Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
29-10-2008
rustig begin, raar eind
Een vroege shift tijdens schoolvakantie, zorgen ervoor dat de dag zeer rustig verloopt. Maar tegen rustig heb ik hoegenaamd niks. Het is een welkome afwisseling van het tegenovergestelde... uiteraard...
Sommige mensen vragen me of ik ziek of op vakantie ben geweest. Leutig wel, zoals ons kleine team begeleiders wordt herkend. In tegenovergestelde richting werkt dat ook. 'k Vind het best aardig nogal wat mensen met regelmaat terug te zien. Een dame, die ik een tijdje niet gezien had, stapte op en wenste me goedgeluimd een goeie morgen. Ze was naar de markt geweest, profiterend van het open weer vandaag. Naderhand stortte ze haar hart uit. Haar man is kortelings gestorven na een harde, pijnlijke strijd tegen kanker. Voor hem, was z'n dood een verlossing, voor haar een kwelling. Ze moet het allemaal kwijt. Ik luister en ben op dat moment heel blij, dat het zo rustig is op de bus. Zoniet, kan ik haar niet die aandacht geven, dat luisterende oor en begrip tonen, zoals ik het nu wel kan. Ook dàt hoort erbij. Wanneer ze een tijdje later afstapt, glimlacht ze weer. Ze worstelt een moeilijke periode door.
Er stappen toeristen op de bus. Meneer vraagt wat aan de chauffeur met een kaart in de handen. Het duurt even, ik hou het in 't oog. Tenslotte gaat deze familie zitten. Ik sla hen gade, omdat ik vermoed dat ze nog vragen zullen stellen, of op z'n minst, een vragende blik werpen. Ik hoor hen Spaans spreken onderling. De vader kijkt me aan, daarom vraag ik hen in't Spaans vanwaar ze komen. Na hun verwondering te hebben laten merken, antwoorden ze 'Madrid'. Aaaahhhh... Madrid!!! Ik merk op dat ze van de ene mooie stad naar de andere komen, met een glimlach uiteraard. Tja, ik laat me de typische chauvnistische houding die men verwacht van een Antwerpenaar, even goed ontvallen. Stiekem hou ik af en toe wel es een klagenzang, maar niet tegen toeristen hé... Zij... zij willen naar het museum van schone kunsten (moet dit persé met hoofdletters? nee toch...) Ik leg hen uit waar ze best afstappen en hoe ze verder moeten gaan. Na nog een grap en een lach, stappen deze Spanjaarden van de bus met m'n wensen die er, wie weet, wel voor zorgen dat ze morgen met veel plezier nog eens het openbaar vervoer nemen naar één van die vele mooie plaatskes in onze stad.
Wanneer m'n werkdagje er op zit, wil ik tram 11 nemen naar huis. Ik wacht op het perron op het Astridplein. Alleen tussen anderen. Ik zeg niks. Ik sta. Ik wacht. Net als de meesten. Er komt een koppel voorbij gestapt. Ze zijn in gesprek, maar ik schenk er geen aandacht aan. Net op het moment dat ze me passeren, haalt de vrouw plots uit naar me. Ze noemt me een 'smerig lijnwijf met uniformke', wie denken wij van de lijn wel dat we zijn? enz enz... De man houdt haar tegen. Mijn reactie is eerst verwondering, dan reageer ik door haar een goeie middag verder toe te wensen (uiteraard sarcastisch bedoeld) De mensen rondom mij trekken allemaal een verwonderd gezicht, daar er helemaal geen aanleiding was voor het voorval. Toch bedenk ik me naderhand, dat ik geluk had. Voor hetzelfde geld had ik haar van m'n lijf moeten schudden, wie weet.
De reden waarom, daar zoek ik naar. Men zegt me, dat het komt door het vallen van de bladeren. Daar geloof ik niks van. De sleur zit er waarschijnlijk terug wat in en dat besef speelt misschien een rol. Die sleur (alle dagen naar werk of school, steeds maar weer datzelfde) begint men gewaar te worden rond deze tijd, omdat men nu een tweetal maanden terug z'n gewone gangetje, verplicht, gaat. Ik vraag me af, of het dàt niet zo'n beetje is, bij vele mensen. Redelijk snel op de tenen getrapt, maken nogal wat mensen van een mug een olifant. Zo loopt het al makkelijker uit op agressie, wanneer dan iemand anders net verkeerd reageert.
Het staat vast. Het is zeer duidelijk merkbaar dat iedereen precies op de puntjes van z'n tenen loopt. Agressiegevallen worden gemeld met regelmaat, deze dagen. Nogal wat op één dag. Het effect is, dat ook bij de betrokken diensten, de mensen wat over hun toeren geraken natuurlijk. Er over schrijven is één ding. Er over praten een ander. Maar er de hele dag mee geconfronteerd worden, gaat in je kleren zitten.
Gelukkig kunnen de meeste collega's (als het niet al te erg uit de hand is gelopen) een passende schouder vinden onderling. Een luisterend oor, vol begrip, doet wonderen en geeft een mens terug de nodige kracht verder te zetten. Soms, moet een collega er even tussenuit. De boel terug rechttrekken tussen de twee oortjes of zelfs enkele dagen fysiek herstellen, thuis. Dàt... vind ik telkens zo erg. Da's telkens een littekentje voor deze persoon... Het vallen van de bladeren... nee hoor, niks van. De herfst is een mooi jaargetijde, eentje met zachte, warme kleurtjes. Ga maar eens wandelen in één of ander park nu, je zal het voelen, je komt beslist tot rust.
Wat mij betreft is het zelfs een goei remedie tegen die agressie...
Ze komen er aan. Twee klasjes onder begeleiding van hun leerkracht. Ze worden gebracht met de bus, die wordt bestuurd door een controleur. Eigenlijk is er niet veel speciaals aan, maar zij... vinden het lekker spannend en vooral leuk. Collega controleur is met de auto voor de bus gereden en ik nam het openbaar vervoer om er te geraken. Ik sta ze op te wachten, temidden van m'n vroegere collega's, tramchauffeurs, in de tramstelplaats.
Kids... geroezemoezelig stappen ze uit. Rondkijkend, kwebbelend, giechelend. Twaalf is de gemiddelde leeftijd. De twee leerkrachten maken hen duidelijk dat ze aandachtig moeten zijn en samen blijven. Samen gaan we de loods, de stelplaats dus, binnen. Er staan nog enkele tramvoertuigen opgesteld. Terwijl de controleurs de kinderen wijzen op het gevaar van de tram in het verkeer en trouwens ook in de loods (techniekers moeten soms de trams verzetten), ga ik informeren bij de verantwoordelijke, welk voertuig tot onze beschikking staat. Wanneer we eerst rond de tram zijn gestapt en ik de kinderen ondertussen gewezen heb op enkele zaken, die los en vast hangen aan het voertuig, mogen ze opstappen.
Enkelen kunnen het juichen niet onderdrukken. Ze luisteren eventjes aandachtig naar wat de controleur hen te vertellen heeft. Het gaat over de gedragsregels, over boetes, over veiligheid, over het juiste gebruik van het trammeubilair (allerhande knopjes) enz... Het geroezemoes neemt toe. Lang luisteren wordt moeilijk. Ik neem plaats op de chauffeurstoel. Ik neem de intercomhoorn. Daarmee kan de tramchauffeur (wattman/vrouw heette dat vroeger) de reizigers informeren als dat nodig is. Door die hoorn, zeg ik klaar en duidelijk, dat ze aandachtig moeten luisteren naar de controleur, die zo zijn best doet om hun vragen te beantwoorden. Het wordt terug stil. Ze zitten even versteld te kijken, terwijl ik merk dat de leerkrachten dit bepaald wel een leuk idee vonden.
En dan... dan is het eindelijk zo ver. We gaan rijden. We gaan niet op straat rijden, nee, we blijven wel degelijk in de loods. We doen een rondje. Ik verwittig de kinderen dat ze goed tegen de rugleuning van hun zetel moeten zitten en zich schrap zetten. We nemen een aanloop en dan... ga ik in de noodremming. We remmen zo hard het maar kan. Sinksenfoor op de tram!!! Gejuich!!! Geroep!!! Getier!!! Dàt... vinden ze zalig. Even later roepen ze in koor: Nog een keer, nog een keer... Het was afgesproken, ik zou het tweemaal doen. Dus nog een keertje. De meisjes gillen al voor ik in de remming ga. Ze gillen omdat ze denken dat het zo hoort. Ze krijgen er niet genoeg van. Maar tweemaal is genoeg. Ze moeten weer tijdig in school zijn. Ik moet tijdig op kantoor zijn, om andere, grotere schoolkinderen te vergezellen op weg van school naar huis.
Ze zijn met een hoop. De oudste is een jaar of dertien. Ze zien bruin. Ze praten anders. Geen Nederlands, alhoewel er hier en daar een woordje tussenzit. Ze roepen. Ze lachen luid. Ze spelevechten met mekaar. Ze lopen. Ze springen. Ze zwieren aan de palen.
In de bus.
Andere reizigers, zitten argwanend, bewegingsloos... te kijken, af te wachten. Ik merk het. Bied de chauffeur aan om mee te rijden ipv de bus te nemen, die ik eigenlijk moet nemen. De chauffeur bedankt me hartelijk. Ik... ik doe gewoon m'n job...
Tussen de jonge mannekes word ik mikpunt. Ach, mikpunt, het klinkt alsof het erg is. Dat is het helemaal niet. Ik leid hen af. Ik maan hen op vriendelijke, maar dringende toon aan. Ook het waarom leg ik uit. Ze luisteren aandachtig. De grapjas van de groep, flapt er wat uit, waardoor ze weer met z'n allen gaan gillen. Ik blijf rustig en antwoord de grapjas, glimlachend. Onze vriendschap is wederkerig. De jongens hebben wel degelijk respect voor me. Ze dagen wat uit, maar gaan niet te ver. Toch blijf ik bij hen, want ik weet dat, zou gauw ik m'n aandacht verslap, ze direct weer zullen 'storen'.
De andere reizigers houden me in't oog. Ze weten het niet goed... ben ik nu één van hen? of sympathiseer ik met die jongeren? Ik zie de vraagtekens boven hun hoofd. Maar... de jongeren zijn veel rustiger nu.
Na een tijdje stappen ze af. Ze zwaaien me uit. Die lieve schatten van kinderen.
Al wat ze nodig hebben is een beetje aandacht. En ik denk bij mezelf, 'leuke job heb ik toch'...
De chauffeur bedankt me weer. Hij kon nu ook zijn job zonder stress en dus normaal doen.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
