Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
30-12-2007
den tram, opstappen tussen halten
Als ik aan de eindhalte wil vertrekken, kan het gebeuren dat ik toch nog eventjes wacht op mensen waarvan ik begrijp dat ze de tram nog willen nemen. Zij staan er nooit bij stil, maar dat is dan de reden waarom ik met zo'n lang voertuig de straat blokkeer omdat ik voor het rode licht sta. 'k Probeer het zoveel mogelijk te voorkomen, want de lichtencyclus kennende, weet ik wanneer ik aan de halte moet vertrekken om net met groen aan het licht te komen en zo de straat vrij te houden. Maar zoals eerder geschreven, hangt het ook vooral af van mensen die wel of niet tijdig aan de halteplaats arriveren.
Deze keer is het niet gelukt, en sta ik met mijn voertuig (dit keer een enkel trammeke) voor het rood.
Er komen enkele jonge kerels van rond de 20, die nog willen opstappen. Wanneer ik eenmaal voor het verkeerslicht sta, laat ik dat niet toe. Ten eerste het mag niet, ten tweede, op den duur vindt iedereen het maar normaal dat ze tussen de haltes kunnen opstappen. Een lijn getrokken dus, en nee, het mag niet. Trouwens, valt iemand op zo'n moment, dan komt verzekering niet tussen, maar is de chauffeur wel diegene die verantwoordelijk wordt gesteld met de nodige gevolgen. Ik doe dus teken dat ze er niet op mogen. Zij dringen aan. Ik geef niet toe. Dan merk ik dat jonge knapen achteraan op mijn tram het noodraam beginnen te openen om hun vrienden er zo op te laten. Dus ga ik met armen gekruisd in de deuropening van de chauffeurspost staan. Ik schraap flink mijn keel: 'Euhemmm'! Ik zie dat ze in eerste instantie wat schrikken. Ze hadden blijkbaar van mij geen reactie verwacht (zie ik er zo'n doetje uit?) Ze beginnen zich te verontschuldigen, maar hebben ondertussen wel de achterdeur met de noodhendel geopend om hun vrienden op het voertuig te laten. Ik blijf staan en laat hen begaan om handgemeen te vermijden, maar besluit toch maar om de bovenhand in dit spel te grijpen. Jullie willen spelen met mij? Oké! Maar IK bepaal de regels... Dus begin ik de heren in kwestie te wijzen op veiligheid in de tram. Beschadiging van het materiaal enz. Uiteraard wil ik dat ze het goed begrijpen, dus praat ik niet te snel maar klaar en traag en duidelijk. Daar ze beperkt zijn in tijd en ondertussen het verkeerslicht al 3x terug is op rood gesprongen, worden ze ongeduldig. Ze wijzen me erop. Dus, vind ik het zeer belangrijk om erop te wijzen dat het primeert dat zij weten dat met veligheid niet mag gesold worden. 'Allez, mevrouw, rij nu door, we zullen het niet meer doen'... Ik ga langzaam zitten. Wacht tot het licht weer op groen springt en merk dat het noodraam nog steeds open staat. Dus, tot hun ergernis, sta ik ik terug recht en zeg dat ik voor diezelfde veiligheid niet kan vertrekken zolang het raam dat zij hebbben geopend, niet terug door hen wordt gesloten. ... Het gaat niet snel genoeg toe... en dat vind ik echt wel grappig. Ik ga terug zitten, maar ondertussen is het... je raadt het... weer rood. Bij groen vertrek ik en heb zolang die jongens op de tram zitten geen behoefte aan een snelheid boven 30, wat op eigen bedding best traag mag genoemd worden
En... die jongens??? Boos op mij? Daar heb ik helemaal niks van gemerkt... De andere mensen? Gereclameerd? Niks van gemerkt..
Gewoon, rustig verder gereden, een fijne dag!
Door plassen gejaagd door de wind die giert omheen het voertuig. Voor het rode licht wiebelt het trammeke wat heen en weer. Te weinig tijd om op een deftige manier, veilig dus, de rit uit te maken. Een omheining van een werf is verschoven. De hekken staan in betonnen blokken. Ik verwittig dispatching dat ik niet verder kan, maar ga kijken of ik die blokken kan verzetten. Ene lukt wel, want die wil meeschuiven. Die was niet overdreven verschoven. 'k Moet wel flink met m'n benen kracht zetten, maar da's dan maar wat oefening, denk ik... Die andere, merk ik staat te dicht bij het onderstel van de tram. Ik moet eerst het voertuig wat achteruit rijden. Het hek staat zo dicht dat ik helemaal rond moet lopen en de achterste deur van de tram nemen. Er liggen twee mannen te slapen op het tweede voertuig, merk ik nu... Nou, de luiwamessen... ze helpen niet met verzetten van de zware blokken, nee daarvoor zijn ze té moe. Langs de andere kant verwacht ik dat ook niet, zij zijn klant, dus koning...
Om die tweede blok te verzetten, krijg ik gelukkig hulp van een arbeider die mijn miserie niet snel genoeg had opgemerkt. Hij verontschuldigt zich daarvoor, wat ik heel erg sympathiek vind... zijn hulp apprecieer ik ook ten zeerste. Met zijn bicepsen, gaat het al direct een stuk sneller en weller!!! Na een oponthoud van een tien minuten, kan ik verder rijden. Maar het opontoud is nefast voor mijn uurrooster. Toch, dispatching laat het afweten... Verder rijden en de mensen moeten maar geduld hebben... Ik probeer de achterstand in te halen en het lukt tegen de laatste rit die ik moet doen. Dan, moet ik plots heel stilletjes rijden om nog een volgnummer op de lijn, dat voor me moet rijden, voor te laten. Hij is net buiten gereden uit de loods.
Ik hou me in... ik rij nergens sneller dan 30. En vertrek zelfs wat te laat aan de Melkmarkt. Maar... als ik in Deurne kom, blijkt dat hij toch niet voor me zit. Dispatching heeft verstek gegeven. Ik besluit om hetzelfde te doen. Ik zet me aan de eindhalte. Eens ik daar sta, komt die andere tram er ook aan. Hij kan niet verder. Spijtig, zou ik zeggen, maar ik zeg het niet. Men had me maar tijdig op de hoogte moeten brengen.
De laatste tram voor mij dit jaar... Ik heb gedaan met werken, ik zet het van me af!!!
Een oude man, ik schat hem makkelijk 70, komt vooraan bij mij staan. Hij zegt dat ik mooie oorbellen draag. Die opmerkingen krijg ik af en toe wel eens van een dame, maar het is de eerste maal dat een man me zoiets zegt... euhhhh... buiten m'n eigen man dan... Ik kijk hem dus eventjes aan en bedank hem, toch niet goed wetend, of ie het meent of er nog wat anders aan zit te komen. En... jaaaaa hoor!!! Begint hij me te vragen of die oorbellen niet pijn doen, want dat dit meestal zo wel is en dat ik er voorzichtig mee moet zijn. Maar dan komt de aap uit de mouw. Hij vraagt me of mijn man daar ook mag aan komen, of het niet pijn doet als die in mijn oren likt... Ik gooi even een blik, want dat soort vraag had ik absoluut niet verwacht van zo'n oud manneke... 'De ouwe geilaard': denk ik. Ik antwoord hem niet meer. Op dat moment kom ik aan een halteplaats en stapt hij af. 'Goed zo!!!' Denk ik bij mezelf. Toch heb ik me voorgenomen dat als er nog eens ene met zoiets afkomt, te vragen of het zijn gewoonte is, ons, chauffeurs, zo laag bij de gronds te benaderen... Want dit vind ik echt wel respectloos.
Enkele ritten later stop ik aan de halte 'centraal station'. Een kerel die ik meestal dronken op de tram krijg en die soms lastig kan doen -hij is een vrouwengek volgens mij- komt er aan. Hij gaat midden op de sporen voor mijn voertuig staan. Hij weet dat ik hem heb gezien, maar het is rood, dus blijf ik zonder boe of ba, gewoon staan met de deuren open. Hem verder negerend, help ik de mensen aan hun gevraagde tickets. Hij blijft er nog even staan met armen gespreid, maar ik reageer totaal niet, wat mij betreft mag ie d'r zo nog een kwartierke blijven onnozel doen... 'k Trek het me echt niet aan... Dàt merkt hij blijkbaar en stapt dan op. Spijtig had ik de deur nog open, het is een drukke opstapplaats en er waren nog steeds mensen aan't opstappen. Hij verkoopt nog wat onnozele praat, maar goed bedoeld. Hij is deze keer niet dronken genoeg om nog vervelender te doen, dus dat valt al heel goed mee. Voor hem heb ik overlaatst nog een vrouwelijke collega verwittigd... Want ik ben er zeker van dat ie bij alle vrouwelijke collega's zo doet.
Weer wat later, is aan de eindhalte een bejaarde man opgestapt. Die tenminste terecht grappig uit de hoek kan komen. Niks geforceerd, lachen geblazen. Hij heeft me stukje bij beetje leren kennen door regelmatig de tram te nemen. Hij voelt zich vertrouwd genoeg om me wat te plagen en dat smaak ik wel. Hij doet tenminste helemaal niet kwetsend en is een aangename persoon...
Dit naar aanleiding van de chaos met tramvervoer door de verschillende spoorwerken in Antwerpen, het weekeinde zaterdag en zondag 29 en 30 januari 2005. 'k Reed toen op lijn 4...
Er zijn zo van die dagen dat alles probleemloos verloopt. Da's natuurlijk zeer goed, zou je zeggen -en dat is het ook wel... Maar, tja, dan heb ik niets op te schrijven... Misschien is het ook wel zo, dat je na een tijdje teveel toestanden 'gewoon' vindt. Bijvoorbeeld, naar mensen kijken op straat doe ik -wie weet- wel liever dan naar dieren kijken in de zoo. Mensen die zich niet 'bekeken' wanen, doen soms echt de grappigste of mooiste dingen. Enfin, het blijft altijd interessant... Maar na een tijd heb je zoveel verschillende indrukken gepasseerd, dat je de dingen anders bekijkt en je je grenzen verlegt. Dan hangt er nog veel af van bepaalde gecreëerde sutuaties. Met de verschillende werken waardoor we op nogal trajecten doorrijden, zie je ook de ongemakken waarmee voetgangers zowel als fietsers en/of motors en auto's af te rekenen hebben.
Voetgangers begeven zich op een werf (echt niet toegelaten, maar tja...) om dan te concluderen dat ze voorbij een grote modderpoel moeten, of langsheen een hek. Dan hoop ik steeds maar dat het rode licht nog even blijft aanhouden, want ik weet steeds graag... hoe een verhaal afloopt. Gaan ze erover klimmen? En... ja, hoor! Enfin, meneer toch wel, maar mervrouw, met haar hakjes en strakke rok... Oei, tasje valt... Toch wel net aan de rand van een vieze plas. Oei, zij kan er echt iet over, over dat hek. Aaaahhh, meneer gaat het hek proberen een beetje te verschuiven. Wat niet zo simpel is, het staat namelijk op betonnen voeten, anders zou het met een beetje wind al omwaaien. Jaaa, hoor, na wat krachtpatserij heeft meneer (hij is een echte stoere jongeng) het hek wat kunnen verschuiven. Hij nodigt zijn lieflijke dame uit om tussen de opening te glippen. Het lijkt aardig te lukken, tot ze met de achterkant van haar mooie jasje blijft haken. Hij is echt wel hulpvaardig, dat moet gezegd, maar ja, ze staat in de weg in die smalle opening. Dus kan hij net niet aan... nu ja, waaraan ook dat jasje vastzit, want hij kan het niet zien. Een oplossing? Liefst blijven ze daar toch niet te lang vastzitten. Stel je voor dat de politie komt. Wat moet die wel denken? Ze kijken vluchtig rond, ze zijn niet op hun gemak. De tram... Da's straatmeubilair... mij hebben ze helemaal nog niet gezien, ze zijn veel te druk in de weer. Maar zo macho als hij is, zo ongeduldig is hij blijkbaar ook. Hij neemt haar bij de arm en trekt haar eventjes met een snok naar zich toe. Ja hoor!!! Het lukt...! Hoera!!!!!!!!!
Ach... het is solden. Eén van de volgende dagen krijgt mevrouw dan wel een nieuw, mooi jasje. Ik heb ondertussen groen licht en rij verder. Blij omdat ik durf veronderstellen dat zij wellicht hun lesje hebben geleerd. Maar ook een beetje teleurgesteld...
Ik had liever een modderigere clou gezien. Maar ach, dat komt misschien nog wel eens met een ander avontuurlijk koppel op een andere dag. De werken zijn immers nog lang niet gedaan...
Heel vroeg moeten beginnen werken kan soms zwaar doorwegen op je systeem. Te weinig recuperatietijd tussen diensten, gemixt met onregelmatige uren, zorgt ervoor dat je bioritme dooreengeklutst wordt. Zowel fysiek als geestelijk ben je die laatste dag een halve vod. Maar er zijn zo van die dingen die dat goed kunnen maken. Eén van die specifieke dingen die -bij mij althans- m'n dag van schoonheid kunnen verzekeren is een mooie zonsopgang.
Ik ben een tijdje aan 't rijden als de zon opkomt in de winter. Een periode die zo grijs kan zijn dat een mens soms grijs gaat denken. Ik kom voor de zoveelste keer aan St pietersvliet, door de donkere stad. Wanneer ik de draai aan de Scheldekaai neem, vertraag ik, stop ik eventjes. Langer dan moet, getroffen door bewondering van het natuurlijke geschenk dat me aangeboden wordt. De zon komt op en ik zie een lucht boven onze rivier, die niet weet welke kleur die nu eigelijk moet verkiezen. Dus laat die zoveel mogelijk kleurschakeringen de revue passeren. De zon zie ik niet, die zit verstopt achter nevel of een gebouw. Spijtig, de tijd is te kort om alles goed te bestuderen... Misschien ben ik erg gevoelig voor dat soort zaken, maar het geeft me een soort kick. Door dit panorama zie ik kleur, voor enkele uurtjes toch. Vandaag had ik het geluk dat mijn stille hoop om de volgende rit nog eens te mogen 'bissen' bewaarheid werd. Beter nog... Na deze 'kick' in Antwerpen, kom ik in Hoboken aan het eindpunt en merk wanneer ik het park indraai, dat er op een hele mooie mystieke manier nevel over de vijver en de paden in het park hangt. Nog niet bekomen van het ene, mag ik genieten van het andere fenomeen. Daardoor vergeet ik mijn eerdere stille hoop als ik terug richting Antwerpen rij. De passagiers merken blijkbaar iets van m'n opgeschroefde, prachtige humeur, want ze groeten me vriendelijk toe en kijken me net iets langer aan dan mensen gewoonlijk doen. Waarschijnlijk rij ik met 'a smile on my face' rond. Ik besef wel degelijk dat m'n hart zeker en vast lacht.
Aangekomen, voor de zoveelste maal reeds, aan St Pietersvliet, kan k m'n ogen niet geloven. Zooooo mooi!!!!!! De Schelde, zachtjes bedekt onder een mistdeken en daarboven nog net de skyline van linkeroever. Of dat nog niet genoeg is, wordt dit nog eens pittig bijgekleurd met een fliter van dooreenlopende kleuren in de lucht.
Ik denk, als er een god bestaat, heb ik hem vandaag gezien!!!
Waarvan ik erg geniet, is toch ook wel -met momenten maar weliswaar- het observeren van mensen. Wij zijn voortdurend onder de mensen. We zijn met een hele hoop, hier op de aardbol. Maar het leuke is, dat iedereen anders is. En, zelfs in onze metropool vertoeven enorm veel variëteiten van onze soort. Dan heb ik het niet over nationaliteiten of rassen, wat op zich natuurlijk mooie verschillen meebrengt. Nee, ik bedoel hiermee onze eigenste manierkes van bewegen. Onze gedragingen en vooral ook lichaamstaal of de manier waarop we ons uitdrukken.
Voor het rode licht op een druk kruispunt is het gewoon onmoglijk om je te vervelen. Het is steeds een leuke film die wordt afgedraaid. Maar al te dikwijls denk ik op zo'n moment 'dàt moet ik onthouden om thuis te noteren'. Maar wanneer mijn dienst erop zit en ik weer thuis ben, zijn er nog zoveel meer indrukken op me afgekomen, dat ik dat specifieke vergeten ben. Op den duur wordt het zo gewoon. Daarom schrijf ik dit nu. Ik wil voorkomen dat ik ga anders kijken. Vele dingen die we meermaals zien, worden vanzelfsprekend, ook al zijn ze dat helemaal niet. Eigenlijk blijven die dingen uniek. Zo is dat met passagiers die regelmatig meerijden. Of zelfs, houdingetjes of gewoonten van onze eigen collega's chauffeurs.
Vandaag reed een mentaal gehandicapte jongen mee. Iedereen kent hem. Tijdens de schoolvakanties spendeert deze jonge kerel z'n dagen in trams en waarschijnlijk ook bussen. Over het algemeen maan ik hem aan om te gaan zitten en stillekes te zijn, omdat hij soms de andere passagiers stoort, of teveel over en weer loopt in het voertuig. Met hem heb ik nog nooit problemen gehad. Hij is in feite een brave, maar gestoorde jongen. Wel, daar het vandaag heel erg rustig was, liet ik hem zijn zin doen, daar dit binnen de perken bleef. Hij bleef vooraan, bij mij staan en vroeg me vanalles. Het vraag-en-antwoordgesprek was een leuk verzetje tijdens het rijden in de stille avonduurtjes. Op een gegeven ogenblik begon hij ons, chauffeurs te imiteren. Nou, ik moet inderdaad toegeven dat hij een goed opmerkingsvermogen, zowel als imitatietalent bezit. De voorstelling die hij gaf, was zeer duidelijk en, euhhhh, tot mijn schaamte zeer correct. Schaamte zeg ik, omdat ook wij, althans enkelen onder ons, ook beweginen maken die mijn schaamte opwekken. Nu weet ik wel van mezelf dat ik niet vloek of op een lelijke manier sakker op anderen. Maar wat hij me liet zien, was zo herkenbaar... Misschien eens goed om daarover na te denken. Trouwens, misschien kan dit ooit als idee gebruikt worden wanneer het nog maar eens tijd wordt dat wij, chauffeurs nog eens op onze welgemanierdheid moeten gewezen worden...
Er stapt een man op. Hij neemt direct plaats. Hij zegt niks maar neemt plaats. Ik betwijfel sterk of hij een vervoersbewijs heeft, maar ga hem niet achterna om het hem te vragen. Net tevoren was er ticketcontrole op mijn voertuig. Maar de controleurs zijn ondertussen weg, gaan hengelen naar andere zwartrijders. Hij is rustig en heeft zich aan het raam gezet. Ik ben aan de halte op het Astridplein. en het is ongeveer 7u in de ochtend. Ik wacht want het is rood. Rechts naast me komt een vuilniswagen staan. Deze mannen zijn ook al aan't werk en dat op een zondag. Ik hoor roepen en kijk om. Dat doe je automatisch, want de aandacht is getrokken en je ogen zoeken. Het is de chauffeur van de vuilniswagen. Hij heeft z'n venster geopend en roept wat naar iemand in de tram. In eerste instantie denk ik dat ie iemand kent en wil wuiven. Hij zwaait alleszins met z'n arm. Dan merk ik dat ie roept en wuift naar de man aan het raam. Die slaapt. Hij slaapt vast lijkt me. Z'n hoofd helemaal achteruit in z'n nek geworpen. Niet direct de beste houding, bedenk ik me. Ik ga ervan uit dat hij zo wel niet lang zal blijven zitten. Het wordt groen. Ik rij door, maar de vuilniswagenchauffeur toetert nog. Ik glimlach want kan de humor van de chauffeur best smaken. De slaper merkt het niet, hij slaapt.
Even verder moet ik een spoorkruising over. Dat maakt lawaai en vooral gaat de tram daardoor hobbelen. Da's normaal. Ik hou de slaper in't oog. Ongerust als ik ben met slapers, kijk ik regelmatig via de binnenspiegel. Hij richt eventjes z'n hoofd op. Ik denk dat alles oké is, dat hij wakker is. 'k Rij dus verder en niet veel later kijk ik nog eens naar hem. Hij slaapt weer. In dezelfde onnatuurlijke houding. Ogen toe, mond open, hoofd in de nek. Ik hou hem in't oog, want zowel dronkaards als drugverslaafden zouden wel eens een grens kunnen oversteken. Een grens waarbij dringende hulp genoodzaakt is. Het zal wel de moeder in mij zijn, die me deze ingeving bezorgt...
Aan de eindhalte gekomen, slaapt de slaper nog steeds. Ik laat hem. Hij doet niemand kwaad. Ik rij terug naar Antwerpen met de slaper. Hij stapt nergens af. Hij kan niet, want hij slaapt. Na nog een rit heeft de slaper niet bewogen. Nog steeds zit hij daar. Ogen toe, mond open, hoofd in de nek. Nog een rit. Nog steeds met de slapende slaper. Heel af en toe zie ik hem z'n hoofd oprichten, verdwaasd rondkijken. En weer wat later zie ik de slaper terug in z'n gekoesterde slaaphouding. Steeds alleen, niemand neemt plaats naast hem. De slaper blijft.
Wanneer ik stop met werken, is het 12.40u. De slaper slaapt nog steeds. Zou hij dromen? Zoja, waarvan of van wie? Ik vertel de chauffeur die het voertuig van me overneemt van de slaper. Dat hij rustig is, dat hij al uren op de tram zit te slapen, maar geen grens naar het hiernamaals zal oversteken. Ik rij nog een eindje mee. Na enkele haltes kijk ik uit automatisme naar de slaper. En... hij is niet meer... aanwezig.
Zou hij niet tevreden geweest zijn met de chauffeurswissel?
In alle drukte en koude-weer-ongemakken, is de bollekesman langs geweest. Leuk se... Bollekesman geeft me altijd een pakje rangbollekes. Niet dat ik daarop zit te wachten. Nooit koop ik plaksnoep... Dat vind ik echt heel ongezond. Dus ook geen rang of wat dan ook van bollen. Maar deze man is ooit begonnen met, toen hij opstapte me een hand te schudden en me die bollekes in m'n hand te duwen. Hij is een gepensionneerde die regelmatig het openbaar vervoer neemt. Ik ken hem niet bij naam. Maar wanneer hij op straat is, kijkt hij altijd naar de chauffeurs van voorbijrijdende trams of bussen. Wanneer er dan oogcontact is, wuif ik naar hem... Hij wuift dan enthousiast terug. Soms ziet hij me eerder dan ik hem, en dan doet hij even enthousiast om mijn aandacht te trekken. Als hij opstapt is hij steeds een vrolijke noot. Vandaag had ik serieuze problemen met m'n voertuig en net op dat ogenblik kwam hij me wat gezelschap houden. Leuk hoor. Hij vertelde me dat hij 72 jaar is. Ik schrok me een hoedje, want schatte hem zeker 10 jaar jonger. Hij is een mens die heel jong van hart is. Spreekt geen kwaad van een ander, en is altijd aangenaam. Van hem kreeg ik dus weer een pakje bollekes. Daar kom ik weer enkele maanden mee toe. Maar ssssssjjjjjjjjt... want ik mag het van hem niet verklappen...
't Is winter. En... er is zelfs een heuse winterprik, want de temperatuur komt niet boven het vriespunt. Goed zo!!! Eens lekker doorvriezen kan geen kwaad. Je kan je ernaar kleden. Allemaal goed en wel... Maar zo'n trammeke kan verdomd koud worden. Passagiers merken dat niet zo. Die komen uit de kou, het wachten, de tintelende vingertoppen en tenen, de rode neus en wangen. Ze zetten zich in het voertuig met verwarming en verzuchten meestal. Leuk hoor, om te horen... Telkens weer hoor je handengewrijf en de daarbij horende ontlading van zuchten en, oftewel geweeklaag over de kou buiten -dat zijn de pessimisten- of, de opkikker van de warmte binnen die zo welkom is -dat zijn dan... juist... de optimisten!
Wij chauffeurkes, hebben ook verwarming. Nu heb ik het eventjes niet over de lagevloertrammekes hé... Dàt... is modern spul! Ik rij daar niet mee. Nee hoor, ik heb het over de oudere trams, pcc's. Ofwel hebben die een chauffeursverwarming die heel heet oploopt, waarbij zelfs je zolen aan de pedalen drijgen te smelten en je voeten beginnen te branden. Of, ze hebben een meer geavanceerde verwarming die je kan instellen met een draaiknop in verschillende standen. Als die werkt, wel te verstaan... Bij de laatst vernoemde verwarming, heb je kou als het vriest. Zowiezo. Je sterft niet van de kou, en da's maar goed ook. Maar, je voeten worden ijsklompen en worden voos. Ellendig voelt dat aan hé... Want die voeten heb je wel degelijk nodig om je pedaaltjes te bedienen op een deftige manier. Daarbij komt dat die voordeur telkens open moet en je een koude zucht rond je oren geslingerd krijgt, want toevallig wel nét in de winter precies iedereen persé vooraan opstappen.
Er wordt nu onder collega's dus druk besproken; Hoe je warm te houden??? Het gaat van lange onderbroeken en ondertruien met rolkraag, tot sjaals over je benen leggen, of mannen die een kousenbroek dragen. Mij lachen ze soms (gemoedelijk hoor) uit vanwege m'n vingertoppenloze handschoenen, maar ik laat ze lachen... Ik lach terug met mijn warmere handen... ik moet ze niet warm blazen, zoals sommige collega's. Toch, denk ik soms aan mijn ouders, die vroeger nog wollen onderbroeken droegen. Over de hygiëne wil ik het hier niet hebben, wel over het warmte-aspect.
Ik overweeg... Zou ik es uiteindelijk beginnen breien ofzo???
Vrijdagnamiddag in de stadskern. 't Is echt de moeite... Maar druk maak ik me er niet meer om, dat haalt niks uit. De spits is een weerkerend fenomeen waar we vooralsnog niet direct zullen uitgeraken, dus zenuwen en toestanden overboord gegooid. Ik rij dus, met m'n gekoppeld voertuig en kom te laat aan het eindpunt op het Zuid. Kwaad kan dat echter niet, want we rijden allemaal te laat. Het leuke nieuws is, dat we rijden... Da's het belangrijkste!!! Ik vertrek dus meteen terug. Als ik van de Brederodestraat de Amerikalei opdraai, is alles oké, tot nogtoe. Daar wacht ik het groene licht af om het eerste kruispunt te kunnen passeren. En ja, ik krijg groen en start dus. Maar na 1 à 2 meter begint de tram een hels lawaai te maken en remt af. Toeters en bellen!!! De railrem valt, wat enorm veel lawaai geeft. Ik krijg op m'n dashboard zowat alle fouten weergegeven die maar mogelijk zijn. En... ik kan niet meer verder natuurlijk, dus laat ik 'em uitbollen. Enfin, dat is de bedoeling, maar zo'n dubbele tram is snel uitgebold als je nog maar aan 10km/u zit. Ik geraak dus verre van het kruispunt over. Integendeel, ik blokkeer het volledig. Effe tot 10 geteld, bij wijze van spreken en alles nagezien. Op alle mogelijk knopkes geduwd, maar het helpt natuurlijk niet. Het zou te mooi zijn geweest. Automobilisten die me valselijk betichten van het opzettelijk blokkeren van hun rijweg en hen dus belet hun vrijheid tegemoet te rijden, claxonneren of het een lieve lust is en laten vuisten en (ach, waarom ook niet) middenvingers de lucht infloepen.
Ik heb wel zin in een conversatie met de bewuste heren, maar besef toch dat de schoenmaker beter bij zijn leest kan blijven. Ik zoek dus ijverig verder naar een oplossing voor dit probleem. Het wil maar niet lukken, dus besluit ik om de dispatching op te roepen die me wijselijk de raad geeft m'n tram te proberen opzij te zetten!?!?!?... Ik denk even dat mijn baas verstrooid overtuigd is, dat ik op m'n fiets zit en lekke band heb... Gelukkig heeft m'n collega op de bus, die ik ook blokkeer, alle begrip en laat hij me met handgebaren verstaan dat hij -al lachend- met me meeleeft. Zulke collega's, daar geef je geld voor... Mensen met begrip zijn een kostbaar, dus een te koesteren iets. Raar maar waar geldt dit ook voor m'n passagiers die me uiteindelijk zelfs voorstellen om gewoon wat af te wachten en ondertussen wat moppen te vertellen... Tja, 't klinkt wel leuk, maar zover kan ik mezelf toch niet krijgen. De leuke moppen willen niet in m'n hoofd poppen en 'k zeg hen al lachend dat het niet mijn sterkste kant is, moppen te tappen in het midden van een groot kruispunt dat ik blokkeer en dus een hoop verkeersstroom niet kan stromen.
Met de hulp van een andere collega kan ik uiteindelijk aan 10 km/u verder tuffen, recht het spitsuur in...
Vandaag, eigenlijk niet echt vandaag, want dit deed zich een hele tijd geleden voor, maar ik had het opgeschreven om ooit eens in dit blogje te zetten.
Er stapt een kerel van vooraan de 30 op de tram. Het duurt niet lang of hij komt bij mij staan en zegt dat hij die eenzame vrouw maar wat gezelschap komt houden. Daarop grinnik ik, want da's wel een erg directe manier om iemand aan te spreken, maar daarom niet minder leuk. Hij begint me voorvalletjes van zijn dag te vertellen en kan toch niet direct verwerkt krijgen dat 'zwarten' hem hebbben gevraagd hun kerk mee binnen te komen en te bidden tot 'Jezus' die hem zal verlossen. Heel verbouwereerd zegt hij me: 'dat heb ik nu nog nooit meegemaakt, maar dat interesseert me helemaal niet, die hunne godsdienst!' Waarop ik weer grinnikend een beamend antwoord geef. Mijn beamen heeft niks te maken met de 'zwarten', maar met hun Jezus. Met alle respect, laat de mensen doen waarmee ze zich goed voelen, maar ik zou het ook niet willen opgedrongen krijgen. Alhoewel, terugblikkend in de geschiedenis... Hebben wij, blanken, nog niet zo heel lang geleden niet in Afrika de heidense zieltjes gaan redden van de hel...? Door dit onderwerp komen we ook - met enige omwegen weliswaar- op politiek terecht, wat natuurlijk ook voor het nodige gemijmer zorgt. Tja, tramchauffeur is een zwaar beroep... Tot de man plots bedenkt dat hij me stoort, want het mag niet, praten met de chauffeur. Voor de derde maal grinnik ik en vertel hem dat, als er controle is, de man informatie vroeg. Dus, geen probleem. Wanneer het druk is, laat ik direct voelen dat ik geen praatje kan maken. Trouwens... dat gaat dan gewoonweg niet, want wanneer mensen me dan aanspreken, hoor ik het dikwijls niet eens omdat ik geconcentreerd ben. Maar het hier en nu, voel ik zelf heel goed aan en bepaal ikzelf dus... Nou vindt hij me natuurlijk een toffe. Jaja, ik ben een aangename, toffe en ik mag nog gezien worden ook. Tja, nu wordt mijn gegrinnik meer lachen, het is 'em gelukt. Die weet het aan te leggen. Ik vertel hem, terwijl ik erg geconcentreerd verder rij over de Turnhoutsebaan, dat hij wel heel jong is om er zo'n werk te maken om iemand als mij te charmeren. Nu worden de complimentes naar m'n hoofd geslingerd in zijn reactie daarop. Hij begint me te paaien en schat me 10 jaar jonger dan ik ben, waarop ik weer antwoord dat hij volgende keer als hij meerijdt geen gratis ticket kan krijjgen. Lachen geblazen dus. Zo gaat het traject en het praten maar verder, tot hij aan de Rooseveltplaats moet afstappen...
En dan is het stil!
Ik rij van Hoboken naar St Pietersvliet. Het is nog vroeg, zo ongeveer 7.30u. In de Brederodestraat stapt een man op. Hij heeft een grote sporttas bij zich, stapt op, zegt niks, en hij neemt plaats. Oké... weg zijn we... Aangekomen aan St Pietersvliet, wacht ik enkele minuten m'n vertrektijd af. 'k Merk dat de man nog steeds op de tram zit. Raar vind ik dat wel, maar rariteiten raak je snel gewoon op het openbaar vervoer. Het gebeurt meermaals dat mensen enkele ritten meerijden. Ik zeg dus niks, laat hem zitten. Als hij iets wil vragen, zal hij z'n vraag toch wel komen stellen. Geen probleem dus. Ik vertrek terug richting Hoboken. Na een tijdje komt hij naar me en zegt: ' Station?' met een Engels accent... Ik antwoord in het Engels dat ik niet naar het station rij, maar dat hij kan blijven zitten. Ik zal hem verwittigen waar hij kan overstappen om daar te geraken. De man staart me met wijd open mond aan, hij wacht even en zegt dan: 'Station?' Ik vraag of hij Engels praat en hij zegt gebrekkig: 'Centrum...' of 'Centre...' ik weet het eigenlijk niet zo goed... hij zegt het zo gebrekkig... of ligt het aan mijn oren...? Toch probeer ik maar eens in 't Frans, maar krijg al helemaal geen reactie meer, buiten het feit dat ie met z'n armen zwaait en draait en keert. Tja... nu weet ik het niet goed meer, waar moet hij naartoe, het station, de Groenplaats, met 'centrum' bedoelt men wel eens verschillende dingen in het Antwerpse heb ik al meermaals gemerkt. Aangekomen aan de Wijngaardbrug, stop ik en leg hem uit met hand en tand dat hij hier tram 10 of 11 achter de hoek kan nemen naar centraal station... Pffffftttt... had ik maar naar studio Herman Teirlinck school gelopen... dan had mijn mimiek beslist wat duidelijker geweest. Ik probeer alleszins zo duidelijk mogelijk over te komen. Ik doe de deuren open... De man kijkt rond, vraagt alsmaar: 'Station?' en stapt niet af. Ik kan hier niet blijven staan natuurlijk, dus oké, niet afstappen is verder rijden. Aan de Groenplaats gekomen, leg ik hem nog eens zo duidelijk mogelijk uit dat dit het centrum is en dat ik verder rij naar Hoboken. De vreemde passagier blijft me aanstaren maar verzet geen voet. Stilaan begint het te woekeren in me... het FOERTgevoel, maar de zelfbeheersing wint en ik denk het, slik het in...
Terug in de Brederodestraat, waar hij eerder opstapte, zie ik in de verte tram 24 in de richting naar centraal station aankomen. Dus aan deze halte begin ik nog eens met volle moed en met alle mogelijke bewegingen uit te leggen en te gebaren dat hij die tram moet nemen om naar het station te geraken. Ik gebaar hem ook nog even dat hij naar de halte aan de overkant moet om op te stappen... Voor alle zekerheid... Hij stapt af. Raar, maar tegelijkertijd gaat er een gewicht van mijn gemoed en komt er een heerlijke opluchtiing voor in de plaats. Ach, of mijn reizigers ooit echt op hun bestemming geraken, zal ik nooit weten, maar ik stel mezelf toch gerust omdat ik weet dat het aan mij toch niet zal liggen als ze er niet geraken. Taal kan blijkbaar een heuse hinderpaal zijn...
Turnhoutsebaan Antwerpen. Ik kom aan het perron gereden. Ik zie ze. Twee lieve dutskes van kinderen, die gevaarlijk dicht aan de kant van het perron zijn aan 't spelen. Er staan nogal wat volwassenen, het is namelijk een groot perron. Terwijl ik de kinderen van, geschat 4 en 6 jaar, goed viseer, denk ik bij mezelf: Waar zijn die ouders, let toch op je kindjes... o u d e r s!!!!!!!
Veel mensen stappen af, nogal wat mensen stappen op. De twee kinderen, het oudste een meisje, de kleinste haar broertje, veronderstel ik, komen naar de voordeur gelopen en springen al spelend op de tram. Ze blijven bij mij staan en kijken me onderzoekend aan. Ik kijk hen aan, al even onderzoekend en groet hen vrolijk. En... wacht... en... wacht..., want ik verwacht een volwassene die hen begeleidt. Maar... iedereen heeft ondertussen plaats genomen en niemand haalt de kinderen bij zich. Tjiens, denk ik... raar... Dus, vraag ik hen waar mama of papa is. De jongen antwoordt: 'Ja... we hebben een mama!' Het meisje zegt: 'Mama is thuis.' ?????
Ik heb het er een beetje moeilijk mee en vraag voor alle duidelijkheid of er niemand bij hen is. Nee! juichen ze bijna, want ze voelen zich groot, zonder grote mensen. Dus ga ik verder: 'Mogen jullie dan op de tram van mama?' Natuurlijk zeggen ze niet nee, deze slag winnen ze. Ze mogen dus van mama en papa op de tram. 'Het is maar voor één halte,' voegt het kleine meisje nog toe. Ik bekijk haar nog eens goed en vraag voor alle zekerheid waar ze moeten zijn. Eén halte verder dus, is het antwoord. Nou, even gooi ik nog eens een blik in de tram, denkende aan wat er zoal kan gebeuren met kleintjes zonder begeleiding. Ik rij verder, want ben eigenlijk machteloos in deze situatie. Het liefst van al zou ik ze zelf naar huis brengen, maar dat is helaas onmogelijk. De volgende halte springen ze al zingend van het voertuig. Ik roep hen toe: 'Voorzichtig voor de auto's!' En weg zijn ze...
Hij stapt op. Hij zegt: 'Hallo, ik ben Nederlander' Hij praat Hoog-allochtoon-nederlands. Prachtig om te horen!!! en ik denk: tja... je zal ocharme maar Nederlander zijn in Antwerpen... een beetje sarcastisch maar ik vind mezelf soms echt wel grappig hoor... Binnenpretjes dus... Hij gaat na wat aarzelen verder: 'Mevrouw, kan je me zeggen waar de hoeren zijn? Ga ik juist, als ik met u mee rij? En waar moet ik dan zijn?' Ik was zo aan't genieten van m'n sarcastisch binnenpretje, dat z'n vraag om hoeren me een beetje was ontgaan... en vroeg dus: 'Waar wil je zijn?' Trouwens, die Nederlanders praten ook altijd zo erg snel hé... 'k moet dikwijls wennen aan hun gebrabbel en na een minuutje of twee kan ik er wel mee overweg. Maar ja, de vraag duurt geen twee lange minuten natuurlijk... Excuses genoeg dus voor mijn Hoe, Wat, Waar??? De arme Nederlander herhaalt al meer aarzelend zijn vraag. Yep... het dringt tot me door. Ik herhaal dus: 'De hoeren?' Hij knikt, opgelucht dat hij het niet nog eens een keertje moet herhalen. Ik vertel hem dat ie kan meerijden, de tweede halte afstappen en aan de lichten naar rechts. Wandelingetje van een vijftal minuutjes. Hij gaat zitten. Ik rij verder. 'k bedenk me tijdens het rijden, dat bij sommige mannen de nood toch erg hoog kan zijn, zodat ze de gène om het te moeten vragen aan een tramchauffeur opzij zetten om toch maar...
Eerste halte stapt iemand af, wat ik fijn vind, zo is het voor hem duidelijk dat hij die eerste halte is gepasseerd. Ik ga ervan uit dat zelfs Nederlanders tot 2 kunnen tellen. Toch kijk ik maar eens via de binnenspiegel naar hem. Hij zit onderuit gezakt. Z'n hoofd helemaal achterover... Hij licht gedomme te ronken. Geloof het of niet, maar ik voel me een klein beetje beledigd. Als vrouwelijke vertegenwoordiger van 's mans verzuchtingen in hoge nood, vind ik dat hij uit respect daarvoor wakker had moeten blijven. Ik kom aan de halte waar ie moest uitstappen. Ik roep: 'Meneer, u bent bij de hoeren!' De andere passagiers kijken heel raar naar mij... naar mij nogal... precies of ik daag uit zeker... Hij ligt daar te ronken en reageert niet. Ik laat hem... Dat ie maar droomt van wat ie wilde, maar ik ga hem niet wakker schudden hoor...
Terug een heel stuk verder, staat hij plots naast me. Ben ik er al? Vraagt hij me... ik vraag: 'Euhhhh... bij de hoeren?' Hij knikt. Ik zeg: 'Je sliep en werd niet wakker. Je moet terug want je bent ondertussen veel te ver.' Hij is boos... boos, moe, én hij heeft zin...
Hij stapt uit na mijn richtlijnen hoe er nog eens te geraken van daaruit, te hebben gekregen.
Zeg nu zelf... ik leg de mannen nogal in de watten hé...
Als ik het goed bekijk, kan een dagje vrij rustig maar tevens redelijk tumultueus verlopen. Het begin gaat zoals het hoort, probleemloos. De eindhalte tijdig halen is haast hopeloos op een zondagmorgen. Dus moeten de mensen een beetje geduld oefenen... Maar, geen nood, ik kom er heus wel aan hoor. Onderweg doet trammeke een beetje raar, rode lichten en toeters en bellen. Maar... weer geen nood, ik los dat wel effe op, ook al verlies ik er een ietsiepietsie tijd meer mee. Wat later stapt een man op die zeer slecht Nederlands spreekt, maar het stoort me natuurlijk niet, want, hij doet moeite om het te praten. Hij zwaait met 50 en een hoop accenten om me aan het verstand te brengen dat ie waarschijnlijk niets gepaster heeft. Het is nog geen 7.30u. Weer een klein probleempje, want ik kan daarop niet weergeven, wat ik hem ook zeg. De man vertelt een hele hoop... ik vang vooral de woorden 'bakker', 'auto kapot', '50' op. De rest lijkt me meer koeterwaals... De man die nogal gehavend is in z'n gezicht en niet bepaald vriendelijk is, doet me een beetje denken aan een vechtjas. Ik kan natuurlijk verkeerd zijn, maar ik maak simpelweg een sommetje van de dingen die ik ervaar en zie op het moment van 'aktie'. Ik hou me dus maar heel kalm en probeer hem aan het verstand te brengen dat het maximum toegelaten bedrag 10 is. Als ik op een groter bedrag kàn weergeven, doe ik dat wel, maar nu kan het gewoonweg niet. Weer krijg ik een potje accenten over me heen en deze keer het 50-briefje als soelaas in m'n schoot geworpen. Nou, da's erg vrijgevig, wil ik hem zeggen. Eigenlijk zou ik nu liefst heel uitbundig deze man willen bedanken voor de gulle fooi, maar als ik naar z'n ... gehavend gezicht dus, kijk, bedenk ik me. Ik heb zo het gevoel dat hij deze grap niet gaat smaken. Heel wijs én vooral vriendelijk, geef ik hem het briefje terug met de boodschap dat we op deze manier niet opschieten. Hij mag van mij gerust in de tram aan één van de reizigers vragen om te wisselen, zodat hij wel met gepast geld kan betalen. Maar... daar gaat hij niet op in, hij schudt 'nee'. Dan valt het woord: controleur... achtervolgd door weer een litanie waarvan enige vertaling me ontgaat. Ik zeg toch nog even klaar en duidelijk dat hij maar moet weten wat hij doet. Als er controle is, zal hij zich moeten verantwoorden, maar dat is natuurlijk niet mijn probleem. Hij snauwt me 'problem!' tot 3x toe en nog wat. Zucht... raampje toe... en rijden maar. Eén halte, één halte maar, rijdt hij mee, dan stapt hij uit. Die 200m had hij ook kunnen stappen, denk ik bij mezelf. Beseffende dat hij seffes een ander voertuig neemt en dezelfde grap uithaalt... Nog een fijne zondagmorgen voor jou, collega!
Een wissel die niet wil springen voor de tweede maal, is de reden dat ik dispatching verwittig zodat ie eventueel kan gerepareerd worden. Tevens meld ik dat ik ondertussen al wel erg te laat ben aan 't rijden. Dat wordt dus genoteerd... Ik meld dat omdat een ander voertuig is buitengereden en moet invoegen op het juiste moment. Trammeke 3 mag niet voor trammeke 2 enz. Verder gereden en wanneer ik weer aan de eindhalte kom, is trammeke 3 toch wel voor 2 zeker... Weer oproepen dus, want dat moet worden gemeld. Ik mag een verkorte rit maken en gelukkig kan ik daardoor eventjes de tijd nemen om er een sanitaire stop van te maken, wat regelmatig door menig chauffeur opzij wordt gezet wegens geen tijd. Oeffffff... opluchting alom binnenin mij.
De toeters en bellen blijven regelmatig ophef maken, maar telkens krijg ik het opgelost. Ook is er nog een andere wissel die het niet doet, dus die ook nog effe gaan verleggen. Het verloopt moeizaam... Gelukkig moeten de mensen vandaag niet gaan werken. Als ze wat later in de winkel of de markt zijn, maakt dat niet uit... Dat merk ik goed! Toch besluit ik om toch maar te melden dat ik een toeters en bellentram heb. Ik vrees dat er met de pantograaf wat mis is en wil voorkomen dat die er af valt, wat geen rariteit is, hoewel ik het zelf nog nooit heb meegemaakt. Houden zo!!! De tram moet dus ingewisseld worden met een voertuig dat men vanuit de loods brengt. Dàt gebeurt dan tijdens mijn laatste rit in't midden van de stad... Rooseveltplaats... Ook al is het zondag, wees maar zeker, er staat al snel een rijtje trams en bussen aan te schuiven.
Ondertussen willen een zestal ticketcontroleurs -dat wil zeggen, grote controle- de tram op. Maar door een voorval, net gebeurd, waarvoor een controleur hen roept twee meter verder de stoep op, moeten ze dus weer van het voertuig. Het duurt effe voor de meute ticketcontroleurs is afgestapt met veel lachen en lawaai, maar best amusant. Ondertussen heb ik al 4 keertjes groen licht gehad en springt het terug op rood. Die rij wachtende voertuigen achter mij wordt flink. Maar... niemand in de tram waagt het te klagen. Eindelijk... kan ik verder. En ik roep de mensen toe... hou jullie vast want we zijn de piste in... Vrolijk rij ik naar het einde van mijn dienst.
De eerste dag na een vakantieperiode. Het is koud, om op de tram te zitten, heel koud. Er is natuurlijk wel verwarming, maar zo'n voertuig is een trekgat, synoniem voor tochtopening... Goed aangekleed dus, want geteisterd door een verkoudheid, kan ik er maar beter zorg voor dragen niet ziek te worden. 'k Heb zelfs m'n zwaar botinnen aan, want koude voeten, staat dan weer synoniem voor 'slecht humeur' en daar schiet ook niemand mee op. Komt het door die botinnen? Of door die vakantiedagen? Ik heb het echte tramgevoel, het pedaalgevoel niet tijdens m'n eerste rit. Da's normaal, denk ik eerst, maar het duurt langer dan normaal. Enfin, toch maar blijven bollen natuurlijk, maar toch al wat voorzichtiger. Trouwens, ik begin tijdens het spitsuur, dat zegt genoeg.
Ik kom aan de eindhalte en eventjes verder moet ik nogal scherp naar rechts draaien. Dat is hartje stad en nu met de kerstmarkt is het daar druk. Voetgangers nemen de stad over en met het motto 'samen sterk' nemen ze bezit van rijweg en al wat plat is om maar in grote getale over te kunnen stappen, op zoek naar wat lekkers of wat moois. Ik zie bij het naderen van die bocht een auto redelijk slecht en volkomen in fout geparkeerd staan. Dàt... is normaal. Snel bereken ik of ik mijn bocht wel of niet kan nemen zonder brokstukken. Redelijk gerust richt ik m'n ogen al snel verder op de gevaarlijke voetgangers die niet beseffen dat een tramvoertuig helemaal niet gauw tot stilstand kan komen. Alhoewel zij midden op de tramsporen wandelen, net achter een bocht... Gevaarlijke dommerikken!!! Ik bevind me in de bocht en gong nog omdat 'men' me niet gezien heeft!?!?!? Ik hoor een luide knal... Binnensmonds vloekend stop ik, midden in die bocht dus... 'k Doe de voordeur open en kijk even of ik die auto dan toch geraakt heb. Een voetganger roept me toe, hij komt van de andere kant aangewandeld. Ge hebt 'm geraakt hoor! Jaaaa... ik heb de koffer zien toevallen, ge hebt hem dus geraakt!!! Doeme doeme doeme toch hé... Ik ga kijken en ja, de koffer is wel toe, maar waar is de schade? En... tjiens, maar als ik die wagen geraakt heb, moet ik die wel hard geraakt hebben... en ik heb niks gevoeld? De wagen staat namelijk een 10 à 15 cm van de tram verwijderd. Jamaar, zegt die lekkere... die kofferdeur zal verder uitsteken hé... Maar aan die kofferdeur is niks te merken, ook niet aan de tram. Ondertussen komen twee agenten die ook de luide knal hoorden en ook veronderstelden dat ik hem had geraakt ter hulp. Zij onderzoeken het boeltje mee, terwijl ik afreageer: da's nu es altijd hetzelfde hé... opletten geblazen voor mensen die als ge zelfs stilstaat onder uwen tram zouden lopen, en terwijl moeten wij ogen op ons gat hebben voor die automobilisten die denken overal te mogen parkeren. Den baas geeft 'ons' alleen maar naar ons voeten... geen compassie, we moeten het allemaal maar zien en voorkomen... ik krijg het ervan op m'n seskes hé...!!! De agenten hun stille blik, zegt me genoeg... R u s t i g a d e m e n d u s...
Zij stellen vast: ik heb die auto absoluut niet geraakt. Die koffer is toegevallen, dat was dus die knal. De bestuurder komt er net aan op dat moment en mag met hen mee, wat meer uitleg geven, terwijl ze een boekje boven halen...
Er is dikwijls een groot verschil van passagiers, naargelang de tramlijn ('t zal met bussen ook wel zo zijn) die je neemt, of in mijn geval rijdt...
De lijnen waar veel werkvolk, of mensen die misschien iets minder hoog op de sociale ladder staan, nemen, daar rij ik wel graag mee. Ik noem dat kermistrammekes. Vanwege het vele lawaai, oftewel aangenaam, soms ook wat minder... Enfin, als het aangenaam is, stoort het me zeker niet. De tram is redelijk volzet, maar er kan nog wel iemand bij. Aan de halte staat een koppel te wachten, zowel 'vol' in afmetingen als in de mond. Ik kan Aantwaarps, geen probleem, maar niet zoals deze mensen... Zo plat als wat roepen ze mekaar toe, nog op het perron alvorens op te stappen. In eerste instantie vrees ik, dat ze ruzie met mekaar hebben. Ze stappen vooraan op en er is oogcontact, dus groet ik hen, net zoals een ander. Ik krijg nen alloo, vriendelijk terug. Maar de één verwijt de ander dat ie wat sneller moet opstappen en niet in die deuropening moet blijven staan. Een lijfgeurtje vleugt me strelend langs de neus. Wat er trouwens ook wel voor zorgt, dat ze snel genoeg meer ruimte hebben. Na een tijdje, is het duidelijk dat dit koppel een normale conversatie heeft. Maar... ze hebben blijkbaar de aandacht getrokken van nogal wat tramreizigers. Het wordt redelijk stil op het voertuig. Maar zij tweetjes merken het niet. Het leuke is, dat ik de conversatie nu wel heel goed kan volgen. Het gaat dus echt met vloeken en scheldnamen naar mekaar zwieren of het hun liefste deugd is. Hij is zijn bril vergeten... ergens... en beklaagt zich, dat ie niets ziet. Zij antwoordt dat 'em mor nie zoe achterlek' had moeten zijn en 'as g'oep oe bakkes gaa, dan moete da mor wete'... maar, dat ze daarvoor niet terug gaan.... Wat denkt hij wel zeg...! Hij mompelt mokkend wat. De mensen hebben zoveel respect voor dit paar dat ze al snel een zitplaats mogen bemachtigen, halverwege het voertuig. Wat me niet weerhoud nog steeds goed te verstaan wat de conversatie biedt. Af en toe zie ik mensen via m'n binnenspiegel oogcontact zoeken met me, met vragende ogen, maar ik knipoog hen toe. Ze converseren over dingen die ze onderweg zien, vitrinnekes, iemand met ne lelijke frak, of nen otto die gevaarlijk doet... Plat, luid, én tja... ook lachwekkend. Iedereen luistert zowat mee. Als ze eindelijk uitstappen, is het nog eventjes stil... Men bekomt, zoals dat heet... En weer eventjes later, hoor ik terug het ouwe getrouwe geroezemoes, terwijl ik goed gemutst verder rij.
'k Ga echt niet beweren dat ik van zatlappen -is dronkaards een mooier woord?- hou, maar sommigen kunnen toch leuk uit de hoek komen. Zoals de volgende situatie. Hij, een ruige bink met de nodige tattoo's, piercings en wreed onverzorgd heel lang haar. Onder andere omstandigheden denk ik dat hij wel eens een knappe bink zou kunnen zijn. Hij stapt dus op en vraagt me aarzelend, heel aarzelend en zoekend naar z'n woorden, doordrongen van een vreselijke bierwalm of ik euhhh, daarre... wil stoppen. Verdorie, hoe heet het nu ook weer? Ik stel vragen, want hij komt er echt niet uit. Na een tijdje blijkt hij niet meer te weten waar hij woont. Ik moet een beetje lachen, niet minachtend bedoeld, maar de manier waarop dit gesprek gaat, is lachwekkend... sorry hoor... Hij vertelt me plots boedserieus dat dàt niet om te lachen is. Ikke dus, probeer me te herstellen want met bierconsumenten weet je maar nooit. Uiteindelijk geeft hij z'n identiteitskaart, maar tewijl ik aan't rijden ben, moet ik daar z'n adres van aflezen en ik zie het dus niet staan. Ook niet achteraan... Rare boel, bedenk ik me... Wel zit er een papiertje aan vastgeniet, nee, niet genoten. Een papiertje met het adres van de politie in de Haantjeslei. Dus vraag ik hem of hij daar in de straat of omgeving woont. Verontwaardigd antwoordt hij me 'natuurlijk niet'. En zonder verpinken zegt hij me z'n adres... Ahaaa... nu weet ik tenminste meer... en hij blijkbaar ook. Maar ik kan hem niet helpen omdat ik in een totaal andere richting rij. Dus, geef ik hem de raad om de volgende halte af te stappen en daar te blijven wachten op tram 24 of 12. Hij weer verontwaardigd omdat ik hem niet naar huis breng... Want hij heeft toch betaald? Hemel en aarde verzet ik om hem aan z'n gegist verstand te brengen dat hij als hij op mijn trammeke blijft, niet thuis kan geraken. De lijn waarop ik rij, komt daar immers niet, hij kan eventueel mee tot de eindhalte om dan terug te draaien, en dan nog zou hij moeten overstappen... Plots heeft ie een 'klik' en vind hij het heel lief dat ik hem dat allemaal zeg en heet ik 'behulpzaam'. Wel moet ik hem nog tot driemaal herhalen welke tram hij nu moet nemen en waar...
Dan krijg ik groen, dus rij ik verder... Ik hoop dat hij goed is thuis geraakt, die lieve, stoere, stinkende, zatte man...
Een memorabele datum: vrijdag 18 juni 2004! Dit wil zeggen dat Antwerpen normaal gezien gisteren de op- en afritten van de ring rond Antwerpen zou afgesloten hebben. Wegens de voorziene werken. Doch, dit is vooralsnog niet door gegaan door een tegenslag eerder deze week met de kabels die voor het regelen van de verkeerslichten en de nodige seinen doorgeven aan de verkeerstoren, dienen. Zij werden namelijk doorgeknipt, werd vermeld op het nieuws. Tja, dat wil dus zeggen dat er nu nog geen verkeerschaos zou mogen zijn, toch niet vanwege het afsnijden van de toegangswegen naar de ring. Het tegendeel was echter waar vandaag. Chaos alom... Mensen die niet tijdig op het werk geraakten. Gewoon omdat het té druk was en we niet konden verder rijden. Eens het ochtendprobleempje was opgelost, hadden we 's middags ook weer terug van Jan... Nadat een jonge kerel tegen een voorbijrijdende ambulance -die een tram voorstak aan de halte Gemeentestraat- was gelopen, die jongen werd door die ambulance tegen de stilstaande tram gecatapulteerd en moest ter plaatse gereanimeerd worden. Natuurlijk hadden we daardoor nog meer oponthoud en het tramvervoer was gewoon een ramp. Toch heb ik weinig klagende mensen gehad op mijn voertuig. Misschien omdat ze wel merkten hoe druk het was, misschien omdat men zich al wel een beetje heeft voorbereid op de komende chaos die ons in Antwerpen te wachten staat... Alleszins kan ik zeggen dat ikzelf reed met 40 minuten vertraging en vrij kort bij mijn voorganger reed. Dus die had waarschijnlijk bijna een uur vertraging. Verkorte ritten waren uit den boze. Maar petje af voor de controleurs, want ze hebben er wel voor gezorgd dat ik geen overuren heb moeten maken. Ze hebbem me verkorte ritten laten maken tot ik "mooi" op tijd kon stoppen. Dankjewel, bazen, controleurs!!! Na een dagje hartvreterij was dit nog een einde in majeur. Ik was bekaf!
Heel warm weer en een dagje rijden op lijn 10. Een lijntje dat ik graag doe trouwens. Ik was prima op tijd om te starten, ik kon nog een babbeltje slaan met m'n voormaat. Heerlijk op zo'n gemoedelijke manier een werkdagje te starten. Toen het eenmaal tijd was om te vertrekken, deed ik dat rustig genietend. Ik was helemaal nog niet ver gevorderd, toen ik mijn voormaat in zicht kreeg. Wat bleek, het trammeke voor hem had serieuze problemen. Hij geraakte noch voor- noch achteruit. Oké, wachten geblazen dan maar, tot een controleur zou komen helpen. 't Was zo'n mooi weer! De aangekomen (niet in gewicht) controleurs probeerden te helpen. Uiteindelijk heeft mijn voormaat die kapotte tram dan moeten opduwen tot aan de Stenen brug. Dat gaat natuurlijk langzaam, dus biebieke daar heel rustig achter gegleden. Uiteraard was ik daardoor veel te laat, dus mocht ik een verkorte rit maken naar Centraal Station. Geen probleem, de mensen geïnformeerd en de nodige 'wispelturige' wissels gelegd. Goed gezweet, want het was heel mooi weer! Aan het eindpunt in Deurne gekomen was ik wreed content, want ik was net op tijd... goed dus.
Terug vertrokken zonder problemen en met vriendelijke mensen aan de Melkmarkt aangekomen, dus welgezind weergekeerd naar Deurne. Trammeke 24 reed voor mij tot aan de afslag Stenen brug, daar stond ie stil. Ikke maar goed afstand gehouden en blijven wachten. Ik zag hem achteruit manoeuvreren en kreeg dan door dat hij wel achter- maar niet vooruit kon rijden. Raar kwieten hoor, die trammekes... Maar ja, 't was toch zo'n mooi weer! Tja, mijn tram liep leeg, waarmee ik wil zeggen dat de mensen afstapten. Enkelen onder hen waren toch behoorlijk ontevreden, dus heb ik hen wijselijk naar ons hoofdkantoor verwezen. De controleurs kwamen ter plekke en constateerden na verloop van tijd, dat ook dit voertuig niet meer vooruit te krijgen was. Dus mocht deze keer ik die tram opduwen. We bevonden ons natuurlijk net bij de Stenen brug dus heeft dit niet zo lang geduurd, maar er stond toch al een deftig rijtje trams en bussen aan te schuiven. Voor ik terug 'in exploitaite' was, want ik moest een heel stuk achteruit manoeuvreren met behulp van de controleur, was ik natuurlijk veel te laat. Dus, mocht ik weer een verkorte rit maken naar Centraal Station. De mensen uitleggen dat ze aan de Ommeganckstraat moesten uitstappen. De ontevredenen tevreden proberen te stellen of op z'n minst de kerk in 't midden proberen te houden. Weer wissels leggen, daar die -net als de trams- blijkbaar ook wisten van de warmte, want het was toch zo'n mooi weer.
Verder heb ik de dag normaal rijdend mogen doorbrengen. Ik had later nog een pauze van 3 kwartier en daar heb ik echt van genoten. Een collega zat in de zon en ik ben er heel tevreden -in de zon- bij gaan staan keuvelen. Want, het was toch zo'n mooi weer!
Ik reed op lijn 12. 'k Had deze keer zelf de eer aan deze annekdote, wat eigenlijk niet om over te bluffen is, maar ze mag wel tellen...
Ik had enkele dagen tevoren gereden op lijn 24, deze lijn loopt deels over lijn 12. Geen enkel probleem, alleen moet men met de wissels goed opletten dat die juist liggen naargelang de lijn die je rijdt. Ik had waarschijnlijk een kink in mijn hersenpan, want op gegeven crusiaal moment meende ik op lijn 24 te rijden, wat dus niet zo was. Je kan niet echt stellen dat ik verward of verstrooid was, want ik was zeker van mijn zaak. Ik kwam aan de halte Centraal Station en daar moet lijn 12 naar rechts draaien, terwijl 24 rechtdoor gaat. De wissel sprong goed, naar rechts dus. Maar ik dacht; tjiens, die wissel springt, al goed dat ik het merk. Ik stapte uit om die verdomde wissel terug te leggen, goed voor 24 dus. Niks ergs gebeurd, 'k had het immers tijdig opgemerkt. Ik kreeg groen en reed rechtdoor. Nota bene, mijn voertuig was zo goed als volzet wat de zitplaatsen betreft. Toen ik haast aan de volgende halte ter hoogte van de Ommeganckstraat was, kreeg ik een déclick... Ik riep gewoon tegen mezelf: Doeme... ik ben verkeerd!!! Waarna ik achter me een vrouw hoorde murmelen; ahhh... ik dacht al...
Verder niemand die iets zei, van al die mensen op het voertuig. Daar kan ik nog steeds niet bij. Langs de andere kant bekeken, hebben die mensen waarschijnlijk gedacht dat ik via een andere weg om één of andere gegronde reden naar het sportpaleis zou rijden. Het eerste dat ik deed was halt houden aan deze halte. Heel duidelijk mijn verontschuldigingen aanbiedend zei ik dat ik een grove fout had gemaakt. Ook lichtte ik de mensen in die dringend naar het sportpaleis, of die richting uit wilden, hoe ze daar best konden geraken. Daarna riep ik de dispatching op met dezelfde uitleg. Een beetje verontwaardigd vroeg deze brave man of ik geen hommeles had op het voertuig, na zo'n fout. Maar nee, dat heb ik helemaal niet gehad. Ik vertelde hem wel, dat ik de klanten eerst en vooral had ingelicht en me verontschuldigd. Ik moest gaan keren aan de Stenen brug. Dus liet ik de mensen overstappen aan de Kerkstraat zodat ze daar met bus23 sneller naar Deurne zouden kunnen. Verder heb ik nog een zeer aangenaam gesprek gehad met de dispatcher, die dat blijkbaar ook redelijk amusant vond en me bleef onderhouden op een ludieke manier. Hij zei me onder andere ook dat ik hiervoor een berisping zou krijgen, dat komt dan in ons dossier van stouterik. En ik kon hem dan weer geen ongelijk geven natuurlijk. Het gesprek duurde lang en was zeer aangenaam ook al ging het over iets onaangenaams.
Uiteindelijk heb ik geen terechtwijzing gehad, maar ik ben wel zo slim geweest om zelf eerst een geschreven verslag met m'n verontschuldigingen naar den bureau te sturen...
's Avonds had hij dienst. Mijn jonge collega, nog maar net in dienst. Hij moest met z'n trammeke lijn 12 langs wat men toch wel tot hiertoe een achterbuurt kan noemen. Ook al doen nogal wat mensen er veel aan om de situatie in sommige wijken te verbeteren, sommige buurten stralen 's avonds het sein 'gevaar' uit. Hij naderde een halte en hoorde een luide knal. Hij stopte omdat hij dacht dat er iets ernstigs aan de hand was met z'n voertuig. Hij had er geen idee van wat er kon gebeurd zijn. Met de tram was alles best in orde, er mankeerde niks aan. Op zeker moment keek hij op en zag een man in mekaar zakken tegen een gevel, niet ver van hem verwijderd. Aan de gevel was veel bloed zichtbaar, daar waar die man had gestaan. Na een verdwaasd moment, realiseerde mijn collega zich dat deze man was neergeschoten. Dat hij daar haast getuige van was geweest. Hij heeft het nodige ondernomen, alarm geslagen via dispatching dus. In zo'n situatie moeten wij ter plaatse blijven tot de hulp en ordediensten aanwezig zijn. Dat gold dus ook voor hem. Je maakt het niet zomaar mee, het doet dus wel wat me je. Maar toen de verklaringen waren afgenomen, mocht deze jonge collega zijn dienst verder zetten. Ook hij heeft mogen ervaren wat het is dat 'knoppeke' op nul te moeten zetten en verantwoord verder te rijden.
Ikzelf was hier niet de chauffeur, maar eingelijk doet dit niet veel terzake. Er was nogal wat volk op de tram aanwezig, wat niet weinig voorkomt tegenwoordig. Een vrouw stapte achteraan op, in gezelscdhap van 2... pitbull terriërs. In principe mogen mensen met een hond wel op de tram, maar dan in de eerste plaats wanneer het niet druk is en natuurlijk wordt er ook verwacht, dat deze dieren kort bij hun baasje blijven (aan de leiband dus)
De vrouw in kwestie kwam in aanvaring met andere passagiers, wat ik me zeer goed kan inbeelden in zo'n situatie. Het verbaal gemeen is opgelopen en de dame vond het dan maar nodig om één van haar lieve beestjes op haar confrater af te sturen. Deze persoon werd toch wel toegetakeld op een zodanige manier, dat die verzorging nodig had. Politie erbij en ambulance erbij. Veel oponthoud en zeurende mensen ... en de chauffeur mocht nadien terug de 'knop' op nul zetten en verder rijden.
Lekker aan't rijden... Alles verloopt goed... Veel volk op de weg en in de tram, maar alles gaat zoals het hoort. Een duitstalige man vraagt me waar hij bus 23 kan nemen. We bevinden ons op dat moment aan de Stenen brug en we rijden richting Antwerpen. Ik vertrouw de man toe dat ik hem zal verwittigen ter hoogte van de Kerkstraat, waar ie kan overstappen op deze buslijn. Hij zet zich min of meer achter mijn chauffeurspost, zie ik. Goed zo, dan hoef ik hem seffes niet te zoeken, wanneer ik mijn belofte wil waarmaken. Het wordt drukker... en drukker... Er stapt echt veel volk op. Tot tweemaal toe moet ik de mensen aanzetten om door te schuiven, daar ik anders mensen moet laten staan aan de halte. Het loopt lekker, want iedereen schuift gewillig verder door in het voertuig. Tot ik merk dat mijn duitstalige vriend ook mee is doorgeschoven. Ik zie hem niet meer, maar ga ervan uit dat hij tussen de vele anderen, meer achteraan mijn trammeke staat.
Bij het naderen van de Kerkstraat is het dus maar beter om met de intercom te verwittigen dat hij hier kan overstappen op buslijn 23. Rustig zeg ik door dat telefoontje dat hij hier kan afstappen enz... enz... Het gevolg... Iedereen onderbreekt min of meer z'n conversatie, het wordt stiller in het voertuig en men hoort het woord overstappen... De helft van de passagiers stapt af. Ik kan m'n ogen haast niet geloven. Ik wil natuurlijk ook wel zeggen dat er niks mis is, maar die uitleg kan ik toch niet helemaal gaan doen door die intercom.
Het is zo raar, dat mensen met een kettingreactie kunnen reageren. Terwijl ik me zit af te vragen of ik dat nu zo slecht verwoord had, is er dan toch eindelijk één iemand die me komt vragen wat er scheelt. Nog steeds zijn mensen uit het voertuig aan't stappen, niet beseffende dat dit maar een boodschap voor één individue was. Ik leg op z'n minst uit dat ze gerust terug kunnen opstappen, want dat ik gewoonweg iemand verwittigde waar hij z'n bus kon nemen.
Wanneer ik alles nog eens gereconstrueerd heb in m'n hoofd, ben ik toch wel zeker dat ik duidelijk heb gezegd, dat je hier kàn afstappen als je de buslijn 23 wil nemen.
Uiteindelijk moet ik er wel om lachen, ook al is mijn tram onnodig zo goed als leeggelopen... Ach, 't is zaterdag, de mensen hebben toch wat meer tijd.
Dagelijks een goei portie gezonde nieuwsmeldingen is nodig om op de hoogte te blijven van het reilen en zeilen van zowel je directe omgeving als het wereldgebeuren. We nemen het meestal als vanzelfsprekend aan, dat wat op een serieuze manier in het nieuws wordt gezegd en geschreven, ook wel correct is. Roddelpers is dan weer wat anders, daar worden uitspraken verdraaid en artikels bijgespekt om de verkoop van het blad te vrijwaren van dieptepunten, of de concurrentie voor te zijn. Verkoopscijfers moeten worden gehaald! Who cares about the rest!?
Gisteren gebeurde er een tragisch accident waarbij een bejaarde vrouw in verwarde toestand onder een tram is gelopen. De chauffeur kon onmogelijk tijdig tot stilstand komen. Als men de chauffeur in de pers op deze manier al gratie verleent, wil dat al heel wat zeggen. Meestal wordt tram- of buschauffeur in de pers met de vinger gewezen. Ook al is dat maar al te dikwijls veel te voorbarig. Soms nemen persjournalisten het veroordelingsheft in eigen handen. Nou ja, iedereen weet het wel, als je kijkt hoe pers in sommige kranten onze politici manipuleert en, dus nog meer, de bevolking.
Om terug te komen op het ongeval van gisteren...
Rond de middag hoorde ik op het VRT-nieuws vertellen over dit jammerlijk, vreselijk ongeval. Men vertelde erbij dat de vrouw naar het ziekenhuis was vervoerd en een tijdje later bleek bezweken aan haar verwondingen. Erg, zeer erg dus. Familieleden van de vrouw alsook de chauffeur... ik zou niet graag in hun schoenen staan. Ze is dood.
's Avonds keek ik naar het nieuws op ATV (voor de niet -ingewijden, de Antwerpse tv-zender) Waar men vertelde dat de vrouw naar het ziekenhuis werd vervoerd. Dat haar verwondingen niet té ernstig bleken, maar, dat ze nadien in een kritieke toestand is veranderd. Men zei duidelijk dat de vrouw in kritieke toestand in het hospitaal ligt.
Ik stel me voor, dat ik als chauffeur zeker en vast het nieuws zou willen volgen, want, ik zou echt wel willen weten of die vrouw het er levend van af brengt alsook hoe ze verder door het leven zal gaan. Als je dan 's middags hoort dat ze dood is, is dat een keiharde slag om te verwerken. Maar als dan 's avonds blijkt dat ze toch nog leeft, niettegenstaand men niet kan verzekeren dat ze er door zal komen... Vraag ik me toch af, wat dàt met me zou doen? Ik zou waarschijnlijk met de daver op het lijf hopen voor haar. Niet kunnen slapen, zeker en vast niet, en heel erg hopen.
Ik ben de chauffeur niet. Ik kan het vanuit een andere hoek bekijken. Ik vraag me af, hoe die zich moet voelen als morgen deze vrouw weer dood blijkt te zijn...
De pers deed haar verrijzen, ik hoop maar dat ze met het volgende nieuws, nog meer aan de beterhand zal zijn!
Zij reed mee in de late avonduurtjes. De laatste tram van die bepaalde lijn, die binnen reed. Toen ze opstapte, kocht ze een biljet. Ik dacht bij mezelf, toen ik haar eventjes aankeek, bij het overhandigen van het biljet, dat zij het eerste meisje was dat ik mooi vond met haar piercing...
Ze ging zitten en reed mee tot bijna aan de loods. Ze was stil, vriendelijk, beleefd. Niks op aan te merken.
Ik reed binnen, mijn late shift zat er op...
Enkele dagen later contacteerde de politie me. Ik moest iemand identificeren aan de hand van een foto. Verder kreeg ik geen informatie. De brave wetshandhavers waren bereid het me zo makkelijk mogelijk te maken. Ze gingen naar m'n werk komen, de loods in Hoboken, waar ik hen zou opwachten. En dat gebeurde ook op het afgesproken moment.
Ze lieten me een foto zien van het meisje van die bewuste avond, alleen op stap. Vreemd, maar ik herkende haar door die piercing. Dat zei ik hen. Waarop ze reageerden, dat die inderdaad zeer specifiek was bij haar. Ik antwoordde een reeks vragen. De mannen waren ook zeer beleefd en niet te autoriteir... Daarom ook vroeg ik hen wat haar was overkomen, omdat ze er op één van de foto's waar ik haar voluit op zag, gehavend uit zag. De heren vertelden me dat ze na het afstappen, wat verderop was aangerand... Verkrachting met geweld...
Het is een hele tijd geleden... Nu schrijf ik het pas in m'n blog... Maar nog steeds doet het raar. Ik voelde me op dat moment deels verantwoordelijk. Alhoewel, dat larie is... Maar toch... het bleef hangen...
Nu, veel later, denk ik er soms aan terug. Ik heb haar nooit meer ontmoet of zelfs van verre gezien, maar hoop ten stelligste dat ze de kerel hebben kunnen vatten en dat zij het verwerkt heeft.
Eventjes na de middag, moet ik buiten rijden met een gekoppeld stel. Bij het nazicht in de loods, stel ik vast dat het voertuig een heuse poetsbeurt heeft ondergaan. De boel ligt er ferm nat bij... Maar 't zal wel drogen zeker.
De chauffeurspost is nog natter weliswaar... Ik merk dat de kast met zekeringen ook nat is. Terwijl ik plaats neem op een... je raadt het... natte chauffeurszetel -bweikes, hoe onaangenaam- denk ik bij mezelf dat men hier er met de spuit is tegenaan gegaan waarschijnlijk. Ook overweeg ik, met de weinige technische kennis die ik heb, dat het toch niet jedàt moet zijn, een voertuig te moeten besturen waarvan de zekeringkast nat is...
Maar, wie ben ik? De boel lijkt het te doen, dus, starten maar die boel... Want ik heb nog net één minuut voor ik mooi op tijd kan vertrekken. Straks zijn de scholen uit, mensen willen huiswaarts keren van hun werkdag en ik mag hen niet laten wachten.
Ik kom aan 't Zuid en er begint een foutmelding te pinken. Ik onderzoek de boel, maar kan nog rijden. Dus rij ik verder, terwijl ik probeer na te gaan wat er scheelt. Er rijden nog twee trams achter me en ik wil het verkeer in de Brederodestraat niet ophouden. Aan elke halte, aan elk licht, probeer ik wat uit in de mate van het mogelijke... Ik voel aan dat het niet pluis is, maar vind niks en de tram blijft het gewoon doen...
Aangekomen op de Amerikalei, waar er nog volop werken aan de gang zijn, hoor ik een enorme knal. Ik zie dat er vrachtwagens aan de werken staan en denk dat ze wel erg luidruchtig lossen en laden... Tot een passagier me toeroept dat het gekoppelde stel vol rook zit... Ik kijk via m'n binnenspiegel en ja hoor... vol blauwe rook... Ik zet direct alle deuren open en zie nog een vrouw naar buiten lopen. Ook de mensen van m'n eerste voertuig verlaten de tram ongerust. Het water in de zekeringenkast heeft z'n werk goed gedaan dus... Daar staan we dus met z'n allen. Onderaan de tram is een dikke plaat met schroeven van vijf centimeter doorsnee gewoon kapot gesprongen. De plaat hangt nog half aan de onderkant van het voertuig.
Controleurs zijn op dat gebied onze engelen in nood... Met twee krijgen ze die plaat wel degelijk los. Onder begeleiding van de controlewagens met zwaailichten, rij ik aan 10km/u verder tot aan de Stenen Brug. Daar kan het voertuig opzij gezet worden.
De 'engelen in nood' brengen me terug naar de loods in Hoboken om met een droog voertuig dàt te doen wat huiswaartskerenden van me verwachten...
Een kamjon komende van rechs heeft natuurlek geen voorang op een spoorvoertuig. Maar tzat er wel bijna tegen. Nét een groot aksident ontweken of een fitser denkt het heft in handen te nemen en net voor het spoorvoertuig naar rechs af te zwaajen... Gelukeg werken de remmen van da spoorvoertuig goed en tussen ons gezecht en gezwegen, mag da chofeurke tellen in de goeje zin van twoord. Een uurtje tevoren is langszij de baan een fitser onder een awtoo belant en da zach er absoluut ni goed uit. Polis en ambulans ware de boel aan t organiseren om die fitser zo snel mogelek uit da verkeer en in et ospitael te krijge. Oopelek loopt et voor em goed af.
Na de vele dwarsliggers op de weg, dagt et chofeurke dat iedereen een wetstrijt ad aangegaan om zo roekeloos mogentlek te rijen vandaach. Maar op zeeker moment is er een pasagier naar voren geckome om chofeurke een goed gevoel te geven. Een hoop komplimentsches, die chofeurke ni oo serejeus neemt én een fooi. "Maar das ni nodeg meneer, ik eb een loon" "Nix van, nemt da maar aan, want da doe mij een pleizier" Okee dan maar ee... als get dan tog laat ligge, steek ik et wech en drink strax een koffeke... Eel voorzigtich rijt chofeurke verder om maer geen aksidenten te emme, want de voetgangers doen mee aan die gevaerleke wetstrijt...
Ijndelek tuis... Moe want et was een lange dach, sgrijft chofeurke in zn dagboek dat em blij is dat die dach voorbij is.
De spellingsfouten... die zien we voor een keertje over het hoofd.
Lang Leve De Drank!!! Heffen Dat Glas!!! Proost Koning Alcohol!!!
Doorzakken... het zou leuk zijn, naar het schijnt. Zelf ben ik een haast-geheel-onthouder, maar ik gun ieder zijn pretje(s). Toch, als je 's morgens vroeg door de straten kuiert in de stad, komen ze boven. Net als 'creepys', durven ze, bij het ontwaarden van het nieuwe dagleven het wagen terug uit de kroeg te sluipen, denkend dat niemand hen opmerkt. Ze hebben de eerste openbaar vervoertuigen zien passeren en denken dat ze ongezien ergens zullen geraken. Waar, weten ze niet meer. Ergens waar ze hun roes kunnen uitslapen, waar ze kunnen uitdeinen. Boeren en winden latend, kwijlend snurkend... ergens... maar dàt hoort niet in de kroeg. Ze zwijmelen de straat op en zien geen hindernissen, dus nemen er ook geen. Ze gaan rechtdoor, ontwijken niks, gewoon rechtdoor. En ja hoor, het is echt zo, niemand ziet hen, maar... zij zien alles, niets dus. Ze vertoeven als het ware als hoogverhevenen in de straten. Tot dan plots een vehicel komt aangereden. Da's voor de dronkaards een manier om dààr te geraken, waar ook weer... enfin... dààr. De camioneur in kwestie neemt geen passagiers mee, zeker niet zij die zijn gaan passagieren. Hij toetert boos, vuist in de lucht, neemt een gevaarlijke bocht rond de verheven straatloper-van-het-moment en maakt dat ie uit de voeten is.
Het openbaar vervoer zou ik nu kunnen promoten, want dàt is dé mogelijkheid bij uitstek voor het groepje alcholverbruikende nachtbrakers. Het openbaar vervoer stopt wel, want, mensen willen naar hun werk. Ze moeten op tijd komen, het openbaar vervoer talmt en selecteert dus niet, maar laat iedereen toe. Verheven kwakken ze neer en voor hun billen de zetel raken, zijn de ogen toe. Uitstappen doen ze niet, ze liggen, hangen, steunen, en zijn aanwezig.
Uiteindelijk komt het openbaar vervoertuig terug op de plaats waar de groep dronkendromende slaperds is opgestapt en wordt één hunners wakker. Hij roept de anderen, maakt hen wakker, schudt hen over en weer. En... ze stappen af.
Ze gaan binnen in de kroeg, waar ze eerder buiten kwamen.
Proost!
- Dat kost dan 1,50 meneer. De man geeft een muntstuk van 2. Geen probleem natuurlijk want 50 cent weergeven kan niet moeilijk zijn. Eens effe kijken... 50 cent, dat zijn 10 stukjes van 5, of 5 van 10, of 50 van 1, of 25 van 2, of 1 van 50, of 2 van 20 en 1 van 10, of 2 van 20 en 10 van 1, of 2 van 20 en 5 van 2 of 1 van 20 en 3 van 10. En nog mogelijkheden... Maar geen van deze opties worden genomen door de weergever. Deze opteert voor 2 muntstukjes van 20 en 2 van 5 cent.
Ik begrijp dat de eventuele lezer, dit alles behalve aangenaam lezen vindt.
Om te typen valt het ook niet mee, al die cijferkes. Het liefst typ ik die voluit, maar dan wordt het helemaal onhandig lezen, dus dacht ik te doen wat je als resultaat leest en/of ziet staan.
Terug naar de story...
De man kijkt verontwaardigd naar de 'vier' muntstukjes in z'n hand en zegt met luide stem:
- wat is hier de bedoeling van? - wablieft meneer? - ewel, wat is de bedoeling van dat geld? Fronsend en helemaal niet bij, vraagt de weergever nogmaals: - pardon, meneer? is er wat mis? - luister eens hier hé. Ik mag nooit betalen met die bruine rommel, maar ik moet het wel aanpakken als gij mij dat geeft?!?!?!
De weergever vind dit wel leutig. Iemand die zich opboeit omdat hij niet één maar wel vier muntstukjes krijgt. Lollig, echt waar, en dat om half vijf in de ochtend. Jeekes toch, die gaat nog een leuke dag krijgen, bedenkt de gever zich amusant. Hij houdt het bij de gedachte, maar luidop zegt hij: - zegt u nu dat u mij niet met nikkel mag betalen? heeft u dat echt bij mij voor gehad? -nee, niet bij jou, maar wel bij je collega, antwoordt hij, toch wel overheerlijk eerlijk. Dus de gever weer: - meneer, ik heb zeshonderd collega's in deze stad (gokje hoor, dat kan er ferm nevens zijn). Nu gaat u me toch niet vertellen dat ik verantwoordelijk ben voor allemaal!?!?!? - nee... natuurlijk niet.
Hij neemt het geld aan en verlaat met een glimlach de plaats van het onheil.
oefffff!!!
Een ochtendhumeur, duurt dat lang? Vraag ik me af... Normaal gezien heb ik daar geen last van, maar heel af en toe, durft dat duiveltje me wel eens aan m'n oren trekken, menend dat het hoog tijd wordt dat ik me nog eens heerlijk humeurig gedraag. Nou, niemand heeft er last van want ik ben alleen thuis. Dus lekker vies kijken, knorren, zagen tegen de muren of het scherm en vooral niet eten. Eten is uit den boze met een ochtendhumeur, ook niet drinken. Ramadan op zelfbepalend niveau moet kunnen. De zon heeft daar niks mee te maken bij mij. God of ander gespuis dat me tracht onder zijn knoefter te nemen ook niet, alhoewel... Vooral dat 'ander' zou -nu ik er eventjes bij stil sta- toch wel wat mee in de pap te brokken kunnen hebben.
Antwerpen boven zou ik moeten roepen, maar antwerpen is helemaal niet boven. Antwerpen moet wat doen aan 'zijn' gedrag. Ik zou moeten schrijven, 'haar' gedrag, want voor zover ik leerde op school, is 'stad' vrouwelijk. Maar het zijn wel de heren die dégoutant kunnen doen op straat en oooo zo stoer met hun middenvinger omhoog de wereld verkondigen dat ze het gevoel hebben onder hun duiven te zijn geschoten. Frans spreken ze niet hoor, want dan ben je als belg te partijdig en al zeker als vlaming. O jee... nee, geen frans, want die verdomde walen hangen het uit. Engels, jaaa, dàt kunnen ze. Twee woorden, hoor je de ganse dag als je in antwerpen over de straten probeert te kuieren. 'Fuck you' ofte 'fuk joe'!!!
Toch wel een goei zaak dat ik karakter heb en nooit dadelijk doe wat me wordt opgedragen, want anders had ik gisteren heel wat werk gehad. Telkens heb ik zin om te antwoorden: fuck me, fuck you, fuck all together, laat ons met z'n allen lekker fucken!!! Wijs hou ik me gedeisd, want iemand moet de slimste wezen hé... Dàt is dan de antwerpse vrouw. Die laat die haantjesgedragtonende ondermaatsbreinwerkende driftkikkers zich opblazen om dan toch maar het leven verder te zetten in de richting die ze reeds had ingeslagen.
Soms denk ik dan bij mezelf: steek gewoon je vijf vingers in de lucht. Da's eentje voor elke dag, laat ze maar vijf dagen aan een stuk fucken. Die betreurenswaardige uitgelijperde leeghoofden zijn zo druk in de weer met zichzelf op te peppen, dat ze de intelligente gebarenboodschap van mijnentwege niet door hebben en worden dan als het effe kan, nog bozer omdat ze denken dat ik wuif. Wuiven asjeblieft... ik zal mij es gaan bezighouden met wuiven... lachen ja... lachen doe ik, ik lach hen weg en dat helpt. Voor eventjes... Als het teveel was, als het potje wat is overgelopen, heb ik de dag nadien soms een slecht humeur als ik opsta.
- Meneer, mag ik u wat vragen? - Jazeker... - Ooohh, euhh... sorry hoor, ik had het niet gezien... mevrouw. - Da's niet erg. (glimlachend) - Ooohh, maar dat vind ik echt wel erg hoor, ik had beter moeten zien. Ik wilde u echt niet kwetsen hoor.
Lachend: - Juist daarom is het niet erg. - Gohh, en je bent dan nog zo'n fijntje...
Et voilà, ik kan er weeral tegen. M'n dag is weeral gemaakt. Eventjes later... - Excuseer mevrouw, maar slaat u hier linksaf? - Jazeker hoor mevrouw. Als u goed kijkt, ziet u dat er rechts geen sporen liggen. Vandaag heb ik besloten om het toch maar veilig te houden. We gaan links dus. En dan heb ik het niet over politiek hé...
De dame in kwestie kan gelukkig de grap wel smaken en tovert een smakelijke lach op haar gezicht.
Uiteraard is de dag nog niet om, acht uren zijn acht uren, dus doorgegaan.
- Mevrouw... mag ik wat vragen? - Tuurlijk, gaat u uw gang.
- Stopt u aan de vierde halte? Nou, is dàt een strikvraag? Denk ik bij mezelf. Ik taxeer de persoon eventjes snel, maar die heeft geen spotlichtjes in de ogen. Nee, eerder vraagtekens. Dus gaat mijn antwoord: - Als u belt, stop ik daar hoor.
Met een glimlach die de duivel zelfs zou doen smelten op mijn gezicht. Weer verder, bij het opstappen: - Gohh, da's hoog...
Kreunend, krakend zichzelf ophijsend met als hijshulptoestel de deurleuning, krucht de zeventiger de tram op. Aan deze halte gebeurt het regelmatig dat de derde leeftijders mekaar in massa steunen en hijsen. Het valt me op dat veel dames last hebben om het voertuig op te geraken. De heren, welwillend als ze zijn, duwen hen dan onder hun achterste omhoog. Meestal volgt daar het nodige gegiechel bij. Op zo'n moment lijken ze net bakvissen. De ambiance is dan verzekerd mét de nodige commentaren.
Niemand klaagt over de inkomprijs van mijn rijdend theater. De act is niet verzekerd. De act is nooit hetzelfde.
De act is het leven.
Beginnend om 16.30u, weet ik dat ik start tijdens de spitsuren. Rechtdoor de stad, weet ik dat het een rush is. Toch, de chaos mocht gisteren echt wel weer tellen. De collega waarvan ik de tram overnam, stond bijna te daveren van de stress, want hij had zus oponthoud gehad, zo, tegenslag gehad. Hij was eerder al 20' te laat geweest aan de eindhalte en toen had de controledienst hem door een verkorte rit te laten rijden terug op de juiste tijd gezet. Nu zat hij weer een kwartier te laat en ik begin mijn dienst tijdens een spits. Dat volop beseffende, maak ik me beslist niet druk. Ik laat me niet doen, en doe gewoon mijn ding. Kan ik niet rijden, dan moet ik maar wachten met iedereen op of af mijn tram... De controleur deed echt wel zijn best om alles recht te trekken en de passagiers zo snel mogelijk op hun plaats van bestemming te krijgen, zodat iedereen tevreden zou zijn.
Even later op de avond stapte er een tiepetje, euhhh... tiep op in een soort zelfgecreëerde kilt. Een heel ruw type, met z'n haar opzij kort en in het midden hoog opgemaakt. Ik hoop dat het geen tattoo was, maar zijn voorhoofd vertoonde een grote witte geschilderde of getattoode vlek. Hij straalde op het eerste gezicht agressie uit. Hij zette zich achteraan en begon een discussie met een Marokkaans uitziende man, die gelukkig maar, kalm bleef. Ik hoorde hem bezig, hoewel hij achteraan zat, over 'jullie doen het zelf allemaal naar de kloten' en 'ik wil wel gaan werken, maar ik mag niet' en ' 't is altijd 't zelfde met jullie'... Met een pijp in de hand, maar ik hield hem in't oog -hij rookte duidelijk niet- gebaarde hij zeer theatraal om zijn woorden de nodige kracht bij te zetten. Wat voor stiekem gemor en verdoken lachjes zorgde bij de andere passagiers.
Weer later stapte er een dronken eenzaat op, met aan dezelfde opstapplaats een zestal jonge studentes met veel leute. Het regende op dat moment pijpenstelen. Toen de dames eenmaal op het voertuig waren, zei eentje van hen: 'Bel, bel, want we moeten er al af'. Dat ergerde mijn dronken eenzaat zodanig dat hij tegen hen begon te roepen van: 'Hollandse trutten, die haltes zijn zo kort bijeen... maar de madammen kunnen niet stappen zeker!!!' Het kakelende groepje stopte gelijk met hun gegiechel en gebla. Je kon even een speld horen vallen. Weer ene die ik in't oog hield dus. Maar ik ben er zeker van dat ze zich nog goed geamuseerd hebben gisteravond, tussen alle doopwillige studenten die in de stad rondhingen.
Deze dronken eenzaat heb ik gisteren welgeteld zes verschillende malen op mijn tram zien stappen. Moet ik daar nu wat bij denken??? Of... vergeef het hem heer, hij wist niet wat hij deed!?
Daarna heb ik nog een konijntje doodgereden... ik moest... ik kon niet anders... En dan heb ik het niet over een niet onder controle te houden dwang van me. Nee, ik vertraagde, maar kon daar niet stoppen... En dat dan nog op de Singel rond Antwerpen... Stom, achterlijk konijn, nu heb ik je dood op mijn geweten, omdat jij -die daar niks te zoeken had- daar zonodig je oriëntatie moest kwijtspelen tussen auto's, bussen en trams. Hopelijk kom je in de konijnenhemel en krijg je daar bioworteltjes die smelten op je konijnentongetje.
Weer wat later, toen ik vertrok aan de eindhalte, kon ik na 20m gebold te zijn al niet meer verder. Er zijn daar werken aan de trambedding en er ontbreekt nog een stuk beton, dus er is een diepte van een twintigtal centimeter, waar je met de auto maar beter niet in bolt. Toch, door het slechte zicht met die regen, had een dame dat wel kunnen flikken. De as van de wagen gebroken, die mooi op het spoor stond, met het voorwiel net over het 'gat'. De dame verontschuldigde zich, een heer probeerde haar te helpen, en ik, ik constateerde en riep via de radiofonie hulp in. Mijn collega, kwam na een tijdje ook ter plaatse en had nog een vijftal stadswachten op zijn voertuig. Er was nog een vriendelijke en behulpzame man komen aanrijden. Heel die kliek heeft die auto verzet. Prachtig gewoon!!! Ik heb die mensen allemaal heerlijk bedankt, ik wilde graag een 'gongconcert' geven zei ik, maar het kon niet vanwege het late uur, het was bijna middernacht.
De dispatching gaf me een hoeraatje omdat ik goed had gewerkt, terwijl ik enkel heb toegekeken en al die lieve mannen de krachtpatserij deden, waarvoor ik hen heel erg bedank.
De laatste rit was rustig, ik kreeg nog éénmaal de dronken eenzaat op het voertuig. Net als om te zeggen, 'Vergeet me niet hé...'
Wees daar maar zeker van...
Soms is het fantastisch voor het rode licht te staan. Ik zal het nog niet voor de laatste maal geschreven hebben. Dàn heb ik immers echt tijd om te zien... en te genieten.
De boel is afgesloten wegens 'werken'.
Hekken zijn als blokkendooselementen in betonnen blokken geplaatst. De bedoeling is dat deze zijdelings aaneensluiten. Telkens is er een opening van een tiental cm., wat geen probleem mag zijn. Het is immers zeer duidelijk... Er staan hekken naast mekaar, de plaats tussen al die hekken is één grote modderpoel... Dus... welke gek gaat zich daar nu door wagen, zonder rubber laarzen en een oliejekker?
Geen probleem, gekken genoeg. Zelf een opgetut koppel. Hij in een pracht van een duffelcoat (nou, die moet duur gekost hebben), zijn schitterende zwarte krokodillenlederen schoenen maken een perfect geheel met zijn kostuum dat te voorschijn komt als zijn jas even open valt. Zij, opgemaakt, een (echte of namaak? ) bontjas, hoge hakken en passend tasje, haren net gecoiffeerd. Kortom, in extase kan je niet wegkijken van hen, ze komen immers zo uit een modeblad gestapt.
Maar... ze zijn vreselijk ongeduldig én nog vreselijker dom (denk ik). Ze namen net het besluit niet om te gaan, rond de hekken, zoals de signaalborden (die er hier echt wel voor het nut staan) te volgen. Ze besloten tussendoor te gaan, da's sneller. Tja... misschien heeft meneer of madam wel pijn aan de voetjes door het nieuwe schoeisel...
Hij gaat een stap voor haar en houdt haar hand vast. Hij zegt en wijst waar ze haar lieve, snoezelige voetjes moet zetten. Hij is bezorgt om haar en probeert haar mee in evenwicht te houden. Hij is zo lief... domlief! Zij is heel volgzaam en luistert aandachtig naar zijn richtlijnen. Zij doet alle moeite van de wereld die ook te volgen. Zij is zo braaf... dombraaf!
Bijna aan het einde van de modderpoel gekomen, zie je hen al blazen van opluchting. Net iets te vroeg... Haar voet slaat om. Hij kan haar niet houden... Ze valt, maar wil niet vallen en trekt dus harder aan zijn verondersteld sterke arm. Hij verliest zijn evenwicht...
Het mooie paartje was mooi. (verleden tijd) Het mooie paartje is vies. (tegenwoordige tijd)
De dame is nog niet hoogbejaard, want dat ben je pas als je kromgebogen met een stokske nog moeilijk kan stappen. Zolang je rechtop loopt ben je bejaard... vanaf een bepaalde leeftijd dan hé...
Zij was dus helemaal niet hoogbejaard, maar had toch de gezegende leeftijd van tegen de tachtig. We waren in gesprek. Best leuk hoor... mensen van een oudere generatie hun visie is soms toch zo verschillend van de onze, snotneuzen...
Er waren wegenwerken aan de gang... tja, sorry hoor, maar het was weer eens in Antwerpen hé. Het was bijna zomer en best mooi weer. Heerlijk warm, met een briesje. De mannen aan het werk, zweetten natuurlijk door hun noeste arbeid, waarvoor ik trouwens enorm veel bewondering heb. Zij hebben heel zwaar werk en staan daar de hele dag gebogen. Petje af!!!
Enkelen onder hen had hun bovenlichaam ontbloot om al wat te bruinen, of gewoon omdat ze het te warm hadden. Natuurlijk waren daar kerels bij die mochten gezien worden... natuurlijk... én we keken dus hé.... hoe gaat dat, ge kent dat wel hé. We keken, maar zeiden eerst niks. Na een poosje voelden we mee met hen, voor het zware werk en de dorst die ze wellicht zouden hebben. Eigenlijk keek de dame veel intenser dan ik meende. Tenslotte zei ze me: goed kijken naar het menu. 't Is niet omdat ge op dieet staat, dat ge't menu niet moogt bezien hé!
Miserie, want een knoop van voertuigen. Muurvast, want iedereen wil eerst. In mekaar gewoekerd staan ze, gezellig dicht bij mekaar. Net niet tegen mekaar.
Als ik een hele lange draad in een kluwen bij mekaar gewikkeld, probeer te ontknopen, krijg ik al vlug de zenuwen en wordt al heel snel besloten de schaar ter hand te nemen. De draad is dan natuurlijk een ferm stuk korter, maar dat wezet mij worst.
De verkeerspolitie komt ter plaatse. Die gasten rijden met een moto en hebben niet genoeg bagageruimte om takelspullen te vervoeren. Er wordt dus niet geknipt in deze knoop. Deze moet door logica en overzicht oplossen in een bewegende massa. Liefst niet allemaal tezamen, of er komt nog meer ellende van.
Nou, die flikken hebben nogal snel de 'boter gefret', zoals dat heet. Want het is toch makkelijk het uniformke na te wijzen. Maar ik groet die weldoeners. Als ik zou kunnen, kregen z' allemaal (enfin, diegene die dat zo goed kunnen oplossen toch) een dikke knuffel en een bees! Heb je die al eens bezig gezien op hun best??? Nee??? Kijk dan de volgende keer eens aandachtig, want dat zijn 'Golden Boys'. Nog geen 5 minuten duurt het of de ellende is geleden, de vloeken ingeslikt, de vuisten ontbald.
Niemand groet hen, hun weldoeners.
Nou, ik wel hoor!
Hij vertelt het met overgave. Hij is er vol van, da's duidelijk. Het overkwam hem gisteren en hij vertelt het telkens weer. Ik moet wel luisteren. Het zou heel a-sociaal zijn hem te negeren of te doen of ik geen tijd heb. Maar, het is ook wel een aandachttrekker, zijn verhaaltje.
Collega's vertellen hun verhalen aan collega's, want daar krijg je het meest gehoor. Collega's hebben een zelfhulpgroep die niet opgericht is. Die is er gewoon, omdat er niemand zich beter kan inleven dan je collega, als het gebeurde met je werk te maken heeft. Da's vanzelfsprekend, niet meer, niet minder. We are the self-healing-exodus van ons bedrijf!
Ahhh, m'n beste!!! Dat had ge moeten zien, ge zult er spijt van hebben dat ge'r niet bij waard. Ik zeg het je... ge hebt echt wat gemist.
Ik kom aan die halte en doe natuurlijk de deuren open om mensen te laten opstappen. Komt er een man voor het voertuig wat onnozel staan doen. Die kerel staat er te springen en met zijn armen te zwaaien of hij opgevreten wordt door een hoop mieren ofzo. Die begint zich uit te kleden. Eerste kledingstuk dat van het lichaam verwijderd wordt, de broek. Ge gelooft me niet? Echt waar, die kerel schiet zijn broek uit in 't midden van de straat midden de tramrails voor mijn voertuig. Dan stuk per stuk, al springend, schiet ie de rest uit. Tot ie helemaal in z'n blootje daar rond staat te springen. Maar nee, ik verzeker het je, ik overdrijf niet! Tuurlijk gelooft ge me niet, welke zot gedraagt zich zo? Het is nog niet gedaan. Hij legt zich neer op de grond tussen de sporen. Ik stap dus uit en zeg hem van daar weg te gaan, dat ie maar ergens anders gaat liggen, waar hij maar wil, maar niet op die sporen. Vliegt die als een razende op mijn voertuig en begint met vanalles in 't rond te smijten als een wilde. Zet ie zich daarna met zijn bloot gat op de bank en begint die zich te masturberen. Het was de moeite niet zulle, zo'n kleineke... Ik heb bijna een kwartier moeten wachten voor de ordediensten kwamen om me te verlossen van dien tiep.
Zijn gedetailleerd verhaal duurt veel langer dan wat ik hier neerzet. Hij gaat zo op in de situatie dat ik hem rustig (nou, rustig) zijn verhaal volledig laat doen. Ik besluit (kenner als ik ben) dat die brave man waarschijnlijk onder invloed van één of andere drug was. Iedereen (de omstaanders zijn toevallig allemaal mannen, wat normaal is in ons bedrijf, want vrouwen zijn nog steeds in heuse minderheid) is er van overtuigd dat zoiets veel leukers om te vertellen had geweest moest het bij mij gebeurd zijn.
Nou, dat vind ik ook.
3.45u op de bus naar het werk. Lang leve mijn collega's die dat de moeite waard maken.
Onze nachtchauffeur had z'n radio opstaan, wat normaal gezien niet mag. Maar wetenschappelijk onderzoek heeft bewezen dat men meer geconcentreerd is in het verkeer (in de file sta je nu niet bepaald op dit nachtelijk uur) met het luisteren naar muziek. Natuurlijk moet dat geen opdwepende muziek zijn, maar ikzelf vind toch ook dat ik scherper ben wanneer ik de juiste muziek in m'n oortje draai. SSSSshhhhhhtttt...!!!! Hou het stil!!!
We begonnen nostalgisch te genieten van muziek der vervlogen tijden. Al gauw kwamen we met de nodige vergelijkingen van onze -sorry voor de gevoeligen onder ons- vlaamse zangers. 'k Weet het, da's onder de gordel, maar als Geert Hoste ermee rijk kan worden, mogen wij op weg naar ons werk ook eens lekker marginaal lachen met een ander zijn 'job'
Luc Steno, Willy Somer, Nicole en Hugo, Helmut en Eddy Wally... ohhh, nog een hoop meer. Maar ik kan ze echt niet allemaal opsommen. Wat was het leuk deze 'zangers' eens onderuit te halen. Het was vooral een mannengesprek. Kom daar maar eens tussen als enige vrouw... die horen me niet als ze zo hevig bezig zijn met hun schorre bassen zo vroeg in de morgen.
Nadien zochten we het betere genre op. Deep Purple, Status Quo, Kiss, Golden Earring, Kraftwerk, Doe maar, Normaal, Elvis Presley... Telkens werd gezongen, nou... gebulderd... Dat was ambiance se... als we een politiecombi zouden gepasseerd hebben, hadden die schatten ons beslist laten stoppen, denkende dat wij een fuifbus waren in overtreding. De achtergrond oo-kes en aa-kes hoorde de vrouw voor haar rekening te nemen, wat nog net euhhhh... ging met haar ochtendnachtegalenvocal.
Er waren twee collega's Elvisfanaten bij en die zongen een deel van zijn repertoire... 'k moet eerlijk zijn, ik kende er niks van... Maar we hebben gegierd hoor. Want die gingen zo op in hun rol, dat de fantasie helemaal op hol sloeg en ze al planden om vandaag hun klanten zo te bedienen...
Net op het moment dat het eventjes stil werd, je kent die momenten adempauze beslist... Begon de chauffeur moppen uit zijn botten te slaan om 'u' tegen te zeggen. 't waren geen sex-, maar pornomoppen natuurlijk. Hij werd al snel bijgesprongen door nog enkelen die ook wel een leuke kenden. Eén van m'n collega's verontschuldigde de anderen al tegen mij, maar het ging er zo vrolijk aan toe, dat het mij zeker niet stoorde. Het waren toch maar moppen hé...
Begin je dag met muziek en een mop en je kan bergen verzetten...
Tot de conclusie komen dat je je werk zo graag doet, dat je er echt vroeg wil voor opstaan. Dàt kan hard zijn se...
Normaal gezien moest ik er vanmorgen uit (uit wat denkt ge...? ) om 4u. Geen potten gebroken... Ik heb zo'n knoppeke dat ik op 'robot' zet en dat laat nog niet te snel afweten. Ik draai me niet nog een keertje om. Ik mok niet. Ik spring uit dat warme nestje alsof ik opgedraaid werd met een veertje... poingggg!
De wekker zet ik wel hoor, twee wekkers. Voor alle zekerheid. Stel dat die ene op electriciteit het laat afweten, zoals wel eens durft gebeuren. Nou, die wekker laat het niet afweten, er gebeurt wel eens een panne. Dan doet zo'n ding het ook niet meer hé. Dus, een reservewekkertje doet z'n werk goed. Alleen, lopen die wekkers haast nooit af. Mijn ingebouwd wakkerwordsysteem, is zo efficiënt dat ik meestal op ben voor de wekkers hun lawaai door het huis laten galmen. Goed voor partner en zoon, die helemaal ongestoord in droomfantasieën kunnen verderzinken.
Vanmorgen deed ik m'n ogen open, zo'n tiental minuutjes voor het de ingegeven wekkertijd was. Ideaal dus om op te staan en een ietsie pietsie meer tijd te kunnen vertoeven in de badkamer zodat ik er toch nog een beetje beter zou voorkomen dan euhhhh... wel eens gebeurt. Zonder nadenken, op robot dus, eruit. Verder niks speciaals te melden van het front. Alles ging gewoon z'n normale gangetje.
Toen ik op de nachtbus stapte, die ons -vroege sukkelaars- naar het werk brengt, omdat het openbaar voor de chauffeurs naar de loodsen zijn geraakt om met tram of bus te kunnen buitenrijden... dohhh...
Wel, toen, stelde ik vast dat mijn collega die meereed waarschijnlijk te laat was. Normaal gezien moest hij vandaag vroeger naar de loods dan ik, ik moet morgen pas de eerste nachtbus nemen, hij vandaag. Hij... hij stelde vast dat ik te vroeg was om diezelfde reden, net opgegeven. Dus... eens heel goed gekeken naar de klok van de bus, de officiële LIJNKLOK. 3.50u... Ik moest er maar uit om 4u... Het leven kan wreed zijn... ik had nog in mijn bed kunnen liggen... ik had nog lekker warm... ik had nog zoveel tijd...
Baas!!! Ba-aa-aas!!! Ik was vandaag een uur te vroeg op het werk! Krijg ik daarvoor ook een uur overwerk uitbetaald???
De merel fluit z'n prachtig melodietje. Het stemt me opperbest. Net of ik een 'up' stootje krijg. Ook al liggen de straten er nat en verlaten bij op het nog nachtelijk uur. Af en toe passeert een auto ons. Eén man gaat ons voorbij, die zal ook vroeg moeten beginnen werken, de sukkelaar. Ja, ik leef echt wel mee met mensen die heel vroeg moeten beginnen.
Hij en ik wachten. Hij had tegenslag en daardoor ik ook en daardoor iedereen die mijn trammeke wilde nemen op weg naar het werk, zo vroeg. Maar, hij is geen kwade ziel, hij had enkel tegenslag. De senior, een man van tegen de 70. Een beetje gekromd in de rug. Redelijk lange, maar mooi zilveren grijze krullende lokken. Nee, niet drie, maar een goed gevuld hoofd. Hij is ontdaan. Hij had de schrik van z'n leven. Hij doet niet anders dan zich verontschuldigen.
Ik stel hem gerust. Dispatching zorgt er immers voor om zo snel mogelijk een pendelbus in te zetten, die de ongelukkige wachtenden gaat verder helpen. Ik probeer hem wat te kalmeren. 'k Vraag hem of het wel gaat. Nog niet lang geleden is hij gehospitaliseerd geweest voor z'n hart. Ik stel voor om even te gaan zitten, maar dat wil hij niet. Bezorgd vraag ik hem of hij medicatie bij heeft, maar dat heeft hij niet. Normaal gezien heeft hij dat nu niet nodig, zegt hij me. Ik druk hem op het positieve van het negatieve. Twee meter naar links staat een lantaarnpaal. Daarvan bleef hij gevrijwaard. Hij is niet gewond. Hij knikt weemoedig.
Z'n auto staat er maar treurig bij. Weggezakt in de berm. Rechtervoorwiel tot aan de bodemplaat van de wagen ingegraven in het mulle zand. Door de regen van de afgelopen dagen, kan het zand geen gewicht dragen, laat staan een auto. De achterkant van de wagen reikt nog net tot op de sporen. Hij is weggeslipt. Zo simpel als wat. Hij reed en de auto slingerde plots en hij gleed weg. Geen controle meer. De schrik om het hart, da's wel heel duidelijk. Zuchtend herhaalt hij zijn verhaal met daarna z'n verontschuldigingen voor het oponthoud.
De takelwagen moet hem er uit trekken. Maar goed dat die er zijn, takelwagens. Stoere, machoknapen helpen de arme sloeber z'n wagen op het natte, vaste wegdek (lees trambedding) zetten. Ze proberen hem te starten. Het lukt langs geen kanten. Dus... duwen manneu !!!
Iedereen duwt... behalve de senior en ik. Wij kijken. Wij zuchten. Wij groeten mekaar.
En daarna rij ik verder...
Anno 2003... Nog steeds Antwerpen binnenstad. Oh, ja, eindejaarsfeesten! Antwerpen wil echt wel eens met positief nieuws in het licht treden. We moeten zorgen om van het negatieve imago door fraude - oplichting - racisme en ander ontolerabel gedrag, af te raken. We organiseren dus een kerstmarkt, ijspiste, een groot rad op de Keyserlei en eventueel lokken we de mensen met allerlei extra kortingen en/of aanbiedingen tijdens de weekends wanneer de winkels openen. Jaaa... Antwerpen komt zo wellicht in een goed daglicht. Gelukkig hebben we in de winter nog net wat genoeg daglicht om uit te kijken, want ondertussen zijn de weinige plaatsen die met de auto nog bereikdbaar zijn, ook nog opengebroken omdat er werken moeten uitgevoerd woren. Die arme automobilisten weten dus niet beter dan over de trambedding op de Rooseveltplaats te moeten manoeuvreren. Uitkijken dus, tramchauffeurke, want je kan zo niet zonder schaa en schand op de Roosveltplaats draaien vanaf de Leien. Pas op!!! Voor die fietser die ook niet meer weet van welk hout pijlen maken, maar toch graag op zijn bestemming wil geraken en nog tussen auto's en trammeke wringt. PAS OP!!! Voor de voetganger die in de chaos een totale black out oploopt en nog snel ergens tussen springt. Rood??? Nee, nee, dat geldt niet voor mij, enkel maar voor chauffeurs van't openbaar vervoer. Pas maar op, chauffeurke of ge gaat den bon op... Adrenaline + Adernaline + Adrenaline +...
Anno 2003... Antwerpen binnenstad is nu steevast The place To Be met auto, bus of tram. Alhoewel... de fietsers en voetgangers hebben ook Van Jan, zoals dat heet. Er zijn de werken aan de Leien. Verwijten doe ik niemand, want ik zou trouwens niet weten waar of bij wie te beginnen. Maar toch, met die werken verandert de verkeerssituatie op sommige plaatsen zo onaangekondigd of onvoorzien, dat sommige mensen niet meer weten hoe aan de overkant te geraken. Om geen 500m om te moeten lopen, besluiten ze dan maar om via de werf zelf over te steken.
Geachte Tramchauffeurs ofte Wattmannen -vrouwen: Concentratie geboden. Als dan op diezelfde plaatsen de werkmannen van de werf hun hoofd door de hekken steken op 10 cm van de tramrails terwijl ze met hun lichaam in een schuinliggende put zitten, wordt het wel echt gevaarlijk.
'God, Waarom heb je de tramagenten geen facetogen gegeven? De Vliegen kregen er wel!!!'
Als sommige mensen wat gedronken hebben, komt die tong wat losser en valt de schaamte ook wat weg. Heel graag zou ik sommige mensen eens willen tegenkomen en spreken als ze nuchter zijn om hen te vertellen wat ze toch allemaal bazelen tegen een chauffeur, in volle verkeer op een drukke middag, midden in de stad.
't Zot zat! Of 't Zat zot! 'k Denk dat het wat aan elkaar hangt. Het één kan niet zonder het ander waarschijnlijk.
Er stapt een tiep op m'n voertuig, die om te beginnen vraagt of het juist of verkeerd is om me een goeie middag te wensen. Ik kijk op de klok en merk dat het 14.00u is en antwoord met een lach dat het zeker mag en bedank hem daarvoor dan ook. Dan valt zijn nikkel en zegt hij: 'Hé... jij bent een meisje...!' Dat had hij goed gezien...
Nou, in alle geval moest ik echt wel uitbundig lachen en heb ik hem gecomplimenteerd met z'n scherpe opmerkingsvermogen. Na een povere poging om een gesprek te beginnen, heb ik hem er met zachte hand op gewezen dat ik veel aandacht nodig had om mijn concentratie -in dit drukke verkeer op de Turnhoutsebaan- bij het verkeer te houden. Hij nam de boodschap met gemak aan en zocht een zitplaats in het voertuig. Enne... Ik was van de 'drankluchtbevuiling' verlost.
Ik sta met m'n voertuig aan de eindhalte de vertrektijd voor een nieuwe rit af te wachten. Ondertussen stappen enkele jonge kereltjes van Marokkaanse origine op. Ze hebben hun sporttassen bij en komen vermoedelijk van de voetbaltraining. Eigenlijk is daar niks speciaals mee, maar kinderen vertederen me altijd. Als ik met hen oogcontact heb, geniet ik steeds van hen omdat ze het hart op de tong hebben. Zij zijn niet anders.
Eén van hen richt zich tot mij: 'Mevrouw...?' -'Ja?' -'Is het waar dat de tram op zand rijdt?' -'Hoezo op zand? Een tram rijdt op sporen...' De jongens kijken bedenkelijk, dus vraag ik hen om even naar mij toe te komen en vraag hen vervolgens wat ze bedoelen.
Ze wijzen naar de zandbakken vooraan in de tram. -'Men heeft gezegd dat daar zand in zit, dus rijden de trams dan met zand?' -'Neen hoor, trams rijden op electriciteit, maar hebben zand nodig om op kortere afstand te kunnen remmen'.
Dus leg ik heb duidelijk uit waarom een tram voorrang krijgt en de lange remafstand, in de hoop hen tot voorzichtigheid te bewegen als ze in de toekomst willen oversteken als er een tram aan komt. Tja, die uitleg beviel hen wel en met de vaststelling dat ze weeral wat hebben bijgeleerd, namen ze plaats. Toen zij naderhand afstapten, hebben ze lekker uitbundig gewuifd en mijn dag was weer geslaagd.
Vandaag eigenlijk niets dan tevreden mensen op de tram gehad. Maar ja, 't kon moeilijk anders. We hielden -net zoals morgen en overmorgen- een betaalstaking. Zo hebben de bonden besloten, voor de nieuwe CAO. Alhoewel, 'k heb toch wel een fargeke gehad met enkele jonge mannen van ongeveer 20jaar. Zij waren vrij luidruchtig, maar stoorden niemand tot ik aan het kruispunt St-Katelijnevest - Kipdorp, voor het rode licht moest wachten.
De brandweer zet dit licht op rood als ze moeten uitrukken. Soms wordt wel eens vergeten deze lichten terug te zetten en het zal wel zoiets geweest zijn, want het bleef maar rood. Wij moeten dan oproepen, maar wij moeten blijven wachten tot we groen licht krijgen. Onder geen voorwaarde mogen wij daar -zelfs niet heel voorzichtig- door het rood rijden. Wel, die kerels wilden niet wachten en hebben wat beginnen discussiëren. Ze wilden maar dat ik of de deuren opende of doorreed. Uiteindelijk hebben ze zelf de deuren geopend met de noodknop. Oef, daar was ik dan vanaf. Maar op deze manier kom je dus echt tussen 2 vuren te zitten. Je baas aan de ene kant (met z'n reglement en verzekering als er wat gebeurt) en dan die kwade passagiers.
Toen ik net gedaan had met werken, kreeg ik telefoon van de zedenpolitie-recherge. Zo stelden ze zich voor. Ze zullen morgen naar 't werk komen omdat ze me dringend nodig hebben voor een identificatie. Iemand die zaterdagavond op mijn tram heeft gezeten, zou slachtoffer zijn geworden van een zedenfeit. Of ik die persoon efkes gauw kan of wil identificeren. Om eerlijk te zijn, heb ik mijn twijfels, maar we zullen wel zien.
Zaterdagen lijken dagen waarop ik de leukste belevenissen meemaak op het trammeke... Weer een zaterdagvoormiddag... Een jonge man die is doorgezakt voor de nacht, komt op mijn tram. Hij is dronken, maar niet vervelend... eerder animerend. Hij vraagt me zelfs of hij er dronken uitziet, want, o, jee, zijn vriendin zal kwaad zijn. Hij verklaart me zijn liefde voor haar. Heel mooi, en dat terwijl het gisteren Valentijn was. Maar ja, zij moest vandaag gaan werken en kon dus niet uitgaan en hij had de kans om met enkele vrienden door te zakken. Meestal lukt het niet en nou toevallig wel eens een keertje. Hij hoopt maar dat ze niet te kwaad zal zijn. Ach, besluit hij, wij wonen samen. Wij hebben het hele jaar door Valentijn, maar mijn vrienden zie ik maar 2 à 3 keer op het jaar. O ja, en hij zou graag een kindje willen, maar is wat bang dat hij "het" niet goed zou doen. Ik stel hem gerust, dat wij allemaal onze foutjes hebben. Het feit dat hij daarover nadenkt zegt al genoeg positieve dingen en dat bewijst dat hij "het" vanzelfsprekend wel goed zal doen. Hij heeft honger en vraagt of ik op de hoek even wil stoppen zodat hij een Turks broodje kan kopen en op hem wil wachten met de tram. Natuurlijk gaat dat niet, breng ik hem aan het verstand. Zijn humeur wordt er niet slechter door, hij accepteert het gewoon. Hij kon maar eens proberen, want, wie niet waagt, niet wint.
Kortom, zo'n leuke zatlap heb ik nog niet dikwijls ontmoet... Laat ze maar komen!
Een zeer vroege zaterdagochtend... Buitenrijden om 5.15u. De stad slaapt nog grotendeels. Sommige mensen, waaronder echte sukkelaars komen op de tram zitten, wat mee rondtoeren om aan de vrieskou te ontsnappen tijdens winterdagen. Er is een man opgestapt die er miserabel genoeg uitziet om te beseffen (ikke hé) dat hij dakloos is, of, wie weet, geen verwarming in z'n woonst heeft. Hij rijdt al 2 ritten mee en verandert steeds van plaats, wat mijn aandacht trekt. Misschien voelt ie zich ongemakkelijk, bedenk ik me. Toch, ik begin hem iets meer te viseren via mijn binnenspiegel. Zo stel ik vast dat die kerel zich zit te masturberen. Ondertussen houdt hij z'n ogen via diezelfde spiegel op mij gericht. Daar ik aan de eindhalte sta, voel ik me ongemakkelijk en draai m'n hoofd weg. Er zijn op dat moment geen andere passagiers op het voertuig en in deze situatie blijf ik liever op afstand en daag hem best niet uit, door hem te bekijken in de spiegel. Toch, besluit ik dat ik me vergist heb en dat het beslist maar zo leek... Uiteindelijk zit hij redelijk ver achteraan in de tram, zie ik (misschien gelukkig maar) geen détails en kan ik de verkeerde conclusie getrokken hebben. Alhoewel... ik kijk toch nog maar eens, want, stel je voor dat er seffes iemand met kinderen opstapt of tot wat die man in staat is. Ik word hoe langer hoe zekerder van wat hij zit te doen, maar tegelijk word ik ook ongemakkelijker, daar hij gefixeerd naar mij blijft staren. Hij mijdt absoluut geen oogcontact, wanneer ik naar hem kijk in die spiegel. Ik overweeg hoe ik dit ga oplossen. Zou ik er naartoe gaan? Hem confronteren? Nee hoor, thanks but no thanks. Wie weet hoe reageert hij. Ik blijf veilig en wel in die chauffeurspost en verlaat hem zeker niet. Ondertussen stapt een man op, hij zet zich meer vooraan in de tram en merkt niets van dit stille kijkspel. Maar ik voel me wel iets beter nu, gewoon door zijn aanwezigheid. Het is tijd, ik moet terug beginnen rijden en doe dat ook. Maar de rare vogel, doet dapper verder en stoort zich blijkbaar aan niks. Er stappen mensen op maar ze komen niet dicht bij hem zitten. Waarschijnlijk zegt z'n uitstraling al genoeg. Ik besluit hulp in te roepen. Da's misschien erg voor die sukkelaar, maar ik moet voorkomen dat er zich problemen voordoen. Een stukje verder komt een controleur, samen met politiemensen de lichtjes gestoorde tiep van mijn trammetje halen. Hij doet helemaal niet moeilijk en gaat met hen mee. Een agent komt me nog eventjes vragen hoe ik het heb vastgesteld en of ik 'het' klaar en duidelijk heb gezien...? Nou... 'k Leg hem dus maar uit dat ik niet ben genaderd om alles in volle glorie te zien, maar dat het echt wel duidelijk was, tenzij die man een acteur was die me zat te bedotten...
- Amaai, da's hoog om in te stappen. ...Oei, 't lukt nog niet.... Allez, ik geraak niet zo hoog met mijn been. Pffffttt, euhhhh, hjjjjjtttt, amaai, .... bijna.... Zeg eens, mevrouw... chauffeur, is dit wel een 10? - ja, mevrouw, hier komt alleen maar tram 10 - Nee, dat kan niet. Ik ben er zeker van dat dit tram 11 is! - Tram 11...? Nee, hoor, mevrouw, tram 11 komt niet hier. Ik zeg u, dit is tram 10... - Nee, deze is te hoog, de tram 11 is beslist hoger dan tram 10... - Ah, ja, mevrouwtje, daarin heeft u beslist gelijk. Tram 11 is zeker en vast één cijfertje hoger dan tram 10...!!!
Zaterdagmiddag, zelfde stad, zelfde zaterdag. 't Is wel, moet gezegd of geschreven, de laatste annekdote van die dag.
Sportief als sommige Antwerpenaars zijn, springen enkelen onder hen de fiets op -in fietsersplunje uitgedost- en beginnen aan hun wekelijkse sportuitdaging om alle stilzit-nietbeweeg-aangekweekt-vet van afgelopen week te verbranden. Groot gelijk hebben die mensen. Fietsen in de stad wordt heel erg aangemoedigd door -vooral- de groene partij. Je weet wel, een gezonde geest in een gezond lichaam, enz.
Natuurlijk, moet je wel remmen voor het rode verkeerslicht. Als er al auto's stilstaan voor dat licht, moet je wat vroeger remmen... Spijtig als je wil spurten, maar De Stad is nu eenmaal De Stad. Je rijdt daar niet alleen en dan zijn er uiteraard die verkeersregels om te volgen, voor je veiligheid.
Een fietser (snelheidsduivel) was dus mooi uitgedost aan zijn wekelijkse fietsersfitness-krachtpatserij bezig, maar vergat tijdig te remmen en botste simpelweg achteraan op een stilstaande auto die voor het rode licht stond. Ik reed ongeveer ter hoogte van die fietser. Net achter hem, maar op de trambedding uiteraard, Turnhoutse Baan. Die kerel viel naar links en ik moest alles toegooien om hem niet de kop (het hoofd, sorry) af te rijden, of te vermorzelen. Want dat zou echt gebeurd zijn, moest hij onder mijn rechter wiel zijn beland. Die kerel is opgestaan, op zijn fiets gestapt en verder gereden. De chauffeur van de auto en mezelf verbouwereerd achterlatend...
Oké... één,... twee... drie... effe diep ingeademd en verder met de geit (tram) dan maar
Weer zelfde stad, weer zelfde zaterdag... Déja vu?
Nee hoor, gewoon... zaterdag in onze koekenstad. Sirenes... déja vu? Nee hoor, déja entendu... dat wel.. Enfin... sirenes dus. Weer op zoek. Waarvandaan zijn ze deze keer afkomstig? Raar, is het maar een idee...? Maar toch heb ik het gevoel dat het dringender, ernstiger is. Waarom? Het klinkt gewoon indringender... of zijn het m'n zenuwen die me een rol spelen?
Maar, waar zitten ze nu, die schreeuwers? Stilaan krijg je't daarvan wel op je zenuwen. 't Lijkt of iemand een spelletje met je speelt. Je hoort me wel, maar je ziet me lekker niet. Toch zou ik niet graag met deze gekoppelde tram net midden op dat grote (weer hetzelfde) kruispunt komen te rijden op het moment dat daar een spoeddienst aan komt gevlamd. 't Zou niet het eerste ongeval zijn in die zin (voor mijzelf wel, maar die primeur hoef ik echt niet).
'k Heb groen licht aan het kruispunt (dat grote kruispunt, weet je wel). Ik zie nog niks aankomen, maar ik hoor dat ze naderen. Godnogaantoe, waar zijn die nu toch? Terwijl ik wat meer snelheid neem om aan de grote oversteek te beginnen, zie ik in mijn rechtse spiegel een flits. Een blauw licht... Ha, dus weer vanuit diezelfde hoek. Ondertussen ben ik met de waaghalzerij begonnen en bevind ik me op het kruispunt. Shoot!!! 't Zijn er twee en ze menen het precies. Loeiende sirenes komen recht op me af. Ene naar de voorkant van de tram. De tweede, een combi met verschillende agenten richt zich meer naar de gekoppelde tam. Oké, zelfde kruispunt van voordien, zelfde halte van voordien. Ik zet m'n deuren open, omdat de mensen die daar wilden, zouden kunnen afstappen. Maar hardhollende agenten zorgen er eerste wel even voor dat deze mensen nog eventjes op de tram blijven. Ik heb geen wapens gezien, maar wel handen die klaar waren om ernaar te grijpen. 'k Heb hen niet geteld, maar het feit op zich mocht wel tellen. Terwijl dit alles gebeurde, kwam één agent naar mij en vertelde me dat zij vermoedden dat ik een bende overvallers vervoerde. Hij beschreef me één van de overvallers en vroeg me of ik hem samen met nog een groep anderen had zien opstappen of opgemerkt. Natuurlijk was dat niet zo. Ten eerste zie ik niet wie er op de gekoppelde tram stapt en ten tweede, in deze zaterdagdrukte heb ik al mijn aandacht nodig voor het verkeer en de veiligheid op de perrons.
Hopelijk is deze bende nog gevat, maar ik heb m'n twijfels. Zo zie je maar, met De Lijn vervoert men werkelijk alles. Zelfs delinquenten voelen zich veilig bij De Lijn. Zou dat geen goede reclamecampagne kunnen zijn? De Lijn vervoert werkelijk alles en iedereen, zonder onderscheid...
Zelfde stad, zelfde zaterdag. Eventjes later op de middag hoor ik sirenes, een schreeuwer, zoals wij plegen te zeggen. Wij, de chauffeurs dan... Politie, brandweer, ambulance, ze schreeuwen allemaal. Alleen, er proberen tijdig achter te komen vawaar ze komen aangestormd, is niet zo evident. Het zicht in de rechtse buitenspiegel is redelijk beperkt. Links ben ik de fiere bezitter van een spiegel, klein model. Dat wil zeggen, zicht zo goed als nihil. Maar toch nog net beter dan niets. Uiteindelijk zie ik hen, (de politie), rechts achter gesitueerd. Tja, ik ben net aan een groot kruispunt. Daar ik geen idee heb welke kant ze uitgaan, rij ik voorzichtig verder. Tot ze me hebben ingehaald net voorbij het kruispunt. Ik krijg het gevoel dat ze mij moeten hebben, dus aan de tramhalte, waar ik me ondertussen bevind, blijf ik voor alle zekerheid staan. Inderdaad, daar stapt een vriendelijke, beetje dikbuikige agent uit de auto om me te zeggen dat het noodraam van het gekoppelde tramstel helemaal openstaat. Natuurlijk ga ik dit direct, stante pede sluiten en bedank hen, denkende aan de deugnieten die niet beseffen hoe gevaarlijk ze soms doen door zulke streken uit te halen. In feite ben ik opgelucht, want ik vreesde al dat (zonder het te beseffen) ik een zware fout in het verkeer had gemaakt... Ach, onze Antwerpse Agenten, 't zijn zo'n vriendelijke kerels, die op eigen initiatief al eens een sireentje laten loeien...
Zaterdanamiddag, januari...
Ik, zo naïef als ik maar kan zijn, dacht dat de soldendrukte voorbij was. Doch, dat was heel verkeerd gepeinst. Een heksenketel, was de stad. Met daarbij de leuke als de minder aangename facetten. Een vriendelijke Nederlandse dertiger die heel fier is dat ie al zeuven jaren in België woont, komt even een babbeltje maken. Hij is verwonderd over de drukte in Antwerpen. Blijkbaar is hij niet dikwijls op zaterdag in onze koekenstad geweest. Nee, hoor, hij woont nu in Mechelen en daarvoor in België... Nou ja, zo groot is ons landje nu ook weer niet. Het is mogelijk -bedacht ik me- dat voor een buitenlander alles wat rond Mechelen ligt, België heet... en in zeker zin heeft ie dan nog gelijk ook. Best aardig, zo'n babbel met een leuke Nederlandse passagier. Zo hoor ik het ook eens van een ander.
Nieuwjaarsdag!
Als je niet om 5.30u 's morgens moet buitenrijden (vertrek uit de tramloods), valt het wel mee. Ik ben om 7.30u gestart met m'n dienst en had niet te veel zware dronkaards op m'n voertuig. Uiteraard had ik -weliswaar een serieuze minderheid- nuchtere mensen op de tram. Maar de eerste passagier die me op 1 januari een gelukkig jaar heeft toegewenst, was een gesluierde moslimvrouw. Zij stapte op, legde 2 op het betaalplaatje, zonder iets te zegen. Toen ik haar voor alle duidelijkheid vroeg of ze voor één of twee personen een biljet wilde (toen kostte een biljet 1), antwoordde ze in in perfect Nederlands. Ze was duidelijk geen Belgische, dus trok dat wel m'n aandacht. Deze vrouwen praten meestal redelijk slecht Nederlands. Ze was immers geen jonge vrouw, waarvan je zou denken dat ze hier is geboren. Toen ik haar had bediend, wilde ze gaan zitten, maar keerde terug om me een gelukkig jaar toe te wensen. Zulke dingen raken me echt. Er wordt nogal gezanikt en overdreven slecht verteld over mensen van vreemde afkomst. Daarom vond ik dat ik dit moest opschrijven. Voor zij opstapte waren al tientallen mensen gepasseerd zonder iets te zeggen. Nu zit ik niet bepaald te wachten op complimentjes of gelukwensen met nieuwjaarsdag. Maar net daardoor gaf het me zo'n goed gevoel. Ik voelde me stralend!
Later kreeg ik van nog enkele mensen glimlachend gelukwensen. Een bejaarde dame duwde me een reep chocolade in m'n schoot met de begeleidende woorden, 'begin het jaar maar heerlijk zoet'.
Nadien, thuisgekomen gaf ik hem m'n jongste zoon, hij verorberde deze reep met veel smaak. Werken op 1 januari was zeker niet erg. Wel was ik toch nog net iets liever bij mijn twee zonen en m'n man geweest.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
