Ik ben Leus Frankie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Joggerke.
Ik ben een man en woon in Herenthout (Belgie) en mijn beroep is arbeider.
Ik ben geboren op 17/07/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen/marathon.
getrouwd met Carine Cautaerts (hardloopster)
twee zonen Jorgi en Kenney
(hardlopers)
Elke atleet zal het wel eens voor gehad hebben, muizenissen in het hoofd. De onzekerheid neemt toe, het vertrouwen slinkt langzaam weg. Een dag gaat het goed de drie volgende, voel je, je ongemakkelijk. Wat is dat brandend gevoel in de benen, dat terwijl je een trage duurloop doet?! Een uurtje lopen is een marteling, de bloedaders springen uit je benen. Je vecht er tegen, met wishfull thinking, na een tijd lijkt het een verloren strijd. Dan komt die ene dag een tempoloop, je loopt tegen 16 km/uur, je lijkt nog te kunnen versnellen. Het gevoel na die training is super, dit is het keerpunt of is het een tijdelijke opflakkering? Je vergelijk schema van de vorige jaren, zoekt naar nuances en raakpunten, iets dat je op de goede weg brengt. Misschien is de conditie wat minder, beginnen de jaren door te wegen, is het op?
Reacties op bericht (1)
07-10-2006
Dipje
Joggerke toch! Kvoel met u mee. In mijn voorbereiding voor mn marathon dit jaar ben ik ook een weekje deftig de pedalen kwijt geweest. Ziek, pijn, twijfel. Een week later liep ik een besttijd op de halve marathon (McBride). Gewoon beetje rusten beste kerel. Beetje fietsen, zwemmen, slapen of gewoon luieren! Een weekje ertussenuit kan geen kwaad. Maar volgende week heb je natuurlijk je marathon hé. Dus zou ik zeggen: een beetje rustig rondlopen. Binnen een paar dagen komt vanzelf alles terug. Succes gewenst in Echternach! Mss doe ik in de toekomst ook s mee daar.
