Zoals een zondag hoort, is het begin van de dag traag en lui. Rond 10 uur was hier in huis iedereen uit zijn bed. Het zonneke scheen, geen wind, dus heerlijk om buiten te ontbijten. Gisteren heb ik vergebakken stokbroden gekocht. Die heb ik in de vriezer gelegd, en een kwartier voor dat we zouden ontbijten heb ik die er uit gehaald. De stokbroden zijn even vers en krokant alsof je ze ’s morgens bij de bakker koopt. Dus mannen, je kunt zondagmorgen lekker blijven liggen in bed als je op zaterdag de broodjes of stokbroden al gehaald hebt.

Maar ook hier in Spanje heb je wisselvallige momenten. Vandaag hadden we zin om niks te doen. Mar dan ook niks. Ik heb me zelfs nog niet geschoren. Toen ik vanmorgen het zwembad gekuist had, is het weer wat omgeslagen. Zo erg zelfs 18°, dat we binnen zijn gebleven, met de deuren toe. Claudia heeft wat gerust, ik heb teksten vertaald en de kinderen geholpen met huiswerk. Daarna naar muziek geluisterd, aperitief met tapa’s genoten en daarna alles klaargemaakt voor het avondeten. Samen met Claudia natuurlijk.

In de late namiddag, rond 6 uur, kwam de zon er terug door. Tijd dus om ribbekes op de BBQ te leggen. Terwijl die aan het bakken waren, en Claudia de kartoffelsalade voor morgen aan het maken was, begon het zowaar te regenen. Typisch. Dan begin je te bakken, en dan begint het ook te regenen. Nu erg is dat niet, want ik kan de BBQ toedekken. Maar toch, het is niet gezellig. We hebben zelfs binnen moeten eten. En na het eten, zo snel als de regen is gekomen, was het alweer weg. Spanje op zijn best. We hopen dat jullie in België of de rest van de wereld, mooi weer hebben gehad. Wij hadden vandaag een luie dag, een, voor ons, koude dag, bewolkte en regendag.

Maar morgen wordt het weer een stralende dag. Bruiner als we al zijn kunnen we niet meer worden, maar een warm zonnestraaltje op je rug en in je gezicht, kan je altijd goed verdragen.

29-04-2012 om 21:07 geschreven door eric

Voor een zaterdag, en het begin van een lang weekend, was het wel vroeg opstaan. Half 7 ging de wekker. De kinderen uit bed halen, ontbijten, stevig, en klaarmaken voor de “Campeonato Regional de Atletismo’ Of het provinciaal scholenkampioenschap te Murcia. Om 10 voor 8 vertrok de bus aan school. 16 Kinderen gingen mee. Het was dan ook de kleinste afvaardiging tussen al de scholen. Ik dacht 34, maar volgens ons Yanneke waren er in de veertig. Alleen Andrew, de klusjesman van de school, en Claudia en ik gingen met de bus mee. We werden dus dadelijk gebombardeerd tot helper, fotograaf en oppas.

Om 9 uur kwamen we in het universitair stadion van Murcia.’Estadio Monte Romero’.Volk dat er was, niet te doen. Zoals bij grote sportmanifestaties moesten we, met een naambord van de school, rond de piste lopen. Kippevel krijg je er van als iedereen applaudisseert en je naam afroept.

En dan begon de competitie. Hoogspringen, verspringen, kogelstoten en loopwedstrijden. Eerst de 500 meter voor meisjes van 2002. Twee reeksen. De beste tijd 1-2 en 3 in de reeksen was de winnaar. Yanneke vertrok, naar mijn gevoel veel te snel. In de helft liet ze haar afzakken van de eerste plaats naar de 5^de. Maar in de laatste bocht was ze weer derde in de laatste rechte lijk versnelde ze en kwam als eerste aan. Daar ze van de 2 reeksen de beste tijd had, kreeg ze dus GOUD. Provinciaal kampioen van de Spaanse provincie Murcia. Ons klein frêle meisje. Al de deelnemers van hun school, de directeur en de sportleraar met dan nog ouders die er nadien bijgekomen waren, gingen uit de bol. Ook bij de 500 meter voor de jongens, had onze school een medaille. Zilver.

En dan ons Yetteke. Ze is van 2004 en mocht eigenlijk niet meedoen. Maar de sportleraar had gevraagd of ze wou invallen voor een ander. 60 Meter sprint. 5 reeksen. Ze was enorm zenuwachtig. Na het startschot vertrok ze als een pijl uit een boog. 2^de Plaats. Maar helaas was haar tijd net niet genoeg voor een medaille. Bij de jongens was er dan wel weer een medaille. De derde van de dag. Dus, als school, met de minste kandidaten, hadden we in verhouding, de meeste medailles.

En dan was er nog de 4 x 60 meter. Yanneke, Yetteke, Marina en Natalia vormden voor onze school, de meisjesploeg. 6 Reeksen, en ook daar weer de 3 beste tijden voor een medaille. Ze vertrokken. Eerst Marina, die had al dadelijk een beetje achterstand op de rest. Dan Yanneke, zij maakte die achterstand volledig goed en had zelfs zo een grote voorsprong dat Natalia op haar gemak de voorsprong kon behouden. En dan ons Yetteke. Nog nooit gezien, zo rap…Resultaat..Gewonnen..

Ook bij de jongens 2002 ging het zeer vlot. Ook zij haalden de eerste prijs.

Conclusie; zeer sportieve school. Maar ze besteden er ook behoorlijk genoeg tijd aan. En dat is goed, voor lichaam en geest.

Over de organisatie, zeer goed. Rond 1 uur kregen we allemaal belegde broodjes, water, fruitsap, bananen. Petjes voor de zon. Nooit heb ik dat gezien. En dan de discipline van de kinderen. Er werd niet massaal rondgelopen, De piste werd goed vrij gehouden en er was vooral enorm veel sfeer.

Rond 4 uur was alles afgelopen en keerden we met een zak vol medailles naar huis. Bij thuiskomst waren de kinderen behoorlijk moe, maar na een lekkere douche waren ze weer springlevend. Als afsluiter van de dag, zijn we samen gezellig bij de Chinees nog lekker gaan eten. En om 10 uur was hun kaarsje uit en was het dodokes doen..

Provinciaal kampioen van Murcia….Wat zijn we weer fier op die 2.

29-04-2012 om 09:36 geschreven door eric

28-04-2012 om 18:07 geschreven door eric

Voor dat ik aan mij dagelijkse blog begin, wil ik toch even kwijt dat ik zojuist 2 overheerlijke DUVELS, echte Belgische, heb mogen proeven en ervan genieten. Met dan aan de gulle schenker.

Vandaag zijn de verwachtingen hoog. Om 3 uur hebben we een afspraak met een eigenaar van een huis, die ons beide zeer fel aanstaat en dat ook zeer goed in ons budget past. Maar eerst het verloop van de dag.

Om half 8 is het weer opstaan en ontbijten om daarna de kinderen naar school te helpen. Bij een plaatselijke groenteboer in Mazarron, kopen we speciale aardappelen à 90 cent de kilo, wat vrij duur is, om frieten te bakken. Om niet in detail te treden, want frieten zelf maken en bakken is voor ons Belgen geen specialiteit, viel het me op dat we pas om 5 uur klaar waren met het middagmaal. Echt zoals het hier in Spanje gaat. Onbewust en heel spontaal beginnen we de leef gewoontes en de tijden van eten over te nemen.

We zouden voor 3 uur een stapje door Mazarron doen. Eerst hebben we vanuit de auto lang gekeken hoe de zwaluwen bezig zijn om een nest te bouwen. Moet gezegd, in mei legt elke vogel zijn ei. Ondanks dat de bloesems en de blaadjes aan de bomen hier 2 maanden eerder bloeien, maken de zwaluwen en de mussen hun nestje gewoon, tegen de maand mei, klaar. We zijn dan naar Mazarron gereden. Onze auto geparkeerd en dan te voet op pad. Wist je trouwens dat een mus, ook zoals een zwaluw, zijn nest tegen de gevel maakt? Alleen doet hij het veel slordiger.

Mazarron. De winkels, het museum. Tentoonstelling over 440 jaar Mazarron, het gemeentehuis. In Frankrijk, hotel de ville of Mairie. Hier moet je uw tong 7 x omdraaien om het te kunnen uitspreken. “ AYUNTAMIENTO “  pfff… Veel repeteren, en dan nog moeilijk. Eigenlijk wel een mooie stad. We hebben er zelfs een winkel van Ronny Oyen gevonden. Voor die het niet kennen, Ronny Oyen is in Heusden Berkenbos een winkel waar je wasmachines en droogkasten en tv’s en koffiezetten kan kopen. In België maakten we nog koffie zonder koffiezet. Met kokend water door een filter gieten rechtstreeks in de thermos. Dus, zelf hadden we zo geen ding, Het werd dus tijd om er één te kopen.

Verder cultureel uitstapje. Op het marktplein van Mazarron, waar ook de ‘Bodega’ ligt, staat een armzalig zielig kerkje. We zijn al heel dikwijls in de bodega geweest, maar het kerkje hebben we altijd naast ons gelaten. Vandaag niet. Onze monden vielen gewoon open van wat we in die kerk zagen. Mooi, goud, vele beelden, kortom….

En dan werd het 3 uur. Ik moet zeggen dat we tot op vandaag al altijd correct en op tijd behandeld werden door de Spaanse mensen. Afspraak om 3 uur! Wel ze zijn er dan ook. Dit kunnen we echt niet zeggen van de Engelsen of de Fransen.

Het huis, past in ons budget, veel grond en genoeg leefruimte. Ja wadde. De grond is er, maar het huis moet nog gebouwd worden. In 6 maanden is het klaar…..Foute reclame op het net. Doch een zeer vriendelijke man. Toevallig gaan zijn kinderen naar school waar de onze gaan. We hebben terug afgesproken op maandag. Het is een optie om een nieuw huis te bouwen, maar dat bespreken we maandag wel. Huren voor een jaar. Hier is het 11 maanden en 30 dagen, en ondertussen bouwen.

En morgen is het D-day voor de kids. Murcia, los nieños flamencos vienen…

27-04-2012 om 21:20 geschreven door eric

Gisteren ben ik de blog rats vergeten te schrijven. Dat komt, omdat ik ben beginnen te puzzelen, rond 7 uur ’s avonds. Ik kreeg de klok in het oog en het was al middernacht. Nu is het leven hier voor mij en Claudia, als de kinderen slapen, iets anders dan vroeger in België. We kijken weinig of geen tv. We luisteren naar muziek en, ofwel leren we Spaans, of Face booken wat, of zoeken van alles op het internet. En dat met een lekker glaasje Cava of een blikje bier.

Eigenlijk genieten we hier veel meer van, dan vroeger samen in de zetel met de blik op het rechthoekig kaske en de hele avond staren, zonder vijf woorden te hebben gezegd. Nu, dat kan natuurlijk ook wel fijn zijn na een stresdag, maar eerlijk gezegd, stresdagen hebben we hier nog niet gekend.

Gisteren hebben we ons loop parcour wat verlegd. We zijn aan zee gaan joggen. Het was er windstil, vlak en zeer warm. Ik denk dat we binnen enkele maanden al om 6 uur ’s morgens of ’s avonds laat moeten gaan joggen. Anders is het qua temperatuur niet te doen.

En daarna weer op huizenjacht. Tussen de Country club en Campasol, ligt een dorpje van ongeveer 10 huizen. El Saladillo. Enkele daarvan zijn particulier te koop. Knap. Alleen er geraken is een avontuur. Voor we de weg hadden gevonden om in het dorpje te geraken, hebben we zowat een halfuur rondgereden. Je verwacht dat er op een plaats waar huizen staan, en elektriciteitspalen ook een verharde straat ligt. Niets is minder waar. Langs de verharde baan ligt een restaurant, en daarnaast een zandweg. Die moesten we nemen. Vanaf de hoofdweg is er niets te zien dat op een dorp lijkt, maar als je Google Earth gebruikt, zie je dat er wel degelijk een dorp is. We hebben ontdekt dat er vroeger zelfs een publiek zwembad, een café, een speeltuin en een kerk stond. Het staat er nog allemaal, maar alles is vergane glorie. Veel staat leeg en is vervallen. Het huis waar wij voor gingen, was helaas juist verkocht. Er stond nog een ander, van een Duitser, maar voor wat het was veel te duur. De Duitser had het vele jaren geleden gekocht en is van mening dat het vandaag nog steeds hetzelfde is als 10 jaar terug. Wat de economie betreft althans.

Vandaag was het winkelen geblazen. Je voelt dat het hier iedere dag en zelfs ’s nachts al warmer wordt. Voorbeeld, het is nu 20 uur en in de zon is het nog 25°. Claudia heeft al haar zomerspullen in de container in België liggen. Dus moesten er wat nieuwe topjes en schorten gekocht worden. Wij dus vlug naar Aguilas. Mooi, nieuw winkelcentrum met ook een C&A. Claudia in het pashokje en ik heb alles gekozen. Zo gaat dat altijd als de kinderen er niet bij zijn. Ik ken haar maat en haal zo een stuk of 30 kledingstukken van de rekken en breng dat naar het pashokje. Claudia heeft de winkel eigenlijk niet gezien. Ik ken haat goesting, en zo gaat het vooruit. In Aguilas hebben ze ook een Aldi. Ik moet zeggen, de eerste en de laatste keer. Veel duurder dan de Mercadonna en veel minder keuze.

De leraar sport kwam vandaag naar ons toe. Yanneke moet zaterdag in het stadion van Murcia 500m lopen.Een scholencompetitie van de provincie Murcia. Nu is ons Yetteke ook geselecteerd voor de 60 meter sprint. Hij kwam dus vragen of wij akkoord waren dat Yetteke ook meedeed. Natuurlijk. We kunnen ook met de bus mee, dus dat is voor zaterdag ook alweer geregeld.

En morgen is het vrijdag. We staan voor een lang weekend. Morgen weer zelfgemaakte frieten en een bufsteekske met salaat en tomatten ….hmmmm

26-04-2012 om 20:22 geschreven door eric

Eerst stilte, en iets later nog steeds stilte. En dan weer wat later een traan. Ik weet dat ik zelf op zo een moment echt niks moet zeggen. In stilte ontbijten. Wij met ons vieren. Dan wassen en aankleden, klaarmaken voor de school. Op weg naar school, terug stilte. Kinderen naar de speelplaats brengen en daarna terug naar huis. Weer stilte, en weer een traan. Thuis gekomen, Claudia de strijk, ikke het zwembad kuisen en de palmstruiken water geven. Maar nog altijd stilte. Tot 11 uur en dan opeens!!: ”Ik mis ze nu al, dat ze maar vlug terugkomen.” En dan is het dipje voorbij. Gisteravond hebben we via de site van Brussel Charleroi luchthaven, de vlucht van Bram en Sabeth gevolgd. Rond half 11 zijn ze veilig geland.

Maar het leven gaat voort. Wij zaten in een regelmaat van opzoekwerk naar huizen en bezoeken aan immo kantoren en panden om een zaak uit te bouwen. Deze regelmaat werd nu onderbroken door het bezoek van Bram en om de draad opnieuw op te nemen is een beetje moeilijk. Maar het moet. Ieder zijn leven en ieder zijn ding. Augustus of begin september beleven we misschien weer andere avonturen en zal een bezoek van de kinderen er weer anders gaan uitzien.

Waar we vandaag ook veel plezier aan hebben gehad, zijn de vele reacties op de blog en via facebook. We zullen iedereen zeker van antwoord dienen, en voor sommige is dit al gebeurd.

Maar het huizen zoeken gaat verder. Vandaag zijn we vanaf de autovia naar Mazarron richting El Pareton gereden. Tussen de serres waar allemaal, volgens wat ik kon zien, druivenplanten stonden. Natuurlijk had ik weer mijn fototoestel niet bij. We hebben wat huizen te koop zien staan, maar toch niet diegene die we zoeken. Dan richting Leiva. En ja hoor, daar stond een huis met wat grond en veel olijfbomen, te koop. Niet via een immo, maar particulier. Nadat de kinderen thuis waren van de school, en we gegeten hadden, hebben we gebeld. Niemand thuis. Een uurtje later ging onze telefoon. We mochten vandaag nog gaan kijken, rond half 7

Rond half 7 werden we ontvangen door Juan. 73 jaar en pijn in zijne rug en wat hartklachten. Een hele uitleg.11.000m² grond. Casa van 130m² met 3 slaapkamers en een grote garage, buiten BBQ, drinkbaar water en een opvangbekken met grondwater, een volledige pompinstallatie en een bevloeiingssysteem om al zijn olijfbomen van water te voorzien.

Alleen de prijs 370.000€ Maar door de crisis is hij al gezakt tot 250.000€. Teveel voor het huis. Het staat op landbouwgrond. Eerst had hij er een chalet opstaan, maar hij vertelde dat hij al de papieren van Mazarron en Murcia had, waarmee hij kon aantonen dat hij alles legaal gebouwd had. Een gewezen militair, die langs de hele Europese kust gevaren had en ook nog in Somalië gevochten zou hebben. Den Juan. Het huis op zich was netjes en er was zeker wat mee te doen. De grond, veel te veel en dan al die olijfbomen? Maar belangrijk !! Eerst moet er, samen met een advocaat uitgezocht worden, of alles inderdaad legaal gezet is. En dan het belangrijkste, de prijs. Daar moeten we dan nog eens ferm over klappen met den Juan.

En zo zijn we weer vertrokken sé.

En wat die stilte en die traan betreft…. Het was allemaal weer terug gewoon.

Maar goed!!

24-04-2012 om 19:55 geschreven door eric

Terwijl ik dit schrijf, zitten ze al in de lucht en landen ze normaal om 22.45 in Charleroi. Momenteel is het een pak stiller in huis. Ondanks dat het weer een mooie avond is, zitten we toch terug binnen. Wat schrijven op de computer, in pyjama, en op de achtergrond een mooi muziekje. Wat is het weekend weer voorbij gevlogen. Wat hebben we genoten van ons bezoek. Wat heeft Bram een pracht van een meisje. Sabeth kenden we al van korte bezoekjes, maar nu hebben we haar veel beter leren kennen. Ze eet alles mee, ze drinkt alles mee, ze maakt mee grapjes, ze is fijn voor de kinderen, ze heeft een knuffelgehalte, ze werkt ongevraagd aan alles mee, ..ze is het deksel dat past op het potje van Bram. Dat hij ze maar gaai slaat( vernederlands dialect).

Maar wat over de dag.

De kinderen hadden vandaag zoals gewoonlijk terug school. Vandaag stond alles in het teken van ‘hulp aan de arme kinderen in de wereld’ Ze moesten bladwijzers maken en kleuren en dan verkopen voor 1 €. Als ze er 4 konden verkopen aan vrienden of familie, kregen ze een diploma. Ons Yetteke  en ons Yanneke hadden helemaal geen probleem om er 4 te verkopen. Dus beiden ook een diploma.

Toen ik terug van school kwam, rond 9 uur, ben ik nog vlug gaan tanken. Wat valt op, op één week is de diesel hier met enkele centen in prijs gedaald. Het is me vorige week al opgevallen en nu weer. 1,356€ Hoe zit dat eigenlijk in België? We hebben onder ons vieren lekker ontbeten en daarna een grote wandeling gemaakt. Om 12 uur waren we pas terug thuis. Hoog tijd om naar de mercadonna te gaan. Bram wil olijven, cava en dergelijke mee naar huis nemen. Dus, familie en vrienden van Bram, je weet waar je moet zijn hé. Dan kinderen van school halen. Onze meisjes moesten aan al hun klasgenootjes vertellen dat die grote jongen hun hermana (broer) is. Iedereen stond er natuurlijk bij. We hoorden sommige fluisteren zo van, hoe is zijn naam en hij ziet zo wit en wie is dat meisje? Grappig.

Thuis gekomen en voor het eten was het met zijn allen ravotten in het zwembad. Bram en ik hebben alles en iedereen nat gemaakt, tot dat ze allemaal in het zwembad waren. En dan stoeien.

Tegen 5 uur was het valiezen maken en om half 6 op naar San Javier. Vliegveld. Voor Claudia viel het afscheid toch een beetje zwaar. Er vloeiden enkele traantjes. Bij de meisjes natuurlijk ook. En ik, ik heb ze allebei eens goed vast gepakt. Ik heb tegen Bram nog gezegd dat zijn vrouwke serieus goed moet verzorgen, want ze is het waard.

En ..zoals ik begonnen ben, Het is nu stil in huis. Misschien tot in augustus of begin september. We zullen wel zien.

De kamer is terug vrij, de lakens zijn gewassen, dus kom maar af hé….

23-04-2012 om 21:48 geschreven door eric

Na een lekker ontbijt, besloten we vandaag naar de zondagsmarkt in de Puerto te gaan. Het is een typische Spaanse markt, met veel schoenen, textiel groenten en fruit. In de vorige afleveringen, heb ik al eens foto’s van de markt op de blog gezet. We kochten 1 kg aardbeien, voor 1,5 € Een kilo aubergines, tomaten, paprika, en nog wat spul, en dan een rond Spaans brood, en we waren 5 € lichter.

Dan verder naar La Azohia om op een terras, met zicht op zee een lekker pintje te gaan drinken. Iedereen had dorst.Het was vandaag ook een dorstig weer. Toen we verder gingen, en aan de auto kwamen, was het 32 ° in de zon. Iedereen had wandelschoenen bij, daar we een flinke wandeling in de bergen gingen maken.

In de bergen van La Azohia heb je een oude legerkazerne staan. Deze is precies dit jaar 100 jaar geworden. De kazerne heeft op de toppen van de bergen gigantische grote kanonnen. Momenteel staat er nog een uitkijkpost met radar installatie. Deze dient om vluchtelingenbootjes op te sporen, die van Marokko, Libië of Tunesië, komen. Er rijdt constant een politiewagen rond in het domein. Dat is het enige toezicht op dit gigantisch groot en mooi domein. Er loopt een weg van aan de zee, naar boven. Je mag er niet komen. Verboden. Ik denk dat het nu een smokkelwegje is voor drugtrafiek of dergelijke. Heel de weg is ommuurd en vanaf de berg boven, lijkt het zowat op de Chinese muur.

Het is een zeer mooi gebied. Je hebt zicht op de kust van Mazarron en aan de andere kant zie je de haven van Cartagena. De boten liggen te wachten op de loods ,om de haven binnen te varen.

Deze site is nog een overblijfsel van de vroegere dictator Franco. Nu vertellen de Spanjaarden hier in de streek, dat Franco vroeger geen enkele vat had op de mensen in dit gebied. Het was zoals vroeger met de Romeinen en het kleine dorpje Britania (dacht ik) van Asterix en Obelix.

Het valt ook op dat verschillende grote monumentale gebouwen, die onder Franco werden gebouwd, gewoon liggen te verkrotten. Zo heb je in de Puerto een zee gevangenis. Villa del Mar. Zeer mooi gebouw. Maar het staat er maar. Ook de site die we bezochten. Het staat allemaal te verkrotten. Er lopen veel mensen rond, en je zou zeggen dat ze er inkomsten uit zouden halen. Nee, alles wat Franco heeft achtergelaten, laten ze verkrotten. Hier waren ze naar het schijnt, in deze streek, ook zeer blij met de dood van die man.

Al bij al is het de moeite om te zien. Een hele mooie wandeling. Bij thuiskomst,nog wat zwemmen en rusten. Lekker eten. We hadden Merluza gekocht. Twee vissen van ongeveer 70 cm lang met een hoofd en tanden zoals een snoek. In België noemen ze dat Heep. Dar wat penné  bij en een lekker verse groenten sausje.

Na dat de kinderen in bed lagen , hebben we buiten, via internet de wedstrijd Genk-Standard gevolgd.

En dan slapen. Morgen wordt het voor Bram en Sabeth een lange dag.

Maar morgen meer.

23-04-2012 om 08:12 geschreven door eric