Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
28-08-2012
PretOV
Foto: Nieuwsblad.be
Nog niet zo lang geleden werden lijnen 10 en 5 doorgetrokken tot in Wijnegem. Wel, ondertussen werd ook lijn 15 doorgetrokken tot Boechout. Wat wil ik die graag eens uitproberen. Hoewel er niks te proberen valt, je moet het gewoon doen natuurlijk. Op het nieuws preek minister Hilde Crevits in het gloednieuwe model hermelijn, net aangekocht, of is het, net geleverd... Fier als een giet(st)er legde ze uit hoeveel vooruitgang het openbaar vervoer boekt met het uitbreiden van de tramlijnen. Ik hoor het haar nog zeggen: 'Nu kan men van Boechout naar de stad en van de stad naar Boechout'. En dan denk ik: yep, daarvoor kijk ik naar het nieuws. Dàt, had ik echt niet zelf kunnen bedenken, dat de tram daarvoor dient... Oja, 'k moet (h)eerlijk zijn, het woord 'veiligheid' is ook gevallen, maar zo snel ergens tussen gewrongen, dat het haast niet opviel. Niet dat ik kritiek ga leveren hoor. Vergeve me, 'k zou niet durven tegenover zo iemand, die het toch heus veel beter weet dan ik, ons, wij. Maar soms moet ik effe m'n cynisme de vrije loop laten, dat heet overleven, en daaraan ben ik toe, dus permitteer ik me wat meer dan anders. Ik had gehoopt dat ze op z'n minst zou gezegd hebben, dat men nou met de tram, zonder overstappen tot centrum stad of zelfs linkeroever zou geraken vanuit Boechout. 't Had gewoonweg beter verkocht... denk ik. Vooral met de zeer nakende wijzigingen in het lijnaanbod in onze Koekenstad.
Maar het voertuig op zich. Wat futuristisch gestroomlijnd, wat equivalent staat aan aerodynamisch-achtig vloeiende lijnen. En over 'lijnen' mogen we het hebben, nietwaar. Hoewel dat dan weer een flauw grap is. Enfin, 'k zou het graag toch es een keer allemaal van wat dichterbij bekijken. Dus, ga ik, op een dag dat het geen slecht weer is (vanwege weerstandsgebrek) en, ik me goed genoeg voel, en ik niks anders aan de hand heb, eens gewoon meerijden om te kijken, te observeren, te voelen, mee te maken.
't Lijkt BobbeLijnLand wel...
Post scriptum: Een collega stuurde me een verbetering, (waarvoor dank) want, m'n redenatie over de nieuwe tram klopt niet. Deze voertuigen zijn nog niet in de running. Ik dacht op het nieuws een nieuw model herkend te hebben, maar misschien doet de medicatiemix me wat ijlen... Want, aan mezelf ligt zo'n fvaut natuurlijk helemaal niet... De tram die nu op lijn 15 rijdt, is eentje met een led-lijnfilm. Da's dan nog wel niet aerodynamisch, maar men moet klein beginnen nietwaar...
Het is uitzonderlijk warm. Ik hou me rustig, een beetje uit noodzaak. Maar, zo heb ik er natuurlijk ook niet veel last van. Toch kan ik het niet nalaten, te denken aan de collega's die op deze dagen werken. Een voertuig met airco brengt de nodige verlichting in deze dagen. Hoewel ik, maar da's heel persoonlijk, absoluut tegen airco's ben, hoop ik op zulke dagen dat vooral de voertuigen mét, worden uitgezonden. Als we ze dan toch hebben, kunnen we ze maar best gebruiken op de momenten waarvoor die airco werd geplaatst.
Voor die enkele extreem warme dagen ocharme die wij in ons landje kennen, vind ik airco overbodig. 't Is trouwens ook slecht voor ons milieu. Terug naar voertuigen met raampjes die open kunnen, zou ik echt een verbetering vinden. Maar ach, wie ben ik? 'k Heb me altijd afgevraagd waarom men is afgestapt van het principe 'open raampjes' in de voertuigen. Tocht, zegt u??? Maak mij niet wijs dat airco geen bacteriën verspreidt, er zijn voorbeelden genoeg terug te vinden. Op vliegtuigen krijgt men hierdoor zelfs tbc. 'k Moet er niet aan denken, nu ik geen weerstand heb. Voor mensen zoals ik zou dit hen het leven kosten. Oké, toegegeven, er wordt ruzie gemaakt op trammekes over, raampje open of raampje toe. Domme ruzies natuurlijk. Gewoon omdat mensen niet geneigd zijn toe te geven. Enkel zichzelf op de eerste plaats willen zetten. Soms aardt het uit in fysieke agressie. Maar dit percentage is zo klein, plus, zulke mensen worden ook agressief over andere luttele dingen. Bij hen gaat het niet over een open of gesloten raampje, maar over een manier om zichzelf te kunnen profileren naar anderen toe. Wanneer zij ook maar de kans kunnen krijgen, grijpen ze die. Dit allemaal geschreven zijnde, ook al maak ik de laatste dagen geen gebruik van het openbaar vervoer, voel ik mee met hen die op bus of tram zitten.
Achter de grote voorruit waar de zon volop schijnt kan de temperatuur aardig oplopen. Passagiers zitten een kwartier of een half uur op bus of tram. De chauffeur vijf uur of langer aan één stuk door. Het alomgekende hard verdiende zweetuurke zou op dagen boven de 30°C wat mij betreft mogen opgetrokken worden tot een dubbel betaalde dag. Zoveel van die dagen zijn er heus niet, denkend in het kader van besparingen. Geconcentreerd blijven, terwijl je stil moet blijven zitten in zo'n hitte, is heus niet zo evident. Puffend denkt een chauffeur al rijdend aan gelijk welke frisse tegemoetkoming die hij zou kunnen gebruiken, terwijl andere weggebruikers hem voor de wielen komen. Wat hem wellicht algauw weer effe terug doet komen bij de hoofdzaak, namelijk veiligheid in het verkeer. Tot hij al weer snel overmand wordt door de warmte. Het kleine ventilateurke draait met een trillend geluid op volle toeren, de warme lucht verplaatsend, maar oké, het doet toch iets. Toch, na een tijdje, weet de chauffeur niet meer of het nou wel of niet een verschil geeft en zet het even af. Maar al snel, besluit hij dat het inderdaad toch wel iets geeft en het geluid er dan liever bij neemt. Terug op, dat klere ding...
Ik denk aan hen. Ik hoop dat er nog passagiers zijn, zoals ikzelf ooit eens ondervond, die je zelfs een fris drankje aanbieden. Ook al wilde ik het toen niet direct aannemen, het doet je enorm goed, te weten dat mensen wel degelijk beseffen dat het in de cabine snikheet wordt. Beste collega's... drink voldoende en stap telkens uit aan de eindhalte om, als er de mogelijkheid toe is, je te verfrissen. Hier, thuis, zit iemand, die aan jullie denkt... ;-)
Ondertussen ben ik al zowat anderhalve maand thuis. Al goed gerecupereerd van de operatie op zich. Maar nog in de beginfase van de chemovuiligheid. 'k Wist wel dat 't alles behalve zou zijn, maar heb me toch nog mispakt aan het pakket. Pfffffttttt... 't is verdomd zwaar. Niettegenstaande gaat het nu stukken beter dan enkele dagen geleden. Daarom wil ik er van profiteren om een ziekenbriefje binnen te brengen. Ik had het eerder al per mail verzonden, maar uiteraard moet ook het origineel ter plekke geraken. Ik wacht er niet graag mee, dus nu is het moment. Ik moet de tram nemen. Zodra ik aan de halte kom, merk ik dat de tram op komst is, dankzij de signalisatie. Toch zet ik me neer in het wachthokje, tussen een bejaarde dame en een jonge mp3-luisterende kerel. Enkele mensen herkennen me en groeten. Ik knik, maar hou het daarbij. Eens ik op de tram zit, kijk ik rustig naar buiten. Het is niet druk, da's fijn. Toch, wanneer een Tibetaans lijkende moeder en zoon opstappen, komt de ouwe getrouwe gezellige rumoerige sfeer boven drijven. Mama tatert er op los tegen zoon, een kind van 11jaar, schat ik. Eerst wil hij niet bij haar zitten, maar ze blijft hem aanmanen tot ie eindelijk doet wat ze wil. Wat een taal. Heerlijk om de onverstaanbare geluidengolven aan te horen. Haar bijhorende gestes scheppen meer duidelijkheid, voor me. Gebarentaal... universeel... Ze zetten zich net voor me en laten me volop genieten van een documentaire live op de tram. Toch een ietwat traditioneel-achtig gekleed als ze is, bestudeer ik stilletjes de vrouw. De manier waarop ze met mekaar omgaan is mooi. De jongen plaagt haar wat. Zij ondergaat genietend. Maar tegelijkertijd knuffelt hij haar. Echt mooi om gade te slaan.
Thuis ben ik een boek aan 't lezen over een Italiaanse vrouw die als kind naar België immigreerde. Haar herinneringen, haar problematiek, haar ontworteling... Kortom, het boek fascineert me. En ik denk, terwijl ik naar deze moeder en zoon kijk, gezeten tussen nog een aantal verschillende wereldmensen, dat ik beslist moet genezen. Ik wil graag nog een hele tijd tussen deze mensen kunnen werken. Eventjes was ik het gevoel vergeten. Maar al snel weet ik terug, dat ik het niet mag vergeten...
Ik probeer het niet te doen, maar 't is niet zo makkelijk... aftellen... Aftellen naar het begin van de eerste chemotherapie. Maar 't is nog zo ver niet. Da's pas de laatste dag van deze maand. Ondertussen wil ik me voorbereiden op het minst leuke, buiten de misselijkheid wellicht. 'k Ken genoeg mannen die het niet leuk vinden hun haar te verliezen. Hoewel dat nog wat anders is. Als mannen hun haar verliezen (hormoongevoelig) is dat voor de rest van hun leven. Haarverlies bij zo'n therapie is tijdelijk, nou, hoop ik toch voor mezelf (groen lachje). Tot hiertoe heb ik nog niet veel vrouwen ontmoet die kaalhoofdigheid als een oogstreling beschouwen, als het over zichzelf gaat. Trouwens, je kaal scheren is één ding, maar bij dit soort haarverlies, zijn ook je wenkbrauwen en wimpers weg. Dat komt altijd vreemd over... Maar oké, ik bereid me er op voor, hoewel er een ietsie pietsie kansje is, dat ik ontsnap door een techniek die men gaat toepassen. Geen garantie, maar een betrachting.
Wanneer m'n ega thuis komt na't werk, heb ik wel zin in een wandelingetje. Niet te ver, want ik word snel moe, maar wat beweging is een must. Hij stelt voor om naar de stad te trekken. Daarover moet ik niet twijfelen als hij er aan toevoegt om eens te gaan kijken of we een muts of pet of watdanook kunnen vinden, dat ik de moeite vind. Oepsss... ik wilde eerst thuis nog vanalles uitproberen, met het gerief dat ik heb liggen. Maar waarom ook niet geprofiteerd van de solden, hij heeft gelijk. We vinden drie petten waar hij me wel mee ziet zitten (...) Huh... en ikzelf ook. Op weg naar huis, zet ik er alvast eentje op. Kwestie van het wennen. M'n ene échte krul, die ik afgelopen jaar spaarde, komt er leuk onderuit en hangt laag over m'n gezicht. De oncologe had het al gezegd; 'Spaar die krul. Laat ze niet uitvallen, maar spaar ze. Wees creatief.' M'n man geeft de nodige complimentjes. Het is een leuke pet, ze mag heerlijk laag over het hoofd. Het doet goed hoor.
Dan nemen we de tram huiswaarts. 'k Ben best moe. Er is nog zitplaats, we hebben chanse. Het duurt echter niet lang of de tram is vol. Ik zet me langs het raam, zo zet m'n man zich naast me en kan niemand tegen m'n pijnlijke arm stoten door de drukte. En druk is het. Ik heb de pet lekker laag over m'n hoofd getrokken, zo zit ze goed. Door de klep, kan ik haast geen gezichten zien. Ik zit min of meer in een coconnetje. Wanneer we gaan afstappen en ik net ben opgestaan, rukt er iemand aan m'n krul. Ik kijk om, en merk iemand van de gemeenschapswachters op. Ik ken deze mensen van op kantoor. Ze groet me. Ik groet haar.
Het was de bedoeling om deze krul, wanneer het nodig is, af te knippen en vast te naaien op een lint dat ik onder een pet of doek zou dragen. Dat lijkt reëeler. Iedereen is ondertussen die lok in m'n gezicht gewend. Ik ook. Ik wil het echt proberen. Maar dan hoop ik maar, dat niet iedereen die me wil groeten aan die ene lok zal trekken... 't Zou effe schrikken zijn, wanneer men die lok plots in z'n hand zal houden...
Blijkbaar toch een gevaar voor op het openbaar vervoer...
Hier ga ik dan... Eigenlijk stap ik van m'n principe af, wat tegen m'n zin. Het is, was, de bedoeling dat ik hier over tram- en buservaringen met mensen zou schrijven. Nu is de boel -wat dat betreft- stil gevallen. Toch, ik werd er me van bewust dat er meer collega's blijken mee te lezen dan ik eerder vermoedde. De hartverwarmende ruggesteuntjes die ik via mail krijg van collega's wijzen me hierop. Tja... wat kanker al niet vermag...
Eind deze maand, juli dus, zal ik starten met de eerste reeks chemotherapie. Ik zal twee reeksen ondergaan. Ik kijk uit naar de laatste chemo-dag, dat zal zijn, de dag na kerst. Er bestaan heel erg dappere mensen die tijdens de chemo-periode blijven werken, in de mate van het mogelijke. Men heeft erg zware periodes van misselijkheid enz... In mijn geval is dat niet aangewezen, daar trams en bussen redelijke broeihaarden zijn en de kans te groot is dat ik een infectie zal oplopen. De weerstand vermindert namelijk, tijdens die chemo(zotte)kuren. Oké dus, ik zal lang thuis zijn, langer dan ik durfde denken. Niet goed, maar niks aan te doen. 'k Loop een te groot risico op herval. Bon, na die chemo, zal ik nog radiotherpie ondergaan. Momenteel interesseert het me zelfs niet hoe lang of kort dit zal duren. Da's nog de ver-van-m'n-bed-show.
Het gaat goed. Waarmee ik bedoel, ik zit niet in een dip ofzo. Momenteel moet ik nog wel rustig aan doen, daar ik nog herstellend ben van de operatie. Doktersbezoeken, wat wandelen, wat creatief bezig houden en vooral me voorbereiden op het onaangename kale hoofd. Heel wat mutsensites en -ideeën worden afgesurfd. En, nee... ik zet hier dan beslist geen foto van mezelf... ;-)
Eigenlijk is 't nu het moment bij uitstek om een weddenschap te verliezen, met als inzet het kaal scheren...
Nee, ik neem bus noch tram. Hoewel ik gebruiker ben ten ziele uit, besef ik, dat het openbaar vervoer nu effe best kan ontweken worden. De laatste keer dat ik de bus nam, lijkt me lang geleden. Eigenlijk is het maar een kwestie van veertien dagen ongeveer. Misschien zelfs iets minder, ik ga het niet natellen... Toen stapte ik op een redelijk gevulde bus. Een collega zag me en hield een plaats voor me vrij. Dus zette ik me naast hem. Hij was op weg naar de plaats waar ie z'n dienst zou aanvatten. We spraken over vakantie. Die van hem zat er aan te komen. Hij glunderde, zag er echt naar uit. Hij gaat naar z'n thuisland, de grote plas over. Oorspronkelijk is hij spaanstalig. Ik had hem een hele tijd geleden duidelijk gemaakt, dat ik hem tijdens m'n dienst liefst in 't Nederlands zou aanspreken. Kwestie van de accenten voor gedragsregels met respect naar mekaar en reizigers, juist te leggen. Hij begreep me. Nu, konden we dus vrijuit Spaans praten. Goed voor mij, om de taal wat te onderhouden. En hij genoot er zichtbaar van.
De airco van de bus lekte. Hij zat onder de druppels die hij opving met z'n hand. Zo zou z'n tas niet te nat worden. Ik, had er beslist niet blijven zitten, maar hem deerde het precies niet erg. Ons gesprek kreeg natuurlijk de wending die ik niet kon ontwijken. Het ging ook over mijn kanker. Misschien daarom, vond hij het natte gedoe niet zo erg. Een druppel... peanuts, vergeleken bij... en ach, het wàs dan ook die ene, warme dag.
En nu, binnen enkele dagen, mogen de draadjes er uit. Oeffff... dàt zal goed doen, want dan zal het verband ook wel niet meer hoeven. Putjes in de weg, wat kort stoppen, of een ietsje te snel in de bocht gaan, doet me niet goed. De zwaartekracht zorgt dan voor onaangename kwaalpijntjes. Daarom zal m'n man vrij nemen om me met de auto, lekker milieu-onvriendelijk, naar de dokter te brengen en het verdict mee te aanhoren. M'n lieve, liefste morele steun... Want chemo-therapie wordt voor me klaargestoomd. Dat weet ik al. Het wat en hoe moet ik nog vernemen. 'k Vrees dat 'k dus nog een tijdje enkel passagier zal blijven...
De officiële voorlaatste schooldag. Mooi weer. Wie zou er klagen???
Niettegenstaande is het met de ochtendspits behoorlijk druk op de bus. Het valt me op dat universiteitsstudenten nog volop aan de gang zijn met hun cursussen. Ik zit op de bus die me naar het ziekenhuis rijdt. Die passeert ook de universiteit. 'k Moet er heen om een reeks vooronderzoeken te ondergaan. Kinderen zitten lichtjes opgewonden te zijn. Ze zitten op de achterste bank. Net als in de cinema, een zeer populaire zitplaats. Er wordt gegibberd, ik durf het wel eens 'eikes leggen' noemen, vanwege de gelijkenissen in het geluid dat kippen maken. Het werkt aanstekelijk, want ook ik krijg pret. Hoewel ik meestal denk: als er zo gegibberd wordt, durft dat wel eens eindigen met ruzie. Hier is dat niet het geval. Voor er ruzie kan uitbreken, stappen de youngsters van de bus.
De studenten daarentegen, zijn in discussie over planten, onkruid en vooral de juiste benamingen. Latijnse benamingen hoor ik niet, maar mooie Nederlandse klinken me als klokjes in de oren. Het gaat over oa melganzevoet, varkensgras, hagewinde en nog een reeks waarvan ik nooit hoorde. Spijtig genoeg onthou ik de namen niet. Wat mij betreft is hun kennis knap. Telkens is er een kerel die luchtig z'n wetenschap te kennen geeft met wat en hoe over elke plant die wordt benoemt.
Later op de dag, rij ik weer over en weer naar het ziekenhuis. Deze keer is de sfeer totaal anders. Ik vecht me een weg naar vrije zetels, tussen kinderwagens door. Tja, ik laat me niet kennen door braaf te staan wachten tot mensen eindelijk door krijgen dat ze in de weg staan. Zoals tijdens m'n job, laat ik een klaar en duidelijke 'pardon' horen met een astublieft erop volgend. En komt er geen beweging, wring ik me er wel door. Ik zit. Verder geniet ik van m'n mp3-speler, met oortjes uiteraard. Ik sluit me af, want het commentaar dat ik hoor in de bus staat me niet aan. Oké, de dames blokkeren de gang en het tussenstuk. Maar dat heeft met houding te maken en niks met huidskleur of afkomst. Als ik me niet op m'n muziek concentreer, zou ik me mengen met wie weet wat voor reactie van de anderen. En daar, heb ik nou écht helemaal geen zin in.
De laatste weken had ik nogal wat rond m'n hoofd. Het lukte me niet goed iets te schrijven daardoor. Maar nu, nu het verdict is gevallen, zal nog blijken of m'n blog -voor mij althans- een gezonde manier van ventileren biedt. Mezelf kennende, peins ik van wel. De tijd zal het uitmaken.
M'n gezondheid moet effe voorrang. Nou, da's altijd het belangrijkste, maar nu... eist deze volop de aandacht op. 'k Heb de uitslag van een resum testen en ik blijk de fiere bezitter van een cyste met slechte cellen. Kanker dus. Nog wat concreter... borstkanker.
Oké. Zo zij het. De ingreep vindt volgende week plaats, maar eerst moet ik nog een reeks vooronderzoeken ondergaan. En, nu ik dat allemaal weet, kan ik verder. Beter nog. Ik gà verder, met de wetenschap dat stilstand achteruitgang is. 'k Zal er hier misschien regelmatig over schrijven. Hangt ervan af, of ik er zin in heb. Ik zal alleszins nog wel met het openbaar vervoer rijden als passagier de komende maand. En zo zal ik beslist nog wel voldoende redenen hebben om hier annekdotes neer te zetten. Vanuit het standpunt van reiziger, zoals ik af en toe al deed.
Waarom ik dit nu schrijf? Om te beginnen... wil ik meehelpen aan het doorbreken van Het Grote Taboe. Kanker veroorzaakt dikwijls dood. Als je'r tijdig bij bent én geluk hebt, blijft het bij een ziekte die je overwint. Ik zal wellicht tot de laatste groep behoren. Eens, een belofte geschreven, kan ik er niet meer onderuit.
Het zal me nog meer doen stilstaan bij kleine onbelangrijke dingen, waar mensen toch graag een drama over maken. Vannacht kon ik niet slapen. Logisch natuurlijk. Het nieuws verwerkend. En plots, tussen dat geestelijk gerommel door, schoot me nog een annekdote te binnen. Het was vorige week, op lijn 19, waar ik na een lange tijd nog eens het hele traject moest meerijden.
Een vrouw met kinderwagen stapt op de bus. Het is de derde kinderwagen op het voertuig, maar ze kan haar kw niet tussen de twee andere zetten. Eén kw is leeg en staat niet mooi geschikt. Die is zomaar neergekwakt, bij wijze van spreken. Ik vraag dus luidop wie de eigenaar is. Geen antwoord. Ik herhaal nadrukkelijk m'n vraag. Enkele mensen wijzen een vrouw aan die bijna achteraan in de bus zit. En, inderdaad, ik merk ook een klein ukje naast haar op de zetel. Ik wend me dus persoonlijk naar haar. Boos roept ze dat die buggy niet toe kan, want het kleintje moet er in. Waarop ik: 'Nou, de buggy is toch leeg. Dan kan die ondertussen toch opgevouwd worden.' Kwaad roept ze: ' 'k Zal hem op mijn hoofd zetten zeker!!!' Ik vind dit echt wel lachwekkend en antwoord dus, dat ze dat gerust mag doen, als ze denkt dat dit een oplossing biedt.
't Is misschien niet echt mooi van me. Vooral niet omdat ze zo 'het' mikpunt in de bus is geworden en mensen het grapje blijken te kunnen waarderen. Zij niet. Ze sleurt het arme kind van de zetel en ploft haar bruusk in de buggy. Zet het rijtuig wat opzij, zodat -eindelijk- de andere vrouw ook uit de weg kan staan, en reizigers probleemloos kunnen afstappen. Na enkele tellen probeer ik stilletjes en diplomatisch de boel recht te trekken. Ik vertel haar, dat we samen gebruik maken van de bus en we het best dus samen proberen het aangenaam te houden voor iedereen, nietwaar. Ook dàt kan ze niet appreciëren...
Tja, dan heeft ze twee keer werk hé... zo leerde mijn moeder me vroeger altijd als ik boos was...
In het centrum van de stad wordt ter hoogte van een superbelangrijke halte aan het wegdek gewerkt. Het was dringend nodig. De grote gelede bussen zijn te zwaar. Of, beter geformuleerd, het wegdek is niet geschikt voor de vele bussen die er constant passeren. Het was één hobbelig gedoe. Regelmatig schoot het stuur haast uit de hand van de chauffeur, wanneer die er niet op was berekend. Tenslotte is de chauffeur ook nog dikwijls met een klant bezig wanneer hij vertrekt aan deze halte. Dat, heeft dan weer te maken met de overcapaciteit hier en de tijd dat hij verliest, wanneer het licht weer op rood springt. Groen, blijft het immers niet lang. Als je klaar staat om te vertrekken, kunnen er amper twee bussen door. Die tweede gaat dan door oranje... Deze halte is een continue komen en gaan van bussen.
Deze halte dus, is vandaag niet berijdbaar. Geen probleem, als je weet dat er ook nog de trambedding is, waarover maar twee lijnen rijden. Voor een dagje mogen de bussen via de tramhalte om hun reizigers van harte te zijn. Twee van m'n collega's mogen hun dagje hier doorbrengen om de mensen te verwijzen naar de trambedding, als ze de bus willen nemen.
Bijkomend probleempje is, dat die tramhalte wel groot is, maar zo'n grote capaciteit reizigers niet aankan. Plus, er kan op deze halte enkel één gelede bus staan, of één gelede tram. Dat wil dus zeggen, dat er lang, langer, erg lang moet worden aangeschoven. Het verkeerslicht hier is nog venijniger dan aan de bushalte. Hier kan, wanneer het "eindelijk' groen wordt, één voertuig doorrijden. Om nog meer chaos te vermijden, laat men de trams een ommetje maken zodat zij een andere halte kunnen nemen. Enfin, het komt er op neer dat m'n collega's zich niet in het minst vervelen vandaag. Wanneer ik later één van hen zie op weg naar huis, want hij heeft vroeger dan ik gedaan met werken, toont hij z'n hemd. Het was immers mooi weer vandaag. Hij deed z'n dienst gewoon in z'n wit hemd. Wel, dat is zo vuil als wat. Zo'n dag in het centrum van de stad verdient een ferme douche en wasbeurt. Ik, durf me niet afvragen hoeveel stof m'n collega heeft ingeademd. Gezond kan ik het niet noemen...
Wanneer ik op kantoor ben om te eten, komt een lieve bediende me roepen. 'Ben je alleen? Is er nog iemand anders?' Ik ben alleen. Ze vraagt hulp. Of ik bang ben van muizen... Het is sluitingstijd, ze gaat naar huis en moet de hele santenboetik afsluiten, maar er zit een muis en, en... en... Jaaaa, ik begrijp het wel. Ik vertel haar wijs, precies of ik heb alle dagen met muizen vandoen, dat het beestje wellicht een pak banger is van haar dan omgekeerd. 'Dat was er niet aan te zien, ze zat naar mij te staren.... echt, ze zat me te bekijken...' Overtuigt het meisje me van haar angst. Zelf ben ik helemaal geen tiepetje dat dieren aanraakt. Muizen en ander gedierte gun ik hun lieve leven, maar dat wil niet zeggen dat ik ze zal aanhalen. In mijn ogen zijn het onhygiënische dieren. Wegjagen wil ik, maar verder ook niks. Ik ga mee met onze jonge dame om haar gerust te stellen. Ik besef immers dat het diertje allang niet meer te vinden is. Ik zie een bezem en veeg wat voor ons uit, zodat het muisje alvast op de hoogte wordt gesteld van onze komst, moest het toch zo vrank en vrij zijn om dapper te blijven zitten.
Het lukt de jongedame om de boel af te sluiten. Adrenaline daalt weer naar het gewone peil. Ademhaling gaat weer regelmatiger en de glimlach verschijnt weer verontschuldigend op haar gezicht.
De lucht is helder blauw, al vroeg in de morgen. Vandaag belooft een drukke dag te worden, want, zondag, én veel mooier weer dan men eerder deze week voorspelde, hoewel ik gisteravond laat nog een wending van het oorspronkelijke weerbericht hoorde van Frank Deboosere. Niettegenstaande blijft de grote massa weg uit de stad, merken we tijdens de voormiddag op. De gebruikelijke drukte voor de Vogelmarkt is er natuurlijk wel. Mensen kopen kippen in dozen. Waarmee ik bedoel, ze kopen kippen en vervoeren ze in grote kartonnen dozen. Er wordt vandaag dus af en toe gekakeld op de bus. Ik heb gezelschap van twee collega's vandaag. Zo gaat alles heerlijk vlotjes. Het is een aangename manier van werken zo. Als je wat opmerkt, komt er zowiezo geen discussie, want het uniform is ook op de achtergrond aanwezig. Alles en iedereen is braaf, of doet z'n best het te zijn.
Grootouders met hun kleindochtertje van ongeveer 5jaar, zitten al een tijdje op de bus. Het meisje kijkt erg bedrukt. Ik hou haar in 't oog. 'k Krijg de indruk dat ze ofwel triest of boos is. Misschien wel allebei. Ik wandel langzaam naar het kleintje en groet haar opgewekt. 'k Vraag haar of ze het prettig vindt op de bus. Haar lieve gezichtje klaart wat op. Grootvader zegt dat ze zich verveelt. We praten een beetje. Ik pep haar wat op, wat ze makkelijk toelaat. Zalig toch. Tenslotte schudden we mekaars hand als goei vrienden. De oogjes tintelen weer zoals het hoort bij kindjes, zelfs bij de grootouders zie ik pretblinks stralen.
Regelmatig stapt wel iemand op de bus die me kent. Aan de manier waarop men me aanspreekt heb ik direct door dat deze mensen me kennen van ziens en ik ga mee met de flow. Want, toegegeven, ik herken lang niet iedereen die ik ooit al groette of zag op bus en tram. 's Zondags gebeurt het wel meer dat mensen met me meevoelen omdat ik op een rustdag moet werken. Telkens wijs ik hen er op dat bussen en trams zondags rijden, dus ook wij, net als de chauffeurs en controleurs, werken. Een redenatie die nogal mensen vergeten blijkbaar. Maar 't is lief die empathie.
Ook 'ons' kattenvroutje zie ik vandaag. 't Was een tijd geleden. Ze is geopereerd geweest, vandaar. Het oude dametje, is alweer op weg met kattenvoeding om diertjes in verschillende wijken te gaan voeden. Steevast met haar caddy. Ze ziet er eigenlijk niet zo goed uit. Misschien is ze nog niet helemaal gerecupereerd van de operatie. 'k Vraag het haar niet. Maar het doet me een enorm plezier, ook haar nog eens te mogen groeten vandaag. Zij steekt het ook niet onder stoelen of banken.
'k Heb er nog niet bij stil gestaan hoeveel mensen ik ondertussen heb leren kennen door deze job. Maar telkens weer is't aangenaam hen te kennen en te herkennen. Een warme groet te geven en te ontvangen. Gewoon, omdat we het openbaar vervoer samen delen.
We hebben net onze tijd afgewacht aan de voorlopige eindhalte. Zolang de Sinksenfoor duurt, kan de bus niet aan haar normale eindhalte komen. Ik zie mensen aan de halte staan en ga naar voor in de bus, zodat ik duidelijk zichtbaar ben bij het instappen.
Hij, is een alternatieve joe tatoe, als ik een korte maar duidelijke omschrijving mag geven. Niks mis mee bedoeld, gewoon een objectieve beschrijving. Zij, staat te rillen in een oversized t-shirt met korte mouwen. Het is niet bepaald warm buiten. Er vloeit gelijk een overwelmend compassiegevoel door m'n hartstreek. Haar t-shirt reikt tot aan haar lies, zo ongeveer. Ze is zeer blits opgemaakt. Ze doet me wat denken aan iemand die voor fee of elf speelt in één of ander theaterstuk.
Terwijl hij de deuren opent, zegt de chauffeur iets, dus draai ik even m'n hoofd naar hem. Ondertussen stappen ze in. Wanneer ik m'n hoofd terug draai, is de jonge vrouw al binnen. Ik zie haar achterkant en merk gewoon haar blote derrière. Niks meer, niks minder. 'k Zeg tegen de chauffeur: 'Oei, dat kind heeft gewoon niks aan. 'k Denk dat ik er toch maar es naartoe ga, want dat kan natuurlijk niet...' De chauffeur antwoordt: 'Dat kan toch geen kwaad...' (smile) 'Nou,' geef ik mee 'vorige week stapte een man met ontbloot bovenlijf op de bus. Die heb ik toch gevraagd om iets aan te trekken, wat hij trouwens ook braafkes deed.' De chauffeur vertelt me dat hij deze mensen tijdens de vorige rit heeft gezien in de buurt. Ze waren een fotoshoot aan 't nemen. Zij, heeft wél iets aan hoor. Je ziet het enkel niet. Ze draagt een string. Tiperend toch, dat een man zulke details al snel veel beter opmerkt. Ik geef grif toe, dat de vrouw best mag gezien worden, maw, ze heeft een poepke zoals gepubliceerd in bepaalde boekskes.
Oké, nu kan ik al één en ander plaatsen, maar begrijp toch niet waarom zij niks anders meebracht om naderhand aan te trekken. Tenzij... ze dat is kwijt gespeeld... gestolen, weggewaaid... weet ik veel... Enfin, ze zitten nu. Het is rustig, dus ik overweeg dat het op dit ogenblik best is, geen aandacht te trekken. In plaats daarvan zal ik alles goed in't oog houden. Als ze zit, valt het niet op natuurlijk. Omdat in deze buurt nogal wat mensen uit een andere cultuur gebruik maken van de bus, wil ik extra allert zijn. Maar het blijft rustig.
In het centrum van de stad, stappen ze uit. Zij negeert iedereen compleet. Ik, vind haar superdapper. Misschien heeft ze zich wel moed in gedronken ofzo... De ogen van de mannelijke passagiers puilen uit en ze kijken het koppel zo lang als mogelijk reikhalzend na.
Cultuurverschil of niet... begeerte is universeel.
Mensen kunnen veel verlangen, maar de natuur heeft de bovenhand. De ene wil warm weer, de andere geeft voorkeur aan een constante temperatuur van 20C° en nog een ander heeft niet liever dan drie maal in de week, regen. Het weer is hét onderwerp bij voorkeur om over te klagen. Hoewel wij in een landje wonen waar w' er ons erg makkelijk gewoonweg bij zouden neerleggen. Toch, is het op voorhand geweten, wanneer 'de mens' zich moeilijk zal gedragen. Als het wat te warm is, als 't wat te erg regent, als het wat te koud is. Alles met 'te' is reden genoeg om de controle te verliezen. Niettegenstaande is een paraplu al een goei remedie hé.
Het regent dus, jaaaa. Dikke druppels stromen neer in stralen en pletsen blaasjes in groeiende plassen. 'k Heb geen kap aan m'n uniformjas en ik neem geen paraplu mee omdat ik die wellicht toch ergens onderweg zou verliezen. Het werkt ook niet makkelijk, ik heb graag m'n handen vrij, want, regelmatig nodig... Daarom beslis ik m'n grijze muts op te zetten, hoewel het niet echt mutsenweer is. Zo blijft m'n haar toch min of meer droog, zodat ik geen verzopen kieken ga lijken. Maar dat een mens nat wordt als 't regent is nogal wiedes.
Het humeur van sommige mensen is ondermaats, maar het gaat nog, daar chauffeurs tot hiertoe werden gevrijwaard van scheldpartijen of andere tergende ongemakken des mensen. Er zit weinig volk op de bus. Er stappen twee mannen in, die duidelijk iets téveel binnen hebben van iets dat niet bevorderlijk is voor hun welzijn. Drank of een andere drug, wie zal het zeggen...? Ze zijn erg luidruchtig en beginnen te ruziën. Ik hou de boel goed in 't oog, want ik merk dat anderen geërgerd raken. Daar ik alleen ben, denk ik aan kleine dieren die zich moeten weren in hun keiharde wereldje. Zij spreiden vleugels of zetten stekels op, of krommen hun rug en zetten de pelsharen rechtop om groter te lijken. Dat doe ik ook. Niet dat ik op m'n tenen ga staan hoor. Zover gaat het niet. Maar ik zorg ervoor dat ik opgemerkt word... euhhhh... van op een veilige afstand. Het duurt niet lang of één van hen gaat naar de deur om af te stappen. We staan aan een halte voor rood licht. De chauffeur laat dus de deur open staan. De uitdager blijft van op het perron roepen naar de achterblijver. Die, laat het hier niet bij en stapt ook snel uit. Goed zo, denk ik bij mezelf.
Ondertussen stapt een moeder op met haar dochtertje. Het kind zoekt een plaats achter de chauffeur. Wij... zijn opgelucht dat de kibbelaars van de bus zijn, het is weer rustig zoals het hoort. Het meisje zingt een deuntje. Steeds weer hetzelfde melodietje. Het kinderstemmetje klinkt als een zilveren klokje, na de scène die we net hadden. Het meisje kijkt naar me, ik knipoog. Ze is niet verlegen en lacht. Hoewel ik verwacht dat ze wat verlegen zal stoppen met zingen, gebeurt het tegendeel. Ze zingt in haar kindertaaltje: Appie birdeej toe joe... De sfeer is volledig omgeslagen.
'k Heb nogal wat te doen vandaag. Eén van de dingen die ik beslist wil en zal ondernemen is cadeau'tjes halen. Tussen enkele karweitjes door, rep ik me naar de tram om met wat geluk niet teveel winkels te moeten afzeulen. Wachten duurt niet lang. Al snel komt de tram en binnen een half uur ben ik in centrum stad. Het moet niet, maar als 't goed gaat, mag ik best wat reclame maken, vind ik. 'k Heb uiteraard niet liever dan dat 'mijn' winkel (lees: De Lijn) goed draait...
De inkopen gaan vlotjes en nog vlotter geraak ik op de tram huiswaarts. Tram 8, doet een verkorte rit, vanwege wegenwerken. Hij draait terug aan de Groenplaats en net wanneer ik daar kom, zie ik een tram komen aanrijden. Wachten hoeft dus niet. Ruimte genoeg op de lagevloerstram. Ik kies een enkel zitje. Achter me komt een mevrouw zitten. Ze verliest haar evenwicht eventjes en ik hou haar wat tegen. Ik mompel iets in de aard van: 'Voorzichtig mevrouw... vallen is nergens goed voor.' Het ijs is gebroken. Mevrouw stelt me vragen en vertelt me haar mening over allochtonen, hoewel ze meent niet racistisch te zijn. Zij, is uit op rechtvaardigheid... op juridisch vlak dan. Wanneer ze wat te hevig wordt, trek ik me terug uit het gesprek. Het ligt me niet zo. Naderhand vertelt ze me dat haar zoon vijf messteken heeft gekregen van een groep mannen die nachtlawaai maakten, waarop hij een opmerking had gemaakt. Enfin, als je zoiets meemaakt, kan ik wel begrijpen dat je de dingen anders bekijkt dan ik. De mannen hebben geen straf moeten uitzitten, en dat vraagt ergernis bij slachtoffers. Daarom waag ik het toch, mevrouw te zeggen, dat er heus wel aan justitie moet gesleuteld worden. Het gesprek gaat nog even door, tot de dame afstapt, halverwege mijn traject.
Ondertussen is een man ingestapt, die m'n aandacht even trok. Ik ben niet aan't werk, daarvan ben ik me echt wel bewust, maar ik kijk nu eenmaal naar mensen en hun lichaamstaal. Deze man is dronken, lijkt me. Niet verzorgd, met een ruw uiterlijk. Niemand gaat naast hem zitten. Het duurt niet lang of hij voert een gsm-gesprek. Nu... trekt hij iedereen z'n aandacht. Het gaat onder meer over een gevecht vorige nacht. Hij heeft een gebroken neus opgelopen. En nee, hij komt 'het geld' nu niet brengen. Hij heeft schrik van de persoon waarmee ie het gesprek voert. Hij roept het haast, zodat het niet anders kan dat we meeluisteren. We, dat zijn zowat alle passagiers achteraan in de tram. Hij blijft maar doorgaan. Een bejaard koppen bespreekt onderling de man z'n gedrag. Andere mensen zoeken bij mekaar morele steun. Ze denken er het hunne van, maar kunnen het niet voor zich houden. Ze willen hun mening, als is't enkel met ongesproken ogentaal, te kennen geven aan een ander. Het gaat zover, dat ik me afvraag waar de grens ligt tussen empathie, leedvermaak, naar apathie. Ikzelf voel eerst medelijden, maar bedenk me dat het wel eens overbodig zou kunnen zijn. Ik maak me klaar om uit te stappen, terwijl de man onverbiddelijk verder zijn misère tentoon spreidt. Een vrouw zoekt m'n blik en doet wat anderen ook al deden. Ze spreekt zonder woorden maar toch, voldoende duidelijk.
Er zijn veranderingen op (duiven)til, bij De Lijn. Elke provincie zal het voelen. Elke reiziger zal het ondervinden. Lijnen worden veranderd, toegevoegd, geannuleerd of geïntegreerd bij andere lijnen. Het wordt een heel gedoe. Dikke soep mét balletjes, gepeperd als geeneen, om het maar es metaforisch toe te passen. Het wordt regelmatig aangehaald in het nieuws. Geschreven of gesproken, doet er niet toe. Je moet al een ferm kluizenaarsbestaan leven, als je 't nu nog niet weet. Maar, wàt weet je dan? Ja dus, awel, dat er vanalles gaat veranderen...
Gelukkig is het nog niet zo ver. Het zal pas vanaf september zijn, de metamorfose. Nu, bijna juni, beginnen mensen zich af te vragen. Dra gaan ze met vakantie en stel dat als ze terug komen, dat...!?!?!? Ze vragen het me dus nu maar al, voor alle zekerheid. Ze stellen vragen over de streeklijnen, maar daar weet ik helemaal nog niks van. 'k Zal al blij zijn als ik het stadsgeharrewar der openbaar vervoer tijdig onder de artrose-knie krijg.
Maar, ik ben blij, dat ik kan verwijzen naar de website van De Lijn. Zo maak ik geen fouten en kan iedereen gericht zoeken én vinden, hoop ik maar. Misschien kan men bij De Lijn een quiz organiseren met als grote prijs, een jaarabonnement voor twee... Ik vermoed dat dit toch niet zal opwegen tegen de eventuele prijsverhogingen die er misschien nog zitten aan te komen omdat er oa, zoveel, supergoedkope abonnementen aangeboden worden. Welke maatregelen men ook zal treffen om uit deze Lijncrisis te geraken,
Hoe een uniform aantrekkelijk kan zijn... Zelf stel ik er m'n vragen bij. Hoewel, ik toegeef dat een uniform herkenbaar maakt, en iedereen (bedrijfshiërarchie te buiten gelaten) gelijk is, zonder enig onderscheid. Ik, heb m'n afkeer voor uniformen in het algemeen al sinds ik 10 jaar was. Nonnekesschool, weetjewel. 'k Heb het gedragen tot m'n twaalfde en toen gezworen, nooit in m'n leven nog een uniform te dragen. Hier sta ik dus... Het was buiten m'n huidige werkgever gerekend. Toen ik nog in opleiding was, zei één van de controleur-lesgevers: 'Wie geen uniform wil dragen, moet ermee rekening houden dat ie een contract tekende waarin dit ook besproken wordt.' Hij heeft gelijk. Je gaat akkoord met de voorwaarden, wanneer je handtekent. Ik draag het dus. Geen gemor.
Het probleem zit meer bij mensen die zowat geilen op een uniform. Gisteren werd ik tot tweemaal toe benaderd om een afspraakje te maken. Soms sta ik er versteld van, hoe sommige mensen schaamteloos privé-info vragen. Heimelijk begon ik al te vrezen dat ik op één of andere manier er wat 'hoerig' bijliep. Voor alle zekerheid ben ik bij het binnenkomen in kantoor, snel gaan checken in de spiegel, maar ik merkte niks bijzonders. Trouwens, ik ben toch ook niet 'piep' meer... Enfin, ik ga er m'n hoofd niet over breken. 'k Heb de heren nogal makkelijk afgewimpeld zonder gevoelens te kwetsen (hoop ik toch).
Een ander man, pakt het ietwat anders aan. Hij begint een praatje. Hij is Aziaat, vertelt z'n uiterlijk. Hij vraagt zich af, hoe het toch komt dat wij, Europeanen het tolereren dat er zoveel lawaai op de trams en bussen is. Men kan hier niet rustig meerijden. Soms willen mensen nadenken tijdens het rijden, maar dat gaat hier niet. Op het moment dat hij me aanspreekt, zijn er zeker een vijftal mensen aan 't bellen. Ik denk, in vijf verschillende talen. Ik hoor het zelfs niet meer, tenzij ik echt observerend in de tram sta. Ik geef hem gelijk dat het soms erg storend kan zijn. Maar m'n antwoord interesseert hem eigenlijk niet zo, merk ik. Hij vertelt over zijn ervaringen hier in Antwerpen. Eerder had hij in Brussel gewoond en hij is trouwens nog niet lang in België. Hij doet heel erg z'n best om Nederlands te spreken, hoewel het soms moeilijk te begrijpen is. Appreciëren doe ik het zowiezo.
En dan, komt de aap uit de mouw. Hij zoekt een vrouw, laat hij weten. Ik blijf er zo stoïcijns mogelijk bij, zo begrijpend mogelijk knikkend, want wat moet je op zoiets nou antwoorden... Hij herhaalt z'n wens, me diep in de ogen aankijkend. Nou ja... goed zo, denk ik bij mezelf, je zoekt een vrouw... en dan hé...? Voor de derde maal zegt hij dat het leven saai is zonder vrouw en dat ie er zo snel mogelijk één wil. 't Doet me wat denken aan een kind dat een snoepje wil. Ik neem al een klein beetje afstand... huh... en zeg hem dat het allemaal wel in orde zal komen. Alles op z'n tijd hé. Hij is nog jong, laat ik hem weten (ik schat hem amper 30, de snotneus). Hij zal dus wel een vrouw leren kennen. Hij wil m'n tel nr. Ik zeg hem, dat hij altijd naar De Lijn kan bellen, als hij mij wil bereiken. Maar die tip wordt niet aux serieus genomen.
Uiteindelijk moet ik hem duidelijk te kennen geven dat ik m'n tel nr aan niemand geef. Nooit. Gelukkig neemt hij het goed op. Mja... vriendelijk lachen naar een manspersoon, kan soms wat zuur opbreken, ofte...
Alles is zoals het hoort. Rustig druk. 8u 's morgens. School/werkspits. Ik stap in tram 11, vooraan. Ten eerste om de chauffeur te groeten. Èn, omdat ik gegevens over het voertuig en zomeer noteer. Ik zie dat de chauffeur een wit beeldje naast zich, aan z'n zijraam heeft staan. Er zijn nogal wat collega's die een soort geluksbrenger of een kleurrijk voorwerp, gewoon, om de boel wat te verfraaien, bij zich zetten. Maar dit, een op het eerste zicht plaaster beeldje, volledig wit, is ongewoon. De nieuwsgierigheid kwelt me, ik moet het hem vragen en dat doe ik dan zonder verder overwegen.
Collega lacht. Hij vertelt: 'Wel, daarnet aan Te Boelaerpark, heeft men me dit aangeboden. Gewoon. Daar staan mensen deze beeldjes uit te delen. Ze hebben een hoop kartonnen dozen bij, gevuld met allemaal dezelfde beeldjes.' Hij geeft me het beeldje en wijst me op het etiket op de achterkant. Het weegt veel zwaarder dan ik vermoedde, het is dus niet hol.
Dit jaar viert men in Borgerhout, district van Antwerpen, 300 jaar Reuzen. De Borgerhoutse Reuzen worden elk jaar gevierd met een stoet, braderij en andere populaire attracties. Zelf ben ik nooit naar de feesten geweest, maar ik heb ze heus op een aangename manier geproefd. Deze feesten gaan immers altijd door op de Turnhoutse Baan en ik reed daar tijdens mijn tramverleden met 'mijn' lijntje door. Telkens tijdens die feesten moet de lijn onderbroken worden. Op de regionale zender zie ik dan wat ik gemist heb, want daar wordt elk jaar verslag over gemaakt. En, telkens valt er toch weer iets interessants te vertellen. Ik las ook al zeer treffende verhalen over deze Reuzenstoet in het verleden.
Om verder te gaan over het beeldje. Dit is Reuzinneke. Zij is -wat dacht je- de levensgezellin van de Reus. Op het etiket staat dat je ze mee op reis kan nemen, of een reis laten ondernemen met iemand anders. Je kan haar dan fotograferen in het verre Boemerskonte en de foto opsturen naar "www.reuzenjaar.be/ikwaserbij". (ondertussen de site geprobeerd, maar geraak er niet op) Voor zo'n projecten ben ik altijd wel te vinden. Enthousiast als ik kan zijn, zeg ik: 'Bummer... Wij hebben niks te zoeken aan het Te Boelaerpark...' Collega bied daarop zijn beeldje aan. Er wordt nog wat heen en weer gepraat, want ik vind het verdomd écht gemeend lief van hem, maar kan het niet zomaar aannemen. Aan de manier waarop hij me zijn verhaal deed, weet ik dat ook hij hierop gesteld is. Hij dringt aan en overtuigt me dat hij tijdens z'n volgende rit echt wel zeker weer een beeldje kan bemachtigen. Gohhhh... ik zou hem wel kunnen knuffelen!!! Maar euhhhh... dat doe ik toch maar niet. Blij als een klein kind voel ik me.
Hier sta ik nu, met het redelijk zware beeldje in de hand, moet ik m'n dienst verder zetten. Ik kan het niet ergens zetten tot ik ga eten. Ik zeul het dus maar mee. Samen met de 2 collega's waarmee ik vandaag op pad ben, begeleiden we nog een blinde man naar de pre-metro. Eén van de collega's neemt alvast een foto met z'n gsm. Er wordt tijdens het werk wel pret gemaakt. Goedzo! Een goedgeluimd mens kan meer aan. Wanneer we later door Borgerhout rijden, wordt ik direct door de rasechte Borgerhoutenaar aangesproken. Die, is blijkbaar op jacht naar de beeldjes, want er blijken er vier verschillende te zijn. Zo zie je maar. Door een stom toeval, maak ik leuke contacten met mensen op het voertuig. Binnen mijn job is dit natuurlijk lekker meegenomen, want dat verbetert immers de sfeer op tram en bus.
Ronnie... Nog maar eens makker. Zeer hartelijk bedankt!!!
PS: de eerste reis van Reuzinneke is alvast -met 't mooie weer vandaag- naar onze tuin.
In de tram gestapt. Het is zondag, maar er rijden terug meer enkele voertuigen op deze toch wel druk bezette lijn. Raar. 'k Ga ervan uit dat er toch enige strategie moet achter zitten. Het is al wat later op de avond, dus is het niet overdreven druk meer. Wanneer ik nog bezig ben de gegevens op te schrijven (vast ritueel), hoor ik een gsm muziek maken. Redelijk luid. Ik kijk even op, merk dat er niet wordt opgenomen, maar de melodie loopt ten einde, dus schrijf ik verder. Enkel tellen later, gaat de gsm weer af en ook wordt er weer niet opgenomen. Ik kijk naar de mensen die vooraan staan op het voertuig, maar kan geen reactie bespeuren. De melodie loopt weer af. En voor een derde maal, gaat weer de gsm af. Een vrouw maakt een opmerking. Ze heeft gelijk, het is storend. Ik ga dus op zoek, m'n oren gespitst vanwaar het geluid komt. Een man reageert pas, wanneer al enkele mensen waren opgestaan om te zoeken naar een gsm die misschien wel onder of tussen hun zitplaatsen zou kunnen liggen. De dader... Nou... dader kan ik hem niet noemen. Hij is de bezitter, laat het me zo stellen;
Een korte beschrijving. Hij is een typische (zonder negatieve bijklank) dandy. De man is opzichtig opgesmukt gekleed. Perfect tot in de puntjes, als je van de stijl houdt tenminste. Hij is zeker ouder dan 70, maar hij wil er 25 lijken. Hij is vooral zeer vriendelijk en nog beleefder dan, ...dan... het voorbeeldigste voorbeeld maar kan lijken. Hij is... Parisien, zo blijkt. Misschien heb ik een verkeerd beeld van de typische Parisien, maar mijn beeld klopt. Hij past echt in het plaatje. Hij doet geen moeite om een woordje Nederlands te praten. Ach, dat is geen drama. Maar, z'n Frans wordt wreed vloeiend gesproken, alsof hij zich in Parijs waant, veronderstel ik. Ik moet dus wel effe een knopje omdraaien in m'n hoofd. Maar 't gaat wel... oef.
Hij vertelt dat een vrouw hem belt. Z'n mimiek spreekt boekdelen. Ze werkt danig op zijn zenuwen. 'Vlaamse vrouwen', laat hij weten, 'zijn echt best moeilijke wezens'. Ik dank hem met een cynisme dat van me afdruipt. Ondertussen gaat de telefoon weer. Nu, zet hij hem direct af. Ik vraag waar die vrouw dan is. Wel... ze blijkt in de tram te zitten. Achteraan. De mensen vooraan volgen de conversatie natuurlijk, wat dacht je... Er wordt gelachen omdat ik niet onverstoord blijf bij deze boodschap. Ik ga er immers van uit dat men een telefoon gebruikt om een niet uit te stellen conversatie te voeren, als men zich op een redelijke afstand van mekaar bevindt. Een redelijke afstand, is toch iets meer dan voor- en achterkant pcc'tje. De man begint zich vrij te pleiten van schuld... 'k Krijg er compassie mee, ocharme deze bon vivant.
Ik besluit de belster op te gaan zoeken. 'k Merk dat men dat op prijs stelt vooraan. Niettegenstaande is de sfeer leutig geworden. Iedereen heeft nu hetzelfde luchtige gespreksonderwerp. Achteraan in de tram passeer ik een vrouw die direct gaat zoeken naar haar vervoersbewijs. Alle ogen zijn zowat op mij gericht. Da's altijd zo, wanneer ik traag door het voertuig beweeg. Argwaan troef, voel ik. Ik bedank de vrouw voor het tonen van haar ticket en zeg: " 't Is oké hoor mevrouw. Maar ik kom niet voor de vervoersbewijzen. Ik ben namelijk op zoek naar een mevrouw die graag telefoneert met een meneer vooraan in de tram." Het ijs is gebroken op een aangename manier. Ook achteraan vindt men het grappig. Er worden nog verder grapjes gemaakt over mijn leuke job. En ik doe -effe- mee. De sfeer zit goed. Iedereen vreemd van mekaar en toch samen pret. Daarvoor moet je bij De Lijn zijn!
Wanneer ik weer vooraan kom, is het bellen wel degelijk opgehouden. Het stalken voorbij. De man ademt weer rustig. De andere reizigers vooraan ontspannen zich weer en gaan hun avond met goed gemoed verder, na het afstappen. Ziezo, hoewel dit ook toeval kan geweest zijn natuurlijk, neem ik me voor dat ik een ludieke manier van mondsnoeren heb kunnen toepassen.
Met dank aan de reizigers en hun prettige medewerking.
Terug aan de slag na een weekje time-out. Soms is het druk, maar het valt best mee. Het verkeer zit niet in de knoop, zoals de chauffeurs en ik verwacht hadden. Een klein knoopje zien we allang niet meer als een ongemak. Mijn mening verandert dus totaal niet. Negatieve dingen kunnen bevorderlijk zijn voor een positief inzicht...
Ook het publiek valt enorm mee. Af en toe wordt er natuurlijk wel eens gesakkerd, maar ach... iedereen heeft recht op een mindere dag of moment. Niet te fel reageren en luisteren of meezuchten is voldoende om situaties niet te laten ontsporen. Begrip en medeleven tonen in zoverre dat mogelijk is, helpt mensen bepaalde dingen te plaatsen voor zichzelf. Als iemand bijv. een blik bier drinkt, en ik vertel hem (tja... tot hiertoe heb ik dit enkel met mannen voor gehad) dat men eigenlijk geen bier hoort te drinken op tram of bus, kan zijn reactie nog goed meevallen. Ook al heeft deze persoon een uitstraling die enorm negatief is, lukt het me begrip te krijgen. De man in kwestie stelt zelf voor om het blikje weg te werpen de volgende halte. Ik doe teken aan de chauffeur dat ik de deur even open hou. Echt leuk hoor, zo'n samenwerking. De man mag het smaken dat we blijven wachten en ik apprecieer zijn houding. Het is echt aangenaam samenwerken en begrip tonen voor mekaar.
Later op de avond gebeurt een zeer zwaar ongeluk. Ik kom niet in de omgeving van het ongeval, maar hoor de situatie via de radio die ik meedraag. De lijn waarop dit is gebeurd, moet een tijdlang worden onderbroken. Men roept via intercom door de voertuigen af, dat deze lijn onderbroken wordt, met daarbij de nodige verontschuldigingen. Mensen kijken me vragend aan. Ze verwachten meer te horen hierover. Het is menselijk. Wij willen steeds het waarom weten. Ze vragen, dus ik geef zonder omwegen, kort en bondig het waarom. Een zwaar ongeval. Meer hoef ik niet te zeggen. Iedereen heeft begrip voor de situatie. Het lost me niet. Hoe loopt dit af met het slachtoffer, met de chauffeur, met de controleur ter plaatse? Een toch wel mooie dag, sluit deze keer af in mineur. De volgende ochtend hoor ik op het nieuws dat het slachtoffer is overleden...
Die dag, ben ik met m'n gedachten meer bij dit zeer trieste gebeuren. M'n innige deelneming wil ik betuigen aan de familie van het verkeersslachtoffer. Ook leef ik mee met de chauffeur. Ik hoor er natuurlijk niks meer over, buiten vragen of bedenkingen van collega's... Iedereen leeft mee.
De laatste dag voor een 'welverdiend-al-zeg-ik-het-zelf' weekje vrij. Een vroege dienst, die, ook al is het zaterdag, best te pruimen valt. Daar vrijdagavond toch een avond is die uitnodigt tot zuipschuiterij en andere genotsproblematiek in een stad als Antwerpen, gebeurt het wel dat de restanten van zulk Spielerei nog rondwaren tijdens de ochtenduurtjes op zaterdag. Ze zijn er wel, de zombies en mederestjes, maar waar ik ben, zijn ze zo braaf mogelijk. Ik hoef maar rustig hun kant uit te wandelen, achteraan de bus, en de eerstvolgende halte waar we toevallig aankomen, wippen ze van de bus, met sigaret, bier, afgescheurde pamfletten in de hand. De enkelen die blijven zitten geef ik nog een pamflet dat één hunner liet vallen. Zij nemen het braafkes aan en gedragen zich voorbeeldig na de voetjes van de zetels te hebben verwijderd. Dat alles door mijn wreed betoverende glimlach, want veel moet ik er niet voor doen.
En zo glijdt de ochtend verder, rustig roerend in grijze druppelende wolken, geweerkaatst in de troosteloze straten van 't Stad. Iedereen groet, of beantwoordt m'n groet, met een pessimistich toontje over regenweer en de zomer die dringend moet komen. Ze slagen er niet in, me in een negatieve stemming te brengen. Integendeel, vandaag monter ik collega's en passagiers op met een vrolijk 'wat niet is kan komen' en 'na regen komt zonneschijn' geouwehoer zoals men in Nederland zo leutig pleegt te zeggen. Maar ik merk dat het blijkbaar toch helpt, hier en daar.
Dit fantastische superhumeur komt door m'n dagplanning. De aanzet voor een weekje vrij. Manlief komt me afhalen van 't werk en dan trekken we de stad in, op zoek naar 'the little people' van Slinkachu. De tentoonstelling, die gisteren en vandaag plaats heeft op vijf verschillende locaties in de Koekenstad. Fototoestel in m'n tas geborgen en hupsakee naar de eerste plaats, zijnde het Kievitplein. Da's te voet niet te ver van de Italiëlei, waar we ons kantoor hebben. Het druilerige weer, zorgt voor een niet storende volkstoeloop. Er zijn dus wel geïnteresseerden, maar geen massa. Wat ik toch ook wel als aangenaam kan beschouwen. Gohhh... wat zijn de figuurtjes piepklein! Ik schat ze maximum 1 cm. Mijn fototoestel is eigenlijk niet voldoende om ze echt in close up te nemen. Geeft niet. Dan staan ze maar wat kleiner op de foto. 'k Heb ze gezien, de sfeer van het geheel -waarmee ik wil zeggen, toeschouwers die ook kijken, opmerkingen maken en kinderen betrekken- is zeer aangenaam. Het doet wat het Reuzinneke ook deed tijdens de Zomer van Antwerpen. Mensen, totaal vreemd aan mekaar, praten onderling over die kleine mensjes.
Van daar, trekken we te voet naar het Stadspark. Da's een tiental minuutjes stappen. Ondertussen klaart het weer wat op. In het Stadspark, genieten we van een waterhoendertje dat zich wentelt in plassen. Het drinkt en wast de witte vlek op z'n hoofdje en wentelt z'n vleugeltjes. We naderen niet te dicht, zodat het diertje niet schrikt. De kleuren van de bomen in het park zijn fris en het voelt wat herfstig aan, maar 't is er niet minder mooi om. Dan vinden we het tweede tafereeltje, een minipicknick in het minipark. Rondom, hetzelfde beeld met vooral fietsers die de vijf plaatsen opzoeken om zoals ik en m'n man, foto's te nemen. Mensen dringen niet. Ze hebben geduld, gunnen mekaar de tijd om het toestel goed in te stellen. Ondertussen geniet men van het geheel. Za-alig!
We gaan verder. Van het Stadspark naar de Nationale Bank, amper vijf minuten stappen, nemen we tram 12 naar de halte Montignystraat. We zijn er direct, want we moeten maar drie haltes ver. Een figuurtje is gelost, laat men weten. De heer Slinkachu komt binnen een uur om het figuurtje zelf te bevestigen. Het is zijn kunstwerk, niemand anders hoort er aan te komen. Begrijpelijk. Sommige mensen willen dus wachten. Maar wij niet. Zo, is het ook mooi. Z'n kleine mensjes glijden van de leuning, armen in de lucht zoals in een pretpark. Zelfs de gelaatsuitdrukking is mini-super-leuk. Of, beeld ik het me tòch maar in? Eentje zweeft in de ruimte tussen leuning en grond. En dan, praatje maken met mensen. Foto'tjes nemen. En hop, weer naar 't perron, om het volgende sfeerbeeld te zoeken.
Bus 23 komt direct aangereden. We moeten niet wachten. Lang Leve Het Openbaar VerVoer!!! Aan de Nationale Bank stappen we weer uit en na nog geen vijf minuutjes nemen we tram 7 naar het Harmoniepark. Da's ook maar weer drie haltes. De tram- en busritjes horen gewoon bij het geheel. Het gaat hem ook om de ervaring die je tussen de 'plaçes des monuments' opdoet natuurlijk. De stad zien met andere ogen. Mensen zien, horen. Eigenlijk dàt wat ik het liefst doe. 'k Heb dus chanse! In het Harmoniepark werd een voetbalveldje getekend met krijt. Het minuscuul mannetje heeft het krijt nog vast. 't Is hard labeur. Het krijt is immers groter dan de tekenaar zelve. We luisteren naar mensen die dit het mooiste van alle werkjes vinden. Wellicht voetbalfanaten, durf ik vermoeden. Smile, naar 't vogelke kijken, klik en hopsa... We gaan de hort op naar het volgende punt.
Daarvoor moeten we naar de Draakplaats. We nemen aan Harmonie de eerste tram die eraan komt, zijnde lijn 6. We rijden tot aan Plantijn. Hoewel we van daaruit met de bus of de tram naar de Draakplaats kunnen, besluiten we om te wandelen. Een kwartier stappen en we zijn er. 't Is dus ook weer niet ver. Daar zien we het laatste monumentum. Een gebroken fles, restanten glas en vegertjes, haast microscopisch. Er moet worden geruimd en ze lijken te zijn bevrozen in hun vegers-enthousiasme. Enkele kindjes vinden het subliem en ouders dwepen hen nog lekker wat op. Ik verdenk hen ervan, de kleintjes alvast op te willen warmen voor het opruimen van het speelgoed thuis, later vandaag. 't Is natuurlijk echt prettig om zowel de echte (publiek) en gefocuste (kunstwerk) voorstelling bij te wonen. En, waarom zouden we 't achterwege laten, hier foto's te nemen? Niks van! Gretig leggen we ook hier één en ander digitaal vast.
En vwallà. We zitten in een mooie wijk. Zurenborg. We genieten dus nog wat van de bouwstijl en gaan te voet verder tot Berchem Station. Heus niet ver. Daar nemen we 'ons' trammeke huiswaarts. Ik ben amper 2 uurtjes later thuis dan anders, na 't werk.
En ik voel me net als een kind dat een cadeau'tje kreeg!!!
'k Ben aanwezig op een bus. Alles is zo rustig als maar zijn kan, voor deze lijn. Hier rijdt een allegaartje aan variëteiten mensen mee, wat soms voor animatie kan zorgen. Het mag niet. ...kadertjesdenken. Nog minder, kadertjesbesluiten. Maar op den duur ziet men toch een soort patroon doorheen mensenmanieren, al naargelang geslacht, afkomst, culturele rugzak enz. Op oa deze lijn, geniet ik steeds weer van die patronen in contrast met mekaar. Bon, soms geniet ik wat minder en moet er worden bijgeschaafd, wat ik dan ook probeer. En soms, gaat dat vanzelf, en heel soms niet.
Vandaag stapt een jonge man op, die te diep in het glas heeft gekeken. Ik voel direct aan dat ik een oogje in 't zeil moet houden. Hij wil te erg opvallen, of heeft er gewoonweg geen idee van hoeveel lawaai hij wel maakt. De inhoud van zijn uitspraken is ook niet bepaald van een niveau om door iedereen gesmaakt te worden. Integendeel, ik vrees dat er wel es iemand op z'n tenen zou kunnen getrapt worden. Oh, nee, racistisch is hij niet, hoewel hij door de manier waarop hij bepaalde dingen door de bus schalt, zo zou kunnen worden begrepen. Hij raaskalt tegen drie moslimmeisjes, waarvan eentje verdomd rad van tong en dus direct een antwoord biedt. Soms ben ik zoooo blij, dat de aangesprokenen zulke gasten doorhebben. Maar hij begeeft zich zowiezo op het scherp van het mes. Hij zit helemaal achteraan in de bus. De meiden zitten enkele zetels voor hem. Ik zet me ook helemaal achteraan, gemoedelijk dichtbij het heerschap. Ik knik een goeiemiddag, glimlach en ga zitten. Z'n houding wijzigt. In eerste instantie denkt hij dat ik hem kom vermanen, maar ik ga niet in op z'n uitdagende houding. Wanneer ik de kans krijg, stel ik hem een persoonlijke vraag. Gewoon, onschuldig. Het pakt. Het onderonsje kan beginnen. Hij steekt van wal, weet dat hij dronken is, weet dat hij niemand wil kwetsen. Een soort van verontschuldigingen nijgen zelfs te komen boven drijven. En hij vertelt over zichzelf, z'n vriendin, z'n werk dat ie een maand doet, maar al beu is. Hoe meer hij vertelt, hoe vriendelijker en aangenamer hij wordt. De meisjes zijn ondertussen al lang afgestapt. Ze groetten hem genietend van een sarcasme-bel zo groot dat als ze uiteen zou zijn gespat, er een groot onweer zou zijn losgebarsten. Maar ik begrijp hen wel. Hij, had het -gelukkig maar- niet door.
Af en toe trekt hij nog de aandacht van iemand die meer vooraan zit en het waagt eventjes achterom te loensen en dan snel weer naar voor te kijken. Eindelijk stapt hij uit, me beleefd groetend en hij bedankt me voor het fijne gesprek. Ik zit al veel te lang op de bus. M'n vast traject ligt al lang achter me. Een goedkeurend knikje van de chauffeur doet ook mij goed. Da's zowat het fijnste aan deze job.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Foto: Nieuwsblad.be
De laatste weken had ik nogal wat rond m'n hoofd. Het lukte me niet goed iets te schrijven daardoor. Maar nu, nu het verdict is gevallen, zal nog blijken of m'n blog -voor mij althans- een gezonde manier van ventileren biedt. Mezelf kennende, peins ik van wel. De tijd zal het uitmaken.
In het centrum van de stad wordt ter hoogte van een superbelangrijke halte aan het wegdek gewerkt. Het was dringend nodig. De grote gelede bussen zijn te zwaar. Of, beter geformuleerd, het wegdek is niet geschikt voor de vele bussen die er constant passeren. Het was één hobbelig gedoe. Regelmatig schoot het stuur haast uit de hand van de chauffeur, wanneer die er niet op was berekend. Tenslotte is de chauffeur ook nog dikwijls met een klant bezig wanneer hij vertrekt aan deze halte. Dat, heeft dan weer te maken met de overcapaciteit hier en de tijd dat hij verliest, wanneer het licht weer op rood springt. Groen, blijft het immers niet lang. Als je klaar staat om te vertrekken, kunnen er amper twee bussen door. Die tweede gaat dan door oranje... Deze halte is een continue komen en gaan van bussen.
'k Heb nogal wat te doen vandaag. Eén van de dingen die ik beslist wil en zal ondernemen is cadeau'tjes halen. Tussen enkele karweitjes door, rep ik me naar de tram om met wat geluk niet teveel winkels te moeten afzeulen. Wachten duurt niet lang. Al snel komt de tram en binnen een half uur ben ik in centrum stad. Het moet niet, maar als 't goed gaat, mag ik best wat reclame maken, vind ik. 'k Heb uiteraard niet liever dan dat 'mijn' winkel (lees: De Lijn) goed draait...
Hoe een uniform aantrekkelijk kan zijn... Zelf stel ik er m'n vragen bij. Hoewel, ik toegeef dat een uniform herkenbaar maakt, en iedereen (bedrijfshiërarchie te buiten gelaten) gelijk is, zonder enig onderscheid. Ik, heb m'n afkeer voor uniformen in het algemeen al sinds ik 10 jaar was. Nonnekesschool, weetjewel. 'k Heb het gedragen tot m'n twaalfde en toen gezworen, nooit in m'n leven nog een uniform te dragen. Hier sta ik dus... Het was buiten m'n huidige werkgever gerekend. Toen ik nog in opleiding was, zei één van de controleur-lesgevers: 'Wie geen uniform wil dragen, moet ermee rekening houden dat ie een contract tekende waarin dit ook besproken wordt.' Hij heeft gelijk. Je gaat akkoord met de voorwaarden, wanneer je handtekent. Ik draag het dus. Geen gemor.
Terug aan de slag na een weekje time-out. Soms is het druk, maar het valt best mee. Het verkeer zit niet in de knoop, zoals de chauffeurs en ik verwacht hadden. Een klein knoopje zien we allang niet meer als een ongemak. Mijn mening verandert dus totaal niet. Negatieve dingen kunnen bevorderlijk zijn voor een positief inzicht...
De laatste dag voor een 'welverdiend-al-zeg-ik-het-zelf' weekje vrij. Een vroege dienst, die, ook al is het zaterdag, best te pruimen valt. Daar vrijdagavond toch een avond is die uitnodigt tot zuipschuiterij en andere genotsproblematiek in een stad als Antwerpen, gebeurt het wel dat de restanten van zulk Spielerei nog rondwaren tijdens de ochtenduurtjes op zaterdag. Ze zijn er wel, de zombies en mederestjes, maar waar ik ben, zijn ze zo braaf mogelijk. Ik hoef maar rustig hun kant uit te wandelen, achteraan de bus, en de eerstvolgende halte waar we toevallig aankomen, wippen ze van de bus, met sigaret, bier, afgescheurde pamfletten in de hand. De enkelen die blijven zitten geef ik nog een pamflet dat één hunner liet vallen. Zij nemen het braafkes aan en gedragen zich voorbeeldig na de voetjes van de zetels te hebben verwijderd. Dat alles door mijn wreed betoverende glimlach, want veel moet ik er niet voor doen.
'k Ben aanwezig op een bus. Alles is zo rustig als maar zijn kan, voor deze lijn. Hier rijdt een allegaartje aan variëteiten mensen mee, wat soms voor animatie kan zorgen. Het mag niet. ...kadertjesdenken. Nog minder, kadertjesbesluiten. Maar op den duur ziet men toch een soort patroon doorheen mensenmanieren, al naargelang geslacht, afkomst, culturele rugzak enz. Op oa deze lijn, geniet ik steeds weer van die patronen in contrast met mekaar. Bon, soms geniet ik wat minder en moet er worden bijgeschaafd, wat ik dan ook probeer. En soms, gaat dat vanzelf, en heel soms niet.
