Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Verkenning van de "Pico de las Nieves" op Gran Canaria.
Vergeet de Galibier, Mont Ventoux of l´Alpe d´Huez beste vrienden... Om die Cols nu al bij te schrijven in het ossenboek en te catallogeren als "mietjescols" is die kleppers oneer aandoen, (en dat verdienen ze uiteraard niet) maar naar de "Pico de las Nieves" klimmen vanuit Ingenio in Gran Canaria is toch wel andere koek! "El pico más duro de Europa!" (de zwaarste beklimming van Europa), stond er op de affiches en het internet te lezen ivm deze internationale wedstrijd. Enig gezond chauvinisme is de Canariens niet vreemd, dus dacht ik er uiteraard het mijne van. Na enkele forums gelezen te hebben op internet was ik er al heel wat minder gerust in, dus wou ik per se de beklimming eens verkennen. Kwestie van de dag zelf voor geen onaangename verrassingen te staan. Aangezien ik pas donderdagavond op Gran Canaria aankwam, moest m´n "maiden trip" dus gebeuren de dag voor de wedstrijd, wat uiteraard niet bevorderlijk is voor het herstel.
Die vrijdag dus vol goede moed de tocht aangevat, en de eerste kilometers viel alles nog behoorlijk mee. Stijgingspercentages tot 8 procent deden me nu en dan wel eens uit het zadel komen en mijn hartslag de hoogte injagen, maar daar is het een Col voor natuurlijk. Eventjes na het pietluttig gehuchtje "Pasadilla" was het uit met de pret. Een stuk van ongeveer vier kilometer, waarbij de hellingsgraad schommelt tussen de veertien en vierentwintig procent lag me daar uitdagend op te wachten. Om jullie een idee te geven: stapel zes maal de Koppenberg op elkaar, giet er wat ruwe asfalt over en peddelen maar... Dit heeft met fietsen niets meer te maken. Dit is trekkend en sleurend over je stuur hangen, en vooral niet kijken hoever je nog moet. Met mijn 39 x 25 stamp ik me suf, en haal ik bij momenten een snelheid van 7 Km per uur! Bij het naderen van het bergdorpje Cazadores kan ik eindelijk dit beulig ezelspad (de GC 120) verlaten. Buiten ondergetekende weinig balkende langoren tegengekomen trouwens, laat staan fietsers.
Ik kom nu op de bredere weg (GC 130) die zich rechtstreeks naar het dak van het eiland kronkelt. Door de sterk schommelende stijgingspercentages vind ik enorm moeilijk m´n ritme, en de wolken die hier tegen de bergflank blijven kleven ontnemen me enkele prachtige vergezichten op het noorden. Ik zit nu op 1500 meter hoogte en tussen deze den- en kastanjebomen blijft de mist hardnekkig hangen. Waar ik in Ingenio nog vertrokken was onder een stralende zon en 26 graden, kom ik hier plots in een ander seizoen terecht. Nog amper 12 graden geeft het thermometertje op mijn Polar aan, en het nat wegdek ligt bezaaid met scherpe kastanjebolsters. Door de zware inspanningen bibber ik nog net niet uit mijn kleren, maar dit decor hier heeft verdacht veel weg van een doordeweekse herfstdag in Helgië. Alsof dit allemaal nog niet erg genoeg is hoor ik plots het irritante gegrom van één of andere ontevreden viervoeter, die de achtervolging op mij heeft ingezet. "G*dverd*mme!" En ik heb het al zo niet voor honden. Sinds ik op vierjarige leeftijd (ik kon wellicht pas rijden zonder steunwielekes) eens ben achtervolgd door zo´n beest, heb ik een trauma voor het leven opgelopen! Om het eens fijntjes uit te drukken: ik steek nog liever m´n kop in de anus van een baviaan met aambeien, dan oog in oog te staan met zo´n kwijlende brombeer. Dat beest denkt wellicht: "Hmm, lekkere bruingebrande pezige kuiten...Daar ga ik nu eens mijn tanden inzetten zie!" Ik schakel echter vier tanden groter en kan het mormel gelukkig afschudden.
Even later krijg ik warempel een welgekomen stukje afdaling ( ong. 300meter ) voor de wielen geschoven, maar dit is slechts een doekje tegen het bloeden. De laatste vijf kilometer zijn weer moordend steil, maar aangezien ik ondertussen boven het wolkendek uitfiets, verzacht de brandende zon het lijden. Eenmaal boven op de "Pico de las Nieves" kan ik genieten van een schitterend uitzicht over de volledige Zuid- en Westkust van het eiland, waarin aan de horizon de top van "El Teide" van buureiland Tenerife trots boven de wolken uitsteekt. Morgen tijdens de wedstrijd zullen we hier uiteraard geen oog voor hebben...
Reacties op bericht (3)
17-12-2009
Jaloers
Bart, wat ben jij een gelukkig man, ik wou dat ik nu mee kon genieten van al dat moois. Een wedstrijd met zulke stijgingspercentage zou men ook eens moeten kunnen realiseren in de VWF, echter, ik denk dat er zich weinig zouden geroepen voelen om hieraan deel te nemen! Succes, en laat ons horen hoe het was.
Cu,
17-12-2009 om 08:36
geschreven door Rudy
16-12-2009
Geduld
Nog een kleine acht weken geduld Arne, dat is zelfs geen twee maanden meer...!
16-12-2009 om 20:23
geschreven door Bart
Gran Canaria
Pfff, nu doet ge mij nog meer zin krijgen om te komen trainen in Gran Canaria. Spijtig genoeg is het nog wachten tot 7 februari :-( Maar langs de andere kant een geluk, want met de huidige conditie zou het niet lukken om naar de top van het eiland te fietsen, tenzij puur op karakter.
