Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
22-08-2010
de Duiker zijn Hand en de Kleine Reuzin
De hele zomer keek men er naar uit. Met graagte geef ik toe, ik ook, want ik heb eerder ook al erg genoten van dit Franse gezelschap. Nu zijn ze dus in de stad "Cirque Royal de Luxe". Veel merk ik er spijtig genoeg niet van, buiten het feit dat de affiches de straten sieren, caravans voor infopunten zijn opgesteld en heel, veel volk in de stad rondwaardt.
De bekendste antwerpse straatbewoner, 'k zal hem maar zo noemen, daar ik denk dat hij niet meer dakloos is, maar nog steeds van 's morgens tot 's avonds op straat zit, loopt, hangt... Loewie, bekend omdat hij in het nieuws kwam voor het zich ontfermen over twee kinderen die door hun gedrogeerde ouders werden achter gelaten onder zijn hoede. Loewie dus. Als hij iemand met uniform ziet rondlopen, komt ie een praatje maken. Zo heeft hij ons, mij en m'n collega al dikwijls aangesproken. Politiemensen zullen hem ook wel kennen op deze manier. Hij is als het ware een soort straathoekwerker geworden. Een zeer sociale mens is hij. Hij weet zowat alles over de buurt waar hij zich meestal bevindt, de stationsbuurt.
Wij bevinden ons ook in deze omgeving, geven nog iemand raad over de te volgen weg en we worden hartelijk begroet bij wijze van een vriendelijk schoudertik. Wanneer ik me verrast omdraai, kijk ik in de vriendelijke ogen en verweerd, baardig gezicht van Loewie. Deze keer ontsnap ik aan een kus, wat me een tijdje geleden niet lukte. Hij is vriendelijk, maar ik ben echt meer dan tevreden met een groet. Fier vertelt hij ons dat hij de komende nacht in de caravan op Astridplein mag slapen. 'Men' vroeg het hem. De caravan werd net geïnstalleerd als infopunt voor de vele toeristen en kijklustigen die worden verwacht de komende drie dagen. Hij draagt graag verantwoordelijkheid, hij geniet van z'n bekendheid, hoe plaatselijk ook. Hij is dan wel geen Antwerpenaar, maar hij draagt Antwerpen in z'n hart, anders zou hij al lang ergens anders zitten. We krijgen het hele verhaal te horen over De Duiker Zijn Hand en de Kleine Reuzin. Nu hij op die caravan zal letten, voelt hij dat hij meewerkt aan de Zomer van Antwerpen.
Wanneer we een dag later aan het perron aan de Nationale Bank zijn, merken we een heuse groep mindervaliden op. Ze zijn met 25 en 4 begeleiders. Geen sinecure, denk ik. Ik stel voor aan m'n collega om hen mee te begeleiden. Zij zijn op weg naar Sint-Jansplein, waar de duiker of de kleine reuzin zich bevinden. De begeleiders appreciëren dit erg, laten ze weten. Drie rolstoelen moeten op de bus, waar gelukkig niet veel volk op zit. We laten dus mensen op een andere stoel plaats nemen om plaats te maken (door de stoeltjes toe te klappen) voor die rolstoelen. Terwijl we met z'n allen op mekaar gepropt staan in de bus, leg ik aan de begeleiders uit dat ze best informeren bij De Lijn als ze met zo'n grote groep mensen samen op stap willen. Met drie rolstoelen mag men normaal gezien niet op één bus, leg ik uit. Er is immers maar één veiligheidsgordel. Toch wat verbaasd, vraagt een begeleidster hoe het dan zit met buggy's bijvoorbeeld...? Al pratend zijn we al snel aan de afstaphalte, waar de bus leeg loopt. Zowel van andere reizigers als van de groep krijgen we een bedankje en de nodige uitdrukking van appreciatie voor onze job.
Eens de voordeur achter me gesloten, fleur ik helemaal op, want de zon schijnt recht in m'n gezicht. Het doet me enorm goed! Met flinke tred ga ik op weg naar de tramhalte. Yep, 'k voel me denderend goed, dankzij dat warm zonneke. Zoals steeds ben ik aan de vroege kant op kantoor. Fijn, zo kan ik nog rustig van een kop thee genieten met m'n boek bij de hand. De collega's komen drupsgewijs binnen en de sfeer zit goed, zoals meestal.
We stappen op de bus en wanneer ik naar achter wandel, sta ik op het punt twee dames met elk twee kinderen te passeren. Eén van de kindjes zit op het puntje van de stoel en ik versta niet wat mama zegt, maar lichaamstaal spreekt dikwijls voor zich. Ze maant het kindje aan, zich beter te zetten, zodat ze veiliger zit. Het meisje geeft er geen aandacht aan. Daar ik net ter hoogte van het kind ben, neem ik het effe over van de moeder. Ik leg het kleintje uit dat ze met de rug tegen de leuning kan leunen en zet haar heel vriendelijk zoals het hoort. Het kleine meisje staart me met grote ogen aan. Mama vertaalt, want verstaat ook mijn lichaamstaal. Daarop vraag ik de vrouw of het kindje geen Nederlands spreekt. De vrouw legt me fier uit, terwijl ze me twee mooie A4-formaten-diploma's laat zien, dat de kinderen net een zomercursus Nederlands gevolgd hebben. Ze hebben zonet het diploma afgehaald. Ik feliciteer de vier kinderen uitbundig en vraag in 't Nederlands hoe ze heten. Mooi, zoals ze leerden, antwoorden ze het ingestudeerde zinneke met hun naam. Leuk is het wel. De moeder legt me uit dat ze nog maar net hier wonen en de kinderen snel de taal zullen moeten kunnen om naar school te gaan. Zijzelf doet ook echt haar best om zich in't Nederlands uit te drukken. We hebben een leuk gesprek.
Wat later zijn we op een andere bus en ik geraak even in een gesprek met Spaanstaligen. Ik geef hen antwoord op een vraag. Eventjes later komt een Afrikaanse man naar me en hij vraagt of ik goed Spaans spreek. Hijzelf spreekt Engels. Z'n vrouw hoorde me bezig en zij woonde 20jaar in Spanje en feliciteert me. Zij wonen ook nog niet lang hier en zijn op zoek naar werk. Ze willen ook snel Nederlands leren en dienden zich al aan in een school, want hoe sneller ze Nederlands kunnen, hoe makkelijker ze werk zullen vinden, weet de man. Ook met dit koppel geraak ik in een aangenaam gesprek. Ik wens hen veel geluk wanneer er meer volk opstapt en het nodig is dat ik m'n job ga doen. Kinderwagens worden naast mekaar gestald zodat niemand nog kan passeren. Daar moet dringend wat aan gedaan worden.
We zijn natuurlijk niet continue op bus of tram, soms staan we een tijdje aan een halte te wachten. Ook daar worden we regelmatig om informatie verzocht. Vandaag zien we een man uitgestrekt liggen slapen (...) in een wachthokje. We gaan hem wakker maken, want niemand wil gebruik maken van het wachthokje op deze manier. Ik vraag hem of hij oké is, en het lijkt zo te zijn. We keren dus weer naar de halteplaats waar we stonden. Even later, komt de man m'n huid volschelden. Wat hij eigenlijk wil, weet ik niet, maar ik weet wél, dat hij het zelf wellicht ook niet weet... Al wat ik hem antwoord is iets in de zin van: 'Ook nog een fijne dag!' Verder maak ik me niet druk over wat hij me toeroept, maar 't is nodig onze veiligheidsdienst toch hierover te informeren, want hij komt agressief over. Hij staat blijkbaar met me te vechten, alleen ben ik de lucht rondom hem. 't Doet me goed, te merken dat m'n collega's het fijn voor me opnemen, zonder de zaak op te blazen. Wanneer hij op een tram springt, besluiten we toch maar beter lekker mee te rijden, daar er nogal wat volk op die tram zit. Als hij daar ook zo gaat doen, zou het wel eens uit de hand kunnen lopen. Gelukkig is dat niet het geval. We zijn, toevallig, op dat moment met drie, dus we zouden het echt wel opgelost krijgen, in afwachting van de ploeg controleurs die op komst is.
Tja, ook dat gebeurt wel eens. Maar, wanneer ik aan het begin van de dag denk, schud ik al snel dat negatieve van me af... met alle plezier!
Er zijn grote werken aan de gang. Da's helemaal niet uitzonderlijk in het antwerpse. Er wordt een nieuwe loods geplaatst niet ver buiten de stad, dicht bij een groot winkelcentrum in Wijnegem. Hier passeert dus erg veel verkeer, zowel privé als openbaar vervoer zijn hier gegeerd, zeker tijdens de koopjesperiode. De tramsporen worden een heel stuk velengd, wat voor heel wat verkeershinder zorgt in Deurne. Heel wat mensen uit deze regio ergeren zich al een tijdlang aan deze werken. De duvels zijn al allemaal uit hun dozeke gesprongen en blijven hun verwensingen uiten ten opzichte van De Lijn, De Stad, De Politie, De Wegwerkzaamheden en vooral De Verloren Tijd Van Het Fileleed. Nu komt er nog het ongemak bij van de niet-bediende-haltes-wegens-werkzaamheden. 'k Moet echt wel toegeven, dat dit de laatste maanden door andere wegenwerken op meerdere plaatsten een (h)euvel van ongenoegen is. 'k Heb dus al heel wat gal gespuugd weten worden. Ludiek vind ik wel, dat iedereen er zijn of haar eigen oplossing voor bedenkt. Omleidingen kunnen beter langs die andere kant, want, zus en zo. Ze zouden beter dag en nacht werken, want 't gaat niet vooruit. Ze zouden beter een andere firma aanspreken, want zus en zo. Dien tram is helemaal niet nodig. De stad moet volledig autovrij van aan de Carnotstraat. Er moeten meer bussen en trams komen. De veiligheid moet beter. Raar of zelden zegt men me dat het rijgedrag van nogal wat automobilisten ook voor verbetering vatbaar is...
Als ik alles op een rijtje zou zetten, zouden de tegenkantingen zeker en vast in oorlog gaan met mekaar. En er zijn er zo heel wat. Maar, ieder heeft recht op z'n eigen mening. Voor mij maakt het niet uit, we moeten er door en we maken er beter maar het beste van. Zo heb ik enkele dagen een speciale opdracht. We moeten post gaan vatten aan het winkelcentrum om de mensen op de hoogte te brengen over wààr ze de bus moeten nemen om terug stadinwaarts te keren. Er worden namelijk enkele haltes niet bediend, het is te gevaarlijk. Heel toevallig en vooral erg spijtig viel er een dode te betreuren, de eerste dag van de verkeerswijziging op deze gevaarlijke baan. Dat heeft niks met De Lijn te maken, maar het is gespreksonderwerp nummer 1 en versterkt het gevoel van ellende tijdens deze werken, bij nogal wat mensen.
De koopjesperiode loopt ten einde en velen willen deze laatste dagen nog profiteren van de laatste solden. Het is dus druk.
Verassend goedgeluimd accepteren de mensen het 'slechte' nieuws dat ze verder moeten gaan om huiswaarts te keren, als ik hen aanspreek bij het afstappen van de bus, wanneer ze willen komen winkelen. Ik vertel hen dat ze beter een andere uitgang nemen in het winkelcentrum om zo dichter bij die andere halte te komen om huiswaarts te keren. Anderen, die het niet weten en uit het centrum komen, verwijs ik door naar waar ze heen moeten. Sommigen klagen even omdat ze al moe zijn van het winkelen. Ik weet dat dit een luxeprobleempje is, maar zeg dit vooral niet, want 't zou niet in goede aarde vallen. In de plaats zeg ik, dat het de beste optie is, want de andere kant uit, zou nog een veel langere wandeling worden. De meesten hebben een ijsje of knabbeltje in hun handen en daar speel ik ook op in. Ik moedig hen aan daarvan te genieten terwijl ze naar de bushalte stappen, zo moeten ze 't niet weggooien als de bus er aan komt. Iedereen is tevreden en vertrekt met een glimlach en vooral nogal wat beleefde bedankingen voor de moeite die genomen wordt. Yep, goed gedaan, De Lijn een pluim van het publiek geeft een goed gevoel.
Dit winkelcentrum is er al een hele tijd, maar ik kom er nooit. Ik wist al wel dat 't hier druk is en waar veel mensen komen, komen uiteraard ook veel verschillende mensen. Toch, nu merk ik hoeveel mensen van vreemde origine met het openbaar vervoer naar dit winkelcentrum komen. De witten zijn in de minderheid, da's duidelijk. Ik vermoed dat de meeste witjes met hun auto komen. Lees goed, ik schrijf 'witjes' en niet 'watjes'. Hoewel ik het openbaar vervoer hier liever meer zou aanprijzen, want parkeerplaatsen zijn er verdomd veel, en nog niet genoeg. Het verkeer is erg druk. Nu nog meer omdat men van twee naar één baanvak moet
Welja, daarom is het niet drukker, maar lijkt het zo. Doch, gevaarlijker is het des te meer. Wanneer ik over m'n dagje praat met collega's, wordt me regelmatig gevraagd of ik veel herrie heb gehad. En content over het tegendeel mag ik hen tegenspreken.
Zo zie je maar, een goede inlichting verricht wonderen!
Een zonniger dag dan verwacht, maakt iedereen blijer gemoed dan ik had gedacht. Daar heb ik natuurlijk helemaal niks tegen, in tegendeel. Gokkend dat dit de reden is, hoewel er nog zoveel meer kunnen zijn, is het toch maar lekker meegenomen. De collega's zijn haast allemaal monter wanneer ik hen vraag hoe het met hen gaat. Er hangt dus een positieve sfeer in de lucht. Dat geldt ook voor de passagiers. Hoewel heel uitzonderlijk wel een man klaagt, want de bus bleef te lang weg. Hij heeft gelijk hoor, er was een panne, dus mag hij effe klagen hé.
Een bejaarde dame schijnt met regelmaat op zoek naar 'Rozentuin'. Al enkele malen vroegen collega's me of ik wist waar de rozentuin was. Natuurlijk weet ik dat. In het park is een bekende rozentuin. Als antwoord hoor ik dat ze daar niet aan gedacht hadden. Maar, naar 't schijnt zou die rozentuin in Deurne zijn, dan weer in Mortsel, terwijl het door mij bedoelde park in Wilrijk ligt. Bon, zelf kreeg ik nog nooit de vraag naar die rozentuin, maar ik ben op m'n hoede, want op een goede dag, weet ik, zal ikzelf die vraag gesteld krijgen. En het is zo ver. Ik vraag aan de dame in kwestie of ze ongeveer weet in welke omgeving die rozentuin zich bevindt? Ja, in Mortsel... Daar ben ik niet zo bekend en ik stel me de vraag of er in één van de parken of forten een rozentuin zou zijn. Ik vermoed van wel, maar weet niet exact waar. Ook de chauffeur van deze bus, kent de rozentuin niet. De vrouw lijkt verward en stapt van de bus.
Enkele uren later merk ik de oude vrouw weer op, ze zit op de bus waar ik opstap. Ik herken haar, maar laat haar. Ze zit vooraan, het is redelijk druk op de bus. Ik hou de boel wat in de gaten zoals het hoort. Ik merk, dat ze aan de chauffeur vraagt of we'r al zijn, waarop m'n collega antwoordt dat dit niet het geval is. Toch, eventjes later stapt de vrouw af. Zowel de chauffeur als ik merken het. Voor alle zekerheid vraag ik of deze dame nog naar die rozentuin zoekt en de chauffeur beaamt, hoewel deze collega (zoals iedereen blijkbaar) ook niet weet waar die verdomde rozentuin nou is. Ik ga dus achter de oude dame aan, daar ik vermoed dat ze verward is en misschien gaat dwalen ofzo. 'k Wil vermijden dat ze verloren loopt en zeg m'n collega, maar verder te rijden, ik help die dame wel.
Ik spreek de vrouw aan en vraag of ze even naast mij aan de bushalte op de stoel wil komen zitten, zodat we rustig kunnen uitzoeken waarheen ze wil. Ze gaat akkoord. Ze vindt het toch zo spijtig dat niemand de rozentuin weet zijn. Ik begin vragen te stellen, of ze de naam van het park ofzo kent, of ze een straatnaam in die buurt kent enz Plots haalt ze een papiertje boven, waar op staat te lezen: 'Rozentuin nr. ' Verbaasd besef ik dat dit een adres is. Rozentuin is een straatnaam, zonder de vermelding 'straat' of 'laan' of 'dreef' enz Gek, gekker gekst Ik neem het stadsplan dat ik altijd bij me heb en vind Rozentuin in Mortsel. Ik besluit de dame op weg te helpen, we moeten de volgende bus weer op voor nog enkele haltes. Dan moet ze nog een wandeling maken, maar dat stoort haar niet.
Wachtend op de bus, het duurt even, want het is zondag, praten we wat om de tijd te doden. Nou, om eerlijk te zijn, da's wat ìk doe. De vrouw heeft een andere reden om me één en ander te vertellen. Ze moet wat kwijt en heeft blijkbaar niemand met de nodige tijd of geduld. Ze vertelt me dat haar man 13 jaar geleden werd vermoord om de auto, maw een carjacking met dodelijke afloop. In eerste instantie denk ik dat de man in een verkeersongeval z'n leven liet. Toch, nee, ze doet het hele griezelverhaal en vertelt wat dit met een gezin doet. Ze is verre van verward, merk ik. Ze kan niet thuis blijven, ze moet altijd maar weg. Vooral niet alleen thuis zijn Ik probeer op de juiste manier te antwoorden, en vooral niet kwetsend of zonder begrip over te komen. Ze zaagt niet, klaagt niet, eigenlijk, denk ik, kan ik nog veel leren van haar. Maar, eens haar verhaal gedaan, lukt het, weer een positieve noot boven te halen, het gesprek krijgt een wending, want ze vindt m'n blouse zo mooi. De Lijn scoort dus!!! want ik heb m'n uniformhemd aan natuurlijk.
De bus komt er vlugger aan dan verwacht, dat heb je zo wanneer je aan de praat bent hé. Wanneer we op de bus zitten, besluit ik om samen met haar aan de juiste halte af te stappen en haar een stukje te begeleiden in de goede richting. Niet veel later herkent ze de boel en gaat ze alleen op weg.
Ze bedankt me zo uitbundig als mogelijk, wanneer ze dapper aan haar wandeling begint. Het is heel hoog tijd dat ik naar kantoor keer, want anders worden het overuren. Onderweg denk ik over haar en haar situatie na en concludeer dat ik weer een levensles leerde vandaag. Denk nooit iets te weten alvorens aandachtig te hebben geluisterd. 'k Wist het al wel, maar vandaag voelde ik echt tot in't diepst van m'n hart, hoe belangrijk luisteren is.
Opgetogen omdat ik nu weet waar 'Rozentuin' is, én dat ik deze dame ontmoette, kan ik vandaag een punt achter m'n dienst zetten.
Onze dienst zit er bijna op. We zijn op een trammeke, waar we onder normale omstandigheden niet lang met kunnen mee rijden. Wanneer we de halte naderen waar we zullen afstappen, zie ik een jong koppeltje met kinderwagen staan wachten, tussen andere reizigers. De chauffeur, wattvrouw, kan nog niet tot bij het wachthokje rijden, daar een tram van een andere lijn voor haar staat. Als ze te dicht nadert, zal de wissel niet springen en zal ze hem manueel moeten leggen. Iets waar zowat elke chauffeur een hekel aan heeft. Eventjes wachten dus. De mensen in de tram morren lichtjes. Ik leg hen uit dat het makkelijker is, heel eventjes te wachten, anders komt er verwarring met de mensen op het perronnetje, die willen opstappen. Ze begrijpen het. Alles bij mekaar duurt dit misschien twee minuten, niet langer. Maar, wanneer we zachtjes naar het wachthokje rijden, zie ik de jonge vader zeer schunnige bewegingen naar de chauffeur maken en haar uitmaken voor rotte vis. Manlief, wat is hij toch boos... Ik besluit om niet af te stappen en wenk m'n collega die dit alles niet heeft opgemerkt, daar hij achteraan op de tram stond. Ook de chauffeur heeft het -gelukkig maar- niet gezien, want da's nooit leuk. Ik leg de situatie uit aan m'n collega en we besluiten mee verder te rijden, zodat we 'r direct bij zijn, als er een uitbarsting komt. Toch, de kerel heeft ons gezien en de uitbarsting blijft uit. Hij lalt er nog wel even over tegen z'n vrouw of vriendin, maar komt niks tegen de chauffeur zeggen. ...En maar goed ook...
Op weg naar huis zit ik in de tram. 't Is niet druk, er is plaats genoeg. Voor me, neemt een Afrikaans gezinnetje plaats. Ze spreken vloeiend Hollands. Ze zijn toeristen, op weg naar hun hotel. Het jongetje, van een jaar of 5, zingt. Hij herhaalt steeds: "...hij moet sterven, ...al van conserven..." Het stoort me absoluut niet. Hoe zou een zingend kind mij ooit kunnen storen? Da's echt onmogelijk. Integendeel, ik geniet ervan en denk: "Tjiens, da's gedorie lang geleden dat ik dàt liedje hoorde of zong. Hoe gaat het ook weer helemaal?" En ik begin hierover verder te mijmeren, terwijl ik vader hoor zeggen tegen de kleine, dat ie nou toch maar beter eventjes moet ophouden met zingen. De kleuter stoort zich niet aan vaders' raad en zingt -stiller weliswaar- verder. Na een hele tijd, daagt het me. 't Is het liedje van de papegaai. Ik kan een lach niet onderdrukken en merk dat een vrouw, dicht bij mij gezeten ook plezier heeft.
Het allergrappigst vind ik, dat, een kindje van Afrikaanse origine, mij herinnert aan een kinderliedje dat ikzelf zong, meer dan 40 jaar geleden... En dààr, denk ik graag es over na...
Zo gaat dat dan. De bootjes zijn weer weg, weggevaren al dragend door de wind. Eigenlijk denk ik dat het er een ietske minder poëtisch aan toe ging, maar de Tall Shipsdrukte is voorbij. Zo druk was het nu ook weer niet. Er werd heel wat volk verwacht, maar wat men niet in de hand heeft, is het voorspellen van 't weer en wereldvoetbal. Deze factoren hebben een toch wel belangrijke bijdrage geleverd voor het reilen en vooral zeilen van dit evenenement.
Gisteravond hielpen we mee de boel onder controle houden op de Groenplaats. Tussen de trams door, kwamen sommige mensen hun klachten, of hun plezierige ervaringen vertellen. Een Spaanse vrouw, nog helemaal in rood en geel geschilderd, maar niet bepaald fris meer, roept nog een ferme 'olé'. Ik moet lachen en wanneer ze me ziet, steek ik m'n duim omhoog. Deze kleine beweging is voor haar voldoende om een betoog te te beginnen over het 'vuile spel' van die Hollanders, zoals zij het vertaalt. Ik knik en geef haar gelijk. Het heeft immers helemaal geen zin om gelijk welke soort discusie met haar aan te gaan. Ze is zo dronken als wat en ze drijft wellicht nog puur robotsgewijs op haar laatste droppels energie. Zwaaiend met de armen en pogend te zingen, maar eigenlijk roepend: 'Viva España!!!' zwalpt ze de Groenplaats over. Iedereen op het perron moet lachen. 'k Weet niet of het leedvermaak of amusement is...
Een man die ook al genoeg op heeft, komt naast me staan. Hij begint een relaas over 'de jeugd', nadat ik enkele jongeren die met de deur van de tram spelen op agressieve wijze, terecht wijs. Hij vindt dat de maatschappij naar de knoppen is, en we totaal verkeerd evolueren met zo'n schandalige jeugd. Ik knik, want besef dat ook met deze man beter niet geredetwist wordt. Z'n tram komt er aan en hij stapt op, want hij gaat er nog ene drinken.
Er wordt regen, bliksem, donder, storm verwacht. Gelukkig maar, komt deze verwachting niet uit. De avond verloop rustig en we kunnen met z'n allen op tijd naar huis, joepie!!!
Vandaag hadden we prachtig weer. Het was meteen te merken aan de opkomst van de nieuwsgierigen. Camera's allerhande werden meegesleurd en de Schelde met z'n zeilenvulling is heel veelvuldig digitaal vastgelegd, daarvan ben ik zeker. Er kwam nogal wat volk op de afvaart. Ook weer niet zoveel als we verwachtten, maar niettegenstaande zagen we toch heel wat genieters richting Scheldekaaien wandelen. De trams zaten niet overvol. Het was eerder een gezellige drukte, lekker leuk. Eventjes kregen we de kans om een kijkje te nemen aan het water. Dat, in een heerlijk zonneke, zalig gewoon. We zagen de matrozen ijverig in de weer. Ik hoopte zeilen te zien, maar dat lukte niet, de boel was fijntjes opgerold. Lang konden we niet blijven natuurlijk, er werd van ons verwacht dat we de perrons aan de eindhalte van de trams in 't oog zouden houden. Gauw de controleurs verwittigd dat we terug ter plaatse waren en onze blikken dan maar weer gericht op trams, perrons en omgeving.
De sfeer was zeer leuk, ook al kwamen af en toe mensen klagen over de tramchauffeur die niet wacht op hen als ze komen aangelopen. Daarom heb ik me wat later bij de chauffeurs gezet, zodat ik kon verwittigen wanneer ze hun deuren konden sluiten. De gekoppelde voertuigen staan aan de eindhalte immers in een bocht en de chauffeurs kunnen gewoonweg niet zien of er nog mensen van achter de tram komen.
Et voilà, iedereen content. De masten aan de einder verdwenen en diegenen die nog blijven hangen op de terraskes, worden door de collega's van de late shift wel de juiste weg opgestuurd.
'k Ga zeker niet zagen over de zomer. We hebben zomerweer, dat hoort zo in dit seizoen, dus wat mij betreft, laat de boel maar draaien. Toch, ben ik -samen met m'n collega- één van de weinigen met dit standpunt, ondervinden we. Er wordt gepuft, gejammerd, en vooral gesakkerd of erger. Ik las het onlangs nog en was dus een verwittigd persoon. Mensen houden niet van warm weer, ze vragen er enkel naar als 't kouder is. Wanneer het warm is, worden heel wat mensen lastig. Men wordt onverdraagzaam, geduld ontbreekt, kortom, men voelt zich een ietwat ellendig en gaat zich als een verwend kind gedragen.
Gelukkig geldt dit niet voor iedereen, maar sommige volwassenen tonen toch een accuut tekort aan zelfbeheersing wanneer de temperatuur stijgt. Jaaa-aah, het is warm in die bus en tram, maar het is warm voor iederee-een. Enfin, gisteren waren we er gelukkig snel bij wanneer een handgemeen op de bus dreigde te ontstaan, tussen een vrouw en twee jonge kerels. M'n collega was het dichtst bij de betrokkenen en zette zich prompt tussen hen in. Hij zei geen woord, maar blokkeerde de boel lichamelijk en bijgevolg ook mentaal. Ik hield de boel vanop een afstandje in 't oog. Ongemerkt voor de betrokkenen, maar opgemerkt door m'n collega, wisselden we blikken van verstandhouding. Het was de oplossing bij uitstek, want het hielp. Een knokpartij voorkomen, zeer duidelijk. Toch wist ik, dat als de twee partijen aan dezelfde halte zouden afstappen, het euvel niet opgelost zou zijn. Opletten geblazen dus. M'n lichte vrees werd bewaarheid. Ze waren nog niet goed van de bus of het begon weer en het bleef niet bij woorden. Ik vloog dus van de bus en zette me tussen hen in. Ik bekommerde me om de vrouw, gaf haar vooral het gevoel dat ze haar verhaal kwijt kon. Ze stortte zich met haar verwijten over de kerels, tegen mij. Ondertussen hield m'n collega de heren in de gaten, die afdropen. Ik luisterde vooral en liet de vrouw verstaan dat een vechtpartij echt niet een goede oplossing is. Zij zou immers zelf de grootste dupe worden tegen zo'n twee jonge gasten, die er niet voor terug deinsden haar tegen de vlakte te werken, had ik gemerkt. Zij ging dan maar de andere kant uit. En wij wandelden naar de volgende halte om de boel effe te overpraten met z'n tweetjes. We waren best tevreden met de goede afloop. Ik ben er zeker van dat hier anders bloed had gevloeid. Ook al ging het over een akkefietje, de mug werd een olifant.
Vandaag puft iedereen nog erger. Iedereen moet kwijt hoe warm het wel is. Op zeker moment vertel ik m'n collega dat als ook nog maar één persoon over het warme weer gaat jammeren, ik ga gillen dat zagen hen niet zal afkoelen. Dat net gezegd hebbende, herpak ik me. Men zou mij wel es kunnen verwijten last te hebben van de warmte. We ondergaan dus... en ach, tegen de collega's antwoorden we plagend dat er best nog wel een graadje bij mag. De reizigers geven we gelijk, of, we vragen luidop aan de chauffeur of hij de verwarming wil afzetten. Maar, lachen, oh nee, grappig worden we niet bevonden, tenzij door onszelf. De binnenpretjes kunnen niet op.
De dag vliegt voorbij, maar eens het tijd wordt naar kantoor te gaan, heeft mijne maat zijne klop gekregen. Hij strompelt nog wel niet, maar hij is toe aan afkoeling. Toch, zijn we tevreden hoor. De twee volgende dagen hebben we rust om er maandag volop in te vliegen, want dan krijgen we de drukte van de Tall Ships Race te verwerken.
Gisteren, een dag van 35°C én vrijdag. Wij vermoedden dus vandaag met een vroege shift nogal wat dronkaards te zullen ontmoeten tegen wil en d(r)ank. Maar hoe mis we toch kunnen zijn hé. Hoewel we helemaal niet teleurgesteld zijn, de bal te hebben mis geslaan. Niettegenstaande waren er wel enkele mensen die nog geen bed hadden gezien en onder invloed hun stee probeerden te vinden, dat vermoed ik toch. Maar alles viel heel goed mee. Geen agressieve of uitdagende toestanden vandaag.
Een man zit nogal losjes bewegend te redeneren tegen een vrouw, in het wachthokje. Ik merk direct dat hij dronken is, dus hou de boel wat in de gaten. De vrouw blijft afstandelijk, maar reageert op de man door af en toe lichtjes te knikken met het hoofd. Daarom wandel ik zeer langzaam voorbij hen. M'n collega wandelt achter me. De man krijgt ons in het oog -wat de bedoeling is- en reageert onmiddellijk met de woorden: 'Hier hedde ze, de gangsters.' Ik glimlach en antwoord: 'Ha, ook een goeie morgen.' Mijn collega groet hem ook met een glimlach. Deze manier van doen, maakt dat de man z'n beklag over een voorval kwijt moet. Wij knikken begrijpend wat hem mild stemt en hij begint te grappen. Eigenlijk is er niks grappigs aan wat hij zegt, maar de toon op zich zegt genoeg, dus lachen we wat, zodat hij goed aanvoelt dat we 't helemaal niet slecht met hem voor hebben hé. De tram komt er aan, de vrouw stapt op, hij en wij ook. Hij begint te lallen tegen iemand anders op de tram. Iedereen kijkt wat geamuseerd. Ik merk dat iedereen ook in de smiezen heeft, dat wij hem wel in 't oog houden. Er wisselen blikken van verstandhouding. De man zegt dat men moet oppassen voor moslims, vooral als ze drinken. Hij voegt er aan toe, dat hij zelf ook moslim is, wat op zich erg grappig overkomt natuurlijk. Hij steelt de eerste show van de dag. Dronken is hij zeer duidelijk, maar hij is nog net genoeg allert om te weten waar de grens ligt tussen wat wel en niet kan.
Even later staan we weer aan een halte de tram op te wachten. Mijn collega is een snor aan 't kweken, die een grote waarde begint te krijgen. Binnenkort zal hij een ereplaats krijgen in de Snorrenclub, als hij zo verder gaat. Vele collega's spreken hem er over aan, wat hem enorm pleziert. Hij is fier op z'n pronkstuk. Een voorbijganger stevent regelrecht op m'n collega af en vraagt of hij z'n baard -want die heeft hij ook en daar is hij al even fier op- nog niet beu is. Onze ogen schieten effe vol vraagtekens, maar we merken dat ook deze man onder invloed is. Hij ziet er onverzorgd uit, maar 't is een amusante man. Hij spreekt echt plat aantwaarps, zoals wij dat zeggen en de daarbij horende intonatie, maakt de boel compleet. Hij argumenteert over het trimmen van zijn baard en geeft een hele uitleg over zijn leven als matroos, zijn ouderdom, zijn drankprobleem, zijn tatoeage. Dat, allemaal op enkele minuten tijd. En, tussendoor weet hij ook nog gerichte vragen te stellen over die baard en snor van mijne maat. Z'n ogen zitten vol deugnieterij. Wanneer het trammeke eraan komt, heeft hij direct door, dat wij mee moeten. Hij groet ons vriendelijk en gaat verder, met een air precies of hij wandelde ons gewoon voorbij. Erg geamuseerd hijsen we ons op de pcc. Een vrouw die ook aan de halte stond te wachten, spreekt me aan over de man. Ze spreekt slecht Nederlands, maar probeert: 'Man vuil hé, stinkt.' Waarop ik moet lachen en antwoord dat ze gelijk heeft maar dat hij gewoon een praatje wilde maken. Ze geeft aan dat ze me begrijpt en zet zich neer.
Het nachtleven in de stad, zorgt voor enige ochtendnaweeën. En vandaag vallen ze best mee...
Net terug uit een (veel te korte) vakantie, heb ik nog een dagje extra vrij. Jetlag zou me anders wel eens parten kunnen spelen bij m'n job. Die allerlaatste dag, samen thuis heeft voor mij iets van 'nog een laatste dag samen genieten'. Manlief wil heel erg graag naar de stad om te kijken of er iets interessants is te vinden in de fnac. Ik beloof mee te zullen gaan, maar als het te druk is, blijf ik niet. We nemen dus de tram naar centrum stad en het is lang niet zo druk als ik had verwacht. Last van de warmte, zoals ik al velen heb horen zeggen vandaag, hebben we niet. Wij komen uit een veel tropischer klimaat en hier is de lucht veel droger. Puffen doen we (nog) niet dus, in de tram.
Wanneer we huiswaarts keren, is het een uur of 15u. Er is meer volk op de tram dan bij het heen gaan. Wij hebben chanse en vinden een zitplaats. Da's maar goed ook met net iets te zwaar geladen plastiek tassen, die wel eens zouden kunnen scheuren. We vergaten onze sterkere tassen mee te nemen, met ons hoofd nog in de wolken, wat nalatig geweest dus. Toch, die zitplaatsen hebben we te danken aan het feit dat nogal wat volk aan de Groenplaats afstapt. Ik hoor mensen klagen. 'Ze' laten je niet door. 'Ze' trappen op je tenen, maar een pardon kan er niet af. 'Ze' stinken naar 't zweet. Enfin, hiermee is de eerste stap naar thuis weer gezet. Klagen, steen en been... Jippieyayee, denk ik, we zijn duidelijk weer in onze havenstad. Maar verder trek ik het me beslist niet aan, de klagers zijn immers afgestapt.
De volgende halte willen enkele vrouwen met een buggy op de tram. 't Is maar zo'n klein pcc'ke, ze krijgen de kinderwagen er niet op. Met vier proberen ze langs alle kanten. Op de tram staat nog een moslimvrouw die ook nog een handje wil toesteken. Ze is Gents, denk ik, want ze heeft een opvallend accent, maar spreekt zeer vlot Nederlands. Ze dirigeert luid, zodat je't verstaat tot achteraan in het voertuig. Maar het haalt niks uit. De vrouwen buiten, besluiten dan maar om op de volgende tram te wachten. Wanneer de moslimvrouw de halte daarna afstapt, zie ik een dame op het perron staan, die een hele mooie designblouse draagt. Ik merk het direct op aan manlief. 'Wow' knap stukje stof, draagt die vrouw! En het staat haar fantastisch!!! Manlief gaat akkoord. De moslimvrouw heeft het bij het afstappen ook gemerkt en we zien hoe ze de dame aanspreekt. Ze keurt als het ware de dame, die zich omdraait om de moslimvrouw de achterkant te tonen, wellicht heeft ze't gevraagd. We rijden verder. Spijtig, ik had dit tafereel nog eventjes willen volgen. Maar, dit is het! Dit is het bewijs dat we weer thuis zijn...
Het zien van die kleine dingen, die m'n dagje maken...
Op weg naar 't werk, zit het wat tegen. Ik merk al snel dat de mensen nors en humeurig zijn. Raar toch, 't lijkt wel of het een microbe is die wordt doorgegeven. Eens iemand vies kijkt of een vervelende opmerking maakt, zijn de poppen al gauw aan't dansen. Het slaat over op anderen, en men heeft zichzelve niet in de smiezen. Men geeft er dus aan toe en kankert en zevert maar over futiliteiten. Ook ik krijg een hoop beledigingen naar m'n hoofd omdat ik een man niet toelaat te gaan frunikken aan de deurkast boven de voordeur in de ouwe pcc. Wanneer ik (terwijl ik de kast weer sluit met de sleutel) hem zeg dat ie daar met z'n pollen moet afblijven, heeft hij blijkbaar niet begrepen wat ik bedoel en hij is ferm op z'n tenen getrapt. Ik krijg scheldnamen naar m'n hoofd, waar ik nu, uren later nog van duizel. Maar, wakker lig ik er niet van. Zo'n persoon is mijn wakker liggen absoluut niet waard.
Wanneer ik van de tram stap en nog eventjes te voet verder moet, haal ik enkele malen diep adem en bedenk me, dat ikzelf in de hand heb of m'n dag wel of niet goed zal verlopen. Ik besluit dus ervoor te zorgen dat m'n aura wat positiever gaat stralen, recht m'n schouders, kin omhoog en denk aan vrolijke dingen, zoals bijv. m'n lieve schatten van kleinkinderen, die steeds stralen. Wanneer ik m'n collega's op het werk zie en groet, helpt het ook al. En tegen de tijd dat ik met m'n maat de dienst begin, voel ik dat 'het' wel goed zit.
En ja hoor, er wordt weer normaal gegroet, geglimlacht en geknikt zoals het een beschaafd mens betaamt. Even later, wanneer we op de Rooseveltplaats een bus willen nemen, laten 2 chauffeurs me weten dat ik wat verder op het perron een kijkje moet nemen want er is wat loos. Er zit een vrouw -onder invloed van drank en drugs- een man die op een ander perron zit, een hoop te verwijten. De man blijft er -gelukkig maar- rustig bij, maar z'n gezicht staat ernstig genoeg zodat ik een mogelijke reactie niet uitsluit, als dit blijft duren. Ik neem het heft in handen en wend me tot haar, zodat ze de man gerust laat. En, het lukt! Nou, ben ik aan beurt, ik kan haar vertrouwen winnen en ze barst in tranen uit en neemt me vast, precies of we zijn de beste vriendinnen en we hebben mekaar in eeuwen niet gezien. Nou, knuffelen doe ik best graag met de juiste persoon, maar ik ben er echt niet gek op, met iemand die ik niet ken. Nog minder met mensen onder invloed van watdanook. Maar ja, ik kan haar, zo wenend en klagend niet zomaar wegduwen hé. Laten begaan dus maar. Uiteindelijk besluit ik -met goedknikkend gebaar van m'n collega- haar op weg te begeleiden. Want, als ik haar hier achter laat, zal ze direct iemand anders lastig vallen. We nemen de tram en ik zet me naast haar tot ze afstapt. Ze vertelt haar misère -vicieuze cirkel waar ze niet uitgeraakt- en we zitten lang genoeg op de tram om haar een beetje opgepept te krijgen, net voor ze afstapt. Prachtig vind ik dat, ook al zitten mensen met hun hoofd te schudden voor 'zo'n schandalig gedrag enz...' iemand een zakdoekje komt brengen, naar het voorbeeld van m'n collega die me zo eerder al heeft geprobeerd te vrijwaren van overtollig lichaamsvocht van deze vrouw.
Naderhand, besluit ik tegen m'n collega dat ik -alvorens het werk verder te zetten- naar de dichtstbijzijnde loods wil gaan om me op te frissen. M'n hemd is helemaal vuil van haar oogschaduw en ik voel me niet bepaald proper na al de kussen, de tranen en lebbers waarmee ze me doopte. Niettegenstaande heb ik toch een heel klein beetje een tevreden gevoel omdat m'n opzet geslaagd is. Niemand werd nog lastig gevallen en ze is tevreden naar huis... ofzo... Echt helpen kan ik niet, maar dat kleine momentje heb ik dan toch een lichtpuntje kunnen tonen, hoop ik.
Een jonge collega die op een andere lijn rijdt, verlossen we van een bierblikje dat achter hem in z'n stuurpost ligt. Het zit weggepropt tegen het raam en is dus heel zichtbaar voor de passagiers. Absoluut geen zicht, besluiten we al lachend. Het is niet van de chauffeur, daar zijn we wel zeker van. Hij wist het niet, maakt zich er niet erg druk om, maar begrijpt onze reactie wel. We vermoeden dat iemand dat blikje aan de voorganger van deze chauffeur heeft gegeven, gevonden op de tram, en die dat daar heeft geplaatst om het nadien weg te gooien, maar vergeten. 'k Had er eigenlijk dolgraag een foto van genomen, maar heb geen apparaat bij me. Bon, het imago van De Lijn hebben we vandaag weer eens een flinke poetsbeurt gegeven, peins ik een beetje sarcastisch grappend.
Eén ding staat vast, ik eindig m'n werkdag maar weer met een goed gevoel.
Soms is 't een soep... dat openbaar vervoer. Soms valt het wel mee en soms is 't een hele dikke erwtensoep, of erger, gewoon niks.
Met 'niks' begint m'n dag op weg naar 't werk. Maar, ik heb chanse want 'niks' verandert na 'een kwartierke te laat' naar 'trammeke op komst'. Daar ik altijd goed op tijd vertrek en dus meestal te vroeg op het werk ben, heb ik wat respijt. Vele mensen staan te wachten en daar ik vandaag (soms doet een mens rare dingen) in uniform naar 't werk ga, wordt ik door velen onder hen ter verantwoording geroepen. Maar, mijn naam is haas, ik weet echt van niks. Al wat ik kan doen, is vermoeden, maar mijn vermoedens durven wel eens ferm verkeerd zijn, en vooral daarvan breng ik de mensen op de hoogte. Wanneer we zien aan de 'bollekes' dat er een trammeke op komst is, stel ik iedereen gerust. Maar ik besef maar al te goed, dat de kans redelijk groot is, dat er al erg veel volk op het voertuig zal zijn. En er komt een pcc'ke, een lief, enkel platkopke. Een oud trammeke dus, met van die kleine deurkes, waar de kinderwagens van hedentedage niet op geraken, tenzij toegeplooid. Maar soit, mensen willen hun best doen tevreden te zijn en de moeder met niet-opgevouwde kinderwagen blijft dapper wachten op de volgende tram, daar ze er toch niet bij zou kunnen met die hele santenboetiek. Wij -want ook ik ben opgestapt- rijden verder, traag, want de chauffeur krijgt een 'b'fout en wordt afgeremd terwijl we een brandlucht in de tram krijgen. Ondertussen vertelt hij me in grote lijnen dat men langer dan een uur onderbreking heeft gehad vanwege een panne aan de bovenleiding. Ik besef dat ik dus veel geluk heb, maar een kwartierke te laat te vertrekken. Maar...
Zodra we aan de volgende halte komen, laat het voertuig het afweten. We merken dat er problemen zijn met de trommelremmen en ik help alvast de chauffeur en ga er twee afzetten. Psychologisch heeft dat ook het voordeel dat de passagiers zien dat er iets mis is en wanneer de controleur -zeer snel trouwens- ter plaatse komt, zit er niks anders op dan iedereen weer te laten uitstappen. Er stond ook op dit perron al veel volk, dus nu staan de mensen zowat op mekaar gepropt, wachtend op de volgende tram. Sommigen vragen naar alternatieven en ik geef hen de nodige informatie. Maar begrip is er, enkelen zeggen me dat ze al vermoedden dat er wat mis was, vanwege de brandgeur en ze hadden me bezig gezien, toen ik m'n handen ging viesmaken... De kapotte wagen wordt verderdoor opzij gezet.
Wanneer weer een tijd later de volgende tram komt, is het een lagevloertram, dat valt dus mee, want iedereen kan mee. Ik zie de geduldige kinderwagendame en knik haar toe. Ze lacht me toe en is tevreden met de ruimte die ze hier heeft.
Daar er één en ander is veranderd met het openbaar vervoer in onze Koekenstad, hebben mensen het wel eens moeilijk met die veranderingen, dat is 'des mensen'. Niet iedereen staat er voor open. Er wordt dus veel geklaagd, soms onterecht, maar soms ook terecht. Vandaag moeten we op een andere lijn dan gewoonlijk meerijden om poolshoogte te nemen, hoe het verloopt na zo'n verandering. Er wordt geklaagd, gezucht en vooral, veel vragen gesteld. Wij luisteren, geven uitleg voor zover we zelf op de hoogte zijn en maken notities voor ons verslag, later op de dag. Eén man klaagt: 'Vijftig minuten asjeblieft, om zes km verder naar m'n werk te gaan. Besef je dat wel...? Alle dagen vijftig minuten... da's toch teveel van het goede hé.' Ik vraag hem, denkende dat het antwoord 'een half uurke' ofzo zal zijn: 'Ja meneer? En terwijl het vroeger hoe lang duurde om naar het werk te geraken?' Waarop de man zonder slag of stoot: 'Ja... toen duurde het langer...' antwoordt. Ik ben van m'n melk, want begrijp echt niet goed wat het probleem is. Maar hij blijft maar doorgaan, zeggende dat hij geluk heeft dat men op z'n werk soepel is wat zulks betreft. Ik besluit om geen discusie aan te gaan, maar zeg hem dat hij altijd een klacht kan neerleggen indien hij wenst en dat hij de situatie dan maar goed moet uitleggen in zijn klacht.
Dàt soort klachten mag men van mij op de daarvoor voorziene dienst beantwoorden...
En ik... denk er nog wel efkes over na, of zo'n klacht nou van een klagende klager is of een tevreden klager...
'k Zeg het wel eens meer, ongemeend, maar de aanleiding is er zowiezo. Er zijn zo van die dagen dat 'het' precies in de lucht hangt. Zowel dagen met overwegend negatieve, als positieve gebeurtenissen of toestandjes. Mensen zijn blijkbaar toch erg gevoelige wezens wat betreft sfeerbeeld aanvoelen, of op z'n minst, nogal wat mensen vallen ten prooi aan een bepaalde sfeer, lijkt het.
Wanneer ik op weg ben naar het werk, met de tram, wordt ik aangesproken door een dame van Aziatische oorsprong. Ze spreekt vloeiend Nederlands. Ze vraagt me waar ik m'n oorbellen kocht... misschien ook in Thailand? Waarop ik haar vertel dat ik daar nog nooit ben geweest. Maar, de oorbellen die ik op dit moment draag zijn uit Mexico. Blijkt dat deze vrouw identiek dezelfde oorbellen kocht op haar vakantie. Ze is er zeker van, ze draagt ze niet op het moment, ik kan dus niks bevestigen, noch ontkennen. Ze vindt ze toch o, zo mooi. Ik beaam zonder aarzelen, want, wij vrouwen, kopen geen lelijke spullen. Even grap ik nog wat verder over 'onze' goeie smaak en het feit dat ik uit het buitenland heel graag oorbellen mee breng. Enfin, het rurale is er zo wel af, tenzij Mexico op ruraal gebied iets gemeen heeft met Thailand. Het stoort me niet echt, onze bijdrage aan de economie is er alleszins geweest én zowel zij als ik, kochten deze accesoires omdat we ze wilden hebben... Ze is het volledig met me eens en al lachend gaan we verder onze eigen weg. De complimentjes die we mekaar gaven meedragend, toch wat mij betreft, op weg naar het werk. Mijn dag begon al best leuk, verzeker ik mezelf.
'k Had vandaag een nieuw vestje aan op weg naar 't werk. Knal knalgroen! Niet dat ik graag fluokleurtjes draag, maar het model was nou net wat ik nodig had en het was enkel in deze kleur te verkrijgen. Toen ik nadenkend voor de spiegel in de winkel stond af te wegen of ik het nou wel of niet zou kopen, vond ik eigenlijk wel dat de kleur me goed ging. Dus, draag ik dit vestje op weg naar 't werk, zodat ik ook eens rustig op de tram kan zitten op weg naar en van het werk. Doch, m'n collega controleurs op kantoor, plaagden me van het eerste moment dat ze me met deze vest zagen binnenkomen op kantoor. Dus, ter verdediging en om hen een andere reactie te ontlokken (wat mislukt), loop ik m'n chef z'n kantoor binnen. Ik stel hem voor ons uniform aan te passen in dit prachtige groene fluokleurtje, want, geen twijfel, we worden zowiezo 'gezien'. M'n baas gaat niet in op m'n sublieme voorstel, maar verzekert me dat het me goed staat. Het verjongt me erg, voegt hij er nog aan toe. Lap! 't Was niet m'n bedoeling een compliment af te snoepen, maar toch krijg ik het rond m'n oren. Ik antwoord dan maar dat ik nog zal moeten oppassen niet in de pampers te belanden...
M'n collega heeft z'n haar weer op z'n eigen speciale manier samen gebonden. Heel regelmatig wordt hij met tv-personages of andere bekenden vergeleken. Maar eigenlijk zijn deze vergelijkingen helemaal niet juist. Hij lijkt in de verste verte niet op die personages, en vooral, hij is zichzelve. Maar ach, de meeste van die tv-figuren ken ik zelf niet eens, ik ken hen enkel van een foto hier of daar in een blad dat ik wel eens in m'n handen krijg. We zijn onze dienst aan 't doen op de tram. Er komt een jongen, niet ouder dan 13jaar naar m'n collega en zegt hem dat ie zijn haar 'graaf' vindt. M'n collega een beetje verbouwereerd, bedankt de jongen, die -eindelijk- m'n collega een keer een juiste beschrijving geeft ipv hem te vergelijken met een spotlightpersoonlijkheid. Collega vertelt het me, uiteraard erg positief aangedaan door deze jonge knul. We lachen en zijn het er over eens dat deze jongen wellicht eerst veel moed heeft moeten samenrapen om hem dit te komen vertellen. De jongen zelf straalde trouwens zelf ook heel wat persoonlijkheid uit. Ik hoop en denk dat ie het nog ver zal brengen.
Weer wat later verklaart een chauffeur die ik lang niet zag en even ga groeten, dat ik er toch o, zo goed uit zie. Snel voegt hij eraan toe, dat ik er anders ook niet slecht uit zie hoor... Maar nu... Enfin, ik zie er dus erg goed uit blijkbaar. 'k Bedank hem natuurlijk, maar besef ook wel, dat hij waarschijnlijk wel overdrijft. Niettegenstaande doet 't altijd goed hé, nou... toch als het sarcasme er niet afdrijft hé.
Wij zijn er alleszins zeker van... ook het positieve blijft hangen. Wij voelen ons, dank zij al deze complimentjes picobello. Het allerleukste is, dat we'r allebei door getroffen zijn. En... het geeft zelfs energie!
Een koppel (man-vrouw) stapt op de tram. Oké... niks aan de hand. Zij is duidelijk boven haar theewater, maar ze gedraagt zich niet storend. Hij voert een gesprek zonder inhoud met haar en m'n aandacht blijft niet bij hen, daar het niet nodig is. Hij rijdt echter maar tot één halte verder en stapt af. Zij zoekt in haar tas en spreekt me aan in 't Frans met haken en stoten. Jong is ze niet... wanneer iemand ouder is dan ik, dan is die niet meer 'jong' plaag ik mezelf wel eens. Wat niet wil zeggen dat ie dan oud is...
Ze vraagt of ze een ticket moet kopen. Ik vraag dus of ze geen abonnement heeft, of een ticket, gekocht op een vorig voertuig kort geleden. En nee, dat heeft ze niet. Ze kan haast niet op haar benen staan, merk ik nu. Oké, de tram is in beweging, dus dat helpt ook niet echt. Ze blijft half rechtstaand in haar tas wriemelen. Dus zeg ik haar zich neer te zetten. Ik stel voor dat ik dat ticket wel zal halen voor haar en vraag dus 2 . Na enkele lange minuten overhandigt ze me het munststuk. Ik haal bij de chauffeur, die geamuseerd de situatie observeert, een vervoersbewijsje. 'k Laat hem nog effe weten dat vallende dronkevrouwen voorkomen, beter is dan hen te moeten helpen opstaan...
De vrouw in kwestie bedankt me veel te uitbundig. Ze vindt me 'adorable, aimable, une vrais amie' enz... Ze neemt m'n hand vast wanneer ik haar het ticket wil overhandigen en lost me niet meer. Stillekes probeer ik m'n hand terug te trekken, het is immers het mijne en ik heb het beslist nog nodig. Ze kust m'n hand en aait het. Ik vind het alles behalve heerlijk. 'k Weet wel dat ze't goed bedoelt, maar ik hou echt niet van handenkussers en -inbeslagnames. Wanneer ik eindelijk weer zelf de controle over dat ledemaat bezit, neem ik gelijk wat afstand van de dame die me blijkbaar fysiek aantrekkelijk vindt. Ik blijf beleefd natuurlijk en zeg haar dat ik toch maar enkel m'n job doe. Ze weet niet waar het centraal station is, dus verzeker ik haar dat ik wel zal verwittigen wanneer we daar zijn. Ze verwart me met een politieman die haar blijkbaar ooit naar huis bracht. Even vermoed ik dat ze dit op een verdoken manier nu probeert gedaan te krijgen. Ik hou het daarna kort, want als dit gesprek lang aanhoudt zou ik wel eens horendol kunnen worden voor de rest van de dag. M'n collega laat haar met alle plezier aan mij over en blijft mooi op afstand 'genieten'. Ik zeg hem dat we iets verder meerijden dan we hadden gepland, want ik ben er zeker van dat ze anders al slapend aan de eindhalte zal terechtkomen. Ook de chauffeur is tevreden met de genomen beslissing. En, inderdaad, wanneer we aan het station komen, ligt ze zo goed als mogelijk onderuit te snurken. Ik mag haar wakker maken, wat ik zonder compassie dan ook doe. Ze bedankt me weer heel erg overdreven vriendelijk voor m'n zorg om haar. Wanneer we zijn afgestapt, neemt ze m'n arm en trekt me dichtbij en geeft me natte lebbers. Ik trek me weg, want heb daar echt geen behoefte aan, maar ze is toch iets weerspanniger dan ik had verwacht en krijg de kuslading in m'n nek. Gelukkig niet in m'n gezicht zoals ze trachtte...
We wijzen haar het stationsgebouw, want ze nijgt de verkeerde richting uit te gaan en maken ons dan uit de voeten. Ik lach wat groen naar m'n collega, bij wie de pretoogjes duidelijk flikkeren...
... en ik zeg: ' Een douche, ik wil onder de douche...'
't Is lang geleden dat ik hem zag... Toch, ik twijfel even of ik hem wel zal groeten, hoewel hij in uniform is. Hij staat achteraan in de tram, is rij-instructeur (tof woordje, niet? ) Ik ken hem van voor ik bij De Lijn ging werken, maar wil hem niet storen in z'n werk. 'k Weet het niet met zekerheid, maar het is mogelijk dat ie mee rijdt om de rijstijl van de chauffeur na te gaan, zie je. Dat gebeurt (gelukkig) wel eens hé. Enfin... hij staat grimassen te trekken en blijft m'n aandacht trekken, ook al had ik hem van verre een knipoog toe geworpen. Na nog eerst iemand geïnformeerd te hebben, ga ik naar hem toe. Hartelijk weerzien natuurlijk, na zo'n lange tijd. 't Is altijd leuk eens effe bij te praten, hoewel... bijpraten er niet echt van komt. We hebben nog niet veel gezegd, wanneer een man ons aanspreekt met de woorden: 'Haaa... jullie zijn van De Lijn, nietwaar?' Wij beamen. Ik zet me al in de 'interesse-houding' want ik verwacht een vraag/antwoord situatie.
Daarom wellicht kijkt de man me aan en begint: - Ik weet niet hoe ik het moet aanpakken, maar ik heb een voorstel voor jullie. - Haja...? En wat is dat dan? Laat ik geïnteresseerd weten, want ik denk dat het -zoals meestal het geval is- over voertuigen zal gaan die nooit tijdig aan de halte komen. Maar nee hoor... - Wel, ik heb zo gedacht dat het beter zou zijn, dat er trammen met een verdieping zouden worden ingezet. Dat zou toch veel beter zijn hé! Zo kunnen 'ze' veel meer mensen tegelijk vervoeren en hebben de mensen meer ruimte op de trams. - Geen slecht idee. Ga ik met de man mee. Toch probeer ik wat roet in z'n eten te gooien, want het mag niet te makkelijk gaan. Dus ik ga verder: - Toch, moet je'r rekening mee houden dat die voertuigen dan veel hoger zullen zijn dan nu. Dus, zal over het hele net de spanhoogte van de bovenleiding moeten aangepast worden, alsook de bruggen waaronder sommige trams rijden. Da's op zich allemaal niet zo evident natuurlijk. Het moet goed overwogen worden. De man blijft overtuigd van z'n gelijk en gaat verder: - Ach, maar dat moet toch kunnen hé. 'k Heb er al lang over nagedacht, maar ik weet echt niet hoe ik het verder moet aanpakken. Bij wie ik terecht kan met m'n voorstel... - Wel, als je alles heel erg goed overwogen hebt, dan maak je een plannetje, waarop alles duidelijk getekend staat met de afmetingen en alles wat er verder mee te maken kan hebben. Dan... Schrijf je alles uit. Tot in de puntjes moet je de détails uitleggen, want het is tenslotte jouw plan en er zouden dingen kunnen misbegrepen worden, zie je. Wanneer je dit allemaal in orde hebt, wend je je voor Antwerpen naar de Grote Hondstraat 58. Dat kan je persoonlijk doen, maar ook per post bijvoorbeeld, of, via het internet per mail. De man lijkt lichtjes uit z'n evenwicht gebracht. Ik had komend antwoord niet verwacht, eerder een verdediging van z'n standpunt, maar hij zegt: -Hmmm... oei, daar had ik nog niet aan gedacht. 't Is niet makkelijk dat allemaal op papier te zetten. Ik ga er toch nog eens goed over moeten nadenken. - Dat moet je natuurlijk altijd eerst doen alvorens het voorstel binnen te brengen, want 't is heus geen makkie om over heel Vlaanderen zonder goede voorbereidingen alles te gaan veranderen... Doe dus gerust en neem je tijd.
Hij is aan de halte waar hij moet afstappen, bedankt me om de informatie die hij kreeg en stapt af. Mij viel het ondertussen al op dat de instructeur stil bleef, maar ik had vanuit m'n ooghoek al wel een verbijsterd gezicht gezien, hem toebehorend. Pret had ik heus wel met deze situatie. M'n ouwe bekende laat me weten, dat deze job op m'n lijf geschreven is, waarvoor ik hem lachend bedank. Ik besef het heus wel, en nu weet je waarom ik deze blog schrijf. Aparte situaties doen zich met regelmaat voor. Hij voegt er nog snel aan toe: ' Ik zal wel in de rijschool blijven...' met een glimlach.
Maar goed dat we allemaal verschillend zijn, zo raakt elke job ingevuld... *wink*
Er is de familie Klepkes, alledaagse mensen met enige volkse uitstraling, die op de Vogelenmarkt een fiets ging kopen, voor kleine pagadder. Daar staan ze, fier en wel te pronken met de te grote, fonkelnieuwe, blinkende kinderfiets. Bengellief kan z'n oogjes maar niet van het uitnodigende rijwiel houden. Papa, de sterkste man op de wereld, draagt zorg voor het onhandig te dragen voorwerp, terwijl mama en grootvader de fiere, stoere kleuter proberen aan de hand te houden. Hij zou er immers het allerliefst vandoor gaan met z'n nieuwe fiets. Papa heeft hem op de tram geplaatst, op een zodanige manier dat men er zo min mogelijk last van ondervindt. Hij zet zich op de zetel waar zoonlief absoluut niet wil plaats nemen, want die wil de fiets niet lossen. Z'n kleine handjes moeten het geschenk aanraken op z'n minst. Vader zit dus op die zetel met de fiets tegen de zetel aangedrukt. Eén been naast de fiets, het andere been over de fiets geslagen, zodat niemand zich kan verwonden aan pedaals ed. Het fietsliefhebbertje hangt ergens tussen zadel en vader z'n benen geklemd zalig te genieten van de tweewieler. De bel is prachtig! Zoontje houdt niet enkel van fietsen maar ook van voetbal. En die bel, is toch wel een voetbal waartegen een voetje kan klepelen. Het rinkelt vrolijk wanneer de uk steeds weer die voetbal-fietsbel wil horen. Er zit nogal wat volk op de tram. Velen komen van die Vogelenmarkt en iedereen heeft wel iets interessants te vertellen, zo lijkt het. Niemand stoort zich aan het gelukkige bellende kind. Ik hou hen wat in 't oog, en geniet van de fiere ouders, vertellend over het kunnen van hun telg. Wanneer ze een annekdote niet genoeg benadrukken of een détail overslaan, verbetert grootva hen in de rede vallend, zodat ik absoluut geen verkeerd beeld zal krijgen van het wonderkind dat dra de wereld op twee wielen zal verkennen.
En, dan is er nog dat stille moment van de dag. We rijden voorbij en zien... die dronken nakomer, eenzaam op het perron. Nog vroeg, maar toch al laat, zit de jonge man helemaal alleen op het perron in het bushokje alleen te wezen. Hij beseft het niet, want hij slaapt. Hij zit te slapen, wellicht droomt ie fantastisch, want hij is een supporter van AAGent. Z'n blauwwitte sjaal nog rond z'n nek, siert z'n slappe lichaam, half onderuit gezakt. Helemaal alleen, na alle drukte die hij gisteravond en vannacht heeft doorgeploeterd voor het grote voetbalfeest, gevierd met enkele honderden-of-nog-meer fans. Moegestreden na een voetbalseizoen de overwinning vierend met een hoop onbekenden, zal hij afgezakt zijn. En straks, als hij wakker wordt, weet hij misschien niet meer waar hij zich bevindt. Zal hij zich verwonderd afvragen hoe hij is verzeild geraakt, daar, wij hij zich nu bevindt, helemaal moederziel alleen. Dan zal hij langzaamaan herinneren, dat z'n favoriete club met 3-0 overwon. Driewerf hoera!!! ...en vooral geen bier meer vandaag...
Met felle hoofdpijn zal hij voorzichtig huiswaarts keren. Zich niets beseffend van een kind dat dezelfde gelukzaligheid proeft vandaag... de voetbalbel rinkelend van z'n gloednieuwe fiets...
Eerder deze week was ik alleen op pad. In dat geval werken we een beetje anders, dan wanneer we met twee zijn, maar het komt op hetzelfde neer...
Ik kom op een bus en merk al snel dat de vier jonge kerels achteraan zich kostelijk amuseren. De vraag is: ten koste van wie of wat hé... Wanneer ik halfweg de bus sta en we aan de eerstvolgende halte komen, wordt net op't laatste nippertje gebeld. Wanneer de chauffeur stopt, stormen twee van die jonge mannen naar de deur. Tegen dat de tweede uit de bus is, snelt de eerste alweer terug op de bus en komt de ander hem ook weer achterna. Ik begeef me rustig naar hen, want ze zijn al snel terug achteraan in de bus bij hun maten gaan zitten. Eén van hen heeft z'n rugzak op de lege bank voor hen gezet, zodat hier niemand zou gaan zitten, vermoed ik. Ik leg hen uit dat ze het rustig moeten houden... dat de chauffeur z'n best doet om iedereen tijdig op z'n plaats van bestemming te krijgen en dat zulke grappen dus eigenlijk helemaal overbodig zijn. Terwijl ik zo tegen die jongen mannen praat, neem ik de rugzak van de bank en leg hem rustig op de schoot van één van hen. Hij zegt niks, neemt die rugzak aan en luistert, net als z'n maten. Een andere van hen antwoordt dat ze rustig zullen blijven en verontschuldigt hen. Ik glimlach en zet me op de lege bank voor hen, zodat ik hen goed met m'n antennekes in't oog kan houden. Eerst doen ze nog wat stoer onderling en vertellen op hun machomanier voorvallen over aanvaringen met de politie, wel of niet waarheidsgetrouw. Ik veroer geen vin, zit rustig te staren, maar blijf op m'n hoede voor het geval ze onnozel zouden doen. Na een tijdje zitten ze muisstil en praten zelfs niet meer. Ik kan het haast zelf niet geloven...
Wanneer ze afstappen aan de eindhalte, blijf ik zitten om hen voor te laten gaan en in't oog te houden dat ze geen spullen achterlaten of op de grond gooien. Op de zetel ligt een klein voorwerp in plastic verpakking. Het ziet er nieuw en gesloten uit. Ik neem het vast en merk dat het een condoom in gesloten verpakking is. Nou... denk ik bij mezelf... is het aan mij om hen effe te 'hebben'. Ik ga hen snel achterna en roep hen terug naar de bus. Ze zijn nog niet ver en komen weer. Ik geef hen het pakje met de woorden: 'Je bent nog iets belangrijk vergeten.' Eén van hen neemt het aan en roept tegen z'n vriend dat het van hem is...
Snel draait ie zich om en maakt ie zich uit de voeten.
Misschien zit het grijze weer er voor iets tussen, maar wanneer we onze dienst aanvangen is het helemaal nog niet druk op het perron naar Boom. Het Mano Mundofestival is bezig en vorige jaren was er een toeloop van jewelste. Nou, wij blijven niet op het perron, we nemen andere lijnen, waar we wel nodig zijn. We starten vrij rustig, alles verloopt zoals het maar best kan verlopen op het openbaar vervoer. Ook al zorgen de laatste maatregelen ivm de besparingen voor onenigheid bij passagiers en worden wij regelmatig ter verantwoording geroepen... Vandaag wil het meevallen. 't Kan natuurlijk ook zijn, dat we ondertussen gewend zijn geraakt aan klagende mensen. Wie weet, zijn we gewapend geraakt daartegen, of zelfs wel immuun. Alhoewel ik daar flink aan twijfel... bedenk ik me met innerlijk sarcastisch vermaak. Trouwens, wij kunnen niet meer doen, dan klagende reizigers informeren over hoe ze een klacht kunnen indienen, vooral luisteren en niet betweterig overkomen. Maar, het gaat dus goed...
Tot we aan een drukke halte komen en er drie 'rare' (voor alle gemak bestempel ik hen maar zo) figuren, waarvan twee serieus dronken, de tram willen nemen. Zij hebben een glas met drank in de handen. Ik aarzel niet natuurlijk en maak hen leutig 'nee'knikkend duidelijk dat de glazen niet mee op het voertuig kunnen. Ze aarzelen even, maar willen het nog eens proberen. Weer geef ik, vriendelijk glimlachend aan dat de glazen niet mee op de tram mogen. M'n collega zet zich naast mij, om hen op deze wijze het opstappen te verhinderen. Wanneer één van hen nog een keertje aangeeft toch te willen opstappen, hou ik voet bij stuk. Z'n vriend duwt hem zacht naar achter, net als hij met de andere dronkaard doet. 'Loesche tiepekes': denk ik. De vriend heeft door dat er problemen zullen ontstaan, wanneer deze twee mannen zullen willen doorzetten en hij voorkomt het. Een beetje macho-boos gooit één van de twee me arrogant een kus toe. Tevreden zie ik de deur sluiten en kunnen we vertrekken. Andere passagiers die met deze mannen op het perron stonden te wachten en nu op de tram zitten, hebben een wapen gezien in hun handen, wanneer ze samen op het perron stonden en vertellen het ons. In eerste instantie denk ik nog, dat dit wellicht wat overdreven is, maar de houding van deze mensen is duidelijk. Ze menen het, bloedserieus vertellen ze ons wat ze zagen. Wij slaan dus alarm en worden even later geconfronteerd met een interventie zoals ik ze nog nooit heb gezien, tenzij in een film. We zijn de
volgende halte immers afgestapt, om de voorbijrijdende trams in 't oog te
houden. Ze zouden daar wel eens kunnen op zitten. Maar, ze besloten om te voet verder te gaan en we merken hen al snel op. Informatie wordt doorgegeven, snel en wel. Sirenes (waarmee ik geen zeemeerminnen bedoel), politie rijzen als paddestoelen uit de grond. Alles verloopt vlug en correct. De mannen worden ingerekend en wij leggen een verklaring af bij de politie. En wat blijkt? Nee hoor, helemaal geen vals alarm. Ze waren wel degelijk gewapend...
Effe besef ik hoe blij ik ben, dat wij problemen proberen op te lossen op een sociale manier. Zo houden we de kerk in het midden en het pistool in de zak... of, beter nog... absoluut géén wapen!!!
Het regent vandaag, maar niet getreurd, ook de patatten hebben water nodig... Er wordt niet echt gezeurd over het minder goede weer. Des te beter natuurlijk. Integendeel, iedereen lijkt monter vandaag. Althans, toch op de bussen en trams waar wij komen. Toegegeven, zelf ben ik ook goedgeluimd en over m'n collega kan ik absoluut het tegendeel niet beweren. Af en toe grappen we wat. De lachplooi glijdt haast niet van ons gezicht. Ouwe gekenden toevallig op een voertuig zien zitten, helpt zowiezo ook om heerlijk hartelijk te doen, waardoor de pretlichtjes ook weer in de ogen schijnen. Dit geldt evengoed voor een collega die we lang niet zagen als voor een passagier die we kennen uit ons vorig leven.
Blijkbaar werkt dit aanstekelijk. Ik merk, dat wanneer ik lach naar iemand achteraan in de tram, ook iemand anders me vriendelijk lachend toeknikt. Dit gebeurt vandaag meermaals, het valt me op. Ik geniet er wel van, zo dikwijls vriendelijke uitingen doen een mens goed. 'k Besef dat wij, m'n collega en ik, zelf voor een deel aan de basis liggen voor die uitstraling, maar dit lukt echt niet alle dagen. Er hangt dus iets in de lucht, zou ik simpelweg kunnen stellen. Wat het is, weet ik niet... 'k Heb het er even over met m'n collega, die het ook is opgevallen.
Ook wanneer we mensen wijzen op akkefietjes, krijgen we nooit gemor. Aan een koppel Japanse toeristen leg ik uit dat er geen wafels mogen gegeten worden en prompt gaat de wafel opzij. Nouja, Jappanners zijn helemaal geen moeilijke mensen hé. Deze mensen staan bekend voor hun correcte houding en beleefdheid. Ik kijk al uit naar m'n vakantie binnenkort naar dat land, stel ik maar al te graag vast als ik deze toeristen hun reactie krijg. Maar ook een klein meisje met Marokkaanse roots, dat samen met twee broertjes en mama op de tram stapt, zie ik een open drankblikje ijverig verstoppen. Ik feliciteer de kleine meid voor het voortreffelijk proberen, want zo zal ze niet zo makkelijk morsen wanneer de chauffeur in de remming moet gaan, legik haar uit. Mama, kijkt verwonderd naar haar kleine meid en schudt ijverig met haar wijsvinger om haar aan het verstand te brengen dat ze dit niet had mogen doen. Toch, net op dat moment staat de bus stil, dus laat ik haar nog wat drinken, zodat het blikje leeg geraakt. Ze nemen het naderhand mee als ze afstappen en de kleine meid en broers waaien me nog na. Enkele tieners staan op een overvolle tram in groep vooraan tezamen geperst, wanneer ik wil opstappen. De scholen zijn uit en het is erg druk. Ze hebben allemaal blikjes drank in hun handen. Ik zeg terstond dat dit niet kan. 'Sorry jongens, maar dit kan echt niet in zo'n vol voertuig. Er gaat gemorst worden, die blikjes moeten er echt af.' Eerst willen ze niet natuurlijk, maar ik hou vol. Authoritair, maar vriendelijk. Twee van hen gaan snel het blikje wegwerpen in de vuilbak op het perron, een derde wordt weerhouden door z'n maat, dus maan ik hen aan om te reppen, want ze houden de tram tegen. Dit wordt ook opgelost. Na m'n verontschuldigingen voor het kleine oponthoud tegenover de chauffeur, kan die het ook appreciëren en geeft ie me gelijk. De tieners, proberen even de draak met me te steken, maar eindelijk krijg ik wel aan hun verstand waarom dit niet door de beugel kan. Er ligt een blikje op de grond aan hun voeten en wanneer ze afstappen, krijg ik ze ook zo ver dat ze dit meenemen. Ze doen niet moeilijk, en ook zij groeten me nog, wat toch m'n dagje maar mooier maakt.
Thuis gekomen, vertel ik m'n man over al die goedgeluimde mensen vandaag. Hoe goed ik me daardoor voel, merkt hij natuurlijk ook. 'k Zie mezelf niet in de spiegel op dat moment maar ik vermoed dat ik een warme stralenkrans rond me uitstraal... of zoiets... Even later op de avond, hoor ik op de regionale zender tijdens het nieuws dat deze week blijkbaar de 'goedendagweek' is... Het gaat er om mekaar een goed gevoel te geven. Mekaar een goedendag toewensen draagt daar toe bij, legt men uit. En wéér... moet ik lachen...
Nou... zouden we daar geen jaar van kunnen maken...?
Op een totaal onverwacht moment een roos aangeboden krijgen van iemand die je helemaal niet kent. Zelfs dàt kan je overkomen, tijdens een avondje dienst.
Nou, erg is dat niet hé. Dagje was al niet slecht. Eerder gewoon aangenaam... ja... zo zou ik het kunnen noemen. Maar dat ene roosje, nog dicht, klaar om de komende dagen te ontspruiten in een volle openstaande bloem, zonder dorens.... Ze werd zomaar in m'n handen geduwd, bij wijze van spreken. 'k Wilde ze niet aannemen natuurlijk. Een vreemde (onbekende), niet wetende wat hiervan de echte bedoelingen zijn... Trouwens, ik ben aan't werk, samen met m'n collega. Nee dus, nee meneer, ik ben bezig en kan uw bloemke niet aannemen, was zo ongeveer mijn lief weigerend antwoord. Maar meneer neemt geen 'nee' als antwoord. Hij drong aan, lief gedistingeerd, zoals Indische of Pakistaanse types wel kunnen zijn. Zijn bloemenbos, die hij nog wil verkopen tijdens de avond heeft hij laten liggen op de zetel in de tram.
'k Kan natuurlijk ook geen scène gaan maken, dus neem ik die roos aan. De aandacht is zowiezo al getrokken, merk ik. Hmmm... heel binnenkort neem ik nog eens deel aan een theater op de bus van Bad van Marie. Dit zou er evengoed bij kunnen horen, denk ik. Alledaags is het zeker niet. Eigenlijk weet ik op het moment dat ik die bloem krijg niet goed weg met mezelf. Kussen om hem te bedanken, doe ik niet hoor, da's veel te familiair. Trouwens, dat zou hij zeker ook niet willen. Ik herinner me, tijdens onze reis in India, dat we ons efkes lieten gaan en mekaar een kleine kus gaven. We weten wel, dat het niet hoort... ginder in verre contreien, maar het spontane moment was er en het ontsnapte ons. Wel, we kregen zelfs een lichte duw van een voorbijganger. En nee het was geen toeval... Kussen doe ik dus zeker niet! Lachend groeten en bedanken, wel, enkele malen.
De rest van de avond zet ik verder met een bloem in de hand. 't Is eens wat anders... Telkens ik een collega zie, moet ik uitleggen van wie ik die bloem wel kreeg en wordt er vrolijk gelachen met de aanbidders die ik wel heb. De avond is supervrolijk geworden... door die vreemde, vreemde maar lieve man. Toen ik afstapte, groette ik hem nog eens, uiteraard. En toen... verdween ie uit m'n avond, misschien wel m'n leven...
En de roos... staat te pronken in een vaasje, alsof ze zegt: denk ook af en toe eens aan hem, de 'vreemde' man, die met een klein gebaar, iets groot deed.
Zondag, late dienst en... 'the ten miles' in Antwerpen...
Wanneer ik een half uur voor de aanvang van m'n dienst arriveer aan het kantoor, moet ik enkel nog proberen de brede leien over te steken. Niet zo eenvoudig, want net op dat moment komen de 'ten milers' voorbijgelopen. Ach, het is mooi weer, niet te koud, en ik heb nog tijd. Dus besluit ik te wachten tot ik een opening tussen de lopers vind, waardoor ik kan oversteken. Maar, het lukt niet echt. Er is zoveel volk op de been, dat ik er niet echt tussendoor kan. Na 10 geduldige minuten besluit ik toch maar effe mee te joggen en op die manier schuin over te steken. Anders ga ik nog te laat arriveren en dàt, kan niet echt de bedoeling zijn...
Wanneer ik m'n gerief op de juiste plaats heb achtergelaten, de nodige paperassen gearrangeerd en in pico bello uniform sta, besluit ik weer op de stoep voor de kantoordeur te gaan kijken naar eventuele collega's die deelnemen. Daarna beginnen we aan onze opdracht, die o.a. inhoudt, de mensen opvangen in het pre-metrostation op Linkeroever, wanneer iedereen na afloop weer naar huis zal gaan. Wanneer we daar arriveren is het al wreed druk. We moeten regelmatig de massa tegenhouden om geen ongevallen te krijgen. Mensen blijven naar beneden gaan met de roltrappen en het perron geraakt overvol, waardoor de wachtenden zouden kunnen op de rails gedrukt worden. Zulke maatregelen moeten ook meermaals genomen worden na afloop van een concert in het Sportpaleis. Wij springen hier enkel in, wanneer er niet voldoende collega's controleurs zijn om zo'n massa in de hand te houden. 't Is een andere manier van werken, maar daarom zeker niet minder aangenaam.
Net tijdens volle spits, is er een gekoppelde tram die panne oploopt. Ik sta op het eerste verdiep en zie een deel van het perron onder ons, maar zie het voertuig niet staan. Al wat wij kunnen doen is de massa tegenhouden en de vele ongeduldigen een antwoord geven, waarmee ze min of meer tevreden zijn. Het duurt haast een half uur, alvorens we de mensen weer kunnen laten verder gaan. Voor sommige sporters, erg bezweet, is dit onaangenaam. Gelukkig zijn de meesten misschien ook te moe om te moeilijk te gaan doen. Aan de leuning op het eerste verdiep, komen regelmatig mensen met fototoestellen, uitgerust met onhandig grote lenzen aan het apparaat geschroefd, foto's nemen van de massa op het perron. Een vrouw neemt enkele foto's van de hele situatie en ik denk bij mezelf: " 'k zou haar m'n e-mailadres moeten kunnen bezorgen zodat ik één van die foto's op m'n blog kan zetten", toch, het lukt me niet contact met haar te krijgen. Het is ook zo enorm druk, hé. Niettegenstaande zijn de mensen wanneer ik ze door laat, best vriendelijk. Ik heb de gewoonte de mensen te groeten, wanneer er oogcontact is en wens hen nog een vlotte thuiskomst. Velen groeten me glimlachend terug.
We blijven een hele tijd in het pre-metrostation hangen, omdat, wanneer de massa weg is, de trams absoluut onregelmatig rijden. Niemand weet waar hoe te geraken, daarom besluiten wij nog wat te blijven en de mensen wegwijs te maken, via eventuele alternatieven. 't Is altijd plezierig de opgeluchte reizigers hun weg te zien gaan, na hen de nodige informatie te hebben gegeven. Niemand doet echt moeilijk, ook al zijn er velen doodmoe...
Wanneer we tijdens het tweede deel van onze dienst, weer in de stad meerijden met trams en bussen, valt het ons op hoe rustig het wel is.
Ssssjjjjjtttt... Antwerpen is moe... Antwerpen slaapt...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
De hele zomer keek men er naar uit. Met graagte geef ik toe, ik ook, want ik heb eerder ook al erg genoten van dit Franse gezelschap. Nu zijn ze dus in de stad "Cirque Royal de Luxe". Veel merk ik er spijtig genoeg niet van, buiten het feit dat de affiches de straten sieren, caravans voor infopunten zijn opgesteld en heel, veel volk in de stad rondwaardt.
Eens de voordeur achter me gesloten, fleur ik helemaal op, want de zon schijnt recht in m'n gezicht. Het doet me enorm goed! Met flinke tred ga ik op weg naar de tramhalte. Yep, 'k voel me denderend goed, dankzij dat warm zonneke. Zoals steeds ben ik aan de vroege kant op kantoor. Fijn, zo kan ik nog rustig van een kop thee genieten met m'n boek bij de hand. De collega's komen drupsgewijs binnen en de sfeer zit goed, zoals meestal.
Er zijn grote werken aan de gang. Da's helemaal niet uitzonderlijk in het antwerpse. Er wordt een nieuwe loods geplaatst niet ver buiten de stad, dicht bij een groot winkelcentrum in Wijnegem. Hier passeert dus erg veel verkeer, zowel privé als openbaar vervoer zijn hier gegeerd, zeker tijdens de koopjesperiode. De tramsporen worden een heel stuk velengd, wat voor heel wat verkeershinder zorgt in Deurne. Heel wat mensen uit deze regio ergeren zich al een tijdlang aan deze werken. De duvels zijn al allemaal uit hun dozeke gesprongen en blijven hun verwensingen uiten ten opzichte van De Lijn, De Stad, De Politie, De Wegwerkzaamheden en vooral De Verloren Tijd Van Het Fileleed. Nu komt er nog het ongemak bij van de niet-bediende-haltes-wegens-werkzaamheden. 'k Moet echt wel toegeven, dat dit de laatste maanden door andere wegenwerken op meerdere plaatsten een (h)euvel van ongenoegen is. 'k Heb dus al heel wat gal gespuugd weten worden. Ludiek vind ik wel, dat iedereen er zijn of haar eigen oplossing voor bedenkt. Omleidingen kunnen beter langs die andere kant, want, zus en zo. Ze zouden beter dag en nacht werken, want 't gaat niet vooruit. Ze zouden beter een andere firma aanspreken, want zus en zo. Dien tram is helemaal niet nodig. De stad moet volledig autovrij van aan de Carnotstraat. Er moeten meer bussen en trams komen. De veiligheid moet beter. Raar of zelden zegt men me dat het rijgedrag van nogal wat automobilisten ook voor verbetering vatbaar is...
Een zonniger dag dan verwacht, maakt iedereen blijer gemoed dan ik had gedacht. Daar heb ik natuurlijk helemaal niks tegen, in tegendeel. Gokkend dat dit de reden is, hoewel er nog zoveel meer kunnen zijn, is het toch maar lekker meegenomen. De collega's zijn haast allemaal monter wanneer ik hen vraag hoe het met hen gaat. Er hangt dus een positieve sfeer in de lucht. Dat geldt ook voor de passagiers. Hoewel heel uitzonderlijk wel een man klaagt, want de bus bleef te lang weg. Hij heeft gelijk hoor, er was een panne, dus mag hij effe klagen hé.
Onze dienst zit er bijna op. We zijn op een trammeke, waar we onder normale omstandigheden niet lang met kunnen mee rijden. Wanneer we de halte naderen waar we zullen afstappen, zie ik een jong koppeltje met kinderwagen staan wachten, tussen andere reizigers. De chauffeur, wattvrouw, kan nog niet tot bij het wachthokje rijden, daar een tram van een andere lijn voor haar staat. Als ze te dicht nadert, zal de wissel niet springen en zal ze hem manueel moeten leggen. Iets waar zowat elke chauffeur een hekel aan heeft. Eventjes wachten dus. De mensen in de tram morren lichtjes. Ik leg hen uit dat het makkelijker is, heel eventjes te wachten, anders komt er verwarring met de mensen op het perronnetje, die willen opstappen. Ze begrijpen het. Alles bij mekaar duurt dit misschien twee minuten, niet langer. Maar, wanneer we zachtjes naar het wachthokje rijden, zie ik de jonge vader zeer schunnige bewegingen naar de chauffeur maken en haar uitmaken voor rotte vis. Manlief, wat is hij toch boos... Ik besluit om niet af te stappen en wenk m'n collega die dit alles niet heeft opgemerkt, daar hij achteraan op de tram stond. Ook de chauffeur heeft het -gelukkig maar- niet gezien, want da's nooit leuk. Ik leg de situatie uit aan m'n collega en we besluiten mee verder te rijden, zodat we 'r direct bij zijn, als er een uitbarsting komt. Toch, de kerel heeft ons gezien en de uitbarsting blijft uit. Hij lalt er nog wel even over tegen z'n vrouw of vriendin, maar komt niks tegen de chauffeur zeggen. ...En maar goed ook...
'k Ga zeker niet zagen over de zomer. We hebben zomerweer, dat hoort zo in dit seizoen, dus wat mij betreft, laat de boel maar draaien. Toch, ben ik -samen met m'n collega- één van de weinigen met dit standpunt, ondervinden we. Er wordt gepuft, gejammerd, en vooral gesakkerd of erger. Ik las het onlangs nog en was dus een verwittigd persoon. Mensen houden niet van warm weer, ze vragen er enkel naar als 't kouder is. Wanneer het warm is, worden heel wat mensen lastig. Men wordt onverdraagzaam, geduld ontbreekt, kortom, men voelt zich een ietwat ellendig en gaat zich als een verwend kind gedragen.
Op weg naar 't werk, zit het wat tegen. Ik merk al snel dat de mensen nors en humeurig zijn. Raar toch, 't lijkt wel of het een microbe is die wordt doorgegeven. Eens iemand vies kijkt of een vervelende opmerking maakt, zijn de poppen al gauw aan't dansen. Het slaat over op anderen, en men heeft zichzelve niet in de smiezen. Men geeft er dus aan toe en kankert en zevert maar over futiliteiten. Ook ik krijg een hoop beledigingen naar m'n hoofd omdat ik een man niet toelaat te gaan frunikken aan de deurkast boven de voordeur in de ouwe pcc. Wanneer ik (terwijl ik de kast weer sluit met de sleutel) hem zeg dat ie daar met z'n pollen moet afblijven, heeft hij blijkbaar niet begrepen wat ik bedoel en hij is ferm op z'n tenen getrapt. Ik krijg scheldnamen naar m'n hoofd, waar ik nu, uren later nog van duizel. Maar, wakker lig ik er niet van. Zo'n persoon is mijn wakker liggen absoluut niet waard.
Soms is 't een soep... dat openbaar vervoer. Soms valt het wel mee en soms is 't een hele dikke erwtensoep, of erger, gewoon niks.
'k Zeg het wel eens meer, ongemeend, maar de aanleiding is er zowiezo. Er zijn zo van die dagen dat 'het' precies in de lucht hangt. Zowel dagen met overwegend negatieve, als positieve gebeurtenissen of toestandjes. Mensen zijn blijkbaar toch erg gevoelige wezens wat betreft sfeerbeeld aanvoelen, of op z'n minst, nogal wat mensen vallen ten prooi aan een bepaalde sfeer, lijkt het.
Een koppel (man-vrouw) stapt op de tram. Oké... niks aan de hand. Zij is duidelijk boven haar theewater, maar ze gedraagt zich niet storend. Hij voert een gesprek zonder inhoud met haar en m'n aandacht blijft niet bij hen, daar het niet nodig is. Hij rijdt echter maar tot één halte verder en stapt af. Zij zoekt in haar tas en spreekt me aan in 't Frans met haken en stoten. Jong is ze niet... wanneer iemand ouder is dan ik, dan is die niet meer 'jong' plaag ik mezelf wel eens. Wat niet wil zeggen dat ie dan oud is...
Er is de familie Klepkes, alledaagse mensen met enige volkse uitstraling, die op de Vogelenmarkt een fiets ging kopen, voor kleine pagadder. Daar staan ze, fier en wel te pronken met de te grote, fonkelnieuwe, blinkende kinderfiets. Bengellief kan z'n oogjes maar niet van het uitnodigende rijwiel houden. Papa, de sterkste man op de wereld, draagt zorg voor het onhandig te dragen voorwerp, terwijl mama en grootvader de fiere, stoere kleuter proberen aan de hand te houden. Hij zou er immers het allerliefst vandoor gaan met z'n nieuwe fiets. Papa heeft hem op de tram geplaatst, op een zodanige manier dat men er zo min mogelijk last van ondervindt. Hij zet zich op de zetel waar zoonlief absoluut niet wil plaats nemen, want die wil de fiets niet lossen. Z'n kleine handjes moeten het geschenk aanraken op z'n minst. Vader zit dus op die zetel met de fiets tegen de zetel aangedrukt. Eén been naast de fiets, het andere been over de fiets geslagen, zodat niemand zich kan verwonden aan pedaals ed. Het fietsliefhebbertje hangt ergens tussen zadel en vader z'n benen geklemd zalig te genieten van de tweewieler. De bel is prachtig! Zoontje houdt niet enkel van fietsen maar ook van voetbal. En die bel, is toch wel een voetbal waartegen een voetje kan klepelen. Het rinkelt vrolijk wanneer de uk steeds weer die voetbal-fietsbel wil horen. Er zit nogal wat volk op de tram. Velen komen van die Vogelenmarkt en iedereen heeft wel iets interessants te vertellen, zo lijkt het. Niemand stoort zich aan het gelukkige bellende kind. Ik hou hen wat in 't oog, en geniet van de fiere ouders, vertellend over het kunnen van hun telg. Wanneer ze een annekdote niet genoeg benadrukken of een détail overslaan, verbetert grootva hen in de rede vallend, zodat ik absoluut geen verkeerd beeld zal krijgen van het wonderkind dat dra de wereld op twee wielen zal verkennen.
Eerder deze week was ik alleen op pad. In dat geval werken we een beetje anders, dan wanneer we met twee zijn, maar het komt op hetzelfde neer...
Misschien zit het grijze weer er voor iets tussen, maar wanneer we onze dienst aanvangen is het helemaal nog niet druk op het perron naar Boom. Het Mano Mundofestival is bezig en vorige jaren was er een toeloop van jewelste. Nou, wij blijven niet op het perron, we nemen andere lijnen, waar we wel nodig zijn. We starten vrij rustig, alles verloopt zoals het maar best kan verlopen op het openbaar vervoer. Ook al zorgen de laatste maatregelen ivm de besparingen voor onenigheid bij passagiers en worden wij regelmatig ter verantwoording geroepen... Vandaag wil het meevallen. 't Kan natuurlijk ook zijn, dat we ondertussen gewend zijn geraakt aan klagende mensen. Wie weet, zijn we gewapend geraakt daartegen, of zelfs wel immuun. Alhoewel ik daar flink aan twijfel... bedenk ik me met innerlijk sarcastisch vermaak. Trouwens, wij kunnen niet meer doen, dan klagende reizigers informeren over hoe ze een klacht kunnen indienen, vooral luisteren en niet betweterig overkomen. Maar, het gaat dus goed...
Het regent vandaag, maar niet getreurd, ook de patatten hebben water nodig... Er wordt niet echt gezeurd over het minder goede weer. Des te beter natuurlijk. Integendeel, iedereen lijkt monter vandaag. Althans, toch op de bussen en trams waar wij komen. Toegegeven, zelf ben ik ook goedgeluimd en over m'n collega kan ik absoluut het tegendeel niet beweren. Af en toe grappen we wat. De lachplooi glijdt haast niet van ons gezicht. Ouwe gekenden toevallig op een voertuig zien zitten, helpt zowiezo ook om heerlijk hartelijk te doen, waardoor de pretlichtjes ook weer in de ogen schijnen. Dit geldt evengoed voor een collega die we lang niet zagen als voor een passagier die we kennen uit ons vorig leven.
Op een totaal onverwacht moment een roos aangeboden krijgen van iemand die je helemaal niet kent. Zelfs dàt kan je overkomen, tijdens een avondje dienst.
Zondag, late dienst en... 'the ten miles' in Antwerpen...
