Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
09-03-2010
talen vertalen
Vandaag is het erg rustig. Een lijn waar het meestal erg rumoerig is, treft me met stilte. Ik heb echt niet veel werk. M'n collega daarentegen staat nogal wat mensen te woord. Een deel daarvan kent hij persoonlijk. 't Lijkt wel of hij heeft een ontmoetingsdag georganiseerd. Toch, op een gegeven moment, wanneer iemand die hij kent, mee opstapt en ze rustig aan't praten zijn, loopt de volgende halte, het voertuig helemaal vol. Het is een onverwachte overrompeling, niet gewoon op dit uur. Waarschijnlijk is dit voertuig wat aan de late kant. Nochtans, niemand klaagt over lang wachten. Maar goed, ik ga het de mensen niet vragen en maak beslist geen slapende honden wakker. Ik vind m'n collega niet meer terug, hij is waarschijnlijk verzwolgen door de massa. Nou, ik maak me beslist niet ongerust hoor, het is zo'n beetje als de naald in de hooiberg... En, inderdaad, wanneer enkele haltes later, veel mensen afstappen, komt daar plots 'kiekeboe' een schimp van m'n kompaan te voorschijn.
Wat later, wanneer we afstappen, word ik aangeklampt door een groep duitstalige mensen. Men vraagt me of ik Duits versta, waarop ik antwoord met 'ein wenig', want mijn Duits reikt echt niet verder dan m'n elleboog. Niettegenstaande valt het best mee, het te begrijpen, zo ver liggen onze talen nu ook weer niet uit mekaar. Dus, deze mensen vragen me waar ze bus 417 kunnen nemen. Oei, om dàt in 't Duits gezegd te krijgen, moet ik eerst toch effe oefenen hoor. Ik neem dus dezelfde diplomatische weg die zij namen om mij aan te spreken en vraag hen, of ze Nederlands verstaan? Eerst kijkt de man die me aansprak raar en reageert niet. Ik herhaal dus, traag gesproken m'n vraag, en de anderen beamen dat ze me begrijpen. Daarop geef ik m'n uitleg, traag gesproken en met gebaren, rechtdoor of linksaf. Ik wil namelijk helemaal geen Pfaffduits gaan spreken hé, 't moet ergens op trekken als een mens iets zegt. Maar het gesprek vlot eigenlijk best, er zijn wat dit onderwerp betreft geen problemen. Ze begrijpen me zelfs wanneer we het over de omleiding van deze bus hebben. Ze nemen afscheid met een zwaaihandje en een lieve knik alvorens hun weg verder te zetten. 'k Vind het best gezellig wanneer er verschillende talen worden gesproken, het maakt een stad meer levend. Zo gebeurt het regelmatig dat arabischsprekenden als tolk fungeren. Zoals toen een dame haar portefeuille werd gestolen en zij wel Nederlands sprak, maar de man die getuigde deed dat niet. Die man vertelde haar alles in 't Arabisch en ik moest telkens vragen wat hij had gezegd. Ze bleek het -wellicht aangedaan door het gebeurde- te vergeten dat ik, Belgische zijnde, geen Arabisch spreek... Af en toe, wanneer het echt rustig is, hou ik me 'r stiekem mee bezig er proberen achter te komen welke taal ik mensen onderling hoor spreken. 'k Moet eerlijk toegeven dat het me heel dikwijls niet lukt. 'k Ga het ook niet vragen hé. Zomaar iemand in de rede vallen, zou wel erg onbeleefd zijn, stel je voor... Zulke vragen stel ik enkel wanneer er reeds contact is en naargelang de omstandigheden. En soms... blijf ik met een hoofd vol vraagtekens in het ongewisse...
Iene miene musje, we rijden met ons busje Iene miene vlam, we rijden met de tram
We laten onze auto thuis want houden niet van rijgeruis We wachten liever lekker lang in't bushokje, en zijn niet bang Om vrees'lijk laat te komen
Want 't maakt niet uit hoe je 't beziet wanneer j' op tijd vertrekt en niet minuutsgewijs gemeten, want dan kan je 't wel vergeten De stress gaat aan je vreten
en je oren zullen stomen.
Iene miene vlammeke, we rijden met ons trammeke Iene miene mus, we rijden met de bus!
Vrijdag en zaterdag zijn zowat de dagen dat we de meeste toeristen mogen 'vervoeren', wat we dan ook doen in de beide betekenissen van dit woord. Niet dat we 'r iets speciaals voor doen, helemaal niet, we zijn gewoon wie we zijn hé. 't Zijn de toeristen die zich laten leiden en indrukken op doen, hopelijk meer positieve dan negatieve...
Vooral Nederlanders komen voor een weekeindje. 't Is niet te ver en we verstaan mekaar, nietwaar... Makkelijk dus! Toch heb ik regelmatig pret met de innerlijke verschillen met onze noorderburen. Ze zijn meer uitgelaten, maar meestal overschrijden ze niet de grenzen van het toelaatbare. Hun verbale voorsprong, want laat me eerlijk wezen, die is er wel degelijk, vind ik telkens weer zeer aangenaam. Dat, merkt men zelfs aan 'allochtone' Nederlanders, die Antwerpen aandoen. Zij spreken dikwijls vlotter en duidelijker nederlands dan mensen van vreemde origine dat hier doen...
Natuurlijk besef ik wel, dat toeristen niet gestresseerd door onze stad sjezen, zij moeten niet op een bepaald uur op hun afspraak zijn. Als er dus iets mis loopt met het openbaar vervoer, dan hebben ze enkel wat vertraging, maar met wat hulp komen ze'r wel. Die hulp, zijn wij dan dikwijls. Zowel de chauffeurs als wij, begeleiders op de voertuigen. We vertellen hen wat en hoe het goedkoopste tarief te genieten en hoe het best op hun bestemming en weer terug naar het hotel te geraken. Zo goed als altijd, wordt dit in dank afgenomen en krijgen we een lach, een groet en een dankjewel tot besluit. Wanneer de info in het hotel het een beetje laat afweten omdat ze volgens mij, de website van http://www.delijn.be niet voldoende raadplegen, vangen wij hen op om toch maar in één of ander koopjescentrum te geraken. Soms zijn ze al een 2-tal uren onderweg en van het kastje naar de muur gestuurd. Dan halen ze hun infofolder boven en dan blijkt ie o zo verkeerd te zijn... Mijn excuus is dan dat onze stad een werf is. Op verschillende plaatsen is men straten aan het herleggen. Ik hoop dan dat ze beslist nog eens wederkeren wanneer alles af zal zijn. Maar wanneer dat ooit zal zijn...? vraag ik me af... niet luidop. Toch eindigen we onze conversatie meestal op luchtige wijze, met een lach. Nederlanders zijn daar blijkbaar makkelijke mensen in. Of, is het zo wanneer ze er een dag of twee op uit trekken? Wie zal het zeggen, ik geniet er toch maar van...
Spanjaarden komen ook meer en meer naar onze stad. Hoe lang die blijven, weet ik niet, dat vraag ik hen niet natuurlijk. Het is wel geweten dat ze vooral komen om Brugge, dé Vlaemsche stad bij uitstek, te zien. Het is dus eigenlijk een eer, dat ze ook onze koekenstad meepikken. Wanneer er foto's moeten worden genomen, stel ik al makkelijk voor om hen samen vast te leggen. Ze willen een foto'tje op de tram gekiekt. Wanneer ze me de vraag horen stellen zijn ze geflatteerd, dat ook hier spaans wordt gesproken. Ze profiteren ervan om één en ander over de stad te vragen, daar het in hun moedertaal kan en ze dat moeilijke engels even opzij mogen schuiven. En ik... ach, ik onderhoud zo het spaans dat ik anders misschien nog zal vergeten...
Ja... het is nog koud, maar de toeristen zijn al terug op komst.
Tijdgebrek noopt me minder tijd in m'n blogje te steken. Niet erg, zeker het eind van de wereld niet natuurlijk. Maar af en toe, toch even weer tijd gemaakt om wat neer te zetten ter memorie.
Eigenlijk is m'n laatste werkblokje redelijk rustig geweest... of... er is wat mis met m'n geheugen... Tja... toegegeven, laat mijn onthoudmachine het soms wat afweten. Dat ondervond ik gisteren nog, toen ik bij de aanvang van m'n dienst als opdracht las, dat ik de eerste uren enkel met de tram mee mocht. Bussen moest ik voor collega's laten. Het gebeurt wel meer dat we op deze manier werken, maar nou was het alweer een hele tijd geleden. Het gewoontebeest in mij, nam de besturing over en ik ging in de fout. Dom, maar toch... Net voor ons vertrek, vertel ik nog aan m'n collega (die wel zelf kan lezen hoor, maar ik vertel zoiets meer ter zelfbevestiging) dat we geen bussen mogen doen tot een bepaald uur. Hij knikt goedkeurend, en wellicht ook verstrooid, blijkt naderhand. Wanneer we aan de eerste halte komen, komt er toevallig net een bus aan gereden. Uit gewoonte (nou, het regent, misschien heeft dat er ook wel wat mee te maken) stappen we op die bus. We beseffen niet dat dit niet onze bedoeling mag zijn en doen onze job. Af en toe moeten we ingrijpen voor kleinigheidjes, voeten op de zetel en zo van die dingen. Maar, niemand doet lastig wanneer er op wordt gewezen. Zo nemen we eigenlijk meer bussen dan trams, simpelweg omdat we de gewoonte hebben het eerste voertuig te nemen dat er aan komt. Soms maken we uitzonderingen, maar als het regent is dit een gewoonte... Tot plots... onze collega's opstappen, die niet op de trams mogen omdat wij worden verondersteld op die trams aanwezig te zijn. Ik verslik me haast, want wanneer we hen op de bus zien, valt onze euro. We zijn al meer dan een uur onderweg en geen van ons beiden dacht aan de opdracht die we kregen. Doeme, doeme, doeme toch... op zo'n moment word ik echt wel boos op mezelf. Wanneer we enkele uurtjes later in kantoor komen, zien we onze chef. We moeten even bij hem op kantoor zijn, en ik vertel hem onze nalatigheid, haast met m'n hand op m'n padvindershartje, verzekerd dat deze fout niet moedwillig gebeurde. Hij schudt z'n hoofd spelend meewarig, maar neemt het ons niet kwalijk omdat we vooral op gelede bussen hebben gereden en uiteraard toen onze collega's afstapten, die bus aan hen hebben over gelaten.
Voilà, lesje weeral geleerd. Beter geconcentreerd te werk gaan en vooral het gewoontemonster niet meer laten binnensluipen in m'n grijze massa!
Later staat een man met z'n gezicht naar de gevel gericht, op een zeer rare wijze tegen een muur te leunen. Hij tast precies de gevel minutieus af. Ik zie hem zo bezig, wanneer we met de tram, net bij hem, aan een halte voor een rood licht staan. In eerste instantie denk ik dat de man dronken is, maar wanneer ik hem beter bezie, krijg ik twijfels. Ik ben verre van een dokter, maar bedenk dat er wel es wat mis met hem zou kunnen zijn, en ga stapsgewijs de redenen daarvoor na. Ik stap dus even uit om hem te vragen of alles oké is, waarop hij nogal kwiek antwoordt dat dit zo is. Hij bekijkt me met een wazige blik, maar tja, ik ruik geen alcohol en weet het toch niet zo goed. Ik stap dus maar weer op en we rijden verder. De volgende halte stappen we af en... ik twijfel over de man. Ik kan het niet laten schieten en besluit naar die vorige halte te stappen (deze halten liggen niet ver uit mekaar) om te kijken of ie daar nog steeds zo staat. Dit is zo, alleen... staat hij nu erg door één knie gezakt. Ik vermoed dat hij zal vallen. Er komen net nog collega's aan die me bijstaan, wanneer ik hun aandacht op de man richt. We besluiten de ambulance op te roepen. In afwachting ga ik, terwijl m'n collega de man ondersteunt, bij de apotheker op de hoek een stoel halen om de man te laten zitten. Wanneer de ambulance komt, wil hij niet mee. De man is verward, maar wordt dwars. Hij bekijkt me boos, dus hou ik me net buiten bereik en laat m'n mannelijke collega's de man vasthouden. Ondertussen worden de trams opgehouden, want de ambulance staat op de tramsporen. Het is een hele bedoening. Net wanneer we besluiten de politie ter assistentie op te bellen, zien we een patrouillewagen aankomen. Deze heren willen helpen, maar de man helpt absoluut niet mee. Ze proberen hem met zachte hand te overtuigen, maar het wil niet lukken en ze roepen versterking. Ondertussen staan er al zeker vijf of zes trams aan te schuiven... De ambulancier verzet dan maar de ziekenwagen zodat ze door kunnen. Maar de versterking van politie zet nu de combi op de tramsporen van twee andere tramlijnen... tja, hartje stad, het is ook niet makkelijk die auto's snel en wel opzij te zetten. Dus nu staan weer twee andere tramlijnen vast. Ondertussen is de man nog steeds dwars. De verplegers zijn ook al een tijdje bezig de man te onderzoeken, maar hij wijkt niet van die stoel en wil naar huis gebracht worden. Nou... met de tram kan ie niet, dat is zeer duidelijk! Dan nemen de laatst gekomen agenten het over, want één van de verplegers zegt alcohol te ruiken. Twee supermantypes, groot en potig, waarmee ik hen absoluut niet wil nawijzen hé. Maar dat zijn mannen die duidelijk niet met zich laten spotten of met hun voeten rammelen. Integendeel, zij maken kortemetten met alle flauwdoenerij. Ze nemen de man in een greep om hem mee te krijgen. De ambulanciers vinden niks waardoor de man er in deze staat kan aan toe zijn, dus vermoeden drank of een andere drug. Er zal een pv worden opgemaakt. De ambulanciers moeten ook een rapport inleveren en ik uiteraard ook. We hebben bijna drie kwartier oponthoud gehad en ondertussen vier tramlijnen met vertraging.
En dat allemaal omdat ik ongerust was over zijn gezondheid... Maar, m'n collega's, zowel als de ambulanciers en de politie zeggen dat we het beste in deze situatie hebben gereageerd. En dàt... heb ik een tijdje geleden ooit anders ervaren, maar da's weer een heel ander verhaal...
Dus, ook al was er herrie en hinder voor velen... toch ben ik tevreden.
Het is maar normaal dat, wanneer je in je stad de hele dag rondtuft, je ook bekenden tegen het lijf loopt. Dat gebeurt niet dagelijks, maar wel regelmatig. Telkens weer, is het een aangename verrassing natuurlijk. M'n enthousiasme steek ik niet weg, integendeel, ik vergeet heel effe dat ik aan het werk ben. Nou, 't is enkel nog maar voorgevallen op rustige momenten. Logisch natuurlijk... wanneer ik echt bezig ben, zie ik ook enkel maar dàt, waarmee ik bezig ben. Dan kijk ik niet om me heen hé.
We zijn nog maar net op de bus gestapt. Er zit niet zoveel volk op en alles is oké. We zijn enkele meter verder gereden aan het grote perron, maar moeten wachten, want het verkeerslicht sprong op rood. We bollen heel traag nog een klein stukje verder, om aan te sluiten in de rij. We komen net ter hoogte van een ouwe bekende van me, die daar staat te wachten met z'n zoon. Manlief... dat is echt jaren geleden dat ik hem nog zag. Ik zet me dus aan de deur, opdat hij me zou zien en wuif als een gek. De chauffeur merkt het natuurlijk en doet z'n voordeur open om me de man en zoon te laten begroeten. In m'n enthousiasme blijft dit niet bij een polleke natuurlijk, daarvoor ken ik hem te goed. Er moet gekust worden. Daarop krijg ik leutige reacties vanuit de bus. Maar ik trek het me niet aan. In een sneltempo praten we heel effe bij in de zin van: hoe is het met jou? en met...? en met...? En... daarbij blijft het natuurlijk, want eens groen licht is het niet van 'mogen', maar van 'moeten' verder rijden. Het goede gevoel zindert nog een hele tijd na, want het was echt schandalig lang geleden dat ik die goeie vriend nog es zag. De mensen vooraan in de bus, zitten me glimlachend aan te kijken... leuk toch, zo'n meelevende reactie.
Wat later op de dag, staan we te wachten op het perron in centrum stad. Er komt nog niks aan, maar ik zie een oud-leraar van me. Hij staat ook op de tram te wachten. Mensenlief, die man lééft nog, bedenk ik me. Aan die school heb ik erg goede herinneringen, daar voelde ik me begrepen, zowel door m'n medestudenten als de leerkrachten. Er werd naar je geluisterd in een gesprek, wanneer je over de schreef was gegaan. Er werden niet enkel maatregelen getroffen, er was ook een gesprek, wat ik heel erg belangrijk vond en nog steeds vind. Beslist, aan hem heb ik goede herinneringen. Ik ga de oude man groeten. Hij is ondertussen 89jaar vertelt hij me. En, tussen ons gezegd en gezwegen, hij ziet er nog verdomd goed uit! Hij bekijkt m'n uniform en besluit dat ik niet in m'n branche ben gebleven. Waarop ik lachend toegeef, dat ik inderdaad wel wat anders doe beroepsmatig, maar nog volop geniet van de kennis die ik op deed. 'k Geef hem er enkele verbale bewijzen van in de vorm van een opsomming en hij knikt goedkeurend met een knipoog. We raken aan de praat, maar de tram komt er aan. Gedaan dus met het contact en weer in het vel van begeleider gesprongen, want menigeen heeft uitleg nodig of vraagt de weg.
Een kindje op de tram lacht schaterend en luid. Zo'n erg grappig lachje dat heel aanstekelijk werkt. M'n collega en ik stellen onderling voor om z'n mama een contract aan te bieden van De Lijn. Zo'n lachertje op de tram, doet immers iedereen meelachen. De meerderheid toch alleszins. Leuk om de gezichten op de tram te zien, iedereen; jong, oud, dik, dun, bruin, wit, zwart of kleurloos heeft op z'n minst de lach in de oogjes.
Deze week carnavalsverlof, dwz, de ochtenspits is er ene zonder scholieren. Althans geen schooljeugd onder de 18jaar, want hogeschool en unief doen nog wel hun ding. Toch, deze jongeren vertegenwoordigen op het openbaar vervoer, verre van de meerderheid. Rond 7.30u zijn alle zitjes in de tram bezet. Er staan ook nog wel wat mensen recht, maar 't is helemaal geen drukte van belang zoals tijdens een scholenspits. De meesten zijn op weg naar hun werk en dus nog in een mijmeren verzonken. I-pods, of andere muziekapparaatjes, vullen menig oor. De campagne rond het 'oor'verdovend geluid waarmee men trommelvliezen aanvalt, door die kleine oorfoontjes, heeft z'n werk maar half-zijn-gat gedaan, want de degelijke koptelefoons (die heerlijke grote bombastische bogen met uiteinden die je oren volledig bedekken, maar erg trendy ontworpen kunnen zijn) komen toch maar zeldzaam in beeld op tram of bus. Ze zijn aanwezig, maar lang niet een vierde van die andere kleine oormonstertjes. Het volume is erg belangrijk. Soms wil ik zo iemand iets zeggen, maar dan moet ik eerst met gebaren de aandacht trekken. Als het volume erg luid staat, vraag ik om het wat lager te draaien. 't Is namelijk niet de bedoeling dat iedereen moet meeluisteren hé. 't Is maar raar of zelden dat iemand er moeilijk om doet, en gebeurt dit, dan geef ik wat meer uitleg en test de persoon in kwestie uit op z'n gevoel voor empathie, wat meestal in het voordeel van de omstaanders uitdraait.
Ik bevind me vooraan in de tram. Er zit een jonge man, verzorgd, met lange haren en in stadskledij voor zich uit te staren met zo'n kleine oortjes gewapend. Hij staart voor zich uit, wezenloos, uitdrukkingsloos... Ik hoor muziek, heavy metal, zo heavy als maar kan. Eventjes negeer ik het. Toch, het blijft duren, dus ga ik rustig op zoek. Dat doe ik door kalm tussen de passagiers te stappen, m'n gehoor testend. Ik wil namelijk de juiste persoon aanspreken, want, als er vier mensen met muziek naast mekaar zitten, niet altijd evident is. Ik heb trouwens besloten dat ik beter eens werk maak om naar de oorspecialist te gaan, want m'n oren laten me wat in de steek soms. Niet dat ze 'r op hun eentje onderuit trekken... wie weet op zoek naar symfonisch harmonieuze klanken... maar 'k heb problemen om geluiden uit mekaar houden. Nou... met wat moeite gaat het nog wel net, ik doe dus m'n uiterste best. Enfin, een mens koppelt ook dingen hé. Zoals je wel kan raden naargelang het uiterlijk van iemand, je ook bepaalde muziek aan die persoon kan koppelen. Toch... dit vraagt de nodige voorzichtigheid, want een ruige bink, kan ook van klassieke muziek houden. Of, iemand, volledig in de plooi, kostuumpje met cravatte én stoefferke, kan natuurlijk ook van ruige rock genieten, waarom ook niet... Deze keer is het niet moeilijk, de metalmuziek staat zo hard, dat ik recht op de jonge man kan af gaan. Hij blijft staren in het niets. Ik moet echt m'n hand voor z'n ogen bewegen om z'n aandacht te trekken. Hij zet zoals ik vraag, het volume zachter, wat niet wil zeggen dat de omstaanders niks meer horen, maar 't is toch beter. Het duurt geen drie seconden of de jonge man is weer in ...trance... Mond half open, staren naar niks, bewegingloos, half gebogen rug. Dit om 7.30u al. 'k Vraag me af, hoe die kerel om 17u is...? Hij geeft me wel de lachkriebels, want ik vind hem een typische karikatuur. Hij doet met denken aan 'beavis and butthead'. Tja, als je de dag begint met een brainwash zo ruig als 't maar kan, is het misschien wel mogelijk dat je grijze massa door mekaar geklutst wordt.
Wat later op de dag, vertelt een collega me van het verschrikkelijke treinongeval nabij Halle. Ik kan het niet geloven. M'n zoon werkt op de trein en ik weet dat ie op dit moment werkt, maar 'k weet niet op welke lijn. Ik zet het van me af, want, men mag niet overdrijven in die dingen. Ik ga verder met m'n werk. Wat later, vertelt een andere collega over het aantal geschatte doden en slachtoffers... Ik word er even niet goed van en moet ('k kan het echt niet onderdrukken) iets meer te weten komen. Zo gauw ik kan, zend ik een sms-ke naar m'n zoon. Antwoord komt niet. Toch, weet ik ook wel, dat het één grote chaos moet zijn op zijn werk. Hij zal in het beste geval z'n handen vol hebben en dus geen tijd om sms-kes te lezen, laat staan te beantwoorden. Tijdens onze pauze, hoor ik nog meer over dit slechte nieuws en probeer ik m'n schoondochter te bereiken, maar ik wil haar niet ongerust maken. Zij hoorde het nieuws ook en wacht ook op antwoord. Want, hij werkt vandaag wel degelijk op deze lijn. Even later kan ze via z'n vakbond toch aan het -voor ons althans- goede nieuws geraken, dat hij op een trein werkt die er even later zou passeren. Met hem moet dus alles in orde zijn. Een vreselijk gevoel gaat door me heen. Ik ben natuurlijk erg blij, opgelucht, ik durf weer te ademen. Maar tegelijkertijd voel ik hoe vreselijk het moet zijn voor hen, die hun kind, ouder, geliefde niet meer kunnen omarmen... Ik probeer het van me af te zetten, gelukkig ben ik vandaag aan het werk en word ik in beslag genomen door allerhande gesprekken en ook enkele trampanne's. Ja... zelfs een panne is goed nieuws, voor me... uitleg geven aan passagiers die even hun trip moeten onderbreken omdat het voertuig uit exploitatie moet voor dit moment. Als het dàt maar is, hé... en ondertussen ben ik bezig...
En weer ben ik blij, met m'n fijne collega, die geen onnodige opmerkingen maakt. Die me even m'n bedenkingen gunt. Dit... is een grootse dag voor mij, m'n schoondochter, m'n kleinkindjes... Wij worden er met de neus in gedrukt, het geluk dat we mekaar hebben. Dit mag geen klaagblog worden, verre van. Maar ook de trein is openbaar vervoer. Veiligheid primeert. Aan de familie, collega's en geliefden van de slachtoffers bij dit ongeval, wil ik sterkte toewensen. Hoewel woorden hier enkel maar woorden zijn, wil ik m'n medeleven betuigen. We achten ons steeds veilig in onze dagdagelijkse bezigheden, maar men mag ondernemen wat men wil qua veiligheid. Zulke ongevallen zullen nooit volledig kunnen voorkomen worden. Toch, de verslagenheid is overweldigend. Mijn innige deelneming.
Nu niet voor 't één of 't ander... Valentijndag is niet aan mij besteed. Het heeft niks met trammen of bussen te maken, zou men kunnen denken, maar da's naast m'n jobke gegrepen. Zelf besteed ik aan die dag -gewoon omdat ik een dwars mens ben- geen zier. Ik vier zowat alle dagen Valentijn, en hoef dat niemand te bewijzen. Zolang wij tweekes het maar beseffen is dat oké. Maar... 'k heb echt wel genoten van de sfeer die rond sommige mensen hing vandaag.
Uiteraard zijn er nogal wat passagiers die het met een bloempje willen zeggen vandaag. Rozen, tulpen, allerhande bloemekees, zoals men in Antwerpen pleegt te zeggen, worden meegedragen met de grootste zorgen. Onlangs las ik nog dat de jeugd geen bloemen schenkt met deze dag, nou, ik kan het tegendeel beweren, want 't zijn beslist niet enkel de ouderen die ik door de sneeuw zie ploeteren met een bos bloemen in de hand.
Ik stap achteraan een lagevloerstram op en wandel dan erg rustig naar voor. Dat helpt om gezien te worden en om rustig zelf een blik te werpen op zowat alles binnen het voertuig. Ik zie een jonge kerel alleen op een bank zitten, met één roos, mooi verpakt en versierd met een gedrapeerd rood lint, waar een hartje aan prijkt. Hij ziet er ernstig uit, is in gedachten verzonken. Ik ken hem van haar nog pluim, maar net door die houding, steelt hij zowat m'n hart. 'k Vraag me af waarom hij toch zo ernstig kijkt, misschien maakte hij gisteren wel ruzie en wil het nu dubbel en dik bijleggen. Misschien, is ie gewoon wat in gedachten verzonken. Misschien is ie zenuwachtig voor z'n te verwachten ontmoeting. Wanneer ik dit naderhand aan m'n collega vertel, maken we pret, met allerhande zinspelingen over partners die met bloempjes niet te vermurwen zijn. 't Zijn maar pretjes, die we wachtend op het perron, onderling eventjes delen, ruig en ondermaats, maar daarom dikwijls nog net een ietsje prettiger dan zou mogen hé.
Een tijdje later, op een andere tram, stappen twee jonge zigeunermeisjes op. Het zijn prachtige kinderen, ik denk van 13 en 15 jaar. De oudste spreekt me zonder aarzelen aan, want weet niet waar ze moeten afstappen. Ze beheersen het Nederlands niet perfect, maar toch goed. Ik leg hen uit waar ze best afstappen en hoe ze verder moeten gaan en ze zetten zich in m'n nabijheid. Eén van hen haalt een klein vierkantig doosje te voorschijn en speelt er wat mee. Ik kijk hen aan, vriendelijk, waarom ook niet... Ze toont me het doosje, en opent het. Ik merk dat er een ringetje in zit, met een hartje zo lijkt me. Ze zegt me dat ze dit kreeg voor haar Valentijn. Ik antwoord zo enthousiast mogelijk, want het kind is zo fier als wat. Waarschijnlijk is dit haar eerste valentijnsgeschenkje, kan ik me inbeelden. Ik vraag of ik het wat beter mag bekijken en ze overhandigt me het doosje. De ring is te klein vertelt ze me, maar ze lijkt geen spijt te hebben. Ze is duidelijk opgetogen. Even aarzel ik, ik besluit om haar niet te vertellen, dat haar vriendje dom moet zijn om een ring te kopen zonder de maat van haar vinger te weten. Moest dit kind beter Nederlands gesproken hebben of moest ik haar beter gekend hebben, had ik zulke grap wel aangedurft, maar in dit geval, zou ze me ernstig nemen en dan zou ik kwetsen. Ik hou het dus bij bewonderen en de wijsheid dat ze'm maar goed moet bewaren, waarop ze steevast voor akkoord knikt. Ik geniet van de schattige naïviteit van de twee zusjes, de kleine dingen die hun leventje o, zo belangrijk maken.
Niet lang later stapt een Afrikaans koppel op een tram. Ook zij hebben bloemen bij, een prachtige veelkleurige ruiker. Een gekruld geel lint eroverheen, met aan het eind een groot rood hart. Mevrouw houdt hem vast, heel voorzichtig bewaakt ze hem, zodat er niks mee kan gebeuren. Wee diegene die er verkeerd naar kijkt, laat staan aanraken en kreuken ofzo. Wanneer ze zit, beschermt ze hem zelfs met haar arm. Meneer vindt het maar normaal, elk geschenk moet zo gekoesterd worden. Maar, vooral dit, het bewijs van zijn liefde voor haar. Ze keuvelen wat, en er wordt tevreden in de ogen gekeken en gelachen.
Best tevreden, dat ik de nieuwste sneeuwdagen vrij was. Ik mocht de boel vanop afstand bekijken, 'k zat er niet in. Hoewel ik van m'n zoon vernam dat ie om 7u al onderweg was en pas om 11.30u op het werk arriveerde... Hij was niet de enige, vernam ik op het nieuws. En ik... had er fysiek gene last van. De sneeuw ligt er nog wel her en der. Ijsplekken zijn er nog zowat overal, maar ik ben gewapend hé... Goed en dik aangekleed -noem me een westerse Innuït- doorsta ik de nachtelijke koude. Toegegeven, ene keer gaan we ons toch maar wat opwarmen. M'n collega heeft, niettegenstaande z'n superwarme sokken, toch last van koude voeten. Maar tja, tegen middernacht moet men al wat langer wachten op een voertuig en er zijn plaatsen waar de wind echt snijdt. Niettegenstaande hebben we een leuke werkavond.
Een dronken man blijft een tijdje bij de chauffeur staan. Maar ik ken de chauffeur, ik wacht af, want weet dat hij een goed plantrekker is. En, ja hoor, het duurt niet lang, of de man begeeft zich verder in de bus. Hij ziet m'n collega en zet zich bij hem. Ik heb binnenpret, want m'n kompaan had nog niet echt in 't snuitje met wie hij opgezadeld geraakte. Ik hou hen extra in 't oog. Collega beantwoordt de vele vragen van de goedverzorgde maar dronkenzaag. Nou, goed, denk ik, zo heeft een ander geen last van deze kerel. 'k Merk wel aan m'n werkmakker, dat hij er werk aan heeft, maar het blijft rustig en ik heb een enorme pret, die ik niet mag laten blijken... voorlopig. Wanneer de brave dronkaard afstapt, kijk ik naar collega. Hij zegt niks, maar z'n ogen zeggen des te meer. Ik kan het niet meer houden en proest het -zo beleefd mogelijk- uit. Wanneer we afstappen, krijg ik het het verhaaltje te horen, over een conversatie (met veel woorden zonder inhoud) die er geen was...
Er stapt een groepje jonge gasten op de tram. Velen gaan uit in groep en wanneer ze dan opstappen, is er direct een hoop gezellig lawaai in de tram. Ik smaak het wel. Het loopt zoals het hoort te lopen. Toch, een kerel uit het groepje dat zich achteraan heeft gezet, staat recht en zwaait in mijn richting. Ik sta vooraan in het voertuig. Ik merk het zwaaien wel, maar heb niet echt door dat ie naar mij zwaait, misschien kent ie iemand anders in mijn omgeving ...ofzo... De kerel komt naar me toe, lacht me heel hartelijk toe en drukt me de hand. Hij kent me, zegt hij. Ik ken hem wel van ziens, maar zou echt niet weten waarvan. Ik zie ook zoveel mensen... Jawel, zegt hij heel zeker van zichzelf. Ik ken u van in de straat waar ik cursus volg. Hij zegt de naam van het bedrijf dat de cursus organiseert en ja, hij heeft gelijk, want da's wel degelijk in de straat waar ik woon. Hij vindt het zo tof dat ik de mensen, wanneer ze even een breek nemen en op straat staan, groet. Nou, da's maar een kleintje hé. 'k Vind het maar normaal. Hij benadrukt nog tegen m'n collega da'k één van de goei ben. Et voilà, daar krult m'n neus weeral. Maar, 'k heb het liever zo. Laat de dronken mensen maar lief zijn voor mekaar, en voor een ander, dan is't leven schoon! Daarover zijn m'n collega en ik het volop eens.
Wanneer ik naar huis ga en op de tram wacht, vriest het toch -4C°. Ik zie aan de overkant een meisje in een licht t-shirt, korte mouwen, decolleté. Ze staat te bellen met haar 'schat'. Ik weet het, want ik hoor haar hem toeroepen in haar gsm, dat ze 't zo helemaal niet bedoeld had. Haar 'schat' is niet makkelijk om te praten, want er wordt heus geruzied door dat kleine apparaatje. Ze staat lichtjes ineen gebogen van de kou, maar blijft buiten staan roepen in het toestelletje. Het woord 'schat' wordt dikwijls herhaald maar verloor ondertussen volledig z'n betekenis, hoor ik aan de ruzie. Raar, denk ik, hoe mensen mekaar schat blijven noemen en die 'schat' tegelijk naar de hel wensen. Maar haar schat is niet te vermurwen, ze roept zo hard, dat heel wat mensen hun aandacht wordt getrokken. Wanneer ze is uitgeschreeuwd, gaat ze een frituur binnen. Ik vermoed dat ze zich gaat gaar stoven, vanwege de koude, gemengd met ruzie.
De tram komt, ik groet de tramchauffeur, want ik ken hem. Wanneer we een beetje verder zijn, zien we een straatvuilbak in de vlammen opgaan. De vlammen schieten zeker een meter boven de vuinisbak op. Net er naast staat een bushokje, waar niemand durft gaan staan. De mensen staan even verder. Ik vraag de chauffeur om toch maar dispatching op de hoogte te brengen. In eerste instantie denkt hij, dat er al wel iemand de hulpdiensten heeft gebeld. Ik laat weten, dat als iedereen zo denkt, de boel niet zal opschieten. Collega verwittigt dan toch dispatching. Ziezo, zo zal de boel niet uit de hand lopen... Hoofdschuddend stapt een dronken man op. Ik weet niet wat hij gezien heeft, maar hij klaagt steen en been over de 'bruin apen' die dat gedaan hebben. Geërgerd antwoord ik niks, want de man is dronken, wie weet hoe gaat hij reageren hé. Ook m'n collega chauffeur zegt niks. De man gaat nog even verder, maar we negeren hem. Hij gaat dan maar zitten... oef...
Een man toont me vragend een papier met adres. Hij praat Frans. 'k Vertel hem waar en hoe, 'k heb er de tijd voor want het is op dit moment rustig. Hij begint een gesprek, vooral vraag/antwoord-type. Hij wil bijvoorbeeld van me horen waarom men in Antwerpen geen Frans spreekt, want... meent hij... België is toch franstalig... Hij is zwart-afrikaans en heeft een tijdje in Brussel gewoond. Tijdens ons gesprek, veronderstel ik dat hij Congolees is, en ja hoor, hij is van Congo Brazaville. Hij spreekt erg goed Frans, uiteraard met zo'n typisch accent, maar niettegenstaande lijkt z'n grammatica best in orde. Toegegeven, stukken beter dan de mijne (in 't Frans dan hé). Ik vraag hem, hoe men het Frans leert in Congo, van thuis uit, of in school? Misschien... mijmer ik, zou dat een goede oplossing zijn voor ons kleine België... tweetalige opvoeding van huis uit. Iedereen gewoon en simpelweg tweetalig opvoeden. Hij bekijkt me niet goed wetend hoe te reageren, tot ik hem laat weten, dat dit in ieder geval de eerste honderd jaar nog niet zal gebeuren. Hij knikt lachend, want in een oppervlakkig gesprek tijdens een tramritje een grote politieke landsproblematiek opgelost krijgen is niet direct mijn uitgangspunt wanneer ik vertrek naar m'n werk, heeft hij nu door. In elk geval is hij opgetogen met het gesprek, want het is moeilijk met de mensen in contact te komen in het antwerpse, naar zijn mening. Ondertussen is hij aan z'n afstaphalte, en ik leg hem nog uit hoe hij verder moet. Daarvoor krijg ik ne ferme pol en het compliment dat ik une gentille femme ben, tijdens het lachen z'n mooie parelwitte gebit tonend. En ik heb weer een dosis goed gevoel cadeau gekregen, 't kan niet op.
Een afrikaanse dame spreekt ons aan op straat (ook in't Frans), wanneer we na onze rustpauze weer op weg zijn naar de tramhalte. Ze kreeg een boete en toont ons het papiertje. Maar het is helemaal niet juist zegt ze, er klopt niks van. We bekijken het papiertje en leggen haar uit wat ze kan ondernemen. Naar Mechelen wil of kan ze niet, telefoneren gaat om één of andere reden niet, en een computer heeft ze blijkbaar ook niet ter beschikking. Nou, onze alternatieven raken stillekesaan op, dus overleggen we onderling snel snel. Ondertussen ratelt ze door en door en wordt het me wel erg moeilijk haar te begrijpen, daar zij een enorm accent heeft en veel te snel praat. Bon, we besluiten haar mee te nemen naar het kantoor van de centrale controle, waar we net vandaan komen, want we weten dat onze chef op dit moment aanwezig is. Als iemand haar kan helpen, zal hij het wel zijn. We kunnen haar toch niet gewoon botweg zonder uitleg achter laten, vinden we. Wanneer we aan kantoor komen, laat de dame weten dat ze hier eerder deze week ook al was en dat men haar niet wilde helpen. Wij bekijken mekaar met niets dan vraagtekens in onze lede oogskens, maar nu we'r zijn, zetten we door. We laten de dame aan de balie wachten en lichten de chef in. Hij zoekt de nodige info en staat haar bij. Opgelucht dat we een goede daad verrichtten, trekken wij verder richting te vervullen dienst. Wanneer onze dienst er op zit en we terug in kantoor komen, vragen we uit nieuwsgierigheid of alles goed is afgelopen met de dame die we eerder hadden begeleid. Maar we schrikken ons een klein hoedje, wanneer we horen dat ze gezocht werd. Men moest contact nemen met de politiediensten om haar identiteit vast te stellen (nodig voor het opmaken van een nieuw abonnement) en men mocht haar niet meer laten gaan. De dame werd afgehaald en moet stante pede het land verlaten.
Niet goed wetend of we nu wel hebben geholpen en zoja, wie dan wel, trekken we huiswaarts om ons op te laden voor de volgende dag.
De tijd vliegt... Het is alweer zaterdagavond. We hebben een late dienst. Nadat de winkels sluiten is het gewoontegetrouw eventjes rustig. Zowat iedereen trekt naar huis. Twee uurtjes later zijn weer meer mensen op de been, alhoewel het geen erg drukke avond wordt. Misschien zit de koude mist in centrum Antwerpen er ook voor iets tussen, wie zal het zeggen...?
Aan dronkaards ontbreekt het echter niet. We zien op zo'n avond meer dronken mensen dan we willen. Niettegenstaande geef ik toe, dat we van de meesten onder hen absoluut geen last hebben. Ook, is het maar goed dat dronken personen wijs genoeg zijn om de auto niet te nemen en dus voor het goedkoopste alternatief kiezen. Zolang ze de boel niet op stelten zetten, of niemand storen, maakt het me niet uit.
Op een gegeven moment staan wij centrum oude stad te wachten op de tram. Er komt een zestiger onze richting op. Wij staan rustig te praten, tegenover mekaar. De man zet zich heel traagjes naast m'n collega. Hij bekijkt hem, en blijft zonder een woord te zeggen in z'n ogen kijken. Wij stoppen dus met praten, want verwachten een vraag of een opmerking of toch iets in dien aard. M'n collega, kijkt ook de man aan, uiteraard, in de ogen. Toch, er volgt niks, er wordt enkel gestaard, de beiden naar mekaar. M'n collega doet eigenlijk wat ik zou doen onder dezelfde omstandigheden, hij blijft kijken. Nou... misschien zou ik om het ijs te breken wel gevraagd hebben of ik hem kan helpen... Collega dus niet, hij doet wat de dronkaard doet. Dan raakt de man lichtjes geagiteerd en schampt ie op m'n collega. Schelden doet ie niet, maar er zit spanning in de lucht, dat is duidelijk. Niettegenstaande bewaart m'n collega z'n kalmte. Net op dat moment komt de tram er aan en merkt de man op dat m'n collega een ezel is. Ik antwoord dat we ons afvroegen, wat hij wilde weten van ons. Waarop hij mompelend zichzelve de tram op hijst. Ik laat m'n werkmakker weten dat ie er goed heeft aan gedaan zo kalm te blijven. 'k Besef maar al te goed dat niet iedereen zo reageert op zulk moment. Ik ben er haast zeker van dat de boel uit de hand had kunnen lopen. De man in kwestie ruikt niet meer, maar stinkt echt naar de drank, maar op het voertuig blijft hij heel rustig.
Wat later op de avond, merken we een groepje jongeren op, waaronder een meisje dat naar wat ik zie tijdens het voorbij rijden, zo dronken is dat ze niet goed meer op haar benen kan staan. Ze laat zich vallen op de grond en ligt te gieren van het lachen. Een jongen wil haar recht trekken, maar ze laat zich terug vallen en maakt een hels lawaai. M'n kompaan staat op dat moment op de tweede wagen van het gekoppeld voertuig. Wanneer we afstappen, vertel ik hem wat ik zag. Hij dacht dat die jongeren aan't vechten waren. Ik bedenk, hoe we dingen toch anders kunnen interpretteren, naargelang wat we juist zien. Misschien heeft m'n collega net iets meer kunnen zien dan ik, of, bedenk ik me, was dat lachen, misschien gillend boos zijn... Wanneer we een half uur later weer op dezelfde plaats komen, bevinden de jongeren zich nu in een bushokje, net daar waar we afstappen. Ik herken het meisje aan haar kledij. De jongen is er ook nog bij. Hij valt haar wel erg lastig merk ik op. Ze trekken zodaning m'n aandacht dat we even op afstand blijven staan. De jongen heeft plannen met haar, dat is erg duidelijk. Zij zal -wanneer hier niet wordt opgetreden- mis/gebruikt worden. Er komt een politiepatrouille aan, ze stoppen even aan het bushokje. Toch, wat zij niet zagen is, dat de jongen hen eerder zag. Hij neemt direct afstand van het meisje, laat haar los, zet zich braafjes naast haar. De politie rijdt het plein rond, gelukkig in een heel rustig tempo, want... Wij moeten verder en stappen een tram op, maar staan nog op de halte voor het rode licht. Ik hou het koppel nog steeds in't oog, ongerust. Wanneer de patrouille wegrijdt, hervalt de jongen terug en grijpt het meisje vast, die duidelijk uit z'n greep wil. Ze is door en door dronken en is een makkelijke prooi, wellicht. Ik verontschuldig me bij m'n collega en de tramchauffeur en stap weer af, want ik vind dat dit echt niet door de beugel kan. De politiewagen staat ondertussen achter de tram op de busbaan. Ik begeef me naar hen en leg uit wat er volgens mij aan de hand is. Opgelucht ben ik wanneer deze agenten het over nemen en zich terug naar het koppel begeven. Eén van de twee, vermoedde ook dat er wat mis was met het koppeltje, leid ik af uit het commentaar dat ze hierop onderling geven.
Wij, collega en ik, gaan te voet naar kantoor, want de tram is ondertussen vertrokken. Ik denk dat het meisje niet ouder is dan 14 jaar en vraag me af, wat die jonge 'deernen' toch 's nachts te zoeken hebben met zoveel drank onder de leden...? De afloop zal ik nooit kennen, maar eigenlijk is dat ook best... denk ik stillekes...
't Is eigenlijk al een tijdje geleden. 'k Noteer soms wel één en ander op de dag van gebeuren, maar lang niet altijd. Dat hoeft ook niet persé. Maar 'k moet het hier wel zetten, want 't was speciaal.
Enkele weken terug nam ik een dag vrij om naar een rondetafelconferentie ('k zal het die naam maar geven) te gaan, uitgaande van 'Respect op de Lijn' . Dit was naar mijn mening een leerrijke dag. We namen deel aan verschillende vergaderingen, er werd gebrainstormd en vooral geluisterd naar mekaars mening. De moderator bleek een journalist van radio 1 te zijn, meneer Ng Sauw Tjhoi. Via één van onze aanwezige vakbondsafgevaardigden kreeg ik de vraag, of ik geïnteresseerd was om een interview te laten afnemen. Volgens hem beantwoordde ik wel aan het gezochte profiel. Nou... ach, waarom ook niet... dacht ik bij mezelf, ervan uitgaande dat het daar tussen de soep en de pattatten zou plaats vinden. De sympathieke man contacteerde me dus, tussen het broodje en de thee, die ik snel nog effe binnen propte en goot alvorens hem te woord te staan. Ik dacht dat het snel moest, daar dra de volgende ronde vergaderingen zou beginnen. Maar nee hoor, mispoes! Dit was maar een kennismakingsgesprek, ofte een soort testje, om bij wijze van schrijven, er achter te komen of ik niet teveel stotter en van die dingen hé. Enfin, de man vroeg me of hij niet een interview zou kunnen afnemen, tijdens het uitvoeren van m'n job. Het zou over de veiligheid in het algemeen gaan... ofzo... Daarover kon ik natuurlijk niet beslissen. Ik gaf hem dus het telefoonnr van m'n chef.
Nou, je bent natuurlijk journalist of je bent het niet, maar als je geen doorduwer bent, ben je beslist géén reporter. Meneer Tjhoi kreeg het dus voor mekaar, dat ie de volgende dag enkele uurtjes mee kon trammen met ons, m'n collega en ik. En... 't was weer eens wat anders hé. We reden mee op een metrolijntje en mochten al gelijk als sardienen ingeblikt een overvol voertuig proeven. Niettegenstaande ging het interview ook vlotjes zo, zonder noemenswaardige storingen. Heden ten dage, zeulen journalisten geen loodzwaar opnamemateriaal mee. Integendeel, het kleine, lichte, maar verdomd scherp opnemend spulletje dat ie licht in de hand hield, zorgde absoluut niet in het minst voor problemen. Alhoewel, de schooljeugd waar we tussen stonden het erg amusant vond hun stem te kunnen laten gelden. Puberpret alom natuurlijk, maar het ging helemaal niet de perken te buiten. In een enkel geval maakte deze situatie het me zelfs heel makkelijk. Enkele meisjes die heerlijk zaten te eten, waarop ik hen terecht wees, waren lichtjes versteld en vroegen wat bedeesd waar deze opname voor was. Toen we zeiden dat dit op de radio zou komen, stopten ze snel hun snoepgoed weg en toonden enkel nog schuchtere interesse. Later, wanneer dit interview was afgelopen zag ik één van hen terug op de tram en ze knikte me heel vriendschappelijk toe en ging heel braaf zitten zonder snoepen.
Het was best aangenaam hoor. Het lag natuurlijk vooral aan mijne vriend, journalist Tjhoi, die van aanpakken weet. M'n collega, die erbij was, maar eigenlijk niet betrokken, vond het allemaal ook best aangenaam. Het creëerde een beetje een speciale sfeer waarvan we beiden mochten genieten.
Later, wanneer het werd uitgezonden op de radio, bleek, dat sommigen m'n stem hadden herkend en daardoor hun aandacht was getrokken. 'k Moet toegeven dat ik er nooit heb bij stil gestaan hoeveel mensen uit m'n omgeving naar de radio luisteren. 'k Had er bewust over gezwegen, enkele uitzonderingen terzijde. Het was vooral leuk om van collega's complimentjes te krijgen, zelfs van mijne chef. (snoef)
Pluim voor mezelf, want nou kan ik er niet meer onderuit. Ik ben een TATERWATER!!!
Vandaag begin ik -door aangeven van een collega, zonder dat ie er erg in had- de dienst al zingend. Ik probeer mezelf wat in de hand te houden, want zingend op de tram om 6u 's morgens, wordt uiteraard niet door iedereen geapprecieerd... 'Hene ma tov', moet ik dan maar terugdringen in de ochtendstilte, tot het weerkaatsen van de tonen tegen de wanden van m'n grijze massa. Alhoewel ik mezelf heel soms betrap in het zachtjes zingen of fluiten van het liedje. Ach, er wordt niet gereclameerd, dus zo erg zal't wel niet zijn.
Op één van de bussen zit een koppel. Mensen die ik herken, gewoon van op de bus. Het was een tijdje geleden dat ik hen zag en er wordt erg enthousiast gegroet. Het lijkt wel of we mekaar echt kennen, alhoewel ik noch hun naam of enige interesse weet. Maar het zijn warme mensen en dat is genoeg. Meneer groet me met een handdruk en mevrouw volgt snel. Ze had meneer er bij m'n binnenkomen direct op gewezen, vertelt hij me, dat ' die vrouw van De Lijn' opstapte... Hij kan niet werken, want den bouw ligt stil. Maar het wordt tijd dat ie er terug kan invliegen vertelt hij me, want hij is het moe om thuis te zitten. Hij moet bezig zijn, laat hij weten. Ik hoor ook de uitslag van het tennis in Melbourne. Goed zo, ik hoor dat Justine Henin naar de finale gaat. Ik bedank hem voor dit leuke nieuws. Hartelijk groetend, stappen ze af.
De morgen gaat rustig voorbij. Wanneer we opstappen op voertuigen waar gekende collega's meerijden, wordt er eventjes gegrapt. Het gaat ons goed af, de dag lachend en snel te laten verlopen. Leuk te merken dat mensen op weg naar 't werk af en toe ook kunnen meelachen. Zo hoort het ook!!! Wanneer we op een gelede bus stappen, richting Rooseveltplaats, moeten we nogal wat mensen erop wijzen dat men vooraan moet instappen. Deze regel moet steeds herhaald worden, want wordt toch makkelijk in de wind geslagen. Maar ook dat geeft absoluut geen probleem, iedereen gaat op ons aanwijzen mooi naar de voordeur om op te stappen. Toch, het doorschuiven binnen in het voertuig wil dan weer niet vorderen. Wij staan ook nog vooraan, daar er niemand doorschuift. Ik merk op dat achteraan nochtans heel wat plaats is. Die opmerking wordt luid gemaakt, maar reactie volgt niet. Dan maar stemverheffing. Ik vraag vriendelijk maar kordaat of 'men wil doorschuiven astublieft'. Enkelen doen wat gevraagd wordt. Een persoon blijft staan met de rug naar ons toe. Daarom ga ik er heen en merk dat deze een bejaarde dame is, met een caddy. Naast haar staat nog een dame met caddy. Ik maan haar vriendelijk, maar ze zegt dat ze bijna moet afstappen en niet durft te stappen in de bus, terwijl die rijdt. Ik zeg haar dat ze rustig naar achter kan gaan en daar afstappen. Ik zal met haar meegaan en haar helpen. Daarop vertrekt ze, en iedereen volgt me. Ik laat haar dicht bij de achterdeur plaats nemen en neem de caddy voor mijn rekening. Ze is tevreden en dankt me en natuurlijk mag ik weten dat ze 82 jaar is. Tja, er is een moment dat dames niet willen zeggen hoe jong ze zijn, en dan komt er dat moment dat ze't aan iedereen kwijt moeten hé. M'n collega staat ondertussen midden in de bus. We zijn alweer een halte gepasseerd waar nog wat volk is opgestapt. Ik hoor hem ook manen om naar achter door te schuiven. Hij zegt dat hij noch ik iemand zullen bijten. Daarop antwoord ik da'k m'n tanden niet bij heb. Enkele dames in onze buurt vinden het wel prettig en beginnen stante pede een heerlijk sappige conversatie over het vooraan opstappen en niet doorschuiven... Goed zo! denk ik, wanneer men er over praat, denkt men er ook over na...
Tegen de middag is het zo druk dat we mensen moeten laten staan. Ook wij stappen dus niet op, zodat een enkeling nog mee kan in onze plaats. We moeten ook op een tram die een verkorte rit krijgt, iedereen laten afstappen. De chauffeur is tevreden dat wij dit voor hem klaren, zo gaat het een pak sneller. Deze mensen klagen en ik sta hen nog wat te woord. 'k Maak hen duidelijk waarom dit nodig is, want de reiziger -ook hij die regelmatig met de tram rijdt- denkt dikwijls te weten hoe slecht alles verloopt, maar weet niet het waarom. Da's mijn taak dus, en... met plezier gedaan, want, ik krijg de mensen zo ver dat ze willen luisteren. En... al gauw merk ik dat ik m'n gelijk haal, alsook m'n belofte dat er snel een andere tram komt, is gelukkig waar. Er komen zelfs twee trams van dezelfde lijn aan. Iedereen tevreden dus.
Regelmatig worden oproepen geplaatst ivm vermisten. Dit gaat dan meestal over kinderen, zowel als bejaarden. Ook zo vandaag, werd er gezocht naar een kind van 12 jaar. Telkens weer wanneer ik zo'n oproep hoor, draait m'n maag om hé... Ooit, had ik eens zo 'n vermist meisje op m'n voertuig. Het kind was zich van geen kwaad bewust, ze besefte niet dat men haar was kwijt gespeeld. Enfin, ik was blij, dat dit goed afliep en vooral dat er geen kwaad opzet in het spel was. Maar evengoed zo gaat het met bejaarden, dementerend of lijdend aan altzheimer. Het kind vandaag was vrij snel weer terecht, gelukkig maar. Ook hier was absoluut geen kwaad opzet in 't spel.
We bevinden ons op een voertuig. Er stappen mensen van de Stadswacht op. Daarom overleg ik direct met m'n collega waar we best afstappen, want het is gewoonweg te gek om met z'n allen op hetzelfde voertuig te blijven. Toch, er komt iemand van deze lijnspotters naar ons en legt uit dat de chauffeur hem heeft gevraagd zich te ontfermen over een dame vooraan in deze lagevloerstram. Ze weent en weet niet waar ze is of waarheen ze wil, naar het schijnt. Ik ga met de lijnspotter naar voren en merk de vrouw algauw op. Wanneer ik haar enkele vraagjes stel, merk ik snel dat er wat mis is. Ik vraag dus aan de chauffeur de aandacht van m'n collega te trekken, zodat we verder meerijden en deze dame zullen begeleiden. Deze lagevloerstrammen zijn erg lang. Wanneer ik vooraan sta, heb ik haast geen zicht achteraan het voertuig, waar m'n collega zich bevindt. Maar we hebben onze manier van werken en z'n aandacht is dus getrokken. De dame heeft geen id-kaart bij en weet niet meer waar ze heen moet. Wanneer ik haar vraag waar ze woont, geeft ze een adres op, dat we opzoeken in het stadsplan. Het blijkt niet zo ver te zijn. Ook al moeten we afwijken van ons traject, we besluiten deze dame naar dit adres te brengen. Doen we dat niet, zullen we de politie, of onze lijncontroleurs moeten contacteren, want we vrezen, terecht dat ze anders niet thuis zal geraken. Volgens mij is ze duidelijk alzheimerpatiënt, of dementerend. 'k Ben wel geen dokter, maar toch een beetje op de hoogte. Ze is heel erg ongerust en weent snel, maar telkens weer, lukt het me haar gerust te stellen. Ze vindt ook m'n collega erg lief, want ze wil 'meneer' thuis uitnodigen voor een kop koffie naderhand. Wanneer we op het adres komen, weet ze het weer niet meer. Ze is in de juiste straat, maar weet het huis niet te vinden. Maar... heel erg gelukkig is het niet de eerste keer dat dit gebeurt en haar man weet haar daar telkens terug te vinden. De brave oude man, staat reeds te wachten in z'n auto. Ze wonen veel verder, maar we blijken beland te zijn aan haar geboortehuis. Alleen, is het huis veranderd, door de nieuwe bewoners en daarom herkent ze het niet.
Wat zijn wij opgelucht dat ze wordt opgevangen, dat ze terecht is. Had de brave echtgenoot daar niet gestaan, hadden we zowiezo toch nog moeten bellen naar de politie. Want we konden haar niet achter laten. Haar echtegenoot stort uiteraard ook even z'n hart uit, over de moeilijkheden die deze aandoening met zich meebrengt. Je zal maar oud zijn en voor deze situatie komen te staan, het moet voor hem enorm zwaar zijn. Ik raad hem aan hierover met de dokter te praten. En de dame in kwestie, is zo gelukkig als een klein kind wanneer ze hem ziet. Ze stort in tranen uit en hij, hard geworden door een ophoping van situaties zegt haar, dat ze maar moet wenen, want hij was heel ongerust. Zowel zijn als haar situatie bezorgen me een ferme krop in de keel. Ik krijg het moeilijk en moet slikken.
We nemen afscheid, want moeten onze dienst verder opnemen. M'n collega zegt dat ie het er vanbinnen koud heeft van gekregen. En ik, verdikkemerd, voel de waterlanders opkomen. Ik kan het effe niet onderdrukken en verontschuldig me, maar laat de boel effe de boel. Tja, met z'n beiden wat weekhartig, maar erg tevreden dat dit goed afliep. Stel dat mevrouw niet terecht zou gekomen zijn, en dat in deze koude, was ze misschien komende nacht volledig onderkoeld geraakt, gaan we nog verder van gedachten wisselend. Maar, goed dat we 't wat kwijt kunnen bij mekaar...
Op weg naar huis, neem ik weer eens 'mijn tram'. We moeten door een straat waar meermaals problemen zijn met chauffeurs die hun wagen niet goed parkeren en daardoor de tram niet verder kan. Ook deze avond is het weer eens zo. Er zit veel volk op de tram. De chauffeur gongt enkele malen, maar niemand komt naar de slecht geparkeerde wagen. De chauffeur opent de deuren en laat weten dat wie wil afstappen, dat ook mag, daar hij toch niet verder kan. Er stappen een hele resum mannen af, allemaal van vreemde origine. Ze besluiten de wagen eigenhandig te verzetten. Met vieren vooraan beginnen ze in een ritme de wagen op en neer te wippen en kunnen hem zo een stuk verzetten. Idem dito met de achterkant van de wagen. De wattman, jammert: 'Nee, niet doen! Dit kan toch niet! Jullie menen dat niet!!!' Dan giert hij het uit van het lachen. Dat geldt ook voor de mensen nog op het voertuig.
Wanneer de auto net voldoende opzij staat om ons door te laten, zetten we onze weg verder. Hilariteit alom op de tram.
Aanvang van de dag... Op weg naar school, heb ik me bij en tussen kinderen geschikt. Enkelen onder hen zijn rond 8 à 9 jaar. Anderen, schat ik tussen 12 en 14 jaar. Ze gaan naar dezelfde school vermoed ik, daar ze allemaal in donker blauw uniform gekleed zijn.
Mijn collega voegt zich na een tijdje bij me. De jongens kijken hem aan. En nog eens, en nog eens, aarzelend. Dus, neem ik het heft in handen en verwittig hen: 'Je moet niet bang zijn, hij ziet er gevaarlijk uit, maar is het niet...' Terwijl m'n collega een lach niet kan onderdrukken, knikt hij glimlachend z'n hoofd zachtjes. Heel eventjes, twijfelen ze, maar dan hebben ze al snel door, dat het maar een grapje is. Het ijs is gebroken en we worden geaccepteerd, lees: als gewoon beschouwd en dus, verder genegeerd. Ze doen en praten verder zoals ze bezig waren.
De jongsten praten onderling over de aardbeving en daarbij horende gevolgen in Haïti. Ze volgen deze rampspoed op het nieuws. Ze bewonderen de slachtoffers die nog levend uit het puin worden gehaald. Ik ben natuurlijk ook op de hoogte van deze ramp. Toch, kan ik dit nieuws niet volgen in dezelfde mate als de meesten. Gisteren kon ik het journaal niet zien en vandaag, moest ik te vroeg vertrekken naar 't werk, om de krant te kunnen lezen. Die was nog niet gebust, het zal dus moeten wachten tot vanavond. Ik luister naar de kinderen, want vind het zo mooi dat ze op deze manier onderling blijk geven van medeleven. Een jongetje beschrijft hoe erg het wel moet zijn, voor de nog levende mensen onder het puin. Zijn empathie is wonderbaarlijk mooi. Wanneer hij vindt dat de anderen niet voldoende meegaan in wat hij hierover vertelt, wijst hij er op, keer op keer. Herhalend hoe erg dit is, gaat hij op in zijn betoog, met hoogdravend stemmetje, haast piepend van opgewondenheid.
Hij is vertederd door een baby die hij zag gered worden. Hij vertelt over de redders, aangemoedigd door hulpeloze omstaanders. Waarschijnlijk allemaal mensen die doden onder hun familie en vrienden hebben. Ze juichen wanneer de baby nog leeft. Ze applaudiseren voor de redders, voor het kind, voor z'n moeder. De jongen vertelt het, precies of hij was erbij. Hij weet nog elk detail, zo lijkt het. Het is duidelijk, het heeft hem erg getroffen.
Het vriest geen stenen dik meer, maar de zomer is nog verre, en da's maar goed. Je mag me gerust een zomerfreak noemen, maar ik ben een realistische freak. 't Is maar best dat we de seizoenen, de seizoenen laten, alhoewel ik nu verder zou moeten uitwijken over de opwarming van de aarde. Maar, dan ben ik niet echt meer to the point, over, wat de bedoeling van deze blog betreft. Dus hou ik me maar steevast aan de ruime keuze van toestanden binnen het gebeuren bij het uitoefenen van m'n job. Zelfs het idee aan de zomer doet me al zinnen schrijven, die je haast tweemaal moet lezen om te begrijpen waarover ik het heb...
Het is nog koud genoeg om een dikke jas te dragen en dat doen de meeste mensen dan ook. Maar mevrouw niet. Mevrouw is heerlijk anders. Waarmee ik bedoel, dat men haar "gek" noemt. Ze is redelijk gekend in het centrum van Antwerpen. Ze heeft haar badmantel aan, daarover haar jas, die te klein is. Ze draagt een felgekleurde driekwart lange rok die onder de badmantel en haar jas uitsteekt, donkere kousen en plastieken slippers. Ze spreekt gebroken Frans, maar ze heeft een voldoende ruime woordenschat en weet zich goed uit te drukken. Ze spreekt iedereen aan in een wartaal. Ze stelt iemand een vraag en geeft zelf ook het antwoord dat geen steek houdt. Haar stem is zacht en vriendelijk en haar uitstraling warm. Daarom trekt ze ook makkelijk een positieve aandacht van de meesten. Ze spreekt mensen aan in de bus en mensen antwoorden en krijgen op hetzelfde moment door dat er iets niet in de haak is. Dan merk je achterdocht, maar algauw heeft de aangesprokene door, dat er met mevrouw wat aan de hand is. Ze komt ook naar mij, groet me redelijk uitbundig en lief. Ik negeer haar dus zeker niet. Ze vraagt me waar ze moet afstappen, want moet ergens heen. Ik geef haar een antwoord en verwittig haar tegen het moment dat ze er af moet. Maar ondertussen is ze met wat anders bezig. Ze heeft achteraan plaats genomen en zit te wuiven naar automobilisten en maakt het peace-teken, met haar hand hoog in de lucht. Ik trek haar aandacht en vraag of ze nog naar die bewuste plaats wil, waarop ze bevestigt. Ik geef haar de nodige raad, waar ze alsnog kan afstappen, maar ik moet er hier uit. Ze wuift me enthousiast na, alleen in haar wereldje, tussen vele andere passagiers die haar haar gangetje laten gaan. Maar of ze eindelijk aankomt waarheen ze op weg is, vraag ik me af. 'k Zal het wellicht nooit weten...
We vinden allerhande verloren voorwerpen in de voertuigen. Ooit vond ik eens een slipje, achteraan in een bus. 'k Heb het toen de chauffeur wel verteld, maar raakte het zelf niet aan. Dàt was nou net iets teveel van het goede. Uiteraard is het niet enkel bij die kennisgeving gebleven, er moest ook gegrapt worden. De fantasietjes die toen zijn verteld, hoef ik niet te schrijven... Het slipje is blijven liggen om ook de heren van de koerdienst, die toen de bus mochten uitvegen, nog een (ahum...) pretje? te gunnen. Vandaag waren het echter normalere spullen. Gymschoenen, handschoenen, paraplu's, mutsen en een portefeuille. 't Mag tellen! De portefeuille bevatte enkel kleingeld, maar toch ook de nodige papieren van de eigenaar. Alle spullen worden naar de dienst 'verloren voorwerpen' gebracht. De portefeuille via de Centrale Controle, onze dienst, en de koudweerspullen via de weg die de chauffeurs nemen, bij het binnen rijden met het voertuig. Zij deponeren de spullen in een daarvoor voorziene kist, die dagelijks wordt geledigd. Die inhoud wordt dan verzameld in één kantoor in het Antwerpse. Daar kunnen de eigenaars hun spullen komen ophalen.
Misschien kan ik nog een voorstel doen ivm eventuele verdere besparingsmaatregelen... Als de niet opgehaalde spullen, na enkele maanden wachttijd nou tweedehands verkocht zouden worden en de opbrengst is voor De Lijn... Zou dàt al geen goed extra spaarpotje voor 'het bedrijf' zijn...?
Enkele dagen geleden, toen ik tussen een massa schooljeugd op de bus vertoefde, had ik met enkelen onder hen een aangenaam gesprek. Eigenlijk schreef ik al over die dag. Maar... natuurlijk noteer ik niet echt alles. Soms overtroeft het ene item het andere en zou m'n blog gewoonweg te lang worden, wanneer ik echt alles zou typen. Alhoewel, wat is lang hé... ik lees graag boeken, waarmee ik m'n punt wel duidelijk maak. Hoewel ik deze blog ben beginnen schrijven voor mezelf in de eerste plaats (heerlijk egoïstisch...) merk ik nu, dat ook anderen af en toe komen lezen. Eigenlijk is dat de reden waarom ik m'n spinsels niet te lang wil maken. Geen probleem, ik los dit op door de boel op te splitsen. Toch, durf ik zo één en ander vergeten na een tijd, wat zeker voor mij (...) normaal is. Geen excuus, maar het is gewoon een feit.
Vandaag kreeg ik een fantastisch compliment van een oude man. Dàt wil ik noteren, o ja, beslist, dàt mag ik zeker niet vergeten. Dat wil ik ook niet. Maar daardoor schoot me het eerdere compliment weer te binnen. Dus, dàt ga ik eerst opschrijven en wanneer ik es een beetje depri moest zijn, hoef ik dit maar te lezen als oppepper...
Ik zit dus achteraan in de bus, wanneer de jongeren, pubers, opstappen. Ze nemen plaats rondom mij, want ik verzet me niet. Ik zit strategisch perfect en blijf waar ik ben, zodat ik op deze wijze m'n antennetjes goed werk kan laten verrichten. Ze dagen me lichtjes uit, zoals gewoonlijk en ik speel mee in die zin, dat ik hen met een glimlach antwoord. Ik draag er wel zorg voor dat ze zich niet te erg willen profileren, want grenzen worden makkelijk verlegd. Het is rustig, ik kan hen zelfs terechtwijzen als het nodig is, ze accepteren het. We zijn zo al een tijdje in gesprek, wanneer een jongen me vraagt of ik kinderen heb. Dàt, is ook één van die persoonlijke vragen die ze me regelmatig stellen. Ik weet het natuurlijk niet, maar ik vermoed dat het misschien met een winnend vertrouwen kan te maken hebben. Het doet er niet toe eigenlijk. Ik antwoord hen op hun vragen, eerlijk maar genoeg afhoudend. M'n privacy en het werk zijn afzonderlijke dingen tenslotte. Tot de jongen me na een tijd durft te vragen naar m'n ouderdom. Daarop antwoord ik altijd (zeker naar jongens toe, wat een leuke les in gentlemangedrag inhoudt) dat men zulke dingen nooit of te nimmer hoort te vragen aan een vrouw, meisje, dame... Maar ik laat genoeg verstaan, ze mogen immers wel weten dat ik grootmoeder ben. De jonge kerel antwoordt perplex dat hij me veel jonger had geschat. Hij dacht dat ik 30 jaar was. Ik denk bij mezelf: 'Zo jong en al zo charmeren, die gaat het nog ver brengen!' Ik bedank hem uitbundig en lachend en geef hem een compliment om z'n charme.
Leuk toch, zo'n jonge kerel van 13 à 14jaar, die dàt tegen iemand als ik zegt. En ter kennisgeving, nee, hij profiteert niet van de situatie om dan iets uit te steken of iets gedaan te krijgen van me. Geen adder onder het gras.
...En vandaag, stapt een bejaarde man, samen met ons van de tram. De man was me in het voertuig niet echt opgevallen. Ik zag hem wel zitten (niet figuurlijk bedoeld...) en heb hem waarschijnlijk gegroet wanneer ik passeerde, net zoals ik altijd doe als er oogcontact is met passagiers. We worden dikwijls nogal argwanend bekeken, op zo'n moment werkt een knik, een groetje erg ontwapenend. Oké, we zijn dus afgestapt en de man komt naar me toe. Hij zegt terwijl hij me indringend maar vriendelijk aankijkt: "Knappe Lijn..." Ik schrijf Lijn met een hoofdletter, want zo begrijp ik het. Overdonderd, bedank ik de man lachend, want ik vind het grappig. Zo ook m'n collega die bij me staat. De man gaat verder: "Ahaa, je begrijpt me verkeerd. Ik bedoel het dubbelzinnig. Terwijl hij met z'n handen uitgestoken het teken maakt voor een golving, zoals mannen wel eens plegen te doen als ze't over een vrouwenfiguur hebben, zegt ie: "Ik bedoel dus, dubbelzinnig, een knappe Lijn". Nog iets meer geanimeerd, bedank ik de man. Ik denk dat ik z'n dubbelzinnigheid echt wel goed begrepen heb. Lachend antwoord ik: "Ja, 'k begrijp het meneer. Hartelijk dank voor dit lieve en mooie complimentje." M'n collega heeft er duidelijk erge pret in. Maar voor de man is het nog steeds niet voldoende en hij gaat verder: "Nu ben ik oud en kan niet meer, maar ik ben kunstenaar. Weet je, ik heb geschilderd. En ik bedoel eigenlijk: de kleuren, het licht op je gezicht, je lach, je houding in samenspraak met je werk en uniform, alles samengevat in deze woorden. En ik meen het, drukt hij er nog even op: Knappe Lijn!!!" Nou moe, ik ben toch verbluft van wat ie zegt. Nu bedank ik hem zeer hartelijk voor dit prachtige compliment dat ik krijg. Ik vertel hem dat hij m'n nog prille dag alvast heel mooi heeft gemaakt, wees maar zeker, die kan niet meer stuk!
Hij groet ons en gaat verder. Zelfs m'n collega geniet ervan. Het is zo... Het was nog redelijk vroeg toen deze man me bedolf onder die prachtige woorden. Daarop volgend vertelde ik de historie van het pubercompliment aan m'n collega en vroeg aan hem, hoeveel mensen krijgen tijdens het uitvoeren van hun job zo makkelijk woorden vol lof? Dit gaat diep hoor. 'k Weet wel dat er agressie is, 'k weet heus wel dat er echt slechte mensen zijn. Maar wanneer je echt goed kijkt, hoef je niet lang te wachten om al die mooie mensen te zien.
Eens thuis gekomen, vertel ik m'n lieve wederhelft dat hij beslist wat creatiever mag worden met het geven van complimentjes. Waardoor ik mezelf natuurlijk met hetzelfde opzadel, want... ik besef, dat het van twee kanten moet komen hé.
"De man" vertelt: - M'n auto liet het afweten. 'k Heb hem moeten achterlaten, want ik moet dringend ergens heen, maar ben helemaal niet gewoon gebruik te maken van het openbaar vervoer. Nou, vraag ik me toch af hoe ik ....
Hij valt stil. Hij denkt na. Hij weet niet meer hoe het heet, daar waar ie heen moet. Hij tast z'n jaszakken af, en vindt niks. De broekzakken worden leeggemaakt. Je staat verstelt van wat mensen toch allemaal in hun broekzakken steken. De rommel blijft uit die zakken komen, maar niet dàt wat ie zoekt. Tot ie bedenkt dat ie ook nog een achterzak heeft. Na lang zoeken voor hem en geduldig wachten voor m'n collega, die bij de man staat, vindt hij een vodje papier. En ja hoor, er staat wel degelijk een adres op. Alleen... is het de andere kant uit. M'n collega legt duidelijk uit dat hij moet afstappen en aan de overkant dezelfde lijn moet nemen. De man onderbreekt hem:
- Ja, ik weet waar het is. Ik heb namelijk de gps meegebracht vanuit m'n wagen.
Hij laat hem fier zien aan m'n collega, die toch een klein beetje versteld staat met dit gegeven.
Ook de man is uit z'n doen, dat is duidelijk. Helemaal ondersteboven door de verandering in z'n planning slaat ie lichtjes tilt en is z'n kluts helemaal zoek. Zenuwachtig geeft hij m'n collega gelijk als die zegt waar hij moet afstappen. Hij kent de weg immers...
De volgende halte, snelt hij met de gps in de ene, het papier in de andere hand de tram af om hopelijk de juiste richting verder te reizen.
Wij, vinden het subliem. Mensen die het openbaar vervoer nemen met de gps in de hand en toch nog de verkeerde kant weten uit te gaan... Waar gaat het naartoe?
Het is koud... voor iedereen. Ik bedoel dit niet klagend, gewoon vaststellend. Tegen de kou kan men zich kleden, dus niet echt een probleem. Het is vooral glad. Er werd al wel enkele malen opgeroepen om ajb voor je eigen deur te ruimen, wat ik heel spreekwoordelijk, vooral een goed idee vind. Nogal wat mensen doen dat ook, maar er zijn genoeg plaatsen waar het erg glad is.
Ik, heb voor mezelf besloten dat ik niet onderuit wil gaan. Niet in m'n vrije tijd, en al zeker niet tijdens 't werk. Ik zie het in gedachten zo al voor me: Als ik val tijdens het dragen van m'n uniform, zouden er nogal wat mensen een plezier aan beleven. Daar, ben ik echt wel zeker van. En ik heb echt geen zin, om middelpunt van spotsessie te worden of te zijn. Ach... 't zou 't einde van de wereld niet zijn, en ik zou het echt wel overleven hoor. Maar het hoeft niet persé... Ik stap dus heel voorzichtig over straat.
We zijn net van een voertuig gestapt, want we gaan onze pauze nemen. We moeten echter het spekgladde grote kruispunt oversteken. Er is gestrooid op de rijbaan, maar het voet- en fietspad liggen er heel erg glad bij. Heel voorzichtig dus, met kleine pasjes schrijd ik vooruit. M'n compagnon durft iets meer dan ik, maar is ook best voorzichtig. Wanneer we het laatste deel van de oversteek wagen, kijk ik om, om te kijken of er geen tram aan komt gereden. Die heeft immers voorrang op de voetgangers en komt van achter me. Ik vertraag dus nog om m'n hoofd om te draaien. Net op dàt moment grijpt m'n maat me vast op een manier die ik van hem echt niet gewend ben. Gelukkig blijf ik in evenwicht. Hij viel bijna en zocht een houvast, waarvoor hij zich naderhand wat beschaamd verontschuldigt. Maar er is niks gebeurd hé. Ik begrijp dat wel, da's een normale reactie.
Lachend gaan we verder, fantaserend over hoevelen er zouden gelachen hebben, moesten we allebei onderuit zijn gegaan.
Nog eens een dagje alleen op pad. Dan is de werkwijze anders. Ik rij enkele ritten in één en dezelfde bus mee. Lang geleden... De lijn die ik doe, is een zogeheten probleemlijn. Niettegenstaande kennen de mensen ons daar ondertussen. Ze weten wat wel en niet kan en houden zich daar aan. 'k Mag niet zeggen dat ik op deze lijn problemen heb. Niettegenstaande is het wel nodig aanwezig te zijn. Raar toch, dat dit echt wel nodig is. Eigenlijk typeert het toch de psyche van 'de mens'. Men houdt zich aan regeltjes als er toezicht is, maar o, wee, als het toezicht ontbreekt, dan breekt het duiveltje soms los bij nogal wat mensen. Dat duiveltje zit in ons allemaal, niet enkel bij mensen van vreemde afkomst, zoals sommigen durven stellen. Maar, duiveltje of niet, ik rij graag mee op deze lijn, want de mensen zijn hier spontaan. Spontaniteit, is in mijn ogen oprecht. Het kan soms kwetsen natuurlijk, maar het tegenovergestelde is meer waar.
Een man die zich slechts in een haast onverstaanbaar Engels weet uit te drukken, laat me een papiertje zien met de naam van een school op en een straatnaam. Ik ken de straat niet en heb m'n stadsplan niet bij me. Ik zou een kleiner exemplaar moeten aanschaffen, want krijg het huidige -net te grote boekje- niet weg in m'n jas. Daar ik Inuït-dik ben ingeduffeld, heb ik geen behoefte ook nog een schoudertas mee te sleuren. Alles zit me dan in de weg en werkt op m'n zenuwen. Not-done dus... Ik steek m'n gerief goed verdeeld in alle trui-, broek-,hemd- en jaszakken weg, en dat lukt vrij aardig. Enkel het stadsplan moet er aan geloven. En nou, zit ik dus in de miserie want ik kan deze man niet helpen. Maar o, nee, ik laat het hier niet bij natuurlijk. De chauffeur kent de straat niet en kan niet helpen. Ik wacht dus heel even tot ik zeker ben dat er mensen van de bewuste wijk, waar die straat zou moeten zijn, nog op de bus zitten. Ik spreek een dame aan. Ze kent de wijk goed zegt ze. De school kent ze echter niet, zo ook voor de straat. Dàt vindt ze echt raar, laat ze weten. Ik dank haar en vraag het aan een oude man, die ook van die wijk is. Hij hoort slecht en ik moet roepen (grappig eigenlijk) om me verstaanbaar te maken. Ook hij kent die straat niet, en verzekert me dat die niet bestaat in zijn wijk. Andere dames die door de eerste vrouw van m'n verhaal worden aangesproken in het Arabisch, kennen de straat noch de school. Ik ga dus weer naar de 'man-met-de-vraag' en vraag hem of hij niks anders in de buurt kent. Maar nee, daarvoor vreesde ik al. Ik vraag of hij geen telefoonnr heeft gekregen? En ja hoor, hij draait het papiertje om, neemt z'n gsm en toetst het nr in. Ik krijg het toestel in m'n handen geduwd. Ik leg aan de dame aan de telefoon de situatie uit en zij zegt dat deze man al eerder had gebeld en ze herhaalt waar hij moet afstappen. Ik dank haar en begrijp dat de man de boodschap waarschijnlijk niet helemaal begrepen had. Maar geen probleem, ik weet nu op z'n minst waar hij moet afstappen, dichtbij het bewuste adres.
De eerste dame die ik aansprak, had ondertussen haar broer gecontacteerd met de vraag of hij dit es niet wilde opzoeken op de computer. Ze laat me zijn antwoord lezen op haar gsm. Hij had het heel erg ingewikkeld uitgelegd en ze kon niet volgen. Hij sprak over een heel andere lijn en dus een andere afstapplaats. Toch, is het wel degelijk in dezelfde wijk. Niettegenstaande vind ik het prachtig dat mensen zo begaan zijn met mekaar. Ik apprecieer heel erg wat deze vrouw doet om toch maar te kunnen helpen en verzeker haar dat ze een grote hulp is geweest.
De man, stapt af op mijn aanwijzing en met de raad niet te lang te gaan zoeken, maar het schoolgebouw hier vlakbij binnen te lopen en daar de vraag te stellen. Ik ben er zeker van dat ze daar de man naar de andere school zullen wijzen. Toch zeker, als men daar even erg meeleeft met mekaar zoals hier... op deze 'probleemlijn'.
M'n blog wordt lang, maar toch... De scholen zijn uit. Hét... is zo ver. Ik zeg tegen de chauffeur bij het vertrek aan de eindhalte, dat ik me achteraan ga zetten, zodat ik al zit, daar waar de jeugd zich graag nestelt. Niet lang nadien, staat het perron vol jongens en meisjes, op weg naar huis in 'after-school-toestand'. Ze razen de bus op. Op weg naar de laatste bank, stoppen ze plots, want ze zijn niet gewend dat daar zo'n blauw uniformke zit. Ik blijf zitten. Aarzelend komen ze plaats nemen rondom mij. Twee beginnen hun smoske uit te halen. Heel vriendelijk en redelijk stil, om het persoonlijk te houden, raad ik hen aan even te wachten met eten, gewoon... tot ze zijn afgestapt. O, ja... geen probleem. Ik hoor de één nog wel tegen de ander fluisteren: 'En gij zegde dat dat geen controleur is...' 'k Moet m'n lachje voor mezelf houden, maar moei me zeker niet, want ze doen wat ik vraag. O, wat is het rustig achteraan. Het zit vol schooljeugd, maar niemand roept, zoals gewoonlijk. Er wordt niet gesnoept, niks geworpen, niet geravot. Nu stappen er wel mensen op via de middendeur, maar dat kan ik momenteel niet verhelpen. Ik kan me niet in stukskes snijden en vindt dit toch eventjes belangrijker. Vanaf die achterbank laat ik ook weten dat men moet doorschuiven naar achter toe. Aarzelend doet de jeugd ook dàt, zodat er meer plaats komt voor hen, die nog mee willen.
De jeugd stelt me vragen, honderduit. Ik antwoord hen zo duidelijk mogelijk. En geniet van m'n job én de jeugd. Wanneer de meesten zijn afgestapt, ga ook ik van die zetel en begeef me naar een ander nuttig plaatske...
Het leven gaat voort. Net als de wielekes van tram of bus, blijft de boel draaien. Dus, uiteraard af en toe stilstaand bij dingen die me raken, maar vooral er niet bij gaan blijven zitten, doen m'n collega en ik onze job verder zoals het hoort. Niettegenstaande worden we met een heuse regelmaat aangesproken over het wél of niet voortzetten van onze job en andere besparingsmaatregelen. Voorlopig wil ik het liever van me af zetten, want ik hou niet van het negatieve. Het belemmert me. 'Afwachten dus maar': zeg ik telkens weer.
Er zijn problemen met groepjes vandalen die zich de laatste tijd amuseren door voertuigen te bekogelen met stenen. Ook, worden allerhande obstakels op de sporen gelegd, zodat betreffende chauffeur moet uitstappen om het spoor vrij te maken. Wanneer de persoon in kwestie dat doet, wordt ie bekogeld met projectielen. Dus, wordt ons werkterrein verlegd naar die specifieke plaatsen, maar natuurlijk, wanneer wij daar zijn, gebeurt er niks. Da's nogal wiedes. Zo is het meestal ook op de voertuigen. En in die zin, heeft onze aanwezigheid een groot nut. Ons uniform op zich is een statement, waar deugnieten toch wel ietwat voor terugdeinsen. Nou, ik hoop dat het aan het uniform ligt en niet aan m'n uiterlijk. Maar al te dikwijls lach ik een situatie zo weg. Wanneer we opstappen en traag door het voertuig wandelen, reppen nogal wat niet-betalers zich alsnog naar de betaalautomaat of naar de chauffeur om alsnog een vervoersbewijs aan te schaffen. Zo is het ook met mensen die zich boos maken. Lichaamstaal zegt dikwijls meer dan woorden. Het gebeurt wel eens dat we'r zeker van zijn, dat we op dàt bepaald moment niet aanwezig zouden zijn geweest, er herrie zou zijn gekomen, naar de chauffeur toe. Dat gaat dan meestal over het te laat arriveren aan de halte of iets dergelijks. Iets waaraan de chauffeur niks kan verhelpen.
Het weer speelt een belangrijke rol. Wanneer dàt tegenslaagt, wordt men sneller boos. Toch, voor enkele jongens is tegenslag een meevaller. Ze stappen van de lagevloertram en zakken met hun voeten nogal diep in de sneeuw. Leuk!!! Lees je van hun gezichten af. Ze rapen direct sneeuw en beginnen -ballen naar mekaar te smijten. De tram is haast nokvol (voor zover het voertuig een 'nok' heeft...) De deuren blijven een tijdje open, daar er nogal wat mensen af- en opstappen. Eén van de jongens maakt een sneeuwbal en mikt die mooi naar de mensen in het voertuig. Ik zie het van verre gebeuren. 'k Bevind me vooraan in de tram, m'n collega aan de open deur, waar de bal en nog één en nog één mekaar snel opvolgen, binnen wordt gemikt. Ik zie hem uit de tram springen. Dus probeer ik mee uit het voertuig te geraken, maar de chauffeur heeft de deuren ondertussen gesloten. Door het vele volk geraak ik niet tijdig bij de deur. Mee tot de volgende halte dus. En vandaar, terug gegleden over het gladde perron richting vorige halte. Waar ik m'n collega halverwege ontmoet. Hij kwam mijn weg op. Samen stappen we naar de volgende opstaphalte en ondertussen vertelt hij. Die jongens waren zich van geen kwaad bewust. Hij vroeg hen waarom ze dat nou deden. Waarop ze (typisch voor jongens van die ouderdom, +/- 12 jaar) ze 'het' niet wisten... 'Gewoon, hé' was het antwoord. Daarop kregen ze van hem een bloemlezing. Hij kreeg alvast een niet-gemeende 'sorry'. Enfin, niet gemeend, dat weet ik niet met zekerheid, maar ze zullen het wel snel terug vergeten... zou gauw er weer een tram met open deuren klaar staat om bekogeld te worden.
Maar ach, dat zijn geen erge dingen. Dàt zijn niet de kerels die stenen werpen hé. Maar, jong geleerd is oud gedaan, denk ik maar.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Iene miene musje,
Vrijdag en zaterdag zijn zowat de dagen dat we de meeste toeristen mogen 'vervoeren', wat we dan ook doen in de beide betekenissen van dit woord. Niet dat we 'r iets speciaals voor doen, helemaal niet, we zijn gewoon wie we zijn hé. 't Zijn de toeristen die zich laten leiden en indrukken op doen, hopelijk meer positieve dan negatieve...
Tijdgebrek noopt me minder tijd in m'n blogje te steken. Niet erg, zeker het eind van de wereld niet natuurlijk. Maar af en toe, toch even weer tijd gemaakt om wat neer te zetten ter memorie.
Het is maar normaal dat, wanneer je in je stad de hele dag rondtuft, je ook bekenden tegen het lijf loopt. Dat gebeurt niet dagelijks, maar wel regelmatig. Telkens weer, is het een aangename verrassing natuurlijk. M'n enthousiasme steek ik niet weg, integendeel, ik vergeet heel effe dat ik aan het werk ben. Nou, 't is enkel nog maar voorgevallen op rustige momenten. Logisch natuurlijk... wanneer ik echt bezig ben, zie ik ook enkel maar dàt, waarmee ik bezig ben. Dan kijk ik niet om me heen hé.
Nu niet voor 't één of 't ander... Valentijndag is niet aan mij besteed. Het heeft niks met trammen of bussen te maken, zou men kunnen denken, maar da's naast m'n jobke gegrepen. Zelf besteed ik aan die dag -gewoon omdat ik een dwars mens ben- geen zier. Ik vier zowat alle dagen Valentijn, en hoef dat niemand te bewijzen. Zolang wij tweekes het maar beseffen is dat oké. Maar... 'k heb echt wel genoten van de sfeer die rond sommige mensen hing vandaag.
Best tevreden, dat ik de nieuwste sneeuwdagen vrij was. Ik mocht de boel vanop afstand bekijken, 'k zat er niet in. Hoewel ik van m'n zoon vernam dat ie om 7u al onderweg was en pas om 11.30u op het werk arriveerde... Hij was niet de enige, vernam ik op het nieuws. En ik... had er fysiek gene last van. De sneeuw ligt er nog wel her en der. Ijsplekken zijn er nog zowat overal, maar ik ben gewapend hé... Goed en dik aangekleed -noem me een westerse Innuït- doorsta ik de nachtelijke koude. Toegegeven, ene keer gaan we ons toch maar wat opwarmen. M'n collega heeft, niettegenstaande z'n superwarme sokken, toch last van koude voeten. Maar tja, tegen middernacht moet men al wat langer wachten op een voertuig en er zijn plaatsen waar de wind echt snijdt. Niettegenstaande hebben we een leuke werkavond.
Een man toont me vragend een papier met adres. Hij praat Frans. 'k Vertel hem waar en hoe, 'k heb er de tijd voor want het is op dit moment rustig. Hij begint een gesprek, vooral vraag/antwoord-type. Hij wil bijvoorbeeld van me horen waarom men in Antwerpen geen Frans spreekt, want... meent hij... België is toch franstalig... Hij is zwart-afrikaans en heeft een tijdje in Brussel gewoond. Tijdens ons gesprek, veronderstel ik dat hij Congolees is, en ja hoor, hij is van Congo Brazaville. Hij spreekt erg goed Frans, uiteraard met zo'n typisch accent, maar niettegenstaande lijkt z'n grammatica best in orde. Toegegeven, stukken beter dan de mijne (in 't Frans dan hé). Ik vraag hem, hoe men het Frans leert in Congo, van thuis uit, of in school? Misschien... mijmer ik, zou dat een goede oplossing zijn voor ons kleine België... tweetalige opvoeding van huis uit. Iedereen gewoon en simpelweg tweetalig opvoeden. Hij bekijkt me niet goed wetend hoe te reageren, tot ik hem laat weten, dat dit in ieder geval de eerste honderd jaar nog niet zal gebeuren. Hij knikt lachend, want in een oppervlakkig gesprek tijdens een tramritje een grote politieke landsproblematiek opgelost krijgen is niet direct mijn uitgangspunt wanneer ik vertrek naar m'n werk, heeft hij nu door. In elk geval is hij opgetogen met het gesprek, want het is moeilijk met de mensen in contact te komen in het antwerpse, naar zijn mening. Ondertussen is hij aan z'n afstaphalte, en ik leg hem nog uit hoe hij verder moet. Daarvoor krijg ik ne ferme pol en het compliment dat ik une gentille femme ben, tijdens het lachen z'n mooie parelwitte gebit tonend. En ik heb weer een dosis goed gevoel cadeau gekregen, 't kan niet op.
De tijd vliegt... Het is alweer zaterdagavond. We hebben een late dienst. Nadat de winkels sluiten is het gewoontegetrouw eventjes rustig. Zowat iedereen trekt naar huis. Twee uurtjes later zijn weer meer mensen op de been, alhoewel het geen erg drukke avond wordt. Misschien zit de koude mist in centrum Antwerpen er ook voor iets tussen, wie zal het zeggen...?
Vandaag begin ik -door aangeven van een collega, zonder dat ie er erg in had- de dienst al zingend. Ik probeer mezelf wat in de hand te houden, want zingend op de tram om 6u 's morgens, wordt uiteraard niet door iedereen geapprecieerd... 'Hene ma tov', moet ik dan maar terugdringen in de ochtendstilte, tot het weerkaatsen van de tonen tegen de wanden van m'n grijze massa. Alhoewel ik mezelf heel soms betrap in het zachtjes zingen of fluiten van het liedje. Ach, er wordt niet gereclameerd, dus zo erg zal't wel niet zijn.
Regelmatig worden oproepen geplaatst ivm vermisten. Dit gaat dan meestal over kinderen, zowel als bejaarden. Ook zo vandaag, werd er gezocht naar een kind van 12 jaar. Telkens weer wanneer ik zo'n oproep hoor, draait m'n maag om hé... Ooit, had ik eens zo 'n vermist meisje op m'n voertuig. Het kind was zich van geen kwaad bewust, ze besefte niet dat men haar was kwijt gespeeld. Enfin, ik was blij, dat dit goed afliep en vooral dat er geen kwaad opzet in het spel was. Maar evengoed zo gaat het met bejaarden, dementerend of lijdend aan altzheimer. Het kind vandaag was vrij snel weer terecht, gelukkig maar. Ook hier was absoluut geen kwaad opzet in 't spel.
Het vriest geen stenen dik meer, maar de zomer is nog verre, en da's maar goed. Je mag me gerust een zomerfreak noemen, maar ik ben een realistische freak. 't Is maar best dat we de seizoenen, de seizoenen laten, alhoewel ik nu verder zou moeten uitwijken over de opwarming van de aarde. Maar, dan ben ik niet echt meer to the point, over, wat de bedoeling van deze blog betreft. Dus hou ik me maar steevast aan de ruime keuze van toestanden binnen het gebeuren bij het uitoefenen van m'n job. Zelfs het idee aan de zomer doet me al zinnen schrijven, die je haast tweemaal moet lezen om te begrijpen waarover ik het heb...
Enkele dagen geleden, toen ik tussen een massa schooljeugd op de bus vertoefde, had ik met enkelen onder hen een aangenaam gesprek. Eigenlijk schreef ik al over die dag. Maar... natuurlijk noteer ik niet echt alles. Soms overtroeft het ene item het andere en zou m'n blog gewoonweg te lang worden, wanneer ik echt alles zou typen. Alhoewel, wat is lang hé... ik lees graag boeken, waarmee ik m'n punt wel duidelijk maak. Hoewel ik deze blog ben beginnen schrijven voor mezelf in de eerste plaats (heerlijk egoïstisch...) merk ik nu, dat ook anderen af en toe komen lezen. Eigenlijk is dat de reden waarom ik m'n spinsels niet te lang wil maken. Geen probleem, ik los dit op door de boel op te splitsen. Toch, durf ik zo één en ander vergeten na een tijd, wat zeker voor mij (...) normaal is. Geen excuus, maar het is gewoon een feit.
"De man" vertelt:
Uit 
Nog eens een dagje alleen op pad. Dan is de werkwijze anders. Ik rij enkele ritten in één en dezelfde bus mee. Lang geleden... De lijn die ik doe, is een zogeheten probleemlijn. Niettegenstaande kennen de mensen ons daar ondertussen. Ze weten wat wel en niet kan en houden zich daar aan. 'k Mag niet zeggen dat ik op deze lijn problemen heb. Niettegenstaande is het wel nodig aanwezig te zijn. Raar toch, dat dit echt wel nodig is. Eigenlijk typeert het toch de psyche van 'de mens'. Men houdt zich aan regeltjes als er toezicht is, maar o, wee, als het toezicht ontbreekt, dan breekt het duiveltje soms los bij nogal wat mensen. Dat duiveltje zit in ons allemaal, niet enkel bij mensen van vreemde afkomst, zoals sommigen durven stellen. Maar, duiveltje of niet, ik rij graag mee op deze lijn, want de mensen zijn hier spontaan. Spontaniteit, is in mijn ogen oprecht. Het kan soms kwetsen natuurlijk, maar het tegenovergestelde is meer waar.
Het leven gaat voort. Net als de wielekes van tram of bus, blijft de boel draaien. Dus, uiteraard af en toe stilstaand bij dingen die me raken, maar vooral er niet bij gaan blijven zitten, doen m'n collega en ik onze job verder zoals het hoort. Niettegenstaande worden we met een heuse regelmaat aangesproken over het wél of niet voortzetten van onze job en andere besparingsmaatregelen. Voorlopig wil ik het liever van me af zetten, want ik hou niet van het negatieve. Het belemmert me. 'Afwachten dus maar': zeg ik telkens weer.
