Inderdaad. Vanaf de tweede ronde wordt alles op waaiers getrokken in de winderige vlakte en het snot, slijm- en ander vocht dat zich de afgelopen week in mijn lichaam heeft opgestapeld, vliegt langs alle mogelijke lichaamsopeningen de vrijheid tegemoet. Weer worden enkele jongens voor me uit de waaier "gebonjourd." Ik krijg het gaatje twee maal dicht, maar de derde keer kan ik slechts terug keren met behulp van een bereidwillige collega, die me mee op sleeptouw neemt naar het peloton. De renners achter ons zijn eraan voor de moeite en kunnen de binneninrichting van de kleedkamer aan een nauwkeuriger studie onderwerpen. Dat er ondertussen al elf man weggereden is had ik niet gezien en is vandaag eigenlijk ook het minste van m'n zorgen. Door die ellendige verkoudheid zit er niet meer in dan me anoniem in de buik van het peloton koest te houden en braafjes te volgen. (Jaja, ik weet het. Een wedstrijd zoals alle andere...) Aangezien onze achterstand op de koplopers te hoog oploopt, wordt er niet echt meer doorgereden en zit onze wedstrijd er al twee ronden vroeger op dan voorzien. Hoop doet leven!
53 Km. in 1h21 39,3 Gem. 28e Gem. hartslag:176 Max. hartslag:192
Aangezien vorige donderdag m'n vergunning van "Master A" uit de brievenbus kwam gerold, krijg ik het vandaag in mijn stomme kop om eens te gaan rijden in Waals-Brabant bij de Amateurs en Masters. Het is immers altijd spannend om een maagdelijk parcours te ontdekken, maar nog veel belangrijker is het van de kleine lettertjes te lezen in de wielerkalender. Het blijkt namelijk een 1.18 Open wedstrijd te zijn waar Elite zc. en Beloften ook aan kunnen deelnemen. Dat merk ik vooral als ik aan de start tussen een bende dartele en jonge veulens sta en slechts sporadisch een oudere soortgenoot ontwaar.
Vandaag wedstrijd in één van de 269 deelgemeenten van Geraardsbergen. Van Grimminge tot Zarlardinge, over Deftinge via Goeferdinge langs Smeerebbe-Vloerzegem naar Viane... In zowat 234 daarvan heb ik de voorbije jaren wedstrijden betwist, met wisselend succes.
Met het melkzuur van de tijdrit nog in de kuiten reppen we ons naar het afsluitende criterium van deze Tour de l' Est Parisien. Er heerst echter grote onduidelijkheid over het startuur. Normaal schoten we uit de startblokken om 14 uur, maar tijdens de lunch vernemen we dat alles met een halfuur vertraging van start zal gaan. Ideaal voor Alex en ik om nog snel eens een toilet op te zoeken. Ik heb het misschien al vermeld, maar vijf dagen Franse keuken zet de darmflora naarstig aan het werk. Eén probleempje echter. In dit godvergeten gat in Frankrijk is op het middaguur werkelijk geen levende ziel te bespeuren, laat staan een (openbaar) toilet. Je zou hier als het ware (pas op, nu wordt het gortig!) een drol midden op de straatstenen kunnen draaien, er een vlagje van 'Klup Bruhhe' in deponeren en vervolgens in je blote r**t de paringsdans van het Oost-Angolees stokstaartje errond dansen, geen haan zou ernaar kraaien! Om een lang verhaal kort te maken: ik heb daar voor het eerst in de vrije natuur eh... gedaan wat nodig was. Als ik me na mijn "Ardennenoffensief" terug bij de ploegmakkers vervoeg heerst er lichte paniek. De start is blijkbaar toch iets vroeger. Niet om 14uur of 14u30 maar ergens daartussen vertrekken we voor 23 rondjes onder een brandende zon en een zalige temperatuur van 28 graden. Luc en "Couze" hebben hun handen vol om ons van het nodige vocht te voorzien en de hitte inspireert Mario tot een lange aanval. Zo' n zes ronden rijdt hij met een medevluchter voorop, maar ze moeten uiteindelijk wijken voor de overmacht.
De laatste wedstrijddag vandaag, maar zeker niet de minste. Waar ze op de slotdag in de Tour met een slakkengangetje richting Parijs slenteren is het voor ons erop of eronder met een tijdrit van 8,7 Km. in de voormiddag en een criterium van 70 Km. 's namiddags.
Na gisteren de Champs -Elysées onveilig gemaakt te hebben en ongewild de wandeltocht "Dwars door Stains" af te slenteren, omdat een simpele Fransman de basisprincipes van het metriek stelsel niet vat - "No, c'est pas loin, jusque 1 kilométre..." - zijn we als team gebrand om er vandaag eens stevig in te vliegen. We krijgen een prachtige omloop van een goeie 12 Km. te verwerken, met daarin een lange en slepende helling in verschillende trapjes. Aangezien onze sympathieke collega' s van het Millenium Team uit buurland West-Vlaanderen nog in de running zijn voor het berg- en jongerenklassement beslissen we om elkaar tijdens de race wat te helpen.
De klassieker in Halle anno 2009 zal voor mij niet de geschiedenis ingaan als de winderigste of zwaarste, maar als de eerste wedstrijd waar ik met mijn nieuwe (okkazie) auto naartoe getuft ben. Jawel beste vrienden, vorige week heeft m'n oude vertrouwde Golf stomweg de geest gegeven.
De jaarlijkse kermiskoers in m'n geboortedorp was dit jaar uitzonderlijk verplaatst van zatermiddag naar zondagavond. Kwestie van meer betalende kijkers te hebben tijdens de rechtstreekse uitzending op Belgacom TV waarschijnlijk. Voor mij was het ideaal om na mijn trip naar La Graciosa opnieuw het koersritme aan te wakkeren. Traditioneel valt de kermiszondag samen met moederdag en haar wereldberoemde en overheerlijke vol-au-vent met frieten. Die laatste werden door mij plichtsbewust vervangen door spaghetti, maar ik kon het niet over m'n hart krijgen de vol-au-vent te laten staan, hetgeen me later tijdens de wedstrijd letterlijk en figuurlijk zuur zou opbreken.
Ondanks de ongunstige weervoorspellingen (die 'weerverkondigaars' doen niets liever dan de mensen al op voorhand 'beu' maken) beslis ik om toch maar met de fiets richting Aarsele te tjokken. Kwestie van wat diesel uit te sparen, alhoewel zoiets toch gecompenseerd wordt door mijn prijzengeld dat ik elke week opstrijk. Vooral dan bij de LFT...
Aangezien vandaag voor de start van de C- en D reeks onze afgrijselijke smoelen vereeuwigd gingen worden dmv een ploegfoto, was ik al 'n kleine twee uur voor de start ter plaatse. Omdat het Rode Kruis niet tijdig aanwezig was bij de eerste wedstrijd, werd de onze nog met een uur verlaat, zodat ik ruim de tijd had om m'n "nachtshiftbenen" los te rijden. Gelukkig kan ik in zo' n situatie altijd putten uit m'n twee containers mondvoorraad die ik telkens met me meezeul.
Met de paaseieren nog zwaar op de maag (wat wil je, na 40 dagen 'vasten...') begeef ik me richting Ternat. De gedachte aan anderhalf uur afzien verbleekt als ik terugdenk aan de oververdiende 1-0 overwinning van Anderlecht gisteren tegen Clup Bruhhe. Worden we geen kampioen, we hebben dan toch tenminste hun fel verbleekte scalp in onze trofeeenkast hangen. Gisteren trouwens opgevangen dat Clup Bruhhe volgend seizoen z'n thuiswedstrijden op donderdagavond gaat afwerken, zodat de mensen in het weekeinde naar de voetbal kunnen gaan...
De landelijke Bosstraat in Lotenhulle vormt het decor voor de volgende wedstrijd. Tussen de boerderijen, weilanden -en ander groen is de "Rock 'n Roll" ver te zoeken, maar dit heeft natuurlijk ook z'n charme. Trouwens, wie ooit eens langs de troosteloze wegen in Noord-Frankrijk de caravaan van Parijs-Roubaix heeft zien passeren, kan alleen maar beamen dat er serieuze wielergeschiedenis is geschreven te midden van vruchtbare akkers en vrolijk loeiende koeien. Of ik vandaag m'n steentje ga bijdragen tot de wielergeschiedenis durf ik ferm te betwijfelen. Bovendien heb ik mezelf al afgejakkerd tot 12uur 30 in de vroege shift. Meteen ook een tomeloos excuus om m'n slechte benen te rechtvaardigen of eventjes langer in de wielen te blijven hangen...
