Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Onder een donkergrijs wolkendek (ik schat dat de ellendigaards slechts anderhalve meter over onze koppen voorbijsuizen) trekken we ons op gang in Appels. We, dat zijn ik en een zestigtal gelijkgestemde zielen die bij rasecht Vlaams pokkeweer hun fiets van stal halen. Een niet te onderschatten factor vandaag is de wind, die met 5 a 6 Beaufort langs de kanaaldijk en tussen de weilanden in doorraast. Gelukkig blaast hij serieus in het voordeel (53x11) of staat pal op kop (53x17) zodat we van waaiervorming gespaard blijven. Toch ontsnappen na drie ronden een dozijn renners en hoewel we met het peloton heel lang blijven hangen op 20 seconden, wordt de kloof op anderhalve ronde uitgediept tot vijftig seconden, wat zoveel betekend als: "boeken toe!" Als dan ook nog eens de hemelsluizen volledig opengaan, is de pret eraf en zijn we er niet rouwig om dat de wedstrijd enkele ronden ingekort wordt. Op het gladde wegdek pas ik dan ook vriendelijk voor de pelotonspurt.
54 Km in 1h20' 40,5 Gem. Peloton Gem. hartslag: 159 Max. hartslag: 192
De volgende dag staat in nog erbarmelijke weersomstandigheden het EK in Temse op het menu. Wat men vooral moet vermijden bij regenweer zijn zebrapaden en riooldeksels, en... driewerf hoera: nergens op deze aardkloot vindt men waarschijnlijk meer van die glibberige metalen deksels dan in Temse. Als er ooit een gek het WK "Meest Rioolputjes op 250 Vierkante Meter" organiseert, weet ik waar ze de winnaar kunnen gaan zoeken. De schrik om een schuiver te maken zit er bij mij goed in, dus verlies ik op sommige bochten enkele meters en dat kost krachten om telkens het ontstane kloofje dicht te rijden. Ik ben vandaag ook niet in goede doen, sukkel al een week met een zware verkoudheid (dank U, Helgisch zomerweer) en hang tussen mijn kader te snotteren en rochelen dat het een lieve lust is. De wedstrijd zit lang op slot, tot uiteindelijk diep in de finale toch enkele renners er vanonder muizen, wat ervoor zorgt dat het tempo in het peloton wat stokt. Meer dan gewoon in het pak uitrijden zit er voor mij niet in, maar ik heb een kleine twee uur goed in het rood gefietst, wat twee gevolgen kan hebben voor mijn volgende wedstrijden: superbenen hebben, of geen poot meer vooruit komen. Afwachten dus wat het gaat worden.
Na vijf weken kan ik eindelijk de competitiedraad weer opnemen in het landelijke Lierde. Mooie brede wegen, weinig bochten en de weg die nu en dan een lichte stijging maakt, kortom: een ideaal parcours om terug koersritme op te doen. Helaas... Na amper één ronde hoor ik het miserabele geluid van een tube die leegloopt. Einde wedstrijd dus, maar gelukkig zijn de afgevaardigden zo vriendelijk om me twee ronden later opnieuw te laten aansluiten. Weliswaar achteraan het peloton, maar op die manier heb ik toch wat snelheid opgedaan.
De dag erna rij ik in Adegem nagenoeg een thuiswedstrijd. Onder het oog van familie, vrienden en ex- collega' s (merci voor de cola Pascal...), krijgen we onder een stralende zon een zeer mooie omloop voorgeschoteld. Het parcours passeert aan het in de streek bekende "Canadamuseum", een museum dat is opgericht als eerbetoon aan de Candese bevrijders uit WO II. Net voor de ingang staat trouwens nog een Canadese tank in volle glorie te blinken, maar het gaat tijdens de eerste ronden zo verduiveld hard, dat ik stiekem hoop dat er uit die tank nog wat overgebleven Canadezen de bedrijvigste tempomakers afknallen. Helaas, 66 jaar na de bevrijding is hun oog-hand coördinatie niet meer wat het geweest is, want de vaart blijft er op het bochtarme parcours serieus inzitten. Ik heb vandaag zeker geen superbenen en de volgende morgen blijkt ook waarom. Ik kom mijn bed uitgerold met lichte keelpijn en hoest als een verstokte kettingroker die bezig is aan een intervaltraining op het Mont Blanc massief. Lap, pas twee dagen in Helgië en ik heb het miljaar al zitten. Maar goed, terug naar de wedstrijd. Nadat halfweg koers een vijftal renners op avontuur trok, gaan er in de voorlaatste ronde nog een stuk of zes aan de haal. Ik heb de benen niet om mee te springen en wil me in de pelotonsprint afzijdig houden, als ik enkele meters voor de meet nog een serieuze kwak krijg van een simpel kalf, die lijf en leden riskeert voor een dertigste plaats. Gelukkig slaag ik er net in om me recht te houden, anders had ik zeker en vast de WO II- veteranen op hem afgestuurd.
68 Km. in 1h.40 41 Gem. 29/42 Gem. hartslag: 167 Max. hartslag: 198
Vorige week stond er in Ingenio een mountainbikewedstrijd gepland op de kalender van de FICGC (Federatíon Insular Ciclismo Gran Canaria), de Officiële wielerbond van het eiland zeg maar. Een week voor ik terug naar Helgië afzak, zou dit dus een ideale gelenheid zijn om nog eens de hartslag op wedstrijdritme te doen draaien. Na zorgvuldig hun site eh...uitgevogeld te hebben, zag ik dat je er ook kon starten met een dagvergunning. Enkel een mailtje sturen met je persoonlijke gegevens volstond als voorinschrijving, en al vrij vlug kreeg ik dan ook antwoord dat ze alles ontvangen hadden en ik startgerechtigd was. Goed, dus tijd om me beginnen zenuwachtig te maken en op parcoursverkenning te trekken. Van mijn werkgever "Happy Biking" kreeg ik de nieuwe "Specialised Chamber" mee, dus aan de fiets zou het alleszins niet gaan liggen. Na eerst een halfuur hopeloos verloren gereden te hebben en op vijf minuten tijd erin geslaagd te zijn om zesentachtig keer aan dezelfde bushalte te passeren (de passagiers die op de bus stonden te wachten liggen waarschijnlijk nu nog dubbel van het lachen, bij de gedachte aan mijn bloedrode en stresserende kop), vond ik toch het juiste spoor. Dit is bijna letterlijk te nemen, want het parcours is behoorlijk pittig en doorspekt met technische afdalingen en hemeltergende singletrails. De dag nadien, wedstrijddag dus, rep ik mij behoorlijk zenuwachtig naar de inschrijving. Groot is dan ook mijn verbazing als ze me droogweg meegeven dat ik niet kan starten, omdat ze mijn mail niet ontvangen hebben. Dit is verdomme al de tweede keer dat ze me hier zo liggen hebben. Als de voorzitter opwerpt dat ik beter een vergunning neem om deze problemen in de toekomst te vermijden, kan ik het niet laten om te repliceren dat ze dan eerst wat meer wegwedstrijden moeten organiseren "...zoals in Tenerife..." voeg ik er nog aan toe. De concurrentie met het buureiland ligt nogal gevoelig, dus is het geen slecht idee dat ik me nu enkele weken in Helgië ga schuilhouden. Vanaf zondag 10 juli dus terug "on track!"
Ik heb in mijn "koerscarriere" nog maar weinig potten gebroken, en die vlieger gaat zeker op voor de wedstrijd in Moorsel. Tegen beter weten in kom ik hier echter jaar na jaar terug. Voordien had ik waarschijnlijk niks beters te doen, en nu had ik weinig keuze, aangezien ik maar negen dagen in het land vertoef... Ook vandaag zet ik in de gemeente rond Aalst geen wereldprestatie neer. In de eerste ronde zit ik wat met oude bekenden gezellig te keuvelen achteraan het peloton, als in de winderige en smalle baantjes een breuk ontstaat en er ruim twintig renners op hun kousevoeten vandoor gaan. De strakke föhn ontneemt het overblijvend gespuis in het peloton, mezelf incluis, elke lust om nog de kloof te proberen dichten. Hierdoor gaat de vaart er volledig uit, wordt de afstand met de kopgroep te groot en moeten we drie ronden vroeger de strijd al staken. Boeken toe dus, en me gewoon laten meedrijven met de bende om morgen alweer de (voorlopig) laatste wedstrijd in Helgië af te werken.
45 Km in 1h.12' 38 Gem. Peloton Gem. hartslag: 169 Max. hartslag: 194
"Vrees niets, wij komen uit Ervelde!" Met die spreuk uit de serie "Lava" werd good old Eddy kWally wereldberoemd in Vlaanderen en omstreken, en vandaag was de place to be...inderdaad, de thuishaven van de bekende charmezanger en "sjakosjen" - verkoper. We kregen aan "Het Biermuseum" een omloop van zeven kilometer voorgeschoven, die kronkelend een lus zocht doorheen de winderige weilanden. Een koers voor aanvallers dus, en ik probeer me in de aanvangsronde niet te laten wegdrummen, maar dat is niet makkelijk, want er wordt razendsnel gestart. In de tweede ronde mag ik al vol aan de bak om de gaten te dichten die na de vele bochten ontstaan, en ik zit dan ook iets te ver in het peloton om te reageren als de eerste, en tevens beslissende ontsnapping van zeven renners tot stand komt. De ronde daarop rijdt er weer een groepje van zes weg, en bij de tegenaanval daarop kan ik in de tegenwind de sprong naar het derde groepje maken. Ondanks er slechts sporadisch enige samenwerking is in ons groepje, komt het peloton niet meer terug, maar naderen wij ook geen fluit op de eerste twee groepjes. Bij een doortocht aan de aankomst na ongeveer veertig kilometer wedstrijd, kondigt de speaker aan dat er nog vijf ronden moeten afgewerkt worden. Consternatie alom. Dit was toch maar een wedstrijd van zeventig kilometer? Ik vervloek nu nog meer dat ik mijn "W-cupkes" thuis in de frigo heb laten liggen, en besluit me wat te sparen achteraan de groep. Honderd meter voor de volgende passage echter, kondigt de speaker doodleuk: "Spurten voor uw plaatsen" aan... Grrrrrr. Enfin,... het was hoogstens voor een vijftiende plaats of zo, dus de hoeveelheid aan Euromunten die ik hierdoor verloren heb zal uiterst beperkt geweest zijn...
53 Km in 1h.23' 38,5 Gem. 23/43 Gem. hartslag:: 172 Max. hartslag: 196
Deze wedstrijd te Liedekerke gold als het Provinciaal Kampioenschap van Brabant, dus daar moest ik me als Oost-Vlaamse inwoner uit Las Palmas de Gran Canaria weinig of geen zorgen over maken. Of toch... Aangekomen op de koers blijkt de omloop een maagdelijke verrassing, want ik had een totaal ander toerke in gedachten. Goed en slecht nieuws: er is een serieuze helling in het parcours opgenomen, helaas bestaat ze uit kasseien... Tijdens de opwarming raak ik er... nou ja, niet op is veel gezegd, maar ik dans van de ene steen naar de andere en vind totaal mijn klimritme niet. Hoe is dit toch g*dverd*mme mogelijk. Ik heb "for heavens sake" de laatste acht maand op Gran Canaria geklommen dat de stukken er vanaf vlogen, en ik kom hier in moeilijkheden op de eerste beste Brabantse puist! Tijdens de eerste doortochten merk ik dat ik gelukkig niet de enige ben die een gevecht aangaat met de steentjes, maar het venijn zit hem telkens op de top. Eenmaal boven wordt er immers serieus doorgetrokken, en moet ik telkens vol aan de bak om de gaatjes te dichten. Vervolgens gaat het via een smal baantje in een rotvaart én op het lint naar beneden. In de derde ronde gaan er vijf renners aan de haal, en we zullen ze helaas niet meer terugzien. Ondertussen zit ik toch iets beter in het ritme op de klim. Sterk aangemoedigt door toekomstig Happy-Biking collega Danny en vrouwtje Heidi klauter ik nu naar boven in de voorste gelederen van het peloton, want op de vlakke uitloopstrook boven moeten er nu elke ronde renners achteraan afhaken. Wanneer het breekt in ons uitgedund peloton zit ik uiteraard weer teveel achteraan te flikflooien, en heb me naar aloude gewoonte nog maar eens laten verrassen. Op een stuk vals plat waag ik de sprong, en kan nog net voor de kasseihelling aansluiting maken met het eerste peloton. Dit heeft uiteraard krachten gekost, want ik ontbreek frisheid om me in het gedrum te mengen en te spurten voor een mooie ereplaats. Net als gisteren word ik opnieuw drieëntwintigste, maar met ietsje meer lef had er hoogstwaarschijnlijk meer ingezeten.
60 Km. in 1h.35' 38 Gem. 23/56 Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 198
Zo hongerig als een bende wolven na een uit de hand gelopen dieet, keek ik uit naar de eerste wedstrijd in Helgië dit seizoen. Aan de andere kant was ik behoorlijk onzeker en benieuwd of ik de snelheid van het peloton nog wel zou kunnen volgen, op een biljartvlakke omloop als Malderen. De laatste weken trok ik in Gran Canaria dan ook geregeld de relatief vlakke vallei van Arguineguín in, om wat intervaltraining te doen. Dit is nooit echt mijn favoriete bezigheid geweest, maar met de angst om in Vlaanderen door het peloton weggereden te worden, legde ik er toch behoorlijk de pees op. Probleem nummer twee was mijn nieuwe racebolide, waar ik amper twee keer mee gereden had. Tot enkele uren voor de start had ik nog maar eens alles wat aan een fiets kan verandert worden aangepast en uitgeprobeert, om dan vervolgens vloekend en grommend de eerste instellingen terug te zetten. Maar goed. Na onderweg ook nog eens verkeerd te zijn gereden, rep ik me in mijn spiksplinternieuw en blinkend groen-zwart Fivez-koersplunje naar de start. Er staat behoorlijk wat wind, en in de aanvangsfase ligt het tempo dan ook niet bijzonder hoog. Voor rasechte "dieselrijders" zoals ondergetekende een welgekomen meevaller. Tegen alle verwachtingen in heb ik geen moeite met de snelheid, en ook het optrekken na de bochten en me uit de wind positioneren op de smalle baantjes ben ik gelukkig nog niet verleerd. Als ik in de vierde ronde wat opschuif naar de voorste regionen, zie ik maar liefst zeventien renners domweg wegrijden uit het peloton. Er wordt even geaarzeld en in een oogwenk nemen de leiders een halve minuut. Met de strakke wind pal op onze smoelen voelt niemand zich echt geroepen om de ezel uit te hangen en het gat te dichten, zodat de koers in een definitieve plooi ligt. In de laatste kilometer zit ik nog redelijk goed vooraan gepositioneerd, en besluit dan maar om mee te sprinten voor de laatste kruimels. Ik word zesde van het peloton en drieëntwintigste in de algemene uitslag. De kop is eraf, en na vandaag kijk ik al met iets meer vertrouwen uit naar de volgende wedstrijden in m'n thuisland.
De combinatie van PC- problemen en tijdsgebrek (er moet hier op dit eiland gefietst worden, zowel professioneel als privé...) hebben er voor gezorgd dat het de laatste weken behoorlijk doods was op deze blog. Neem daar nog bij dat de Canarische Wielerfederatie vooral uitblinkt in het annuleren en wijzigen van wedstrijden, zodat uw dienaar sinds einde maart hier niet meer in competitie aantrad. Om dan nog maar te zwijgen over de calvarietocht om hier aan een Spaanse licensie te komen. Door de grote administratieve rompslomp die dat met zich meebrengt, ben ik daar tot op heden nog niet in geslaagd, en ik betwijfel ook als ik er daadwerkelijk nog de moeite ga voor doen. Voor één wedstrijd in lijn en twee of drie korte tijdritten die voorlopig op de kalender staan, zou ik hier verdomme beter een visvergunning aanvragen. Nee, het is beter van eens de oversteek naar Helgië te maken, familie en vrienden te bezoeken en dit te combineren met enkele wedstrijden om eindelijk nog eens een beetje koersritme op te doen. Inderdaad. U voelt me hoogstwaarschijnlijk al komen. Binnenkort maak ik weer de Vlaamse wegen onveilig, want van 26 mei tot 4 juni vertoef ik terug in het land. U weze gewaarschuwd!
Vijf weken, twee bronchitisaanvallen en één maagvirus later is het eindelijk nog eens racetime op dit zonnige eiland. Door opgesomde calamiteiten was de conditie verre van optimaal, dus besloot ik maar de MTB-marathon, die de dag na deze wedstrijd zou gereden worden, te laten varen. Bovendien kan je als mountainbikegids alleen maar afgaan natuurlijk bij een tegenvallend resultaat. Oorspronkelijk was de wedstrijd ( een rit in lijn ) 75 km lang, maar dit werd door de overijverige Guardia Civil afgekeurd omdat ze de veiligheid van de renners niet konden garanderen op het niet voor het verkeer afgesloten parcours. Allemaal goed en wel natuurlijk, maar voor een massa halfgare en dronken carnavalsgangers kan het de dag nadien blijkbaar wel. Aan de start is het nog steeds gissen waar precies de wedstrijd op gang geschoten gaat worden. Over de aankomst heerst minder onduidelijkheid, die ligt 930 meter hoger op de "Alto de Fataga." Omdat ik zeker niet wil dat ze me hier bij mijn eh...lepels gaan hebben, rij ik meteen na de officieuze start vooraan het 64- koppig peloton. Hierin toch één bekende, want de sympathieke noorderbuur Immanuel Van Tintelen, die ik net achter me kon houden in de Gran Fondo del Sol van februari, is opnieuw van de partij. Eenmaal buiten Maspalomas en voorbij San Fernando wordt het tempo door enkele renners meteen serieus opgetrokken. De wedstrijdleiding heeft nochtans steeds niet doorgegeven dat de wedstrijd officieel gestart is, maar ik nestel me voor alle zekerheid toch mee vooraan in vijfde, zesde positie. Na een goeie vijf kilometer klimmen blijven we nog met een dozijn renners over, en waar we een beetje voor gevreesd hadden blijkt nu ook werkelijkheid. Op het uitzichtpunt van "Degollada de las Yegas" moeten we namelijk halt houden, en maar liefst 25 minuten wachten tot de laatste renner is komen aansluiten. De Duitse, Spaanse en Nederlandse scheldwoorden die op dat moment de zwoele lucht ingeslingerd worden zijn ontelbaar, want dit is allesbehalve goed voor de beentjes, die net lekker in het klimritme zaten. Een klein halfuurtje later tuffen we ons in een slakkengangetje achter de wagen en de politiemotards weer op gang, want nu wil de organisatie iedereen samenhouden tot de start in Fataga. Qua ritmestoornis kan dit uiteraard tellen, en mentaal valt het ook niet mee om je op te laden voor een vijf kilometer lange sprint bergop, want dit is nu de gereduceerde wedstrijdafstand. Van bij de start worden natuurlijk alle registers meteen opengetrokken. Dit wordt hier vijf kilometer pijn lijden met het bloed in de keel. Ik heb moeite om mijn tempo te vinden, want na anderhalve kilometer rijden er een tiental renners voorop, en zit ik in de achtervolging met een drietal renners. De laatste twee kilometers vind ik gelukkig het ritme terug, en halen we oa. door het beukwerk van Immanuel nog enkele renners in. We duiken nog net de top-10 binnen. Ik word finaal afgevlagd als negende, terwijl twee minuten eerder ex- prof Hans Peter Obwaller als winnaar over de streep kwam. Om in de uitslag opgenomen te worden, moeten we nog wel onder begeleiding van de Guardia Civiel de overige vijftig kilometer naar San Bartolomé, Santa Lucia en via Vecindario terug naar Maspalomas volmaken. Een rit die gelukkig zonder incidenten wordt afgewerkt. De volgende wegwedstrijd op dit eiland staat gepland voor einde mei (!), zodat Barduk als het ware gedwongen wordt om voordien eens enkele wedstrijden in Helgië te gaan afwerken. Ik hou jullie uiteraard op de hoogte!
Onder een donkergrijs wolkendek (ik schat dat de ellendigaards slechts anderhalve meter over onze koppen voorbijsuizen) trekken we ons op gang in Appels.
Na vijf weken kan ik eindelijk de competitiedraad weer opnemen in het landelijke Lierde.
Ik heb in mijn "koerscarriere" nog maar weinig potten gebroken, en die vlieger gaat zeker op voor de wedstrijd in Moorsel.
Vijf weken, twee bronchitisaanvallen en één maagvirus later is het eindelijk nog eens racetime op dit zonnige eiland.
