Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
27-05-2009
Hotel Oudaan
De routine alweer gewoon, vliegen de dagen voorbij, zo snel, dat het moeilijk is het allemaal bij te houden. Ik ga het hier en nu toch maar bij vandaag houden. Annekdotes van de voorbije dagen, kan ik altijd nog wel vertellen op een rustig moment.
Heerlijk (nou...ja...) vroeg uit de veren, om de tram even na vijf te nemen naar het werk. De merels in de buurt halen het beste uit zich, om m'n dag zo goed mogelijk genietend te laten beginnen. Telkens weer halen de zangvogels het goede humeur in me boven, wat nooit geen kwaad kan. Goed geluimd door dit supertalent, ga ik m'n gewone weg en wacht ik op de tram. Als ik op m'n overstap sta te wachten, in de stad, gebeurt er een ongeval. Een dame reed heel gewoontjes door het rode licht en ramt een wagen die 'veilig' door het groene licht reed, hard, midden in z'n linkerflank. Een ferme knal, iedereen op het perron goed wakker -de dame wellicht ook- en materiële schade die zal tellen, zo te zien op het eerste gezicht. Iedereen op het perron kijkt verwonderd toe. Ik wordt aangesproken door iemand die concludeert dat wellicht iemand het 'rood' genegeert heeft. Ik wijs, bij wijze van bewijs naar het groene voetgangersverkeerslicht, zodat men ziet wie groen en wie rood had. We wachten eventjes af, een kwestie van seconden. De twee chauffeurs komen uit de wagen, gelukkig ongedeerd. De man zien we, grote gebaren armenzwaaiend, zich boos uitdrukken tegen de vrouw. Niemand neemt aanstalten er naartoe te gaan. 't Lijkt me logisch, maar vrij egoïstisch. Iedereen is op weg naar 't werk en wil de tram die direct zal komen niet missen natuurlijk. Ik doe het dus en hoop hardop, ook m'n trammeke niet te missen. Wanneer ik op het kruispunt ben, merk ik dat er een klein taalprobleem is, dat snel wordt opgelost. De dame die in fout ging, doet helemaal niet dwars en zoekt zenuwachtig de nodige papieren tussen haar blutsenchaos. De man zegt in't Frans dat ie z'n vliegtuig niet mag missen, hij heeft dringend een taxi nodig, en heeft z'n papieren al klaar. Er komen nog twee mannen aangelopen, die verwijtend met vuisten in de lucht de dame hun gedacht zeggen en haar -op een nogal boerse manier- duiden dat ze fout en fout en fout is, en ze zijn getuigen en ze moet niet discusiëren en nog een hele hoop si-en-la. De dame -nog steeds ferm zenuwachtig- hoort hen precies niet, ze telefoneert en herhaalt steeds dat ze de franstalige man niet goed verstaat, naar mij kijkend. Ik kalmeer die twee vuistentoners en leg hen uit dat er helemaal geen probleem is, dat alles juist en rechtvaardig in orde zal komen. Ze maken nog even wat onnodig lawaai en druipen dan af. Wij drieën duwen de wagens van het kruispunt. De dame geeft haar gsm aan de gedupeerde man om een taxi te bellen en er komt een collega van haar werk om haar te helpen. Eerder bleek ze dus naar 't werk of die collega gebeld te hebben. Mijn tram komt er net aan en ik zeg hoe men mij kan bereiken, in geval dit nodig moest zijn. Men heeft mij niet meer nodig en ik kan nog net de tram op, die gelukkig een beetje later is dan gewoonlijk.
Aangekomen op kantoor, zucht ik effe bij een kopje thee, want m'n dag moet nog beginnen en lijkt al halfweg. Maar goed hé, niemand vraagt om zo'n situatie. Soms zijn mensen enorm verstrooid en dan gebeuren er nare dingen, waarvan zij de gevolgen moeten dragen. Maar ik moet nu in m'n dienst vliegen, samen met een collega die vandaag een extra dagje komt werken. Ik heb dus gezelschap, want we moeten onze dienst vandaag volledig samen doen.
We staan enkele uurtjes later op een tram ons ding te doen. We stoppen aan een halte, er stappen mensen af. Ik sta achteraan het voertuig en merk aan een tiener, die precies wil opstappen dat ie aarzelt en achter de tram staart. Zijn lichaamstaal trekt m'n aandacht, dus kijk ik ook naar de richting die hij uitkijkt, maar merk niks speciaals. Toch stapt hij niet op. Ik merk onzekerheid, en hij blijft staren naar diezelfde plek. Ik vraag hem dus of hij mee wil en hij beweegt knikkend richting trede om op te stappen. Dit klopt niet, voel ik, dus stap ik af en ga kijken wat er toch maar scheelt, want de jonge kerel zegt niks. Er ligt een man op de weg, achter de tram. Hij probeert recht te komen, dus ik wil helpen. Ik merk op het moment dat ik me wat buk, dat deze man stiepelzat is. Niet aanraken dus, is de boodschap. Je weet maar nooit hoe een dronkaard reageert, vandaar. Ik spreek hem wel aan, maar hij bralt enkel onverstaanbare tonen. Hij komt naar de tram en probeert iets te zeggen, maar ik hoor enkel tonen en klanken. 'k Vraag dus of ie de tram op wil. De deuren van het voertuig sluiten automatisch als de trede niet wordt aangeraakt. Wanneer de deuren sluiten, draait de man zich weg en gaat naar het voetpad. Ik begeef me naar de middendeur en stap op. Ik doe teken aan de chauffeur dat ie maar doorrijdt, want een man in deze erge dronken toestand is zelfs gevaarlijk op tram of bus. We staan voor rood. De man gaat door het rood en begint aan de gevaarlijke oversteek. Raar toch, dat mensen in zo'n conditie dikwijls ongedeerd uit gevaarlijke avonturen komen, hé... Zo is het ook met hem, alhoewel... Wanneer we groen krijgen moet de chauffeur in de remming gaan omdat de dronkaard plots naar de sporen toewankelt. Gevaarlijke toestand, daar er op dit kruispunt vier tramlijnen passeren, en uiteraard daarbij ook het gewone verkeer. We zien hoe verschillende wagens en andere trams moeten afremmen om hem niet omver te rijden. We stappen dus af en gaan hem achterna, de blauwe lijn bellend en dispatching op de hoogte brengend.
Tot de politie er is, moeten we hem in't oog houden en da's maar goed ook, want hij doet echt wel gevaarlijk. Hij gaat een eettent binnen, bestelt iets te eten en zet zich aan een tafel. Ik ga binnen en breng de vrouw achter de toog op de hoogte dat 'men' op komst is om haar te verlichten van dit leed. Even later valt ie in slaap en durft geen klant zich aan één van de tafels te zetten, alhoewel een rij mensen staat aan te schuiven voor broodjes en weet ik wat nog meer.
De politie komt en doet wat best is. Ik hoor één van hen de man vragen waar ie woont. Er komt niks verstaanbaars uit. Door de eerdere val, heeft ie zich blijkbaar toch wat verwond, hij bloed lichtjes aan hoofd en hand, merken de politiemensen op. Ik leg hen de boel uit. En er wordt besloten dat deze man met hen meegaat, richting 'Hotel Oudaan'. Voor de man een serieuze zaak blijkbaar, maar ik kan een lichte lach niet onderdrukken vanwege de uitdrukking.
Daarna hebben we nog een voertuig met problemen, die we helpen oplossen, maar waarmee we toch ook effe zoet zijn. We wijzen mensen op sommige zaken die eigenlijk niet door de beugel kunnen. We leggen uit waarom iets niet kan, en als men er rekening mee zou houden, zou het aangenamer zijn voor alle passagiers. Steeds krijgen we vriendelijke medewerking van de mensen. Op een gegeven ogenblik, komt zelfs een vrouw me de hand schudden. Ze heeft Afrikaanse roots en spreekt me handenschuddend aan. Ik kijk haar verwonderd aan, en denk dat ze zich vergist, maar nee, verzekert ze me. Ze heeft me al enkele malen op de bus gezien en komt me de hand schudden, en ik krijg complimenten.
Wel... voor een dag die zo chaotisch begon, eindigt ie met een pepgevoel. Spijtig... morgen ben ik vrij...
Vandaag, late dienst, rij ik mee met een gepachte lijn. Da's een lijn, die wordt uitbesteed door De Lijn. Deze bussen hebben -voor nietkenners- de uiterlijke kenmerken (emblemen enz) van De Lijn. De chauffeurs dragen normaal gezien, het Lijnuniform, maar hun bazen zijn niet dezelfde als... yep, 'die' van De Lijn, dus. Voor mij maakt het allemaal niet veel uit. Zolang de collega buschauffeur iemand is, die een verantwoordelijkheid weet te dragen, is alles voor mij dik in orde.
Zondagdienst, wat wil zeggen, dat men op deze lijn onmogelijk de rijtijden kan respecteren. Maar da's al lang geen nieuws meer, zelfs niet voor de meeste passagiers. Het eerste deel rijden we dus absoluut niet op tijd. Vertraging(en) troef. Het tweede deel, gaat al veel beter. Het loopt dan ook al tegen 22u, wanneer ik weer opstap. De man achter het stuur ken ik niet. Hij draagt geen uniform, dus denk ik dat het een 'nieuwe' is. Ik groet hem bij het opstappen en als hij me verwonderd aankijkt, leg ik hem -in grote lijnen- uit waarom ik meerij. Hij lijkt me een sympathieke, vlotte kerel. Er staat een jongedame bij hem, ze kent hem blijkbaar en maakt een praatje. Ik ga verder in de bus staan. De man rijdt met een stijl die mij nogal wild lijkt, maar ik geef nooit opmerkingen daarover. Het is ook helemaal niet aan mij om daarmee te beginnen.
Wanneer de jongedame is afgestapt, merk ik dat de chauffeur in z'n spontaniteit de mensen zelf gemakkelijk aanspreekt. Nogal wat passagiers blijven even vooraan bij hem staan om een praatje te maken. Soms gaat het over het baby-olifantje en de zoo. Soms gaat het over sport... In de bus begint een dame aan te kondigen dat ze zich niet veilig voelt en dat ze blij is dat ik meerij. Ze voelt zich niet goed met al dat gespuis tegenwoordig. Ze geeft ook kritiek op de chauffeur en de jongen die bij hem staat te praten. Ze maakt een politieke draai, door te scanderen voor wie ze zal stemmen, terwijl ze vanuit haar ooghoeken een man, die rustig meerijdt aankijkt. Even laat ik haar begaan, maar ik vrees dat dit wel eens uit de hand zou kunnen gaan lopen, wanneer ze de boel nog eens eventjes benadrukt. Zonder racistische termen te gebruiken, laat ze voldoende doorschemeren dat als racisme zou kunnen bestempeld worden. Ik grijp dus in, voor er onenigheid komt en zeg haar dat dit niet de plaats is om aan politiek te doen. Ze wil me betrekken, maar ik hap niet. Ik denk er niet aan, politiek op de bus kan olie op een vuur zijn, niet aan beginnen dus. De chauffeur en nog iemand die vooraan stond, hebben een deel van het gesprek gehoord. Wanneer we naderhand aan de eindhalte staan en ik me even naar de chauffeur begeef, wordt er wat over nagepraat.
Wanneer ik de man vraag of ie nog maar net rijdt, antwoordt hij me dat hij eigenlijk 'koerman' is. Ik kijk heel verwonderd... Koerman? Dat zijn mensen die in de loodsen onderhoudswerk doen aan de vloot. Vandaar mijn verwonderde blik natuurlijk. Welja, verklaart hij: Er zijn veel zieken en dus heeft men me gevraagd om te komen rijden. Ik vraag hem (nogal logisch) of hij vroeger met de bus gereden heeft. En hij bevestigt natuurlijk. Ik zeg het hem niet, maar vind het toch raar hoor. Ik ben maar een heel klein deeltje op de hoogte van het wat en hoe in zo'n groot bedrijf als De Lijn. Trouwens in elke loods heeft men een andere manier van werken. In elke entiteit, zijn duidelijke merkbare verschillen. Maar dit, zou ik niet direct verwachten in gelijk welke entiteit. Nou ja, ook bij pachters, moeten de diensten verzekerd zijn. De bussen moeten rijden hé. Maar nu begrijp ik wel wat ik voelde aan z'n rijstijl...
Na een heerlijke vakantie, ben ik er willens nillens terug in gevlogen. Ook al doe je de job graag, vakantie is toch nog net iets leuker, ja toch... Niettegenstaande, besef ik maar al te goed dat er veel ergere dingen zijn, dan 'mijn' job!
Men heeft van bovenhand besloten onze manier van werken aan te passen. Stillekesaan worden we klaargestoomd voor die nieuwe aanpak. Vandaag mocht ik, samen met een collega, de baan op. We moesten een belangrijke en vooral zeer drukke as, de hele dag over en weer pendelen om de boel in't oog te houden en de nodige notities te nemen. Die boel, waar ik het over heb, moet verslagen worden, schrijfwerk is dus een bezigheid die nu meer tijd in beslag neemt.
M'n collega's waren hiermee begonnen, toen ik op vakantie was. Ik begon dus met een achterstand en men verwachtte van mijn collega dat ie mij hier en daar wat zou bijsturen, waar nodig. We reden ook met trams mee. Eerder begeleidden we enkel op bussen. Er is wel degelijk een verschil tussen de houding van de passagiers op deze verschillende voertuigen. Misschien heeft het ook wel te maken met de compactheid van de trams. Een bus geeft het gevoel, meer ruimte te hebben. Een tram is ook 'stadser' tegenover een bus. Bussen komen meestal maar tot het centrum van de stad, om dan weer naar de omliggende gemeenten (of nog verder) te rijden.
Mensen doen hun beklag, of vragen informatie over hoe waar te geraken. Gewoon, een babbel kan er ook wel eens af. Maar, nu hebben we veel minder tijd, daar we regelmatig van voertuig moeten verwisselen. Een man, hij zei dat ie dokter was, was ontevreden omdat ie een tram wilde nemen, die voor het rood stond, en toen hij op de knop om de deur te openen duwde, reed de tram net door. Hij deed z'n beklag op een zeer sarcastische wijze, redelijk dubbelzinnig, met een hoop verwijzingen en het toepassen van spreuken, die hij (naar mijn bescheiden mening) ofwel heel diep had uitgediept, ofwel ter plaatste had bedacht. Ik voelde wel wat ie bedoelde, maar het 'lichtje' brandde niet echt, als u begrijpt wat ik bedoel. Ik reageerde dus blijkbaar ook niet zoals hij liever had gehad en dat liet ie me dan ook maar meteen weten, overlopend met sarcasme. Toen net op dat moment een voertuig kwam aangereden, waar we met mee moesten, vond ie dat ik me maar al te makkelijk uit de voeten wilde maken en kreeg ik dat lekker op m'n brood. Maar, eigenlijk is dat typisch. Ik heb hem in de snelte proberen duidelijk te maken, waarom die tram doorreed en dat er dadelijk een andere zou aan komen. Hierop kreeg ik een antwoord, dat ik maar besloot snel te vergeten.
Ondertussen heb ik wel geleerd van me niet dik te maken in opmerkingen, die toch niet van toepassing zijn, of in situaties waar ik zelf toch niet stante pede iets aan kan veranderen.
Toen wat later een tram in panne stond, op een plaats waar ie zo snel mogelijk moet verwijderd worden, we de chauffeur en de reizigers zo goed mogelijk probeerden te helpen, kregen we alle begrip en goedkeurende knikjes van de mensen om ons heen. vervelende opmerkingen waren er helemaal niet bij, integendeel. Jaaaa, beslist, deze andere aanpak zie ik best zitten. De dag is voorbij gevlogen!
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
