Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
28-09-2011
zonsopgang
't Is niet de eerste keer dat ik het schrijf, ik ben ook passagier. Met plezier zelfs. Me laten (ver)voeren op relaxe wijze, geen verkeersstress, lekker 'zen'.
Vandaag ben ik vrij, maar sta op om 5u. Nee, niet goed zot. 'k Doe dit heus niet dikwijls, maar ik heb een goede reden. Met deze prachtige nazomer, besloot ik om zonsopgang eens vast te leggen in onze stad. En daarvoor moet een mens vroeg uit de veren. Niks aan te doen. Er zijn ook absoluut geen nadelen aan. Het is immers wreed rustig, voor zover je dat wreed kan noemen. Je dag op die manier beginnen, is subliem gewoon.
De praktische kant is wat minder eenvoudig. Een besluit nemen is één ding. Het uitvoeren een ander. Plots valt mijne nikkel; euhhhhh... waar is oost en waar is west...? Ja, heus, de heren onder de lezers mogen cliché-denken... Ik, ben een vrouw hé... Als ik de kathedraal wil shooten, waar installeer ik me dan best om die in zonnegloed, zij het tegenlicht, te nemen? Ik ga in gedachten terug naar een herinnering van een prachtige zonsopgang die ik zag toen ik 's morgens heel vroeg aan St Pietersvliet draaide met m'n trammeke 4. Maar daar zie ik de kathedraal niet natuurlijk. Daar kijk ik uit op Linkeroever. Ik meen me vaag te herinneren, dat ik vanop Linkeroever, richting stad rijdend, ook wel de kathedraal zag in een orangjegloed. Maar ik ben niet meer zeker. Snel nog de kaart van A'pen erbij gehaald (shame on me) om zo te zien hoe de Schelde draait. Het oosten ligt min of meer in de juiste richting vanuit Linkeroever gezien. Of schrijf ik niet beter, dat de kathedraal op de juiste plaats staat, gezien vanaf Linkeroever? Ik besluit de eerste de beste tram richting LO te nemen. Toevallig een pcc, tram 2. 'k Denk nog bij mezelf: " 'k Vraag het aan de chauffeur. Als het ene is met een A-dienst, weet die dat zeker." Het is een jonge man die ik niet ken, nog niet in uniform, dus blijkbaar nog niet lang in dienst... alhoewel... zeker ben je nooit. Ik besluit om het toch maar te vragen, want, je weet dus maar nooit... Ik begin: "Goeie morgen, ik ga jou een aparte vraag stellen." Z'n aandacht heb ik direct zo. En... versteld als hij is van deze onverwachte vraag, kan hij me geen antwoord geven. Hij weet het niet. Aha, ik ben dus toch niet het enige bleu-ke. Pep ik mezelf prettig op. Ik laat hem rijden, wil hem verder niet storen, en rij mee tot de eindhalte. Daar heeft hij enkele minuten over en praten we over zonsopgangen en passagiers. Ik besluit om een stuk terug te rijden, tot Halewijn. Wanneer ik afstap, begint de hemel op te lichten. Ik neem alvast een foto, maar wil toch nog dichterbij en rep me naar Frederik Van Eden. Daar geniet ik van een mooi gekleurde hemel tussen kathedraal en Boerentoren met de donker beschaduwde trapgevels op de voorgrond. Als bij wonder komt een cruiser, groot en kathedraal-verslindend zachtjes dreigend ervoor geschoven.
De trams reden nog haast leeg toen ik erheen ging. Maar daar ik nog de tijd neem om via de voetgangerstunnel terug naar de Groenplaats te wandelen via de kaaien, waar ondertussen die cruiser aanlegt. Het Steen, de Suikerrui, de Grote Markt, ik snoep ervan in de zalige ochtendstilte, badend in het glinsterend gouden zonlicht. Hoewel toch nog frisjes. Af en toe blaas ik m'n klamme handen warm. Pleinen leeg, op een enkeling na, laten me vrij om te genieten van vroege stilte voor storm, want het zal vandaag beslist zeer druk worden op deze plaatsen. Men beloofde immers een warme dag tijdens het weerpraatje. Frank is mijn vriend.
Maar what the heck. Ik rij met de tram weer naar huis. Veilig, stressloos en vrije-dagje-plukkend. De ochtendrush heb ik gemist.
Er zit een oosterse dame op de bus. Niks speciaals natuurlijk, dat gebeurt wel meer. Vandaag is het zondag. In mijn koekenstad is vanalles aan de gang. Wat vooral invloed heeft op het openbaar vervoer, is de Run The Cure. Loop tegen kanker is het uitgangspunt. Het inschrijvingsgeld zal worden besteed aan onderzoek en stichtingen van kanker. Ik zie erg veel mensen, vooral vrouwen in roze t-shirt. Anderen, ook een massa, in wit t-shirt met een logo. Ik weet het verschil niet, wanneer iemand me ernaar vraagt en bedenk dat men misschien kon kiezen. Later op de dag, hoor ik tijdens het nieuws dat de roze t-shirts werden gedragen door mensen die kanker hebben of hadden. De witte werden gedragen door familieleden en andere sympathisanten. Eventjes, krijg ik het er koud van. Ik sta er versteld van hoeveel mensen met deze kwalijke kwaal worden geconfronteerd.
We komen met onze bus, midden in 'de run' terecht. Uiteraard is er politie aanwezig. Ze houden ons staande, terecht, wegens veel te gevaarlijk. We zien veel mensen passeren, waaronder een collega met z'n vrouw. Fijn, denk ik nog. Wanneer het zo veilig mogelijk is, mogen we onder politiebegeleiding het parcours op rijden. Sommige mensen op de bus, werden al ongeduldig. Toch, ik liet ze niet afstappen, daar ik ze net voor het naderen van het parcours had ingelicht en ze de kans om uit te stappen toen niet grepen. Ze legden zich er dan maar bij neer, figuurlijk dan, hoewel er ondertussen plaats genoeg was op de bus om het letterlijk te doen...
De oosterse dame zit vooraan op de bus. Ze vraagt vriendelijk in moeilijk verstaanbaar Engels of ze een foto mag nemen van de lopers en de politie. Natuurlijk mag ze dat. Ik laat haar even vooraan plaats nemen, helemaal bij de voorruit. De chauffeur vindt het best grappig. Zij bedankt me op typische oosterse wijze, waaruit ik afleid (na m'n bezoekje aan dat land vorig jaar, ben ik immers 'kenner...') dat ze beslist Japans is. Ik kan het niet laten en vraag het haar gewoon, want het ijs is toch al gebroken. Ze beaamt. Ik vraag of ze Antwerpen leuk vindt. Ook dàt beaamt ze, hoewel ik weet dat ze't nooit zou zeggen, moest het niet zo zijn. Ze woont hier voor haar werk, sinds enkele maanden. 'k Kan me een cultuurshock wel voorstellen in haar plaats. Eigenlijk is, zijn wij redelijk onbeschofte boeren, vergeleken met Japanners. Onze straten zijn verschrikkelijk vuil, daarbij spuwt men hier erg veel op straat. Verkeersregels zijn hier vooral om te overtreden en er wordt maar weinig tegen opgetreden. Middenvingers worden regelmatig omhoog gestoken. Da's allemaal not done hé. Fier ben ik daar niet op. Gelukkig maar, hebben wij ook onze goeie kanten... oef! Maar terug naar deze dame. Wanneer we aan de eindhalte komen, blijft ze zitten. Ze wil naar 't centraal station. Ze is bewust verder meegereden om wat rond te kijken. Als bij toeval zit er nog een dame die te ver meereed. Ze spreekt Nederlands maar lijkt me eerder Hebreeuwssprekend, te horen aan haar accent. Ze is blij dat ook zij te ver is meegereden. Ze geniet van deze kant van Antwerpen, die ze blijkbaar nog niet kende. De chauffeur is content, dat hij zo'n twee vrolijke vrouwen op z'n bus heeft, hoewel ze nog een eind terug moeten. Meestal gaat dit gepaard met gesakker. Dus ik pep m'n brave collega nog wat op en zeg hem: "'t Kan niet op hé, vandaag. Zondag, de zon schijnt én ge hebt drie (want ik tel mezelf natuurlijk ook mee) leutige vrouwen op je bus!"
We vertrekken aanstonds, want we hebben teveel tijd verloren met wachten bij 'de run'. Wanneer we aan de Vogelmarkt komen, zit de Japanse vrouw nog steeds op de bus. Aan deze halte stappen veel mensen op die kippen kopen op de markt. Die kippen worden dan thuis geslacht. Zeven grote dozen met kippen in, worden op de bus gehesen. Ik ben net info aan't geven aan iemand en kan niet vermijden dat er drie buggy's de bus worden opgeduwd, waarvan één waarop drie grote kippendozen staan vastgebonden. Die dozen puilen enorm uit en er kan gewoonweg niemand meer passeren naar achter. De hele boel zit vast. Ik wring me er door en vertel de zwaar beladen vrouw dat dit niet kan op de bus. Er moeten immers nog andere mensen meekunnen en het moet veilig blijven. Ze verstaat niks van wat ik zeg. Een andere vrouw met buggy die bij haar is, vertaalt. Ik blijf dus verder praten en leg uit dat ze aan de volgende halte zal moeten uitstappen om de andere mensen te laten passeren. Ze is absoluut niet dwars. Daarom doe ik wat moeite om haar toch te kunnen laten meerijden. Ze moet ver mee. Het is zowat gekkenwerk, maar het lukt om de mensen naar een zitplaats te loodsen, of te laten afstappen. Telkens weer, moet dat groot kippengeval van en op de bus worden geheven. De dozen zakken herhaaldelijk scheef en dreigen te vallen. Zij, ziet het niet. Ik doe teken, want kom er heus niet aan. Ik koos bewust om geen huisdieren te hebben, dus ga ik niet raken aan kippenpluimendozen. Enfin, de veren vliegen bij tijd en wijle uit de dozen, want die beestjes hebben een schrik van jewelste in die dozen op de bus. Gaïa... is gelukkig niet vertegenwoordigd op de bus. De twee vrouwen moeten redelijk werken om de boel goed te laten verlopen.
Ik heb geen tijd meer om naar de Japanse vrouw te zien, maar bedenk me wat er zoal in haar hoofd moet omgegaan zijn, toen ze eindelijk afstapte... Wanneer de kippenvrouwen afstappen, zeg ik klaar en duidelijk mét gebaren dat ze de volgende keer als ze zoveel willen kopen, met de auto naar de markt moeten. Niet ecologisch, weet ik wel, maar wel een pak rustiger voor de andere passagiers.
De witgezinden (mag ik hen zo noemen?) namen natuurlijk hun kans om te gaan zaniken over " 't Is altijd 't zelfde" en "Dat ze terug gaan naar vanwaar ze komen met hun kippen" enz... Ik treed op, want, 'k begrijp dat antigevoel op zo'n moment wel, maar 'k bedenk me; Voor deze mensen is dit misschien gewoon, terwijl het dat voor ons niet is. 't Is aan ons om hen dat wijs te maken. Het gaat niet om beter of slechter, maar wetend of onwetend... én 't is veel beter dan schampen en bekogelen...
Een dagje vrij genomen. Het huis wordt herschikt. Afgedane spullen die nog goed zijn, worden naar de rommelmarkt gebracht. De rommelmarkt is dicht bij de loods in Hoboken. De zon schijnt overheerlijk en maakt de boel compleet. Ik zie enkele collega's passeren. De ene herkent me de andere ziet me niet in de drukte. Er worden wat woordjes gewisseld. De sfeer is perfect. Na enkele uren rommelanten, zie ik enkele huizen verder een jongen die zich iets heel speciaals heeft aangeschaft. Hij heeft namelijk een filmrol voor een pcc in z'n handen. Hij zit daar bij z'n moeder aan hun verkoopstandje. Ik kan het natuurlijk niet laten en moet erheen. Hoe zou je zelf zijn? Ik groet hen en vraag op de man af, hoe hij aan die filmrol is gekomen. De jongen kocht hem, hier op de rommelmarkt, bij een oude man. Ik overpeins dat dit iemand moet zijn die wellicht bij De Lijn, of MIVA heeft gewerkt, misschien in de onderhoudsdienst ofzo. Het is alleszins heel speciaal. Ik wil ook weten waarom hij dit kocht. Ik ben namelijk heel erg nieuwsgierig. Hij vond het speciaal en wilde het echt hebben. Ik zeg hem dat ie het maar best goed bewaart, want speciaal is het op z'n minst. 'Voel ik nou een beetje afgunst?' flitst het door m'n hoofd... Maar neuhhhh... Ik heb daar helemaal geen plaats voor. Ik sta hier immers net om meer plaats te creëren in huis... dohhhhh...
'k Vraag hem of hij weet hoe lang de papierrol is. Ondertussen raak ik even het materiaal aan om te voelen hoe stevig het papier wel is. Hij heeft er geen idee van. Samen beginnen we te schatten hoeveel cm een lijn op die film in beslag neemt. Ik begin de lijnen te tellen. Dan som ik min of meer de andere bestemmingen daarbuiten nog op. De jongen wijst me op het vergeten van de duiding 'RIJSCHOOL'... 'k Vind het wel grappig. Het wordt een ferme hoop. En het rekenwerk, plaag ik hem, laat ik volop aan hem over... Hij neemt het heel serieus. Zit te tellen en te rekenen.
Dan komt m'n volgende vraag: 'Wat ga je'rmee doen?' Hij weet het niet goed. Ik zeg dat ie z'n kamer kan behangen met deze rol. Z'n moeder mengt zich nu om te laten weten dat ze dat echt niet ziet zitten. We lachen... Dan stel ik hem -zomaar impusulsief- voor, dat ie eventueel de uiteinden van deze film, elk, kan hechten aan een stok. Met wat handigheid kan ie daar een rolletje of wieltje aan hechten zodat ie de film kan draaien. En zo kan ie dat verdraaien en heeft hij iets heel origineels in z'n kamer hangen. Da's wat anders dan een poster van één of ander rap- of popgroep.
Hij overweegt de boel en wordt danig enthousiast. Hopelijk kom ik hem volgend jaar nog eens tegen. Dan zal ik er hem zeker en vast nog eens over uithoren...
Vroeg dag. Ik kijk in de dienstkaft wat van me wordt verlangd. Een lijn die ik als rustig ervaar -in tegenstelling tot enkele collega's- is m'n werkplaats vandaag. Natuurlijk is het zeer druk tijdens de schoolspits. Daarom zoek ik de bus waarvan ik verwacht dat ze overvol zal zitten. Het gaat net, we moeten niemand laten staan. Af en toe pas ik m'n charme-offensief toe om één en ander gedaan te krijgen. Ik vorm met m'n handen een megafoonachtige trechter voor m'n mond en roep: 'Goeie Morgen Allemaal... Gelieve Door Te Schuiven Alstublieft, Zodat Iedereen Mee Kan'. Ik wacht eventjes en laat dan volgen: 'DankUWel!!!' Ter beklemtoning tover ik een smile tot achter m'n oren (zo lijk ik natuurlijk wel effe een breedsmoelkikker, maar dat moet dan maar) en zet m'n ogen in vriendelijke glinstermodus. Het werkt. Er wordt moeite ondernomen om door te schuiven achteraan in de bus. De mensen vooraan knikken dankbaar lichtjes het hoofd. Ook hen wens ik een hartelijke Goeie Morgen die ik direct terug krijg. Uiteraard... doen zij natùùrlijk wel hun best om door te schuiven...
De drukke schoolspits is voorbij voor ik het goed besef. De rust keert weer en ik stap met regelmaat over op een andere bus van dezelfde lijn. Er is een halte waar een kastanjeboom staat. De bolsters liggen uitnodigend uit te dagen. Ik prik m'n vingers tot bloedens toe, tijdens het wachten op de bus. Maar, ik kan m'n lieve echtegenoot trakteren op zelf-gevonden-kastanjes. 't Is eens wat anders dan gewoon wachten op de bus. Voorbijgangers hebben er best pret in, merk ik.
Wat later loop ik enkele collega's ticketcontroleurs (pt'ers) tegen het lieve lijf. We stappen samen op. Eén halte verder hapert de handrem, de bus kan niet meer weg. De heren collega's hebben ook technische kennis van zaken en helpen de chauffeur zo goed als mogelijk. Maar Bus is Baas. Ze wil niet, kan niet en zal niet. Dispatching wordt verwittigd. Controleur wordt onze richting uitgestuurd en wij helpen ondertussen passagiers en gestrande bussen verder. Die laatsten kunnen nog weg langs de autoweg naast de tram/busbedding. Het komt er op neer hen duidelijk aan te geven ook hier even te stoppen om gestrande reizigers mee te nemen. De trams achter de kapotte bus aan de halte, staan ook vast. Die moeten wel wachten. De andere trams van deze lijnen worden omgeleid, zodat ze niet allemaal zullen komen vast te staan.
Het lukt ons om alle reizigers te helpen met degelijke alternatieven. Niemand is boos. Zo gaat het meestal. Wanneer mensen zien dat we alles ondernemen om hen te helpen, accepteren ze best wel dat ongemakje. De samenwerking met de collega's onderling is optimaal. Ik kan me geen mooiere werkdag voorstellen als deze.
Op weg naar huis, heeft Murphy nòg wat in petto voor me. Een slecht geparkeerde wagen zorgt ervoor dat de trams niet kunnen passeren. 't Is telkens weer hetzelfde in die straat... denk ik als een zaag. Het trammetje waarop ik zit is de derde in de rij. Dit is dus al een tijdje aan de gang. De controleur is ter plaatse. Er wordt gewacht op de takeldienst, die veel tijd nodig heeft om daar te geraken. Na een half uur, komt een vrouw uit het tegenoverliggende huis. Ze staat nog wat te keuvelen met de man des huizes. Ze krijgt plots de situatie in het vizier en roept verschrikt uit: 'Ooooo, is dat door mìjn auto???' Uiteraard krijgt sarcasme de bovenhand in de commentaartjes bij de wachtende collega's, we zijn in Antwerpen nietwaar... Om eerlijk te zijn, voel ik ook hetzelfde sarcastische soort commentaar opwellen vanuit de buik. Maar, ik zwijg. Ik merkte immers hoe ze schrok van het door haar aangerichte stressleed aan haar medemens. De controleur neemt het kordaat maar met zachte hand over. Ik hoor hem zeggen: 'Gelieve eerst uw wagen goed te zetten, zodat de tram door kan. Dan, gaan we samen wat papieren invullen...' Gedwee doet mevrouw heel braaf wat gevraagd wordt.
De rest van het verhaal? Ken ik niet natuurlijk. Ik ben met de eerste de beste tram die geen verkorte rit moest doen verder gereden. Bijna een uur later thuis dan normaal.
Nee... Murphy... ik zucht niet. Jij krijgt me vandaag niet klein. Ik neem m'n I-pod met m'n eigenste antistressmuziek. 'k Schrijf dit blogje terwijl m'n décaf heerlijk pruttelt en het allerlekkerste aroma verspreid in m'n huisje. En...
ik kijk rustig uit naar de thuiskomst van m'n allerbeste levensvriend... om samen kastanjes te knabbelen...
Ik rij met verschillende lijnen mee vandaag. Goed zo! Doe ik graag! Dat zorgt voor variëteit hé. Het traject is bepalend. Ik volg dus een traject en alle lijnen die er passeren doe ik aan. Soms wijk ik af van dat traject om verschillende redenen. Vandaag wordt dat het begeleiden van twee dames die volledig gedesoriënteerd zijn geraakt. Ze zijn de weg zowel letterlijk als figuurlijk kwijt. Ze komen van bij Aalst en hadden thuis uitgevist hoe ze met het openbaar vervoer in het AZ Monica konden geraken. Ik ontmoet hen op het Zuid, tegen het Kiel aan. Ze vragen me hoe ze daar dus heen moeten. Ik antwoord: 'Met lijn 24. Die stopt daar vlakbij.' De ene beaamt tevreden tegen de andere: 'Ziet ge't nu wel. Met lijn 24 langs de J. Van Rijswijcklaan...' Woepsssss... denk ik. Hier klopt wat niet. Voor alle zekerheid vraag ik nogmaals naar welk ziekenhuis ze moeten. Ze herhalen de naam, die ik goed begrepen had. Ik vraag of ze een adres hebben. En ja hoor, het is niet het Monica-geval dat ik voor ogen had. Het vervelende met fusies van hospitalen is dat ze dezelfde naam dragen en op verschillende plaatsen gesitueerd zijn. Ergerlijk. Daardoor hebben de dames verkeerde inlichtingen gekregen. Om hen op de meest simpele manier van hieruit naar het juiste adres te loodsen, besluit ik hen te vergezellen. Ondertussen doe ik toch gewoon m'n job. De scholen zijn net uit. Het is druk op elk voertuig.
De dames vragen of ik zo geen moeilijkheden krijg. Ze hebben nog niet door dat ik m'n job doe. Ze denken dat ik een chauffeur ben. Des te meer appreciëren ze de boel natuurlijk. De Lijn wordt opgehemeld omdat ze mensen voorzien voor zulke situaties. De Koekenstad wordt opgehemeld, want ze kunnen toch zo vriendelijk zijn, die A'penaren. Goh... straks gaat m'n neus nog krullen. 'k Denk da'k toch een keer loonopslag moet overwegen te vragen.
We stappen op een bomvolle lijn 24 en rijden een eind mee. We staan op mekaar geplakt, maar ik blijf bij de deur, zodat ik een goed zicht heb op de tram. Af en toe maan ik jongeren aan om door te schuiven of niet in het deurgat te blijven hangen. De dames hadden niet verwacht op deze manier hun buurvrouw te gaan opzoeken die in revalidatie is in Antwerpen. Ze zijn al drie uur onderweg, vertellen ze me. Dat mag tellen... We moeten overstappen op lijn 7. Ook daar kunnen we maar amper bij. Jongeren zijn elastischer dan ouderen. Ze kunnen gewoonweg niet meer vallen, zo dicht staan ze op mekaar. De twee dames staan er tussen stil te wezen, te ondergaan. Zo merk ik nog meer oude dames op. Raar toch, dat die ouwe tantetjes niet enkele trammetjes laten schieten om wat luxueuzer te kunnen reizen. Of, zouden het allemaal verloren gelopen mensjes zijn die enorm veel vertraging hebben opgelopen (...) ?
Wanneer het afstappen is gelukt en ik eerst nog wat jongeren op de tram heb geloodst met wat schuif- en drukwerk, ga ik met de dames door het Harmonieparkje. Tot hun grote vreugde zien ze het hospitaal. Er wordt enthousiast gejuicht. Ik krijg complimentjes en een zoen voor hun redding. Na hen klaar en duidelijk uitgelegd en genoteerd te hebben hoe ze straks, om terug te keren, het snelst naar Centraal Station moeten, keer ik weer naar 'mijn traject'.
Op de lijnen waar ik de laatste dagen meerij is het rustig. Toch, dat zijn er heel wat. Ik hoor wel vanalles over baldadigheden, maar merk er zelf helemaal niks van. Ofwel gebeurt er wat wanneer ik vrij ben, ofwel op de plaatsen waar ik net helemaal niet ben. Men ontziet me, zo lijkt het. Niet dat ik niks te doen heb. Zo zit het nu ook weer niet in mekaar. Maar ik rij vooral mee met kakefonieritten, ofte kermisritten. Er zijn zo van die momenten dat je opstapt in een randgemeente om naar de stad te rijden. Dan is het rustig, haast doods in zo'n voertuig. Je kent de sfeer wel, bij de dokter of de tandarts in de wachtzaal. Met veel moeite onderdrukt men een hoestje of proestje, want o jee, je zou diegene die naast je zit kunnen 'ver'storen. 'k Heb het altijd vreselijk gevonden. Daarom zijn nogal wat -artsen met muziek in de wachtkamer begonnen. Dan staat er zo'n kanaal op, dat je ergert. Ofwel wordt er wel een interessant gesprek gevoerd, maar dan net wel wordt er gepraat in de wachtkamer en kan je niks van de conversatie verstaan... ofwel is de muziek zoooo net niet je smaak, dat ze zo luid lijkt te klinken dat je niks anders meer hoort. 't Kan natuurlijk ook dat dokters hier een stokje achter de hand houden hé. Zo heb je al lekker een verhoogde bloeddruk wanneer je (eindelijk) op consultatie kan en mogen er pillekes en andere voorgeschreven worden en moet je zowiezo nog eens terug komen... Laat de economie maar draaien, beste patiënt...
Nee hoor, geef mij maar het openbaar vervoer. Kan je lekker tussen het geroezemoes zitten de boel op je af laten komen, of, gewoon langs je heen laten gaan. Hoe dichter je bij de stad komt hoe groter de kans dat de mallemolen begint te draaien. Gsm-gesprekken zijn natuurlijk top of the bill. Soms zou ik willen dat ik veel meer talen ken dan ik doe. 'k Heb er me nog niet mee bezig gehouden, maar soms vraag ik me af, hoeveel verschillende talen je op één dag hoort op zo'n tram of bus, rijdend door de stad. Dat zijn dan nog maar de gewone gesprekken. Er zijn ook nog de kindjes die net iets willen dat niet mag en dan maar de longen leegwringen op helse wijze. En, vooral, nu het september is, niet te vergeten, de jonge, wat oudere, en grote schoolgangers, die elk op zich hun uiterste best doen om op z'n minst primus te zijn in hun 'haantje de voorste'-rol. De meeste chauffeurs horen het niet eens meer. Ze raken het gewend en zetten de boel van zich af. Af en toe maak ik hen hierover wel eens opmerkzaam. Dikwijls krijg ik als antwoord, dat ze'r niet naar luisteren, anders worden ze haast gek. Op drukke verkeersmomenten is dat zeker het beste dat je kan doen natuurlijk.
Ik denk wel eens, als ik in een documentaire overvolle (families, pakken, zakken, kippen enz) bussen zie, dat we'r hier ook wel een handje van weg hebben. Nee, niet zo extreem natuurlijk. Maar kom maar eens naar Antwerpen op zondagmorgen, wanneer het Vogelmarkt is. Dan lijkt het wel, of de Vogelmarkt verplaatst zich in tram of bus. Tussen de drukte zit dan af en toe wel eens een gedoodverfde niet-gebruiker waarvan de auto in panne staat, of die met het subliem idee opstond die morgen, om toch maar eens het openbaar vervoer te nemen. Ofwel is die persoon dan avontuurlijk aangelegd, en vind die het best leuk om eens te genieten. Zo'n beetje als op vakantie gaan. Ofwel, is het de eerste en laatste keer dat ie ooit het openbaar vervoer heeft gebruikt.
'k Sta op de bus. Alles is rustig. Eigenlijk staan we'r allemaal wat van versteld hoe rustig het vandaag wel was/is. We hadden een eerste schoolmaandag verwacht als een chaotische roes. Maar zeker niet helaas, hadden we 't bij 't verkeerde eind. Soms heb ik het graag mis...
'k Sta dus op die bus... Alles is dus rustig. Er stapt een man op. Hij knikt vriendelijk en komt naast me staan, hoewel er nog veel zitplaatsen vrij zijn. Maar oké, hij heeft natuurlijk het recht om te blijven staan hé. Hij vraagt me of ik naar huis ga. Waarop ik hem wat sarcastisch antwoord dat ik heel erg ijverig aan 't werk ben. Ondertussen leun ik nog wat demonstratiever tegen de buswand. O, o, wat ben ik grappig. De man blijft er koeltjes onder. Maar oké, hij heeft ook het recht om koeltjes te blijven. Hij blijft vragen stellen over m'n job en of ik ook chauffeur ben geweest dan enz. We praten wat en na een tijdje kruip ik weer in m'n huid van chauffeur om hem een standpunt uit te leggen. We praten over het verschil tussen tram of bus besturen. Er wordt afgewogen. Hij heeft ook de nodige portie sarcasme, merk ik. En dan... kom ik er achter dat hij ook tramchauffeur is, in het antwerpse. Hij vertelt dat hij vandaag in een griezelig ongeluk betrokken was. Een jonge kerel liep in volle vaart tegen z'n tram aan, terwijl hij -gelukkig maar- al goed in vertraging was, want aan een perron. De kerel is tegen de zijwand gebotst en weggekatapulteerd over de zijreling van het perron. Hij belandde op de autoweg ernaast en werd -ook weer, gelukkig maar- niet overreden. Hij moest wel worden afgevoerd naar het hospitaal. De chauffeur had het zien aankomen maar kon niet tijdig stil staan. Er waren getuigen aanwezig, waarvan drie in shock. De jonge man wilde blijkbaar 'iets' bewijzen, zo werd begrepen na getuigenverklaringen.
M'n collega moet het kwijt. Nogal wiedes. Ik vraag hem, hoe hij zich voelt. "Rot!" laat hij weten. Hij moest niet meer rijden en is opgevangen door een controleur. Ja, verdorie, dat doet wat met een mens. Hij relativeert wel, want beseft dat ie helemaal niks méér had kunnen doen om dit te voorkomen. Maar een mens krijgt zo'n enorme adrenalineboost, dat ie zich een tijd echt niet goed voelt ...kan ik me voorstellen.
Zulke voorvallen gebeuren helaas met een regelmaat. Onvoorzichtige mensen, die helemaal niet inschatten hoe gevaarlijk zo'n 17 ton wegend log voertuig wel is en wat zoiets doet met de bestuurder of getuigen, om nog maar te zwijgen over het slachtoffer zelf. Treinbestuurders zijn ook regelmatig betrokken in zulke wrede situaties met gewonden, doden en leed. En al wat je wil doen als job, is mensen van punt A naar punt B brengen...
Het leven gaat voort... Een collega die morgen op tram 4 rijdt, vertelt dat er opnames zullen gemaakt worden in de trams. Japanners zullen komen 'shooten' op deze lijn, richting standbeeldje Nello en Patrashe in centrum Hoboken. Het beeldje is echt niet groot. Maar de trip van de kathedraal tot Hoboken wordt regelmatig door Japanse toeristen gereden. Zoals de jongen met de hond in het verhaal te voet deed. Hoewel de trip helemaal anders moet zijn geweest, want hij deed het te voet en meer dan een eeuw geleden, genieten heel wat Japanners zoals echte toeristen betaamt van deze rit. Het verhaal werd geschreven door Ouida (pseudoniem van Marie Louise de la Ramée) en werd voor het eerst uitgegeven in 1872 (gegevens gestolen uit Wikipedia, ik ben immers redelijk lui). Collega is duidelijk nieuwsgierig naar wat er morgen misschien wel allemaal te beleven valt. Heur haren zullen wel goed liggen en het uniformpje zal wel picobello in orde zijn, maak ik op uit haar verbale verwachting.
De was moet gedaan worden, moet men in 1998 gedacht hebben. Sindsdien is Laundry-day uitgegroeid tot een in mijn ogen té groots festival. Ondertussen verhuisd van de Kammenstraat naar Antwerpen Zuid, stuurt het zowat de hele stad in de war. Toevallig(???) valt dit dan samen met de bevrijdingsfeesten, waarvoor allerhande festiviteiten zijn en stoeten door de stad dwalen, onder politietoezicht weliswaar en gelukkig maar. Oudstrijders zitten in typisch plunje in gedachten (aan het drieste en trieste oorlogsverleden) verzonken, tussen jongeren met nog volle gin- en wodkaflessen (maar voor hoelang nog?) op de tram en bus. Ze worden vermurwd tussen het onbesuisde jongerengeweld. Want die jongeren zal het worst wezen dat meer dan een halve eeuw geleden, vele jongeren (soldaten) stierven aan het front voor het welzijn van de nazaten...
Telkens weer, wanneer ik deze twee uitersten samen zie, schud ik in gedachten het hoofd. Het gaat niet samen. Waarom kunnen beiden niet uit mekaar gehouden worden? De bevrijdingsfeesten moeten blijven bestaan. Er wordt immers gevierd dat we niet onderdrukt worden, enfin, toch niet op die manier zoals het anders zou geweest zijn, moest de andere partij de winnaar geweest zijn met dienen oorlog. Laat ons daar elk jaar toch maar effe weer bij stil staan.
De jeugd daarentegen heeft natuurlijk recht op hun bonk bonkplezier. Ik vraag me af, of dat dan geen weekje later zou kunnen? Maar wie ben ik hé. Ik weet natuurlijk ook niet wat de beweegreden is van de organisatoren om het persé tijdens die bevrijdingsfeesten te laten doorgaan.
Resultaat: Ik doe een dienst waarvan door een vergissing totaal verkeerde uren zijn begrepen. Maar ach, da's ook weer niet het eind van de wereld. Uit fouten leert men, dus volgend jaar zal dat niet meer voorvallen. Daardoor worden wel wat overuren gepresteerd, maar het zij zo. Het weer is fabuleus zwoel heet. Plakkerig van het zweten wijzen we vooral jongeren de weg naar het festival en naderhand naar huis. We zijn zo supergoed daarin, dat jongeren de tram naar Tongeren vragen. Ik vraag hen of ze de weg naar het centraal station misschien willen weten? Maar nee, ze willen de tram naar Tongeren. De drank zal ook iets in de pap te brokken hebben... wellicht. Na wat moeite krijg ik hen dan toch gewonnen om naar het station te rijden en daar de trein te nemen. Ze vinden het zelfs een goed idee! Wat ben ik toch goed hé...
We krijgen ze van alle slag. Ze komen ook uit verschillende uithoeken afgezakt en moeten dikwijls met spijt in het hart al veel te vroeg het festival verlaten om nog thuis te geraken, want extra treinen worden niet ingezet. Een enkeling laat me weten dat De Lijn toch maar beter moet organiseren want de treinen rijden niet laat genoeg. Ik zeg: De Lijn zorgt voor de bussen en trams, maar treinen horen bij de firma NMBS, met een knipoog. Ik raad hem aan een mailtje met die vraag of eis naar de juiste dienst te verzenden. Misschien krijgt hij ooit een antwoord en wil men volgend jaar daar wél iets aan doen. Het vergezellende meisje heeft minder gedronken en antwoordt dat de kans maar klein is, want voor zo'n festivalletje gaat men niet nog meer verlieslatende toegevingen doen bij de NMBS. En ik denk: I LIKE YOUNGSTERS WITH BRAINS!
Er wordt drank ontzegt. Grote bekers met cocktails worden op het perron achter gelaten op m'n aanwijzen. Sigaretten en joints worden op de grond vertrapt. Hamburgers vliegen -soms tegen de zin van de jongere- door de lucht, richting perron. Het is een mestpacht. Als ik niet in deze omstandigheden hier zou staan, zou ik totaal anders reageren, want ik heb een grondige hekel aan dit soort wegwerppraktijken. Maar het is wel duidelijk, dit soort gesprekken is op dit moment niet aan de orde. De oren en hoofden zitten vol met beats, drums, techno, ijl van drank en ander gebruik. Niet discussiëren dus. Hopelijk werken de schoonmaakdiensten deze nacht nog, want de ratten zullen anders opdagen, zodra het hier rustig wordt.
Er lopen ook veel schattigerds tussen de feestvierders. Een kereltje van een jaar of veertien behorende tot een groepje dat ik op weg help, opent z'n armen. Mag ik u knuffelen, want u bent zo lief! Ik speel het effe mee en iedereen vindt het wel prettig. Wanneer het festival afgelopen is, begint het hard te regenen en onweren. Telkens wanneer een donder weerklinkt of een bliksemschicht te zien is, roepen de jongens keihard. Het plein wordt dan even klein onder het geluidsgewicht van al die jongens die vanuit de buik brullen. De festivalsfeer overheerst. Wanneer het water met bakken naar beneden dendert, worden ze boos. Ze stampen tegen de trams die staan aan te sluiten en willen maar niet begrijpen dat ze nog niet mogen opstappen. Redeneren is immers onmogelijk met zoveel tunes, alcohol en wieweetwatnogmeer in het lijf. Het argument is: Ja zeg, wij worden nat se...!!! Gelukkig duurt dit niet niet lang.
Doorweekt laat ik een uurtje later, m'n aanwezige bazen weten, dat het wellekes is geweest. Hoewel het niet koud is, ril ik bij het beetje wind dat ik voel. Ik ga naar kantoor, m'n papierwinkeltje nog even verzorgen en dan naar huis.
Even na half twee zit ik warm in de auto op weg naar stilte.
EERSTE SCHOOLDAG!!! We keken er met z'n allen naar uit. Inclusief een deel van de schoolplichtigen... 't Was toch effe wennen... weer... Hoewel, toen ik op weg naar 't werk vroeg aan m'n collega tramchauffeur hoe de ochtendspits was verlopen, antwoordde die dat het erg goed was meegevallen. En ja, eigenlijk heb ik niet de overvolle voertuigen gezien, die er op normale schoolspitsen zijn. Dàt vind ik helemaal niet erg, want ik hou niet zo van 'sardien-in-blik'.
Om te beginnen zijn er de moeders met kinderwagens. Déjà-vue... staan ze op mekaar gepropt. Ze nemen de kleintjes dan uit die kinderwagens, die leeg de weg versperren in de voertuigen. Mensen die willen uitstappen, moeten heksentoeren uithalen om er voorbij te geraken. De moeders staan dan dikwijls een stuk verder, of zitten ergens anders in het voertuig met het kindje naast zich, ipv kleine uk gewoon op de schoot te nemen. 'Jamaar, anders weent ie' is het antwoord op m'n vraag om het kleintje in de kinderwagen of op de schoot te nemen. Ik druk er nog maar eens op dat lege buggy's moeten worden opgevouwd. Toch, met dat 'drukken' is de oplossing niet steeds geboden. Ikzelf vind het dikwijls maar al te ludiek en geniet wel van de pogingen om een overtroevend argument te vinden, van de vindingrijke moeders. Meestal komt het er gewoon op neer, dat betreffende mama uiteindelijk toch door heeft dat de babykar in de weg staat en stoort. Dat ze iets moet ondernemen om de weg vrij te maken. En, meestal proberen die moeders dat dan ook wel. Goedkeurend wordt door anderen een knikje geworpen in mijn richting en gelaatsuitdrukkingen tonen woordloos de opluchting omdat men niet hoeft over hoofden te kruipen om buiten te geraken.
En dan, zijn er de haantjes (de voorsten), de kippetjes (die de haantjes volgen), de pubers en bakvissen. 'k Ben er blij om dat ze'r weer zijn. 'k Heb ze gemist. Creatief met allerhande excuses, een beetje geniep, en stoer als 't nodig wordt geacht. Ze zijn er ook vandaag. Deuren worden onnodig lang open gehouden, want er komen nog enkele knappe grietjes aangelopen. Streng maar rechtvaardig treed ik op. Ik weet, ook de passagiers in de omgeving slagen me gade. Nou, mij...? Beter gezegd, ze slaan de situatie gaande, maar -gelukkig- laat men het aan mij over. Ik toon m'n strenge kant wanneer een jongen zich er onderuit probeert te praten en naar achter loopt. Ik ga kordaat achter hem aan en laat verstaan dat dit ook anders kan. 'Hiermee ben ik niet akkoord, beste jonge man. Mag ik je vervoersbewijs even, alstublieft'. Geen vraag eigenlijk, meer een vriendelijk maar kordaat gebod. De jongen draait snel bij. In stilte geeft hij me z'n abonnement, het toontje is zowat een oktaaf lager. Ik blijf in m'n rol. Streng, maar vooral rechtvaardig. Hij en z'n vrienden krijgen een speech over het welzijn van ALLE pasagiers. Dit uitspelen is makkelijk, het is ook een waarheid. Ik laat hem weten dat mensen hem al snel zullen beklijven als een ambetant manneke. Hij verontschuldigt zich. Ik geef een oplossing voor de toekomst, waarbij de jongeren zich kunnen vinden, en geef hem z'n abonnement terug. Nadien kan er weer een lach af. Ook zo, van de omzittenden. De sfeer is goed, voel ik. Wanneer ik verder naar voor in de tram stap omdat daar ook nog een bakvisje honger en dorst zit te stillen, word ik nog door andere meisjes aangesproken. Ze vragen me of ik de jongen in kwestie heb beboet. Ik leg hen uit, dat ik daar niet van hou. Ik probeer de dingen op een sociale manier op te lossen. Ze antwoorden wijs dat dit aangenamer is voor iedereen. Ze paaien me nog een beetje. 'Goed zo' denk ik. Ze blijven rustig. En het hongerige meisje krijgt ook nog een kleine bloemlezing.
Gohhhh... wat ben ik in m'n sas vandaag. M'n keel wordt er schor van.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Een dagje vrij genomen. Het huis wordt herschikt. Afgedane spullen die nog goed zijn, worden naar de rommelmarkt gebracht. De rommelmarkt is dicht bij de loods in Hoboken. De zon schijnt overheerlijk en maakt de boel compleet. Ik zie enkele collega's passeren. De ene herkent me de andere ziet me niet in de drukte. Er worden wat woordjes gewisseld. De sfeer is perfect. Na enkele uren rommelanten, zie ik enkele huizen verder een jongen die zich iets heel speciaals heeft aangeschaft. Hij heeft namelijk een filmrol voor een pcc in z'n handen. Hij zit daar bij z'n moeder aan hun verkoopstandje. Ik kan het natuurlijk niet laten en moet erheen. Hoe zou je zelf zijn? Ik groet hen en vraag op de man af, hoe hij aan die filmrol is gekomen. De jongen kocht hem, hier op de rommelmarkt, bij een oude man. Ik overpeins dat dit iemand moet zijn die wellicht bij De Lijn, of MIVA heeft gewerkt, misschien in de onderhoudsdienst ofzo. Het is alleszins heel speciaal. Ik wil ook weten waarom hij dit kocht. Ik ben namelijk heel erg nieuwsgierig. Hij vond het speciaal en wilde het echt hebben. Ik zeg hem dat ie het maar best goed bewaart, want speciaal is het op z'n minst. 'Voel ik nou een beetje afgunst?' flitst het door m'n hoofd... Maar neuhhhh... Ik heb daar helemaal geen plaats voor. Ik sta hier immers net om meer plaats te creëren in huis... dohhhhh...
Vroeg dag. Ik kijk in de dienstkaft wat van me wordt verlangd. Een lijn die ik als rustig ervaar -in tegenstelling tot enkele collega's- is m'n werkplaats vandaag. Natuurlijk is het zeer druk tijdens de schoolspits. Daarom zoek ik de bus waarvan ik verwacht dat ze overvol zal zitten. Het gaat net, we moeten niemand laten staan. Af en toe pas ik m'n charme-offensief toe om één en ander gedaan te krijgen. Ik vorm met m'n handen een megafoonachtige trechter voor m'n mond en roep: 'Goeie Morgen Allemaal... Gelieve Door Te Schuiven Alstublieft, Zodat Iedereen Mee Kan'. Ik wacht eventjes en laat dan volgen: 'DankUWel!!!' Ter beklemtoning tover ik een smile tot achter m'n oren (zo lijk ik natuurlijk wel effe een breedsmoelkikker, maar dat moet dan maar) en zet m'n ogen in vriendelijke glinstermodus. Het werkt. Er wordt moeite ondernomen om door te schuiven achteraan in de bus. De mensen vooraan knikken dankbaar lichtjes het hoofd. Ook hen wens ik een hartelijke Goeie Morgen die ik direct terug krijg. Uiteraard... doen zij natùùrlijk wel hun best om door te schuiven...
Op de lijnen waar ik de laatste dagen meerij is het rustig. Toch, dat zijn er heel wat. Ik hoor wel vanalles over baldadigheden, maar merk er zelf helemaal niks van. Ofwel gebeurt er wat wanneer ik vrij ben, ofwel op de plaatsen waar ik net helemaal niet ben. Men ontziet me, zo lijkt het. Niet dat ik niks te doen heb. Zo zit het nu ook weer niet in mekaar. Maar ik rij vooral mee met kakefonieritten, ofte kermisritten. Er zijn zo van die momenten dat je opstapt in een randgemeente om naar de stad te rijden. Dan is het rustig, haast doods in zo'n voertuig. Je kent de sfeer wel, bij de dokter of de tandarts in de wachtzaal. Met veel moeite onderdrukt men een hoestje of proestje, want o jee, je zou diegene die naast je zit kunnen 'ver'storen. 'k Heb het altijd vreselijk gevonden. Daarom zijn nogal wat -artsen met muziek in de wachtkamer begonnen. Dan staat er zo'n kanaal op, dat je ergert. Ofwel wordt er wel een interessant gesprek gevoerd, maar dan net wel wordt er gepraat in de wachtkamer en kan je niks van de conversatie verstaan... ofwel is de muziek zoooo net niet je smaak, dat ze zo luid lijkt te klinken dat je niks anders meer hoort. 't Kan natuurlijk ook dat dokters hier een stokje achter de hand houden hé. Zo heb je al lekker een verhoogde bloeddruk wanneer je (eindelijk) op consultatie kan en mogen er pillekes en andere voorgeschreven worden en moet je zowiezo nog eens terug komen... Laat de economie maar draaien, beste patiënt...
'k Sta op de bus. Alles is rustig. Eigenlijk staan we'r allemaal wat van versteld hoe rustig het vandaag wel was/is. We hadden een eerste schoolmaandag verwacht als een chaotische roes. Maar zeker niet helaas, hadden we 't bij 't verkeerde eind. Soms heb ik het graag mis...
EERSTE SCHOOLDAG!!!
