Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Dit is de eerste keer dit seizoen dat ik twee wedstrijden per weekend afwerk, dus is het een groot vraagteken hoe goed de benen zullen gerecupereerd zijn van gisteren. Hoe gaan die twee (on)dingen reageren op een nieuwe namiddag duw- en trekwerk, na een veel te korte nacht en een ontluikende verkoudheid? U leest het straks op deze blog, maar eerst... reclame!
Nog steeds te koop: een setje schitterende Easton wielen zo goed als nieuw!
Ik hoor jullie nu al denken: "Allez Bonne manneken, stop met dit gezever en vertel ons liever hoe je anoniem en als 'Jan modaal' je wedstrijdje hebt afgewerkt in de buik van het peloton. Kunnen wij nog eens lachen met je sportieve tekortkomingen, hehehe..." Ja zeg mannen, ik mag toch ook eens een literaire mindere dag hebben hé. Waar ga ik het verdomme gans het seizoen blijven halen, die verrekte inspiratie? Gelukkig is er vandaag een glansrol weggelegd voor ploegmaat en D- renner Tom Persijn. Aangezien hij z'n wedstrijd voor de mijne afwerkt, vroeg ik hem om wat foto' s te nemen van mijn race, zodat ik deze blog iets kon opfleuren (of verkl*ten) door ze bij m'n verslagjes te plaatsen. Ik toonde hem het "on" knoppeke en de afdruktoets, met in gedachten dat hij toch wel wist in welke richting hij de lens moest houden... Niet dus! Tijdens de eerste ronde zie ik vanuit mijn ooghoeken m'n ploegmaat triomfantelijk en met volle overtuiging een foto nemen van zichzelf!!! Was de snelheid op dat moment niet moordend, ik stapte af en deed het hem nog eens voor. (De bewuste foto, beste vrienden, is trouwens te verkrijgen in groot formaat en zal ongetwijfeld nog wel eens van pas komen!) Nu, op dat moment had ik zelfs geen tijd om ook maar eventjes te glimlachen want in die eerste ronden ging het razendsnel. Ik was dan ook nog niet lichtjes blij toen eerst een vijftal en wat later ook nog zes renners na verwoede demarrages eindelijk konden ontkomen. De besten zaten vooraan en in het peloton werd de snelheid een serieus stukje gereduceerd. Dit was alleszins comfortabeler koersen en bij het passeren van persoonlijke fotograaf 'Tommie' , kon ik nu zelfs zijn gevloek horen als ie weer eens m'n achterwiel of enkel de renner voor me wist te vereeuwigen. (Gelukkig vond God op de zevende dag de 'delete' knop uit.) Ik eindigde de wedstrijd in het peloton, maar... ere wie ere toekomt. Na een ronde of zeven was m'n maat er eindelijk in geslaagd om een geslaagde foto te nemen, die ik dan ook met enige trots bij dit verslagje kan voegen!
68Km. in 1h.45 39,2 Gem. Gem. hartslag:169 Max. hartslag:191
