Ik ben Leus Frankie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Joggerke.
Ik ben een man en woon in Herenthout (Belgie) en mijn beroep is arbeider.
Ik ben geboren op 17/07/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen/marathon.
getrouwd met Carine Cautaerts (hardloopster)
twee zonen Jorgi en Kenney
(hardlopers)
Vandaag een trage duurloop van 12.300 meter gelopen in 0:58:26, hsm 116. Het ging al wat beter met de knie dan gisteren, voeg daarbij deze zomerse temperaturen en je weet het!! Een mooi en aangenaam loopweertje, niet te diep gaan maar toch wel doorlopen. De tweede dag na een marathon is altijd de slechtste dag, zo was het vandaag zeker niet. Een goed onderhouden tempo vanaf kilometer twee en ik kon de snelheid goed vasthouden. Wat meizering in de knie en pijnlijke voetpezen en gevoelige rechterachillespees, maar het was te doen. De benen zijn natuurlijk nog wat stijf en vemoeid, maar dat mag, zo kort na de marathon. Morgen staat er een duurloop van vijftien kilometer op het programma, we zien wel wat de benen aankunnen.
100
Vandaag een recuperatieloop van 10.400 meter gelopen in 0:53:16, hsm 107. De knie was zo goed als niet op temperatuur te krijgen en de training afgewerkt juist onder de pijngrens. Op het einde leek het wat te beteren, maar het is al beter geweest, een eerste kilometer al hinkend aan 06:01. Later kreeg ik er toch wat vaart in, toch zijn de benen niet totaal verzuurt, zoals soms na een zware marathon. De gemiddelde hartslag is zelf goed om van een herstelduurloop te kunnen sprreken, alleen waren de laatste kilometers iets te snel. Ik hoop dat ik de trainingen verder kan zetten deze week desnoods aan een lager tempo om de knie wat te sparen. Morgen staatt er na het werk een trage duurloop van tien kilometer op het programma.
Vandaag was het tijd voor het tweede deel wedstrijden, van de Marathon en Ultra Cup. De Maas en Waal Rabomarathon was het decor voor mijn achtste wedstrijd in dit regelmatigheidscriterium. Er stonden heel wat goede atleten aan de start, dus hoopte ik niet de ganse wedstrijd alleen te moeten lopen. Maar nog meer hoopte ik dat het lichaam stand ging houden, verleden week hield ik het een halve marathon vol. Ik geloofde toen sterk in een tijd onder de drie uur, maar een halve en een volledige marathon zijn niet te vergelijken. Nico Serroen ging er van bij de start vandoor voor een nieuw wedstrijdrecord te lopen, daar achter een voor mij onbekende atleet. Daarachter een groep met Ralph Priebisch, Bart de Grove, Jo van Dorpe, Johan Whatty, en ikzelf mooi volk bijeen dus. Het ging me toch te traag (3:55) en ik versnelde met bart en Johan in mijn spoor, de knie voelde wat stijf aan, en die wou ik testen. Met kilometers van 3:43, 3:44, 3:42, 3:50, kwamen we bij de tweede, Johan liet ons wijselijk lopen na de derde kilometer. Een doorkomst na vijf kilometer in (0:18:54) dat was iets van het goede teveel en ik besliste rond 04:00/km te lopen. Van kilometer zes tot zesentwintig moeten we langs het water met de wind in het nadeel lopen, dus moet ik me wat sparen. Ik loop nu wel alleen en kan mijn tempo aan het gevoel dat ik heb, aanpassen, het grootste probleem is die rechterknie. Die zal gans de marathon golven tussen zeuren en af en toe een pijnscheut, maar er viel natuurlijk wel met te lopen. Als je op een vlakke baan loopt met wind tegen is het precies vals plat, en dan ga je iets meer op kracht lopen, nadelig voor de knie. Kilometer tien (0:38:51) en de laatste vijf kilometer aan (0:19:57) het ideale tempo had ik nu vast, om een supertijd te lopen. Maar de knie had al een paar serieuse pijnsignalen gegeven en het tempo moest nog wat zakken, wat ik ook deed natuurlijk. Aan kilometer twaalf haalde Jo Van Dorpe me bij er op en er over, ik laat het niet aan mijn hart komen en maal rustig kilometers. Spijtig genoeg is de hartslag op mijn RCX5 verstoort soms loop ik met een hartslag boven de 190, terwijl ik maximaal 160 haal. Kilometer vijftien (0:59:20) de laatste vijf kilometer gingen aan 04:06/km gemiddeld, nog altijd niet slecht gezien de schuine tegenwind. Ik voel me ook niet vermoeid, maar als ik wat sneller prbeer te lopen voel ik de knie protesteren, dus hou ik me aan de 4:06/km. De kenesio taping rond de knie zit iets te strak en als ik het been wat te ver plooi voel ik deze trekken, de ankerpunten komen los. Kilometer twintig (1:19:39) de laatste vijf kilometer aan 4:05/km gemiddeld, daar zit de laatste kilometer voor veel tussen. Ralph is komen aansluiten met Maarten Paulissen, ik beslis zo lang mogelijk te volgen, Maarten kan niet overpakken, dus help ik. Ik en Ralph lopen elk op tour op kop om het tempo er in te houden, dat iets sneller lopen laat de knie opspelen maar het gaat nog. Tot kilometer vierentwintig lukt het, een vijfhonderd meter geleden is Maarten moeten lossen, nu is het mijn beurt, dus weer alleen. Het tempo wat laten zakken, tot de pijnscheuten verdwijnen, de kenesiotape hangt al half te fladderen maar heeft nog steun. Kilometer vijfentwintig (1:39:43) de laatste vijf kilometer aan (0:20:04) nog altijd een totaal gemiddelde van 15 km/uur. Nog een kilometer wind tegen en dan de wind in de rug en het gaat eigenlijk nog prima aan dit tempo, een jaarsbeste zit er in. Ondertussen zijn de snelheidsduivels van de halve marathon vertrokken en een eerste trio snelt me voorbij tegen 18 km/uur. Ze zijn sterk bevoordeeld vijf kilometer wind tegen en zestien kilometer wind mee, ik probeer het tempo er in te houden. Kilomeer dertig (1:59:45) de laatste vijf kilometer aan (0:20:02) de wind draagt daar toe bij, want de eerste tekenen van verval zijn er. Toch zit ik nog op een schema van 2:48:40, maar na dertig kilometer komt er altijd verval dus een tijd onder 2:52:00 zou mooi zijn. Regelmatig loopt er een halve marathonloper me voorbij en telkens probeer ik lichtjes te versnellen voor een paar honderd meter. Kilometer viifendertig (20:20:13) een laatste vijf kilometertijd die wat op loopt (0:20:28), maar het blijft een aanvaardbaar tempo. Ik krijg regelmatig de opmerking van voorbij lopende atleten en toeschouwers langs de kant, hoofd omhoog dan kan je beter ademen. Sind een zware whiplash in 2002 is dat een deel van de loopstijl geworden het hoofd zwaar doorzakken met het vorderen van de kilometers. Aan kilometer zevenendertig, doe ik een beginnersfout ik laat het tempo zakken om de losghangende kenesiotape te verwijderen. Daarna geraak ik moeilijk in het ritme en verlies kostbare seconden, het beste is er ook af en dus word het knokken voor wat ik nog waard ben. Kilometer veertig (2:41:34) de laatste killometer was wel tegen 4:30 en hoewel de benen niet verzuurt zijn eerder geblokkeert. Gelukkig is het maar 2.200 meter meer, de voorlaatste kilometer gaat in 4:34, en voor de laatste 1.200 meter moet het nog lukken. Ik kan er zelf nog een sprintje uitpersen en finish in een mooie 2:51:34 op de vijfde plaats, en kan best tevreden terugblikken op een goede marathon.
Vandaag los gaan lopen goed voor 7.000 meter gelopen in 0:33:53, hsm 109. Toch wat verbaast over mijn gemiddelde hartslag 109, het ging dan ook vlot vandaag. Ik hoop dat de benen morgen even goed aanvoelen, alleen de rechterknie en rechtervoetwreef wat minder pijnlijk. Die rechter voetwreef is weer iets nieuw, ik dacht gisteren dat ik mijn nestels wat te hard had aangespannen. Maar ik had er gisteren gans de dag last van, en bij het lopen net iets meer, hopelijk speelt het morgen niet teveel op. Ik ga dus voor een tijd onder de drie uur, hoewel ik er van overtuigd ben dat het best moeilijk gaat worden. De trainingen zijn niet verlopen zoals het moest, en alleen de halve marathon van verleden week heb ik als referentiepunt. Als ik niet te zot doe en berekend loop moet het wel mogelijk zijn, nipt onder de drie uur te fiishen, duimen maar!!!
Vandaag een duurloop van 10.770 meter gelopen in 0:48:20, hsm 124. Het was in de druiligere regen dat de training van vandaag gelopen werd, niet echt om vrolijk van te worden. Een gewone duurloop werd het dus na een eerste mindere kilometer, was het de wind die het tempo dicteerde. De rechterknie was een beetje spelbreker, en met de forse wind in de rug kon ik niet vol uit lopen, snelste km 4:02. Maar kom de spieren zijn opgewarmt geweest vandaag en ik heb nog een werkdag voor de boeg, daarna kan ik rusten. Rusten om zondag goed voor de dag te komen en hopen op een marathon onder de drie uur wat gezien mijn toestand straf is. Morgen staat er een korte losloop van zeven kilometer op het programma, en voor de rest veel rust.
Vandaag een recuperatieloop van 10..200 meter gelopen in 0:50:34, hsm 107. De benen wat laten actief herstellen, om zondag fris aan de start van de Maaas en Waal Rabomarathon te komen. Sinds zondag durf ik weer te hopen de marthon onder de drie uur te lopen, als de knie en achillespees het uithouden. Mijn doel blijft dus nog altijd honderd marathons onder de drie uur te lopen, de komende jaren worden die tijden alsmaar moeilijker. Ik zit voorlopig aan 64 marathons onder de drie uur, dus nog een hele weg te gaan voor dat ultieme doel te bereiken. Vandaag ging de training redelijk vlot aangezien ik aan een recuperatietempo wou lopen, en toch nog een gemiddelde van 12 km/uur halen. Morgen staat er een trage duurloop met in het tweede deel versnellingen op het programma.
Vandaag een interval van in totaal 15.000 meter gelopen in 1:00:00, hsm 143. De interval bestond uit 10 maal een kilometer snel met ertussen een vijfhonderd meter normaal. Ik had mjn rechhterknie opnieuw ingetaped met kenesiotape, maar de taapig was iets minder effectief dan vorige keer. Zo had ik de vier banden een centimeter of vijf tekort geknipt, en was het ankerpunt daardoor te klein en kwam de tape los. De benen voelden nog niet super aan, toch was het de bedoeling om zo dicht mogelijk bij het uur te blijven. Een niet zo eenvoudige opgave, zeker na een eerste kilometer van 4:28, heel wat werk voor de boeg dus. Omdat het niet soepel draaide en de knie toch wat pijn uitstraalde, was het hard werken om tempo te maken. Dankzij een laaatste kilometer (03:48) en heel wat zweet achtergelaten op de gravelpiste van ac Herenthout lukte ik één uur rond. Toch een positieve evolutie, na de goede halve marathon in Heist o/d berg, een midweekse snelheidstraining. Het komt er nu op aan om de volggende drie dagen genoeg reserves op te slagen om een volle maarathon aan te kunnen zondag. Morgen staat er dan ook een recuperatieloopje vaan tien kilometer op het programma, om het herstel wat te bevorderen.
Vandaag een recuperatieloop van 12.400 meter gelopen in 1:01:34, hsm 108. Het was met zware benen dat ik deze recuperatietraining afwerkte, de zwaarste dag is twee dagen na een wedstrijd. Ik had veel last van de rechter achillespees, en ook de rechterknie wass de ganse training aan het zeuren. Pas morgen worden die opnieuw ingetaped met kenesiotaping de rechterachillespees en rechterknie. De kenesiotape moet om de drie of vier dagen ververst worden, om hygiensche redenen maar ook omdat de rek er uit gaat. Vandaag was de eerste kilometer weer een lijdensweg door de stijfheid in de benen en het nog warmdraaien van spieren en pezen. Het ging spijtig genoeg niet over en dus werd het geen comfortabel loopje, ondanks de betrekkelijk lge snelheid. Hopen op beterschap voor morgen want dan staat er een interval van in totaal vijftien kilometer op het programma.
Je ziet het wel vaker, sporters met van die gekleurde plakkers op allerhande lichaamsdelen. Het originele is afkomstig uit Japan, waar het al veel langer deel uitmaakte van de sportgeneeskunde. Je kan het vinden in alle kleuren, en je kan ook voorgesneden ingewikkelde patronen kopen. Er zijn soms verschillen in rekbaarheid, het dient om de gekwetste of zwakkere spier te ondersteunen. Soms volledige spiergroepen, en gewrichten, het is wel een kunst ze op een wel bepaalde manier aaan te brengen. Op het internet circuleren talloze filmpjes, soms met de nodige verschillen en manieren om ze aan te brengen.
Kinesiotape is hot
Je ziet steeds vaker (top)sporters met het kleurige kinesiotape op been, kuit, arm of schouders. Arjen Robben, Justine Henin, de Nederlandse hockeydames en op de Olympische spelen zien we de kinesiotape ook steeds meer en meer gebruikt worden. Kinesiotape lijkt een kleurig en modern middel tegen blessures en om beter te presteren. Wat veel mensen niet weten is dat de klachten waarvoor kinesiotape een goede behandelmethode is, heel verschillend van aard zijn.
In de fysiotherapie gebruiken wij de kinesiotape als nabehandeling bij blessures, zweepslag of spierpijn, verminderen van ontstekingen of vochtophopingen, ( oedeem en hematomen ), correctie van houding en behandeling van klachten door overbelasting zoals RSI, tennis- of golfelleboog. Ook de knie, kuit, schouder, lage rug en heup wordt regelmatig met kinesiotape behandeld.
Kinesiotape wordt ook gebruikt voor neuro-reflectoire beïnvloeding, bijvoorbeeld bij hoofdpijn, behoort tot de mogelijkheden, evenals preventief tapen. Kinesiotape is daarmee een revolutionaire behandelmethode die fundamenteel verschilt van conventionele behandelmethodieken.
Mijn eerste kennismaking met deze wondertape is al weer heel wat jaren geleden: de toepassing van de kinesiotape als anti hoofdpijn tape. Maar ook mensen die een zweepslag hebben opgelopen heb ik wondersnel de krukken in de hoek zien zetten na het behandelen met kinesiotape
Vandaag een trage duurloop van 13.200 meter gelopen in 1:02:34, hsm 113. De benen voelden wat stijf aan deze morgend, maar ik kon een deftig tempo onderhouden. Het was de vraag of de knie een reactie zou hebben na de zware halve marathon van gisteren! Eigenlijk viel het best mee, de lichte stijfheid zou na halfweg veranderen in een licht zeuren van de knie. In elk geval niet zo zwaar als naa een vroege werkdag, dus ik be redelijk tevreden over de evolutie van de knie. Het tempo was in elk geval een stuk hoger als de trage duurlopen van verleden week, ruim 10 sec/km. Morgen staat er een recuperatieloop van twaalf kilometer op het programma, dus nog rustiger dan vandaag.
Vandaag was het de grote test, zou ik volgende week kunnen starten in de Maas en Waal marathon. De halve marathon van Heist Op De Berg was het decor waar de test van de knie en conditie zou doorgaan. Een erg ongename verrassing was dat we twee maal per ronde de heuvel op moesten, niet goed voor de knieen. Het grootste deel van de deelnemers op de halve marathon waren deelnemers aan de aflossingswedstrijd. Ik had me voorgenomen niet snel te starten, maar aangezien we bovenop de berg starten was dat zeer moeilijk. We starten bergaf met een paar bochten en een afdaling van kasseien, een veertigtal atleten loopt me voorbij. Ik heb nochtns niet het gevoel dat ik traag loop, gelukkig word het beraf lopen minder steil en is de ondergrond beton. Een eerste kilometer in 03:40, nu begin ik al groepjes van snelle starters voorbij te lopen, licht bergaf en geen kasseien, goed zo. Ik sta eigenlijk versteld van de snelheid waarmee ik loop, 03:39 voor de tweede kilometer, we hebben een stukje onverhard gehad. Hierna volgt een kilometer met tegenwind, en moet ik het tempo wat laten zakken, maar ik loop nog in op de lopers voor mij. Kilometer drie tot vier moeten we een eerste keer de berg op, daarna een afdaling van een paar honderd meter en weer omhoog. De kasseien zijn elk maal het teken dat het wat steiler gaat, maaar de knie bezorgt me nog geen last en dat is een pak van mijn hart. Een eerste ronde van 5.275 in (0:19:44), ik kan het amper geloven, zeker niet dat de knie stand houd, het stuk bergaf op kasseien doe ik rustig. Ik word voorbijgelopen door een kleine jonge gast van een aflossings ploeg, hij pakt honderd meter, maar na de steile bergaf jaag ik. Nog voor kilometer zeven heb ik hem terug te pakken, maar het is een bijtertje en hij blijft volgen, ik voel dat het tempo niet zo hoog is. Op het einde van de tweede ronde (0:20:16) loopt hij me nog voorbij, hij heeft het juiste karakter, ik begin aan mijn voorlaatste ronde. Ik hoop dat ik kan aanpikken bij een van de aflossings ploegen om het tempo er in te houden, naar het schijnt loop ik op een vijfde plaats. Na anderhalve kilometer kan ik aanpikken bij iemand die me voorbij loopt, ik heb al zolang geen tempotrainingen gedaan, dus goed zo. Hij loopt een mooi tempo en ik voel dat de snelheid er weer in komt, de eerste bergop kan ik nog volgen, de tweede moet ik er af. Maar ik ben aan het einde van ronde drie (0:20:16) exact dezelfde tijd als de vorige ronde, een mooi tempooo gelopen dus. Bij de vierde afdaling voel ik de knie wat opspelen en ik verkort de passen bergaf, met het onvermijdelijke snelheidsverlies natuurlijk. De pijn mag niet opkomen en aan dit tempo lukt het zonder de pijn te laten opspelen, en zolang het vlak gaat maak ik nog genoeg tempo. Uit eindelijk ga ik de laatste kilometer met de zwaarste klim nog versnellen en finish ik in 1:21:01, een zeer mooie tijd, best tevreden. De knie heeft het goed gehouden, de kenesiotaping heeft natuurlijk geholpen, de conditie is niet slecht, met een vijfde plaats algemeen. Een eerste plaats als vijftig-plusser, en mijn beste tijd op deze afstand in 2012, met de vermoeidheid en de kwetsuren niet slecht gelopen. Als ik de volgende dagen geen reactie krijg, loop ik volgende zondag mijn 76ste marathon, en achste wedstrijd voor de M-U cup.
Vandaag een trage duurloop van 12.230 meter gelopen in 1:00:30, hsm 111. Een trage duurloop die bijna een recuperatieloop was, alleen de laatste vijf kilometer wwat sneller gelopen. Geen kenesiotape rond de knie en dus voorzichtig gestart en hopen dat de pijn zou wegblijven. Naar het Merodese bos gelopen aan 11 km/uur, dan gaf de knie geen kick, maar soepel ging dit niet. In het Merodese bos lichtjes versnelt, waar het toch hier en daar wat vettig lag na een stevige regenbui. Ook dat ging zonder pijn tegen een 12 km/uur, de benen voelden wel nog steeds vermoeid aan. Het laatste gedeelte tegen 13 km/uur voelde ik toch al iets in de rechterknie, maar ging het toch vlotter. Voor morgen in Heist o:d Berg stel ik me er dus niet teveel van voor, een tijd onder de 1:30 zou al goed zijn.
Vandaag een trage duurloop van 10.150 meter gelopen in 0:46:22, hsm 122. De benen voelden vermoeid aan om er direkt een lap op te geven, voor een duurloop. De eerste drie kilometer waren veel te traag, en ik moest alle zeilen bijzetten om te kunnen versnellen. Stillletjes aan kam ik toch op tempo en kon het tempo vasthouden, maar sneller dan 4:30/km en de knie wer gevoeliger. Als het sneller dan 14 km/uur ging, was de pijn al iets hoger dan de pijngrens, en dat wass niet de bedoelng. Uiteindelijk zou het gemiddelde 4:34/km zijn, daarvoor moesst ik de twweede helft fel versnellen. Voor morgen staat er een rustige trage duurloop va tien kiloeter op het programma.
Vandaag een recuperatieloop van 10.350 meter gelopen in 0:50:10, hsm 109. De kilometers worden dus flink afgebouwd om de knie weliswaar actief te laten herstellen. Trainen met het palatella frictie syndroom is toegelaten, zolang de intensiteit en het extensieve activiteit verminderd. Het voelt allemaal wat te vermoeiend aan, de trainingen na het werk, alsof ik al verzuurt ben van de eerste meters. Nog een dag met de vroege en dan moet het weer een paar dagen beter gaan, als ik maar niet te lang recht sta voor de training. De training van vandaag crecendo gelopen, kilometer na kilometer wat sneller, wat me goed gelukt is. Morgen staat er een duurloop van tien kilometer op het programma, hopelijk onder de 4:30/km.
