Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
27-07-2013
knuffel
Telkens weer geniet ik, als ik op weg naar 't werk de opkomende zon zie, of later in het jaar, de maan als in een verhaaltje, mooi en vol zie hangen als aan een touwtje. Vandaag was ook zo'n dag. De regen werd voorspeld, dus verwachtte ik die. Maar het regende helemaal niet. Een mistige lucht voelde heel zwoel en ik had direct door dat het geen goede ochtend was voor astmalijders. Niet dat ik daar bij hoor. Oef! Gezeten in de tram, weet ik ondertussen natuurlijk wel waar ik onderweg het best kan genieten van de opkomende zon. In de stad moet je zo je plaatskes kennen, daar er niet voldoende open ruimtes zijn. Gekomen aan 'de garage' de busstaanplaatsen van Zurenborg, zag ik vanuit de tram een prachtig roze zonneke zich door een nevel wroeten. Zo kreeg mijn dagje een briljante start, want ik laat me met alle plezier hierdoor leiden.
Het was wreed rustig deze ochtend. Weinig passagiers op de bussen die ik begeleidde. Iedereen vriendelijk en vooral tevreden als de chauffeur en ik hulp bood bij problemen die zich wel eens voordoen tijdens het ontwaarden. Eén van de chauffeurs begon te zingen achter z'n stuur. Hij sloeg zo'n beetje vanalles uit zijn botten. Zo van: " 't Is rood, 't is rood, dus wachten maar en ni rijen..." Geen grote kunst, maar vooral grappig. Hij genoot zichtbaar van z'n job.
Tegen het moment dat m'n dienst er op zat, begon het stillekes te regenen. Maar tegen de tijd dat ik aan kantoor kwam, viel de regen er met bakken uit. Blaasjes. Mooi om te zien van achter het venster. Maar een mens wordt er tergend nat in. Nou... op het einde van het te presteren dagje kan dat niet zo'n kwaad. Eens thuis, kan men droge kledij aantrekken, dus niet gezeurd. Hoe alles mee kan vallen, ook al heb je'n kleine tegenslag.
Ik sta op weg naar huis, kleddernat in de pre-metro te wachten op m'n trammeke. Er komt een andere-lijn-tram aan. De collega die hiermee rijdt heb ik sinds heel lang niet meer gezien. Hij doet me teken om efkes naar hem te komen, wat ik doe uiteraard, ook al wil ik hem absoluut geen tijd doen verliezen door onnodig oponthoud. Hij opent de deur van z'n cabinneke, spreidt z'n armen wijd en geeft me een knuffel van jewelste. Gewoon, omdat hij me het beste toewenst na m'n... nou ja... ding. Het hoeft echt niet hoor. Ik voel me prima en ben heel erg blij dat ik gewoontjes meedraai met de boel. Maar toch, geeft dit mooi en spontaan gebaar me een warm gevoel.
Maw, hoe een doodgewoon dagje, best aangenaam kan wezen...
Zowat iedereen kent wel een collega waar ie zich wat voor schaamt. We steken het niet onder stoelen of banken. Bij De Lijn werkt een weerspiegeling van de massa, hoewel er wordt geselecteerd bij de sollicitaties. Maar, er is ook de andere kant van het verhaal en dat is nou net waar ik me graag over uitlaat als het effe kan.
Eerder deze week stapte ik in een bus waar m'n collega chauffeur z'n hand ingewindeld had. Ik vroeg hem wat hij aan 'de hand' had. In eerste instantie zei hij dat hij de held had willen uithangen. Maar ik ken hem niet voldoende om te weten of het al dan niet sarcastisch bedoeld was. Ik wachtte dus af. Blijkbaar was dat nu net de aanmoediging om na een aarzeling te vertellen hoe hij brandwonden had opgelopen.
Een tijdje terug, toen hij met z'n bus aan 't rijden was, zag hij voor een huis een brandende stofzuiger staan. Op straat dus. Hij twijfelde niet en bracht dispatching op de hoogte. Terwijl hij aan de radio was, vatte de gevel vuur. Hij heeft dan het brandblusapparaat genomen en is er naartoe gesneld. Een stuk roofing viel daarbij brandend naar beneden en kwam zo op z'n hand terecht. Hij kreeg de boel geblust, maar was wel een tweetal weken werkonbekwaam. Nu is z'n hand al veel beter. Verder geen gewonden of een hopeloze schade.
Als hij daar vijf minuten later zou gearriveerd zijn, zou het wellicht een totaal ander verhaal geweest zijn voor de bewoners op z'n minst. Hij vertelt dat ie er niet bij had nagedacht. Op zo'n moment schiet je gewoonweg in actie. Het is alleszins prachtig van hem!!!
En dan is er die andere collega, die ik vandaag zag... Ze vroeg of ze me iets grappigs mocht vertellen. Achteraf bekeken vind ik het alles behalve grappig, maar daarom nog niet minder prachtig. Gisteren zat een man ineengedoken op de tram die ze bestuurde. Iemand maakte haar attent op zijn houding. Misschien was er wat mis? Dus, wanneer ze kon, ging zij het hem even vragen. De man voelde zich helemaal niet goed. Hij kromp ineen van de maagpijn, zei ie. Hij had al drie dagen niet gegeten, vandaar. Waarop collega antwoordde dat hij dan maar beter iets moest eten. Hij repliceerde dat ie blut was. Z'n geld was op. Collega liet het er niet bij. Ze gaf hem vijf euro en de wijze raad geen alcoholhoudende drank te kopen, maar wel degelijk iets te eten te halen. Hij dankte haar en stapte uit. De rit later, stond hij haar op te wachten. Hij bedankte haar nogmaals en liet z'n adem zelfs ruiken omdat ze maar zou kunnen constateren dat hij het wel degelijk niet had besteed aan bier. Hij was duidelijk opgeknapt en veel energieker. Hij beloofde zelfs haar terug te betalen wanneer hij kan. De maagkramp was over, enfin, die vijf euro (of beter, collega) had/den een wonder verricht. Ze had er een enorm goed gevoel aan over gehouden. Eerder hadden enkelen wat moeilijk gedaan tegen haar. Is het niet de warmte, dan is het de regen, of de drukte, maar er zijn dagen dat chauffeurs heel brede schouders moeten hebben om de 'zaag'lasten te dragen. Maar dit voorval had alle negativiteiten van de dag weggeveegd, liet ze horen.
En... 'k mocht het van haar in m'n blogje zetten... *jippiyee*
Van het zomerweertje krijg ik maar niet genoeg. Hoewel er heel wat mensen puffen, zuchten en kreunen, kan je't maar beter gewoontjes accepteren zoals het komt en er zoveel mogelijk van genieten. Af en toe zorgt het wel eens voor kleine toestandjes. Dingen smelten bijvoorbeeld...
Een kind van ongeveer 10 jaar stapt met mama in de bus. Ze kunnen niet samen zitten. Mama lost het op door haar dochter enkele plaatsen achter zichzelf te laten plaats nemen. Iets dat ik nooit zou doen. Ik zou als volwassene, als moeder vooral achter mijn kind plaats nemen. Je moet je kind kunnen zien. Dat om verschillende redenen. Maar tja, niet elke moeder redeneert hetzelfde. Ik vermoed dat gemakzucht ook deels motivatie zou kunnen zijn. Ik zit schuin achter het meisje en merk dat ze een papiertje op de grond laat vallen. Door haar lichaamstaal heb ik direct door, dat het niet zomaar toevallig uit haar hand glipt. Ze wil het gewoon kwijt en pakt het op deze wat geniepige manier aan. Ik zeg natuurlijk niks. 'k Ben niet aan 't werk en uiteindelijk zal het niet van een klein papiertje afhangen of de rit wel of niet vlotjes zal verlopen. Mama wijst kindje uiteraard niet terecht, want haar naam is haas, daar verder voorin de bus. Mijn aandacht wijkt af, ik ben tenslotte niet verantwoordelijk en wil me vooral niet bezig houden met pietluttigheden. Maar wat later, wanneer ik toevallig weer de kant van het meisje uitkijk, merk ik dat ze kauwgom in haar handen heeft. Ze kneedt de smurrie tussen haar vingers. Ik denk: bweikesssss. 'k Ben nooit een kauwgomliefhebber geweest. Als ik mijn zonen tijdens hun hopelijk gelukkige jeugd in iets te kort ben geschoten, dan zal het wel kauwgom geweest zijn. Verboden om die en die reden. Ik heb het nooit in hun zakken gevonden, hoewel ik best weet dat ze af en toe genoten van het kleverige spul. Doch nooit thuis.
Enfin, m'n aandacht dwaalt weer af van het meisje. Kauwgom in de handen kneden is voor zover ik weet niet verboden, zelfs geen gas-boete waard. En ik geniet maar weer van de straten die we doorkruisen in een zonnig weertje. Tenslotte, kijk ik nogmaals toevallig weer de richting van het meisje uit. Ik merk dat ze de kauwgom op de rug van de zetel voor zich is aan 't plat drukken. Mooi uitgesmeerd... en drukken maar... Een grens is overschreden. 'k Ben dan wel niet aan't werk, maar hier moet ik toch echt iets op zeggen. Ik kijk naar de vrouw naast het meisje en zie dat ze het niet goedkeurt, maar ze reageert niet. Ik leun voorover, leg m'n hand zachtjes op het kind haar arm en zeg: 'Kijk eens goed. Er hangen camera's in de bus. Dit is trouwens een hele nieuwe bus. Die camera's registreren alles. Men zal dus ook zien op de beelden wat je nu doet. Oei... straks ga je nog een boete moeten betalen en de onkosten voor het poetsen van de bus, want wat je nu doet, kan natuurlijk niet hé.' Ik zeg het allemaal heel lief om haar niet aan het schrikken te brengen. Enkele vrouwen in de omgeving volgen het gedoe, maar ze houden zich erbuiten. Ik raad het meisje aan om de kauwgom snel te verwijderen, dan zal alles wel goed komen. Het kind kijkt me wat verschrikt aan met grote ogen en ik voel dat ik haar echt bereikt heb. Goed zo! Ze begint de kauwgom los te peuteren, wat geen makkie is, want met dit warme weer plakt het spul onherroepelijk straf aan de rugleuning. Al snel zitten haar handen onder de smurrie. Een vrouw geeft haar een papieren zakdoekje. Da's wel fijn. Het meisje doet heel erg haar best om de vuiligheid te verwijderen met de zakdoek, maar het lukt niet echt goed. De vrouw die naast het kind zit, helpt haar. Ze neemt het zakdoekje over en verwijdert handig de kleverige plakboel. Ik zeg tegen de twee helpende handen dat we zo met z'n allen samen kindjes opvoeden. Allebei zijn ze het eens, maar er wordt gezucht. In het achterste gedeelte van de bus, heeft iedereen het voorval opgemerkt.
Voorlopig werk ik enkel 's morgens dankzij mijne goeie baas, die me steunt bij het heropstarten na lange afwezigheid. Dus, kan ik me niet vergissen. Ik moet niet meer naar m'n horloge kijken alvorens ik de mensen groet. Tevoren gebeurde het wel eens dat ik om half tien in de voormiddag iemand al een goeie middag wenste, of, om vier uur 's middags iemand nog een goeie morgen toezond. Meestal werd ik dan geïnterpelleerd door de wakkere passagier met de vraag of ik pas uit bed was, of andersom, het nachtje had doorgedaan. Niks van dat alles dus nu. Tot hiertoe rij ik steeds met dezelfde lijnen mee. Dat zorgt er natuurlijk voor dat er -ondertussen- nogal wat mensen familiair worden. Kan geen kwaad hoor. Het kan enkel maar de goeie sfeer op het voertuig bevorderen. Ik zet me vooraan in de bus. Wanneer we aan een halte komen, ga ik helemaal tot tegen het dashboard, met m'n gezicht in de bus gekeerd, staan. De instappers zien me dan zeker staan en ik groet hen dan met een zo opgewekt mogelijke maar niet overdreven 'goeie morgen'.
De meesten antwoorden dan fijntjes. Sommigen mompelen wat. Een klein aantal negeert de boel gewoon. Tja, groeten is men natuurlijk niet verplicht hé. Ik lig daar helemaal niet wakker van, 'k zou maar zot zijn. Dikwijls moet ik er om lachen omdat lichaamstaal op zo'n moment ook dikwijls duidelijk is. Zo'n houding van: Laat me gerust! En dan maken dat ze uit de voeten zijn, bij wijze van spreken. Voor mij gaat het leven dan voort, in de vorm van onze rit die gewoon verder gezet wordt naar de volgende halte om er dan weer voor te zorgen dat ik gezien word. Toch, reageren mensen die vooraan in de bus zitten dikwijls hoofdschuddend als zo'n personnage instapt. Ze kijken me dan effe troostend aan. Wellicht denkende dat ik er triest van word. En dat maakt het allemaal nog een beetje mooier eigenlijk.
Het allerleukste zijn de mensen die hun dagje nog aan het organiseren zijn en met hun gedachten flink in de weer op het moment van instappen. Als ze me horen groeten, kijken ze wat verstrooid op, draaien hun hoofd haast 180° terug, want ze zijn ondertussen al verder gelopen. En dan komt er nog een redelijk enthousiaste knik of groet.
Ik besef dat niet iedereen daar behoefte aan heeft, maar ik amuseer me wel, en soms, is een beetje 'egoïsme' wel op z'n plaats...
'k Ben blijkbaar bezig aan een soort heroptreden. Heel regelmatig komen mensen op bus of tram die me herkennen van lang geleden. Het wordt dikwijls een zeer aangenaam klinkend: 'Gohhh, da's lang geleden, zeker meer dan een jaar!' Soms collega's, soms passagiers.
Een vrouwtje, vijftiger. Simpel. Telkens als ik haar zie, vertelt ze haar levensgeschiedenis. Miserie die ze -wie weet- had kunnen voorkomen, (maar ach, ze weet wellicht niet beter) geeft ze ten gehore aan ieder die luistert. Ze heeft het hart op de tong. Ze bedoelt het altijd goed, maar het draait meestal anders uit. Ook zij is overenthousiast als ze me op de bus vindt. Ze vertelt over de nieuwe vorderingen in haar soapleventje. Ik luister en knik gepast en getimed. Wanneer ze zich af en toe te negatief uitlaat, snel ik ter hulp met een wreed positieve noot en telkens lukt het, komt die lach weer. Ondertussen probeer ik zo allert mogelijk te blijven als nodig is, want tja... de bus rijdt natuurlijk verder.
Er stapt een man in de bus. Zowat een mr Bean duplicaat. Niet uiterlijk, maar zeker en vast wél wat uitstraling en houding betreft. Hij heeft een tas in elke hand en stapt zo onhandig als mogelijk de bus op. Ik groet hem. Hij antwoordt verontschuldigend: 'Ja, ik heb wel een probleemke.' Door de manier waarop ie dat zegt, ben ik een beetje verward, maar ik kijk hem vragend aan en kraam iets uit waaruit hij kan begrijpen dat ie het me kan vertellen of vragen
- Ik heb gene pas bij.
- Die moet ge hier niet laten zien hoor, meneer.
- Ik bedoel, mijn abonnement.
Daarop leg ik hem uit dat ie in dat geval altijd een ticketje kan kopen, op die of die manier. Mogelijkheden opgesomd. Ik vertel niet graag dat men in zo'n geval kan meerijden en bij een vaststelling van ticketcontrole stappen kan ondernemen om de eventuele boete niet te moeten betalen. Da's te aanmoedigend voor sommigen om hun abonnement thuis te laten liggen. Het lijkt me in dit specifieke geval ook niet echt opportuun om een ingewikkelde uitleg te doen. Hij doet er erg lang over voor hij beslist hoe hij z'n ticket zal betalen. Uiteindelijk wordt het een gewoon ticketje, want ik krijg een zeer verwarde uitleg over z'n gsm, waaruit ik min of meer kan opmaken dat hij die niet bij de hand heeft of op z'n minst niet bruikbaar is. Eindelijk lukt het hem het ticketje weg te steken en z'n tassen weer in de handen te nemen. Aan de volgende halte kon men met moeite instappen omdat hij nog steeds zo bezig was. Geduld, lieve mensen, geduld...
Hij zet zich naast het vrouwtje waarover ik het eerst had. Ze ziet hem stante pede zitten en trekt lieflijk ten aanval met vragen allerhande. Telkens antwoordt hij stil en kort, maar ze gaat lustig verder. Hij zit er wat onhandig bij.
- Waar ga je heen?
- Naar 't ziekenhuis.
- Waarom?
- Om te werken.
- Wat doe je dan voor werk?
- Ik ben dokter.
Ik wil niet luisteren, maar ik hoor het. En ik denk: '???????'
- Enfin, ik ben mijn stage voor dokter aan 't doen.
Verduidelijkt hij. 't Is beslist niet mooi van me, maar 'k zal eerlijk zijn. Ik denk: 'Spekkerrrrrr... Dat geloof ik nooit.' Vrouwtje is overweldigd. Zij... zit naast een toekomstige dokter in de bus. Ze steekt het niet onder stoelen of banken.
Z'n woorden zijn nog niet koud of hij staat op. Hij gaat naar de uitgang, klaar om uit te stappen. De eerstvolgende halte, niet aan het ziekenhuis, verlaat hij de bus. Stuntelig. Soms vraag ik me af hoe het sommige mensen lukt om met zo weinig om handen toch stuntelig te wezen. Hoewel ik beslist ook al tegen een lantaarnpaal aanliep hoor... Vrouwtje richt zich weer tot mij. Haast in zwijm, herhaalt ze dat hij een échte dokter is.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
