Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Aangezien vorige donderdag m'n vergunning van "Master A" uit de brievenbus kwam gerold, krijg ik het vandaag in mijn stomme kop om eens te gaan rijden in Waals-Brabant bij de Amateurs en Masters. Het is immers altijd spannend om een maagdelijk parcours te ontdekken, maar nog veel belangrijker is het van de kleine lettertjes te lezen in de wielerkalender. Het blijkt namelijk een 1.18 Open wedstrijd te zijn waar Elite zc. en Beloften ook aan kunnen deelnemen. Dat merk ik vooral als ik aan de start tussen een bende dartele en jonge veulens sta en slechts sporadisch een oudere soortgenoot ontwaar. Dit belooft hier dus niet veel "goes", want ook het parcours is niet van de poes. (Beginnen we hier nu verdomme al te rijmen ook! Maar geef toe, dit klinkt toch véél beter als: dit belooft hier dus niet veel goeds, want ook het parcours is niet van de roste kater...! Man man, het niveau zakt hier met de minuut...) Van de vijf kilometer loopt er minstens drie bergop en niet gewoon "vals plat," maar echt steil. M'n ervaring leert me dat er na een klim een afdaling volgt en gelukkig blijkt dit in Wallonie ook zo. Alleen is die afdaling wel serieus smal, bochtig en bezaaid met keitjes en allerhande troep die er niet thuishoort. Het gevolg laat zich raden natuurlijk. Tijdens de eerste afdaling kunnen enkele pipo' s voor me het wiel van hun voorganger niet houden en ondergetekende mag al in de achtervolging op het peloton. Ik hoef echter niemand een steen te werpen want ik ben vandaag niet goed. Helemaal niet goed eigenlijk, zeg maar slecht, of liever: archislecht! Ik voel me zo belabberd dat ik zelfs de eerste beste pummel op een driewieler met vierkante wielen niet zou kunnen volgen! Ik rij rond met lichte hoofdpijn en een ontzettend zwaar gevoel op in m'n maag. Precies of ik had twee bakstenen, een koevoet en vier gietijzeren kubusjes als lunch. Tijdens de tweede ronde al moet ik op de steile stroken het peloton laten gaan. Ik wil de handoek gooien maar zie in de achtergrond nog zeker vijftien renners spartelen. Drie renners komen even later bij me aansluiten en de volgende ronden rapen we verschillende renners op die uit het peloton hebben moeten lossen. Zo beste vrienden, wordt dus in bergetappe 's de beruchte "bus" gevormd, maar het merkwaardige hier is dat de meesten zelfs geen moeite meer doen om bij ons groepje aan te pikken. Ik voel me ondertussen al iets beter, maar rij voornamelijk enorm sterk... bergaf. Omdat onze achterstand op de koplopers te groot wordt, moeten we twee ronden voor het einde de wedstrijd al beeindigen. Slechts 27 renners rijden de wedstrijd volledig uit en allesbehalve tevreden moet ik nog maar eens besluiten dat ik met mijn dertigste plaats tot de betere losers behoor.
60 Km. in 1h.43' 35 Gem. 30/62 Gem. hartslag: 176 Max. hartslag: 194
