Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
22-08-2013
up to day
Niks te zagen en nog minder te klagen tijdens de meeste ochtenden. Natuurlijk moet ik hier en daar wel eens iemand vragen toch maar met de voetjes op de grond te blijven, letterlijk dan. Of, zoals gisteren, op m'n ondertussen eigenwijze manier te kennen geven dat zo'n open drankblikje op het openbaar vervoer niet gegeerd is. Eigenlijk had ik te laat gezien dat het om bier ging. Maar tja, 'k verwacht ook niet dat iemand om 8u 's morgens al aan het bier zit, op weg naar 't werk. Ik vermoedde eerder een stimulerende (vanwege de massa's suiker) frisdrank ofzo. De kleur van het blikje kwam ook overeen met een niet nader te vernoemen (gene reclame maken voor ongezonde voedingswaren alstublieft) populaire drank, zie je. De man in kwestie, verontschuldigde zich en was o, zo braafkes. Daarom liet ik het maar bij de boodschap die ik reeds gegeven had. 'k Had maar beter moeten opletten. Normaal gezien komt men er niet zo makkelijk vanaf als er alcoholrijke drank wordt gedronken op onze rijdende vloeren. In zo'n geval, krijgt men een tripple choise. Ad fundum, ja... ook om 8u 's morgens, rustig uitstappen en de drank nuttigen op het perron al wachtende op het volgende voertuig, of, het blikje bij de volgende halte in de vuilbak kieperen en mee verder rijden. Maar gisteren niet dus. Hoewel, de brave kerel de volgende halte uitstapt, zonder dat ik de hele uitleg heb gedaan. Soms is zwijgen echt goud!
Vandaag is het erg rustig. Op het perron spreekt een oosterse vrouw me aan. Ze is net weduwe en loopt verloren tussen de administratieve rompslomp die ons landje eigen is, na een overlijden. Pensioen, bank, districtshuis, ocmw, RVA, ze loopt het allemaal langs en ze wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Ik voel erg met haar mee. Ze heeft geen kinderen, is alleen. Ze ziet er een fijne dame uit. Natuurlijk weet ik wel dat zo'n toestanden zowiezo al moeilijk zijn, zonder de nodige emotionele lading erbij. Zij en haar man hadden geen voorzorgen genomen voor (of tegen) het blokkeren van de bankrekening. Ik geef haar wat uitleg in de hoop dat ik zo m'n kleine steentje kan bijdragen. Soms, heb ik spijt dat ik met m'n job bezig ben, omdat ik mensen in zo'n situatie liefst nog meer zou willen bijstaan dan enkel de weg te wijzen. Maar 'k kan me niet in stukskes snijen hé... Zucht... Enfin, ik zeg haar hoeveel haltes met welke lijn ze moet om naar nog maar eens een kantoor te geraken. Ik druk er op, dat ze daar moet vragen welke stappen ze verder moet ondernemen en dat ze wel degelijk administratieve hulp mag verlangen.
Het leven gaat voort. De klok blijft tikken, en de aarde draaien. Ook al wil pro data, het kloksysteem bij De Lijn, soms wat voor of achter lopen en raakt ook dat niet goed opgelost. Voor niks of niemand staat ie stil. Al snel komt iemand anders wat vragen en gaat de arme vrouw uit m'n gedachten. M'n dagje is maar weer een prachtig exemplaar, ik zie alleen maar aangename mensen. Ik denk aan de chauffeur die me naar het werk reed. Het was volle maan. Ze hing laag, voor zover de maan hangt natuurlijk. Ik wees haar er op. We reden nog niet hé, we waren de vertrektijd aan 't afwachten. Dat zorgde maar weer eens voor zo'n aangenaam gevoel. Ook m'n collega, toverde een lach op het gezicht en begon een vrolijk gesprekje. Hoera!!!! riepen we niet, maar we kwamen toch dichtbij. Tot ik hier, terug thuis, begin te typen. Dan, sta ik machteloos stil bij haar (de weduwe) en hoop...
In Antwerpen, enkel en alleen in Antwerpen, blijkbaar... is het moederdag. 'Men' wil het ons sinjoren, toeschrijven aan arrogantie. Laat 'ze' maar doen hé. Wij weten wel beter. 'k Ben ermee geboren en 'k zal er mee sterven. Deze datum als moederdag. 't Schijnt dat het een honderdtal jaren geleden is ingezet door een tiep die hier iets te zeggen had. 'k Ben er niet nukkig om. 't Is trouwens begrijpelijk, als je bedenkt dat men in die tijd abnormaal hevig katholiek was. Meneer pastoor was den grote baas. En men vond dat toendertijd maar normaal. Het is dan toch maar logisch dat er toen iemand vond dat wanneer men MoederMaria viert, men tegelijkertijd Alle Moeders viert. Een persoon met inzicht dus. Niettegenstaande is niet iedereen vrij op deze moederdag. Euhhhh... nee, ik zoek absoluut geen medeleven omdat ik werk. De mensen zijn best vrolijk. Al van 's morgens hangt er een aangename sfeer in de lucht, ook al wil de zon nog niet echt doorbreken op mijn werktijd.
Een marokkaanse dame staat aan de bushalte. Ik kom erbij en groet haar dus. Ze is een beetje jonger dan ik. Marokkaans gekleed en gesluierd. Geen uitzondering. Ze groet me vriendelijk terug. Ik merk dat ze een babbeltje wil slaan, maar dat ze niet goed weet hoe het in gang te zetten. Dus, neem ik het heft in handen. Waarom ook niet? We staan hier allebei met hetzelfde doel, dus kunnen we het wachten aangenamer maken met een praatje. Haar nederlands is helemaal niet goed. Des te meer respecteer ik heel erg de moeite die ze doet. Ze heeft ook weet van de feestdag vandaag, moederdag. Ze vindt het sneu dat ik moet werken. Maar ik minimaliseer omdat ik toch maar tot 11u werk. De rest van de dag kan ik nog vanalles ondernemen. Ze vindt dat elke moeder het verdient om eens een dagje in de watten gelegd te worden. Ik verzeker haar dat ik echt niet mag klagen en ik heus mijn deel zal krijgen dit weekeinde. Het wordt goedgekeurd, met een tevreden lachje én een zo-goed-mogelijk nederlandstalige bevestiging.
Voilà se... ook al straalt ze marokkaans uit langs alle kanten. Wat mij betreft is ze wreed goed geïntegreerd...
Sinds kort, mogen wij, 2de personen op het voertuig, met een nieuwe lijn meerijden. Is het mogen of moeten??? Eigenlijk, moeten, dus. Natuurlijk is dat geen probleem. Met alle plezier gedaan. Het leuke is, dat ik op deze manier ook weer andere collega's leer kennen. De passagiers vormen helemaal geen probleem, tot hiertoe. Met deze lijn rijden we door een stadsgedeelte waar een grote mensenmix leeft. Vandaag was prachtig om door deze wijk te rijden. Hier wonen heel wat moslims en vandaag zijn de suikerfeesten. Al heel vroeg waren vooral de mannen op pad. Ik vermoed voor hun moskeebezoek. Iedereen die het zich kan veroorloven loopt vandaag in zondags kostuum, wat een bonte verscheidenheid inhoudt. Aziatische moslims, noordafrikaanse moslims, oosteuropese moslims en afrikaanse moslims. Allemaal maken ze zich op om ter mooist. Veel witte gewaden en hoofddeksels, en wat de Afrikanen betreft, zij zorgen voor een kleurenfestival, sierlijk en elegant. Kleine meisjes lopen gekleed als mini-vrouwtjes, wat ik maar kan ervaren als ongemakkelijk. Maar, eerlijk... de kleuren die ze je presenteren, zijn een ware wellust voor het oog. De trammekes zijn nog nooit zo mooi geweest. Eigenlijk zou er op zo'n moment eens iemand moeten komen filmen. 't Is als vakantie op de tram (of bus), want, iedereen is natuurlijk in opperbeste stemming. Op straat, vòòr 9u 's morgens, zie ik mannen al durum etend rondlopen. Met z'n driekes naast mekaar. Ze genieten duidelijk. Mijn maag keert zo'n beetje bij het idee, dit te eten zo vroeg in de morgen, maar daar liggen zij niet van wakker.
Op een bepaald ogenblik moeten we met de tram door een massa volk. Tientallen mensen (mannen) staan op straat. Ook op de rijweg. De chauffeur moet tingelen voor de veiligheid, maar men maakt ruimte en laat ons door, haast voetstaps. Ze staan voor een grote poort met arabische tekens versierd. Ahaaa... 't was me heus nog niet eerder opgevallen. Hier blijkt dus een moskee te zijn. Ze verzamelen hier, om seffens, samen met hunne meneer pastoor het eind van de vastentijd te vieren. Efkes maak ik een sprong in de tijd. Nu kennen wij het enkel nog van in de film, maar ik heb nog meegemaakt dat we naar de kerk gingen, op z'n zondags gekleed. Voor de kerk verzamelden mensen om voor of na nog een klapke te doen. De mis maakte ook wel deel uit van een sociaal gebeuren. Ach, dorpsmentaliteit én -leven... Stadsgewoel én -mentaliteit hebben het over genomen wat soms voor chaos, maar ook voor ludieke momenten kan zorgen.
M'n dagje raast voorbij. Maar alvorens af te stappen verwittig ik de chauffeur. 'Laat je niet vangen, door die jonge vlegelkes die nog snel bellekentrek doen op je trammeke, voor ze uitstappen. Nu is't er maar ene, maar seffes zijn ze allemaal opgejut door het feesten, lopen ze de stad rond in een roes en mag je één en ander aan plagerijen verwachten. Zet je er boven, zolang het over kleine dingen gaat, loop er niet in...' Ik laat alvast weten, niet achter dat bellentrekkerke te hollen. Dat plezier gun ik hem niet. Misschien krijgt ie seffes wel kramp in z'n vingerke...
Ze zijn al een tijdje bezig, mooi verdeeld over 't land. Dàt, voor diegenen die op eigen bodem blijven, want uiteraard kan je ook in 't buitenland heel wat festivals aflopen. Ja... de festivals. Heel wat liefhebbers verblijven de hele festivalperiode op de campingweide. Het nieuws staat bol over toestanden op die weiden. Zowel positief als euhhhh... minder positief. Zelf heb ik het nooit gedaan. Maar regelmatig zie ik -vooral jongeren- in de stad ronddwalen, op weg naar huis vermoed ik, na zo'n festival. In tegenstelling tot wat ik onderandere zag op het nieuws, zeulen de meesten hun gerief wél mee huiswaarts. Gepakt als muilezels vind je ze aan perrons, wachtende op de bus of één of ander iemand die hen zal komen ophalen. Zij, die de hele weg naar huis met het openbaar vervoer afleggen, krijgen van mij het meeste respect. Dat zijn de doorzetters. Op eigen houtje tot de laatste nootjes gekraakt zijn. Soms is het dan wel ludiek de perrons te passeren. In groep durven ze al wat meer. Trekken ze zich helemaal niks aan van voorbijgangers hun mening. Soms liggen ze languit op of tussen hun gepak. Anderen nestelen zich tussen rugzakken en rolmatjes. Te moe gestreden om nog één voet voor de andere te zetten, na drie dagen leute. Afgepeigerd en stinkend (douchen op zo'n festival is niet gratis) leggen ze de laatste loodjes op weg naar hun bed. Een enkeling, eenzaat van het moment, heeft nog voldoende energie bij mekaar gesprokkeld om een matras enkele meters te versjouwen. Er ligt immers groot afval op straat. Klaar om opgehaald te worden. Of, sluikstort, wie weet. Aan de opera. De trappen dienen hem als leuning of verhoog. Hij ziet ze in alle creativiteit als welgekomen bedstee. Heeft de matras erbij geïstalleerd en zichzelve er op. Kome wat kome zal, denkt hij wellicht. Hij kan de wereld aan. Even gewone, simpele Openbare Vervoering en ter plekke uitrusten. Spelconsole bovengehaald en de wereld mag vergaan, hij zal het niet merken. Onbezorgd in z'n eigen wereldje, terwijl iedereen hem voorbij raast in het centrum van de stad en onrustig leventje. Hij stoort zich aan niemand, niemand lijkt hem op te merken. Nou... niemand, 't is te zeggen...
Oké... toegegeven, vandaag halen we temperaturen die we niet gewend zijn. Warm buiten, wordt ovenheet in sommige voertuigen. Er wordt water uitgedeeld. Ik zie een controleur met flesjes heel fris water rondzeulen op de Roosveltplaats. M'n bus gaat er aan komen, dus ik rep me naar m'n collega en vraag hem een flesje water om aan de chauffeur te geven. Een welkom geschenkje dat wellicht in dank zal aanvaard worden, denk ik bij mezelf. Dus, bij het instappen wil ik hem het flesje geven. De chauffeur weigert. Oei, denk ik... moslim misschien...? Vanwege de ramadan, weetjewel... Maar nee hoor. Hij heeft geen behoefte aan eten of drinken tijdens het rijden. Of ik dat gezond kan noemen, betwijfel ik toch sterk. Natuurlijk dring ik niemand ook maar iets op. Maar, met een truukje (nee ik verklap het niet ) neemt hij het toch aan. Tja, de ervaring die ik opdeed met m'n kinderen als ze niet wilden eten of drinken, zal hier meespelen. Hij, de chauffeur is dan wel uit de pampers, hij is nog piepjong en 't zou leuk zijn, als hij vandaag géén flauwte krijgt hé.
De dakraampjes worden direct open gezet. Passagiers van alle slag, bedanken me ervoor. Ach... kleine moeite nietwaar. Graag gedaan, pinkoogje en beste vrienden voor de verdere trip. Hoewel, al vroeg zitten mensen min of meer uitgeteld in de voertuigen. Zolang het niet te druk is, tam als lammetjes. Ik vrees er echter voor dat de schuilende leeuwen zich zullen laten gelden, zodra er iets of iemand zo'n lammetje wat dwars legt. Uitzondering, is de man die roepend in z'n gsm een voertuig instapt. Z'n taalgebruik wil ik vulgair noemen. Z'n toon, zeer agressief. GELIEVE ALLEMAAL GOED MEE TE LUISTEREN!!!... lijkt hij wel te menen, want of je wil of niet, iedereen moet weten hoe hij de ander in mekaar gaat slaan, als als als... laat hij gekruid met enkele goedgemikte bezweringen weten. Gelukkig stapt hij uit voor er een ander zich gaat ergeren. Integendeel, ik merk dat er weer kleine flikkeringen in oogjes komen. Mensen komen uit hun warmte-roes. 'k Hou absoluut niet van die man, maar wel van de situatie die hij schept. De chauffeur blijft er 'ijzig' kalm bij... hihihi.
Zonnebloemen die men her en der in de stad plantte, werden door een domme vandaal uitgetrokken. Ze liggen op enkele plaatsen verspreid met klotten aarde er nog bij. Zonde. Echt wel, zonde. Aan een halte waar ik uitstap, liggen er ook. in de goot. Mensen die zich hiermee bezig houden zijn de idioten die ervoor zorgden dat GAS-boetes nodig worden geacht. Ik raap de bloemen op, maar kan ze helaas niet herplanten. Ze zien er nog redelijk vief uit en zouden misschien nog wel te redden zijn. Echt wel spijtig dat dit hier en nu niet kan. Ik steek ze dan maar in de vuilnisbak. Er nog half uit, zoals ik enkele zomers terug ook een zonnebloem vond, op een zomerse zondagmorgen, voor zover ik me herinner. Het resultaat is treurig natuurlijk, maar ook wel wat grappig. Een opgesmukte vuilnisbak siert nu de halte
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
) neemt hij het toch aan. Tja, de ervaring die ik opdeed met m'n kinderen als ze niet wilden eten of drinken, zal hier meespelen. Hij, de chauffeur is dan wel uit de pampers, hij is nog piepjong en 't zou leuk zijn, als hij vandaag géén flauwte krijgt hé.
