...en wat vliegt de tijd...
Alweer 1 mei. Feestdag, want dag-van-de-arbeid. Een datum om nooit te vergeten, want 'de werkmens' komt van verre. Ooit was er het moment dat deze soort haast geen rechten maar enkel plichten had. Er is hard geknokt, letterlijk en figuurlijk, om te bereiken waar we nu staan. Geeft er dus maar een lap op vandaag (figuurlijk dan) denken heel wat mensen. Als daarbovenop de zon dan nog wil schijnen, is dat ook nog es ferm meegenomen. Drank zal later op de dag rijkelijk vergoten worden, leid ik af uit gesprekken, opgevangen aan de tramhalte.
Toen 'ze', de rooie frakken, truien, vesten, hemden, kleedjes en sjaals, aan het perron kwamen, kon ik het niet laten. Gisteren betoogde de rode vakbond in 't centrum van de stad. Ze hadden zo hun redenen. Ik had net gedaan met werken toen ze de stad een beetje innamen, maar zag er vooral beelden en commentaar over tijdens het nieuws. Daarom dus, kon ik het niet laten. Ik had m'n eigenste binnenpretjes toen ik de verzameling mensen zag naar het perron komen. Ik groette hen, De Rooie Antwerpenaar. En vroeg: 'Allez mannen, hebben jullie nu echt je kledij van gisteren nog steeds aan?' Mits den ene antwerpenaar den andere begrijpt, hadden ze gelijk evenveel pret als ik. Een vlotte rooie antwoordde al direct dat ie zelfs in een rooie pyjama geslapen heeft. De sfeer zit dus goed. Er wordt lichtjes geklaagd over 'den tram en de bus', maar voor De Lijn-problemen, vinden ze zelf al snel enkele grappige oplossingen. Andere zwaarwichtigere arbeiderstoestanden worden ook nog effe door de spreekwoordelijke mangel gehaald. Ik vind dat m'n medemens-op-weg-naar-de-1meistoet goed bezig is en moedig hen aan: 'Mannekes, geeft maar goed van uw paretten en laat ze't allemaal maar goed horen, seffens.' Ze beloven alles te geven. Prachtig, precies sportmensen, die zeggen dat ook altijd hé.
Op de tram gedragen ze zich voorbeeldig. Ze staan hun plaats af voor een mevrouwtje. Ze maken pret, maar houden het rustig. Een kindje krijgt alle aandacht en kan daarmee haar geluk niet op. Ze vertelt de brave rooie honderduit haar diepste kindergeheimen en hij, krijgt de sympathie van mama daarbij. Spijtig genoeg maken we een klein accidentje met een wagen. Gelukkig reden de twee chauffeurs echt niet snel en blijft de schade beperkt tot schrammen op de wagen en een bejaarde chauffeur met zenuwen. Papieren worden ingevuld. Ondertussen stel ik een moeder die al snel zenuwachtig wordt omdat haar baby moet eten, gerust. Terwijl ze me't vertelt neemt ze haar borst zeer demonstratief in de hand. 'Nog twee minuutjes, mevrouw.' Ze kijkt op haar klok, alsof ze zal timen, maar ze blijft (oeffff) rustig. Alles is snel opgelost en we mogen verder genieten van een zonnige rooie donderdag.
01-05-2014 om 13:16
geschreven door xxxamxxx 
|
