Beste lezer,
Welkom op onze blog
Om goed te kunnen volgen begin je best onderaan rond 17 oktober 2011
Je kan klikken aan de linkerzijde waar alle data staan , helemaal onderaan .
Veel leesgenot
ERIC
11-03-2012
Aguilas
Zondag 11 maart 12
Het is
zondag. De dag dat de man des huizes naar de bakker gaat om pistoleekes en
croissantjes..Normaal toch..Maar de man des huizes bakt al jaar en dag zijn
brood en pistoleekes en croissantjes zelf. Alleen vandaag niet. Gewoon vergeten.
Het komt door de zon denk ik.
Vanmorgen
wou ik eerst gaan lopen. Doch ons Claudia dacht er anders over. Als je
verkouden bent en dan een inspanning moet doen, dan gaat je hart sneller slaan
en dat is niet goed. Allee dan, niet gaan lopen, maar naar de bakker. Een
Spaans brood ziet er uit als een Frans, maar is iets breder en kost 1 . En het
is direct op. Daar heb je nu eens niks aan.
Sinds
zaterdagmiddag hebben we geen internet. Dus de blog wordt wel geschreven, maar
ik kan hem niet online zetten. Dit effe tussendoor.
Na de
maaltijd en het douchen hadden we samen beslist om een uitstap te maken. Naar
Aguilas. Een stad aan de zee. Zo een 35km van Mazarron. We hadden beslist om
via de Siërra de la Almenara te rijden en bij het terugkomen via de route naast
de zee. Adembenemend mooi. Ik heb al veel van de bergen en heuvels van
Frankrijk gezien, maar dit is echt wel veel mooier. Je waant je voortdurend in
een Far West film.
Aguilas is
een stad met al de faciliteiten die we in België ook kennen. Je hebt er een
winkelcentrum, met een C&A en een Decatlon. En dit laatste interesseerde
ons wel. Vermits Claudia en ik nogal sportief zijn, en ook nog graag een
mountenbike willen kopen, besloten we om hier binnen te gaan. En die fietsen
waren er. We hebben er geen enkele gekocht, we zullen nog wat wachtten tot we
definitief geïnstalleerd zijn, maar Claudia heeft haar wel voorzien van enkele T-shirts
en slippers en een mooie broek. Het wordt hier elke dag warmer en al de
zomerspullen liggen op de vrachtwagen.
Dan door
naar de puerto.Zondagmiddag en in Spanje wandelen de families met de kinderen
op de boulevard. Een kermis aan het strand lokt ongezien veel volk. En wat
hebben ze hier EEN FRIETKRAAM Onze bengels waren niet meer te houden. Ze
moesten frieten hebben. In een zakske, zoals bij ons vroeger. Met ketchup.
Alleen, het waren diepvriesfrieten. Maar toch lekker.
We zijn rond
16 uur terug naar huis gereden via de kust. Zeer mooi. Velden, zover je kon
zien met krulsla en serres met tomaten. Hier zijn ze vers en overmorgen liggen
ze (vers) in de GB in België.
Vandaag was
het behoorlijk vroeg opstaan. Kwart voor zeven. Nu zo vroeg is dat nu ook weer
niet als de kinderen naar school gaan, maar we moesten om kwart na 8 klaar
staan aan de Puerto om naar Cartagena te gaan.
Zoals het
een goede Belg past, waren we stipt op tijd. Zoals het een goede Spanjaard past
waren ze een kwartier te laat.
Wij dus in
volle vlucht naar Cartagena. Het was niet zomaar een weg door het platteland,
maar het was een kronkelbaan tussen en over de bergen van La Azohia tot
Cartagena. Ik met mijne Jumpy, Yanka met hare vriend met een zware BMW. Al bij
al, op een half uur stonden we geparkeerd in een ondergrondse parking. De Jumpy
is 1m90 hoog en de garage 2 m 30. Dus dat ging net. Alleen de antenne van de
auto schuurde tegen het plafond.
We moesten
met zijn allen naar het politiebureau. Een groen gebouw. Wij langs achter
binnen. Daar stond een massa volk. Buiten. Ik dacht in eerste instantie, Daar
zijn we de eerste uren nog niet voorbij. Het waren allemaal Marokkanen en Chinezen
en dan nog van die Indianen die langs de straat muziek maken. Allemaal met
papieren in de hand, wachten.
Yanka die
ging gewoon langs iedereen voorbij tot ze binnen was. Wij natuurlijk volgen. Het
is natuurlijk altijd goed als je iemand kent. We hebben geen 5 minuten moeten
wachten en we konden al binnen bij een meneer die de papieren nakeek. Het
papier van de bank .Aha, dat heb ik. Natuurlijk het verkeerde. Heb je een bankkaart?
Neen, zo snel nu ook weer niet. Verdorie wat nu!!!. Ik vroeg in het Engels aan Yanka
of ze ook kopies van de inschrijving van de school moest hebben. Die slimme
politieman had dat verstaan en begon een hele conversatie in het Spaans tegen
Yanka. Ze kreeg al de papieren terug en moest even mee naar een ander bureau.
We moesten
ingeschreven worden in Spanje als RESIDENTomdat ze in de veronderstelling
zijn dat de kinderen een gans schooljaar naar school gaan en niet zomaar even.
6 maanden en 1 dag. Is de voorwaarde om resident van Spanje te worden.
U kunt resident worden in Spanje als u aan
kunt tonen dat u langer dan 183 dagen per kalenderjaar in Spanje verblijft. U
dient zich in België uit te schrijven en zult in principe in Spanje belasting
betalen. U wordt fiscaal ingezetene in Spanje.Om resident te zijn in Spanje hoeft u niet de Spaanse
nationaliteit aan te nemen. U behoudt gewoon uw Belgisch paspoort.Juridisch resident betekent, dat je
ondergeschikt bent aan de wetgeving in Spanje, en langer blijft dan 183 dagen .
Een Belgisch gepensioneerde bijvoorbeeld. Fiscaal resident
wil zeggen, dat het Spaanse belastingrecht op jou van toepassing kan zijn, om
dat je er gaat werken en inkomsten zult ontvangen.
Voor ons echt geen probleem. Het kost minder
en alles is vlugger geregeld. Die andere man zei dat we snel pasfotos moesten laten
nemen, ondertussen moest Yanka andere papieren invullen en wij moesten volgende
week terugkomen voor onze vingerafdrukken.
Wij dus naar de fotograaf, 16 , en dan weer
terug naar het politiekantoor. Terug voorbij die lange rij mensen, fotos
afgegeven, en de nodige stempels werden op de papieren gezet. Yanka vertelde
ons dat ze dit ook niet eerder wist. De regels veranderen hier soms van vrijdag
naar maandag. Wat dus gisteren was, is morgen weer anders.
Al bij al, we zijn nog ne lekkere koffie gaan
drinken, hebben nog wat gebabbeld en het bezoek aan Cartagena, politiebureau, zat
er op.
Dan hebben we nog wat rondgekuierd in de
stad. De meisjes moesten nog blauwe schoenen en kousen hebben voor de school en
daarna terug naar huis.
Vandaag hebben we de sleutel van het huis in
La Azohia ook nog gekregen Allee, er komt schot in de zaak.
Gisteren avond ben ik rond half 10 in m'n bed gekropen. Dan zit je in een warm land en dan word je verkouden. Kan toch niet. Maar toch. Als je merkt hoeveel mensen , die we vandaag zijn tegen gekomen , verkouden zijn, dan zal dit voor de tijd van het jaar wel normaal zijn zeker. Om 10 uur moesten wij vandaag, samen met René en Lieve naar Yanka Koleva Velikova. Deze Bulgaarse mevrouw is 10 jaar geleden in Spanje aangekomen. Ze kende de taal niet en had bij wijze van spreken een "bolsa" "zakje" bij met wat ondergoed. Na 10 jaar spreekt deze dame vloeiend Spaans en Engels. Ze kent de wetgeving van Spanje misschien wel beter dan de doornee Spanjaard. Het is deze mevrouw waar wij hulp van krijgen om ons laten in te schrijven in Spanje. Om ons bedrijf te starten en om de auto in te voeren. Deze dame is dus onmisbaar. Ze heeft een kantoor in Mazarron en werkt met personeel. Het zijn die mensen, waar ik een enorme bewondering voor heb. Ik heb al dikwijls moeten denken aan de Turken in Berkenbos, die daar toekwamen en geen woord Nederlands konden praten. Er zijn er die dat nu nog niet kunnen,zelfs de derde generatie niet, maar er zijn er die moeite hebben gedaan, en die er dan ook gekomen zijn. Zo zijn wij ook op dit moment. Wij kennen niks en verstaan niks. Nog niet. Maar dit gaan we zo niet laten. Wij willen geen Yanka worden, maar we willen wel dat we alles verstaan en dat we ons verstaanbaar kunnen maken. Morgen moeten we met Yanka mee naar Cartagena om de NIE - nummer. Maar eerst moesten we een bankrekening openen.Claudia en ik dus naar de bank. Yanka had de directeur eerst gebeld om te zeggen dat we kwamen, en zonder NIE nummer. Hadden we die Yanka niet gehad, dan kregen we geen bankrekening. Nu wel. Het moet toch gezegd dat de mensen hier zéér behulpzaam zijn en ongelooflijk vriendelijk. Zo goed en zo kwaad het kon, hebben we verstaan wat de mevrouw ( ook verkouden ) in de bank vertelde en hebben we uitgelegd wat we wilden. Resultaat. We hebben de nodige papieren van de bank en vooral een rekening .We kunnen zelfs internetbankieren. In het Nederlands. Dan naar de school. Om de kinderen in te schrijven hadden we de Nie-nummer nodig, maar niet in een private school. Het is geen gemeentelijke school en ook niet een "privé" school. Deze private school krijgt evenzeer subsidies van de staat en is dus voor ons gratis. Enkel moeten de kinderen een uniform dragen. Wij dus naar de school. Gelukkig hadden we alle papieren bij. Ons officieel adres, een uittreksel van een electriciteitsrekening, onze paspoorten, de rapporten van de kinderen uit België en een bewijs dat de kinderen ook in Frankrijk naar de school waren geweest. Daar er in de school ook Engels wordt gegeven, haalde de mevrouw ( trouwens weer heel vriendelijk, en verkouden) er een lerares Engels bij. Ik moest er eigenlijk een beetje om lachen. Ik geef aan de kinderen en aan Claudia Spaanse les. Uit de lessen via internet, met geluid.Maar voor de rest spreek ik de taal helemaal niet.Dat was dus ook zo met die juf Engels. Al wat op haar blad zal staan om te ov-nderwijzen, zal ze kunnen, maar vlot spreken deed ze al helemaal niet.Maar toch, weeral doen ze al de moeite van de wereld en dat kan ik alleen maar waarderen. De kinderen zijn dus ingeschreven en kunnen maandag om 9 uur aan de slag. Daar zijn we ontzettend blij om. Ze hebben alles bij elkaar dus maar een week geen school gevolgd. Maar nu kwam voor Claudia het beste. Ze heeft altijd al gewild dat de kinderen een uniform aan moesten. En hier is het dan zo. Vooral ons Yetteke kan 's morgens heel moeilijk doen om haar kledij. Dit is nu eindelijk van de baan. Een mooi rokje ( broekrokje eigenlijk) een hemd met korte en lange mouwen, een vestje , blauwe schoenen en blauwe kousen. En dan voor iedereen nog een zelfde turnpak of sportkledij. Echt mooi. Maandag zullen we zeker foto's nemen en op de blog zetten. We hebben nadien nog een rondleiding gekregen. Teater, zwembad, sporthal, mooie grote klassen, kortom een zeer mooie en moderne school. Het zal wel lukken. Maar goed dat we René en Lieve hier hebben. Ze kennen de weg die we moeten volgen en hun advies en de mensen kennis is momenteel goud waard. Want dit moet nog gezegd. We leven wel in Europa,één natie,maar Spanje is toch een beetje een uitzondering.
Claudia ( want ik mag van René niet meer Clauke schrijven)
en ik zijn vandaag 14 jaar getrouwd.
Groot feest.
We hebben René en Lieve uitgenodigd. Ze verdienen dit ook.
Het is dankzij hun dat we een nieuw leven in Spanje kunnen aanvangen. Rond 15
uur zullen ze komen. Dus er moet gekookt worden. De kinderen hadden voor ons
een zeer mooie tekening gemaakt en hadden in een Chinese winkel enkele
snuisterijen gekocht. Claudia heeft vandaag de was en de strijk gedaan. Ook dat
moet. Het is niet dat we op vakantie zijn doch wij zijn het hier nog niet echt
gewoon, de kinderen nog altijd thuis en wij nog niet aan het werk. Je hebt
precies het gevoel of het vakantie is. Het voordeel van de temperatuur, hier,
is dat je kunt koken met de deuren wijd open en dat Claudia buiten kan
strijken.
Het worden allemaal hapjes. Zo kunnen we veel en gevarieerd
eten. Gisteren hebben we vooral vis gekocht en wijn en cava.Weer valt het ons
op dat, vooral vis, hier ontzettend goedkoop is.
15 uur en de bel gaat. René en Lieve hebben een zeer
prachtig en nuttig cadeau voor ons gekocht. Echt het begin en de start van ons
restaurantje. En olie, azijn, peper en zout assortiment, om op de tafels te
zetten. Niet één, maar zes. Zeer nuttig. Nogmaals bedankt.
Om 23 uur was het feestje voorbij. Na 8 uur tafelen, praten
en eten en na 2 flessen cava en 5 flessen rosé, zijn we beginnen op te ruimen.
En dan ..huwelijksnacht
Een mooie huwelijksverjaardag alleen onze traditie hebben we
niet kunnen uitvoeren. Claudia doet ieder jaar haar trouwkleed terug aan.Maar
nu ligt deze nog in Brussel. Misschien volgende maand.
Woensdag 7 maart
Koppijn ..versnelde hartslag ellendig
Resultaat van gisteren. Teveel wijn, dat zal het wel zijn.
En dan nog keelpijn..We zijn vanmorgen
rond 10 uur naar Totana gereden. Grote markt. Wat rondgelopen, café solo gaan
drinken en dan terug naar huis. Wat appelsienen en mandarijntjes gekocht, en
voor de rest rondgewandeld. Toen we thuis kwamen was er een meneer het zwembad
aan het kuisen. Deze service zit in de huurprijs. Gemakkelijk toch. Brood
gebakken, en dan Spaanse les.
Na de les hebben we besloten om een wandeling te maken. We
zijn een berg opgeklommen, maar door mijn keelpijn en ellendigheid hebben we
besloten om niet helemaal naar de top te wandelen. Het zal voor een andere keer
zijn.
Thuis gekomen, tijd om een potje te koken. De kinderen
willen .. poetestoemp .. Dus patatjes en wortelen schillen.
Vandaag gaan we denkelijk vroeg slapen. Morgen hopelijk een
fitte dag.
Deze berg willen we op .Op foto lijkt dit niet zo hoog, maar in het echt....
Dit is de top. Hier gaan we staan om enkele foto's te trekken van de omgeving
En dan een zeer gevaarlijke afdaling. Maar het zijn echte helden, die van ons
Zonder een NIE nummer kunnen we niet ingeschreven worden in de gemeente, en kunnen de kinderen niet naar school. Verplicht thuisblijven dus.Maar dat wil niet zeggen dat we niets doen. Op het internet heb ik een cursus gevonden; Spaans voor beginners. We hebben de eerste les van deze cursus uitgeprint, en we zijn er aan begonnen. Eerst op de computer luisteren naar een tekst. Dan weer luisteren en meevolgen op ons blad. Nog eens luisteren en meelezen. Ieder om beurt heeft dan de tekst hardop gelezen. Zo goed en zo kwaad als het kon hebben we de uitspraak aangepast en verbeterd. En dan mocht ieder uitleggen en vertellen wat ze dachten over wat de tekst ging. We hebben zinnen gemaakt, vragen gesteld en antwoorden gegeven. We zij rond 10 uur begonnen en zo was het middag Spaanse les voor beginners.....niet van de poes. Morgen doen we zeker verder. Hopelijk zullen de kinderen , tegen dat ze naar school moeten, toch een heel klein beetje verstaan.
Deze berg willen we op .Op foto lijkt dit niet zo hoog, maar in het echt....
Dit is de top. Hier gaan we staan om enkele foto's te trekken van de omgeving
En dan een zeer gevaarlijke afdaling. Maar het zijn echte helden, die van ons
