Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
29-11-2009
(h)eerlijk afrikaans
Het mag ook eens anders en dus regent het haast niet. Goedgeluimd stappen we op en af voertuigen en knikken mensen een goeie morgen toe, wat hier en daar gezichten doet opklaren. Want... het ìs wel degelijk zo, dat een glimlach toewerpen of respectvol knikken, meestal een positieve noot op het juiste moment kan zijn. Het enige wapen dat zou mogen bestaan eigenlijk... maar tja, de wereld kan ik niet veranderen. Daarentegen, kan ik wel m'n omgeving beïnvloeden.
We stappen van de tram en ik merk dat een man op het perron de aandacht wil trekken van een vrouw in de tram. Ik kijk hem na, maar herken hem als een dronkaard, niet weerspannig, maar 'k kan me inbeelden dat ie voor sommigen lastig kan overkomen. De vrouw negeert hem, ik ga hem voorbij zonder hem verder aan te kijken. M'n twee collega's lopen achter me en worden door hem aangesproken. Hij raaskalt over het feit dat ie teveel gedronken heeft. Hij raaskalt dat ie drinkt om te kunnen vergeten. Hij raaskalt over het feit dat ie raaskalt. En dan, begrijpen ze geen woord meer van wat ie zegt. Eén van hen zegt dat ze verder moeten, waarop de man abrupt antwoordt dat hij niks te beslissen heeft daarover. Hij merkt op dat m'n andere collega de baas is... Ik zie hen lachen, ze groeten hem en komen mijn richting uit.
Wat later stappen we ergens anders alweer van een voertuig. Er staat een afrikaans koppel aan de halte en de dame vraagt me of wij controleurs zijn, waarmee ze bedoelt 'ticketcontroleurs'. Daar de vraag zo vlakaf wordt gesteld, moet ik effe een klick maken in m'n grijze massa alvorens te antwoorden. Wanneer ik na enkele (let wel: luttele) tellen zover ben, antwoord ik dat wij geen controleurs zijn, maar dat er wel controleurs aan het werk zijn. De man is gegeneerd en zegt haar, dat ze ons die vraag niet moet stellen. Ik zeg dat ik dat helemaal niet erg vind, en bedenk me eerder stil, dat dit best grappig is. Trouwens, eerlijker kan niet, want door de vraag zo te stellen, weet ik duidelijk wat hun bedoeling was... Maar de vrouw laat zich niet kennen. Ze vertelt dat ze het systeem hier maar dom vindt. 'In Afrika', gaat ze verder: 'kom je niet op de bus zonder te betalen. Betaal je daar niet, gooit men je van de bus. Maar hier staan ze toe dat je niet betaalt en dan komt men "misschien" es controleren. Foute boel!' klaagt ze. Haaa... wij geven haar gelijk dat men in Afrika zo werkt, zo krijgt men geen kans om -mag ik het zo schrijven? want ik hou wel van een leuke woordspeling...- ZWART te rijden. Ze gaat lekker door met haar redevoering, net zoals het afrikaanse vrouwen betaamt. Het mag gezegd, de man wordt de mond gesnoerd op een manier de zij zo eenvoudig toepast. Zij maskeert het fantastisch... hoe ze van plan waren om de rit te maken zonder te betalen, maar door ons te zien, bedacht ze zich. Hij scoort geen punten, want z'n houding verraadt alles erg duidelijk. De tram is ondertussen weggereden natuurlijk, maar, niet erg, er komt er nog wel één. Wij groeten hen en we horen haar nog duidelijk commanderen aan hem; 'Now, gimmi some money to fetch the tram!'
En weer even later, komen we de controleurs tegen... Net op het moment dat wij afstappen, staan ze klaar op het perron.
We zijn al een tijdje op stap, door weer en wind. We zoeken halteplaatsen waar op z'n minst een deftig schuilhokje is. Het heeft immers geen zin, ziek te worden door dit hondenweer en volgende week thuis te moeten blijven. Blij genoeg een dienst te hebben, waarin we meestal vlotjes kunnen overstappen van het ene voertuig op het andere, trekken we van A naar B, van X naar Y.
Halverwege één van onze trajecten stappen we op een gelede bus. Echt veel volk zit er niet op, het is rustig, waarschijnlijk door het weer. Achteraan zitten twee pubers, dicht bij twee meisjes. Daar pubers makkelijker verondersteld worden, streken uit te halen, als ze zich vervelen, wandel ik rustig hun richting uit, achteraan de bus. De meisjes hebben duidelijk een houding die aangeeft dat ze zich niet willen in laten met 'die twee'. Eén van de jongens heeft een hond, een pitbull bij. Hij heeft hem aan de leiband en houdt de band gekneld onder z'n voet. De andere is net een zelfportret aan 't nemen met z'n gsm, het ijdeltuitje. Ze zitten er rustig bij. Ik zet me op de achterste bank, net achter hen. De fotogenieke kijkt me aan. Ik groet hem en vraag of de foto geslaagd is. Hij spreekt slang, weet je wel. Zo'n straattaaltje, vol met de nodige accenten, maar toch verstaanbaar. Hij vertelt me dat ie nog niet gekeken heeft. Het ijs is gebroken en hij vraagt me of ik hem ga beboeten. -Waarom zou ik dat doen? Ik zie hiervoor helemaal geen reden. Laat ik hem in het ongewisse, want hij denkt blijkbaar dat we controleurs zijn. - Je weet maar nooit. Gaat hij verder... - Ik ben bang van jullie. Grapt hij... - Wel, dàt hoef je helemaal niet te zijn. Zie ik er dan zo gevaarlijk uit? Hij glimlacht, een klein momentje zwijgend, om dan verder te gaan. - Mevrouw... zie ik er goed uit met deze muts? Ik bekijk hem zo ernstig mogelijk en glimlach, overwegend wat ik hem ga antwoorden. Hij is me voor en vraagt verder: - Ik bedoel, ben ik sexy met deze muts? Of... is het beter met... (hij tovert een andere muts te voorschijn) ... deze (en zet ze op z'n hoofd) Nou, doe ik alle moeite van de wereld om hem zo ernstig mogelijk te bestuderen. - Ze gaan je allebei heel goed. Da's geluk hebben man, je kan ze allebei wisselend dragen. Hij lijkt min of meer tevreden met het antwoord en geeft z'n maat, een muts terug. Ik leid daaruit af, dat z'n maat z'n muts mag behouden. De andere, laat ie op z'n hoofd. Stel je voor dat ik het verkeerde antwoord had gegeven, dan had maatje lief, z'n muts wellicht kwijt geweest. Of hadden ze amok gemaakt... Misschien... misschien ook weer niet... Ze vertellen me honderduit over de hond die ze bij hebben. Maat komt uit Albanië en vertelt dat de hond ook van ginder afkomstig is. Ahaaa... een emigrhond, denk ik, maar zeg het niet... IJdeltuitje is negroide en zegt dat de hond niet van zwart houdt, want hem soms wil bijten.
En zo gaat het maar verder. 'k Heb er plezier in. Deze gasten zijn entertainers. Wanneer ik afstap, groet ik hen nog.
... Terwijl ik afstap, hoor ik dat ze hun muziek luid opzetten...
Ratten op de bus. Ooit kwam ik thuis in het heetst van de zomer met vlooienbeten, die ik als chauffeur op de tram had opgelopen. Nu zijn de beestjes wat groter.
Ik griezel ervan, maar doe niet hysterisch, als je dàt moest denken. De beheersing lukt. M'n collega vindt het allemaal best grappig. Hij verzekert me dat die huisratten niks doen, integendeel. Uiteraard antwoordt ook de ratteneigenaar hetzelfde, wanneer ik hem zeg dat die diertjes op de bus in een kooitje horen. ...Komaan zeg... niks doen...? 'k Moet, 'k wil het niet weten. Dàt, m'n beste, zegt iedereen die een huisdier heeft. 'Ge moet niet bang zijn, hij doet niks!' Laat me niet lachen...
'k Vraag me af, wat het volgende zal zijn... Tarantula's...?
Vandaag heb ik vrij genomen, om deel te nemen aan de brunch, georganiseerd door vzw Objectief, ivm het thema 'respect op De Lijn'. De dag bestond uit verschillende etappes, waaronder; - een brunch als start - een gesprek tussen chauffeurs en gebruikers van het openbaar vervoer - een rollenspel met jongeren en chauffeurs op een bus - een toneelopvoering met medewerking van Bad van marie in een rijdende bus, ook met gebruikers en chauffeurs.
Daar ik reeds in het voorjaar had deelgnenomen aan try outs van de opvoering in de rijdende bus, was ik nu dus ook weer van de partij. Ten eerste was het een prachtige ervaring om samen te werken met mensen, o.a. van vreemde origine, uit een wijk, die wordt gezien als een probleemwijk. Maar evenzo, met iedereen die instaat voor, en meewerkt aan de organisatie. Natuurlijk ook de meewerkende collega's niet te vergeten... Daarbij komt, dat we de opvoering deden in een wijk, waar ik ook werk en dàt kon enkel maar een goede pr betekenen, wat ik naderhand ook ondervond en nog -vind.
Ik ontmoette heel wat collega's die ik al een hele tijd niet meer had gezien. Ook al had ik niet de tijd om een lang gesprek aan te gaan, we hadden ons deel van de pret, door m'n deelname aan de opvoering. De reacties waren uiteenlopend, maar toch vooral positief. Eén van m'n collega's van de centrale controle liet zich zelfs ontvallen dat hij veel geleerd heeft. Nou, of het veel is weet ik niet, maar hij heeft gelijk, van mekaar en door mekaar kunnen we heel wat opsteken. Hij gaf de organisatie hiermee dus een prachtig compliment.
Bij de gesprekken tussen chauffeurs en gebruikers was ik niet aanwezig. Ik liep over en weer, passeerde de tent waar deze gesprekken plaats vonden, enkele malen. Zo kon ik hier en daar wel flarden opvangen en merkte dat de gesprekken soms wat opliepen. Goed zo! Dacht ik, want zo hoort het. Ieder verdedigt z'n standpunt. Het belangrijkste in een gesprek is luisteren en ik denk dat het hier ook wel lukte. Er werd met regelmaat van gesprekspartner gewisseld. Ik wacht zelf nog op een samenvatting over het verloop van dit deel van de dag...
Voor het rollenspel op de bus, waren er chauffeurs te kort, dus vroeg men mij om ook deel te nemen. Als ik niet teveel tijd zou verliezen, kon dat wel en ik riskeerde het. In eerste instantie zou ik zo'n vervelend mens zijn, die achteraan zou opstappen op de bus, want de rollen werden verdeeld. Maar een collega zag zijn rol op 't laatste nipperke niet zitten en vroeg of ik in zijn plaats in discussie wilde gaan met de chauffeur, omdat hij z'n vriend die van ver komt aangelopen niet wil laten opstappen. We ruilden dus onze rollen en ik kon m'n hartje ophalen in de vorm van vervelende gebruiker. De rollenspelchauffeur van dienst, liep in de val van 'het geschil', doordat ie zichzelf wilde in het gelijk stellen. Ik werd dus erg vervelend en hij was genoodzaakt een oproep te doen, zodat de controleurs op de bus kwamen, waarmee ik m'n discussie verder zette. Die losten de zaak knap op, door niet in te gaan op m'n intimidatie. Er was ook een vrouw met een karretje op die bus. Niemand kon passeren en de chauffeur kreeg van nogal wat reizigers, bakken kritiek over zich omdat de dame geen gehoor gaf aan de mensen in de opstropping. Eerst vond men het wel leuk bedacht, maar toen het echt lang begon te duren, voelde men dat de gedupeerden ernstiger werden en de toon veranderde. Juist zo!!! Leren van mekaar!!!
Knap gedaan mannekes!!! Voor mij was het zeer plezierig, en voor anderen -hoop ik- leerzaam.
Soms lijkt het of ik mensen uitnodig in de stad. Helemaal niet zo, natuurlijk. Familie- en vrienden- of kennissenkring, heeft wel wat anders te doen dan achter me aan te lopen als ik bezig ben. Toch was het zo'n dag, dat ik verschillende gekenden tegen het lijf liep. Plezierig is het alleszins wél!
De jonge kerel, die jaren bij m'n zoon in de klas zat -ondertussen ook al weer een hele tijd geleden, want ze zijn mekaar ontgroeid- herkent me, wanneer we staan te wachten op de tram. Ik zou hem niet direct herkend hebben, dus ben ik maar al te blij dat hij me groet. Terwijl m'n collega en ik wachten, kan ik een aangenaam gesprek aanknopen met deze jonge man, van ondertussen 24 jaar. Hij heeft het niet altijd makkelijk gehad, maar dankzij z'n ouders én wellicht ook leerkrachten, heeft hij bereikt wat hij wilde. Een bachelordiploma. Hij vertelt honderduit over vroeger, toen ik regelmatig in de klas kwam, want ik kwam de kinderen toendertijd... héhé... wekelijks zangles geven. Hij is Belg op papier, want hier geboren en opgegroeid, maar kind van vreemde ouders. Toch, ik ken hen persoonlijk, al is het jaren geleden dat ik hen nog zag. Ze spreken allebei goed Nederlands en gaan uit werken. Ze hebben hard geknokt om hun kinderen goed op te voeden, taal- en plichtsbewust te maken naar onze Belgische normen. Het was echt leuk te zien dat het goed met hem gaat en dat compliment kreeg ie dan ook van me.
Een leuke opsteker om zo m'n dagje verder te zetten, want onze dag was nog jong. Toch, een tijd later, zag ik nog een oude kennis van in diezelfde tijd, op de volle tram zitten. Door de drukte konden we niet praten, maar handjeszwaaien en mekaar enthousiast toeknikken ging uiteraard met alle gemak. Deze keer was het een leerkracht van in diezelfde school. Wanneer de man afstapte, kwam ie nog even langs me en konden we enkele woordjes wisselen. Ook weer goed te zien dat het met hem goed gesteld is, daar hij nog niet zo lang geleden ernstige gezondheidsproblemen heeft gehad...wist ik. Nou, twee oude bekenden, waar ik een goed gevoel aan over hou, op één werkdag. Het kan niet op!!!
Alweer een tijd later, onze dienst loopt stilaan teneinde, zie ik m'n nichtje op de tram. Haaaa... heb ik chanse dat het weer een pak rustiger is, zodat ik haar stante pede een klinkende zoen en knuffel kan geven. De mensen kijken??? Baaahhhh... laat hen maar, dàt stoort me niet in het minst, ik ben ook maar een mens. Trouwens, 't is leuker me te zien knuffelen dan kijven. Ook met haar heb ik een kort gesprekje voor zover mogelijk. Ze ziet er trouwens weer goed uit. En mijn dag, kan gewoonweg niet meer stuk. Ook m'n collega mag meegenieten van m'n superdeluxebui, niet dat ik anders in slechte doen ben hoor.... absoluut niet. Maar het gevoel dat ik vandaag steeds weer mocht genieten, doet m'n hoofd in de wolken belanden.
Wanneer de dienst voorbij is en ik huiswaarts keer, zit ik in de tram, hopelijk niet te makkelijk herkenbaar, dus m'n uniformjas op het werk gelaten. Ik wil immers niet te fanatiek worden en zo min mogelijk geconfronteerd worden met m'n werk, op weg naar huis. Voor me zit een donkere man, ik ken hem niet. 'k Heb een boek bij en sla het open, niets of niemand opmerkend. Maar lezen lukt me niet, want... De man voor me, spreekt me aan in 't Engels. Hij kent me namelijk. 'I know you... you work with the tram, don't you...?' Ik beaam met een glimlach en voel me betrapt. 'Yeah... I've seen you talking with people...' Hij vertelt me dat, wanneer ie nog niet lang hier was, hij al die witte mensen niet uit mekaar kon houden. Maar nu begint het te beteren, vandaar dat ie me herkent. Het is echt wel grappig, want wij, wittekes, kennen natuurlijk hetzelfde probleem met andere rassen. We moeten als het ware, eerst leren beter kijken en vertrouwd raken met sommige typische gelaatstrekken die vreemden hebben. Ik vertel hem, dat het opvallende montuur van m'n bril hem ook wel een handje zal geholpen hebben, waarop hij niet echt durft te antwoorden. We geraken aan de babbel en zo ben ik sneller aan m'n aftaphalte dan verwacht. Het is duidelijk, ook niet-oude-bekenden, kunnen me een plezierig gevoel bezorgen...
Nogal wat groepjes zijn op stap. Op zich is dat best leuk natuurlijk, maar een redelijk aantal heeft sommige brochuurtjes van De Lijn goed gelezen en letterlijk geïnterpretteerd. Waarmee ik bedoel, de foldertjes die gaan over in dronken toestand je te laten 'ver'voeren. Uiteraard, zit er een logica om veiligheidsredenen in. Het zorgt er ook wel voor, dat er makkelijk onnodige toestanden in en om de voertuigen en/of haltes plaats hebben.
We staan op een tram te wachten, op een groot perron, centrum stad. Het weer staat niet toe dat de tramvoertuigen vlotjes kunnen rijden. Het is spekglad, zonder overdrijven, we voelen dat de remmen haast geen vat hebben, alsook het vertrekken lukt maar met schokken. Omdat het ook druk is, is er vertraging op verschillende lijnen. De tram doet dus op zich wachten en de mensenhoop op het perron zwelt aan. Een zeer dronken man, doet ons plaats ruimen voor hem, in het wachthokje. Het regent lichtjes, maar met veel plezier gaan we voor hem opzij in de regen staan. Nochtans straalt hij generlei agressie uit. Hij heeft zelfs beleefd gevraagd of hij mocht plaats nemen. De beleefdheid die hij opbrengt kan nog als toonbeeld dienen voor vele anderen, gaan we beiden akkoord. Toch, de alcoholgeur die hij verspreid doet ons hem haastig zijn plezier gunnen en ons ver genoeg van hem verwijderen.
Er komt een groep jongeren aangezet. Ze hebben 4 flessen schuimwijn bij, waarvan 2 open. Misschien zijn 't er meer, ik zag er 4. Ze stellen ons enkele vragen over het hoe en wat van een plaatsbewijs. Ze zijn lichtjes boven hun theewater, maar ze houden het rustig. De tram komt er aan en ik zeg hen, niet op te stappen met de flessen die open zijn. Eén van hen laat een fles achter. In de drukte kunnen we niet zien of de andere dat ook doet. Ik besluit om op te stappen via de andere deur, waar het rustiger is, halverwege het voertuig. Zij stappen met z'n allen op, via de achterdeur. Al gauw merk ik dat één van de meisjes een fles aan haar mond zet om te drinken. Ik ga er rustig naartoe, ondertussen heeft ze de fles al doorgegeven aan iemand anders. Ik vraag haar waar de fles is en om ze aan mij te geven, waarmee ze niet akkoord is. Ze heeft niet gedronken, geen fles en weet van niks. Ze houdt vol, de anderen staan haar bij. Tot ik zeg dat ze met z'n allen mogen afstappen aan de volgende halte en te voet verder gaan als ze toch zo graag willen drinken onderweg... Adem eventjes rustig en diep in en vervolg: 'Ik zal de fles in bewaring geven aan de chauffeur en jullie mogen ze hem vragen, wanneer jullie afstappen'. Ik wil helemaal niet de boeman (vrouw) zijn... Ik haal het, een meisje haalt de fles uit haar jas en geeft ze me. Waarop ik toch nog laat weten, dat ze helemaal niet hoefden te liegen om zoiets banaals. Ik krijg hun verontschuldigingen en ga rustig gewapend met een halfvolle fles schuimwijn naar voren. Passagiers bekijken me met vraagoogjes, sommigen hebben de conversatie gevolgd, sommigen niet. Maar ik zorg voor de bijhorende mimiek om het ijs te breken en de vraagtekentjes op te lossen. De chauffeur vindt het best grappig en de oplossing des te beter, want geen gemor of erger, en al zeker geen oponthoud.
Ik denk bij mezelf: 'Ons moe is toch een lastig mens...'
Wij moeten eerder van het voertuig, maar wanneer ik later op de avond diezelfde chauffeur terug zie, vraag ik hem of alles goed verlopen is, en ja hoor, lacht hij. Wat ons betreft, zijn enkele uurtjes later de dronkaards aangekomen waar ze ook maar wilden zijn. Voor de ploeg die morgen vroege dienst heeft... Die zullen de restanten huiswaarts moeten brengen, ik wens hen veel geduld toe...
Woensdag, feestdag dus zondagdienst, vroeg in de ochtend. De dronkaards strompelen door de stad, zich van niets meer bewust, ook niet van de -hopelijk toch- pret die ze vannacht beleefden. Nou, ik vraag het hen niet natuurlijk, maar ze stralen alleszins alles behalve een prettig gevoel uit. Twee jonge mannen wiebelen over het zeer smalle voetpad, waarnaast de tram verantwoord traag rolt. In het donker zie ik niet, wie wie ondersteunt. Veiligheidshalve laat de chauffeur toch eventjes de gong weerklinken, na heel erg te zijn vertraagd. Ze schrikken toch een beetje op en wijken lichtjes uit, voor zover hun benen luisteren naar hun fysieke commando. Aan de eindhalte stappen we af om de volgende tram op te wachten. De drinkebroers komen voorbij, nu is het heel duidelijk dat de minst dronken kerel, toch nog wat verantwoordelijkheidszin heeft en de ander probeert, min of meer onder controle te houden. Wanneer een vrouw hen passeert, wordt ze nageroepen door de één terwijl de andere hem probeert tegen te houden. Nr 1 krijgt ons in het vizier en denkt dat we politie zijn. We zeggen niks, we doen niks en... het werkt. Nr2 krijgt hem in beweging, weg van ons.
... Oefff!!!
Wat later, nemen oudstrijders in ceremoniële tenue, plaats in trams en bussen om onze voorvaderen te gaan eren aan het standbeeld van de onbekende soldaat, of het kerkhof. Zij vochten voor onze vrijheid, voor onze vrede, voor onze democratie. Vandaag is een dag om erbij stil te staan. Dé dag bij uitstek, want 11/11.
We bevinden ons weer in centrum stad en horen de beiaard. Dit geluid geeft me steeds weer het 'thuis'gevoel, het hoort bij m'n stek. Ik leerde vroeger piano spelen en bezocht ooit zo'n plaats in de kerk waar de beiaard staat. Zo'n instrument is indrukwekkend groot. Ik kon door het instrument wandelen, het is een groots muziekding. Het wordt bespeeld door met je vuisten op de toetsen te slaan. Niet te vergelijken dus met piano spelen, niettegenstaande het principe hetzelfde is. Het is geweldig zwaar om te bespelen. Daarom, heb ik een enorm respect voor de beiaardspeler. Dit vergt een immense training. Muziek van the Beatles weerklinkt in de straten van centrum koekenstad. En, toegegeven, ik hoor die keverkes graag, maar als beiaardmuziek hoeven ze niet persé te klinken, denk ik meewarig en vooral kritisch. Het is me even wat teveel van het goede en blij dat de tram er aan komt, maken we ons uit de voeten, of schrijf ik beter: uit de wielen...?
We rijden even later met de bus voorbij een restaurant. Borden hangen buiten met ...menu's... denk ik. Dus nieuwsgierig probeer ik, wanneer we stoppen aan de halte om reizigers te laten afstappen, het gemeende menu te lezen. Tja... ik ben nu eenmaal een nieuwsgierig mens. Op het ene bord staat te lezen: Suggestie: Chateau briand ... niet meer of niet minder Het tweede bord doet me lezen: Specialiteit; Houden van mekaar!
Spijtig genoeg, lees ik ook nog een derde en kleiner bord. Daar staat: Over te nemen wegens faillissement.
Concludeer ik hier nu uit dat 'houden van mekaar' geen goed recept is...? Denk ik...
We duiken niet onder, maar bevinden ons wel ondergronds. Nee, niet dood en begraven, niet in één van de eindeloze files in de Kennedytunnel en niet in de kelder des huizes. We lopen in het pre-metro netwerk van de koekenstad. Van het ene stationneke naar het andere, dàt gaat maar op één plaats hoor. 't Is helemaal niet te vergelijken met Londen.
In de verte staan een hoop mensen in een grote cirkel. Op het eerste moment zou je denken dat men daar één of ander jeugdgroeperingsspelleke is aan't spelen. "Zakdoek leggen, niemand zeggen, 'k heb de hele dag gewerkt..." Alleen, zijn de deelnemers geen jongeren. Alhoewel, er heel wat jonge mensen tussen staan. Ze zijn vooral van vreemde afkomst, maar er zitten ook heel wat witten tussen, waardoor ik denk: "gewoon-alle-slag-mensen".
Hoe dichter we naderen, hoe vreemder het schouwspel wordt.
Tot we voldoende genaderd zijn, om te begrijpen wat er echt gebeurt. Even vreesde ik voor één of ander walgelijk schouwspel waartoe mensen in staat blijken te zijn. Je weet wel, zo van, slachtoffer in't midden en wie weet wat gebeurt er terwijl niemand iets onderneemt. Maar dat is het helemaal niet. Het is een voedselbedeling. Iedereen staat rustig in een enorm grote cirkel en wacht kalm zijn of haar ontvangstmoment af. De sfeer is integer. Iedereen gunt iedereen, hier wordt niet gevochten, er is tot nu toe genoeg. Mensen aan de rand van een afgrond, krijgen hun eten onder de grond, om zich alzo niet te erg te moeten schamen voor het oog van die andere mens.
't Is normaal dat we onze tred vertragen, wanneer we op de hoogte van de cirkel komen. Ik krijg er koude rillingen van. Maar ach, dàt... zijn maar rillingen, da's niet te vergelijken met honger. Een man is uit de cirkel gestapt. Hij lacht ons toe. "Hier moet je zijn!!!" We houden halt bij hem. Ik knik hem toe en zeg dat 't fijn is te zien, dat iemand zich bekommert om deze mensen. Hij beaamt, ik denk dat hij moslim is. Gewoon, door zijn lichaamstaal, hand op het hart bij het groeten en... vooral... begaan met de mensen hun leed + z'n uiterlijk, hoewel aan z'n kleding niets van die strekking te zien is. Maar, het maakt niet uit. Hij zegt dat iedereen erg tevreden is, dat het eten lekker is. Hij nodigt zelfs uit, want 't is gratis. Ik antwoord dat we dit voedsel toch maar liever gunnen aan de mensen die het nodig hebben, en dank hem vriendelijk.
We moeten verder, we groeten hem. Hij, gaat terug naar de cirkel om zijn beurt af te wachten. En ik denk aan wat ik zag in een film... mensen wachtend op eten in een lange rij. Het was een oorlogsfilm...
Wat verderdoor is een grote lek, blijkbaar. Metrowachters werden gealarmeerd en komen de boel opruimen en proberen er zorg voor te dragen dat de reizigers geen natte voeten krijgen. Er worden planken allerhande gezocht, zodat iedereen over het water kan lopen. "Haaaaa", denk ik stiekem... "Zoooo deed HIJ dat", maar ik hou het grapje voor mezelf. Het lek moet gedicht worden, maar dat zal niet meer voor vanavond zijn, wordt er luidop verondersteld.
De rest van de avond houden we ons vooral bezig met wijzen... en nog es wijzen... en nog es wijzen... zodat al die verloren schapen de weg terug vinden.
De laatste dagen heb ik het gevoel dat er iets met me aan de hand is. Ik voel me niet helemaal zoals het hoort. Vermoedelijk, let wel, ik schrijf, vermoedelijk... zou het kunnen liggen aan enige verandering binnen m'n job, die ik toch gemiddeld 7.48u/dag uitvoer. Namelijk, wanneer ik mensen zie aankomen, krijg ik een enorme zin om als een politie-agent op een kruispunt, met de armen gespreid, aan te geven welke richting men uit moet. Hopelijk gaat deze kwaal snel weer over.
Boekenbeurs, Sportpaleisconcerten en opgebroken wegen waardoor men makkelijker is aangewezen op de ondergrondse routes aangeboden door De Lijn, net als werken binnen het pre-metro labyrint, zorgen ervoor, dat massa's mensen niet meer weten van wat hout, pijlen maken, eens ze de metrogangen doorschuifelen. De sportpaleisconcertfanaten herkennen we min of meer in grote mate. Wanneer zij de gangen komen binnengesluisd en halte houden aan het pre-metrokruispunt, zoekende waar ze toch maar best heen moeten, spreken we hen reeds aan. In den beginne, vragen we hen of ze naar het sportpaleis willen, wat meestal wordt beaamd. Dan wijzen we hen de weg natuurlijk en iedereen is tevree. Na een tijdje gaat het vervelen en beslissen wij tweetjes, al gibberend, onderling wie waarheen wil. Ik spreek een groep meisjes aan en zeg hen dat ze beslist wel dàt, bepaalde peronneke zoeken, want zijn op weg naar 't sportpaleis. Verwonderd vragen ze me hoe ik dat weet. Waarop ik antwoord dat ik in m'n glazen bol heb gekeken. Voor hen maakt het niet uit, ze lachen effe en haasten zich naar het aangewezen perron. ...En een leute dat we hebben.
De roltrappen begeven het. Ze vallen stil. Niemand te bespeuren die het euvel kan verhelpen. Drie van die technische hoogdravers doen het al niet meer ondertussen. En dàt, op een half uur tijd. Nogal wat mensen hebben schrik om van die stilstaande hoge treden te dalen. Nogal wat mensen hebben problemen omdat ze de kinderwagen bij hebben en die nu lang en diep moeten oplichten. Nogal wat mensen hebben schrik voor hun kleine kindjes die geen zevenmijlslaarzen dragen. Nogal wat mensen reclameren, vloeken, sakkeren en jammeren. Telkens weer, antwoorden wij hen dat we hulp hebben gevraagd, de verlossers zijn op komst, maar daar hebben zij op dat moment niks aan.
Spijtig, een uur na onze oproep, is die hulp nog steeds niet geboden. Wij hebben er geen idee van wat, hoe en waarom.
Ik help een hulpbehoevende dame op gezegende leeftijd. Zij is het noorden kwijt en ik begeleid haar naar de halte van de pendelbus. We moeten daarvoor wel een heuse wandeling in onderaardse gangen afleggen, om daarna via het centraal station buiten te geraken. Ze ruikt de warme wafels, wanneer we het wafelkraam passeren. Ze wil me trakteren en ik weiger bedankend. Een beetje kortgerokt laat ze me weten dat ze het goed bedoelt en dat we'r samen ene kunnen eten. Maar ik doe het niet, bedank haar zeer hartelijk en leg uit, dat m'n collega staat te wachten op me en er nog mensen moeten geholpen worden.
Niemand zal me tegenspreken, als ik beweer dat verandering van spijs doet eten. Continue hetzelfde doen is iets waar heel wat mensen een hekel aan hebben. Dus, accepteer ik met een glimlach de opdracht van m'n chef, wanneer hij opdraagt om een handje toe te steken in de metro. Nou, metro, 't is te zeggen... eigenlijk bezitten we in Antwerpen geen metro, het is een pre-metro. Toch, wij antwerpenaren, hebben de slechte gewoonte aangekweekt het voorvoegsel 'pre' te laten vallen. Vandaag wordt ik daar regelmatig op gewezen door reizigers, die voor een uitzonderlijk keertje gebruik maken van onze ondergrondse. Zij vragen me naar de metro, terwijl ze me, reeds beneden in mollengebied, aanspreken. Ze zijn verward omdat op deze plaats trams rijden en geen metrotoestellen. Met een glimlach vertel ik hen dan, dat dit onze antwerpse pre-metro is en 'k gooi er met een vluchtige air achter, dat men van antwerpenaren wel kan verwachten dat ze hun ondergrondse netwerk wat ophemelen. Iedereen aanvaardt m'n gevoosd gespeelde nederigheid en volgt m'n richtlijnen in antwoord op hun vraag.
Deze week is een rommelweek, in die zin, dat de boekenbeurs gestart is, de Carnotstraat opengebroken ligt en daardoor nogal wat lijnen moeten omgeleid worden én, ook in de metro... euhhhh... pardon... pre-metro dus, werken aan de gang zijn, waarbij richtingaanwijzingen hier en daar niet bepaald klaar en duidelijk aangegeven zijn. De verwachte drukte blijft uit, wat niet wil zeggen, dat ik niks te doen heb. Regelmatig komen passanten me de weg vragen naar één of ander perron, straat, lijn, of inlichtingen ivm betaalbewijzen. Voorbeeld: - Goeie middag mevrouw, rijdt lijn 11 hier? - Ja hoor, deze week wel. - Moet ik dan hier naar beneden, voor het perron? - Tja, welke richting moet u uit mevrouw? - Euhhhh... naar huis...
Uiteraard, kan ik op zo'n moment een lach echt niet onderdrukken. De dame in kwestie vindt het ook best grappig. Ik help haar verder met bekende stations en de eindhalte van lijn 11 op te noemen, waarop ze kan reageren. Een black-out, noem ik dat, op het cruciale moment niet kunnen zeggen, wat anders zo gewoon is.
Op een gegeven ogenblik komen nogal wat ouders met kindjes aarzelend voorbij. Nogal wat van deze ukjes dragen 'plop'mutsen met belletjes, die vrolijk rinkelend de 'pre'metro-gangen op doen fleuren. Eén van de dutskes, vertelt me enthousiast over de show van z'n idoolkabouter in z'n wartaaltje, waar ik haast niks van begrijp. Gelukkig wil moeder-de-tolk me een kordate vertaling geven, waardoor ik gepaster kan reageren. Ik ben blij dat die kleintjes de boel hier wat komen opvrolijken, want het perron in de pre-metro is een verdomd serieuze zaak.
Er komen enkele jonge gastjes naar me toe. Ze vertellen me verontwaardigd dat een man met twee honden (ik zag hem eerder in de verte passeren) de roltrap heeft stil gezet. Waarschijnlijk zijn ze daardoor ietwat geschrokken, kan ik me inbeelden. Het gebeurt immers wel meer dat men die roltrappen stop zet. Zo zijn er al mensen lelijk ten val gekomen. Ik verwittig dus de bevoegde persoon om die trap weer aan de gang te krijgen, wat een stuk veiliger is. Zelf ga ik ook nooit een stilstaande roltrap op of af, omdat ik vind dat die treden ongemakkelijk en dus gevaarlijk zijn.
Een man spreekt me aan. Zijn lichaamstaal doet me een klein beetje achteruit deinen. Hij is van de politie in burger en houdt de boel mee in't oog. Eerst een klein beetje argwanend, maar al snel overtuigd van de waarheid, vind ik het best bevredigend ook nog een levend (er is ook nog een camera) discreet wakend oog in de buurt te hebben. Hij komt af en toe langs en kuiert tussen de verschillende perrons, die gekend zijn voor gauwdieverij en allerhande mistoestanden die we liever de wereld uit helpen. So, big brother is watching, knipoog ik m'n collega toe. Alhoewel het niet echt overdreven druk wordt vandaag, pech voor de gauwdieven dus.
De boekenbeurs zal vandaag opgevrolijkt worden door onze gekende tv-weerman Frank. Hij vraagt info aan m'n collega. Zij vraagt hem op haar beurt, hoe het komt dat ie niet met de fiets is, vertelt ze me naderhand. Deze vraag doet mij de wenkbrauwen fronsen, maar wellicht weet zij meer over 'dé Frank'... Hij antwoordt haar dat hij regen verwacht. Wanneer ze 't me vertelt, lach ik... 'tja, hij kan 't weten, hij zit aan de bron'. En ja hoor...
De regen valt met bakken uit de grijze hemel, wanneer we eindelijk terug onze neus buiten steken. Maar het deert me niet, het doet goed, terug in de stinkende buitenlucht te stappen, richting kantoor, na onze dienst.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Het mag ook eens anders en dus regent het haast niet. Goedgeluimd stappen we op en af voertuigen en knikken mensen een goeie morgen toe, wat hier en daar gezichten doet opklaren. Want... het ìs wel degelijk zo, dat een glimlach toewerpen of respectvol knikken, meestal een positieve noot op het juiste moment kan zijn. Het enige wapen dat zou mogen bestaan eigenlijk... maar tja, de wereld kan ik niet veranderen. Daarentegen, kan ik wel m'n omgeving beïnvloeden.
We zijn al een tijdje op stap, door weer en wind. We zoeken halteplaatsen waar op z'n minst een deftig schuilhokje is. Het heeft immers geen zin, ziek te worden door dit hondenweer en volgende week thuis te moeten blijven. Blij genoeg een dienst te hebben, waarin we meestal vlotjes kunnen overstappen van het ene voertuig op het andere, trekken we van A naar B, van X naar Y.
Soms lijkt het of ik mensen uitnodig in de stad. Helemaal niet zo, natuurlijk. Familie- en vrienden- of kennissenkring, heeft wel wat anders te doen dan achter me aan te lopen als ik bezig ben. Toch was het zo'n dag, dat ik verschillende gekenden tegen het lijf liep. Plezierig is het alleszins wél!
Nogal wat groepjes zijn op stap. Op zich is dat best leuk natuurlijk, maar een redelijk aantal heeft sommige brochuurtjes van De Lijn goed gelezen en letterlijk geïnterpretteerd. Waarmee ik bedoel, de foldertjes die gaan over in dronken toestand je te laten 'ver'voeren. Uiteraard, zit er een logica om veiligheidsredenen in. Het zorgt er ook wel voor, dat er makkelijk onnodige toestanden in en om de voertuigen en/of haltes plaats hebben.
Woensdag, feestdag dus zondagdienst, vroeg in de ochtend. De dronkaards strompelen door de stad, zich van niets meer bewust, ook niet van de -hopelijk toch- pret die ze vannacht beleefden. Nou, ik vraag het hen niet natuurlijk, maar ze stralen alleszins alles behalve een prettig gevoel uit. Twee jonge mannen wiebelen over het zeer smalle voetpad, waarnaast de tram verantwoord traag rolt. In het donker zie ik niet, wie wie ondersteunt. Veiligheidshalve laat de chauffeur toch eventjes de gong weerklinken, na heel erg te zijn vertraagd. Ze schrikken toch een beetje op en wijken lichtjes uit, voor zover hun benen luisteren naar hun fysieke commando. Aan de eindhalte stappen we af om de volgende tram op te wachten. De drinkebroers komen voorbij, nu is het heel duidelijk dat de minst dronken kerel, toch nog wat verantwoordelijkheidszin heeft en de ander probeert, min of meer onder controle te houden. Wanneer een vrouw hen passeert, wordt ze nageroepen door de één terwijl de andere hem probeert tegen te houden. Nr 1 krijgt ons in het vizier en denkt dat we politie zijn. We zeggen niks, we doen niks en... het werkt. Nr2 krijgt hem in beweging, weg van ons.
De laatste dagen heb ik het gevoel dat er iets met me aan de hand is. Ik voel me niet helemaal zoals het hoort. Vermoedelijk, let wel, ik schrijf, vermoedelijk... zou het kunnen liggen aan enige verandering binnen m'n job, die ik toch gemiddeld 7.48u/dag uitvoer. Namelijk, wanneer ik mensen zie aankomen, krijg ik een enorme zin om als een politie-agent op een kruispunt, met de armen gespreid, aan te geven welke richting men uit moet. Hopelijk gaat deze kwaal snel weer over.
Niemand zal me tegenspreken, als ik beweer dat verandering van spijs doet eten. Continue hetzelfde doen is iets waar heel wat mensen een hekel aan hebben. Dus, accepteer ik met een glimlach de opdracht van m'n chef, wanneer hij opdraagt om een handje toe te steken in de metro. Nou, metro, 't is te zeggen... eigenlijk bezitten we in Antwerpen geen metro, het is een pre-metro. Toch, wij antwerpenaren, hebben de slechte gewoonte aangekweekt het voorvoegsel 'pre' te laten vallen. Vandaag wordt ik daar regelmatig op gewezen door reizigers, die voor een uitzonderlijk keertje gebruik maken van onze ondergrondse. Zij vragen me naar de metro, terwijl ze me, reeds beneden in mollengebied, aanspreken. Ze zijn verward omdat op deze plaats trams rijden en geen metrotoestellen. Met een glimlach vertel ik hen dan, dat dit onze antwerpse pre-metro is en 'k gooi er met een vluchtige air achter, dat men van antwerpenaren wel kan verwachten dat ze hun ondergrondse netwerk wat ophemelen. Iedereen aanvaardt m'n gevoosd gespeelde nederigheid en volgt m'n richtlijnen in antwoord op hun vraag.
