Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
24-07-2011
ai ai ai
Zoals gewoonlijk, vertrek ik ruimschoots op tijd naar 't werk. Als ik dan tegenslag heb met 't openbaar vervoer -spreek ik uit ondervinding?- heb ik nog voldoende tijd om met een alternatieve lijn tijdig op 't werk te geraken. Heb ik geen tegenslag -is toch meestal het geval, toegegeven hé- dan is er nog lekker tijd over om eerst een kopje thee te slurpen en bij te praten met collega's of wat te lezen, iets waar ik zowat verslaafd aan ben. Dit is voor mij de beste manier om een werkdag te beginnen, heerlijk relax.
Ik ga dus op weg richting Antwerpen om m'n dagje te beginnen. Aan de halte merk ik dat er nog helemaal niks in aankomst is op 'mijn lijn'. Zeer raar, maar niet getreurd, er is nog die andere lijn waar ik op kan vertrouwen. Tram 8 komt net aangereden. Ik aarzel niet en besluit mee te rijden tot aan de halte 'Nationale Bank', daar het feestdag is. De trams en bussen rijden op zondagdienst. Ik wil niet riskeren te lang te moeten wachten bij het overstappen. Aan deze halte komen nogal wat lijnen die de richting rijden die ik verder moet. Hoewel er net een tram weg rijdt, wanneer ik arriveer aan deze halte, moet ik toch niet lang wachten. Tram 24 arriveert, een hermelijn, lagevloerstram dus. Zoals steeds laat ik rustig iedereen afstappen, ik weet immers wat de beleefdheidsregels zijn én het is o, zoveel makkelijker, meer plaats te hebben bij het opstappen. Toch, wanneer ik opstap glijdt m'n voet tussen tram en perron. Ik zak met m'n been tussen de opstap dus en val zowat voorover in de tram. Dohhhhhh.... Pijn, steken pijn voel ik. Ik kom niet echt op de tramvloer terecht. Ik reageer blijkbaar erg snel door me met m'n ander been op te drukken. Snel ga ik zitten, want ik moet bekomen, het doet pijn. Ik kijk rond. Wat had ik anders gedacht... Zombies staren levensloos voor zich uit. Geen vertrokken gezicht, buiten het mijne dan. Er zitten een stuk of vijf mensen in de directe omgeving, maar niemand heeft iets gemerkt, lijkt het. Ik denk snel na en besluit aan de chauffeur een bewijsje te vragen in de vorm van een 'F122' met mijn personeelsbadge. Wanneer ik aan m'n collega-chauffeur vertel waarom ik het bewijsje vraag, merk ik aan z'n reactie dat ook hij niks had gezien. Ik heb het gevoel dat ik het bewijsje nodig zal hebben...
Gebroken is er niks, dat is wel duidelijk. Maar ik heb m'n scheenbeen verdomd serieus bezeerd. Wanneer ik afstap en te voet verder ga naar kantoor, voel ik dat er een wonde is. Dus, eens daar gekomen, stroop ik de broekspijp omhoog en bewonder een geschaafd scheenbeen. 't Is eens wat anders. Collega's leven met me mee, de schatten. Eén van hen, die ook z'n dienst begint, raadt me aan om te kijken of er voldoende materiaal aanwezig is op kantoor om te verzorgen. Anders rijdt hij me naar Kaai 142. Het wordt het tweede. Een pleister gaat niet voldoende zijn. 'Den baas' wordt verwittigd en binnen de kortste keren bevind ik me op Kaai 142 onder de goede zorgen van een dokter en verpleegster. Ik mag wel naar huis, maar besluit toch maar beter in beweging te blijven. Zo hou ik de spieren niet stil. En 's avonds, na een rustige dag voorzichtig heen en weer gestap, heb ik er geen spijt van. Het doet al wat minder pijn. Ik kreeg ook een spuit tegen de klem, tetanus. Geen probleem hoor, ik kan echt wel tegen een prikje. Maar, wat blijkt? Na drie dagen voel ik nog wel trekken enz aan dat been, da's normaal en niet erg. Maar 'k heb meer last aan m'n arm dan aan m'n been. Die doet verdomd pijn, sinds de avond na de inenting...
Reactie op reactie heet dat dan...
Dus, dacht ik; 'k Zal maar eens wat klagen en zagen.
De Turnhoutsebaan wordt hervormd. De werken zijn al een tijdlang bezig en zitten in een climax, of zou ik beter schrijven chaos... Dit heeft te maken met het aanleggen van tramsporen, want de tram zal tot in Wijnegem rijden in de toekomst. Klachten daarover haalden onlangs het nieuws nog. Hopelijk komt hierover snel een uitspraak, waar iedereen zich zowat in kan vinden. Door de werken aan het kruispunt met de Houtlaan, kunnen de bussen richting Turnhout niet verder en moet er dus een omweg gereden worden. Sinds enkele dagen is het onze job, de mensen hier wegwijs te maken, zodat het ongemak zo min mogelijk pijn doet bij de passagiers.
Het valt goed mee op zich. Waarmee ik bedoel dat de mensen tevreden zijn met de hulp die we bieden, zijnde informatie verschaffen over hoe ze waar geraken. De eerste dag dat we er moesten staan, had ik een late dienst. Gelukkig kreeg ik na verloop van tijd, gezelschap van collega's lijnconroleurs. Toffe binken. Dat is trouwens ook te merken aan de reacties van de vragenstellers. Tussen het serieuze informeren door, wordt ook heel wat afgelachen. Humor is altijd een goed lapmiddel hé.
Er loopt een poes rond. Goed verzorgd, ze komt zo te zien niks te kort. Niks speciaals zou je zeggen. Deze echter -het valt me direct op- is een heel sociaal dier. Ze komt heel wat mensen groeten. Loopt tussen de wachtenden door. Bij nogal wat mensen zorgt ze voor een welkome afwisseling tijdens het wachten. Doch, wanneer een groep vrouwen rustig samen staan te praten, schrikken ze enorm van Poes. Ik ben helemaal niet gek van katten. 'k Zal ze nooit aanraken. Maar zoals deze dames reageren is toch overdreven. Wanneer het dier wat dichter komt om toenadering te zoeken, lopen ze weg. Ik denk zelfs even dat ze de gevaarlijke baan nog zullen overlopen in paniek. Gelukkig maar, gebeurt dat niet. Een man lost dit op, door Poes naar zich toe te wenken, waarop ze inderdaad reageert, weg van de dames.
We houden Poes ook in't oog. De aandacht is getrokken. Zij... heeft de moto'tjes van m'n collega's gezien en verwart ze wat met de Sinksenfoor, die ondertussen al lang weg is uit de stad. Ze zou precies wel graag een ritje maken. Ze springt op een brommer en onderzoekt 'm grondig. Dat zorgt natuurlijk voor weer wat leven in de brouwerij bij m'n collega's en mezelf.
Ondertussen heb ik hier al enkele dagen doorgebracht en heb ik haar al alle dagen zien komen groeten. En ik denk terwijl terug aan Dorus z'n act met het kleine meisje, dat Poesie Mauw zingt...
Zondagmorgen in de vroegte. De stad nog stil. Zeker, nu de vakantieperiode voor velen is aangebroken. Hoewel er nog nachtbrakers te ontwaren zijn, is het veel rustiger dan anders. Die nachtbrakers beseffen haast niet dat ze nog wakker zijn. Sommigen blijven dapper doorgaan. Uitzonderingen kunnen nog moedig op hun benen staan met het glas in de hand. Zij hebben wellicht niet teveel alcohol en andere toestanden tot zich genomen, maar ook waterkes of limonades. Anderen daarentegen liggen onderuit op straat, tegen gevels. Of, vechten voor een vrouw, die hysterisch wegloopt en valt, krijst en lalt. Straalbezopen jongeren nemen de tram. We houden ze in 't oog. We besluiten mee te rijden tot ze afstappen om eventuele problemen te voorkomen of in te grijpen als het nodig is. Gelukkig is dat niet het geval. Heel even moet ik hen ergens op wijzen, maar ze gedragen zich verder goed.
Er loopt een stiekeme fotograaf in de stad. Een ferm toestel rond z'n nek. Hij is alleen. Hij kijkt met fotogretige ogen in het rond. Net wanneer we een halte verlaten, zie ik een man onderuit zitten leunen op een drempel, tegen iemand z'n voordeur. Ach, het mag, het stoort niet... De fotograaf ziet hem ook. Hij vereeuwigt de uitgerangeerde feestneus. Die, merkt er niks van. Ik vind het prettig, want ik kan me de foto goed voorstellen. " 't Zal zeker wel een goei zijn", laat ik m'n collega weten. Daardoor z'n aandacht getrokken, draait die zich, om ook 'het beeldje' te kunnen zien. Deze plotse beweging in de tram, trekt dan weer de fotograaf z'n aandacht. Hij kijkt naar ons. Net zoals ik hem in deze situatie best grappig vind, lijkt hij de onze hierin leuk te vinden. Hij lacht ons begrijpend toe...
Tegen de middag zijn de dronkaards uit het straatbeeld verdwenen en komen daarvoor toeristen en marktgangers in de plaats. Nu nemen zij de terrasjes in. En nog wat later, keren wij naar huis.
Vandaag loopt alles al even vlotjes als gisteren. Ik heb echt geen klagen. De mensen zijn als goed weer, hoewel het dreigt te regenen, merk je'r niks van aan de in Antwerpen rondwarende mensheid. Er wordt vriendelijk geknikt, gegroet. Er heerst een feestelijke stemming onder de tweepotige zoogdieren (de mens dus). Het kan te maken hebben met vakantiestemming natuurlijk. Er zijn ook heel wat toeristen in onze koekenstad. Ze gaan op zoek naar musea. De meesten hebben zich goed geïnformeerd, maar durven hier of daar wel eens de verkeerde kant op gaan, of wat onzeker blijven twijfelen. Op zo'n momenten komt iemand met zo'n Lijnuniformke goed van pas natuurlijk. Dàt vind ik natuurlijk heerlijk hé. Mensen de weg wijzen, zowel letterlijk als figuurlijk. Als het dan om personen gaat, die zich op de bus bevinden, blijven we al eens makkelijker in gesprek. Ik zou van de stad een premie moeten krijgen, bedenk ik me zo. Maar daarvoor prijs ik geen musea hoor. 't Komt vanuit 't hart hé. Ik ben ook een liefhebber en smaak onze musea maar al te graag. Dus wanneer iemand me vraagt naar het Middelheimmuseum en wat onzeker vraagt of dit echt een openluchtmuseum is, kan ik enkel maar zeer positief aanraden. Om nog maar te zwijgen over het MAS... Ik heb uiteraard al wel gemerkt dat toeristen het aangenaam vinden wanneer je hen begrijpt, als je begrijpt wat ik bedoel.
Zelf vind ik het vooral zeer prettig om toeristen te horen vertellen over MIJN STAD. Zo hoor ik het eens van een echte buitenstaander. Meestal krijgt Antwerpen goei punten. Hoewel ik me enorm erger aan de vuile straten. Sorry voor de kuisploegen die met hand en tand de boel proberen rein te houden. Aan hen ligt het zeker niet. Voor deze kuisploegen heb ik erg veel respect hoor. Nee, het ligt meer aan de Antwerpenaar zelf, die te lui is, om blikjes, etensresten, papier en andere spullen in de vuilbak te werpen. Liever gewoon op straat achterlaten. Bahhhh... daarvoor schaam ik me. Maar ik geef het niet op. Integendeel!!! Gelukkig hebben toeristen dikwijls oog voor andere dingen en blijken ze de vuiligheid niet zo op te merken. Hoewel ik hen ervan verdenk er bewust over te zien. De beste manier om je niet te ergeren.
Deze namiddag nemen heel wat ouden van dagen de bus. Ze trekken met z'n allen naar de stad. Wat wil je, met zo'n mooi weer, terwijl er regen werd verwacht... Telkens wanneer ik merk dat een oudje niet gaat zitten (er zit al heel wat volk op de bus) raad ik hen aan om zich toch nog maar te zetten, uit veiligheidsoverwegingen. Ik laat niemand opstaan, als er nog zitplaatsen vrij zijn. Tenzij de persoon in kwestie zo slecht te been is, dat ie maar beter vooraan kan zitten. Maar ik wijs en begeleid hen naar de vrije plaats, verder in de bus. Ik wijs egocentrischen er op, hun tas van een vrije stoel te nemen, zodat anderen kunnen zitten enz. Eigenlijk is dat gewoon m'n job. Maar het wordt vandaag zo geapprecieerd, dat ik regelmatig complimentjes krijg. Fijn natuurlijk.
Dikwijls denk ik op zulke momenten. Gohhh... Eigenlijk krijgt de chauffeur weinig complimentjes voor het werk dat hij of zij doet. Dat vindt iedereen maar normaal, terwijl er ook heel erg vriendelijke collega's het stuur in handen hebben. Ze worden soms vergeten, denk ik dan. Maar bij deze haal ik het hier toch nog maar eens aan. Bij het opstappen naar een vriendelijk gezicht kijken doet erg veel aan het allereerste gevoel bij het opstappen.
Nu, tijdens de vakantieperiode is het lang niet druk op tram en bus. Enfin, toch niet bepaald op de lijnen waarmee ik tot hiertoe meerij. De lijnen die de binnenstad aan doen, zullen wel een hoop meer mensen te vervoeren krijgen, veronderstel ik. Niettegenstaande is de bus redelijk goed gevuld. Regelmatig word ik aangesproken. Men is nieuwsgierig naar wat ik doe op de bus, of men herkent me, of men wil gewoonweg een praatje slaan om de tijd te vullen.
Een jonge man vraagt me of ik ooit geitenvlees at. Ik beaam. Misschien vertrouwt hij het niet zo, dus vraagt hij me wat ik ervan vind. Uiteindelijk voeren we daarover een heel gesprek. Hij heeft ook wel wat vragen over z'n abonnement, maar daarover wijdt hij lang niet zo uit. Een andere man vertelt over problemen die hij heeft. Ik luister, probeer mee te leven. Ondertussen is het rustig in de bus, maar ik hou de boel in de gaten, telkens iemand op of afstapt.
Jonge meisjes zitten met hun voeten uitgestrekt op de bank. Daar ga ik hen even op wijzen. Geen probleem. Soms, vraag ik me echt af, waar toch al die probleemmensen zijn. Enkele jongens stappen op met een open blikje in de hand. Ze kwamen aangelopen en sprongen snel op de bus. Het ging zo snel, dat ik hen dan maar achterna ga in de bus zelf. Ze weten het, ik merk het aan hun lichaamshouding. Streng ben ik echter niet. 'k Krijg meestal meer van de jeugd gedaan als ik hen gemoedelijk aanspreek. Ze verontschuldigen zich. Ik geef hen raad en het loopt gesmeerd. Wanneer ze afstappen, nemen ze braaf de blikjes mee, merk ik. Biebie content. De chauffeur ook, laat hij merken.
Een man staat zenuwachtig te wezen aan een halte wanneer ik afstap. Hij is op de vorige bus van deze lijn z'n laptop vergeten. Ik laat de buschauffeur verder rijden en blijf zelf bij de man om te proberen z'n computer terug te vinden. Door contact op te nemen met dispatching, lukt het via een oproep te achterhalen op welke bus dit vergeten stukje techniek zich bevindt. We wachten samen de bus op en inderdaad. De man neemt glunderend z'n laptop weer in ontvangst. Die opluchting te zien, maakt m'n dag -die al niet slecht was- knap goed. Het geeft me echt een goed gevoel.
De dispatcher bedankt, de chauffeur een glimlach en ik wreed content. De betrokkene een beetje versteld achter gelaten, nog ondersteboven van de geleden emoties, want hij had zeer belangrijke info op die computer staan, mag ik geloven.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Zoals gewoonlijk, vertrek ik ruimschoots op tijd naar 't werk. Als ik dan tegenslag heb met 't openbaar vervoer -spreek ik uit ondervinding?- heb ik nog voldoende tijd om met een alternatieve lijn tijdig op 't werk te geraken. Heb ik geen tegenslag -is toch meestal het geval, toegegeven hé- dan is er nog lekker tijd over om eerst een kopje thee te slurpen en bij te praten met collega's of wat te lezen, iets waar ik zowat verslaafd aan ben. Dit is voor mij de beste manier om een werkdag te beginnen, heerlijk relax.
De Turnhoutsebaan wordt hervormd. De werken zijn al een tijdlang bezig en zitten in een climax, of zou ik beter schrijven chaos... Dit heeft te maken met het aanleggen van tramsporen, want de tram zal tot in Wijnegem rijden in de toekomst. Klachten daarover haalden onlangs het nieuws nog. Hopelijk komt hierover snel een uitspraak, waar iedereen zich zowat in kan vinden. Door de werken aan het kruispunt met de Houtlaan, kunnen de bussen richting Turnhout niet verder en moet er dus een omweg gereden worden. Sinds enkele dagen is het onze job, de mensen hier wegwijs te maken, zodat het ongemak zo min mogelijk pijn doet bij de passagiers.
Zondagmorgen in de vroegte. De stad nog stil. Zeker, nu de vakantieperiode voor velen is aangebroken. Hoewel er nog nachtbrakers te ontwaren zijn, is het veel rustiger dan anders. Die nachtbrakers beseffen haast niet dat ze nog wakker zijn. Sommigen blijven dapper doorgaan. Uitzonderingen kunnen nog moedig op hun benen staan met het glas in de hand. Zij hebben wellicht niet teveel alcohol en andere toestanden tot zich genomen, maar ook waterkes of limonades. Anderen daarentegen liggen onderuit op straat, tegen gevels. Of, vechten voor een vrouw, die hysterisch wegloopt en valt, krijst en lalt. Straalbezopen jongeren nemen de tram. We houden ze in 't oog. We besluiten mee te rijden tot ze afstappen om eventuele problemen te voorkomen of in te grijpen als het nodig is. Gelukkig is dat niet het geval. Heel even moet ik hen ergens op wijzen, maar ze gedragen zich verder goed.
Vandaag loopt alles al even vlotjes als gisteren. Ik heb echt geen klagen. De mensen zijn als goed weer, hoewel het dreigt te regenen, merk je'r niks van aan de in Antwerpen rondwarende mensheid. Er wordt vriendelijk geknikt, gegroet. Er heerst een feestelijke stemming onder de tweepotige zoogdieren (de mens dus). Het kan te maken hebben met vakantiestemming natuurlijk. Er zijn ook heel wat toeristen in onze koekenstad. Ze gaan op zoek naar musea. De meesten hebben zich goed geïnformeerd, maar durven hier of daar wel eens de verkeerde kant op gaan, of wat onzeker blijven twijfelen. Op zo'n momenten komt iemand met zo'n Lijnuniformke goed van pas natuurlijk. Dàt vind ik natuurlijk heerlijk hé. Mensen de weg wijzen, zowel letterlijk als figuurlijk. Als het dan om personen gaat, die zich op de bus bevinden, blijven we al eens makkelijker in gesprek. Ik zou van de stad een premie moeten krijgen, bedenk ik me zo. Maar daarvoor prijs ik geen musea hoor. 't Komt vanuit 't hart hé. Ik ben ook een liefhebber en smaak onze musea maar al te graag. Dus wanneer iemand me vraagt naar het Middelheimmuseum en wat onzeker vraagt of dit echt een openluchtmuseum is, kan ik enkel maar zeer positief aanraden. Om nog maar te zwijgen over het MAS... Ik heb uiteraard al wel gemerkt dat toeristen het aangenaam vinden wanneer je hen begrijpt, als je begrijpt wat ik bedoel.
Nu, tijdens de vakantieperiode is het lang niet druk op tram en bus. Enfin, toch niet bepaald op de lijnen waarmee ik tot hiertoe meerij. De lijnen die de binnenstad aan doen, zullen wel een hoop meer mensen te vervoeren krijgen, veronderstel ik. Niettegenstaande is de bus redelijk goed gevuld. Regelmatig word ik aangesproken. Men is nieuwsgierig naar wat ik doe op de bus, of men herkent me, of men wil gewoonweg een praatje slaan om de tijd te vullen.
