Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
29-07-2008
bloot
Wanneer we met de bus een halte naderen, staat er een dame die teken doet dat ze wil opstappen. Ook staat er nog een koppel op de rijweg, met hun rug naar de weg... ttz, ze staan naar een gevel te kijken, veronderstel ik. Niettegenstaande staan ze daar heel erg gevaarlijk. De chauffeur moet de bus op een deftige manier opzij kunnen zetten om halte te houden, vooraan de halteplaats. Het koppel ziet het echt niet en de chauffeur moet hen gevaarlijk dicht naderen.
Wanneer de bus stil staat, zeg ik m'n collega dat ik hen dat toch eventjes duidelijk wil maken. Hij gaat ermee akkoord en ik doe wat ik zei wat ik wil doen. Ze spreken Frans, dus moet ik het ook nog eventjes vertalen. Anders heeft het geen zin uiteraard.
Wanneer we verder willen rijden, valt m'n oog op datgene waarnaar het koppel was aan 't kijken. Ter hoogte van de halte is namelijk een gallerij. Men heeft een groot schilderij, redelijk ruw geschilderd met hevige kleuren, voor het raam gezet. Het doek is ongeveer een tweetal meter hoog. Het schilderij is een oude, naakte man. Een lelijke man, maar daarom is het schilderij niet lelijk. HIj stelt zichzelf tentoon op z'n best, in frontaanzicht. Ik maak m'n collega er attent op. Ook de passagiers kijken nu. 'k Zeg met een glimlach dat ik nu begrijp waarom ze zo sterk afgeleid waren dat ze de bus vergaten te ontwijken.
Iedereen reageert al lachend en geeft het nodige commentaar. De mensen steken mekaar een beetje aan en de sfeer in de bus scheert leuke hoge toppen. Dat we net nog geconfronteerd waren met een gevaarlijke situatie is ondertussen al lang vergeten. We rijden verder, maar antwoorden en conclusies worden nog straten ver meegesleurd en door de bus geslingerd.
Conclusie: een blote man zorgt voor een goed humeur...
Meneerke is niet meer van de jongste. Meneerke is niet meer van de fitste. Maar meneerke kan nog goed genoeg met de beentjes uit de voeten, om de bus te nemen naar waar ie ook maar moet.
Meneerke is op de bus. Meneerke is content. Maar, meneerke moet natuurlijk ook weer van die bus af. Hij vraagt vriendelijk aan de chauffeur of ie langs voren mag afstappen. Om eerlijk te zijn, is meneerke dus ook aardig, want lang niet iedereen is zo vriendelijk als hij.
De chauffeur vindt het best oké en laat het meneerke op een gemoedelijke toon weten. 'Tuurlijk datte, meneer... ' Aan de halte gekomen, schuifelt meneerke dus naar de voordeur. Het duurt effe, daar meneerke nog gezeten was en de knietjes wat stijf zijn. Maar het lukt langzaam aardig. De chauffeur houdt meneerke niet de hele tijd in't oog. Hij kijkt ondertussen ook in de spiegel of iedereen af en op is gestapt. Maar, hij hoort meneerke zeggen dat z'n broek afzakt. ... Z'n broek afzakt??? Heb ik goed gehoord? kraakt de hersenpan van de bestuurder... Hij kijkt om naar meneerke die nog voor de drempel van de bus staat... in de bus dus. Jaaaa, waarempel! Meneerke z'n broek hangt ter hoogte van de kuiten als een vod tussen z'n benen. De chauffeur heeft al veel gezien en gehoord op z'n bus, maar dit... is een primeur. Daar is hij niet zo op berekend, en om niet verkeerd te reageren, heeft hij iets meer tijd nodig om een welgevallend antwoord te geven. Maar het duurt net iets te lang... Voor hij iets kan zeggen, schuifelt meneerke met afgezakte broek verder de bus af.
Al schuifelend met de broek tussen de enkels, geraakt meneerke het voetpad over naar een gevel. Daar draait ie zich om, met z'n voorkant naar de bus. Hij bukt zich en trekt, zonder zich te storen aan de priemende ogen van een haast volle bus pasagiers, z'n broek op.
De chauffeur, overweldigd door wat hij ziet, vergeet verder te rijden en wacht tot meneerke z'n rug terug recht. Hij groet meneerke en met een bus lachende mensen, rijdt hij verder.
Meneerke, ook tevreden dat z'n broek zit waar ze hoort, slaagt z'n weg verder in, zonder al te veel te dralen.
Met de tram gebeurt het regelmatig. Met de bus kan je alternatieven zoeken, zoals ontwijken indien mogelijk, of een andere weg nemen, bijv. Als het met de bus voorvalt, is dat meestal in een smalle straat dus. 'k Heb het over 'vaststaan', niet meer verder kunnen, een obstakel (meestal een auto) in de weg. Een auto zonder chauffeur weliswaar.
We rijden en alles gaat goed. Iedereen tevreden, geen klachten, de boel draait zoals ie hoort te draaien met vier wielen. We rijden door een hele lange smalle straat, waar het steeds opletten is, geen slecht geparkeerde wagens, nog net te raken, of haastig overstekende mensen, die plots te voorschijn komen vanachter een geparkeerde wagen, over de voeten te rijden. Elke tram- en buschauffeur kent 'het' beslist.
Voor ons rijdt een vrachtwagen. Langzaam vorderend. Tot op een moment dat ie stopt. Zomaar... gedaan... Wij bevinden ons er vlak achter, mits enkele meters opening. Stoppen is dus de boodschap. We zien de chauffeur verschijnen, hij opent de laadklep. We doen teken dat hij hier niet op deze manier kan laden of lossen, want direct gaat er achter ons al iemand te toeteren. De chauffeur van de nederlandse vrachtwagen, doet teken, dat we over het voetpad kunnen verderrijden. Wij kijken verrast... over het voetpad? Die kerel heeft ze niet allemaal, of ziet die niet dat daar voetgangers lopen? Trouwens, met de bus over de stoep... tot tegen de huizen zouden we moeten... Hij is beslist niet goed wijs. 'k Vraag de chauffeur of ie me wil laten uitstappen om eventjes persoonlijk met de vrachtwagenbestuurder te bespreken. Kwestie van het beter in te pakken hé.
Deze man is niet te vermurwen. En ja, het gaat beslist lang duren. De eigenaar van de zaak komt er ook bij. De automobilisten achter ons gaan allemaal over het voetpad rijden. De situatie wordt gewoon gevaarlijk voor de voetgangers die zich helemaal tegen de gevels aandrukken voor deze gevaarlijke chauffeurs, waarvoor wachten nooit kan. De Nederlander zegt me, dat we gerust over de stoep kunnen rijden daar er geen politie is, dan kan het toch geen kwaad, nou? Waarop ik hem zeg, dat -als het dan toch geen kwaad kan- hij gerust zijn vrachtwagen op de stoep mag parkeren, zodat wij over de weg verder kunnen en of hij dat dan stante pede zou willen doen? De zaakvoerder vindt ons 'maar weer eens moeilijk doen zoals altijd bij De Lijn'.
Pasagiers worden ongeduldig en boos. Raar toch, dat wanneer zo'n situatie zich voordoet, de meesten kwaad worden op De Lijn en bijhorenden (wij dus, in dit geval), maar niet op de oorzaak van de obstructie. De chauffeur blijft in de bus zitten, terwijl ik de voetgangers help voorbij te geraken door de auto's te laten stoppen. Als ik dat niet doe, laten ze de voetgangers gewoon niet door. Eindelijk komt de politie er aan. Een man op de fiets. Hij maant de chauffeur aan om direct verder te rijden, leveren of niet, het kan op deze manier niet.
En wij kunnen na 20 minuten eindelijk onze weg verder zetten en telkens de langwachtenden die opstappen, een uitleg geven op hun vraag: Hoe komt het dat we zo lang hebben moeten wachten?
Grote broer stapt met vijfjarig klein broertje op de bus. Ze zijn heel rustig en beleefd. Ze zoeken een plaatske, zetten zich en praten haast niet. Het kleintje leunt af en toe tegen grote broer aan.
Er zitten nog wat mensen op de bus. Ik wissel van plaats. 'k Laat merken dat ik er ben, maar buiten wat informatie geven, heb ik haast niks te doen. Wanneer ik me dichtbij de broers plaats, krijg ik oogcontact met het kleintje. Ik lach hem toe. Rustig, want 'k heb al ondervonden dat sommige kinderen wat schrik hebben van mensen in uniform. Niet dat ons uniform zo schrikwekkend is, maar ouders durven ons wel eens als 'boe-mensen' betittelen.
Met kindjes hou ik dus wel enige afstand, tenzij ze zelf los komen. Een knipoogje, laat al veel merken. Wanneer een kleintje daar positief op reageert, komt de rest vanzelf. Wanneer het kind wil wegkruipen of het hoofdje omdraait, benader ik het zeker niet. Dit kindje, zit zo'n beetje tussen de twee in. Het kruipt niet weg, maar lacht heel kort heel schuchter. Dus ik vraag iets, waarop het zachtjes knikt. Grote broer, kijkt even naar het kleintje en zegt dan verontschuldigend, dat de kleine niet veel praat. Daarop geef ik grote broer een klein antwoordje. Hij zat naar z'n mp-3 speler te luisteren, ik wil hem ook niet gaan storen natuurlijk. Om één of andere reden is net door het contact met broerlief, het ijs voor het kleintje gebroken. Hij begint me een resum vragen te stellen over de bus, auto's en treinen. Hij wil weten of ik de baas van de bus ben. Of ik veel bussen heb. Waar de bussen vandaan komen. Hij vraagt, vertelt en stelt vast... aan één stuk door.
Plots doet hij z'n kleine kinderhandje open. Het is rijkelijk gevuld met vijf-centstukken. Ik schat dat er een tiental in zijn kleine handpalmke gestapeld zijn. Een volle pol dus. Hij wil me het geld geven. Hij reikt me z'n handje open aan, voorzichtig.
Ze zijn opgestapt met z'n vijven. 'k Denk dat ze familie zijn, maar echt weten doe ik dat niet natuurlijk. In elk geval, is er een moeder met dochter en haar vriend of man, en dan zijn er nog een jongen en meisje, die een andere huidskleur hebben, maar evengoed kunnen geadopteerd zijn. Ze gaan zeer familiair om met mekaar. Lawaai maken ze voor een volle bus. Niet constant, maar telkens één onder hen moet lachen, komt er eerst een gil vrij die qua decibels mag tellen. Op deze lijn zijn pasagiers dat wel gewoon, maar toch hou ik liever de boel in de gaten.
De conversatie gebeurt vooral door de dochter, de anderen luisteren. Zij is de toonaangever, de tateraar, de blaaskaak, voor zover ik mag oordelen. Haar statements zijn zo ondermaats, dat ik maar beter de andere kant opkijk. Zo'n goed acteur ben ik niet, men zou wel eens uitdrukkingen kunnen aflezen van m'n gezicht.
Ze heeft het vooral over de politie. Die hebben 'het' gedaan. Ze geeft af op hun uniformen, hun bijhorende accesoires, met dan vooral hun knuppels. Daar heeft ze wel andere dingen mee voor, zo te horen. De eenacter geeft weer wat zij zoal kunnen doen met hun knuppeltjes... Herhalen doe ik het niet. Het zou nog niet half zo platvloers overkomen als de manier waarop zij het verwoordt. Maar... zowat de hele bus heeft mee mogen, of beter, moeten genieten. En dàt... noem ik verdraagzaamheid. Ik heb momenteel nog niet ingegrepen omdat ik denk: ach, ze doen niets verkeerd, als ik nu vraag om wat stiller te praten ofzo, gooi ik olie op een vuur... Maar beter afwachten dus.
Tijdens het afwachten, stappen controleurs op de bus. Een groep van vijf. Zij doen hun ding op zeer correcte wijze. Ik ken hen alle vijf natuurlijk, het zijn mijn maten. Maar op de bus, blijft alles officieel. Ik knik hen enkel toe, en zij doen hun job. De entertainster van laag allooi en haar vriend hebben geen vervoersbewijs. Nou, begint het nog maar. Ik dacht dat ze tevoren lawaai maakte, nee dus... dat doet ze nu. Roepen en tieren want ze wilde net een ticket kopen en die 'smeerlappen' laten het niet toe. Ze wenst hen naar de hel. Haar dag is helemaal naar de kloten. Bij De Lijn zijn 't allemaal klootzakken, enz. enz.
De controleploeg is niet uit het lood geslagen. Dàt krijgen ze regelmatig te horen van reizigers die betrapt worden. Zij zijn de incasseurs van scheldnamen, zo lijkt het, soms bijna zoveel als de controles die ze uitvoeren. Het lukt hen, de dame in kwestie wat te kalmeren. De familie moet van de bus, ze zijn aan hun bestemming. Daar de andere pasagiers allemaal in orde zijn, heeft de familie chanse, want ze kunnen afstappen. De controleurs stappen mee af om samen de papieren verder in orde te maken op straat.
Bij het verder rijden, zien we dat de fraudeurster op de stoep is gaan zitten. Zwartrijden mag... verantwoordelijkheid dragen is niet voor haar, wel voor een ander.
Kindjes, piepjong, klein, middenmaat, groter, groot... Allemaal komen ze wel op het openbaar vervoer. Met ouders, grootouders, tantes en nonkels, of andere babysitters... of, eventueel alleen.
Sommigen zijn verlegen. Anderen praatvaakjes, lekker ongegeneerd. Weer anderen testen de begeleidende volwassenen uit en proberen het varkentje uit te hangen. Dat hoort erbij, bij kindjes. Wanneer de b.v's (begeleidende volwassenen dus) wat gemakzuchtig zijn, kunnen sommige kleine varkentjes hun heerlijke gangetje gaan.
Maar...
Niet op de bus waar IK begeleid. In zo'n geval neem ik het heft in handen, ten spijt van diegene die hen begeleidt.
Zo kan een tante de vijf kindjes niet aan, waarmee ze 'ergens' heen gaat. Ze roepen, springen, gaan tekeer als uitgelaten wildebrassen. Eigenlijk doen ze helemaal niks verkeerd hoor. Ze zijn opgewonden, meer niet. Maar wij, Europeanen, of moet ik zeggen, Westeuropeanen, zittend op de bus, verdragen dat niet zo goed. Er wordt al snel gedraaid met de ogen, gezucht, ge't-t-t-t-dt'. Dus voor een pasagier zich gaat moeien, sta ik bij het groepje lawaaimakers. De tante zegt hen dat ik politie ben en wil de kinderen zo een beetje bang maken. Ik zet het een klein beetje recht, wanneer ze me vragen of ik politie ben. Misschien kennen ze hun tante al heel goed en weten ze dat zij wel eens wil overdrijven. Ik antwoord dus maar, dat ik buspolitie ben. Ik laat m'n notitieboekje zien en vertel hen dat ik daarin alle namen van stoute kindjes noteer...
Ze stellen me vragen over vanalles en nog wat. Ze vertellen honderduit over vanalles en nog wat. Heerlijk is het om zo met kinderen om te gaan. Hun manier van redeneren is zo basic logisch en rechtuit, dat ik er enkel maar van kan genieten. Wanneer ik hen vraag wat stiller te zijn en hen uitleg dat ik anders hoofdpijn zou kunnen krijgen, zijn ze heel gewillig.
De tante heeft het makkelijk. Ondertussen is een kennis opgestapt. Zij hebben een gezellig onderonsje, terwijl de busbegeleider babysit speelt...
Ik wil weg. Ergens naartoe. Binnenkort, wanneer ik nog eens een vrij dagje vrij heb. Niet gedirigeerd door familieaangelegenheden, maar enkel en alleen door mezelf. Niet zoals vandaag. 'k Ben wel vrij in de zin da'k niet moet uit werken gaan, maar niet vrij genoeg om veel tijd aan mezelf, meneigen ikke, te besteden.
Zo erg is dat niet hoor. Ik leef trouwens ook niet alleen op dit aardbolleke hé... Maar af en toe, heb ik daar behoefte aan. Dan plan ik wat. Dan wil ik er uit, voor een paar uurtjes ofzo... Niemand heeft er last van. Integendeel, voor m'n gezinnetje lijk ik er dan weer een tijdje tegen te kunnen. Opgeladen persoontje word ik dan.
Dus, ik wil weg. Ik wil plannen. Omdat ik dan de auto niet ter beschikking heb en ik ook wegens milieuoverwegingen deze liever niet opeis van manlief, wil ik zoeken op de site van De Lijn. Deze is een tijdje terug vernieuwt, en zou nu zo handig zijn. Dat kan ik dan ook eens uitproberen. Ik typ het adres in. Mijn server zoekt. Mijn server heeft tijd nodig, zo blijkt. Mijn server vindt niet...
Ik ben een geduldig persoontje. Ik probeer het dus nog eens... De server geeft aan dat ie dit adres momenteel niet kan openen. De boel nagekeken, en... de server doet het goed, dus daaraan ligt het niet. Wellicht is de site overbelast? Alhoewel ik me niet echt kan inbeelden waarom dat zo zou zijn, er zit immers, voor zover ik weet, niks speciaals aan te komen. Maar oké dus, daar moet ik het mee doen.
Ik voel me net als een passagier die wacht op de bus of tram, die maar niet komt opdagen. Op De Lijn wordt heel erg veel gewacht, bedenk ik me. Ik vraag me zelfs af: als men de uren van alle wachtenden voor een vervoersmiddel of telefonisch bij de infolijn, bij De Lijn van één dag zou optellen... Hoeveel uren wachten zou dat zijn? Hoeveel zou dàt de economie kosten? Heeft iemand daar al ooit aan gedacht? Als men de -grammen geklaag en slecht gevoel, door het wachten, zou optellen... Hoeveel kilo zou dat zijn per dag?
Alhoewel dat laatste zeker en vast niet altijd aan De Lijn ligt hoor, dàt weet ik maar al te goed. Maar het duiveltje duikt op en doet die vragen rijzen... 'k Kan het dus niet helpen vandaag...
Maar dapper als ik ben, probeer ik straks vast weer!
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
