Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
28-03-2009
allegaartje
Er zit een verzorgde oude heer op de bus. Rustig kijkt hij naar 'de dingen'. Wanneer ik redelijk dicht bij hem sta, spreekt hij me aan. 'Goeiemiddag mevrouw...' Ik groet hem glimlachend. 'Doet u uw job graag?' vraagt hij me zonder omwegen. Waarop ik vlotjes beaam en toevoeg: 'Tussen de mensen staan, is echt wel leuk'. Hij knikt en zegt: 'Het is u aan te zien'. Dìt is een pracht van een compliment, waarvoor ik hem bedank. Ik ken hem, zonder hem echt te kennen, maar ik zie hem zowat overal in de stad. Hij is een selfmadekunstenaar-wetenschapper. Misschien nog het best te vergelijken met Panamarenko, niet qua stijl, maar qua visie. Toch, spijtig genoeg is het niet het geschikte moment om met hem een babbel te slaan, daar het wat druk wordt. Misschien, hoop ik toch, een volgende keer... Maar hij gaf me alleszins een prachtcadeau vandaag!
Even later is de bus stampvol. Er vindt een woordenwisseling plaats vooraan in de bus, ik bevind me aan de middendeur. Daar we aan een halte zijn, de deuren nog open, haast ik me langs het perron naar voren. Ik merk dat de chauffeur niet betrokken is, de ruzie is tussen twee reizigers. Ik probeer hen uit mekaar te halen, maar vang in de eerste plaats bot. Na een tijdje lukt het me toch een ietwat. Ik stuur de belaagde meer naar achter en ik blijf bij de belager staan. We rijden verder, maar de ruzie laait weer op. Ik roer me en haast me om versterking te vragen, want ik wil handgemeen of erger vòòr zijn. Ik voel het aankomen, dus zet ik me voor de belager en probeer z'n aandacht naar mij te richten. Bij de volgende halte, hoor ik de sirenes al. Het goede gevoel van snelle hulp geeft me nieuwe moed. Even later is alles geklaard. Niemand over z'n toeren, niemand gekwetst... Dàt liep toch maar weer goed af.
Wanneer in de namiddag de jongeren huiswaarts keren van school, zie ik niks dan goedgeluimde, lawaaierige weliswaar, maar onberispelijke scholieren. Dank u juf -want ik zag u wel hoor- voor het toezicht houden aan de halte. Verantwoordelijkheid wordt door de juiste personen, op het juiste moment gedragen en dan loopt alles vlotjes ...het weekeinde tegemoet.
Zondag, vroege dienst... Rustig dus. Ik heb besloten om mijn collega's eens te tracteren. Moet kunnen, zomaar, omdat ze toffe gasten zijn hé. 'k Loop al een tijdje met het idee rond, maar het is moeilijk, daar we mekaar heel onregelmatig zien. Zij komen onverwacht òf samen met mij de refter binnen, òf op een heel ander tijdstip. 'k Weet het nooit op voorhand. Ik besluit op veilig te spelen en vraag het hen in de vroege ochtend. Ze besluiten om hun etenstijd samen met mij te nemen. Ik kan door mijn dienst niet zomaar beschikken over het etensuur, zij kunnen dat beter. Of ze koffiekoeken lusten? Maar meiske toch, alleen zotten lusten dat niet hé.
Nou doe ik mezelf wat aan natuurlijk. De bakkers zijn nog niet open, dus voor m'n dienst begint, kan ik niet effe snel naar de bakker. Het moet dus tijdens dienst, wat wil zeggen, dat ik wanneer de bus aan de eindhalte de starttijd afwacht, ik snel naar een bakker heel dichtbij zal moeten. Ik moet eerst een tram nemen naar de busstelplaats om van daaruit mee buiten te rijden. 'k Heb wat respijt, dus is deze tijd geschikt om een bakker te zoeken, te vinden. Maar, blijkbaar is er nog steeds geen bakker open, volgens m'n collega's die het kunnen weten. Zij raden me aan te wachten tot de eerste eindhalte, dan zal het nog wel niet druk zijn hoor.
Aan die eindhalte heeft m'n collega 7 minuten wachttijd. Ik moet de straat maar oversteken om naar de bakker te gaan, maar o, jee, wat een wachtrij... Ik haast me er heen, met m'n collega z'n goedvinden. Hij heeft er nog wat extra wachttijd voor over, belooft hij me. Maar daar voel ik me niet zo goed bij, hoewel hij het zeer lief bedoelt natuurlijk. Dàt doe ik hem dus niet aan. Ik heb in de wachtrij gestaan tot vertrektijd en ben dan zonder koffiekoeken teruggekeerd.
De moed wordt niet opgegeven, want net voor de eindhalte aan de andere kant, passeren we ook een bakker. Als ik nu één haltetje voor die eindhalte afstap, haal ik gauw die koffiekoeken en rep me naar de eindhalte om daar terug samen te vertrekken. Nou, voor ene keer, er zitten maar twee passagiers op de bus, waag ik het er op. De bus staat voor rood, er is een halte, dus ik ga er af. Ik loop enkele meters en merk dat die bakker gesloten is. Ik kijk in een zijstraat waar ik ook een bakker weet, maar ook die is gesloten. Blooperrrrr... denk ik bij mezelf, wat heb ik die mannen toch ook weer beloofd hé, het onmogelijke op zondagmorgen blijkbaar. De bus staat nog steeds voor het rode licht, dus haast ik me weer naar daar, zodat ik dan toch nog mee kan. M'n collega, net als een dame op de bus, leeft erg met me mee en oppert een broodjeszaak in het centrum van de stad, maar nee, ik heb koffiekoeken beloofd en dàt moet het worden.
Weer zijn we weg. We weten nòg een bakker net voor die andere eindhalte. Alhoewel de Antwerpenaar nu wel wakker is, ga ik nog eens proberen het er op te wagen. Ik moet dus weer één halte voor de eindhalte afstappen en daar naar de bakker. Ik blijf de bus dan opwachten aan de eerste halte, wanneer ie terug vertrekt. Collega duimt alvast voor me. Hij heeft wel een dikke tien minuten tijdoverschot en er zit geen mens meer op de bus, wanneer ik afstap. Het mag niet, maar ik zondig voor ene keer (shoot me...) speciaal voor die belofte aan m'n kompanen. En... Bingo!!! Het lukt weliswaar, ik koop een hoop koeken...
Het lijkt of iedereen het weet, maar er komen wel drie ploegen tegelijk eten, samen met mij. Die koffiekoeken zijn veel sneller op dan da'k ze gekocht heb... maar ik voel me goed.
Wat een prachtdag toch. De zon laat zich niet vermurwen door dreigende wolkenmassa's die wellicht morgen toch hun overwinning zullen zegevieren. Vandaag, alleszins is zon de baas. De hemel straalt, de mensen ook, voor zover de gemoedstoestand het toelaat. De meesten zijn vrij en willen genieten. Het is immers weer om buiten te komen en dat merk je. De stad krioelt, mierennest van mensen. Wachtend voor het verkeerslicht in centrum stad, overzie ik de boel. Ik denk aan mieren, sleurend met allerhande nuttigheden. Een wirwar in alle richtingen, behalve naar boven. Naar beneden wel, richting pre-metro... Ook auto's halfleeg, halfvol, 't is maar hoe je't bekijkt, staan toeterend mekaar bijna de hel toewensend aan te schuiven en vorderen niet.
Niets of niemand kan tijdig geraken waar ie heen gaat. Uiteraard geldt dat ook voor tram en bus. Maar mij deert het niet. De chauffeurs doen hun best, meer kunnen ze niet. De lijn waar ik werk, heeft zo'n problemen dat de chauffeurs geen rusttijden hebben, geen tijd om hun blaas te legen en geen tijd om wat te eten of drinken. Continue hebben deze mensen hun voeten op het pedaal en moeten met regelmaat geholpen worden door hun dispatcher om toch min of meer het tijdschema te volgen dat volgens de aangehangen roosters moet worden gerespecteerd (nou... moet worden is hier wel heel sterk uitgedrukt).
Overvolle bussen vervoeren mensen als sardienen in blik. Ik heb de eer er vrijwillig tussen te staan. Ik geef richtlijnen wanneer mensen met buggy's, zakken, valiezen opstappen. Ze gaan niet zomaar om het even waar staan in die bus. Het moet zo veilig mogelijk en zo makkelijk mogelijk voor iedereen, vandaar mijn bemoeizucht. Tussendoor vraag ik op indringende wijze om door te schuiven. Iedereen doet wat ik vraag. Ongewoon gelukkig maakt het me. Zo gaat het immers veel vlotter in deze traagheid.
Af en toe lach ik tevreden mee met sommige mensen die wat grappigs voor hebben, of met kinderen die leuke uitspraken laten weerklinken door het voertuig. Ik krijg enkele hoestbollen van een passagier. De man is zeer vriendelijk, spreekt Nederlands met een accent, geen idee vanwaar hij afkomstig zou kunnen zijn. Maar ik bedank hem voor de heerlijke lekkernij. De ene anekdote volgt op de andere, teveel om op te noemen, maar ik geniet van zo'n dagen!
Tevreden maar toch ook wat moe, keer ik naar huis.
Vandaag ben ik gewoon onderweg... passagier onder de reizigers. Zorgeloos moet ik trams en bussen nemen, overstappen, om met een zee van tijd m'n doel te bereiken. Hoelang ik onderweg ben, maakt eigenlijk niet uit, zolang het maar niet echt overdreven lang gaat duren natuurlijk. Ik wil ook nog kunnen genieten van de mensen waar ik op bezoek ga. 'k Ben echt nog niet zò gek dat ik zomaar ga rondtoeren zonder doel, dus aankomen hoort erbij. Maar het is zeer plezierig niet naar uur of minuut te kijken op een vrije dag. Ik geniet van de tijdloosheid die zo'n dag meebrengt als afkicker van het uurstramien dat het werk met zich meebrengt...
Ik zit op de tram. Een man die niet weet waar ie moet afstappen, spreekt daarover enkele dames die samen zitten, aan. Ze zijn zeer vriendelijk en geven hem de gewenste informatie. Ze doen het heel duidelijk, hij kan niet missen. Ik spits min of meer de oortjes (wellicht, een vorm van beroepsmisvorming, pleit ik mezelf vrij van afluisteren) en hoor niet de minste fout, integendeel, ik prijs binnensmonds hun duidelijkheid. Kort daarop merk ik, dat de man niet afstapt, daar, waar één van de dames hem had aangewezen. Ook zij merkt het, en ze roept hem tot de orde. De tram is alweer vertrokken, het is dus te laat om af te stappen. Ze wijst hem op deze roekeloze fout op een vriendelijke manier en gaat hem al gelijk uittekenen hoe hij toch maar best zou gaan, wanneer hij de volgende halte afstapt. Er is een jongere dame op de tram, samen met een man van vreemde origine, die slecht Nederlands spreekt. Zij volgt het geheel. De man, die niet afstapte -merk ik nu pas- is licht mentaal gehandicapt. Nu wordt het me duidelijk en krijg ik een overzicht over hoe het fout kon lopen. Ook de jongedame met haar gezelschap, heeft het gemerkt. Ze zegt tegen de man: "Als wij meneer nu es begeleiden naar dat adres. Dat kan toch geen kwaad hé? Dan moeten we eigenlijk toch niet zo ver omlopen. Zullen we dat dan maar doen?" Waarop de vreemde man beamend antwoord met een glimlach. De dames hebben het eerst niet door en blijven de arme man maar bestoken met raad en daad. Hij luistert braaf, maar blijft onzeker. Tot de dames toch begrijpen dat hij zal begeleid worden door het koppel.
Ik zwijg, luister, hoor erbij, zonder deel te nemen. Eén van de dames merkt het, haar ogen zijn de mijne gekruisd en ik glimlach goedknikkend. Ik zeg haar: "Fijn toch hé, zo'n mensen. Mekaar op die manier helpen, 't is werkelijk fijntjes." Zij gaat volledig akkoord, lacht, zet zich terug goed op haar stoel en zet zowel haar weg, als haar dag verder met een goed gemoed.
Ondertussen is een grote halfweg-zestiger opgestapt. Deze man draagt een donkerblauw kostuum. Fijn afgestoft. Wit hemd er onder, proper gewassen en zelfs gesteven lijkt me. Zijn grijze weinige haren zijn goed verzorgd en liggen deftig geknipt in de juiste plooi. Eén ding valt echter fabuleus op. Hij draagt een grote vlinderdas, het type Willy De Clercq. Alhoewel, dit is geen volledig juiste weergave. Het model is dit type, maar de strik op zich... is grasgroen, helemaal bezet met pailletten. Hij flikkert als een schitterende diamant onder de man zijn kin. De combinatie is op z'n minst uitdagend. 'k Kreeg hem direct in't vizier, ja, 'k kan er immers niet naast kijken. Eén van de drie dames waarover ik het eerder had, had het ook gezien. Het was zeer duidelijk aan haar gelaatsuitdrukking, doch, ze zei erover niks tegen haar vriendinnen. De man zelf, heeft zich mooi gemaakt met een reden die enkel hij kent. Ik geniet ervan, ernaar te zoeken.
...en laat m'n fantasie voor de rest van de trip, heerlijk over de mogelijkheden toeven, gezellig glijdend, zoals de tram over de sporen.
De grijsaard stapt op. Haren netjes gecrèmed en gekamd. Net kostuum aan, met pardessus en opgeblonken schoenen. Hij glinstert van propertijt. Hij gedraagt zich ook heel deftig hoor. Heel netjes, zoals het hoort, stapte hij op, vooraan. Wanneer de chauffeur de bus terug in gang zet, houdt ie zich stevig vast, tot we de bocht voorbij zijn om dan rustig schuifelend plaats te nemen. Hij kijkt me aan, onze ogen kruisen. Op zo'n moment groet ik, wat velen doet terug groeten. Hij heeft z'n blik niet lang genoeg op m'n ogen gericht om m'n groet op te merken, denk ik. Geen probleem uiteraard hé. 'k Heb het uiteraard mààr over een groet.
Hij blijft me steels aankijken. Z'n ogen volgen me, ik voel het, ik merk het. Telkens m'n ogen zijn richting uit gaan, draaien de zijne net weg. Ik vraag me af of hij iets wil vragen. Soms zitten mensen met een vraag en durven me niet aan te spreken. Ik hoop maar dat de reden daarvan niet moet gezocht worden in één of andere negatieve uitstraling van me. Ik sta er soms wel eens effe bij stil, maar ik lig er niet wakker van. Sommige mensen zijn eenmaal schuchter. Dus wandel ik zijn richting wat uit en zet me eventjes dicht in zijn geburen. Maar hij kijkt weg, naar buiten. Ongestoord blijft hij voorbijglijdende huisgevels bestuderen. Iets wat ik niet kan zonder draaierig te worden. En al zeker niet achteruit rijdend, zoals hij.
Ik ga terug meer naar achteren, want daar zitten ook mensen. Het is erg rustig op de bus. Al snel voel ik het weer, hij houdt me flink in't oog. Nou, denk ik bij mezelf, hij doet maar hé. Een mens moet zich bezig houden tijdens de rit. Ik geef hier en daar wat informatie en help iemand afstappen. Ook hem hou ik in 't vizier, want hij zal straks afstappen en misschien moet hij toch iets vragen. Het gebeurt wel meer dat mensen, net op het laatste nippertje, alvorens af te stappen nog informatie vragen. Grondig kan ik hen dan niet antwoorden, daar ik dan de bus tegenhou omdat ze in het deurgat blijven staan. Ik hou het in zo'n geval altijd zo kort mogelijk. Toch intrigeert hij me een beetje met z'n houding. Hij is deftig, erg vastbesloten. Mag ik zeggen "gedistingeerd"? Hij is zo iemand waar ik me van afvraag, wat heeft deze persoon gedaan? Wél of niet bereikt, of willen bereiken in het leven? Maar ik vraag het hem niet, natuurlijk. Hoe op zo'n simpele manier iemand een stempel kan drukken. Aanwezig -in de volle zin van het woord- kan zijn, gewoon, zittend, op de bus. Dat vind ik prachtig.
Hij staat een beetje krampachtig recht, en begeeft zich naar de middendeur, klaar om af te stappen. Hij houdt zich weer goed vast en belt tijdig. Ik kreeg waarempel een glimlach, na nog eens geknikt te hebben. Wanneer we, net voor het afslagen in een zijstraat, halte houden voor een verkeerslicht, drukt hij op de knop om de deur te openen. Ik zeg hem, dat de halte om de hoek is, dat we voor 'rood' staan. Hij knikt begrijpend, maar zegt niks. Eventjes denk ik dat deze man misschien geen Nederlands spreekt.
Aangekomen aan de halte, zegt hij me, alvorens af te stappen: "t Is maar dat ik zo gehaast ben..." Hij stapt voorzichtig af en schuifelt over het voetpad, langzaam naar z'n doel. En nu, vraag ik me af... Hij was o zo rustig, straalde absoluut geen haast uit... Was het misschien een grap?
Wanneer ik op de bus stap, op de Rooseveltplaats, zitten er al mensen op. Nog enkele minuutjes alvorens de vertrektijd. Ik zie een jongen in gezelschap van twee meisjes. Eentje is duidelijk z'n ietsje oudere zus, de andere zal een vriendinnetje zijn. Ze hebben een pret van jewelste. Ze gieren het uit, en stoten mekaar om duidelijk te maken dat de grappen te smaken zijn. Ik wandel rustig hun richting uit en merk dat zus plots gilt en de jongen z'n handen wegduwt. Hij meent haar te plagen, maar eigenlijk gaat ie over de grens van het toelaatbare. Hulp van een volwassene is hier geboden, zoals regelmatig, wanneer jeugd spelletjes speelt, ook al zijn ze veertien.
Ik stap dus rustig hun richting uit. Blijf staan aan hun zitplaats en merk dat de jongen een aansteker in z'n handen heeft. Hij heeft een lipstick van één van de meisjes en probeert de boel te laten smelten met die allumeur. Dan vindt hij het subliem om z'n zus te brandmerken met dat warme spul. Ik tover m'n ernstig masker te voorschijn, kruis m'n armen, kwestie van nuancering en zeg rustig: "Goeie middag!" Heel rustig, doch net streng genoeg om hen te laten voelen, dat er een boodschap achter mijn groet zit. "Jongeman, steek die allumeur es gauw weg, alstublieft!" Geen lach, geen kronkel, ernstig pokerface. Hij reageert hierop zo lief positief, dat ik hem haast wil omhelzen. Verontschuldigend geeft hij die aansteker aan z'n zus. Vriendinnetje heeft nog steeds niet goed door hoe pijnlijk zoiets kan zijn, want gilt het uit van de pret. Dat negeer ik. Wat ik wel doe is de jongeman bedanken voor zijn juiste reactie en dus het wegsteken van dat spul, met een simpel "dankuwel". Ze lijken me alle drie schatten van kids, maar eigenlijk nog net iets te jong om toch alleen de stad in te trekken. Ik neem dus zolang ze in de bus zitten de ouderrol op me en hou hen onopvallend in het oog voor de rest van hun trip.
Er zit ook een bejaard koppel op de bus. Ze komen terug van zee. Ze vertrokken vanmorgen vroeg voor een dagje koude winderige zeelucht. De man vertelt me over hun dag, het volk, het weer, hun wandeling. Wanneer we de fontein van het dorp passeren, bekijk ik haar snel nog eens, want met de vorige rit had ik iets raars opgemerkt. Het water was raar wit... ik kon het niet goed opmaken, nu zijn we wat dichter en kan ik misschien zien wat er juist mis is. Hij merkt het en vertelt dat in de vroege morgen iemand zeep in de fontein heeft gevoegd. Het schuim stond vanmorgen meer dan een meter hoog, laat hij me weten. Haaaa, dàt is het dus. Ja, schuim, ik merk het. Het staat bijlange geen meter hoog meer, maar het is er nog duidelijk.
Ohhhh, soms is het toch niet zo makkelijk de dingen goed te doen. Afgelopen week was ik niet in goeden doen. Ik voelde me belabberd, een beetje zielig ambetant (de betekenis is niet alles, maar het woord op zich vind ik prachtig). Ik had ferme (over)last van de maag. Alles behalve... Eerst zinnens naar de dokter te gaan, maar ik heb het niet zo begrepen met dokters 'van wacht', het was immers de nacht van vrijdag op zaterdag dat 'het' begon. Zaterdag heb ik dus heel rustig aan, afgewacht... tot ik eindelijk besloot om het er op te wagen. Gaan werken met m'n maag deftig in de knoop. Uiteraard met wat medicatie maar haast niks gegeten. Ik hoopte op probleemloze ritten, en geen inspanningen, want ik was zo leeg als wat. En, het viel best mee. Wanneer er haast geen mensen op de bus waren, zette ik me zodaning neer, dat ik een goed overzicht had in de bus.
Zondag was het niet veel beter. Maar, toch maar gaan werken, weer vanwege die wachtdokter waar ik niet zo op gesteld ben. Sorry doc, neem het niet persoonlijk, maar mijn huisdokter is de beste, zie je. 'k Heb me erdoor geworsteld mede dankzij m'n fijne collega's chauffeurs, die me wat opfleurden. Het onvermijdelijke schokken van de bus, doet me echt niet goed. 'k Heb m'n plastiek zakjes steeds bij de hand. Voorzienigheid noem ik dat hé.
Maandag, schooldag, nog steeds maagproblemen. Al enkele dagen weinig, haast niks gegeten en dus nog minder energie. Maar ik dacht bij mezelf, dat ik best een taaie ben, daar ik me al twee dagen verder sleepte, dus ach, er zijn ergere dingen dan spijsvertering die effe 'out' is. Ik voelde wel, dat ik niet de uitstraling had, die me anders al een hele stap bij voorbaat helpt. Ik had niet veel nodig om bitsig te worden, wist ik. Ik vermande me dus, wanneer een vrouw dwars deed. De situatie zou uit de hand gelopen zijn, als ik niet tijdig een stuk van m'n tong zou gebeten hebben. Maar eindelijk (stoef stoef) ben ik toch maar de slimste geweest, om de boel niet uit de hand te laten lopen, want dàt... kan nooit de bedoeling zijn. Ik heb me voorgenomen, dat als die mevrouw nog eens opstapt en ik met haar hetzelfde voor heb, ik de tijd zal nemen om haar heel rustig de situatie door te lopen en goed uit te leggen wat en hoe...
Vandaag ben ik vrij, thuis, rustig gaan wandelen in de zon. M'n maag is beter maar nog steeds overhoop. Bwaaaah... en nou kan ik geen afspraak krijgen bij de dokter. Er zijn blijkbaar teveel zieken, hij kan het effe niet bolwerken. Wat een geklaag hé...
Een bejaarde dame, liep om haar bus te hebben, struikelde en viel. De chauffeur in de bus voor ons, zag het gebeuren. De man stapt uit om te kijken hoe het met haar gesteld is. Wanneer de collega die met de bus rijdt waarop ik me bevind, me zegt dat er wat aan de hand is, ga ik een kijkje nemen. Ik bied m'n hulp aan, waarop de helpende chauffeur vertelt wat er aan de hand is. Ik haal m'n jas snel uit de bus en vang de dame op, die zit te trillen. Ze ziet er echt niet goed uit. Maar, daar ze geen voet op de bus heeft gezet, kunnen de bussen verder rijden en hoeft niemand vertraging op te lopen. Ik ontferm me zo goed als ik kan over haar. Een jonge dame die haar heeft recht geholpen en zeer met haar meeleeft bedank ik hartelijk voor haar aangeboden hulp. Zij zet de weg naar school of werk verder. Er zijn wel degelijk nog mensen die spontaan begaan zijn met anderen.
Ik vrees een beetje (tja, ik ben dan ook geen dokter hé) voor een hartaandoening. Ik kan haar niet overhalen zich te laten verzorgen of haar te laten ophalen door een ambulance. Ze wil langs geen kanten. Niettegenstaande probeer ik haar te verstaan te geven, dat ik er niet gerust op ben. Ik laat haar even rustig op adem komen, de adrenaline in haar lichaam moet zakken. Ze blijft trillen, ze moet verder zegt ze, maar haar knieën liggen ferm open, en zien al deftig (voor zover je dat deftig kan noemen natuurlijk) blauw. Ook haar hand is gehavend. Haar schouder en borst doen pijn, maar ze wijkt niet van haar mening af. Ik heb geduld. Ik kan haar helemaal niet aan haar lot over laten.
Wanneer ik haar vraag of ze kan proberen recht te staan, lukt het haar met moeite. Ik help haar. Ze wil persé haar weg verder zetten en niet naar de dokter, of contact opnemen met haar dochter, waar ze over praat. Ik ondersteun haar, maar ze kan haast niet stappen. Samen nemen we de eerstvolgende bus. Iemand geeft haar een zitplaats. Ze doet niks anders dan zich verontschuldigen. Ik help haar afstappen, want ze moet een andere lijn nemen. Maar ze gaat door de knieën en trekt me haast mee naar de grond. Bijna liggen we beiden neer. Maar gelukkig herpakt ze zich wat. 'k Had het kunnen weten, je moet verdomd sterk zijn om iemand op deze manier recht te houden. Ik bied haar een zitplaats aan in een wachthokje en wijs haar er op, dat ik haar verder niet kan begeleiden, want ik moet m'n werk verder zetten. Als ze echt geen verzorging wil, moet ze wel degelijk alleen haar weg kunnen verder zetten. Daarop besluit ze weer huiswaarts te keren. Ik help haar de tram huiswaarts op en neem afscheid. Hopelijk is ze goed thuis geraakt... Ze bedankt me hartelijk.
Dit is een typisch verhaal dat echter al heel wat mensen meemaakten. Men wil zich haasten, ziet de bus of tram die men wil nemen en zet het op een lopen. Nogal wat mensen vallen lelijk met zich zo te haasten. Ze lopen soms ernstige breuken op en moeten een zeer onaangename revalidatie doorwroeten. Een lelijke breuk had deze dame niet, maar serieuze kneuzingen wellicht wel. Dàt, terwijl, op het uur dat dit gebeurde, ze maar 6 minuten had moeten wachten op de volgende bus... Ik vertelde het haar. Ze weet het wel, ze geeft me gelijk, maar kan ook de klok niet terug zetten natuurlijk. Zij... weet het nu. Haar... zal het niet meer overkomen, had ze me belooft.
Het is donker. We komen aan de halte waar ik eerder was opgestapt en ook daar, ga ik er af. Ik stoot me haast aan een groot rond ding op de rand van het voetpad. 'k Bekijk de boel eens goed en 't is gedorie een ferme granieten bol, die daar ligt. 'k Raak het ding aan en stel vast dat dit wel degelijk echt is, groot, rond, erg zwaar...
Daar de buschauffeurs zo dicht mogelijk bij de rand van de halte moeten stoppen, komt de rechterhoek van de bus over die stoep gezwalpt. Als de bestuurder dit geval niet tijdig ziet liggen zou het wel eens schade kunnen veroorzaken. Trouwens, denk ik, dat ding is rond en het voetpad loopt naar beneden af. Als een flauwe plezante dat spul een duw geeft, (er moet er op z'n minst toch ene geweest zijn, die deze bol ook naar hier heeft gebracht) komt het op de rijbaan terecht. Dat kan heel gevaarlijk zijn.
Bellen naar dispatching dus. Ik wil beslist m'n verantwoordelijkheid nemen en voorkomen. Nu, kan ik me echt wel zonder problemen voorstellen, dat men bij dispatching de raarste oproepen kan krijgen. Toch, granieten bollen... Er is een kans, dat het de eerste maal is, dat ze daarover worden gecontacteerd.
- Goeie avond, met "naam en dienstuitvoering". Ik kom net van bus blablabla, en hier ligt blablabla op straat enz enz - Wilt u dat even herhalen? - ... herhaling... - Een granieten bol, zeg je toch? - ja, juist - Je zegt dat ie groot is, hoe groot is die dan? - Welja, ìk vind hem alleszins toch groot, als je'r van uitgaat dat er hier niks zou moeten liggen. - Hoe groot is die? - Tja, moeilijk om op zo'n rond ding afmetingen te plakken - Zo groot als een strandbal? - Een kleiner model strandbal... - Een kleine? Je zei toch dat ie groot was? - Wel, kijk, bezie het zo. Als een bus haar draai neemt om dichtbij de halte te stoppen, zal het voertuig echt wel beschadigd geraken bij het raken van die bal. - Van waar komt die dan? - 'k Heb rondgekeken, en merk niks aan gebouwen. 'k Vermoed dat een paar dronkaards, of flauw plezanterikken zich hebben geamuseerd. Van hieruit kan ik niet vaststellen waarvandaan dat spul komt. De straat loopt wat af, als die op de rijweg terecht komt, zullen er heuse brokken vallen. - O, ja, geef me dan het juiste adres, waar die bal licht. - Straat, huisnummer, halte... (duidelijker kan gewoonweg niet) - Dank u, dit zal ik direct doorgeven aan de politie. - Goeie avond nog.
Wat later stapt een man op, gewoon onopvallend gekleed. Haast kaal, nerdy tiepetje, brilletje, properkes geschoren, niet dronken, stilletjes in z'n eenzaamheid. Hij heeft een zwarte diadeem in z'n hand. Die diadeem heeft twee redelijk opvallende rode horens. Het zicht bezorgt me de inwendige lach, want ik zie hem in gedachten met dat ding op z'n kalend hoofd. Ik probeer het niet te laten merken, maar het is best moeilijk, daar er maar twee passagiers op de bus meer zitten, waar hij er één van is. Die ogen hé, die zoeken hem steeds terug op, ze moeten kijken. Hij speelt en friemelt wat met het ding. Er staat een drukknopje op. Plots geven de horentjes licht. Ik gil het bijna uit, gelukkig is m'n zelfbeheersing nog net wat ik ervan verwacht. Ik lees: AC DC, op de verlichte horentjes. Nu hou ik het niet meer uit, want mijne nikkel is gevallen. Hij komt van het sportpaleis. Ik vraag hem of hij "ze" heeft gedragen, waarop hij bevestigt, kort en bondig. 'En', vraag ik verder: 'Was't leuk vanavond?' Hij antwoordt met een glimlach dat ie zich fantastisch heeft geamuseerd.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
