Samengevat: ik had een relatie van 1990 tot 1994. In die 4 jaar keek ik naar geen enkele andere man. Sinds eind 1996 ben ik samen met mijn huidige partner. Die eerste jaren waren... tja, let's face it: ik was niet altijd trouw, maar niets ernstigs (en met de meeste van die mannen onderhoud ik nog een fijn contact, zo af en toe, via chat). Maar toen begonnen we aan kids, en dàt veranderde alles. Ruim tien jaar lang was ik hoofdzakelijk bezig met 'mama zijn'. 

Ik was daar tevreden mee. Mijn kids, ze zijn mijn alles. Alhoewel, ze delen hun mama met haar werk, en sinds enkele jaren met haar hobby. Maar toch... ze zijn belangrijk. 

Jou ontmoeten, 7 februari 2015. Een kantelmoment. Alles kwam op losse schroeven te staan. Voor het eerst in 12 jaar stelde ik me voor hoe het zou zijn om mijn kids niet non-stop bij me te hebben. Zou ik dat aankunnen? Ze zijn zoveel beter af bij hun papa, die tijd voor hen vrijmaakt. Die voor hen kookt, voor hen zorgt, met hen speelt, uitstapjes maakt. Wat is mijn deel? Het onzichtbare deel: zorgen voor leuke en proper gewassen kleren, en het niet-leuke deel: meegaan naar dokters. 

Dus jij vertegenwoordigde ongetwijfeld een stukje vrijheid. Niet meer die eeuwig 'zorgende' rol. Vrouw zijn ipv mama. Jij slaagde zelfs waar mijn kids niet slaagden: me een stukje meer losweken van mijn werk. Ik, workaholic pur sang, neem voor jou halve dagen verlof. Alles om jou te kunnen zien. Alles om samen met jou enkele uurtjes te kunnen doorbrengen. Vier heerlijke maanden lang, van maart tot juli.

En toen... veranderde alles. Die dag in juli veranderde mijn leven. De dag dat jij me zei dat alle plannen, alle dromen niet meer waren dan een illusie, een zeepbel. 

Vandaag las ik van jou "jouw beslissing is genomen". Ik ga er niet tegenin. Dat JIJ de beslissing nam voor mij, met jouw inertie, jouw verbroken beloftes... nooit zal je dàt kunnen erkennen. Jij hebt het nodig om je te kunnen positioneren als slachtoffer. Ik laat je doen... moe van de discussies. Het is het niet meer waard... jij bent het niet meer waard.

Ik speel jouw spel. Kaats jouw eigen zinnetjes en uitspraken terug. Ik voel me steeds sterker... en ik hoop die positie te kunnen vasthouden als ik je in je ogen kijk...