Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
26-11-2012
de wereld is om zeep, er gebeuren rare dingen rondom mij
Van het MAS naar huis. Lijn 9 is afgeschaft. Pech. Het moet dus anders. Het moet met een overstap. Keuzemogelijkheden genoeg. Het regent, dus we willen maar best een zo droog mogelijke keuze maken. Dat, houdt ook in, dat we rekening willen houden met wachthokjes die niet, yep, lees duidelijk: NIET meer geïnstalleerd zijn. Het is immers zondag. Daar is niks mis mee, maar als we dan net ons voertuig gemist hebben, staan we een kwartier te scheelogen in de regen. Dat willen we voorkomen natuurlijk. Trouwens, 'k moet er rekening mee houden, dat ik maar weer eens zonder weerstand zit hé... We overwegen dus waar we 't best overstappen van bus 17. Ik weet niet of er een omleiding is. Man wordt er ook goed in. Hij is practischer dan ik. Typisch mannelijk, denk ik. Ik ben een warhoofd. Wanneer er meerdere mogelijkheden zijn, gok ik maar wat, over het algemeen. Hij heeft snel een overzicht van de verschillende overstapplaatsen en stelt al snel voor om mee te rijden tot aan het kruispunt met de Belgiëlei en de Lange Leemstraat. Daar kunnen we dan overstappen op tram 4. Haaaa... dien overstap zag ik over het hoofd. Aan die halte staat wel degelijk een wachthokje, geloof ik. Maar langs de andere kant, is het soms zo druk op lijn 4, dat als je daar opstapt geen zitplaats meer vindt. Da's nu niet aan mij besteed. Ook dat wil ik voorkomen. Luxeprobleem, 'k weet het. Maar nu, mag ik me dat veroorloven. Ik ben veel te snel moe. Dan denk ik plots aan het centraal station. Daar kunnen we in de pre-metro lijn 9 nemen. Dat zijn meestal lagevloertrams of op z'n minst gekoppelde pcc's. Zitplaats aanwezig dus! En... met die lijn, zijn we sneller thuis. Ook dat telt mee als je snel moe bent. Die optie wint het, dankzij mijn makkelijke echtgenoot die toegeeft.
Op de roltrap naar beneden, worden we geconfronteerd met spelende, vooral domme jongeren. Een jongen en een meisje, puberkes, lopen op de roltrappen die dalen, naar omhoog. Zij, geeft het al snel op. Hij, niet. Hij wil snoeven, vermoed ik. Hij loopt tot vlak voor m'n voeten om dan bruusk om te draaien en weer naar beneden te stormen. Ik zeg niks. 't Is niet mooi van me, maar ik hoop vanalles. Vooral dat ie een lesje leert waaruit ie afleidt dat dit helemaal niet hoeft. Maar ach... eigenlijk... ik ben ook jong geweest. Hoewel ik dit gedrag nooit vertoonde, heb ik beslist ook domme dingen gedaan... Eens we goed en wel op het perron komen, zitten die jongeren in een groepje van 6 op de grond. Ze zorgen ervoor dat iedereen hen opmerkt. Ze zijn zo opvallend mogelijk. Maar ze doen niks meer dat niet hoort, volgens de regels van de wetgeving. Onze tram komt er snel aan. Chanse!!! We stappen in en zetten ons helemaal achteraan. Ook de pubers zijn ingestapt. Het geluid zwelt enorm terwijl ze zich ook naar achteren begeven. Eén van de jongens vraagt naar waar deze tram rijdt. Ik kan het niet laten, wat sarcastisch te vragen of ze dan niet gelezen hebben wat er op de tram staat...? Ik merk droogjes op, dat dit duidelijk leesbaar op de lijnfilm staat én aangegeven staat op het perron. De jongen antwoordt dat ze niks hebben gelezen, ze zijn maar op een tram gestapt. Ze moeten naar Mortsel. 'Nou' zeg ik: 'Jullie rijden naar Deurne.' Ik moet de jonge kerel enkele malen herhalen dat ze de volgende halte beter uitstappen om lijn 15 te nemen. Gelukkig zijn de meisjes iets oplettender en sleuren ze de kerel er mee af de volgende halte. En, ohhhhh... wat doet de stilte goed. De andere passagiers achteraan zitten bewegingloos terwijl dit alles geschiedt. Eén man zie ik glimlachen wanneer de jongeren zijn uitgestapt. Ik denk hardop: o, jee, als die kerels onze toekomst zijn, staat de mens er niet zo goed voor... Hopelijk is er nog hoop...
De man z'n lippen krommen zich lichtjes, of beeld ik het me in? De anderen blijven stoïcijns onbeweeglijk recht voor zich uit staren. ... Of... zou de wereld al om zeep zijn...?
Ik moet er uit vandaag. Gedachten verzetten is dringend nodig. Doen dus. Dat beetje motregen is het einde van de wereld niet, maar zorgt er misschien wel voor dat de trams niet bomvol zitten. Het leven is aan de durvers. Wij, besluiten naar hartje Antwerpen te trekken. Er is immers in De Dames een bloemententoonstelling. Nou, dat wil ik wel eens zien. 'Kan best aardig zijn', probeer ik manlief te motiveren. Ik vraag, hij draait. Lief toch! We nemen tram 4, om dan nog een wandelingetje te maken, naar de Meir, waar het gebouw van bestemming is. Bij het opstappen toch eventjes een kleine babbel gemaakt met de chauffeur. Lang geleden gezien, je kent dat wel. Hij wist niet dat ik 'out' ben. Nu wel. Toffe kerel. Soms, kan je gewoonweg mensen niet zomaar even toeknikken en verder gaan. Vandaar de kleine babbel. Maar al gauw ga ik zitten. M'n man hield een plaatske vrij. 'k Zei toch al dat ie lief is hé...
Ik wist niet eens dat op de Meir een gebouw van de school De Dames is. Zo leer ik nog wat bij. De tentoonstelling is best aardig. Hier en daar staan er heuse kunstwerken opgesteld. Een bloemist is niet simpel een bloemverkoper meer. Ze moeten kunnen presenteren. En hoe...! Een kleurenpraal in mooi gecreëerde decors. Het gebouw als basisachtergrond. Het mag tellen. Ik zou zeggen, voor zover ik er iets van ken; onder anderen renaissance, maar ook een ruimte met Delftse blauwe tegels als decor. Spijtig genoeg dringend aan onderhoud toe, maar het zal wel heel wat kosten. We wandelen nog wat rond en nemen na een tijdje te tram naar huis terug. Ook nu weer valt het goed mee.
Er is voldoende zitplaats. Twee meisjes achteraan hebben muziek luid staan. Techno. Zelf praten ze ook heel luid, uiteraard om de muziek te overstemmen. Domme bakvissen toch... Maar ik zeg niks. Niemand zegt er iets over. Gelukkig stappen ze al snel uit. Oef...! Rust nu. Net voorbij Berchem Station is er een drukte van belang. Politie met blauwe zwaailichten doen vermoeden dat er een zwaar ongeval is gebeurd. Gelukkig is dit niet zo. Er staan praalwagens, enkele reuzen, hopen zwarte pieten en uiteraard dit allemaal onder veilige begeleiding van de lange arm der wet. Ze nemen de hele brug in beslag. Uiteraard niet op de tramroutes, maar ander verkeer wordt zo te zien omgeleid. We rijden niet snel, en iedereen kijkt naar het zelfde plaatje. Zowat alle zwarte pieten zitten nog in hun stoetroes, vermoed ik en ze wuiven uitbundig naar de tram. Kindjes op de tram kijken verbaasd en wuiven zo'n beetje op automatic terug. Ze kikkeren er van op. Niet enkel de kindjes zijn mikpunten van de pieten. Ook de volwassenen worden ferm toegewuifd. Gelieve het spel mee te spelen en terug te wuiven. Normaal gezien doe ik zoiets makkelijk mee. Maar vandaag niet. Ze moeten het maar met een knikje stellen. Eén van de pieten doet teken, roept dat we moeten uitstappen, hen vergezellen. 'k Denk in mezelf: " 'k Zal mij es spoeien zeker..." Te moe. Goed argument. Aan de volgende halte stappen nogal wat jonge kereltjes op. Kleinere kinderen met ballonnen in alle maten en kleuren. De wat grotere binken met zakken vol snoep. Al snel wordt de tram een snoepbar. Ze proeven, lusten het wel en slikken het door. Wanneer ze't niet lusten, spugen ze't uit... Eerlijk...? Nee, niet allemaal, wel een enkeling. Maar 'k vind het toch maar vies.
Nog niet gauw stapte ik zo graag uit de tram. Met dank aan Sinterklaas...
Ik kom aan het perron. Mijn perron. Ik deel het ook hoor, geen probleem. Maar een mens eigent zich dingen toe, waarvan ie regelmatig gebruik maakt. Zo gaat het ook met dit perron. Dicht bij huis gelegen. Daar neem ik steeds de tram en dat maakt het dus buiten het eigendomsrecht van vele anderen, ook van mij.
Een hele tijd terug, brak men het oude wachthokje af. De Lijn was immers gaan samenwerken met een andere firma. Die zorgde voor eigen infrastructuur binnen het straatmeubilair in verband met het openbaar vervoer. Die wijziging heeft voor nogal wat problemen gezorgd. Het ging zo ver, dat de Stad limieten moest leggen aan de wantoestanden, door boetes uit te delen aan de firma. Het wisselen van de wachthokjes gebeurde inderdaad op erbarmelijke wijze en soms heel erg ondoordacht gevaarlijk, voor de passagiers. Maar, deze omstandigheden flink doorgebeten, kwam het bewuste nieuwe wachthokje er. En na nog wat geduld, lag het perron er op een gegeven moment terug veilig voor iedereen bij. Goed zo. Speekmadol en bank vooruit!
Een korter tijdje terug, merkte ik plots op, dat men weer aan de slag was gegaan op het perron. De boel werd terug open gegooid. Eventjes later, was het nieuwe wachthokje ribbedebie. Weg dus. Gelukkig heeft men de grond terug mooi gelijk gemaakt en de dals terug gelegd. Maar het wachthokje blijft weg.
Ik kom er aan. Er staat een mevrouw. Ze vindt het maar niks, zo zonder beschutting. Vandaag hebben we chanse. Het is mooi weer. 'Volgende week', zegt ze: 'gaat het vriezen. Dat zal wat anders zijn.' Ze jammert over het barre vooruitzicht. Wat wel meer gebeurt op zo'n moment is dat de fout uiteraard bij De Lijn ligt, volgens de gedupeerden in regen en koude. Ik neem het op voor De Lijn, bij deze. Verdedig waar nodig en leg uit wat ik weet, niet veel maar toch meer dan niks, over deze situatie. De Lijn wordt gezuiverd van blaam waar nodig. Mevrouw wordt lichtjes overdonderd. Haar kritiek smelt. Net op dat moment komt een tram aangereden. Mooi op tijd.
Na ietwat meer dan twee weken, mag en kan ik nog eens verlucht worden. Het doet goed en ik vier het door een tripje naar het Schoonselhof te maken. Uiteraard, met het openbaar vervoer. Daarvoor moet ik overstappen. Ik zal als alles naar wens verloopt, een klein uurtje onderweg zijn. Tenzij... ik echt veel chanse heb met het overstappen en alles supervlot verloopt, haal ik het zeker in iets minder dan drie kwartier. Aan pech en tegenslag denk ik niet. Dat is, wat mij betreft, momenteel peanuts. Ik neem tram vier. Een enkel pcc'ke, redelijk gevuld. Er is nog één zitplaats vrij. Een jonge vrouw met een grote hond, zit in het midden van een dubbele zetel. Haar hond, braaf voor haar voeten. Er staan verschillende mensen recht, maar niemand doet moeite om gebruik te maken van de vrije plaats. Ik denk: Wauw... da's gereserveerd voor mij!!! Zonder dralen, want ik heb geen zin om te blijven staan. Ik ben erg snel moe, zie je. Ik vraag haar dus of ik kan plaats nemen. Ze laat me aan het venster zitten, trekt een ietwat verveeld gezicht, maar dat negeer ik. Integendeel, ik dank haar beleefd. Verder geen reactie. Ze laat de hond nu naast haar liggen, zitten of steunen. Het dier is absoluut braaf. Een grote, lamme goedzak. Goed verzorgd, want geen geur. Daar durf ik wel eens ergerlijke last van hebben, dan moet ik uitstappen. Nu dus niet. Aan de Nationale Bank stap ik uit om daar over te stappen op tram 24, of bus 290. Het maakt niet uit. Het is aangenaam om te weten dat ik op deze manier niet te lang zal moeten wachten. Ook al schreef ik eerder dat het nu niet belangrijk is voor me, het is toch redelijk koud. Nog geen vijf minuten van m'n lieve leventje wordt geëist.
Bus 290 wordt m'n vervoermiddel. Er staat nogal wat volk te wachten, maar niet getreurd er is plaats genoeg op de bus. Ik groet de chauffeur bij het instappen. Hij knikt. 'k Neem plaats nog ver vooraan in de bus. 'k Laat me 'vervoeren' door de stadsrit. Rustig verkeer, rustige mensen, rustige stad. Na een tijdje valt me op, dat al tientallen mensen zijn opgestapt, maar enkel één persoon groette de chauffeur. Laat dat dan nog net een dame zijn die als eerste instapte, met achter haar nog een zestal andere reizigers. Zij wilde -vermoed ik- haar levensverhaal gaan vertellen, maar door het gedrum in haar rug, lukte dit helaas niet. Ze moest verder... De chauffeur glimlacht eventjes naar haar, maar laat de boel rustig draaien zoals 't verloopt. Wat later, op het Zuid, stapt een man op. Hij heeft z'n betaalkaart in de hand. Dat doet mij denken aan het feit dat ik dat niet deed. Ik liet de chauffeur niks zien, uit gewoonte vrees ik. Door veel met de tram mee te rijden, hou je de kaart niet bij de hand als je instapt. Bij de tram kan je immers via verschillende deuren instappen, niet enkel bij de chauffeur. De instappende man, steekt gretig z'n kaart in de ontwaarder bij de chauffeur. De chauffeur vraagt waar ie wil uitstappen. De man aarzelt. Chauffeur herhaalt de vraag. De man antwoordt. Chauffeur tikt in het apparaat en het piept. Chauffeur laat weten dat reiziger een euro moet bijbetalen. Man reageert niet. Chauffeur herhaalt. De man zegt dat dit niet kan. De chauffeur zegt dat de man verschillende zones doorreist en daarom moet bijbetalen. Er staat niet voldoende meer op de kaart. De man herhaalt dat dit niet zo is. Ik zie dat de chauffeur de rit annuleert alvorens het te laat is. Hij zegt rustig tegen de boos wordende man, dat als ie niet wil betalen, hij dan op een andere manier z'n rit zal moeten verder zetten. De man z'n stem is ondertussen verstaanbaar tot achterin de bus, vermoed ik. Hij is kwaad. Hij blijft herhalen dat ie die rit alle dagen maakt en nog nooit meer heeft moeten betalen. Weer legt de chauffeur de zonekwestie uit, maar de man z'n oren, noch z'n wil staan zonegericht. Spijtig eigenlijk. Omdat de man maar blijft argumenteren, hoort ie niet naar waar het echt om gaat. Even lijkt het of ie gaat uitstappen, maar dan bedenkt ie zich, haalt een euro uit z'n vestzak en betaalt. De chauffeur tikt de rit weer in op de kaart. De man is boos, verwijt de chauffeur dat pikken niet mag, zene manneke.
Gelukkig gaat de man, ook al is hij serieus in z'n gat geschoten, niet zo ver om de chauffeur uit te schelden voor rotte vis. Hij gaat al mokkend zitten. De chauffeur die de man volgde via de binnenspiegel, z'n ogen kruisen de mijne. Hij lacht me toe. Dat vind ik knap hoor. Door dit kleine gebaar, merk ik dat de chauffeur het niet aan z'n hart laat komen. Hij zet z'n weg rustig verder. Da's nen echte prof zie! Ik glimlach hem toe.
Het is een regelmatig voorkomend euvel. Grappige tint was het taalgebruik. De man is Afrikaan. Spreekt goed Nederlands, zelfs hier en daar dialect, maar met een zwaar accent. Het ging allemaal zo vlotjes, gebrekkig, sappig getint en bleef binnen de grenzen. Als ik in uniform zou zijn geweest, had ik me bij de man gezet om hem rustig te vertellen wat de chauffeur hem probeerde bij te brengen. Maar nee, nu niet. Niet zonder het herkenbare item en trouwens, ik heb er nu de energie niet voor. Misschien, heel misschien weet de man het allemaal wel, maar probeerde op die manier wat goedkoper te reizen. Misschien lukt het soms. Maar ik geef hem graag die kleine kans dat het niet zo is. Dat heel, heel erg misschien hij het echt niet wist.
M'n ritje is erdoor vlotjes op vooruit gegaan. Al vrij snel moet ik er uit ...om een wandeling te maken, genietend van de pure rust, op het Schoonselhof.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
