Ik lijk al jouw woorden veel meer van op afstand te lezen. Hierdoor lees ik de incoherenties, steeds weer. Veel ervan leerde ik van jou. De woorden letterlijk nemen, uitleg vragen.

Een typische jij-ik-chat (context: ik moet dinsdag langskomen om iets op te pikken):

Ik: "je beloofde me de uitleg ivm die 'ander en beter'"

Jij: "ik zie het wel"

Ik: "wat zie je wel?"

Jij: "dindag"

Ik: "ik vroeg niet wanneer, maar wat"

Jij: "jou"

Ik: "je schreef: ik zie HET wel"

Jij: "hoe en wat dinsdag"

Ik: "wat zie je wel dinsdag? Of je me de uitleg geeft?"

Jij: "dat doe ik sowieso"

Ik: "wat moet je dan nog zien?"

Jij: "dinsdag"

Ik: "je zegt me dinsdag wat je nog moet zien?"

Jij: "neen"

Ik; "je moet nog zien of dinsdag nog doorgaat?"

Jij: "maar neen"

Ik: "ik begrijp het niet. Ik vraag je wat je dan nog moet zien, en jij antwoordt dinsdag. Dus ofwel bedoel je dat nog moet zien of dinsdag doorgaat, ofwel bedoel je dat je het me dinsdag zegt"

Jij; "het tweede"

Ik: "ik vroeg net letterlijk 'je zegt me dinsdag wat je nog moet zien'. Jouw antwoord was 'neen'. Nu zeg je het tegenovergestelde"

Jij: "slaapwel"

en weg was jij...

Zo gelezen is het onbegrijpelijk, deze conversatie. Wat moet ik hiermee? Ik kom morgen langs, en merk het wel. 

Maar ik ken je, denk ik. Wat je volgens mij bedoelt is: je zal zien of ik nog naar je verlang, of ik je kan weerstaan. Maar als ik dàt schrijf, ontken je het toch. Dus ik doe de moeite zelfs niet meer... Ik ben altijd zeer rechtuit geweest naar jou toe, ook op pijnlijke momenten. Stelde me steeds opnieuw kwetsbaar op, door je mijn gevoelens te laten kennen. Steeds opnieuw schreef ik, zelfs op moeilijke momenten, hoeveel ik van je houd. Nam het risico. 

Die tijd is voorbij. Ik zeg het niet meer, en ik vraag er niet meer achter. Je leerde me voorzichtig te zijn, mijn gevoelens voor mezelf te houden. Dat heb je voor elkaar gekregen...