Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Na de vliegtuigramp in Madrid van zo' n goeie twee maand terug, stap ik niet echt met een gerust gemoed op de boeing 737 met bestemming Arrecife. Nu, de kans dat er ooit nog iets serieus misgaat met een lijnvliegtuig richting Canarische eilanden is door netgenoemd voorval wel bijzonder klein, maar helemaal zeker ben je natuurlijk nooit. Onnavolgbare 'dooddoeners' als: "Wanneer hij neerstort moet je dat niet betalen." Of: "Als het ergste gebeurt moet je tenminste niet meer gaan werken." konden me vooraf maar gedeeltelijk geruststellen. Zonder de minste hapering of enige turbulentie land ik echter op het voorziene uur, waar m'n wederhelft me al glunderend staat op te wachten. Vanaf de luchthaven wacht ons nog een taxirit van een kleine veertig minuten, die ons naar Orzola, het uiterste noorden van Lanzarote brengt, waar we straks de boot nemen richting La Graciosa. Nog maar net heb ik die ellendige jeans verwisseld voor een comfortabel kort stuk polyester-katoen ( in verhouding 70-30% , voor de huismoeders: slechts wassen op 30 graden en zachtjes stomen), of de wind steekt op en blaast een donkergrijze massa wolken in onze richting, die hun vocht net boven onze verbouwereerde hoofden verliezen. Schitterend! Regen is hier net zo zeldzaam als een solariumcenter in de woestijn, maar ik ben pas een uur op Canarische bodem en deel al in de brokken. De regen houdt echter vlug op, maar ik vind de golven op de oceaan er allesbehalve rustig uitzien. Volgens Maria valt alles redelijk mee, maar zo schuchter als een muis in een slangenterrarium betreed ik het bootje, terwijl ik bedenk dat verdrinken eigenlijk een veel gruwelijker dood moet zijn dan omkomen in een vliegtuigcrash. Het vaartuig, met ik schat zo' n veertig 'ongelukkigen' is de speelbal van de woelige zee, en ik hoop maar dat mijn ontbijt blijft waar het hoort te zitten. Nee, er is in alle geval geen groot zeeman aan ondergetekende verloren gegaan. Na twintig minuten meren we heelhuids aan in La Graciosa, en... zombie time! Na een slapeloze nacht, en in zeven pogingen telkens drie minuten te hebben geslapen op het vliegtuig (met dank aan de achtien maanden oude dreumes, twee rijen en één seat achter me), is het tijd om een Spaanse traditie te respecteren: Siesta!!!
