Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Aangezien ik vanavond familiale verplichtingen heb, besluit ik de openingswedstrijd van de LFT- bond mee te pikken, die begint immers al om twee uur. Althans, dat dacht ik. Als ik om halfeen in de deelgemeente van Harelbeke kom aangetuft, is er nog verdacht veel parkeergelegenheid en doet niets vermoeden dat hier straks een wielerwedstrijd plaatsvind. ( Met aan de start niemand minder dan ikzelf!!! ) Ok, dat laatste is er misschien ietske over, maar goed. Start dus pas om kwart na drie en gelukkig kan ik uit m'n uitgebreid 'proviandzakske' het nodige graaien om de uren voor de wedstrijd door te komen. Ik plug "Nord" van de Zweedse black metal band Setherial in m'n antieke cassetespeler en laat m'n hoofd rusten op mijne 'koerskabba' die verfrommeld en totaal 'gemassacreerd' op de passagierszetel ligt. Dit voelt comfortabel en zacht aan. Na een vijftal minuten weet ik ook waarom. Ik lig namelijk met mijn raap recht in een rijsttaartje, dat daarnet m'n vreetbui heeft overleeft en de pudding en andere ingewanden hangen al lekker vastgekleefd in m'n lange manen. Ik verwijder de pudding (althans de grootste brokken) en na wat gevloek en gegrom maak ik me dan maar klaar voor de wedstrijd. Er wordt beslist om de A, B, en C- renners samen te laten starten. Om klokslag 15u15 klikken hierdoor maar liefst 93 renners zich in de pedalen en gelukkig start ik deze keer wel goed vooraan. Gedurende het merendeel van de wedstrijd probeer ik zoveel mogelijk vooraan post te vatten, hetgeen op een omloop van amper twee kilometer zeker geen sinecure is. Er zitten namelijk nogal wat jongens tussen die niet echt stuurvaardig zijn, waardoor ik enkele keren op het voetpad moet jumpen om een botsing te vermijden. Al vrij vlug in de race ziet het ernaar uit dat alles gaat samenblijven. Het aantal renners, de hoge snelheid en het goede weer (weinig wind) zorgen ervoor dat ontsnappingen geen al te lang leven beschoren zijn. De laatste ronde kan ik nog redelijk goed opschuiven, maar de broekschijter in me neemt dan plots weer de bovenhand. In plaats van in een gat te duiken op rechts, piloteer ik me naar de iets veiligere buitenkant op links waardoor ik misschien wel een top vijf plaats laat schieten. Ik raak ingesloten en finish tussen de 15e en 20ste stek.
