Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Meer dan wat rondsloffen in het zand, en ongeveer twintig meter zwemmen heb ik de voorbije dagen niet gedaan, en omdat ik morgen pas een mountainbike ga huren, krijg ik het in mijn stomme kop om wat te gaan lopen. Het eiland van de triatlon, Lanzarote, ligt hier letterlijk een steenworp vandaan, dus waarom later na de 'succesvolle wielercarriere' het niet eens in die sport proberen? Na exact vijftig meter lopen weet ik het antwoord al: Jamais de ma vie!!! Ik haat lopen, bah... Walgelijk, saai, ellendig,... Da ga langs geen kanten vooruit, maar vooral: Lastig man! Nie te doen. Na twintig minuten geef ik al de spreekwoordelijke pijp aan Maarten. Om te voorkomen dat ik morgen als een eeuwling m'n bed kom uitgerold, gooi ik er nog wat stretchoefeningen achteraan, die zoals ik de volgende morgen merk, natuurlijk geen reet hebben geholpen. Luc Van Lierde mag op beide oren slapen. Mijn aanval op z'n wedstrijdrecord op de Ironman komt (voorlopig toch niet) in gevaar.
De siesta gisteren was geen groot succes. De reden waarom ik geen groot voorstander ben van slapen in het putteke van de dag, is dat wanneer je (hopelijk) terug wakker wordt, je meestal nog belabberder en lamlendiger ontwaakt dan voorheen. Je bioritme is volledig naar de haaien (met uitzondering van degenen die tot de Spaanse soort behoren), waardoor je dezelfde nacht de slaap niet kan vatten, maar goed. De wolken die ons gisteren bedreigden zijn verdwenen, de stranden wit en de zee helderblauw, dus krijg ik m'n vuurdoop in het snorkelen. Het is warm, maar wanneer ik me tot aan m'n 'knoeselkes' in het water begeef, vind ik het toch wel een beetje te koud. Ik trek me van de aanmoedigingen van Maria (die overgaan in plagende opmerkingen) niks aan, decapituleer terug naar het strand, en nestel me op m'n comfortabele badhanddoek. Tien maand en twee weken heb ik het al koud in Helgie (de vijftien niet-regendagen uitgezonderd), zodoende wil ik de vier weken die ik op de Canarische eilanden vertoef zeker geen 'kiekevlees.' Bovendien kom ik net afgepeigerd en afgetraind (lees: afgeleefd) uit het voorbije wielerseizoen, en ben ik door m'n vetpercentage, schommelend tussen zes en acht procent (afhankelijk van de plaats...), niet bestand tegen het 'slechts' 21 graden warme zeewater. Pas wanneer een driejarig meisje vanuit het water haar moeder toeroept: "Que rico el aqua, no esta fria mama!" (Het water is heerlijk en niet koud mama.), krijgt m'n mannelijke trots een ferme knauw, en besluit ik het er toch op te wagen. Schoorvoetend, en als een slaaf die naar de galg geleid wordt betreed ik de oceaan, en krijg het pas écht koud wanneer het water de ...eh, laat ons zeggen delicate onderhelft van m'n lichaam bereikt. Ik bijt door, en 'Tarzansgewijs' maak ik de borst nat en duik het water in... Zalig! Eens je kopje onder bent geweest is het helemaal niet meer koud. Snorkelen nu maar. "Weet je hoe het werkt?" Vraagt Maria. Tuurlijk weet ik dat: bril op, mondstuk snorkel in de mond (in de k*nt zou onpraktisch en compleet belachelijk zijn), en laat die wonderen der oceaan maar tot me komen! Al vrij vlug bespeur ik enkele kieuwende vrienden. Twee zilvergrijze, een lichtblauwe, een prachtig gifgroen exemplaar,... "Verdomme, die groene duikt dieper weg!" Even volgen en... WALG! Een ferme geut zeewater baant zich door m'n slokdarm een weg richting ingewanden. Ver-schrik-ke-lijk! Maria komt bijna niet meer bij. " Was je vergeten hoe lang je snorkel is misschien?" Ja zeg, je kan niet aan alles denken hé.
Na de vliegtuigramp in Madrid van zo' n goeie twee maand terug, stap ik niet echt met een gerust gemoed op de boeing 737 met bestemming Arrecife. Nu, de kans dat er ooit nog iets serieus misgaat met een lijnvliegtuig richting Canarische eilanden is door netgenoemd voorval wel bijzonder klein, maar helemaal zeker ben je natuurlijk nooit. Onnavolgbare 'dooddoeners' als: "Wanneer hij neerstort moet je dat niet betalen." Of: "Als het ergste gebeurt moet je tenminste niet meer gaan werken." konden me vooraf maar gedeeltelijk geruststellen. Zonder de minste hapering of enige turbulentie land ik echter op het voorziene uur, waar m'n wederhelft me al glunderend staat op te wachten. Vanaf de luchthaven wacht ons nog een taxirit van een kleine veertig minuten, die ons naar Orzola, het uiterste noorden van Lanzarote brengt, waar we straks de boot nemen richting La Graciosa. Nog maar net heb ik die ellendige jeans verwisseld voor een comfortabel kort stuk polyester-katoen ( in verhouding 70-30% , voor de huismoeders: slechts wassen op 30 graden en zachtjes stomen), of de wind steekt op en blaast een donkergrijze massa wolken in onze richting, die hun vocht net boven onze verbouwereerde hoofden verliezen. Schitterend! Regen is hier net zo zeldzaam als een solariumcenter in de woestijn, maar ik ben pas een uur op Canarische bodem en deel al in de brokken. De regen houdt echter vlug op, maar ik vind de golven op de oceaan er allesbehalve rustig uitzien. Volgens Maria valt alles redelijk mee, maar zo schuchter als een muis in een slangenterrarium betreed ik het bootje, terwijl ik bedenk dat verdrinken eigenlijk een veel gruwelijker dood moet zijn dan omkomen in een vliegtuigcrash. Het vaartuig, met ik schat zo' n veertig 'ongelukkigen' is de speelbal van de woelige zee, en ik hoop maar dat mijn ontbijt blijft waar het hoort te zitten. Nee, er is in alle geval geen groot zeeman aan ondergetekende verloren gegaan. Na twintig minuten meren we heelhuids aan in La Graciosa, en... zombie time! Na een slapeloze nacht, en in zeven pogingen telkens drie minuten te hebben geslapen op het vliegtuig (met dank aan de achtien maanden oude dreumes, twee rijen en één seat achter me), is het tijd om een Spaanse traditie te respecteren: Siesta!!!
Ik wil jullie niet ontmoedigen, maar we staan voor een eindeloze lange winter... Vooraleer ik u warm kan maken met het verslaan van de eerste trainingen in 'Helgische' omstandigheden, lees je hierboven (in vijf delen) het relaas van mijn trip naar La Graciosa, een eilandje behorende tot Lanzarote, maar waar het asfalt nog uitgevonden moet worden. (De archipel is beschermd natuurgebied, vandaar.) In tegenstelling tot Tom Hanks in de film: 'Cast Away', zal ik op dit paradijselijk eilandje niet vergezeld zijn van een kale, zompige en half doormidden gespleten volleybal, maar van m'n vriendin, die er tot juni de pubers aldaar moet onderwijzen in Engels en Spaans. "! Vamos chicos!" "Here comes part one... Very soon!"
Wedstrijd nummer 56 stond vandaag op het programma, en daarmee evenaar ik exact het aantal als vorig jaar. Lochristie is al voor de vierde opeenvolgende keer m' n uitzwaai aan het seizoen, en de poort naar wilde feestjes, ongeremd drank- en drugsgebruik en decadente orgieen. Althans, zo zou het kunnen zijn... Voor mij na de wedstrijd echter geen wilde feestjes of drinkorgieen, maar verschrikkelijk enerverend trompetgeschal van een plaatselijk blazerscombo, die in de opgefokte kermistent de grootmoeders en boerinnekes uit de streek aan een 'poging tot' dansen moet weten te krijgen. Nu ja, elk zijn verzetje natuurlijk, maar eerst was er de wedstrijd. Ik die dacht eens lekker uit te bollen, en al wieltjeszuigend nog wat van de laatste zonnestralen te genieten, kwam méér dan bedrogen uit. Alle koerslogica ten spijt, nodigden de eindeloze rechte stukken betonbanen blijkbaar uit tot veelvuldig aanvalswerk. Die typisch Belgische betonwegen, voornamelijk aangelegd in de jaren '50 en '60, met een verraderlijk gleufje tussen de rijstroken bollen niet echt super. Je vindt ze dan ook logischerwijze nergens anders ter wereld! Zelfs het kleinste eiland in pakweg de Chinese Zuidzee beschikt over egale asfaltwegen waar de carbonwielen héérlijk op zouden 'zoeven'. Hier, in hét fietsland bij uitstek, word je warempel elke acht meter op een vervelende stomp getrakteerd, die de verbinding vormt tussen twee stukken betonplaat. Maar goed, het is voor iedereen hetzelfde, en in de aanvangsfase ontsnappen meteen acht individuen, die we niet meer terug zien. Koers beslist denk je dan, en lekker 'freewheelend' het seizoen uitzwaaien. De eerste ronden verliepen inderdaad zo, maar halfweg koers demarreert de ene klojo na de andere, en als je niet hopeloos achterop wil blijven spartelen, kun je bijna niet anders dan telkens meespringen. Op vier ronden van het einde ontstaat er zo een serieuze breuk in het peloton, en ik ben de enige die nog vanuit de achtergrond de sprong kan maken naar de tweede groep. Met de kop in de grond, en de wind in de rug moet ik er een minutenlange sprint uitpersen om aansluiting te vinden, en net als ik erbij kom... "KRAK!" Ik had een 'putteke' tussen die simpele betonvakken niet opgemerkt, en door de slag schuift mijn zadel een halve centimeter naar beneden. Als ik nu kracht zet op de pedalen schuif ik naar voor, zodat ik met m'n edele- en andere delen telkens op de horizontale bovenbuis van mijn frame dreig te belanden. (Zie ook 1.18 Open in Zomergem.) Aangezien ik nu in het tweede peloton zit, besluit ik de oncomfortabele zitpositie te verbijten, maar de resterende drie ronden lijken nu ein- de- loos te duren. Dit zijn verdomme nog de zwaarste ronden van het seizoen, en ik ben maar wat opgelucht als de wedstrijd er eindelijk op zit. Meesprinten voor de resterende kruimels zat er dan ook niet meer in. Het seizoen zit er dus op, en om het hier op mijn blog niet helemaal stil te laten vallen, hou ik jullie wel op de hoogte van m' n winterse activiteiten. Van 18 tot 25 oktober bezoek ik trouwens m' n wederhelft op La Graciosa, een klein Canarisch eilandje ten noorden van Lanzarote. De fiets laat ik thuis, maar een verslagje van mijn wedervaren mag je hier later dan wel verwachten. Ahora me voy en el sol y mi guapa novia. Adios amigos!
Het kwam de laatste weken al verraderlijk dichterbij, maar plots is het daar... Sluimerend uit het niets, maar onomkeerbaar: het laatste koersweekend! Velen sleepten zich de laatste tijd als drachtige slakken naar het einde van het seizoen, maar uw dienaar dartelde fris als een veulen, en vol goede moed naar de laatste wedstrijden toe. Zo was het ook vandaag, alhoewel ik me tamelijk suf op m' n bolide richting "Lo" begaf. Ik had namelijk voor het eerst sinds maart nog eens een volledige week nachtdienst achter de rug. Alhoewel "volledig" hier een abstract begrip is. Maandag (als volleerd ABVV- militant...) gestaakt voor meer koopkracht, en vrijdag een dagje congé maakte de zware nachtweek nog enigszins draaglijk. Ik dus van thuis uit met mijn vederlichte Trek Madone, volledig afgemonteerd met Dura Ace en full carbon Bontrager wielen ( lang leve de koopkracht...) richting de wedstrijd in Lotenhulle. Geheel in de trand van de laatste weken bestond het parcours uit een omloop van ongeveer 1,7 kilometer, die we ontelbare keren moesten afmalen. Vanaf de eerste hectometers liep het bij me varrassend vlot. Zo loom en ellendig ik me daarnet richting wedstrijd tufte, zo soepel draaide ik de pedalen nu rond. Ik voelde ze zelfs amper, en néé gasten, mijn zadel stond NIET te hoog... De nerveuze omloop zorgde voor heel wat aanvallen, waarin ik regelmatig mee 'jumpte', maar onze uitvalspogingen bedroegen zelden langer dan een halve ronde. Enkele renners konden toch door de mazen van het net glippen, en mochten onder elkaar uitmaken wie de zegetuil zou meegraaien. Aangezien de aankomststreep vlak voor de huizen van enkele kameraden was getrokken ( Svenne alias broer "Schleck" en onze "fooraap" ), dacht ik eerst mee te sprinten voor de ereplaatsen, maar een valpartij van enkele renners op enkele ronden van het einde, deed me op die beslissing terugkomen. Ik zou namelijk niet graag ( en in het beste geval ) met een "velleke" van mijn knie, elleboog of fiets de winter induiken. Een twintigste plaats werd mijn deel, en morgen nog eenmaal alles geven bij mijn laatste wedstrijd van het seizoen.
58 Km. in 1h.26' 40,5 Gem. 20/44 Gem. hartslag: 173 Max. hartslag: 193
Tart nooit het lot beste vrienden! Zit ik vorige week nog laaiend enthousiast te doen over onze meer dan degelijke nazomer, de rekening kregen we echter vlug gepresenteerd in de vorm van regen, onweer, hagel, ruk - en andere winden,... . Het zal me niet meer overkomen! Evenals mijn bevlieging om na de buien woensdag nog eventjes te gaan 'losrijden'. M' n ritje breidde zich echter uit naar het voorgeborgte van de Vlaamse Ardennen, en toen ik na een scherpe bocht net niet tussen twee joekels van Brabantse trekpaarden belandde, dacht ik wel het ergste gehad te hebben. Dit was echter zonder de gigantische plensbuien gerekend, die als laffe honden plots opdoken uit het niets, en mijn trainingsrit en humeur danig naar de verdoemenis hielpen. Geen regen vandaag, maar wel bijtend koud en een ijzige wind, die me meermaals terug de auto doet induiken naar extra kledij. De twee grote levensvragen: handschoentjes met - of zonder lange vingers, en al dan niet schoenovertrekjes, worden ongemeen hard neergesabeld als ploegmakker Joost me vraagt of ik misschien ga koersen op de Noordpool. Bij dezelfde koelkasttemperaturen in maart is het ganse peloton gekleed alsof ze een expeditie wacht op de vlakten van de Toendra in Siberie, maar nu, begin oktober denkt men daar blijkbaar anders over. Zonder handschoenen en schoenovertrekjes sta ik op de eerste rij te rillen aan de start. De vlag is nog maar amper naar beneden of ik doe iets ontzettend stoms: direct aanvallen! Ik, die zelf altijd de eerste aanvallers verwens naar de diepste krochten van de hel, doe nu krék hetzelfde. Het peloton laat me eventjes begaan, en na enkele kilometers krijg ik het gezelschap van zeven renners waaronder teamgenoten Wim en Jurgen. De koude wind lijkt m' n benen wel af te snijden, want ik heb moeite om mee rond te draaien. Dit is afzien, maar de gedachte dat we misschien voorop blijven doet me de meeste pijn verbijten. Na een goeie twintig kilometer echter is ons liedje uitgezongen, en vrijwel onmiddelijk scheurt het peloton in twee stukken. Het lijkt wel of plots het ganse peloton demarreert, want ik bevind me nu in het laatste groepje, en tel hooguit acht lotgenoten. "Miljaarde!" Daarnet nog in pole - position, en nu hopeloos achterop. Qua demotivatie kan dit tellen! M' n brein heeft moeite om deze opeenvolgende emoties te verwerken. 'Stop er toch mee.' Roept een achteloos stemmetje in mijn hoofd. 'Al die ellende, pijn, afzien,..' 'Ga volgend seizoen gewoon kaarten, of desnoods bloemschikken achter derny 's, maar laat dat carbonnen onding toch gewoon op stal staan.' Eventjes lijkt het stemmetje het van mijn verstand te winnen, maar al vlug herpak ik me. Vooraan lijkt het immers ook niet bijster vlot rond te draaien, en na enig beukwerk tegen de wind in, vinden we terug aansluiting. Uit die kopgroep bleken ondertussen wel al zeven man ontsnapt te zijn. Enkele renners gaan in de tegenaanval, en ik schuif mee. De leiders krijgen we niet meer te pakken, maar het peloton laten we vlot achter ons. Veel te vroeg, op de verkeerde versnelling en nog lomper dan de lompste bankdirekteur (Fortis ligt me nog steeds zwaar op de maag!) ga ik de sprint aan en eindig als veertiende. Dit was trouwens de laatste wegwedstrijd van de VWF voor 2008. Indien de weergoden zich herpakken eindig ik m' n seizoen volgend weekend bij de WAOD.
Meer dan wat rondsloffen in het zand, en ongeveer twintig meter zwemmen heb ik de voorbije dagen niet gedaan, en omdat ik morgen pas een mountainbike ga huren, krijg ik het in mijn stomme kop om wat te gaan lopen. Het eiland van de triatlon, Lanzarote, ligt hier letterlijk een steenworp vandaan, dus waarom later na de 'succesvolle wielercarriere' het niet eens in die sport proberen?
De siesta gisteren was geen groot succes. De reden waarom ik geen groot voorstander ben van slapen in het putteke van de dag, is dat wanneer je (hopelijk) terug wakker wordt, je meestal nog belabberder en lamlendiger ontwaakt dan voorheen. Je bioritme is volledig naar de haaien (met uitzondering van degenen die tot de Spaanse soort behoren), waardoor je dezelfde nacht de slaap niet kan vatten, maar goed. De wolken die ons gisteren bedreigden zijn verdwenen, de stranden wit en de zee helderblauw, dus krijg ik m'n vuurdoop in het snorkelen. Het is warm, maar wanneer ik me tot aan m'n 'knoeselkes' in het water begeef, vind ik het toch wel een beetje te koud. Ik trek me van de aanmoedigingen van Maria (die overgaan in plagende opmerkingen) niks aan, decapituleer terug naar het strand, en nestel me op m'n comfortabele badhanddoek. Tien maand en twee weken heb ik het al koud in Helgie (de vijftien niet-regendagen uitgezonderd), zodoende wil ik de vier weken die ik op de Canarische eilanden vertoef zeker geen 'kiekevlees.'
Na de vliegtuigramp in Madrid van zo' n goeie twee maand terug, stap ik niet echt met een gerust gemoed op de boeing 737 met bestemming Arrecife. Nu, de kans dat er ooit nog iets serieus misgaat met een lijnvliegtuig richting Canarische eilanden is door netgenoemd voorval wel bijzonder klein, maar helemaal zeker ben je natuurlijk nooit. Onnavolgbare 'dooddoeners' als: "Wanneer hij neerstort moet je dat niet betalen." Of: "Als het ergste gebeurt moet je tenminste niet meer gaan werken." konden me vooraf maar gedeeltelijk geruststellen. Zonder de minste hapering of enige turbulentie land ik echter op het voorziene uur, waar m'n wederhelft me al glunderend staat op te wachten. Vanaf de luchthaven wacht ons nog een taxirit van een kleine veertig minuten, die ons naar Orzola, het uiterste noorden van Lanzarote brengt, waar we straks de boot nemen richting La Graciosa. Nog maar net heb ik die ellendige jeans verwisseld voor een comfortabel kort stuk polyester-katoen ( in verhouding 70-30% , voor de huismoeders: slechts wassen op 30 graden en zachtjes stomen), of de wind steekt op en blaast een donkergrijze massa wolken in onze richting, die hun vocht net boven onze verbouwereerde hoofden verliezen. Schitterend! Regen is hier net zo zeldzaam als een solariumcenter in de woestijn, maar ik ben pas een uur op Canarische bodem en deel al in de brokken. De regen houdt echter vlug op, maar ik vind de golven op de oceaan er allesbehalve rustig uitzien. Volgens Maria valt alles redelijk mee, maar zo schuchter als een muis in een slangenterrarium betreed ik het bootje, terwijl ik bedenk dat verdrinken eigenlijk een veel gruwelijker dood moet zijn dan omkomen in een vliegtuigcrash. Het vaartuig, met ik schat zo' n veertig 'ongelukkigen' is de speelbal van de woelige zee, en ik hoop maar dat mijn ontbijt blijft waar het hoort te zitten. Nee, er is in alle geval geen groot zeeman aan ondergetekende verloren gegaan. Na twintig minuten meren we heelhuids aan in La Graciosa, en... zombie time!
Ik wil jullie niet ontmoedigen, maar we staan voor een eindeloze lange winter... Vooraleer ik u warm kan maken met het verslaan van de eerste trainingen in 'Helgische' omstandigheden, lees je hierboven (in vijf delen) het relaas van mijn trip naar La Graciosa, een eilandje behorende tot Lanzarote, maar waar het asfalt nog uitgevonden moet worden. (De archipel is beschermd natuurgebied, vandaar.) In tegenstelling tot Tom Hanks in de film: 'Cast Away', zal ik op dit paradijselijk eilandje niet vergezeld zijn van een kale, zompige en half doormidden gespleten volleybal, maar van m'n vriendin, die er tot juni de pubers aldaar moet onderwijzen in Engels en Spaans. "! Vamos chicos!" "Here comes part one... Very soon!"
Wedstrijd nummer 56 stond vandaag op het programma, en daarmee evenaar ik exact het aantal als vorig jaar. Lochristie is al voor de vierde opeenvolgende keer m' n uitzwaai aan het seizoen, en de poort naar wilde feestjes, ongeremd drank- en drugsgebruik en decadente orgieen.
