Ik ben Bart Bonne
Ik ben een man en woon in Las Palmas (Gran Canaria-Spanje) en mijn beroep is mountainbikegids.
Ik ben geboren op 08/11/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wielrennen,metal,voetbal (Anderlecht).
Normaal gezien bestond de slotrit van deze Cycling Trophy uit een grote ronde door het midden- en zuiden van het eiland, maar door het beperkte aantal deelnemers moeten we drie keer het traject La Santa - Famara afleggen, goed voor 63 kilometer in totaal. Vandaag is echter de oude vertrouwde kl*tewind terug komen aanwakkeren, zodat we het in het begin, wanneer die enerverende 'Alisios' meedogenloos op onze verbrande snuit blaast, rustig aandoen. Bij het keerpunt in Famara trekt Thomas alle registers open en schuif ik mee in het wiel. Wil Thomas de Cycling Trophy winnen en ik terug het podium halen, dan moeten we minstens twee minuten zien te nemen op onze Britse opponenten Derek en James. Zeg maar 'n België-Engeland dus, maar dan wel op de droge, heuvelachtige vulkaangrond van Lanzarote. Wegkomen lukt niet, want de Britten reageren gevat op onze aanval en brengen nog twee andere vluchters mee. Na herhaalde uitvalspogingen van vooral Thomas moeten zij er terug als eerste af, zodat we met ons vieren de finale ingaan. Echt hard wordt er nu niet meer gereden, want door de striemende wind het is vrij duidelijk dat niemand uit de kopgroep zal kunnen ontkomen. Ik ben zeker niet de sterkste, maar misschien wel de rapste, en bovendien was de overwinning van maandag een enorme boost voor het zefvertrouwen. Wanneer we in België met het voltallige peloton op de meet afstevenen, laat ik me meestal al vrij vroeg uitzakken om niet op mijn smikkel te vallen, maar in een kleine groep maak ik wel kans. Het komt er nu op aan van rustig te blijven en niet te vroeg aan te gaan, want de wind staat aan de meet weer pal op kop. Als derde kom ik de laatste bocht uit, maar James (die in Engeland regelmatig op de piste rijdt) zit pal in het wiel. Ik schakel bij en sprint voorbij Thomas en Derek, maar kom nu wel vol in de wind te zitten. Ik voel James komen op rechts, maar met een hartslag die mijn IQ ver overstijgd kan ik hem net voorblijven en win mijn tweede wedstrijd op drie dagen! Mijn voornemen om me eens serieus "de kop in te drinken" bij een overwinning laat ik al vrij vlug varen. Dit was dan wel de laatste wedstrijd van het seizoen, maar over ruim twee maanden ligt de verschrikkelijke Pico de las Nieves al op me te wachten, en elke gram overgewicht die je daar naar boven moet stampen laat zich dubbel en dik voelen. Ondergetekende goed gek? Ik dacht het wel...!
38. CLS Cycling Trophy Lanzarote, Rit 3: Tabayesco 28/09/10
Degenen die nog een gooi willen doen om het eindklassement naar zich toe te halen, moeten vandaag hun klimmersbenen aanspreken, want na een kleine tien kilometer klauteren ligt de top op de 671m hoge Tabayesco. Met vier renners binnen de halve minuut en uw trouwe dienaar op een derde stek, mag ook ik nog dromen om vanmiddag de blauwe leiderstrui aan te trekken. De berg heeft een gemiddeld stijgingspercentage van om en bij de zes procent en ik ken hem als m´n broekzak, want woonde negen maanden in Arrieta, aan de voet van de Tabayesco. Op een uur waarop ondergetekende nog doorgaans in zijn bedstee ligt te ronken als een bende vetgemestte, slachtrijpe varkens, vertrekken we vanuit La Santa per fiets naar de voet van de berg, waar ook de officiële start wordt gegeven. Nauwelijks is dit gebeurt of de Brit James H. Leader, vierde in de stand, plaats al een verschroeiende versnelling. Ik reageer direct, want James is m'n grootste concurrent voor het podium en in mijn leeftijdscategorie. Nauwelijks heb ik me hijgend in zijn achterwiel gehesen, of hij demarreert opnieuw. Met hulp van Thomas en Derek kom ik terug, maar bij de derde aanval moeten we klimmer en pluimgewicht James laten gaan. Na drie maanden in Helgië voornamelijk op biljartvlakke wegen rond de kerktoren te hebben gekoerst, mankeer ik duidelijk klimritme, want ook mijn twee kompanen rijden nu te snel voor mij. "O-oooohhh, Bonne is zijn podiumplaats aan het verliezen...!" Met wat fantasie en zin voor zelfdramatiek fantaseer ik er de nasale stem van Michel Wuyts bij... Ik kijk achterom, maar daar gaapt de grote leegte, dus wordt dit nog een eenzame tocht naar de top, al vechtend met mijn geliefde berg. In de verte zie ik de eerste drie nog verder van me wegrijden. Sh*t..., qua psychologische tik dan dit wel tellen. In mei reed ik hier nog met de buitenplaat naar boven, al kreeg ik toen wel serieus wat hulp van de felle rugwind. Nu draai ik slungelig en krampachtig de 39x23 "vierkant," al zat ik op een verroeste bakfiets uit 1924. Als ik na mijn desolate tocht eindelijk die ellendige top bereik (die berg was precies gegroeid...), ben ik toch nog aangenaam verrast door mijn tijd van 30'48''. Een crono die in de buurt komt van mijn beste tijd op training. Aangezien ik respectievelijk drie en twee minuten verlies op de eerste drie, rest er me morgen maar één ding wil ik nog op het podium eindigen: "atacar!"
9,6 Km in 30'48'' 18,8 Gem. 4e/17 Gem. hartslag: 183 Max. hartslag: 194
Top 5: 1. James Holland Leader GBR 00:27:49 2. Derek Waight GBR 00:27:50 3. Thomas Goossens BEL 00:28:42 4. Bart Bonne BEL 00:30:48 5. Vaughan Portelli GBR 00:32:50
37. CLS Cycling Trophy Lanzarote, Rit 2: criterium 27/09/10
Dezelfde dag als de proloog stond er nog een kort criterium op het programma. Na eerst enkele uren in de brandende zon aan het zwembad te hebben doorgebracht, rep ik me naar de start met een gloeiende kop zo rood als een indiaan die in een kom dampende tomatensoep is gevallen. Blijkbaar moet mijn huid terug aan de sterkte van de zon wennen, iets waar ik nochtans in Helgië weinig last van had... Ook de benen voelen in het begin niet super aan, maar omdat er niet vlug gestart wordt, kan ik ze de eerste ronde rustig laten warmdraaien. Zonder echt hard te demarreren raken we al vrij snel met zes man voorop. Het niveau is dus duidelijk ietsje lager dan de nevenbonden in België, maar in de kopgroep is iedereen aan elkaar gewaagd, want ontsnappen is quasi onmogelijk. Met zes gaan we de laatste ronde in, en het is landgenoot Thomas Goossens die het vuur aan de lont steekt. Na de laatste bocht neemt hij enkele meters, maar de Brit Derek Waight laat niet begaan en probeert de kloof te dichten. Ik schuif mee in derde positie en wanneer Derek op tweehonderd meter van de meet bij Thomas komt, ga ik vol aan. Verdomme! Waarschijnlijk te vroeg, want de wind staat pal op kop en de laatste honderd meter lopen nog verraderlijk bergop. Ik schakel nog een tand groter en focus alles op de finishboog. In een allesvernietigende versnelling geef ik mokerslagen op de pedalen, waarin de frustratie van vijf jaar zonder overwinning zit. Op de weg zie ik enkel mijn shaduw die zich aftekend op het warme asfalt. Dit mag nu miljaarde niet meer misgaan! Zonder om te kijken blijf ik sprinten tot op de meet, en pas wanneer mijn voorwiel als eerste over de meet is bal ik mijn vuist en zwier mijn rechterarm in de lucht. (We mogen nu ook niet direct te enthousiast worden hé...) Toch is dit een enorme opsteker en met vertrouwen kijk uit naar de rit van morgen, want dan ligt de finishlijn boven op de mij zo vertrouwde Tabayesco.
22 Km in 34'07'' 38,7 Gem. 1e/16 Gem. hartslag: 170 Max. hartslag: 199
Normaal gezien bestond de slotrit van deze Cycling Trophy uit een grote ronde door het midden- en zuiden van het eiland, maar door het beperkte aantal deelnemers moeten we drie keer het traject La Santa - Famara afleggen, goed voor 63 kilometer in totaal.
Degenen die nog een gooi willen doen om het eindklassement naar zich toe te halen, moeten vandaag hun klimmersbenen aanspreken, want na een kleine tien kilometer klauteren ligt de top op de 671m hoge Tabayesco.
Dezelfde dag als de proloog stond er nog een kort criterium op het programma. Na eerst enkele uren in de brandende zon aan het zwembad te hebben doorgebracht, rep ik me naar de start met een gloeiende kop zo rood als een indiaan die in een kom dampende tomatensoep is gevallen.
