Als Zij weg is, stel ik de vraag. Waar slaan al die opmerkingen, de afgelopen week, op? Niets nieuws onder de zon... je voelt het als een afwijzing, dat ik soms uren op fb kan doorbrengen, zonder jou aan te spreken. Ik pareer met "jij kan mij ook aanspreken als je met me wil praten". Je voelt het aan als afstand nemen, dat ik je niet bel wanneer ik zou moeten weten dat je alleen thuis bent. Ik reageer met "de laatste weken was Zij ziek, en dus soms thuis... ik kan niet weten wanneer Zij er is of niet is."

Wat voel ik me rustig, ijzig kalm. Je probeert door mijn schild  te breken. Een terloopse aanraking. Gaandeweg word je duidelijker "je moet nu niet denken dat ik je niet wil kussen, maar ik durf niet meer." Ik voel je blik, zie je ogen naar mijn gezicht staren. Ik vraag je wat je ziet. "Je ogen. Je lippen." Iets later "ik houd nog steeds van jou." Wanneer die woorden zonder reactie blijven, hoor ik de bekende woorden "ik kan het tenminste nog zeggen."

Ik geef toe. "ik houd ook nog steeds van jou." Het is niet moeilijk om die woorden te zeggen. Het is de eenvoudige waarheid. Maar het is even waar dat jij van Haar houdt. 

Je vraagt me wat ik wil van jou. Ik kaats de vraag terug: wat wil jij? Al ken ik het antwoord... toch stel ik de vraag. Woord voor woord kan ik je antwoord voorspellen: "wat ik wil, is wat jij niet meer wil". Ik vraag je waarom je dat denkt. Er zijn drie redenen. De eerste heb je meteen juist (gezien in mijn handtas...): "maandelijks ongemak". De twee volgende zijn zoals verwacht: "omwille van de persoon die ik ben" en "omwille van wat ik jou aandoe". Je bent gebuisd... de andere twee zijn "het is niet de plaats" (niet bij jou thuis, waar je steeds alert bent op elk geluid) en "mijn antidepressiva hebben een libido-verlagend effect" (al kon ik die eigenlijk nog niet testen).

Die antidepressiva... je reageerde er amper op, toen ik het je vertelde dat ik ze startte, enkele weken geleden. Zelfs nu blijf je er koel onder "ik vind het vreselijk dat je die nam", en that's it. Je denkt warempel dat ik ze al stopte, amper 3 weken later. Ik doe een poging om je uit te leggen hoe ik eraan toe was, die laatste week voor ik ze startte: angstaanvallen, zwarte gedachten, huilen op elk moment van de dag. Nog terwijl ik het uitleg, besef ik dat je het niet begrijpt.

Je zoent me. En ik kan genieten van ons zoenen. Niets mis mee... integendeel. Maar ik blijf alles als op een afstand bekijken, lijkt het wel. Je kreunt. Je tracht mijn hand te leiden, maar ik bied weerstand. Je zegt dat je jezelf wil bevredigen, op dat moment. Ik weiger het. Uiteindelijk streel ik je... door je kleren heen. Je vraagt om huidcontact. Weer weiger ik.

Ik wil je verlangend achterlaten. Het is wreed, maar ik wil dat je een fractie voelt van het onvervulde verlangen dat ik afgelopen zomer onderging. Ik wil de deur uitstappen, wel wetende dat je jezelf zal bevredigen zodra ik weg ben. Maar je zal het moeten doen met de herinnering aan mij. Net zoals ik sinds deze zomer leefde met de herinnering aan hoe intens, close, samen wij waren in het begin.

Je tracht me mee te trekken, in dromen. Maar ik ben dat meisje niet meer, dat zich door dromen laat verblinden. Je stuurt aan op een ontmoeting, doet vage beloftes, spreekt woorden van spijt over komend weekend (Zij is 2 nachten weg, en ik heb mijn voorstelling dus ik kàn onmogelijk weg). Spreekt over onze afspraak op 31 maart of 1 april (het gesprek dat ik je vroeg, enkele weken geleden). Wat jij niet weet, is dat ik intussen hoorde van Haar dat Ze verlof nam die hele week. Ik had er met jou om gewed, dat Zij verlof zou nemen, de eerste week van de paasvakantie. Jij beweerde bij hoog en bij laag dat het niet zo was. En zelfs nu spreek je er niet over... 

Ik ben geleerd. De laatste keer dat ik je confronteerde aan je incoherentie (me beloven dat je me zal ontmoeten, ondanks Haar vakantie), kreeg ik te horen "misschien wilde ik bewijzen dat ik wél zou komen, ondanks dat Zij thuis is." Ik zie wel... maar reken er niet op gewoonweg.

Ik speel hoog spel, dat besef ik. Ik laat je praten over ontmoetingen, momenten samen, mijn lichaam tegen het jouwe. 

De volgende keer dat je me ziet, sta ik op een podium. Ik weet wat jij zal zien. Je zal me mijn partner zien kussen. Je zal me een andere man zien kussen. En je zal me nog 2 andere mannen zien omhelzen. Je zal voelen wat ik voelde, alleen in een bed, terwijl jij in de kamer ernaast naast Haar sliep. Je zal voelen wat ik voelde, al die lange dagen en nachten dat ik naar jouw armen en omhelzing verlangde. Je zal voelen wat ik voelde, telkens je me teleurstelde, afspraken annuleerde zonder een sorry.

Voor mij is mijn rol dit jaar meer dan een rol. Een vrouw wacht in een hotelkamer op haar minnaar... een jaar geleden was ik dat echt. Maar vanaf nu is het de man die op mij wacht. Dàt maakte je van mij...

Ik lijk al jouw woorden veel meer van op afstand te lezen. Hierdoor lees ik de incoherenties, steeds weer. Veel ervan leerde ik van jou. De woorden letterlijk nemen, uitleg vragen.

Een typische jij-ik-chat (context: ik moet dinsdag langskomen om iets op te pikken):

Ik: "je beloofde me de uitleg ivm die 'ander en beter'"

Jij: "ik zie het wel"

Ik: "wat zie je wel?"

Jij: "dindag"

Ik: "ik vroeg niet wanneer, maar wat"

Jij: "jou"

Ik: "je schreef: ik zie HET wel"

Jij: "hoe en wat dinsdag"

Ik: "wat zie je wel dinsdag? Of je me de uitleg geeft?"

Jij: "dat doe ik sowieso"

Ik: "wat moet je dan nog zien?"

Jij: "dinsdag"

Ik: "je zegt me dinsdag wat je nog moet zien?"

Jij: "neen"

Ik; "je moet nog zien of dinsdag nog doorgaat?"

Jij: "maar neen"

Ik: "ik begrijp het niet. Ik vraag je wat je dan nog moet zien, en jij antwoordt dinsdag. Dus ofwel bedoel je dat nog moet zien of dinsdag doorgaat, ofwel bedoel je dat je het me dinsdag zegt"

Jij; "het tweede"

Ik: "ik vroeg net letterlijk 'je zegt me dinsdag wat je nog moet zien'. Jouw antwoord was 'neen'. Nu zeg je het tegenovergestelde"

Jij: "slaapwel"

en weg was jij...

Zo gelezen is het onbegrijpelijk, deze conversatie. Wat moet ik hiermee? Ik kom morgen langs, en merk het wel. 

Maar ik ken je, denk ik. Wat je volgens mij bedoelt is: je zal zien of ik nog naar je verlang, of ik je kan weerstaan. Maar als ik dàt schrijf, ontken je het toch. Dus ik doe de moeite zelfs niet meer... Ik ben altijd zeer rechtuit geweest naar jou toe, ook op pijnlijke momenten. Stelde me steeds opnieuw kwetsbaar op, door je mijn gevoelens te laten kennen. Steeds opnieuw schreef ik, zelfs op moeilijke momenten, hoeveel ik van je houd. Nam het risico. 

Die tijd is voorbij. Ik zeg het niet meer, en ik vraag er niet meer achter. Je leerde me voorzichtig te zijn, mijn gevoelens voor mezelf te houden. Dat heb je voor elkaar gekregen...

Ik voelde de bui al hangen vanmiddag.... ik kreeg al uitspraken als "en nu niets meer" (toen ik niet meteen reageerde) en daarna "zeker anders en beter gevonden". Ik kan er hooguit schamper om glimlachen. Ik heb dit soort uitspraken te vaak gehoord, en reageer er niet meer op. Tegen wie zeg je het?

Vond ik anders intussen? Ja. Vond ik beter? Neen. Ik besef het maar al te goed: beter als jou zal ik niet meer vinden. En dan kan ik het over het puur fysieke hebben, maar ook emotioneel. Zoals ik in jou investeerde.... dat doe ik nooit meer. Ik scherm mezelf af in de toekomst. Wat ik bij jou voelde, het is het niet waard.

Ik denk vaak na over mijn relatie. We hebben een soort partnership, denk ik. We zijn een goed team, een uitstekend team zelfs. Is passie daarin een noodzakelijke? Of gaat het op het einde van de rit uiteindelijk over "hoe goed zijn wij samen?". We runnen een huishouden, laten we het als een soort bedrijf zien. En het draait. Onze kids hebben een kader, een stabiliteit, een draaiboek. Moet dat eigenlijk meer zijn? Of is passie iets dat je daarbuiten moet zoeken?

Gelukkig zijn zij die beiden in één persoon vinden. Het is duidelijk niet mijn geval. Maar mijn huidige partner is absoluut mijn "partner". We brengen samen drie kids groot, ons huishouden draait op rolletjes (hoe druk we het ook hebben). Ik dacht passie bij jou gevonden te hebben, ik droomde van meer. Maar intussen besef ik maar al te goed: jij past niet in het plaatje. 

Heb ik te groot gedroomd? Had ik jou meer moeten beperken, minder ruimte en plaats moeten geven in mijn leven? Hadden we langer kunnen bestaan als we de passie hadden kunnen afschermen, niet integreren in ons dagelijkse leven? Ik leer... misschien zal ik bij een nieuw iemand niet meer dezelfde fout maken.

Als er ooit een nieuw iemand voorbij komt bij wie ik dezelfde passie kan voelen....

Samengevat: ik had een relatie van 1990 tot 1994. In die 4 jaar keek ik naar geen enkele andere man. Sinds eind 1996 ben ik samen met mijn huidige partner. Die eerste jaren waren... tja, let's face it: ik was niet altijd trouw, maar niets ernstigs (en met de meeste van die mannen onderhoud ik nog een fijn contact, zo af en toe, via chat). Maar toen begonnen we aan kids, en dàt veranderde alles. Ruim tien jaar lang was ik hoofdzakelijk bezig met 'mama zijn'. 

Ik was daar tevreden mee. Mijn kids, ze zijn mijn alles. Alhoewel, ze delen hun mama met haar werk, en sinds enkele jaren met haar hobby. Maar toch... ze zijn belangrijk. 

Jou ontmoeten, 7 februari 2015. Een kantelmoment. Alles kwam op losse schroeven te staan. Voor het eerst in 12 jaar stelde ik me voor hoe het zou zijn om mijn kids niet non-stop bij me te hebben. Zou ik dat aankunnen? Ze zijn zoveel beter af bij hun papa, die tijd voor hen vrijmaakt. Die voor hen kookt, voor hen zorgt, met hen speelt, uitstapjes maakt. Wat is mijn deel? Het onzichtbare deel: zorgen voor leuke en proper gewassen kleren, en het niet-leuke deel: meegaan naar dokters. 

Dus jij vertegenwoordigde ongetwijfeld een stukje vrijheid. Niet meer die eeuwig 'zorgende' rol. Vrouw zijn ipv mama. Jij slaagde zelfs waar mijn kids niet slaagden: me een stukje meer losweken van mijn werk. Ik, workaholic pur sang, neem voor jou halve dagen verlof. Alles om jou te kunnen zien. Alles om samen met jou enkele uurtjes te kunnen doorbrengen. Vier heerlijke maanden lang, van maart tot juli.

En toen... veranderde alles. Die dag in juli veranderde mijn leven. De dag dat jij me zei dat alle plannen, alle dromen niet meer waren dan een illusie, een zeepbel. 

Vandaag las ik van jou "jouw beslissing is genomen". Ik ga er niet tegenin. Dat JIJ de beslissing nam voor mij, met jouw inertie, jouw verbroken beloftes... nooit zal je dàt kunnen erkennen. Jij hebt het nodig om je te kunnen positioneren als slachtoffer. Ik laat je doen... moe van de discussies. Het is het niet meer waard... jij bent het niet meer waard.

Ik speel jouw spel. Kaats jouw eigen zinnetjes en uitspraken terug. Ik voel me steeds sterker... en ik hoop die positie te kunnen vasthouden als ik je in je ogen kijk...

Ik ben binnenkort 5 dagen alleen thuis. Volgens jou gaat Zij die dagen gewoon werken, en jij bent dan thuis, schoolvakantie. Vorig jaar was ikzelf in die periode in het buitenland op reis, met het hele gezin. Ik herinner me de dagen ervoor... Je ging me een teken meegeven, dat je op me zou wachten.

Een romantisch gebaar: jouw horloge om mijn pols. Elke dag, op het afgesproken uur, keken we ernaar, in de wetenschap dat de ander precies hetzelfde deed. We stuurden elkaar, als het mogelijk was, een foto van onze horloge, op "ons" uur. Ik liep overal te zoeken achter internet, zodra ik kon stuurde ik je foto's, verslagjes, Elke avond kroop ik vroeg in bed, en chatte tot diep in de nacht. Soms was dat liefdevol, soms erotisch, soms ruzieënd.

Ik herinner me mijn nachtmerrie tijdens die reis. Ik droomde jullie huwelijk. Ik droomde dat ik daar zat, en naar jou en Haar keek. Ik hoorde de priester die klassieke woorden uitspreken, over "als er iemand bezwaar heeft, dat hij nu spreekt of voor eeuwig zwijgt". In mijn droom zag ik jou omkijken, mijn ogen zoeken. Je spoorde me met jouw blik aan om iets te zeggen, alles te stoppen. 

Ik herinner me dat ik jou mijn droom vertelde. Ik stelde de vraag, of jij een idee had hoe mijn droom eindigde. Jouw antwoord sneed recht door mijn hart "ik kijk je aan, en ik huil één traan. En daarna draai ik me om en  zeg ik 'ja' tegen Haar". 

We chatten even vanavond. Voorzichtig. Jij zegt "jij hebt al lang je beslissing genomen". Ik wilde dat ik daar zelf ook zo zeker van kon zijn...

Ik weet welke dagen eraan komen, ik ken jouw verdriet in deze periode. Vorig jaar liet je me mondjesmaat toe daarin, iets wat niet van jouw gewoonte is. Dit jaar... ik weet niets meer over jou.

Neen, dat is niet helemaal waar. Ik blijf normaal doen tegen Haar, en dus chat ik, zoals voordien met Haar, af en toe. Ik wil geen enkel vermoeden laten ontstaan. Maar ik vraag niét naar jou, vermeld jou nooit meer. En nu valt het me pas op hoe Zij steeds weer het gesprek op jou brengt. Jij bent Haar alles, da's duidelijk.

Zij is ziek, maar ik hoor meteen dat jij ook ziek bent. Mijn partner zet vanavond een film op die mij niet interesseert, en dus vertel ik haar dat. Zij zegt meteen dat jij die ook niet goed vond, Ze zegt zelfs niet wat Ze er zelf van vond. Steeds weer brengt Ze het gesprek op jou. Ik negeer elke verwijzing naar jou, en praat eroverheen. Ik heb iéts te vaak gehoord dat ik Haar uitvraag...

Maar van jou hoor ik niets. Al twee dagen enkel "gdm" en "slaapwel". Verder stuur ik niets meer. Dàt is er van ons geworden... Maar ik wil niet dat je me over enkele weken iets kan verwijten, dus stuur ik die twee woorden braafjes. Het laatste restant van wat er ooit was...

En toch... jij bent grotendeels offline op fb. Maar zodra ik Haar aanspreek, verschijn jij ook. Toeval? Ik denk het eigenlijk niet. Ik vermoed dat Zij meteen zegt dat Ze mij op chat heeft. Zoals ik al langer vermoedde: ik heb geen relatie gehad met jou, maar met JULLIE. Op alle vlakken heb je mij geïntegreerd in jullie leven, niet in jouw leven. 

Ik bedank hiervoor. Ik keek afgelopen week naar de doos in de kast op mijn bureau. Jouw horloge... het wacht op jou. Hoe ga je daarop reageren? Het is mijn laatste grote cadeau voor jou, het meest veelbetekenende. En meteen komt de vraag in me op: ik ben bijna jarig. Een jaar later is mijn cadeau van vorig jaar er nog steeds niet... mooie verhaaltjes, over "geen tijd". Onzin. Je bent een fantast... hoe heb ik me ooit zo kunnen laten verblinden?

We reden naar een vergadering van mij; lang zou die niet duren. We hadden een excuus gevonden, zodat jij mee kon. En zo zouden we, voor het allereerst in mijn leven, op kamer gaan. Ik had in die buurt een rendez-vous hotel gevonden. Jij, de man met ervaring met dat soort ontmoetingsplaatsen, zou reserveren.

In het oprijden bleek al: je had niet gereserveerd. Ik vroeg je dat te regelen tijdens mijn vergadering. Bij buitenkomst bleek je nog steeds niet gebeld te hebben, klonk het van "geen netwerk" (toch vreemd dat ik ginder wél netwerk heb, en jij niet?). Achteraf gezien herken ik het schema: jouw achterdocht (Zij zou eens moeten ontdekken dat jij dàt specifieke nummer gebeld had?), maar ook jouw inertie.

Achteraf gezien had die eerste keer al kunnen mislopen. Alle kamers volzet, of niet bereikbaar. Maar er was plaats. We werden ontvangen door een man die zo uit een vreemde film gestapt leek. Kregen een kamer, met een laag bed, enkel een laken op het bed, een zetel in de hoek. Onwennig... voor het eerst samen in een kamer, met een bed. 

Wat voelde jouw lijf meteen vertrouwd aan. We brachten de avond zoenend, pratend, vrijend door. Wat leek toen alles simpel. Wat hield ik van jou, die avond. Het voelde als thuiskomen... in jouw armen hoorde ik thuis.

Wat is er gebeurd met die twee mensen? Wat is er gebeurd met die twee mensen die zich zo in elkaar konden verliezen, voor wie geen enkele inspanning of leugen te groot was om maar een kwartiertje samen te kunnen zijn? Wat was ik naïef. Wat was ik verliefd. Wat hield ik van jou....

Terwijl ik het verhaal al hoorde, meerdere keren zelfs: jullie eerste ontmoeting. Het 'waar, wanneer, wat' in alle detail, zowel van Haar als van jou. Je herinnert het je alsof het gisteren was.

Maar onze keer vrijen (tot voor kort noemde ik het 'liefhebben' maar vandaag noem ik het 'vrijen' of zelfs 'sex hebben')... de datum lijkt je compleet te ontgaan. Ik verwachtte ook niet anders. Onze kennismaking, onze eerste ontmoeting... de data ontgingen je compleet.  Waarom zou deze datum wél meer indruk gemaakt hebben op jou?

Huilen doe ik niet meer. Ik dank de antidepressiva. Maar het speelt wél al heel de dag door mijn hoofd. Ik leg me neer bij het feit dat ik je seffens een boodschap zal sturen, om duidelijk te maken dat vandaag een betekenis had. Dat ga ik niet kunnen laten, ik ken mezelf. De tweede verjaardag vergaf ik je, in de aanloop naar je allereerste optreden. Stress doet rare dingen met mensen, vergoeilijkte ik je. Maar vandaag is er geen enkel excuus... enkel inattentiviteit.

Ik zou willen roepen, schreeuwen, je een klap in je gezicht geven om je te wekken. Je verliest me. Ik weet niet of je beseft waar ik zit, waar ik intussen geraakt ben. Jouw annulatie deze week was zo evident, zo verwacht. Ik gaf je enkele data om te praten, over een paar weken pas. Gedaan met me in alle bochten wringen, gedaan met mijn leven op jou af te stemmen. Momenteel heb ik andere prioriteiten, en ik respecteer die. Jij moet maar wachten...

Je horloge ligt klaar in mijn bureau... ik kijk er meerdere keren per week naar. Het wacht op jou.

Want daar komt het op neer. Haar boodschap op fb gisterenavond is duidelijk: jij hebt haar gezegd dat ze moet rusten op de zetel. En vandaag samen naar de huisarts, die jullie weer beiden thuis schrijft voor de rest van de week. Voor een verkoudheid (tja, noem het een rhinosinusitis, het komt neer op een flinke verkoudheid). Nu ja, ik wéét dat ik hard ben in die dingen, ga zelf werken met hoge koorts, met antibiotica. Ik ben opgevoed met een vreselijke werkethiek, en om thuis te mogen blijven van school (en nu het werk) moet het ernstig zijn.

Net zoals ik mijn kinderen grootbreng. Thuis blijven van school vraagt serieus ziek zijn, en nooit zonder een attest van de dokter. Mama schrijft zelf géén briefjes voor school... ook niet voor één dag. En het loont... één van de kids wilde enkele dagen geleden zelfs voor een uurtje naar school, voor hij naar de dokter moest voor controle na ziekte "want dan kan ik toch nog een uurtje de les volgen".

Op het jaar dat ik jullie ken, hoor ik steeds weer "ziek thuis" ("voor één dag heb ik geen attest nodig"). Ja, een punt van kritiek, dat ik nooit zal uiten. Het is jullie zaak, jullie eigen ethiek. Maar weer een punt dat mij bevestigt dat "wij" kansloos zijn. Ik zou het niet verdragen, die houding...

Maar ik had er het raden naar. Vermoedde het. Wat is het eenvoudig: haar eventjes aanspreken op fb, fijne werkdag wensen, en ik krijg de waarheid. Jij zweeg erover vandaag, wist me enkel te vertellen dat jijzelf je niet geweldig voelt, en naar de dokter gaat. Ik zwijg, confronteer je er zelfs niet meer mee. Je antwoord ken ik "ik heb toch niet gelogen". En inderdaad: je liegt niet. Je verzwijgt enkel dingen.

Ik doe hetzelfde. Ik verzwijg meer en meer, vertel het strikte minimum. Wat valt er immers nog te zeggen, behalve "vaarwel"?

Dus de woorden "vanavond lukt niet, Zij blijft thuis"... Natuurlijk kan ik het niet weten, maar ik stel me zo voor dat Zij zich niet super voelde. Ik kan me zo voorstellen hoe jij zegt "blijf dan maar thuis vanavond van de repetitie". Hoe dan ook... het berichtje rond 16h verrast me niet. 

Zoals altijd weer... zonder een woord van spijt over onze geannuleerde afspraak. 

Afspreken was al een moeizaam proces gisterenavond. Waar spreken we af? Ik voel hoe jij aanstuurt op een afspraak op kamer. Ik blijf vaag, houd het op "ik rijd wel in jouw richting, laat maar weten waar ik moet zijn". Maar op geen enkel moment stel ik voor dat we op kamer gaan. Dus eindigt het met een "kom dan maar naar hier zeker" van jouw kant.

Dus weer moest ik thuis last minute een "vergadering" annuleren... Gelukkig komen er nooit vragen, zijn ze zoals altijd blij dat ik een extra avondje thuis ben.

Het maakt me zelfs niet meer droevig, dat je annuleert. Ik laat geen traan. Is dit nu het effect van de antidepressiva? Ik klamp er me aan vast, vergat ze nog niet één keer (voor mij een hele prestatie). Twee weken ver ben ik nu... het kan dus enkel nog maar beteren. Gedaan met de angstaanvallen, de huilbuien te pas en te onpas, het obsessieve checken of je je fb of whatsapp opende. 

Loslaten... Laat ik jou los, of ben jij mij kwijt? Ach, wat maakt het ook uit... belangrijkste is dat ik volhoud, niet meer herval. Geen idee of ik daar al sterk genoeg voor ben. Ik kan het enkel hopen...

Het antwoord is nog steeds "ja". Maar met een nuance...  Houden van jou gaat niet meer samen met "jou hebben". Ik zag je van het podium stappen... voorbij onze rij wandelen. Jouw blik ging enkel naar Haar en jouw dochter, mij negeerde je. Instinctief maakte je de keuze. Ik leg er me bij neer.

Gisteren was Zij er niet... zocht ik je op na de voorstelling. Even praten in de kleedkamer, alleen. Ik bleef bij je tot iedereen weg was. En je gaf me een snelle zoen op mijn lippen. Maar jouw eerste vraag zei alles "heb je me gemist?" terwijl het juiste om te zeggen geweest zou zijn "ik heb je gemist".

Altijd weer... alles draait om jou. Jouw geruststelling, jouw eigenbeeld. Als ik iets gezegd zou hebben, ik zou begonnen zijn met "ik heb je gemist". Jij niet.

Ik heb niet geantwoord, heb je het zelfs maar gemerkt? Ik heb de vraag teruggekaatst: "heb jij mij gemist?". 

Ik ken het antwoord op die vraag. Denk ik toch. Je hebt mij niet gemist, al zeg je van wel. Je hebt mijn lichaam gemist, dat wil ik nog geloven. Maar mij??? Je hebt Haar. Ik ben intussen zover om te zeggen: Ze mag je hebben. Want dit gaat nooit werken, jij en ik. Ik pas niet in jouw leven, jij past niet in het mijne. Ik heb bet nochtans gewild, ik wilde het proberen, er alles voor opgeven. 

Ik geloof in instincten, in eerste blikken. En jouw eerste blik zei alles. Die ging niet naar mij maar naar Haar. Je mag me nog 1000 keer zeggen dat het niet zo is, ik zag jou Haar blik zoeken. Of was het die van jouw dochter? Je zal me dàt vertellen, maar ik zag je wel kijken. Ik kan er niet meer in geloven.

Het is niet erg... ik kom hier wel over. It's better to have loved than to have never loved at all, nietwaar? Je gaf me een blik op hoe het had kunnen zijn, maar toen was het al gedaan. "So be it"... hoe vaak heb ik die woorden al niet geschreven? 

Het is goed zo. Dinsdag kom ik met je praten. Neen, ik ben vastbesloten, ik kom niet vrijen. Sowieso, zoals je zelf zei: we vrijen  niet meer bij jou thuis. Ik ben de vluggertjes beu. Ik kom praten. Ik heb lang getwijfeld, maar ik kom nog even zonder horloge. Omdat ik eerst mijn eigen optreden niet in gevaar wil brengen. Ik wil nog rust, nog enkele weken. Ik wil mijzelf hetzelfde gunnen als ik jou gunde, afgelopen weekend. Rust, kalmte.  Wat ik kom zeggen, weet ik eigenlijk nog niet. Ik kom vooral luisteren, denk ik.

Ik weet nu al wat je zal vertellen. Jouw nieuwe project. Maar mij sleur je deze keer niet mee... je mag het werk zélf doen. 

Ik kàn dit!!! Nog even volhouden... over 5 weken ben ik 5 dagen alleen thuis. Tijd genoeg om te huilen, te rouwen, te treuren, zonder mensen in huis. Daarna moet het gedaan zijn. Symbolisch of niet, maar jouw verjaardag valt in die periode. 

Let's get it over with... 

Mis ik je er minder om? Neen, absoluut niet. Heb ik minder spijt van hoe alles gelopen is? Zeer zeker niet. Ik rouw nog steeds. Maar ik rouw steeds minder om jou, steeds meer om wat had kunnen zijn en nooit meer zal zijn. Ben ik duidelijk? Dat weet ik eigenlijk niet... maar voor mij voelt het zo.

Maar elke dag neem ik meer afscheid van de toekomst zoals we ze samen droomden. Liggend op een bed, ergens op een kamer. Want natuurlijk vrijden we geen 2 of 3 uur non stop. We praatten veel, over alles en nog wat, maar vooral over dromen, over "ooit". Mijn dromen en jouw dromen, en we zochten hoe we beide konden combineren. We fantaseerden, in afwachting van onze "ooit", over uitjes met mijn kids, enkel jij en ik, "om te voelen hoe het zou kunnen zijn". We planden reisjes, jij zou wel een excuus bedenken om eens enkele nachten weg te kunnen van thuis (voor mij is dat een stuk minder moeilijk, enerzijds professionneel, maar ook omdat het hier geen probleem oplevert om eens enkele nachten alleen weg te gaan). 

Wat hadden we mooie dromen, mijn lief. We droomden groot, grenzeloos, eindeloos. Onze gezichten dicht bij elkaar, pratend, zoenend, onze vingers verstrengeld. 

De realiteit speelde spelbreker. Niet enkel Zij, maar ook jouw inertie, jouw gebrek aan durf en ondernemingszin. Ik besefte al snel dat ik al jouw excuses bedacht om elkaar te zien, weet je nog dat ik die opmerking maakte? Toen het moment kwam dat je zelf een excuus moest bedenken, afgelopen zomer, viel élk plan in het water, bleek er niets gepland. Het keerpunt...

Dromen... ik was bereid om ze allemaal te helpen realiseren.

Wat was ik zenuwachtig. Om de stress te minderen, hadden we elkaar in de loop van de namiddag al even gebeld, om alvast te wennen aan elkaars stem. Ik hoorde jouw stem, die al te bekende klanken. Wat klonk je meteen al vertrouwd...

Mijn hart bonste. Ik trachtte me te concentreren op mijn werk, maar wachtte vol ongeduld op de bel... de bel die niét van de volgende afspraak kwam, want ik had een leegte in mijn agenda. Een leegte die jij zou opvullen, met jouw komst. De initiële reden was op dat moment al een excuus geworden voor onze ontmoeting. Hoeveel uren chatten we in die eerste 2 weken? Elke avond zaten we 5-6 uur te praten, vertrouwden we elkaar alles toe. Elke vraag kon gesteld worden... van in het begin geen geheimen tussen ons, geen taboes.

En toen... ik opende de deur, en daar stond je dan. Ik keek in je ogen, en was verkocht. Je zat tegenover me, in mijn bureau. Onze knieën raakten elkaar nét niet. Onze vingers vlak bij elkaar, zonder huidcontact. En toch... we voelden het beiden. We praatten... we keken... we luisterden... we voelden. Tot de bel weer ging...

Tijd voor het afscheid. We stonden beiden recht, en ik zei "we horen elkaar weer" (of zoiets). En jij... jij kuste me. Een zachte aanraking, jouw lippen die de mijne raakten. Wat ik toen voelde, valt met geen woorden te beschrijven. Magie... 

Ik vroeg je of je wachtte tot ik klaar was. Je zei ja, maar even later stuurde je dat je even naar buiten ging. Mijn hart sloeg een slag over... zou je nog wel terugkomen? De rest is geschiedenis: je kwam terug, we praatten nog meer... en we zoenden. Meteen zo vertrouwd, zo vanzelfsprekend. Alsof we elkaar altijd al gekend hadden. 

Vandaag precies een jaar geleden. En ook vandaag besef je het niet. 

Jouw horloge kwam aan. Een horloge, als teken van de korte tijd die mij met jou gegund was, maar ook als teken van alle tijd die we onherroepelijk kwijt zijn. Zo vaak mijmerden we over al die keren dat we de afgelopen 35 jaar elkaar gekruist hebben, hoe weinig het gescheeld had om elkaar eerder te ontmoeten... tijd die we nooit meer konden terugkrijgen. 

Maar we droomden ook samen over 'ooit'. Een 'ooit' waarin we samen konden zijn, elke dag. Zonder grenzen. Openlijk. Een 'ooit' waarin we van onze liefde konden genieten. Die 'ooit' is veranderd in een 'nooit'. Lang nadat ik het geloof in 'ooit' verloor, bleef jij beweren dat je erin geloofde... jouw fantasiewereldje. Want jij kàn en wil Haar niet verlaten...

Zelfs nu, nu ik mijn wens uitte om jullie alledrie van mijn fb te verwijderen, kan je enkel hén beschermen. Je wil niet dat ik hen verwijder... dat mag ik "hen niet aandoen". Dààr ligt jouw prioriteit... ik was enkel een optie, nooit een prioriteit, zoals jij beweerde. 

Ik denk na over de woorden die ik bij jouw horloge zal voegen. Famous last words... mijn sarcastische kant komt terug boven. Alvast een goed teken  Ik kom er wel, mijn lief. 

Okee, de misselijkheid is niet leuk. De droge mond evenmin. Maar het gevoel van "onthechting", "wazig zijn"... ik kan me voorstellen dat het mensen stoort, maar mij komt het op dit moment zeer uit. Want het ging te ver... mijn ideeën gingen steeds vaker de verkeerde kant uit. Ik blijf mezelf voorhouden dat ik nooit of te nimmer mezelf iets zou aandoen. Maar ik heb geen religie om me tegen te houden. Ik ben een voorstander van euthanasie, ook voor psychisch lijden. In mijn ogen heeft ieder mens het recht om over zijn of haar leven te beslissen, ook bij zelfmoord. Mijn eigen persoonlijke visie, die ik aan niemand zal opdringen. Dit is niet de plek om daar een debat over te openen.

Maar ik zie mezelf niet als iemand die opgeeft. Ik heb hier thuis enkele verdomd goede redenen rondlopen om het niet te doen. Ik heb mijn werk, waar ik ondanks alles nog steeds veel voldoening uit haal (maar waarin ik ook voelde dat ik minder efficiënt werd). Ik heb hier thuis een geweldige partner rondlopen. En ik ben ik.... koppig, vasthoudend, optimistisch.

Dat jij mijn natuurlijke optimisme gebroken hebt, verstoort me. Dus het beste wat ik nu kan voelen, is onthechting. Dat optimisme komt wel weer terug, daar twijfel ik geen seconde aan. Ik moet hier gewoon doorheen... 

Ik ben overtuigd van mijn beslissing om die pillen te nemen. Jij reageert er gelaten op. "berustend" noem jij het. Je bent niet in staat om te reageren op mijn lijden. Elke uitspraak in die richting blijft zonder enige reactie. En ik? Ik voel me verraden. Verraden door de man die een jaar geleden opmerkte hoe eenzaam ik me kon voelen, ondanks iedereen om me heen. De man die me toen beloofde dat ik er nooit meer alleen voor zou staan, dat hij er àltijd, wat er ook zou gebeuren, zou zijn voor mij. Diezelfde man laat me me, nu ik hem nodig heb, meer dan ooit alleen voelen.

De koude voelt des te killer aan, als je warmte gekend hebt....

De eigenschap die jij beweerde in overvloed te hebben. De eigenschap die ik steeds meer mis bij jou. Ik ben er nog steeds niet uit, waar jouw gebrek aan empathie vandaan komt. Maar dat het er is, wordt steeds duidelijker.

Laat me het concreet maken, het voor mezelf zwart op wit zetten.

Gisteren belde ik je. Een moeilijk, emotioneel gesprek, zoals altijd. Ik dreig er zelfs mee om jullie alledrie (jou, Haar en je dochter) ter plekke van mijn facebook te gooien. Compleet op ben ik. Ik ben open, en zeg dat ik een half uur eerder dan toch mijn eerste pilletje antidepressivum nam. Zo diep zit ik. Ik had de doos al eventjes, aarzelde, maar een gesprek met een vriendin die op de hoogte is, trok me over de streep. Ik verwacht iets van medeleven. Maar de enige reactie die ik krijg is "ik ben een verschrikkelijk mens". Zelfs op dàt moment draait het enkel om jou...

Vandaag weer een voorbeeld. We chatten even... voorzichtig. Je zit thuis, grieperig. Ik vraag hoe het gaat, en je antwoordt. Je vraagt of alles okee is met mij, en ik antwoord "sommige dingen wel, sommige minder". En dan... verdwijn je gewoon van fb. Zonder een woord. Een half uur later bel ik je, vanuit de auto, met de vraag om meer uitleg over je verdwijnen. "GSM was plat". Zelfs als ik het vraag, blijk je niét in staat om je voor te stellen hoe dat overkomt, om na zo'n antwoord gewoon te verdwijnen. Je beweert dat je zinnens was om me, als je gsm opgeladen was, te antwoorden. Dàt kon je niet met je gsm in het stopcontact (maar antwoorden op mijn belletje ging wel).

Jij empathisch???  Blijf het maar denken. Ik weet intussen beter. De  vraag is en blijft voor mij: is dit een persoonlijkheidstrek (borderline) of is dit een autistische trek? Maar anderzijds: maakt het uit voor hoe ik het beleef? Ik lijd eronder, ik lijd hier zo onder dat ik intussen dan toch startte met antidepressiva, in de hoop mijn velletje iets dikker te maken, meer afstand te kunnen nemen, 

Ik had nooit kunnen denken dat iemand me zo ver zou krijgen... maar het is je gelukt. Of deed ik dit mezelf aan?

Ik ken niemand anders die zichzelf zo ziek kan praten als jij. Stress, vermijdingsdrang... het levert gegarandeerd een "grieperig" of "niercrisis" op. Ik wens je beterschap, en laat het erbij. Ik zie wel.... je beloofde me morgen een afspraak, om elkaar te zien. Wat je daarvan verwacht, weet ik niet. Want onze gesprekjes vorige week waren nu niet bepaald vrolijk te noemen.

Mijn gevoel is zo dubbel. Enerzijds kom ik tot de ontdekking dat ik zo ongelofelijk veel werk verzet krijg, zonder dat ik heel de tijd met jou bezig ben (of het nu afspreken was, berichtjes sturen of gewoonweg aan je denken). Maar anderzijds ga ik kapot vanbinnen, bij het besef dat het écht gedaan is, dat het onherroepelijk voorbij is. Herstel is niet meer mogelijk.

Waarom blijf ik dan toch verlangen naar contact met jou? Wat hoop ik daarmee te bereiken? Wil ik  écht dat we herbeginnen? Echt bij jou zijn is een verre herinnering, meer en meer. Maar het gemis mindert er niet om. Op eender welk moment van de dag springen de tranen in mijn ogen. Zodra ik even stop, even mijn gedachten de vrije loop laat gaan, huil ik. In de auto, op het werk, voor de pc... de tranen blijven maar komen.

Ook het idee aan "er een einde aan maken" blijft door mijn hoofd spoken. Een doos slaappillen en in een kanaal springen. Nogmaals, ik zal het niet doen. Maar enkel al denken hieraan, vind ik beangstigend. Dat jij je me zo ver kan drijven... dat ik jou zo hard mis dat ik eigenlijk niet zonder jou verder wil? Een vriendin noemt het een 'rouwproces'. Maar ik ben niet het rouwende type, eerder het "bladzijde omslaan"-soort. 

Waarom kan ik ons boek niet gewoon dichtslaan, en een nieuw boek openen?

De verklaring blijkt simpel. "ik hoorde je niet meer heel de vrijdag. En dan stuur je enkel iets om 1 uur 's morgens, toen ik al sliep". Ik kijk met verbazing naar de telefoon, geloof mijn oren niet. Maar ik heb mijn antwoord snel klaar: "jij verwijt mij als ik ga slapen zonder je slaapwel te wensen. En vaak ga jij, als je dochter er is, in de late uurtjes slapen. Dus ga ik ervan uit dat jij nog wakker bent als ik je niet hoor. Dus moet ik nu tot de conclusie komen dat jij gaat slapen zonder me dat te melden, me dàn verwijt dat ik je een goedenacht wens als je al slaapt, en me daarna heel het weekend afstraft omdat je vindt dat ik jou genegeerd heb vrijdagavond, terwijl je perfect wist waar ik heen was."

Jouw antwoord volstaat niet "oh, zo had ik het nog niet bekeken. Sorry dan." En daar zou ik het dan mee moeten doen?

Je bent een man van 57 jaar, geen kind. Dit soort kinderachtige reacties zou ik kunnen aanvaarden van een tiener, een puber die nog in extreem gedrag handelt. Maar een volwassen man? Je hebt er 3 huwelijken op zitten... ik begrijp steeds beter waarom. Ik trek alle redenen die je me vertelde rond het mislukken van je huwelijken meer en meer in vraag. Oh ja, je echtgenotes zullen zeker fouten gemaakt hebben. Koopziek, er vandoor met de spaarrekening... Maar jouw aandeel erin zal zeker niet onbestaande zijn.

Ik heb het je gezegd: leef maar verder in jouw calimero-wereldje. De schuld moét en zàl bij de ander liggen, nooit bij jou. En àls die ander er dan eens in slaagt om je te confronteren, dàn moet een "sorry" volstaan (gevolgd door een "ik kan tenminste sorry zeggen").

Wat ben ik blind geweest. Blind van liefde... 

Toch was ik bereid om je die plaats te geven. Voor jouw liefde zou ik me aangepast hebben, mijn functioneren, mijn leven. Geen idee of we het gered zouden hebben. Maar ik heb erin geloofd. Ik heb het zo hard geloofd dat ik het afgelopen jaar alles zou achtergelaten hebben. 

Jouw abandonisme als je me niet of weinig hoort. Dan lees ik dingen als "ik heb geen plaats in je leven". Maar op dagen als deze, als je dochter er enkele dagen is, maakt dat niet uit. Dan hoor ik je niet... ik hoorde je niet meer sinds zij er zijn, op enkele hele korte berichten, koel, afstandelijk, na. Vandaag geen woord... 

Na middernacht stuur ik toch een kort berichtje, gewoon om je een fijne valentijnsdag te wensen. Je leest het, maar reageert niet. Morgen vertrekt ze weer... ben ik dan wel weer nodig? Ik heb erover gedacht om je overal te blokkeren, zodat je me niets kan sturen. Maar zelfs dàt verdien je niet... dan geef ik je weer een reden voor ruzie. Ik beslis het niet te doen, en zie wel. 

Houd ik eigenlijk nog van jou? Ik zeg tegen mezelf van wel... maar houd ik van jou, of van het gevoel dat jij mij gaf? Houd ik van de herinnering aan jou? 

Want dat ben je geworden, mijn lief. Een herinnering... en hoe langer deze situatie duurt, hoe meer die herinnering een slechte wordt. Al wéét ik nog wel hoe wij waren, ik herinner het me niet meer. Je vervaagt, verdwijnt stilaan...

Een gesprek vol stiltes. Over niets. Iedere keer opnieuw stel jij een vraag over het interieur: wie staat er op die foto? moeten we de hoorn van de parlofoon van de haak nemen om de voordeur te kunnen openen? wat is dat zwarte kastje op de decoder van de tv? Onbenulligheden...

Wat een contrast met een jaar geleden. Uren zaten we te chatten, nooit viel er een stilte. Vanaf het moment dat we elkaar ontmoetten, stopten we niet met praten en aanraken. En nu... kilte. Afstand. Vervreemding.

Ik kan er zelfs niet meer om huilen. Meer en meer primeert een gevoel van medelijden. Medelijden met die man die zichzelf zo geweldig vindt maar steeds zegt dat hij niets waard is. Medelijden met die man die zo vol is van zichzelf maar blijft beweren dat hij attent is. Een man die mij zo vaak verweten heeft dat ik het naliet om te vragen hoe het met zijn gezondheid was als hij weer eens een crisis had gehad, of hoofdpijn, of een hypoglycemie. Diezelfde man laat het na om te vragen hoe het vanochtend bij de dokter ging met mij (terwijl jij goed genoeg wist dat ik venijnige prikjes in die grote littekens moest ondergaan). 

Jouw eerste woorden vanochtend waren "ik wacht". Je wacht op de "verwijten die ongetwijfeld zullen komen". Het kwam nooit, dit verwijt. Kom er zelf maar achter, dat je zomaar "vergat" om te vragen hoe ik me voel, na mijn consultatie bij de arts. Of het pijn doet? (en ja, het doet verdomd meer pijn dan ik gedacht had) Ik hoef geen medelijden, maar een beetje empathie was fijn geweest.

Ik heb medelijden met jou. Ik kijk naar jou, en zie een vermoeide, oude man. Een man die zich dingen, zaken, mensen gaat zien ontglippen. Mij in de eerste plaats... En voor de zoveelste keer weet ik niet of ik je toewens dat je ooit beseft wat je weggooide, of niet.