Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Normaal gezien bestond de slotrit van deze Cycling Trophy uit een grote ronde door het midden- en zuiden van het eiland, maar door het beperkte aantal deelnemers moeten we drie keer het traject La Santa - Famara afleggen, goed voor 63 kilometer in totaal. Vandaag is echter de oude vertrouwde kl*tewind terug komen aanwakkeren, zodat we het in het begin, wanneer die enerverende 'Alisios' meedogenloos op onze verbrande snuit blaast, rustig aandoen. Bij het keerpunt in Famara trekt Thomas alle registers open en schuif ik mee in het wiel. Wil Thomas de Cycling Trophy winnen en ik terug het podium halen, dan moeten we minstens twee minuten zien te nemen op onze Britse opponenten Derek en James. Zeg maar 'n België-Engeland dus, maar dan wel op de droge, heuvelachtige vulkaangrond van Lanzarote. Wegkomen lukt niet, want de Britten reageren gevat op onze aanval en brengen nog twee andere vluchters mee. Na herhaalde uitvalspogingen van vooral Thomas moeten zij er terug als eerste af, zodat we met ons vieren de finale ingaan. Echt hard wordt er nu niet meer gereden, want door de striemende wind het is vrij duidelijk dat niemand uit de kopgroep zal kunnen ontkomen. Ik ben zeker niet de sterkste, maar misschien wel de rapste, en bovendien was de overwinning van maandag een enorme boost voor het zefvertrouwen. Wanneer we in België met het voltallige peloton op de meet afstevenen, laat ik me meestal al vrij vroeg uitzakken om niet op mijn smikkel te vallen, maar in een kleine groep maak ik wel kans. Het komt er nu op aan van rustig te blijven en niet te vroeg aan te gaan, want de wind staat aan de meet weer pal op kop. Als derde kom ik de laatste bocht uit, maar James (die in Engeland regelmatig op de piste rijdt) zit pal in het wiel. Ik schakel bij en sprint voorbij Thomas en Derek, maar kom nu wel vol in de wind te zitten. Ik voel James komen op rechts, maar met een hartslag die mijn IQ ver overstijgd kan ik hem net voorblijven en win mijn tweede wedstrijd op drie dagen! Mijn voornemen om me eens serieus "de kop in te drinken" bij een overwinning laat ik al vrij vlug varen. Dit was dan wel de laatste wedstrijd van het seizoen, maar over ruim twee maanden ligt de verschrikkelijke Pico de las Nieves al op me te wachten, en elke gram overgewicht die je daar naar boven moet stampen laat zich dubbel en dik voelen. Ondergetekende goed gek? Ik dacht het wel...!
38. CLS Cycling Trophy Lanzarote, Rit 3: Tabayesco 28/09/10
Degenen die nog een gooi willen doen om het eindklassement naar zich toe te halen, moeten vandaag hun klimmersbenen aanspreken, want na een kleine tien kilometer klauteren ligt de top op de 671m hoge Tabayesco. Met vier renners binnen de halve minuut en uw trouwe dienaar op een derde stek, mag ook ik nog dromen om vanmiddag de blauwe leiderstrui aan te trekken. De berg heeft een gemiddeld stijgingspercentage van om en bij de zes procent en ik ken hem als m´n broekzak, want woonde negen maanden in Arrieta, aan de voet van de Tabayesco. Op een uur waarop ondergetekende nog doorgaans in zijn bedstee ligt te ronken als een bende vetgemestte, slachtrijpe varkens, vertrekken we vanuit La Santa per fiets naar de voet van de berg, waar ook de officiële start wordt gegeven. Nauwelijks is dit gebeurt of de Brit James H. Leader, vierde in de stand, plaats al een verschroeiende versnelling. Ik reageer direct, want James is m'n grootste concurrent voor het podium en in mijn leeftijdscategorie. Nauwelijks heb ik me hijgend in zijn achterwiel gehesen, of hij demarreert opnieuw. Met hulp van Thomas en Derek kom ik terug, maar bij de derde aanval moeten we klimmer en pluimgewicht James laten gaan. Na drie maanden in Helgië voornamelijk op biljartvlakke wegen rond de kerktoren te hebben gekoerst, mankeer ik duidelijk klimritme, want ook mijn twee kompanen rijden nu te snel voor mij. "O-oooohhh, Bonne is zijn podiumplaats aan het verliezen...!" Met wat fantasie en zin voor zelfdramatiek fantaseer ik er de nasale stem van Michel Wuyts bij... Ik kijk achterom, maar daar gaapt de grote leegte, dus wordt dit nog een eenzame tocht naar de top, al vechtend met mijn geliefde berg. In de verte zie ik de eerste drie nog verder van me wegrijden. Sh*t..., qua psychologische tik dan dit wel tellen. In mei reed ik hier nog met de buitenplaat naar boven, al kreeg ik toen wel serieus wat hulp van de felle rugwind. Nu draai ik slungelig en krampachtig de 39x23 "vierkant," al zat ik op een verroeste bakfiets uit 1924. Als ik na mijn desolate tocht eindelijk die ellendige top bereik (die berg was precies gegroeid...), ben ik toch nog aangenaam verrast door mijn tijd van 30'48''. Een crono die in de buurt komt van mijn beste tijd op training. Aangezien ik respectievelijk drie en twee minuten verlies op de eerste drie, rest er me morgen maar één ding wil ik nog op het podium eindigen: "atacar!"
9,6 Km in 30'48'' 18,8 Gem. 4e/17 Gem. hartslag: 183 Max. hartslag: 194
Top 5: 1. James Holland Leader GBR 00:27:49 2. Derek Waight GBR 00:27:50 3. Thomas Goossens BEL 00:28:42 4. Bart Bonne BEL 00:30:48 5. Vaughan Portelli GBR 00:32:50
37. CLS Cycling Trophy Lanzarote, Rit 2: criterium 27/09/10
Dezelfde dag als de proloog stond er nog een kort criterium op het programma. Na eerst enkele uren in de brandende zon aan het zwembad te hebben doorgebracht, rep ik me naar de start met een gloeiende kop zo rood als een indiaan die in een kom dampende tomatensoep is gevallen. Blijkbaar moet mijn huid terug aan de sterkte van de zon wennen, iets waar ik nochtans in Helgië weinig last van had... Ook de benen voelen in het begin niet super aan, maar omdat er niet vlug gestart wordt, kan ik ze de eerste ronde rustig laten warmdraaien. Zonder echt hard te demarreren raken we al vrij snel met zes man voorop. Het niveau is dus duidelijk ietsje lager dan de nevenbonden in België, maar in de kopgroep is iedereen aan elkaar gewaagd, want ontsnappen is quasi onmogelijk. Met zes gaan we de laatste ronde in, en het is landgenoot Thomas Goossens die het vuur aan de lont steekt. Na de laatste bocht neemt hij enkele meters, maar de Brit Derek Waight laat niet begaan en probeert de kloof te dichten. Ik schuif mee in derde positie en wanneer Derek op tweehonderd meter van de meet bij Thomas komt, ga ik vol aan. Verdomme! Waarschijnlijk te vroeg, want de wind staat pal op kop en de laatste honderd meter lopen nog verraderlijk bergop. Ik schakel nog een tand groter en focus alles op de finishboog. In een allesvernietigende versnelling geef ik mokerslagen op de pedalen, waarin de frustratie van vijf jaar zonder overwinning zit. Op de weg zie ik enkel mijn shaduw die zich aftekend op het warme asfalt. Dit mag nu miljaarde niet meer misgaan! Zonder om te kijken blijf ik sprinten tot op de meet, en pas wanneer mijn voorwiel als eerste over de meet is bal ik mijn vuist en zwier mijn rechterarm in de lucht. (We mogen nu ook niet direct te enthousiast worden hé...) Toch is dit een enorme opsteker en met vertrouwen kijk uit naar de rit van morgen, want dan ligt de finishlijn boven op de mij zo vertrouwde Tabayesco.
22 Km in 34'07'' 38,7 Gem. 1e/16 Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 199
Na een kleine drie maanden terug in "Canarias!!!" Het gezellige maar winderige Lanzarote hebben we nu ingeruild voor Gran Canaria, en toen ik vorige zaterdag daar rond het middaguur neerstreek was mijn eerste bekommernis niet om wat te relaxen op het strand of de nieuwe omgeving te verkennen, maar om alles in gereedheid te brengen voor de tweede editie van de "Cycling Trophy," ingericht door het befaamde sporthotel Club La Santa op...Lanzarote, inderdaad! Zondag met María dus al meteen teruggevlogen naar het vulkaaneiland waar we negen maanden hebben vertoeft. In de vooravond als een bezetene direct mijn fiets in elkaar geflansd, om voor het duister nog vlug eventjes de twee vliegtuigtrips uit de benen te rijden. Hierdoor natuurlijk te laat terug om inkopen de doen in het supermarktje van het hotel, zodat mijn ontbijt voor de proloog de volgende dag bestond uit een taai hompje stokbrood (van anderhalve dag oud...) met speculoospasta, een uit Helgië meegesmokkeld en platgedrukt "franchipanneke" en een quasi niet te vreten sportreep die ik gisteren bij het inschrijvingspakket ontving. (Mocht ook wel voor 75 Euro, maar verder over de organisatie niks dan goeds...!) Op het onooglijke vroege startuur van 9u40 begin ik aan mijn vijf kilometer lange proloog. De eerste 2,5 kilometer lopen gestaag bergop, maar krijgen we wel de wind in de rug. Helaas, als het dan eens moet waaien op Lanzarote, laat de wind het afweten, want meer dan een lauw briesje is er niet zo vroeg op de dag. Na vijfhonderd meter zit ik al aan een hartslag van 190 en plakt mijn bek toe van de droogte! Drinken kan niet meer, want voor vijf kilometer vond ik het echt niet de moeite om een bidon mee te zeulen, en naar mijn weten passeren we niet aan één of andere verborgen oase. Net voor het keerpunt ligt het steilste stuk, maar ik blijf verder stoempen op het buitenblad. Met resultaat, want ik nader nu vlug op de één minuut vroeger gestarte Ulmar Schmidt, een Duitser die op Lanzarote woont en waar ik vorig jaar menig trainingsritje mee heb afgewerkt. Ulmar is een kranige vijftiger, maar mag zich wel "Ironman" noemen, want finishte vorig- en dit jaar de Ironman op Lanzarote in een meer dan behoorlijke tijd. Na het keerpunt denk ik dan ook van hem vlug te pakken te krijgen, maar dit valt efkes tegen. Ik ben tijdens de beklimming tamelijk diep geweest en blijkbaar staat er toch meer wind dan ik gedacht had. Dit wordt nu nog echt enkele minuten afzien met het bloed in de keel en het verstand op -15! De laatste honderd meter pers ik er toch nog een sprintje uit en word zo nog winnaar in mijn leeftijdscategorie (30-39). In de algemene rankschikking eindig ik derde op dertig seconden van de eindwinnaar van vorig jaar en landgenoot Thomas Goossens. Tweede wordt de Brit Derek Waight op slechts drie seconden. Beide heren wonen trouwens op het eiland, dus zal het er de komende dagen beslist nog heftig aan toegaan.
5 Km in 9' 10'' 32,7 Gem. 3e/15 Gem. hartslag: 189 Max. hartslag: 200
TOP 5: 1.Thomas Goossens BEL 00:08:40 2. Derek Waight GBR 00:08:43 3. Bart Bonne BEL 00:09:10 4. Dirk Marsmann GER 00:09:14 5. James Holland Leader GBR 00:09:15
Normaal gezien bestond de slotrit van deze Cycling Trophy uit een grote ronde door het midden- en zuiden van het eiland, maar door het beperkte aantal deelnemers moeten we drie keer het traject La Santa - Famara afleggen, goed voor 63 kilometer in totaal.
Degenen die nog een gooi willen doen om het eindklassement naar zich toe te halen, moeten vandaag hun klimmersbenen aanspreken, want na een kleine tien kilometer klauteren ligt de top op de 671m hoge Tabayesco.
Dezelfde dag als de proloog stond er nog een kort criterium op het programma. Na eerst enkele uren in de brandende zon aan het zwembad te hebben doorgebracht, rep ik me naar de start met een gloeiende kop zo rood als een indiaan die in een kom dampende tomatensoep is gevallen.
Na een kleine drie maanden terug in "Canarias!!!"
