Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
25-12-2008
maar 13.000...?
Alvorens te gaan werken... 'k Heb even de tijd nog... moet ik dit schrijven. Het is niet lang geleden, maar dit... moest ik onthouden. Dit... mag me gewoonweg niet ontglippen. Zo, komen de meeste blogjes hier hé... 'k Wil het me niet permitteren, ze te laten ontsnappen uit m'n geheugenwasems. Als ik - zomaar, omdat ik tijd en zin heb- terug ga in m'n kleine verhaaltjes, zijn er steevast bij, die ik me niet meer herinner. Wanneer ik die dan lees, zie ik het terug, zoals ik meen dat het was. En dan heb ik weer een reden om te glimlachen. Jaaaa... het mag daarom niet verloren gaan. Later als ik oud en versleten in mijn rockingchair zit te wiebelen met een plaid over m'n knieën, zal ik ze opgenomen, voorgelezen afluisteren, van m'n i-pod, die keihard in m'n oren loeit, omdat 'k het anders niet zal horen...
Hij is oud en op weg met z'n rollator. Waarnaartoe, weet ik niet. 'k Heb er geen zaken mee, dus vraag ik het uiteraard ook niet. Maar 'k moet hem niet helpen, hij doet het nog kwiek genoeg. Doordat er nogal wat mensen opstappen, kon ik niet tot bij hem. Ik wilde hem bijstaan, maar tegen dat ik bij hem was, had hij die rollator al geparkeerd en had hij er plaats op genomen. Meer mensen doen dat, wanneer ze niet te zwaarlijvig zijn. Eigenlijk goed gezien. Zo blijven ze bij dat ding dat toch niet echt vast staat. Ze laten een plaats open voor andere passagiers en zitten toch redelijk veilig, omdat ze met hun voeten op de grond staan. Deze bejaarde man dus ook.
Wanneer ik bij hem ben, is er oogcontact, dus zeg ik hem: "Ha... ge zijt al goed gezeten, zie ik! Ge zit toch goed hé...?" Waarop hij heel vriendelijk bedankt voor de niet nodige hulp en ja... hij zit zo wel goed, hij doet dat altijd. Waarna hij m'n aandacht vasthoudt. Hij vertelt dat het de eerste keer is dat ie me ziet, maar hij heeft nog eens een lieve dame op de bus geweten, die hem hielp, toen hij na z'n operatie niet goed uit de voeten kon. Hij geeft daarop een juiste beschrijving van m'n lieve collega *ze is echt heel lief, dus knipoog naar haar*.
Plots verandert hij van onderwerp. Hij begint met cijfers te smijten. Zovele keren op die bus, zoveel maal op de tram, zo dikwijls buiten de stad, met de streekbussen dus... Vorig jaar heeft hij -door z'n operatie- minder gereden. Hij noemt een cijfer, ergens in de 9.000 keren maar... "Maar...?" vraag ik me af. Ik denk in eerste instantie dat de man raaskalt. Maar nee hoor, hij herhaalt diezelfde cijfers met een punctualiteit van jewelste. Ik vraag hem, wat hij eigenlijk bedoelt? Wil hij zeggen dat hij echt telt hoeveel keren hij een bepaalde bus of tram neemt? Doodserieus antwoordt hij me bevestigend. Waarop ie dan weer verder gaat: "Dit jaar zit ik er al wel over hoor, maar de eerste maanden ging het nog niet zo goed, dus pas volgend jaar zal ik terug boven de 13.000 keren komen". Dan, merkt ie plots, dat hij er af moet, overstapen geblazen, meent hij. Weer eentje bij...
Eventjes... bekom ik. 'k Heb al vele dingen gezien, gehoord, en gedacht. Maar dit... was weer een primeur. Die man moet toch in de bloemekes gezet worden door De Lijn hoor!
Er wordt gekampt vanavond. Niet zoals ene bekende Duitser het ooit bedoelde in zijn boek. Nee, het wordt een sport-cultuurkamp. Het idee doet me toch wel binnensmonds lachen. Binnensmonds, want met binnenpretjes lachen, moet ik proberen te vermijden, wanneer ik op de bus sta. Dat wil namelijk zeggen dat ik met m'n aandacht niet volledig ben, waar men verwacht dat ik zou zijn. Namelijk, bij wat er zoal gebeurt in en rondom de bus hé.
Toch, blijft het spoken in m'n hoofd, af en toe. Er stappen duidelijke popmuziekliefhebbers op. 'k Moet het ze nageven hoor, die twee broers. Hun publiek trekt jong én oud... nou, oud... Wel, toch in de ogen van die jongeren, kan ik me inbeelden. Vijftigers zijn ook gek van hun populaire muziek, die ze in de bus al met stukskes ten beste geven. Niet luid hoor, ze weten dat ze zich maar beter kunnen gedragen, daar de medemens niet altijd respect heeft voor een ander z'n uitingen, ook al zijn ze van plezier. Af en toe durft er iemand titels laten vallen of zelfs een muziekregeltje zingen. Ze hebben niet gedronken, dat merk je direct aan de ingetogenheid waarmee dit gebeurt. Dronken mensen, vergeten veel makkelijker dat ze te luid of te aandachttrekkend kunnen werken. Die zijn er niet bij. Naar Clouseau ga je nuchter, da's bij deze bewezen!
Uiteraard is er ook voldoende ruimte in de bus, voor die andere liefhebbers. Zij gaan vanavond de handschoen mee opnemen. De tegenstander z'n naam, blijf ik schuldig. Ik heb de man gezien op tv, maar ben het vergeten. 'k Weet dat hij van het Zuidamerikaanse continent is en een Spaansklinkende naam heeft. Daarmee heb ik voldoende gegevens voor mezelf.
Deze suporters zijn rustig. Iets minder uitgelaten dan nogal wat zichzelf oppeppende Clouseaufans. Ook al is de sport -in mijn ogen althans- een uiting van agressie. Laat het dan nog een gecontroleerde agressie zijn. Kloppen op mekaars tronie onder aanmoediging van een massa volk... zal wel een "oer-genen-achtig" iets zijn, dat is achtergebleven in ons lichaamstelsel, waar we niet tegenop kunnen, veronderstel ik. Deze fans weten wellicht dat ze zichzelf niet moeten oppeppen alvorens de zaal binnen te gaan. Ze zijn helemaal niet opgewonden. Dàt... zal seffes wel komen, tijdens het duet... (hier onderneem ik een poging om een boksmatch een beetje te romantiseren...) Naar huis begeleid ik hen niet, en eigenlijk is dat een beetje spijtig. Ik had graag het "voor" en "na" gezien, gewoon, om te weten... of ze dan zichzelf voldoende hebben kunnen uitleven, of ze misschien dàn opgepept op de bus komen. Wie weet gaan ze een café in de buurt binnen en drinken ze zich teut. 'k Heb er echt geen idee van.
Net door het verschil tussen de beide supporters, die aan dezelfde halte afstappen om te genieten van hun ding, elk, bedenk ik me, dat het wel ludiek zou zijn... Ja, ik beeld het me in: Sugar in gevecht met zijn sportieve rivaal, terwijl Clouseau hun nummerkes doen onder luid gejuich van hun fans. Schijnwerpers, het commentaar van de boksmatch, die twee boksers die bloed en zweetafdruipend, kloppen incasseren. Het gejoel van het publiek én daartussen, daarbij de twee broers... Twee frèle mannekes die met hun muziek haast het dak van het Sportpaleis doen oplichten.
Zondagmiddag, rijden we in een verkeersspits, waar geen einde aan komt. 's Zondags is het zowiezo reppen op deze lijn. Een klein oponthoud is voldoende om te laat aan de eindhalte te komen. Je haalt achterstand niet in. 't Is koud, mensen wachten dus niet graag. Sommigen klagen, sommigen discussiëren hierover, of trachten dat te doen, tegen de chauffeur. Maar ik ben ook op de bus hé. Ik probeer het sarcasme van nogal wat lijnverbruikers voor te zijn. De chauffeur, beslist volwassen genoeg om z'n/haar manneke te staan, wil ik zoveel mogelijk vrijwaren van... want gekkerds voor de bus, halen allerhande niet-te-verstane manoeuvers uit.
Straten vol auto's, met maximum twee mensen doorkruisen de stad, op zoek naar een geschikte parkeerplaats, waar ze dan weer niet op kunnen omdat hun auto te groot of te breed is. Ze houden ons op, op verschillende plaatsen. De chauffeur kan niet anders, dan braaf wachten tot die automobilisten eindelijk de weg voor de bus vrij maken. Ik daarentegen, kijk naar buiten. Kerstmarkten, winkels die open zijn, mensen die kuieren langs de straten, het grote rad... het is er allemaal. Het weer wil mee, dus er is veel volk in de stad. Zowel te voet dus, als in het verkeer.
De bus loopt hoe langer hoe meer vertraging op. Maar het valt allemaal nog wel mee. Uiteindelijk komen de passagiers uitblazen in de heerlijk warme bus. 'k Weet niet waaraan het ligt, maar ze zijn niet echt boos. Wanneer ze enkele opmerkingen hebben gemaakt waarop ik hen te woord stond, wordt de boel snel genoeg aangenaam gezellig. Sommigen vertellen honderduit over van waar ze komen, of waar ze naartoe gaan. Sommigen praten over hun miserie, gevallen en wat gebroken en het geneest maar niet. Ziek, of partner ongeneeslijk ziek. We dragen tenslotte allemaal ons kruis. Ik wens hen zoals het hoort, als ze afstappen veel sterkte en moed toe. Ze zijn al lang niet boos meer.
Vandaag, zondag, heerst er al flinke kerstsfeer... 't zal wel met al die kerstmarkten en versiering te maken hebben zeker...
Examens zijn voor vandaag afgelopen. Naar huis met de meute dus. Lekker samen in de bus. Groot, klein, dik, dun, meisjes, jongens... allemaal naar huis. Velen praten vooral na, over het afgelegde examen. Deze morgen zag ik ze in de bus met de papieren waarmee ze hoopten nog enige informatie over het te kennen vak, te transformeren naar het beetje plaats dat nog over is in de hersenpan... Examens, brengen een metamorfose teweeg in de bus, tram. Iedereen rijdt, hardop of stillekes de stof inademend, naar school. Een laatste leerstuiptrekking, een poging om wat er gisteren niet in ging, vandaag toch nog in te krijgen.
Maar, nu... is't voorbij voor vandaag. Naar huis dus, want morgen... *slik* fysica, wiskunde, chemie, frans... morgen... nu eerst de boel van je afschudden en vooral, vragen aan je vrienden wat zij op die bepaalde vraag hebben geantwoord.
O, wat zie en hoor ik de jeugd toch graag bezig. 't Is allemaal zo herkenbaar hé... In de jeugd -men mag zeggen over hen wat ze willen- zie ik de mijne terug. Marokkaans, Negroïde, Hollands, Egyptisch, Belgisch, Russisch, Engels... ze zijn allemaal eender. Ze reageren allemaal hetzelfde op die examens.
Drie jonge meisjes, pakweg 13 jaar hebben het examen al verwerkt en zitten bij te praten. Eentje haalt lippenstift en ander shminkgerei uit haar tas. Haar vriendinnetje, begint alvast te smeren. 'k Heb collega's die het niet toelaten, met die tubetjes kan inderdaad gemorst worden. Maar ik heb het hart niet. Het is duur genoeg, ze zullen echt wel niet met opzet gaan kledderen. Toch, wijs ik hen er eventjes vriendelijk op, om daarvoor op te passen hé. Wat ze makkelijk aanvaarden. Het zijn lieve kinderen, groeiend naar een grotenmensenlijf, gibberend keuvelend over blauwe ogen en roze lippen.
Dicht bij hen zitten twee meisjes van een hogere klas. Da's wel heel duidelijk. Zij hebben meer "standing", ze weten gewoon dat ze wijzer en beter zijn. Het straalt van hen af. Ze kijken minachtend naar de jongere meisjes en geven het daarbij horende commentaar. Ze houden het stil, want roddelen, zodat anderen het horen, daarvoor heb je moed nodig. Ze vinden de manier van praten van die kleintjes er 'over'. Ze vinden die snotneuzen, domme wichten, die zich aanstellen. Nee, zij zijn zo niet. Heel stiekem draaien ze met de ogen, fluisteren ze tussen de lippen en hemelen ze zichzelf fel boven de onnozele wichten. 'k Hou ook hen in de gaten. Ik denk (ook heel stilletjes) in mezelf: Ze zijn nog niet helemaal af. Er is nog werk aan... en glimlach met pretlichtjes in m'n ogen.
... Ook van hen geniet ik. Ook in hen herken ik m'n jeugd. Want, laat ons eerlijk zijn hé...
Ze stapt op... En, ik... ik herken dronkelappen niet altijd direct. 'k Heb al meegemaakt dat ik denk dat iemand dronken is, en die persoon blijkt dan een handicap te hebben. Gelukkig maar heb ik nog nooit iemand ermee geconfronteerd. Ik durf het me niet voorstellen dat ik op zo'n manier iemand tegen de borst zou stoten. Het gebeurt zelfs met regelmaat dat ik me blijf afvragen, dat ik er niet uit kom, of een bepaalde persoon nu dronken is, of een hadicap heeft... Als je niet met die persoon in aanraking komt, door te praten ofzo, is het niet altijd duidelijk. Dus, soms, probeer ik me te concentreren met m'n reukorgaan, maar ook dàt, helpt me niet altijd vooruit.
Vandaag wel, vandaag is het overduidelijk. Haar lipstick is uitgesmeerd tot op haar kin. Ze is euforisch gelukkig en roept het uit. Nee, stil praten is er echt niet bij. Zo plat als maar kan... Gaston Bergmans is er niks tegen, absoluut, in de verste verte niet. Maar toch, op één of andere manier, doet ze me lachen. Ze geeft commentaar op zichzelf, op de chauffeur, op de bus, op de rit, op het weer, op haar hond die ze mee zeult. Maar, mij noemt ze "schat"... Ik ben op m'n hoede, ze heeft beslist wat nodig.
Wanneer ze na heel wat positieve tam-tam, de zetel, net achter de chauffeur heeft bereikt, zegt ze wel tien keer, dat ze gaat betalen. Maar, dat we efkes moeten wachten, want dat gaat zo rap niet, en ze wil niet vallen. Haar hond neemt gelijk plaats op de zetel. Waar ik natuurlijk direct verwijs tegen het beestje, dat het maar weer de grond op moet. Zij.. nee hoor, mevrouw doet helemaal niet moeilijk, integendeel, ze geeft me gelijk. En begint een hele vriendelijke lachwekkende litannie tegen haar viervoeter opdat ie van de zetel zou springen. Na veel vijven en zessen heeft ze dan toch op z'n minst haar portemonnaie in haar handen. Ze begeeft zich naar de chauffeur om te betalen. Wat haar eindelijk lukt als we al zo'n vijftal haltes verder zijn. Voor de dertigste keer ondertussen, schalmt ze dat ze niet zwart rijdt, nooitvanzeleve. De chauffeur helpt haar aan een ticket. Ik blijf in de omgeving hangen, want ten eerste staat ze heel wankel op de voeten, en ten tweede mag deze situatie niet te lang blijven duren in de directe omgeving van de chauffeur. Het is storend hé... of je wil of niet.
Wanneer ze aanstalten neemt om te gaan zitten, wil het maar niet lukken. De bus moet stilstaan, maar aan de volgende halte moet niemand op of af, en het licht wil ook al niet op rood springen. We blijven dus eventjes rijden, waarop ze het nodige commentaar geeft natuurlijk. 't Komt er wel allemaal lachwekkend uit. Ik zeg haar dat de bus maar beter kan blijven rijden, wil ze thuis geraken... Waarop ze me beklemtonend groot gelijk geeft. Ik ken haar van haar nog pluim, maar heb het geluk in de bovenste la te liggen... Dat heb ik dan maar lekker mee. Ik speel het mee uit natuurlijk. Ze is best braaf, voor zover een stomdronken persoon braaf is. In de bus hoor ik mensen stillekes commentaar geven over de schande.
Wanneer ze na een tijdje ter bestemming is, en met veel moeite van de bus geraakt, durven mensen luidop zuchten. 'k Begrijp het wel hoor. 'Maar', zeg ik wijs: 'We weten niet wat of hoe. We kunnen niet oordelen over mensen die we niet kennen, of gewoon, op wat we eventjes zien (een momentopname noem ik dat)'
Wie weet wat voor miserie ze nog allemaal meesleept onder die dronken schelp...
Er is de schooljeugd, maar eens die jonge gasten en kinderen naar huis zijn van school, wordt het duidelijk dat het bloknamiddag is. Blijkbaar zijn ze al bezig met de kerstexamens. De namiddag is haast jeugdvrij en de senioren lijken het te weten.
Elke rit komt het nodige deel vergrijzende bevolking gebruik maken van de bus. Vandaag, zijn het de fikse oudjes die mee rijden. Eens een bepaalde ouderdom gepasseerd, zijn mensen fier op hun ouderdom, gecombineerd met hun 'fit'zijn. Evengoed de dames als de heren, pronken met hun decenniarijke jarental. En ik... ik luister, braaf en vol respect naar elk van hen. Het lukt vandaag, er gebeurt niks speciaals. Dat zijn de momenten dat een aangenaam woord, contact, een must zijn. Dat hoort ook bij de service, vind ik.
Onder de 80jaren, wordt er gezwegen over ouderdom, lijkt me. Iemand die geen 80 is, zal niet bluffen over zijn ouderdom tegen een snotneus als ik. Maar eens die 2x40, of 4x20 overschreden, moet ik het weten. Blozende wangen, een wandelstok, een hoed of muts, handschoenen en een winterjas en gewapend tegen koning winter, komen de grijzerdjes buiten, genieten van de toch droge namiddag vol zonneschijn. Alsof de helderblauwe hemel, gekruid met een pracht van wolken hen aanzet om vandaag met de bus een trip te maken.
Een dame zegt me, steunend op haar wandelstok, dat ze 85 is. Even later vertelt een andere dame, net voor ze afstapt en van de drempel wipt als een haasje, dat ze bijna 90 is. Een jonge man, die met achterkleinzoontje op stap is, is er dan weer maar 80. Een andere heer, die ik een plaatske wil aanbieden, blijft liever staan, steunend tussen buspaal en wandelstok, terwijl hij verklaart 91 te zijn en nog lang genoeg zal zitten straks... Het is precies een wedstrijd, elke rit weer.
Eén man, hij is 84 vertelt hij, geeft z'n autobiografie ten goede. Hij trouwde jong, ging naar Echternach op huwelijksreis -haja, want Spanje bestond toen nog niet hé *knipoogt hij me tussendoor toe*- en kreeg 4 kinderen. Gelukkig maar vier, mijmert hij. Hij is al 19 jaar weduwnaar, maar trekt zijn plan goed. Hij kookt niet, gaat uit eten, goedkoop maar lekker. Hij woont dicht bij z'n dochter. Hij laat z'n was en strijk doen met het dienstchequessysteem. En... hij blijft zo weinig mogelijk thuis. Hij was meer dan 20jaar paracommando en was in Kongo in de tijd van de onafhankelijkheidsstrijd. Hij maakte een opsomming van de landen waar hij was als para. Maar stopte ermee, voor z'n gezinnetje.
Hij gaat verder met z'n verhaal. En... het leuke is, zijn verhaal is nog niet af hé...
Ze zijn met z'n tweetjes. 't Is nog vroeg in de morgen, toch voor uitgaanders, wil dit zeggen dat ze wel heel goed zijn door gezakt. Diegene, die je op dit uur van de morgen tegen komt, zijn meestal wel flink 'teut'. Zij dus ook, deze twee dames. Eentje staat echter nog flink. Het valt pas op wanneer je met haar gaat redeneren. Ze is echter niet dwars. Integendeel, ze praat misschien niet heel duidelijk, maar ze ziet nog logica die logisch is.
De andere daarentegen... staat naast haar fiets, en maar goed ook. Ze zou gewoonweg niet rechtop kunnen blijven staan, zonder die tweewieler. Ze verstaat geen rede, ze wil enkel dàt wat ze wil. En wat ze wil, krijgt ze nog wel gezegd, maar het 'lalt' wel. Ze wil met haar fiets op de bus. Een vriendelijk maar kordaat 'nee' doet haar opkijken.
Ze vraagt waarom nu niet? Er zit haast geen kat op die bus. We storen toch niemand zo... Ik wijs haar op de gevaren. Wat in haar conditie zeker belangrijk is. Maar zo zeg ik haar dat niet natuurlijk. Ze gaat er echter niet mee akkoord. Ze argumenteert, maar doet niet echt vervelend, de manier waarop, valt wel mee. Chauffeur doet lekker mee, hij geniet er merkbaar van. We staan immers aan de eindhalte, hij heeft ook wat tijd. Maar het argumenteren blijft duren. Ze hebben gemerkt op 't nieuws dat je met de fiets op de bus mag. Het heeft in de krant gestaan. ...Media, ze moeten er zijn hoor... maar er zijn van die momenten dat ik ze met plezier de mond zou snoeren. Eingenlijk heb ik het dan niet enkel over de media, maar ook over diegenen, die om in een goed blaadje te komen, onwaarheden lossen aan die media.
't Mag uiteraard ook niet té lang blijven duren hé, dat argumenteren. Het mag niet uit de hand gaan lopen, dat moet ik beslist voor zijn. Dus laat ik horen, dat ik het toch echt niet begrijp... Een fiets is een voertuig. Waarom wil iemand met een voertuig op een voertuig? Als je thuis vertrekt met de fiets, is dat toch omdat je hebt besloten je met de fiets te verplaatsen? Zoniet, rij je met de fiets tot waar je ook maar wil, je maakt hem vast en neemt dan verder het openbaar vervoer. "...Dàt... dàt hé.... Dat is nu eens een goed idee", valt één van de twee dames me bij.
Ze maken samen de fiets vast aan één of andere paal. Wij, de chauffeur en ik, veronderstellen dat ze nu wel zullen opstappen. Maar nee hoor... ze strompelen tegen mekaar leunend en steunend, te voet verder...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
